KRÓTKO OMÓW:

• Mitologia: zbiór legend i podań o bogach i bohaterach (często herosach), funkcjonujący w danej religii lub społeczności. Terminem tym określa się również naukę zajmującą się badaniem mitów.

• Mit: powieść fantastyczna (utwór epicki), która opowiada o losach bogów lub o ich wpływie na człowieka. Często losy bogów przeplatają się z ludzkimi. Występują herosi (półbogowie o nadludzkich zdolnościach) a świat bogów przenika się z ludzkim światem. Tworzono je, aby wyjaśnić różne zjawiska, np. zmianę pór roku

• Topos: powtarzający się motyw, który często występuje w obrębie literatury i sztuki danej kultury, cywilizacji. Wskazuje na jedność kulturową danego kontynentu czy na istnienie pierwotnych wzorców myślenia człowieka

• Archetyp: pierwowzór postaw i zachowań. W mitologii - czułość matki (Demeter), pomoc dla cierpiących zarówno dobrych, jak i złych (bóg lekarzy - Asklepios), wędrowiec; tułacz (Odyseusz), wierna żona (Penelopa) obrońca ojczyzny (Hektor), miłości ojcowskiej (Priam), ułomność charaktery; słaby punkt (Achilles). W Biblii - zazdrość (Kain), przebaczenie (ojciec marnotrawnego), przyjęcie pokusy (Ewa).

• Psalm: hebrajska pieść religijna o charakterze modlitewno-hymnicznym. Powstawały w XI-III w p.n.e, autorem jest król Dawid. W Biblii jest 150 psalmów.

• Pieśń: gatunek literacki poezji lirycznej o genezie związanej z obrzędami i muzyką, od której stopniowo się uwolnił stając się samodzielną formą wyrazu. Dzieli się na strofy, zwykle o tematyce poważnej.

• „Iliada” – epopeja Homera, powstała w IX lub VIII wieku p.n.e.

• Homer: grecki pieśniarz wędrowny, epik, śpiewak i recytator. Ojciec poezji epickiej. Do jego dzieł zaliczają się eposy „Iliada” i „Odyseja”. Żeden grecki poeta nie przewyższył sławą Homera.

• Horacjański model liryki: Horacy oderwał poezję od muzyki, czyniąc z nich pieśni (o tematyce patriotycznej, obywatelskiej, miłosnej, filozoficznej, religijnej, biesiadnej)

• Hiob – postać biblijna, mieszkaniec ziemi Us. Jego życie stało się przedmiotem zakładu między Bogiem, a jego wysłannikiem. W wyniku tego zakładu Hiob został pozbawiony majątku i rodziny oraz dotknięty trądem, co miało wystawić jego wiarę na próbę. Mimo dotykających go nieszczęść i wątpliwości Hiob pozostał wierny Bogu

• Kohelet – autor Księgi Koheleta (jednej z ksiąg dydaktycznych Starego Testamentu). Zasłynął ze słów „marność nad marnościami i wszystko marność”.

FUNKCJE MITÓW:

• Poznawcza – umożliwia interpretację zjawisk przyrody (Mit o stworzeniu świata)

• Światopoglądowa – jest podstawą wierzeń religijnych (Mit o Syzyfie, Mit o Narcyzie)

• Sakralna – powiązana z kultem bóstw i rytuałów (Mit o Prometeuszu)

MIT O STWORZENIU ŚWIATA (krótkie streszczenie)

Na początku był chaos .Z niego wyłoniły się dwa pierwsze bóstwa Uranos-niebo i Gaja-ziemia.Z ich boskiego związku wyłonił się ród tytanów, oraz ich młodsze rodzeństwo, kiklopowie i sturęcy.Lecz Uranos nie był zachwycony swoimi dziećmi (kiklopami i sturękimi) , więc strącił je w czeluści Tartaru (skąd nie było już wyjścia).Gaja wściekła się na małżonka i namówiła najmłodszego z tytanów Kronosa, aby ten zgładził Uranosa.Kronos zgodził się przystąpić do spisku.Zakradł się do ojca, okaleczył go, i zrzucił w otchłań.Lecz zanim Kronos zdołał zrzucić Uranosa, ten przeklą syna:"Tak samo jak ty mnie, tak i twój syn zrzuci cię z tronu".
Na świecie zapanował pokój,rodziła się przyroda.Kronos poją za żonę bogini Reje.Gdy narodziło się ich pierwsze dziecko, Kronos przypomniał sobie słowa ojca i pożarł swoją latorośl.To samo zrobił z kolejnymi.Gdy na świat przyszło następne dziecię (Zeus), Rea aby je uchronić, zstąpiła na wyspę Kretę i oddała je pod opiekę kozie Almatei.Kronosowi dała zaś do zjedzenia kamień owinięty w pieluszkę.Zeus wyrósł na silnego i potężnego boga.Pewnego dnia namówił Reje, aby ta, podała Kronosowi środek wymiotny.Tak też zrobiła.Kronos po spożyciu leku, zwrócił rodzeństwo Zeusa (Herę, Hestię, Demeter, Posejdona i Hadesa), a sam zginą w walce ze swoim synem.Na ziemi znów zapanował pokój.
Lecz nie trwał on długo, ród olbrzymów zbuntował się przeciw bogom.[bogowie] nie potrafili oni przezwyciężyć ich armii, a więc Atena przywołała Herkulesa, aby ten pokonał olbrzymów.Herakles, zabrał ze sobą woły Geriona, które podczas walki straszliwie wyły.Spowodowało to uciecze większości armii olbrzymów.Resztę zabił Herkules.
Lecz bogini Gaja była zła na bogów, za ich złe postępowanie.Więc zrodziła straszliwego potwora (Tyfena).Gdy bogowie go ujrzeli, szybko uciekli do Egiptu i przemienili się w zwierzęta, aby ukryć się przed bestią.Jedynie Zeus pozostał na Olimpie i w walce zabił Tyfena. Na ziemi znów zapanował pokój, a bogowie pilnowali harmonii na świecie.

BOGOWIE GRECCY:

1. Atena – wyskoczyła z głowy Zeusa, bogini-dziewica w zbroi. Atena, bogini mądrości, rozwagi i wojny, o przydomku Pallas, opiekowała się wszelkimi rzemiosłami, życiem społecznym i pracami kobiecymi, zwłaszcza tkactwem.

2. Apollo - Bóg piękna i słońca, swymi niewidzialnymi strzałami, czyli promieniami słonecznymi leczył choroby, a także - zabijał nagle ludzi. Apollina wyobrażali sobie Grecy jako pięknego, młodego mężczyznę, czcili go jako boga muzyki i poezji, opiekuna sztuki i nauki oraz przewodnika muz.

3. Artemis - Dziewica, bogini łowów, mściwa, niedostępna dla ludzi, zsyłała nagłą śmierć na kobiety w połogu. Ulubionym zwierzęciem bogini była łania, atrybutem półksiężyc.

4. Afrodyta - bogini miłości, córka Zeusa i Dione, według innej wersji zrodziła się fal morskich. Małżonkiem bogini był kulawy Hefajstos, którego zdradzała z Aresem. Atrybutem bogini były gołębie, róża i mirt.

5. Ares - Bóg krwawych wojen. Bogu temu poświęcone były wilk i pies, z ptaków jastrząb.

6. Zeus - Naczelny bóg nieba i ziemi, bóg światłości, zsyłał deszcze, grzmoty i pioruny. Jego małżeństwo z Herą było nieudane. Małżonkowie kłócili się często, Hera okazała się typową zazdrośnicą, a mąż zdradzał ją w przelotnych, częstych miłostkach z kobietami ziemskimi. Atrybuty Zeusa stanowiły: berło, piorun, orzeł, tarcza z frędzlami.

7. Demeter - Bogini ziemi, później wyłącznie płodów rolnych, a zwłaszcza łanów zboża. Demeter przypisywali Grecy wynalezienie młyna, ona też nauczyła ludzi uprawy jarzyn i bobu. Godłem Demeter były kłosy boża, narcyz, mak, ulubionym ptakiem żuraw.

8. Dionizos - Bóg winnej latorośli i mistycznego szału. Nauczył ludzi picia wina i "bachicznego", radosnego życia. Kult Dionizosa cechowały orgiastyczne, wesołe pochody, których miejscem były zazwyczaj góry i inne trudno dostępne miejsca. Obrzędy odbywały się wśród tańców, okrzyków, przy akompaniamencie hałaśliwej muzyki i bicia w bębny wprawiające uczestników w stan ekstazy. Symbolami Dionizosa były bluszcz i kiść winogrona.

9. Eros - Bóg miłości, przyjaźni, wierności. Przedstawiano go jako pięknego, skrzydlatego chłopca, sprawcę miłości. Dotykał on płonącą pochodnią, bądź ranił strzałami, które wypuszczał e swego łuku, bogów i ludzi powodowany jedynie kaprysem. Stałymi atrybutami boga były strzały, łuk, kołczan.

10. Hefajstos – Bóg ognia i sztuki kowalskiej. Jego atrybutem był miecz, młot lub obcęgi.

11. Hera - Największa bogini olimpijska. Opiekowała się przede wszystkim kobietami zamężnymi i życiem rodzinnym. Homer przedstawiał ją jako piękną i dumną kobietę, porywczą i bardzo zazdrosną o małżonka. Prześladowała kochanki Zeusa i ich dzieci. Ulubionym ptakiem bogini był paw, roślinami granat i lilia.

12. Hermes - Bóg sprytu i zręczności oraz złodziei. Hermes pełnił funkcję opiekuna dróg, heroldów, podróżnych, sprzedawców, handlarzy, rzemieślników i złodziei. Odprowadzał też dusze zmarłych do Hadesu. Atrybutami Hermesa były: szeroki kapelusz oraz ozdobne skrzydełka u nóg i kapelusza.

13. Helios - Bóg tarczy słonecznej, wyjeżdżał codziennie na rydwanie, pędził po wąskiej drodze środkiem nieba, wieczorem odpoczywał w falach Oceanu do świtu.

14. Hestia - Bogini ogniska domowego. Stałym miejscem pobytu Hestii był Olimp, na którym siedziała nieruchomo, dlatego osoby jej nie otaczano żadnymi legendami.

15. Hades - Bóg świata podziemnego. Hades był bezwzględny dla żyjących, imię jego Grecy wymawiali ze zgrozą. Atrybutami boga były drzewa cyprysowe i narcyzy, sadzone na grobach, oraz róg obfitości.

16. Nike - Bogini zwycięstwa, zsyłała zwycięstwo na wojnie, w czasie igrzysk sportowych i w przeciwnościach życiowych. Grecy wyobrażali ją sobie jako skrzydlatą kobietę z gałązką palmową w dłoni i z wieńcem na głowie.

17. Posejdon - Bóg mórz, rzek, wysp i półwyspów panował nad wszystkimi istotami żywymi wód morskich i lądowych. Władza jego rozciągała się również na żeglarzy i statki. Atrybutami władzy Posejdona był trójząb, którego uderzeniem wzniecał burze morskie i powodował trzęsienia ziemi. Poświęcone mu były konie i delfiny.

18. Fortuna - Tyche - Bogini szczęścia. Przedstawiano ją w postaci niewidomej kobiety, z rogiem obfitości i sterem.

19. Temida – Bogini sprawiedliwości, obyczaju i porządku. Atrybuty – w jednej ręce miecz w drugiej waga.

20. Hebe - Bogini młodości, usługiwała bogom podczas uczt

CECHY EPOSU

[1] utwor zaczyna sie inwokacja , czyli rozbudowana apostrofa do muzy , bostwa z prosba o pomoc przy tworzeniu dziela ,
[2] obecnosc scen batalistycznych ,
[3] wystepowanie porownan homeryckich tz. takich , ktore sa niezwykle rozbudowane i zawieraja elementy ze swiata natury ,
[4] paraleizm (dwuplaszczyznowosc) fabuly - przeplataja sie losy ludzi i losy bogow, akcja toczy sie rownolegle na ziemi i Olimpie , zas bogowie nieustannie wtracaja sie w losy ludzi ,
[5] retardacja - spowolnienie , zatrzymanie akcji poprzez wprowadzenie szczegolowego statycznego opisu ,
[6] szczegolowosc opisow, np. opisu tarczy Achillesa ,
[7] wystepowanie tzw. "stalych epitetow" , np. "boski Hektor" , "szybkonogi Achilles" ,
[8] heroizacja bohaterow : nie przypominaja oni ludzi , ale istoty obdarzone znacznie wieksza sila ,
[9] narrator wszechwiedzacy , obiektywny i zachwuje dystans wobec opisywanych wydarzen (ujawnia sie jedynie w inwokacji)
[10] epopeja zawsze sklada sie z takiej ilosci rozdzialow lub piesni , ktora jest wielokrotnoscia cyfry szesc
[11] utwor zostal napisany specjalnym wierszem bohaterskim HEKSAMETREM , w ktorym przeplataja sie tzw. stopy metryczne ; w literaturze polskiej taka proba heksametru pojawia sie na poczatku "Powiesci Wajdeloty" w "Konradzie Wallenrodzie" Adama Mickiewicza .

CECHY TRAGEDII ANTYCZNEJ (Król Edyp)

1. Zamknięta budowa – losy Edypa nie zostają do końca wyjaśnione

2. Kompozycja oparta na schemacie: ekspozycja, węzeł dramatyczny, perypetia, punkt kulminacyjny, katastrofa

3. Brak scen zbiorowych – ograniczona do trzech liczba aktorów w scenie, toczą się dialogi pomiędzy dwoma osobami.

4. Katharsis – moralne oczyszczenie po obejrzeniu tragedii, litość, trwoga.

5. Zasada jedności miejsca – plac przed pałacem Edypa

6. Zasada jedności czasu – akcja rozgrywa się 24h

7. Zasada jedności akcji – jednowątkowość

8. konflikt tragiczny – bohaterowie muszą dokonać wyboru, ale każdy wybór zmierza do klęski

9. Elitarne pochodzenie postaci

10. Niezmienność postaci – główni bohaterowie są niezmienni

11. Charakterystyczne elementy struktury gatunku: prolog, śpiew na wejście, dialog na scenie, pieśń chóru, zakończenie utworu.

12. Brak indywidualizacji języka – podobny i wzniosły sposób wypowiedzi bohaterów w utworach

13. Zasada ,,decorum”, czyli odpowiedniość stylu względem gatunku i tematu, z czego to wynikają –patetyczny sposób mówienia, sceny tragiczne nie są przeplatane komicznymi, nie przedstawiono scen drastycznych

TRAGIZM (mit o Edypie)

Edyp jest bohaterem tragicznym, ponieważ zostaje postawiony w sytuacji bez wyjścia. O jego losie decydujefatum, dlatego cokolwiek uczyni mężczyzna i tak przepowiednia jego smutnego losu się sprawdzi. Istotą tragizmu Edypa jest więc konflikt tragiczny, w jaki popada bohater. Jest to starcie z przeznaczeniem, które determinuje bieg wydarzeń. Dlatego Edyp uciekając przed wypełnieniem strasznego proroctwa, jednocześnie robi wszystko, żeby je wypełnić. Wydaje mu się, że wybiera dobro, a tymczasem czyni zło.

BIBLIA:

Biblia – zbiór ksiąg spisanych pierwotnie po hebrajsku, aramejsku i grecku

Stary Testament – 46 (47) ksiąg

Nowy Testament – 27 ksiąg

Przekłady:

1. Septuaginta - Przekład z języka hebrajskiego na grecki, dokonany w II wieku przed Chrystusem. Setptuaginta – oznacza siedemdziesiąt, gdyż przekładu miało dokonać 70 uczonych, którzy w 70 dni przetłumaczyli tekst aramejski i hebrajski na grekę.

2. Wulgata - przekład Biblii na łacinę dokonany przez św. Hieronima w latach 382–406 z języków oryginałów: hebrajskiego i greki.

3. Biblia Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, ks. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599.

4. Biblia Tysiąclecia - polski przekład Biblii z języków oryginalnych zainicjowany przez opactwo benedyktynów tynieckich z Krakowa, wydany przez Pallottinum po raz pierwszy w roku 1965. Było to pierwsze tłumaczenie całej Biblii na język polski w Kościele katolickim od ponad 350 lat, czyli od Biblii Jakuba Wujka

Przypowieść - gatunek należący do literatury moralistyczno-dydaktycznej, najczęściej związany z wierzeniami religijnymi. Posługuje się narracją, w której postaci i zdarzenia pełnią rolę nosicieli i zarazem przykładów prawd oraz prawideł uniwersalnych, a nie jednostkowych.

TREŚCI MITÓW:

• Dedal i Ikar

Dedal (Dajdalos) był rzemieślnikiem artystą na dworze króla Krety, Minosa. Mówiono, że w swe posągi Dedal potrafi tchnąć życie – tak były doskonałe. Wykonywał nie tylko statuy, ale wynalazł świder, grundwagę, był też architektem. Król Minos zlecił Dedalowi wykonanie labiryntu dla Minotaura – potwornego królewskiego syna, pół-byka i pół-człowieka. Dedal nie pochodził z Krety, tęsknił za swoją ojczyzną – Atenami. Król jednak, z przywiązania do przyjaciela, i z obawy przed jego wiedzą o tajemnicach państwowych, zabronił Dedalowi opuszczać wyspę. zemieślnik wymyślił sposób ucieczki. Z ptasich piór sklejonych woskiem sporządził skrzydła dla siebie i swego syna Ikara. Przed odlotem ojciec przestrzegł młodego chłopaka, aby leciał równo między niebem a ziemią, bo inaczej albo wosk się stopi, albo pióra nasiąkną wodą. Jednak Ikar, zachwycony lotem, wspaniałością przygody, zapomniał o radach ojca, wleciał zbyt wysoko i spadł do morza, gdy jego skrzydła się rozpadły. Zrozpaczony ojciec znalazł zwłoki syna, wyspę nazwał Ikarią, a morze – Ikaryjskim. Dedal zatrzymał się na Sycylii, został tam nadwornym budowniczym. Po kilku latach król Minos zaatakował Sycylię, upominając się o Dedala. W walce jednak Minos poległ, a Dedal żył jeszcze długo w poważaniu wszystkich mieszkańców

• Demeter i Kora

Demeter była czczoną przez wszystkich ludzi matką plonów, ptaków, ryb i całej żyjącej przyrody. Z wody i powietrza dawała życie wszystkich roślinom i stworzeniom. Miała córkę – Persefonę, nazywaną Korą. Któregoś dnia zostawiła Persefonę pod opieką nimf. Młoda dziewczyna zbierała kwiaty na łące. Demeter zabroniła jej tylko zrywać narcyze. Jednak bóg podziemi, Hades, zwabił piękną boginkę właśnie tym kwiatem, który nagle wyrósł spod ziemi i był tak piękny, że Persefona nie mogła powstrzymać się i zerwała roślinę. Wtedy rydwan z czarnymi końmi porwał Korę do Tartaru. Zrozpaczona Demeter szukała córki wszędzie. Ukryła się przed ludźmi i bogami w łachmanach staruszki. Na ziemi zapanowały susze i klęski przyrody, pola nie dawały plonów, rośliny umierały. Kiedy wreszcie Zeus odnalazł Demeter, rozkazał Hadesowi zwrócić Persefonę jej matce. Ale przez zjedzenie granatu, Persefona musiała na część roku wracać do męża. I tak, przez pewien czas przyroda pięknieje, żyje, bujnie się rozwija, by potem na kilka miesięcy zasnąć, kiedy matka Demeter tęskni do swej córki. Demeter nazywana jest boginią życia, zaś Persefona (Kora) – boginią śmierci. Atrybutami pierwszej są kłosy i maki, natomiast drugiej bogini – narcyz i owoc granatu

• Mit o Nike

Nike była córką tytana Pallasa i bogini rzeki Styks. Wyobrażano ją sobie jako kobietę ze skrzydłami u ramion. Była ona boginią zwycięstwa. Wierzono, że po bitwie leci nad ziemią i dęciem w trąbę obwieszcza chwałę zwycięzców. Bogini miała szczególne znaczenie dla Aleksandra Wielkiego, a później dla starożytnych Rzymian, którzy czcili ją pod imieniem Wiktorii. 

Jej posąg został umieszczony w rzymskim senacie. Przedstawiał on Wiktorię stojącą na kuli, w jednej ręce trzymała wieniec, a w drugiej gałąź palmową. Senatorowie modlili się do niej przed obradami. Posąg ocalał podczas pożaru Rzymu w czasach Nerona, odkąd stał się on przedmiotem szczególnego kultu bogini. Nike została wprowadzona do mitologii greckiej dopiero przez Hezjoda, w VII w. p. n. e.

• Mit o Edypie

Edyp był synem Jokasty i Lajosa, któremu wyrocznia przepowiedziała, że zginie z ręki własnego syna. Toteż, kiedy urodziło się dziecko, król kazał przekłuć chłopczykowi stopy żelazem, związać i porzucić w górach. Chłopczyka znaleźli pasterze i oddali na wychowanie królowej Koryntu, która nie miała własnych dzieci. Chłopca nazwano Edyp.

Wychowywał się Edyp w bogactwie, ale nie był szczęśliwy, gdyż nikt nie chciał mu wyjawić tajemnicy jego pochodzenia. Pojechał zatem do wyroczni do Delf. Wyrocznia powiedziała mu, by nie wracał do ojczyzny, gdyż zabije swojego ojca i ożeni się z matką. Edyp sadząc, że królestwo Koryntu są jego rodzicami postanowił tam nie wracać i założyć dom w innych stronach.

Idąc wąwozem spotkał na drodze możnego pana na wozie. Ponieważ było ciasno, służba kazała Edypowi ustąpić z drogi. Edyp nie usłuchał, więc wywiązała się kłótnia i walka, w której tamci zginęli. Edyp poszedł dalej, nie wiedząc że los postawił mu na drodze jego ojca – Lajosa.

W Tebach rządy objął Kreon. Jednak kilka dni później pojawił się tam Sfinks i powiedział, że dopiero wtedy ustąpi z ziemi tybeńskiej, kiedy ktoś odpowie mu na zagadkę, której nauczył się od muz. Nikt jednak nie umiał dać odpowiedzi. Miasto okryło się żałobą, gdyż potwór codziennie porywał ludzi.

Kreon ogłosił wówczas, że ten kto odgadnie zagadkę, otrzyma królestwo i ożeni się z Jokastą, wdową po Lajosie. W tym dniu przybył do Teb Edyp. Myślał nad zagadką cały dzień, a kiedy położył się spać miał sen, który podał mu właściwe rozwiązanie. Rano poszedł do Sfinksa i podał odpowiedź.

Kreon dotrzymał słowa. Edyp panował razem z Jokastą. Doczekał się dwóch synów i dwu córek, jednak Teby bez przerwy nawiedzały rozmaite klęski. Wezwano więc wieszcza – Tejrezjasza. Terezjasz wyjawił Edypowi, że jest on winien dwóch strasznych rzeczy: zabójstwa ojca i kazirodztwa z matką.

Na wieść o tym Jokasta powiesiła się, a Edyp wykuł sobie oczy, odział się w łachmany wziął kij i wyszedł z miasta, razem z córkami, które go prowadziły, w poszukiwaniu ziemi, gdzie mógłby się do grobu położyć. Zmarł wreszcie w miejscowości Kolonos w pobliżu Aten, a pochowany został w gaju, do którego z wiosna zlatywały się roje słowików.

• Mit o wojnie trojańskiej

Pewnego razu na Olimpie odbywało się wesele Tetydy i Peleusa, na które nie zaproszono jednej z bogiń, Eris. Ta z chęci zemsty rzuciła między 3 zgromadzone boginie jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”. Atenę, Afrodytę i Herę miał pogodzić Parys, syn Priama (władca Troi). Według przepowiedni to właśnie syn władców Troi miał zniszczyć ojczyste miasto. Młody sędzia miał trudny wybór. Miał do wyboru: Najpiękniejszą kobietę od Afrodyt, bogactwo od Hery i dar mądrości od Ateny. Parys wybrał Afrodytę, która podarowała mu Helenę, żonę władcy Sparty. 

Książę udał się na południe Grecji do Menelaosa. Ten przyjął go godnie i serdecznie, lecz musiał on wyjechać i zostawił „gościa z prośbą”. Parys postanowił jednak nie czekać na powrót Menelaosa i porwał Helenę. Za pogwałcenie świętego prawa Grecy, wypowiedzieli wojnę Troi. Utworzyli potężną armię z Agamemnonem na czele, który był równocześnie bratem Menelaosa. Ajaks, Odyseusz, Diomedes, Nestor i Achilles to jedni z największych greckich wojowników. Gdy wojska Greckie dotarły pod Troje rozpoczęło się, trwające 10 lat, oblężenie. Wojna wyglądała w ten sposób, że żołnierze pojedynczo toczyli pojedynki, a potem wracali do obozów.

Walczyli również Achilles i Hektor ( brat Parysa), Achilles był kąpany prze matkę w Styksie, przez co nie można go było zabić inaczej niż trafiając go w piętę, za która matka go trzymała.

Achilles jednak nie chciał walczyć, ponieważ zabrano mu brankę przez co trojańczycy zaczęli wygrywać. Przyjaciel Achillesa - Partokles - wziął jego zbroje i stanął do walki z Hektorem, poległ jednak w tej walce. Matka Achillesa poprosiła Hefajstosa, aby wykuł jeszcze lepszą zbroję dla Achillesa, i gdy ten to zrobił, Achilles stanął do walki z nim. Wygrał oczywiście walkę i potem ciągnął zwłoki Hektora za rydwanem do obozu. Później oddaje ciało królowi Troi.

Achillesa zabił dopiero Parys, trafiając strzałą w jego piętę. Niestety niedługo potem i Parys ginie, a Helena zostaje wydana za jego młodszego brata Deifoba. Ta, pomogła Odyseuszowi i Diomedesowi ukraś posąg Ateny, który chronił Troję przed zniszczeniem. Obywatel miasta, którzy zwątpili, po utracie Parysa i Hektora, w zwycięstwo, ze zdumieniem spostrzegli jak pewnego dnia wojska greckie odpłynęły pozostawiając po sobie tylko drewnianego konia. Pomimo sprzeciwów kapłana Laokoona i jego dwóch synów, konia wprowadzono do miasta. 

Kapłan i jego synowie zginęli, podczas walki z dwoma wężami, które pojawiły się znienacka na równinie przed miastem. Trojanie ucztowali i cieszyli się z nieoczekiwanego zwycięstwa i „prezentu” od Greków. Jak się później okazało we wnętrzu konia był Odyseusz z jedenastoma wojownikami. Ci wyszli pod osłoną nocy z konia i otworzyli bramę miasta, otwierając tym samym drogę dla greckiej armii. Większość Trojan zginęła, a kobiety zostały wzięte w niewolę. Menelaos zabił Deifoba i podobnie miał postąpić z swą żoną, lecz gdy ujrzał Helenę serce jego zmiękło i pogodził się z nią. I tak, zgodnie z przepowiednią po 10 latach, Troja została zniszczona...

• Niobe

Obraziła bogów swoją pychą. Szczyciła się posiadaniem licznego potomstwa i wynosiła się ponad Leto, matkę Apollina i Artemidy. Zniewagę Leto pomściły jej dzieci, zabijając Niobidów z łuków na oczach Niobe. Po tym zdarzeniu rozpaczającą Niobe Zeus zamienił w skałę