Główne zasady wspólnej polityki handlowej Główne zasady wspólnej polityki handlowej, sprecyzowane w końcu lat 50. do dziś nie uległy zasadniczym zmianom..Wspólna polityka handlowa opiera się na jednolitych zasadach, przede wszystkim w zakresie:

zmian taryf celnych

zawierania układów celnych i handlowych

instrumentów liberalizacji

polityki eksportowej

środków ochronnych w handlu, podejmowanych w przypadku dumpingu i subsydiów

Preferencje w handlu - "piramida preferencji" Wspólnota Europejska zawiera dwa rodzaje preferencyjnych umów handlowych: pierwsze z nich przewidują wzajemne udzielanie przez partnerów pewnych ulg w postaci redukcji stawek celnych i/lub zmniejszenia innych barier handlowych; drugi typ to preferencje udzielane partnerom handlowym w sposób jednostronny. Od początku swego funkcjonowania Wspólnota Europejska zawarła wiele umów preferencyjnych z partnerami handlowymi. Umowy te mają różny zakres preferencji co umożliwia przestawienie ich w postaci piramidy. Biorąc za podstawę klasyfikacji kryterium malejących preferencji handlowych (przede wszystkim celnych), można wyróżnić porozumienia lub jednostronne decyzje Wspólnot Europejskich, które tworzą:

unię celną między Wspólnotą Europejską a jej partnerami (np. z Turcją ), która polega na zniesieniu barier w handlu między stronami porozumienia, jak też na utworzeniu wspólnej zewnętrznej taryfy celnej (czyli jednakowego poziomu stawek celnych) w imporcie spoza obszaru unii;

strefę wolnego handlu (do której należą kraje EFTA, przed ostatnim rozszerzeniem państwa Europy Środkowej i Wschodniej, państwa basenu Morza Śródziemnomorskiego, tworzona jest również z Meksykiem), która oznacza zniesienie barier handlowych (ceł, ograniczeń ilościowych i innych) między stronami porozumienia.

udzielane jednostronnie preferencje handlowe (udzielane przez Wspólnoty krajom Afryki, Karaibów i Pacyfiku, Wspólnocie Niepodległych Państw i pozostałym krajom objętym Systemem Preferencji Generalnych - GSP, który powstał w 1968 r. na II Konferencji UNCTAD w New Delhi i skierowany jest do państw rozwijających się).

umowy, w których brak jest preferencji (zagwarantowane jest przestrzeganie klauzuli największego uprzywilejowania – KNU opartej na porozumieniu GATT/WTO – często porozumienia handlowe zawierają wyłącznie potwierdzenie zasad obowiązujących na mocy GATT/WTO). Umowy tego rodzaju Unia Europejska zawiera najczęściej z następującymi krajami: USA. Japonia, Australia, Nowa Zelandia, Republika Korei, HongKong, Singapur i pozostałe kraje nie objęte preferencjami celnymi.

istnieje również kategoria umów, w których partnerzy są traktowani gorzej w stosunkach handlowych niż pozostali partnerzy

Wspólnoty (traktowanie dyskryminacyjne). W przeszłości dotyczyło to np. państw Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG).

Powstanie unii gospodarczo-walutowej Etap pierwszy - od 1 lipca 1990 przystąpiono do wzmocnienia współpracy państw członkowskich w ramach polityki gospodarczej i walutowej (nadzór sprawował Komitet Walutowy). 1 listopada 1993 roku zamrożono stosunek walut narodowych do ECU (przeliczeniowej Europejskiej Jednostki Monetarnej). Etap drugi - integracja gospodarcza posuwała się coraz dalej. Od 1 stycznia 1994 roku narodowe Banki Centralne zyskiwały coraz większą niezależność. Funkcjonowanie systemu nadzorował Europejski Instytut Walutowy we Frankfurcie. Jesienią i wiosną każdego roku kontrolował on politykę gospodarczo-walutową poszczególnych państw.

Dwa pierwsze etapy unii gospodarczo-walutowej miały przygotować państwa Unii do przystąpienia do trzeciego etapu. Jego pokonanie uzależnione było od wypełnienia kryteriów zbieżności, przewidzianych przez traktat z Maastricht:

stabilność cen; inflacja nie przekraczająca 1,5 proc. w odniesieniu do średnich stóp inflacji, osiągniętych przez trzy najlepiej prosperujące państwa - waluta utrzymująca się przez co najmniej dwa lata w wąskim przedziale mechanizmu wymiennego (2,25 proc. w górę i w dół)

wzrost stóp procentowych nie przekraczający 2 proc. wzrostu trzech najlepiej prosperujących państw

deficyt budżetowy nie przekraczający 3 proc. PKB

dług publiczny nie przekraczający 60 proc. PKB

Etap trzeci Rozpoczął się 1 stycznia 1999 wprowadzeniem wspólnej waluty - euro w jedenastu państwach Piętnastki (Wielka Brytania, Szwecja i Dania nie wyraziły chęci przystąpienia do wspólnej waluty, Grecja nie spełniła kryteriów konwergencji). Formalnie rozpoczął swoją działalność Europejski Bank Centralny - (EBC), który wraz z bankami centralnymi państw członkowskich stworzył Europejski System Banków Centralnych (ESBC). Podstawą istnienia unii walutowej miała być całkowita niezależność Banku Centralnego od rządów narodowych. Trzeci etap Unii Walutowej zakończył się 1 stycznia 2002 roku, kiedy to euro weszło do powszechnego obiegu. Zastąpiło ono około 12 miliardów banknotów i 70 miliardów monet narodowych. Od 1 stycznia 1999 o stabilność cen krajów strefy euro dba Bank Centralny we Frankfurcie, który wraz z Systemem Europejskich Banków Centralnych zarządza polityką monetarną Unii.

Obywatelstwo

Każda osoba będąca obywatelem jednego z Państw Członkowskich jest obywatelem Unii. Obywatelstwo unijne zostało ustanowione na mocy Traktatu z Maastricht w 1992 r. Kwestię tę ujęto w Części Drugiej (art.17–22) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Obywatelstwo Unii Europejskiej uzupełnia, ale nie zastępuje obywatelstwa Państwa Członkowskiego. Obywatele Unii mogą korzystać z praw udzielonych im na mocy Traktatu i muszą wypełniać obowiązki przez ten Traktat nałożone.

Znaczenie obywatelstwa Unii polega na tym, że obywatele Unii mają na mocy prawa wspólnotowego rzeczywiste prawa. Podstawowe prawa przyznane obywatelom na mocy Części Drugiej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską to:

Prawo do swobodnego poruszania się i pobytu na obszarze Państw Członkowskich,

Czynne i bierne prawo wyborcze w wyborach do Parlamentu Europejskiego i w wyborach lokalnych w państwie zamieszkania,

Prawo do opieki dyplomatycznej i konsularnej,

Prawo petycji do Parlamentu Europejskiego,

Prawo do zwrócenia się do Rzecznika Praw Obywatelskich.

swoboda przepływu towarów
Opiera się m.in. na dostosowaniu lub wzajemnej akceptacji norm i przepisów, zniesieniu kontroli granicznych.

swoboda przepływu usług
Sprowadza się przede wszystkim do liberalizacji usług finansowych, otwarcia rynku usług transportowych i telekomunikacyjnych oraz harmonizacji metod kontroli banków i ubezpieczeń. We wszystkich państwach Unii Europejskiej sektor usług dysponuje największą liczbą miejsc pracy. Udział usług w Produkcie Krajowym Brutto Unii wynosi aż 62% (przemysł - 35%).

swoboda przepływu kapitału
Opiera się m.in. na dążeniu do wspólnego rynku usług finansowych i liberalizacji obrotu papierami wartościowymi. Obywatele Unii mogą np. swobodnie wykonywać operacje bankowe we wszystkich krajach członkowskich.

swoboda przepływu osób
To prawo do pracy, osiedlania się i korzystania ze wszystkich dóbr socjalnych w miejscu pobytu na terytorium całej Unii Europejskiej, bez względu na przynależność państwową (obywatelstwo)

Na czym polega pomoc finansowa z Funduszy Strukturalnych dla państw Unii Europejskiej? Czy Polska również może liczyć na taką pomoc? Zadaniem Funduszy Strukturalnych jest łagodzenie dysproporcji w poziomie życia ludności, infrastrukturze regionalnej i zatrudnieniu w Unii Europejskiej. Stając się członkiem Unii, Polska będzie korzystać z tej formy pomocy, podobnie jak np. Portugalia, Grecja, Hiszpania czy Irlandia.Do funduszy strukturalnych należą: Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej, Europejski Fundusz Socjalny, Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego oraz Instrument Finansowy Wspierania Rybołówstwa

Rolnictwo w Unii Europejskiej

Rolnictwo należy do głównych obszarów aktywności gospodarczej Unii Europejskiej. Celem Wspólnej Polityki Rolnej, obejmującej rolnictwo i handel produktami rolnymi, jest przede wszystkim zapewnienie odpowiedniego poziomu życia społeczności wiejskiej.

Wspólna Polityka Rolna opiera się na trzech zasadach:

jedności rynkowej (ustanowienie jednolitych cen i wspólnej regulacji rynku dla wszystkich produktów rolnych),

preferencji dla produktów rolnych Unii (popieranie towarów Unii - na Rynku Wewnętrznym, w stosunku do produktów sprowadzanych z krajów trzecich),

solidarności finansowej (wspólna odpowiedzialność wszystkich państw członkowskich za ponoszenie kosztów regulacji rynku rolnego i dostosowań strukturalnych).

W ramach polityki rolnej prowadzi się działania na rzecz:

zbliżenia poziomu dochodów rolników do innych działów gospodarki,

stabilizacji rynków zbytu,

zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw,

regulacji poziomu zatrudnienia w rolnictwie,

koordynacji szkolenia zawodowego i badaf naukowych,

upowszechniania wiedzy rolniczej, promocji spożycia wybranych produktów.

Rozwój Wspólnej Polityki Rolnej w minionych latach doprowadził do wypracowania systemu pomocy dla większości sektorów rolnictwa, polegającego na:

interwencyjnych zakupach nadprodukcji,

wprowadzeniu środków ochronnych w imporcie spoza krajów Unii,

ustanowieniu dotacji dla produkcji eksportowej.

Koszt Wspólnej Polityki Rolnej obejmuje 42,2% całego budżetu Unii Europejskiej. Również przeważająca część ustawodawstwa Wspólnoty Europejskiej dotyczy rolnictwa. Zmniejszenie nadwyżek produkcji rolnej, obniżenie cen detalicznych i zapewnienie pomocy materialnej najsłabszym ekonomicznie rolnikom - to cele zapoczątkowanej w 1992 roku reformy polityki rolnej.

Jakie są języki urzędowe Unii Europejskiej?
W pracach instytucji Unii Europejskiej obowiązuje 11 równoprawnych języków urzędowych: angielski, duński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, holenderski, niemiecki, portugalski, szwedzki, włoski.

Wszystkie dokumenty Unii tłumaczone są na każdy z tych języków. Należy sądzić, iż język polski stanie się kolejnym językiem urzędowym po przyjęciu Polski do Unii Europejskiej.

Co to jest PHARE?
PHARE (Poland-Hungary Assistance to Restructuring of their Economies) jest programem pomocy finansowej dla 11 państw Europy Środkowej i Wschodniej. Daje im środki na wspieranie procesu przemian gospodarczych i umacnianie systemu demokratycznego. Program ten stanowi główną podstawę strategii przygotowującej państwa Europy Środkowej i Wschodniej do członkostwa w UE. Polega on na transferze know-how (doradztwo, szkolenia, nowe instytucje) oraz pomocy inwestycyjnej (dotacje kapitałowe, gwarancje kredytowe, linie kredytowe i fundusze na rozwój infrastruktury). PHARE wspiera przede wszystkim rozwój sektora prywatnego i przedsiębiorstw, restrukturyzację rolnictwa, oświatę, ochronę zdrowia, współpracę ponadgraniczną, szkolenia i badania naukowe oraz rozwój infrastruktury w zakresie energetyki, transportu, telekomunikacji i ochrony środowiska

XII. Unia Europejska a polskie rolnictwo

Proces przystosowania polskiego rolnictwa do wymogów Unii Europejskiej oznacza konieczność modernizacji wsi i rolnictwa. Muszą w związku z tym nastąpić dwa równoległe procesy:

poprawa struktury agrarnej, wzrost efektywności i konkurencyjności produkcji rolnej,

odpływ ludności rolniczej do zawodów pozarolniczych, wspieranie innych źródeł zarobkowania poza gospodarstwem rolnym przy jednoczesnym intensywnym rozwoju technicznym i społecznym wsi.

Rolnictwo odgrywa w polskiej gospodarce inną rolę niż w Unii Europejskiej. Wynika to ze znacznie wyższego udziału rolnictwa w zatrudnieniu ogółem i z niskiego udziału rolnictwa w Produkcie Krajowym Brutto (PKB). Rolnictwo Unii od lat znajduje się pod parasolem ochronnym, podczas gdy zakres ochrony polskiego rolnictwa jest znacznie mniejszy.

Paradoksalnie, może to dać polskim rolnikom przewagę - mogą się okazać lepiej przygotowani do gospodarki rynkowej. Z zapowiedzi państw członkowskich Unii już dziś wynika, że kolejnym etapem reformy Wspólnej Polityki Rolnej będzie ograniczenie dotychczas stosowanej ochrony.

Polskie rolnictwo może śmiało konkurować z rolnictwem Unii. Jest bardziej ekologiczne ze względu na mniejsze zużycie nawozów sztucznych. Jest bardziej urozmaicone - w Polsce hoduje się wiele odmian, które zostały wycofane w Unii Europejskiej, gdzie dominuje intensywna, przemysłowa produkcja rolna. Siła ekonomiczna naszych gospodarstw rolnych nie daje możliwości finansowania rozwoju z własnych środków. Dlatego też konieczna będzie tu pomoc Unii Europejskiej. Głównym celem Polski jest pełne otwarcie rynków Unii dla polskich produktów rolnych.

Jakie są kompetencje Rzecznika Praw Obywatelskich Unii Europejskiej?

Rzecznika Praw Obywatelskich Unii Europejskiej (tzw. Ombudsmana) powołuje Parlament Europejski. Skargi do Rzecznika mogą składać osoby fizyczne i prawne mieszkające lub mające siedzibę w państwie członkowskim Unii. Skargi mogą dotyczyć przypadków złego zarządzania i funkcjonowania organów (instytucji) UE (z wyjątkiem Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji). Rzecznik Praw Obywatelskich przeprowadza kontrole z własnej inicjatywy bądź na podstawie skarg przedstawionych przez zainteresowanych lub posła Parlamentu Europejskiego

Acquis communautaire
Jest to zestaw praw i przepisów unijnych. Muszą je zaakceptować wszystkie państwa przystępujące do Unii Europejskiej.

Beneluks (Unia Gospodarcza Beneluksu)
Do grupy państw Beneluksu należą Belgia, Holandia i Luksemburg.

CEFTA (Central European Free Trade Agreement)
Jest to porozumienie o powołaniu Środkowoeuropejskiej Strefy Wolnego Handlu, podpisane 21 grudnia 1992 roku przez Czechy, Polskę, Słowację i Węgry. Przyjęto w nim przede wszystkim harmonogram redukcji stawek celnych i barier pozataryfowych we wzajemnym handlu. CEFTA zakłada powstanie całkowicie wolnej strefy wymiany handlowej (dotyczącej towarów przemysłowych) między państwami, które są stronami porozumienia w okresie od 5 do 8 lat.

Dzień Europy i Dzień Unii Europejskiej
Dzień Europy został ogłoszony dla uczczenia utworzenia Rady Europy (5 maja 1949 roku). Dzień Unii Europejskiej jest obchodzony 9 maja dla upamiętnienia publicznej prezentacji w 1950 roku przez francuskiego ministra spraw zagranicznych Roberta Schumana pomysłu powołania pierwszej Wspólnoty Europejskiej - Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Europa Ojczyzn
Zwolennicy tej koncepcji uważają, że Europa powinna być unią (związkiem) suwerennych państw, zdolnych osiągać wspólne cele dzięki solidarnemu, lecz nie uszczuplającemu ich suwerenności, działaniu. Sformułowanie to weszło do powszechnego użycia dzięki prezydentowi Francji, Charles'owi de Gaulle. "Urojeniem jest, że można by zbudować poza i przed państwem coś, co miałoby aprobatę ludów i było zdolne do skutecznego działania"- mówił de Gaulle. "Europie Ojczyzn" przeciwstawia się ideę Ojczyzny Europejskiej (federacji europejskiej), opartej na strukturze ponadnarodowych instytucji i zniesieniu granic, która prowadziłaby do utworzenia unii politycznej.

Europejska Konwencja Praw Człowieka
Została przyjęta przez Radę Europy 4 listopada 1950 roku. Zakłada wspólną ochronę praw m.in. do życia, wolności, nietykalności, bezpieczeństwa osobistego, poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, wolności myśli, sumienia, wyznania oraz wolnego wyrażania opinii. Przestrzeganie praw zapisanych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka podlega kontroli Europejskiej Komisji Praw Człowieka oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Europejski Bank Inwestycyjny (EBI)
Został powołany traktatem o Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej (ze zmianami wprowadzonymi traktatem o Unii Europejskiej). Zadaniem EBI jest przyczynianie się do zrównoważonego i stabilnego rozwoju Rynku Wewnętrznego w interesie wszystkich państw członkowskich. EBI udziela pożyczek i gwarancji umożliwiających finansowanie projektów we wszystkich sektorach gospodarki, m.in. projektów rozwoju regionów mniej rozwiniętych, projektów modernizacji i przekształcania przedsiębiorstw, oraz innych projektów obejmujących większą liczbę państw członkowskich (najczęściej z zakresu: transportu, telekomunikacji, energetyki, przemysłu i ochrony środowiska). EBI pomaga krajom Europy Środkowej i Wschodniej, Afryki, Karaibów i Pacyfiku.

Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOiR)
Został utworzony w 1990 roku, z siedzibą w Londynie. Ma wspierać przedsięwzięcia gospodarcze podmiotów z Europy Środkowej i Wschodniej. Udziałowcy Banku to 57 państw, w tym kraje Unii Europejskiej (51 udziałów) i Polska oraz Europejski Bank Inwestycyjny.

Europejski System Walutowy (ESW)
Reguluje kwestie współpracy walutowej państw członkowskich Unii Europejskiej. W ramach ESW funkcjonują trzy elementy: EURO* (waluta europejska), mechanizm wymiany i interwencji w zakresie kursów walutowych ograniczający wahania kursu wszystkich walut członkowskich względem siebie (Exchange Rate Mechanism) oraz różne mechanizmy kredytowe.

Euroregiony

Są to obszary współpracy przygranicznej (transgranicznej), będące wynikiem porozumienia przygranicznych jednostek samorządu terytorialnego - lokalnych i regionalnych. Problematyka funkcjonowania euroregionów została uregulowana w Europejskiej Konwencji Ramowej o Współpracy Transgranicznej (z 1980 roku) oraz w Europejskiej Karcie Regionów Granicznych i Transgranicznych (z 1995 roku). Celem euroregionów jest przede wszystkim współpraca gospodarcza, rozwój połączeń komunikacyjnych, ochrona środowiska, działalność kulturalno-edukacyjna i turystyka. W Europie Zachodniej funkcjonują m.in. euroregiony "Saar-lor-Lux", "Arge-alp", "Euregio", "Regio Basilensis".
W obszarze polskiego przygranicza funkcjonują (w różnym stopniu rozwoju) następujące euroregiony: "Bug", "Karpaty", "Nysa", "Pomerania", "Pro Europa Viadrina", "Sprewa-Nysa-Bóbr", "Tatry".

Jednolity Akt Europejski (JAE)
Jest to układ zawarty przez państwa członkowskie Wspólnot Europejskich w 1986 roku (wszedł w życie 1 lipca 1987 roku). Do głównych postanowień JAE należą: włączenie Rady Europejskiej do systemu instytucji wspólnotowych, utworzenie Rynku Wewnętrznego (do końca 1992 roku) oraz wzmocnienie kompetencji Parlamentu Europejskiego.

Ruch Europejski
Jest to międzynarodowa organizacja pozarządowa działająca na rzecz integracji europejskiej. Ruch powstał jako efekt Kongresu Europejskiego w Hadze w 1948 roku. Doprowadził do powstania Rady Europy i - pośrednio - trzech Wspólnot Europejskich. W ramach Ruchu funkcjonują Rady Krajowe oraz organizacje o zasięgu ogólnoeuropejskim (np. Unia Federalistów Europejskich). Rozwój i masowy charakter zapewniła Ruchowi Europejskiemu działalność m.in. Konrada Adenauera, Winstona Churchilla, Alcide de Gasperiego, Waltera Hallsteina, Jeana Monneta, Józefa Retingera, Roberta Schumana, Henri Spaaka i innych znanych osobistości świata polityki, nauki i kultury.

Rynek Wewnętrzny (Jednolity Rynek)
Jest to obszar Unii Europejskiej bez granic wewnętrznych, w którego ramach zapewniono swobodny przepływ towarów, osób usług i kapitału.

Strefa wolnego handlu
Jest to zinstytucjonalizowana forma współpracy ekonomicznej, wykraczająca poza ramy zwykłej umowy handlowej. Opierając się na umowie międzynarodowej, kraje strefy wolnego handlu zobowiązują się do stopniowego eliminowania barier handlowych, przede wszystkim wewnętrznych taryf celnych. W odróżnieniu od unii celnej, w której objęte nią państwa tworzą jednolity system (taryfę) ceł zewnętrznych, kraje skupione w strefie wolnego handlu zachowują swe narodowe cła zewnętrzne wobec państw trzecich.

Układ z Schengen
Został podpisany w 1985 roku w luksemburskim mieście Schengen przez Belgię, Francję, RFN, Holandię i Luksemburg. Jego głównym celem jest stopniowe znoszenie kontroli granic w ruchu osobowym między państwami - stronami Układu. W 1990 roku podpisano nowy Układ (wszedł w życie w 1995 roku), uzupełniający postanowienia Układu z 1985 roku o kwestie dotyczące jednolitej polityki wizowej (jedna wiza na terytorium całej Unii Europejskiej), współpracy policji (Komputerowy System Informacji) oraz współdziałania w zakresie postępowania azylowego w Unii Europejskiej.

Unia polityczna
Mimo braku w Traktacie z Maastricht postanowień dotyczących unii politycznej, można mówić o elementach stanowiących jej podstawy. Należą do nich: obywatelstwo Unii, Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa, wymiar sprawiedliwości i sprawy wewnętrzne oraz wzmocnienie kompetencyjne organów Wspólnot Europejskich.

Czy w Brukseli istotnie funkcjonuje olbrzymia biurokracja?
W Komisji Europejskiej pracuje ok. 16800 osób (w tym urzędnicy i obsługa). 2200 osób to tłumacze pracujący na rzecz 15 państw członkowskich Unii. W krajach UE mieszka ponad 370 milionów ludzi. Przy takich proporcjach miasto liczące milion mieszkańców zatrudniałoby jedynie 45 urzędników i pracowników obsługi. Tak więc w stosunku do liczby mieszkańców administracja UE jest o wiele mniej rozbudowana niż administracje lokalne.

Dlaczego w Unii Europejskiej mówi się o tzw. deficycie demokracji?
W systemie demokratycznym, który znamy z funkcjonowania poszczególnych państw (w tym Polski), do parlamentu należy stanowienie prawa (legislatywa), rząd odpowiada za realizację tego prawa (egzekutywa), a sądy stoją na straży jego przestrzegania. W Unii Europejskiej obowiązuje nieco inny system. Prawo stanowi nie Parlament Europejski (wybrany w powszechnych wyborach), ale Rada Unii Europejskiej (złożona z ministrów państw członkowskich).

Unia Zachodnioeuropejska
Została utworzona 23 października 1954 roku w Paryżu. Wypracowuje i realizuje decyzje i działania Unii Europejskiej, mające skutki dla jej bezpieczeństwa i obronności. Polska jest partnerem stowarzyszonym UZE. Traktat o utworzeniu UZE zobowiązuje państwa członkowskie do przestrzegania zasady wspólnej obrony i do użycia wszelkich środków dla odparcia agresji militarnej zastosowanej przeciwko jednemu z nich

Jakie były główne postanowienia Traktatu ustanawiającego EWG? Zadaniem EWG jest: utworzenie wspólnego rynku, Unii Gospodarczej i Walutowej, oraz realizacja wspólnej polityki lub działań we Wspólnocie, harmonijnego, zrównoważonego rozwoju działalności gospodarczej, trwałego i nieinflacyjnego wzrostu z poszanowaniem środowiska naturalnego, wysokiego poziomu zatrudnienia i opieki społecznej, podnoszenia stopy życiowej i jakości życia, spójności ekonomicznej, oraz solidarności między państwami członkowskimi.

Jakie były główne założenia Traktatu ustanawiającego EWG?

Główne założenia: utworzenie wspólnego rynku, Unii Gospodarczej i Unii Walutowej, realizacja wspólnej polityki i działań popierania we wspólnocie harmonijnego, zrównoważonego rozwoju działalności gospodarczej, trwałego nieinflacyjnego wzrostu z poszanowaniem środowiska naturalnego, wysokiego poziomu zatrudnienia, opieki społecznej, podnoszenie stopy życiowej i jakości życia, oraz solidarności między państwami członkowskimi, zniesienia we wzajemnym handlu opłat celnych, ograniczeń ilościowych, ustanowienie wspólnej taryfy celnej, i handlowej, eliminację barier w przepływie osób, usług, kapitałów.

Jakie instrumenty można stosować w ramach postępowań przeciwko importowi subwencjonowanemu?Istnieją trzy instrumenty odwetowe:

- cło tymczasowe – nakładane przez Komisję Europejską po ustaleniu szkody i subsydium (czas trwania nie dłużej niż 4 miesiące); - cło wyrównawcze – nakładane przez Radę UE o wysokości ograniczonej do wysokości subsydium; - zobowiązanie – składane przez rząd kraju pochodzenia i/lub eksportu towaru lub samego eksportera. Zobowiązanie jest alternatywą dla cła wyrównawczego. Polega na wyeliminowaniu lub ograniczeniu subsydium, bądź podniesienia ceny lub zaprzestania eksportu towaru.