Hellenizm, epoka hellenistyczna, okres w dziejach cywilizacji starożytnej Grecji, trwający od śmierci Aleksandra III Wielkiego (323 p.n.e.) do śmierci królowej Kleopatry i zagarnięcia przez Rzym Egiptu (30 r. p.n.e.).

W wyniku podbojów Aleksandra Macedońskiego kultura grecka rozprzestrzeniała się na ziemie imperium perskiego; doszło do połączenia się i „wymieszania” greckiej kultury z elementami kultur wschodu. Powstała swoista kultura hellenistyczna. Przenikały się wzajemnie nie tylko prądy artystyczne ale i wierzenia, prawa i zasady organizacji państwa. Wspólnym dialektem była greka zwana "koine" , budowano gimnazjony , teatry i biblioteki. Ważnymi centrami kultury hellenistycznej były Ateny, Antiochia, Pergamon, Rodos, Aleksandria (na terenie Egiptu) Kos i Delos.

W okresie hellenizmu wysoki poziom osiągnęła matematyka i technika (Euklides, Archimedes), astronomia, geografia (Eratostenes), medycyna, literatura, zwłaszcza poezja, filozofia (stoicyzm, cynizm, epikureizm), architektura i rzeźba. Od połowy III w. rozkwit sztuki ulegał zahamowaniu wskutek wojen, zaburzeń społecznych, walk wewnętrznych, naporu obcych elementów ze Wschodu oraz rosnącej ingerencji Rzymu, który w ciągu II i I w. p.n.e. opanował całe wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego. Obszar ten zachował jednak greckie oblicze pod panowaniem rzymskim, a kultura hellenizmu przeniknęła do kultury późniejszego Bizancjum.