Władza

Postbehawioralna polityka – władza nastawiona na zapewnienie społeczeństwu dobrego bytu.

Kwestia zakresu władzy oraz jej wagi. Kapitan rozkazuje majtkom, ale pasażerom rozkazuje w nieco inny sposób – nie musza oni arbitralnie wykonywać zaleceń kapitana.

Władza polityczna – przymus polityczny – wpływ polityczny.

Władza – skala mikro, makro i mezo

Makro – władza w państwie, władza unijna, są tu stosunki społeczne

Mezo – władza w partii, bezpośrednie interakcje, osobiste

Mikro – władza w jakichś komórkach, jw.

Władza substancjalna i relacjonalna - substancjalna, czyli władza sama w sobie; relacjonalna, czyli oparta na relacjach.

Atrybuty władzy: autorytet, przymus, dystrybucja dóbr (władza karania i nagradzania), perswazja, manipulacja.

Funkcje władzy: sensu largo (kreacyjna, integracyjna, obronna itp.) i sensu stricte (tworzenie instytucji, kontrolowanie aparatów, podejmowanie decyzji).

Rządzenie - To taka realizacja posiadania władzy

Panowanie – Monarcha panuje no i rządzi. Panowanie to też władza danej grupy społecznej. Np. panowali kiedyś patrycjusze, lecz rządził senat (Rzym).

Paradygmaty władzy

- Kto rządzi? – Skład władzy, jaka kategoria osób rządzi, skąd się wywodzą itp.

- Czyje interesy są realizowane, komu władza służy? Może być tak że kto inny rządzi, ale czyje inne interesy są preferowane

- Rekrutacja do elity rządzącej?

- systemy nominacji władz publicznych

- Jak władza jest sprawowana – czy władza jest autonomiczna czy też decyzje są poddane kontroli społecznej?

Legitymizacja

Kiedyś legitymacją była boska moc, pochodzenie itp. Potem były już koncepcje Webera, Benthama i Eastona.

Typy postaw wobec władzy:
- oportunistyczna

- legalistyczna

- anarchistyczna

- nonkonformistyczna

Legitymizacja tradycyjna jest, ale OK. Ciekawsza jest nietradycyjna legitymizacja władzy.

Alternatywna legitymizacja dla władzy przejawia się poprzez:

- ciągłe i aktywne poparcie dla strony rządzącej

- częsta alternacja władzy

- partycypacyjna kultura polityczna prowadzona przez rządzących.

- Elementy demokracji bezpośredniej i ciągłej partycypacji.

- Bezalternatywność władzy. Mamy jedną władzę, a innej nie ma!

- Tożsamość interesów władzy z koteriami społecznymi jak np. jakąś korporacją

- Władza zapewnia sobie legitymizację poprzez zaspokajanie potrzeb społeczeństw i grup społecznych dominujących.

- Posiadanie przez władzę wiedzy i autorytetów uzasadniających działania władzy.

- Legitymizujemy się pokazując swe barwy narodowe, kotyliony itp.

Sprawność gospodarcza jest czynnikiem, który zastępuje legitymację. Jeśli dobrze się żyje i żre, to na władzę się nie narzeka.

ELITY

Elita –to wyodrębniona grupa społeczna, która jest wzorem dla reszty społeczeństwa. Zajmuje się kierowaniem jego życia.

2 ujęcia: instytucjonalne i stratyfikacyjne.

Elitaryzm – Elity jako obowiązkowe elementy społeczeństwa.

V. Pareto – Elita to klasa ludzi, która w swej dziedzinie odnosi wybitne wyniki. Dzieli elity na rządzące i nierządzące. Rządzące mają wpływ na władzę. Wejście do elit oznacza, że jest się zdolniejszym od innych. Tworzenie elit jest naturalne i już. Jeśli jednak ci zdolni stają się coraz mniej zdolni, to zastępują ich nowe elity. Cechy elit to inteligencja i kasa.

G. Mosca – Społeczeństwo składa się z rządzących i rządzonych. Elity to nie tylko elity ale też klasy polityczne! Demokracja polega na stałej wymianie elit, co jest chore.

Mechanizm reprodukcji elity – Elity się stwarzają, elity są ale i kontrelity czyli środowiska opozycyjne. Stwarzanie elit polega na ich reorganizacji ze starych struktur.

Mechanizm cyrkulacji elit – Elity się wymieniają, tworzą się nowe.

Państwa feudalne, biurokratyczne – specjalni i płatni urzędnicy sprawują władzę, gminy średniowieczne – władza jest szerokim gremium.

Ustroje państwowe wg Mosci : autokracja – władza przekazywana jest z góry na dół - > władza najwyższa mianuje coraz to bardziej podporządkowanych pracowników.

Teoria krążenia elit – Mosci i Pareta – Krążenie elit jest naturalne i musi zaistnieć w społeczeństwie. Elita rządząca to osoby mające tendencje do popadania w dekadencję. Spośród mas wyłaniają się jednostki wybitne; przyjmuje je rządząca elita która „dba o świeżą krew”. Elita ma jednak skłonność do hermetyzacji. Elita musi być mniejszością i nie może się rozrastać. W każdym społ. jest wymiana elit, lecz dzieje się ona z różną dynamiką. Najlepiej by była to łagodna wymiana.

W. Wesołowski – Elity z punktu swego miejsca podejmują wiążące decyzje państwowe. Możemy mówić o 3 typach elit: ustawodawczej, sądowniczej i wykonawczej.

KOOPTACJA – Pozyskiwanie zdolnych jednostek spoza elity i włączanie ich do elity.

Elity mogły być pochodzenia arystokratycznego (mianowanie i dziedziczenie) i liberalne (mechanizm wyboru).

Elita rządząca – grupa osób zajmująca strategiczne i kierownicze stanowiska w państwie – mająca możliwość egzekwowania i realizacji decyzji.

Strategiczne stanowiska kierownicze w państwie na przykładzie polski XVII w . – król, hetmani, podskarbi itp.

Podział elit:

Elita władzy sensu stricte – władza i elita rządząca

Elita władzy sensu largo – różne grupy interesu,

Pojęcie oligarchizacji władzy – forma rządów polegająca na sprawowaniu władzy przez niewielką grupę osób wyłonioną przeważnie spośród arystokracji rodowej lub najbogatszych warstw.

Co musi się dziać by elita mogła działać ?
Musi być pluralizm polityczny i pluralizm w ramach elit. Elity wówczas rywalizują ze sobą. Musi mieć miejsce mechanizm elekcji elit oraz kontroli elity.

Mamy demokratyzację elity i oligarchizację elity. Są to procesy, a nie stany. Dziać się mogą jednocześnie i nigdy nie mamy do czynienia z którymś z nich w esencji. Badanie 4 paradygmatów władzy pozwala orzec jaką mamy elitę polityczną. (wyżej to opisane)

Wysoki poziom autonomiczności decyzji, słaba kooptacja władzy – oligarchizacja elit.

Cyrkulacja elit, łatwa rekrutacja, pluralizm elit, władza poddana społecznej kontroli – demokratyzacja władzy.

Zjawisko oligarchizacji władzy historycznie w PL – po 89 roku wraz z łączeniem resortów NIE zmniejszyła się administracja, ale wzrosła! W PL występuje zjawisko wewnętrznego zamykania dróg rekrutacji do elit. Partie zamykają kooptacje, a nasilają się zabiegi polityczne – członkowie polityki sami spieprzają z elit lub wywala się ich na ryj.

Mills – cyrkulacje w elitach w USA. Np. wojskowy stawali się elitami a potem przechodzili do korporacji.

Komisja Trójstronna Rokefellera w USA – USA, Europa i Japonia – Komisja istniała po to by niwelować byle jaką politykę zagraniczną i ekonomiczną Nixona.

Grupy interesu

Interes – pożądany stan rzeczy, do którego dana jednostka świadomie dąży. Jednostka mobilizuje się po to by osiągnąć go.

Interes obiektywny a subiektywny – tu nie ma nic!

Luddyzm – ruch robotników niszczących maszyny, które zastępowały ich dawną pracę ręczną. Miało to miejsce w UK w czasie rewolucji przemysłowej.

Co do interesów, to mamy:

Artykulacja interesów – Jest to po prostu wyrażanie interesów.

Agregacja interesów – Łączenie się interesów. Ustalamy wspólne interesy dla różnych grup i one są podstawą formowania ich reprezentacji.

Reprezentacja interesów – Prezentacja ich! Zazwyczaj prezentują je grupy interesu.

Realizacja to wiadomo – proces podejmowania decyzji

Koordynacja interesów – Interesy mogą być partykularne, racji stanu itp.

Grupy interesu –  grupa jednostek połączonych więzami wspólnych interesów lub korzyści, której członkowie mają świadomość istnienia tych więzów, jest nieformalna.

Grupa nacisku – jest zorganizowana, ma sformalizowaną strukturę, lobbuje, może być to stowarzyszenie, związek zawodowy itp.

Lobby – zbiór podmiotów mających na celu realizację KONKRETNEGO interesu. Lobby może być wynajęte i wpływać na realizację interesów danej grupy, która ich wynajmuje!

Historia grup interesów: byli sofiści i naciski generowali, w średnich wiekach były frakcje przy monarchach wpływające na niego, potem też były mieszczańskie cechy i kupieckie gildie. Rewolucja przemysłowa oraz industrializacja wpłynęła na przemiany grup nacisku. Rewolucja burżuazyjna – zrównanie w prawach różnych grup społecznych i wprowadzenie rządów przedstawicielskich. Spowodowało to rozwój grup interesów. New Deal i interwencjonizm państwowy za Roosvelta, potem rozwój Welfare State.

Partia polityczna – NIE jest grupą interesu. Partia dąży do zdobycia władzy a grupa interesu do władzy nie dąży. Ot i cała różnica. Grupa interesu to tylko interes, a nie władza.

Typologia grup:

- Grupy instytucjonalne: kościół, armia, administracja,

- Grupy – stowarzyszeni: związki zawodowe, organizacje biznesu, organizacje pozarządowe – NGO,

- Nieformalne: grupy przemysłu naftowego, informatycznego

- Nielegalne: organizacje przestępcze,

* Typologia wedle celu i motywacji:

- promocyjne: powoływane ad-hoc

- misyjne: promują trwalszą wartość

* Metody działania grup interesu:

- oddziałują na egzekutywę

- na legislatywę (USA i UK)

- demonstracje, protesty, strajki

- doradztwo, ekspertyzy, negocjacje, wpływanie na opinię publiczną

- korupcja

*Lobbying – bla BLA…. Budowanie poparcia dla czegoś. Lobbbbbbbby w UK i USA. Grupa wywierająca wpływ na dowolne organy państwa, wydające ustawy. W polskim prawie są to przedsiębiorcy i osoby cywilne, które za kasę coś tam wspierają. Lobbing jest prawnie dozwolony.

Są jeszcze grupy nacisku międzynarodowego, a nie tylko krajowego.

AUTORYTARYZM I TOTALITARYZM

4 typy ładów politycznych wg Ossowskiego:

Ossowski wytypował 4 rodzaje ładu społecznego poprzez skrzyżowanie następujących kategorii działań:
- koordynacji lub jej braku
- podejmowania działań w ramach systemu pod wpływem ingerencji innych ośrodków lub jej braku

a) ład przedstawień zbiorowych – demokracja przedstawicielska
- zachowania ludzi wyznaczane są przez wspólne warunki, wzory oraz normy
- powinność człowieka jest tożsama z jego bytem
- pozycja społeczna każdego człowieka wyznaczana jest raz na zawsze, usankcjonowana kryteriami przez niego samego wyznawanymi
- może istnieć niezależnie od tego czy istnieje jakiś wspólny środek decyzyjny
- np.: społeczeństwa pierwotne
- obiekt badań etnologii albo antropologii

b) ład monocentryczny – totalitaryzm i autorytaryzm
- istnieje 1 wyraźny ośrodek decyzyjny
- jednostki traktowane są przedmiotowo i instrumentalnie
- występuje w państwach autorytarnych i mniejszych strukturach (organizacjach totalnych)
- społeczeństwa oparte na ładzie monocentrycznym powinny być badane przez cybernetykę  społeczną (naukę o sterowaniu)

c) ład policentryczny – wczesny kapitalizm i leseferyzm
- wynik wzajemnego oddziaływania różnych ośrodków decyzyjnych
- istnieje wiele ośrodków decyzyjnych i brak jest koordynacji (np.: społeczeństwo liberalne)
- końcowy rezultat działań podejmowanych przez elementy takiego ładu jest nieprzewidywalny, dopóki dane zdarzenie się nie zakończy

d) ład czwarty (postmonocentryczny)
- mimo istnienia wielu ośrodków decyzyjnych działania w jego obrębie są skoordynowane
- polega na zorganizowanym współdziałaniu
- obiekt badań współczesnej socjologii

System totalitarny:

- Monopartia - jest jedna partia masowa, brak legalnej opozycji, osoba przywódcy (legitymizacja charyzmatyczna), zhierarchizowana i biurokratyczna partia. Scentralizowana.

- policja antyobywatelska i podległa hegemonowi

- monopol środków komunikowania – cenzura prewencyjna, propaganda, pisanie nowej historii.

- Własność państwowa

- Organizacje partyjne, związki zawodowe to pas transmisyjny partii, reglamentacja istnienia organizacji

- Gospodarka: czasem prywatna, czasem scentralizowana: różnie to bywało

System ten stara się być omnipotentny. Partycypacja tu istnieje, ale jest ona mobilizowana. Może być ona przymusowa, ale wcale nie musi. Ważne jest członkostwo w partii.

Totalitaryzm nie posiada żadnych wewnętrznych przesłanek ku temu aby przekształcił się z czasem w system demokratyczny. Nie posiada założeń systemu państwa obywatelskiego. Natomiast system autorytarny jest inny. Jest w stanie przekształcić się w system demokratyczny.

System totalitarny jest systemem rewolucyjnym. Zmierza do zasadniczej przebudowy rzeczywistości, zburzenia jej i zbudowania na nowo. Jego ambicje są wszechogarniające. Rości sobie chęci do kontroli absolutnie wszystkiego.

Przy dążeniu do przebudowy systemu starano się również stworzyć nowego człowieka.

Jedna jednostka nie może mieć zaufania do drugiej, bo wróg dociera wszędzie. Kto rządził w systemie totalitarnym? Wszechogarniający strach.

Jednostka traci poczucie bezpieczeństwa prawnego. Jednostka samotna w tłumie, niemająca zaufania do kogokolwiek. Prawo w stosunku do jednostek nie istnieje, prawem jest tylko to, co nazwie prawem władza. Jednostka w tym systemie może podlegać całkowitemu zniewoleniu.

Autorytaryzm

Autorytaryzm w ramach systemu kapitalistycznego. Systemy autorytarne powstawały w Europie, w państwach nadbałkańskich. Istniał na półwyspie iberyjskim aż do lat 70 XX w. Za najwyższą wartość uznaje państwo.

Autorytaryzm w ramach systemu realnego socjalizmu. Polska przez cały PRL.

W Europie zabrakło przesłanek dla trwania systemu autorytarnego.

Cechy:

Jest systemem zachowawczym, konserwatywnym. Stara się zachować zastany system. Podstawa społeczna tego systemu – opierają się na „dobrej” części społeczeństwa – klasy finansowe, przemysłowe, biurokracja, intelektualiści. Była to podstawa systemu autorytarnego.
Grupy te zainteresowane były utrzymaniem stanu rzeczy.

Ambicje systemu w stosunku do społeczeństwa - System ten nie aspiruje do inwigilacji życia społecznego. Zadowalają się kontrolą sfery politycznej, sfery prywatnej nie tykają (kwitnie prawdziwe życie społeczne).

W tych systemach jednostka występowała w 2 rolach: publiczna i prywatna.

Z punktu widzenia jednostki dla której bezpieczeństwo socjalne jest najistotniejsze system autorytarny stwarzał bardzo dobre możliwości bytowania.

Typologia autorytaryzmu:

- Konserwatywne

- Modernizujące – wprowadzają pewne zmiany i reformy. Turcja Attatóórka

- Nacjonalistyczne – umiarkowany faszyzm

- Etatystyczno biurokratyczne

- Socjalistyczne

- Posttotalitarne – Europa środkowo wschodnia

Rosja – od wieków autorytarna

DEMOKRACJA

Władza ludu jako suwerena!

Różne – kracje:

Ochlokracja – rządy motłochu

Mezokracja – rządy jakiejś warstwy

Teokracja – Władza religijna

Technokracja itp – władza specjalistów

Timo -, pluto-, chryzokracja – Władza najbogatszych!

Cechy demokracji:

- Wolny dostęp do władzy

- Pluralizm

- Suwerenność narodu

- Wolności osobiste

- Poszanowanie praw mniejszości

- Istnienie opinii publicznej

- Państwo prawne

- Władza ustawodawcza

- System partyjny najmniej dwupartyjny

3 ujęcia demokracji:

- Aksjologiczne – wszelkie idee demokratyczne: wolność równość, sprawiedliwość, tolerancja etc.

- Proceduralne – zasada reprezentacji, suwerenność narodu, podział władz,

- koncepcja realnego efektu społecznego – ??

Demokracja: przedstawicielska/reprezentacyjna (partycypacyjna)

Demokracja westminsterska – gabinet pojedynczy, silne partie i to tylko 2 silne, system większościowy, bikameralizm asymetryczny, system terytorialny – przewag systemu unitarnego

Demokracja Konsensualna – wielopartia, kooperujący gabinet, bikameralizm symetryczny, decentralizacja władzy - federalizm.

R. Dahl: Demokracja to system idealny, w rzeczywistości istnieje tylko POLIARCHIA.

Wolność słowa, alternatywne i niezależne media, swoboda zrzeszania się, prawo wyborcze – cechy poliarchii wg Dahla.

TRANSFORMACJA itp.

Eksplozja bezrobocia w 1993 i 2002 roku.

Celem jest budowanie państwa trwałego, bezpiecznego i dostosowanego do standardów międzynarodowych. Przebieg transformacji wskazuje, że jest to złożone przedsięwzięcie. Ważne, aby transformacja była psychologicznie akceptowana, a w rezultacie wspierana i kreowana w działaniach społecznych. Psychologia i moralna akceptacja charakteryzują transformację.

Tranzycja – okres przejściowy pomiędzy dwoma różnymi systemami politycznymi. Proces ten jest krótszy i łatwiejszy do konsolidacji systemu politycznego.

Rewolucja.

Reprezentuje najbardziej dramatyczną i dalekosiężną formę zmiany. W najpowszechniejszym znaczeniu odnosi się do obalania danego systemu rządów i zastąpienia go innym. Różni się od reformy czy transformacji w których zmiany dokonują się w ramach trwałego porządku konstytucyjnego. Jednakże pierwsze idee rewolucji, które pojawiły się w XIV w. oznaczały nie tyle fundamentalną zmianę ile przywrócenie właściwego ładu politycznego, który na ogół pojmowano jako ład naturalny. Współcześnie wskazuje się na kilka cech które są charakterystyczne dla większości rewolucji:

- Rewolucje są okresami dramatycznych i nagłych zmian. Towarzyszą im duże wstrząsy, które utrzymują się przez pewien okres. Kiedy terminu rewolucja używa się do opisywania dużych zmian zaprowadzonych stopniowo przez dłuższy czas jak w przypadku rewolucji przemysłowej, ma ona charakter metaforyczny.

- Rewolucje są na ogół okrutne. Rzucają wyzwanie istniejącemu reżimowi, a rewolucjoniści są zmuszani do działa poza ramami konstytucyjnymi. Oznacza to odwołanie się do działań zbrojnych czy nawet wojny domowej

- Rewolucje są powszechnymi zmianami. Obejmują demonstracje, marsze, strajki ,rozruchy itp.

Przedkładanie rewolucji ponad reformę opiera się na przekonaniu, że reforma służy utrwalaniu tego, co rewolucja zdaje się potępiać.

KULTURA POLITYCZNA

G. Almond – Całokształt indywidualnych postaw i orientacji politycznych uczestników danego systemu.

Indywidualne orientacje wobec polityki łączą w sobie kilka składników:

• orientacje poznawcze – na temat przedmiotów i przekonań politycznych, dokładne lub niedokładne;

• orientacje uczuciowe – poczucie przywiązania, zaangażowania, odrzucenia w stosunku do przedmiotów politycznych;

• orientacje oceniające – oceny i opinie na temat przedmiotów politycznych, co zakłada zastosowanie standardów oceniających do przedmiotów i zdarzeń politycznych

Orientacje odnoszą się do obiektów polityki i przebiegają na kilku poziomach. Są ich 4:

- system jako całość (polityczny ofc)

- obiektach inicjujących (polityki, partie, związki, ruchy)

- obiektach wynikowych (fajnie, do dupy, wali mnie to – co myślę o wyniku polityki; decyzje polityczne)

- jednostce (pole wyobrażeń uczestnika o własnej roli!)

Beer i Ulam: Kultura polityczna dotyczy tego, jak rząd powinien być kierowany i co wobec niego powinno się czynić. Skupiali się na aspekcie normatywnym: wartości, zachowania itp. U podstaw kultury politycznej legły koncepcje psychologizujące: pokazywały, że instytucje są ważne, ale są też i obywatele i ich postrzeganie polityki.

Na kulturę polityczną składa się:

- komponent kognitywny – wiedza o polityce, o znajomości faktów

- komponent aksjologiczny – wartości uznawane i pożądane dotyczące systemu politycznego i mechanizmów funkcjonowania jego instytucji

- komponent ocenno-afektywny – sądy wartościujące, ocena zjawisk politycznych

- komponent behawioralny – wzory zachowań, typy działań

Kultura polityczna (wg Garlica) – To zmienny w czasie i wytworzony pod wpływem tradycji historycznej oraz struktury instytucji politycznych i zasad funkcjonowania danego systemu – całokształt organizacji społeczeństwa, grupy społecznej, jednostki wobec polityki. Jest ot sfera subiektywna polityki znajdująca wyraz w zachowaniach werbalnych i konkretnych.

Typy kultur (typologia pragmatyczna: odnosi się do tego, jaka jest świadomość oraz skłonność do partycypacji):

Parafialna (zaściankowa) – Charakteryzuje się kompletnym brakiem wiedzy o polityce i zainteresowaniem sprawami publicznych wśród obywateli. Tylko elity zajmują się polityką.

Poddańcza (podporządkowania) – Może występować także w nowoczesnych demokracjach, jednostka ma prawo uczestniczenia w polityce, ale nie ma obowiązku w niej uczestniczyć. Przyjmować mogą postawę obserwatorów, bez zainteresowania polityką.

Partycypacyjna (uczestnicząca) – Charakteryzuje społeczeństwa demokratyczne, w których większość obywateli uczestniczy aktywnie w życiu politycznym kraju.

Cechy kultur politycznych:

Postawa jednostki wobec społeczności (kolektywizm, indywidualizm)

Postawa jednostki wobec systemu politycznego (Poddańcza, emancypacyjna)

Stosunek do równości (nierówności społeczne, egalitarny, elityzm)

Sposób podejścia do regulacji konfliktu społecznego (demokracja, autorytaryzm)

KOMUNIKOWANIE

Komunikowanie polityczne a publiczne:

Komunikowanie polityczne jest obliczone na uzyskanie określonego poparcia, natomiast komunikowanie publiczne informuje o czymś ale nie wiąże się to z politycznym efektem. Treści komunikowania politycznego to głównie kwestie partyjne. Nadawcy nie są tacy sami – komunikowanie publiczne zawiera w sobie NGO.

Formy komunikowania politycznego: reklama polityczna, PR, propaganda.

Reklama: dawne typy to outdoor – reklama zewnętrzna - ulotki, wielkoformatowe płachty itp.

Propaganda – komunikat tylko w 1 stronę

Typy kampanii:

Kampania premodernizacyjna – era prasy (etap dominacji prasy, kina, radia, telewizji, mediów!), partie masowe, wyborcy związani z partią, partia jest ważniejsza niż kandydat. USA – 1900-1940, inne kraje do lat 70.

Kampania modernizacyjna – era telewizji, transport lotniczy, niestabilni wyborcy, partia jest partią wyborczą, kandydaci i partia są równoważni, pojawiają się eksperci od PR i reklamy, komunikowanie staje się masowe, wyborca niezdecydowany staje się podmiotem kampanii.

Jej cechy: centralizacja zarządzania, standaryzacja przekazu, masowość apelu, jednorodność działań w skali kraju, wysokie koszty, telewizja + reklama + sondaże

Kampania postmodernizacyjna – era technik cyfrowych – Internety, partie stają się kadrowe, są politycznymi przedsiębiorstwami, kandydaci są ważniejsi od partii, rośnie rola konsultantów, spin doktorzy (:DD haha co za gówniana nazwa) – przedstawiają te spindoktory publicznie stanowiska partii, rynkowe traktowanie polityki.

Kampania modern, a postmodern – przechodzą stopniowo, nic tu się gwałtownie nie dzieje! Obecnie przewaga telewizji nie została definitywnie przełamana.

Pojawienie się nowych mediów redefiniuje oddziaływanie dziennikarzy. Kiedyś by on pośrednikiem, ale w Internecie stał się całkiem zbędny.

Agenda Setting – to wg jakiej kolejności idą informacje w wiadomościach, ile się im czasu poświęca, w jakim kontekście się je pokazuje itp.

PARTYCYPACJA

4 elementy partycypacji: aktywność lub działanie, obywatele, władza lub polityka oraz wpływ:

- Aktywność lub działanie, które ludzie podejmują. Ale samo wgapianie się na politykę to jeszcze nie partycypacja.

- Podmioty partycypacji czyli obywatele, chodzi tu o zwykłych obywateli.

- Polityka i władza, czyli to co jest związane z partycypacją polityczną i odnosi się do systemu, osiąganie rezultatów,

- Wpływ - dążenie do kształtowania pożądanych rozwiązań lub przynajmniej przedstawiania swego stanowiska

Czy partycypacja jest wolną aktywnością obywateli?

Występuje też partycypacja (obok dobrowolnej) determinowana przez standardy kulturowe, a także wynikające z organizacyjnych czy asocjacyjnych uwikłań (po polsku: jak jesteś w partii X, to idziesz i na nią głosujesz jak są wybory, a nie na partię Y).

Autonomiczna czy stymulowana?

Jest wiele form partycypacji: wybory, plebiscyty, referenda, veta itp.

Kilka typów partycypacji:

Sformalizowana – partycypacja w instytucjach, to co powyżej wypisane

Nieformalna – happening, graffiti na murach, bojkoty np. towarów: „nie kupujemy chińskich gówien”

Legalna – wybory, referenda itp.

Nielegalna – mazanie po ścianie niezmazywalnym gównem, walki z policją, okupacje budynków i skłotów.

Legitymizowana – taka, która uzyskuje społeczne poparcie i akceptację.

Nielegitymizowana – Taka, która NIE.

Partycypacja jako kontaktowanie się: kontaktowanie się z wymiarem sprawiedliwości, politykami, organizacjami, urzędnikami państwowymi itp.

Partycypacja w partii: członkostwo w partii, donacja, praca etatowa w partii, działanie jako wolontariusz.

Partycypacja w protestach: udział w protestach, udział w strajkach, uczestnictwo w nielegalnych demonstracjach i formach protestu, np. „dziki strajk” – zajmowanie na chama zakładu pracy przez pracowników. Czasem formy pozaprawne są formalizowane np. strajk początkowo był formą nielegalną, ale został ujęty w prawie i można strajkować.

Partycypacja aktywna czy nieaktywna? – Aktywna - większość powyższych form. Nieaktywna – Przystępuje do czegoś, staję się członkiem ale to w zasadzie wszystko – nic potem nie robię.

Kolejna typologia:

Jawna - JAREK na prezydenta! Wy*ebać Komoroszczaka!

Niejawna – wspieram coś ale o tym nie gadam i nikt nie wie, np.: głosowanie; Jest ono tajne. Malowanie napisów: UWOLNIĆ IKONOWICZA! Nikt nie wie kto to namalował.

Autonomiczna – stymulowana.

Afiliatywna – każda forma partycypacji to łączenie się z jakimiś ludźmi, tworzenie więzi.

Odżegnująca się, nieafiliatywna – Partycypacja samotna! Nawoływanie do nierobienia czegoś, nie zagłosuję itp.

Epizodyczna – Udział w referendach, wyborach, powstaniach itp.

Ciągła – Siedzenie i dupczenie w partii, organizacji itp.

Ekspresyjna – Nastawiona na wyrażenie poglądu, zajęcie stanowiska np. podpalanie się publiczne by zwrócić uwagę.

Instrumentalna – Prowadzi po prostu do zrobienia czegoś, zagłosuję bo chcę! Coś tym może zdziałam.

Werbalna – Gadamy: krytykujemy, pochwalamy, walimy laudację

Niewerbalna – Udział w wyborach, cśśś!, bo zagłosowałem na Jarka

Oparta na społecznej interakcji – Większość powyższych

Nieoparta na interakcji – Malowanie na murach, z nikim się nie integrujemy; akt głosowania – prawnie zorganizowane, ale de facto jest samodzielne i nie wymaga interakcji

Niekonwencjonalne formy partycypacji politycznej to: protest, pisanie petycji, na****dalanie się na marszu niepodległości itp.

Partycypacja niekonwencjonalna stwarza pewne wyzwania systemowe, nie można czegoś rozwiązać, jest niezadowolenie, formy niekonwencjonalne przyjmują formy kontestacji danego stanu rzeczy.