Artystka przedstawia dwie kobiety w tym samym wieku i tak samo sprawne intelektualnie, wsłuchując się w padające komentarze widzów – liczne i wielorakie, gdyż jedna z kobiet jest atrakcyjna, zdrowa fizycznie i naga, druga zaś jest niepełnosprawna, ma na sobie ubranie i siedzi na wózku inwalidzkim.

Mocno zakorzeniony w naszej kulturze ogląd kobiecego ciała jako służącego wyłącznie przyjemności patrzącego zostaje tu zderzony z obrazem osoby niepełnosprawnej, od którego najczęściej odwracamy wzrok. Przedstawiając te dwie kobiety razem, artystka zestawia ze sobą ekstrema – przeciwne bieguny „spojrzenia” – by na tej podstawie analizować i demaskować dominujący w naszej kulturze ogląd rzeczywistości, a także coś, co sama nazywa życiowym fatum.

Oprócz krytyki w duchu feminizmu, wyraźnie zarysowuje się tu także wątek seksualności osób niepełnosprawnych. Żebrowska czerpała inspirację między innymi z wywiadu z młodymi mężczyznami, którzy otwarcie przyznawali, że w ich oczach niepełnosprawna dziewczyna całkowicie wyzbyta jest seksualności.

Film stanowi przejaw szerszego zainteresowania artystki postrzeganiem i traktowaniem niepełnosprawnych przez społeczeństwo, które wcielała w życie organizując wokół projektu Przypadki humanitarne szereg debat.