Pedagogika Specjalna.

Magdalena Wałachowska.

Dyżury:

Środa: 11.30 – 12.30.

Piątek: 9.40 – 10.40.

Pokój 3510.

Egzamin końcowy:

( Termin „ 0 ‘’ – 31.01, Termin I – 07.02 )

- Test wielokrotnego wyboru ( Punkty ujemne ) obejmujący treści wykładu oraz ćwiczeń.

- Obecność na wykładach obowiązkowa.

Ćwiczenia:

- Kolokwia cząstkowe ( 1-2 według uznania prowadzącego )

- Lektura wybranej pozycji z zakresu literatury faktu.

- Przygotowanie referatów ( Praca grupowa )

- Obecność na hospitacjach ( 1-2 według uznania prowadzącego )

- Obecność na ćwiczeniach.

- Ocena z ćwiczeń 4+ / 5 – zwalnia z egzaminu końcowego.

Pedagogika w perspektywie historycznej.

Maria Grzegorzewska

J. Joteyko > Założycielki pedagogiki specjalnej.

Doroszewska

Początki pedagogiki specjalnej.

Współczesna pedagogika specjalna rozpoczęła się we Francji od Wielkiej Rewolucji Francuskiej na fali liberalnego ruchu umysłowego.

Powstanie szkół dla niepełnosprawnych – głusi i niewidomi ( 1770 rok i 1784 rok – Paryż )

Nastąpiła wtedy również reforma szpitalnictwa psychiatrycznego.

Etapy rozwoju.

Etap I ( I połowa XIX wieku )

Pierwsze próby kształtowania niewidomych i niesłyszących. Powstawały pierwsze szkoły specjalne. Ukazały się pierwsze prace teoretyczne z zakresu pedagogiki specjalnej.

Etap II.

Czas rozwinięcia praktyki kształcenia specjalnego w oparciu o teorię pedagogiki. Powstały określone systemy i metody rewidalizacji.

1861 rok – Początek rozwoju pedagogiki specjalnej.

Cel: Wychowanie osób niepełnosprawnych metodami pedagogicznymi.

1891 rok – Strümpell pedagogikę specjalną nazwał patologiczną.

1931 rok – Zorganizowana I Katedra pedagogiki specjalnej w Zurych’u.

Polska początków XX wieku.

Polska do 1918 roku powstawała w niewoli. Walka o wolność, ochrona tradycji narodowych, zaborcy ograniczali liczbę szkół, wynikiem był wysoki analfabetyzm ( około 50 % ludności Polski .

Osobami niepełnosprawnymi zajmowali się: Filantropowie, kościoły, organizacje dobroczynne.

Do 1918 roku powstało niewiele szkół dla niepełnosprawnych, stan placówek był odzwierciedlany ze stanem pedagogiki specjalnej. Placówki nie rozwijały się równomiernie.

Zabór Pruski – Placówki.

Poznań – placówka dla osób niesłyszących.

Wolsztyn później Bydgoszcz – placówka dla osób niewidomych.

Studzieniec / Puszcza Mariańska – placówka dla niedostosowanych społecznie.

Wielkie Księstwo Poznańskie / Śląsk – placówka dla osób niepełnosprawnych intelektualnie.

Język niemiecki był językiem wykładowym w szkołach specjalnych, przyczyniało się to do niszczenia języka polskiego ( o wiele mniej rozpowszechniany ).

1816 rok – Ksiądz Falkowski zorganizował szkołę dla głuchych w Warszawie. Od 1842 roku przyjmowano również niewidomych dlatego nazwa tej szkoły to Instytucja Głuchoniemych i Ociemniałych.

W 1904 roku w Międzyrzeczu i Łodzi powstała I placówka dla niepełnosprawnych intelektualnie.

Zabór Austriacki.

Najskromniejsze placówki.

We Lwowie uczyli się głusi oraz niewidomi.

W Krakowie i Lwowie uczyli się niepełnosprawni intelektualnie.

Powstawały placówki / obozy dla przewlekle chorych.

Podsumowanie.

Wczesny ruch opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym.

Duży wpływa na rozwój późniejszych szkół.

Kadra pedagogiczna odbywała seminaria i kursy.

Stowarzyszenia:

- Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi.

- Towarzystwo Osad Rolniczych i Przytułków.

- Rzemieślnicze Towarzystwo Kolonii Wakacyjnych.

Zasłużeni:

Ksiądz Falkowski, J. Jakubowski, S. Janowicz, J.W. Dawid, J. Joteyko, M. Stefanowska.

Pierwsze prace nad niepełnosprawnymi podejmowali lekarze.

1841 rok – Kozubski o matołectwie.

1845 rok – Janikowski – Patologia i terapia chorób umysłowych.

1918 rok – Odzyskanie niepodległości , odbudowa systemu oświaty i wychowania + szkolnictwa specjalnego.

1919 rok – Dekret o obowiązku szkolnym – 7 letni okres kształcenia ( zwolnione dzieci chore fizycznie, niepełnosprawne intelektualnie - brak odpowiedniej placówki dla niepełnosprawnych )

1921 rok – Konstytucja RP gwarantowała prawo do edukacji dla wszystkich dzieci w szkołach publicznych.

Szkolnictwo specjalne 1918 – 1939 rok.

Organizatorzy:

Grzegorzewska, Joteyko, Stefanowska, Hellmann.

Polskie szkolnictwo było wzorowane na bazie wzorów belgijskich według systemu Decroly’ego.

Rozwój opieki nad niepełnosprawnymi postępował głownie dzięki inicjatywie społecznej, która musiała odpierać ataki konserwatywnych ośrodków.

Sekcja szkolnictwa specjalnego ( 1924 rok ) – Opiekunka M. Grzegorzewska .

Zadania Sekcji Szkolnictwa Specjalnego:

- Dokształcanie nauczycieli.

- Opieka nad materialnymi i prawnymi potrzebami pedagogiki specjalnej.

- Doskonalenie metod nauczania i wychowania specjalnego.

Przyrost zakładów specjalnych w Polsce – 1922 – 1928 rok. ( Z 21 do 50 )

Kryzys w Polsce ( 1929 – 1935 ) Drastyczny spadek realizacji obowiązku szkolnego przez dzieci. ( Około 1 miliona dzieci było pozbawionych )

1935 rok – Grzegorzewska ( Iloraz inteligencji w skali Bineta i jego znaczenie diagnostyczne )

1926 rok – Wawrzynowski ( Program i metody nauczania w szkole dla upośledzonych umysłowo )

1931 rok – Bychowski ( O psychicznym leczeniu dziecka )

1932 rok – Uchylenie I ogólnopolskiej pełnej ustawy o ustroju szkolnictwa.

1936-1939 rok – Poprawa koniunktury gospodarczej w Polsce.

1938 rok – Ogólnopolski Kongres Dziecka, Związek Nauczycielstwa Polskiego domagał się o zwiększenie placówek dla niepełnosprawnych.

1922 rok – PIPS – Powołanie Instytucji Pedagogiki Specjalnej.

1958 rok – Stworzenie pierwszej katedry Pedagogiki Specjalnej.

M. Grzegorzewska – urodzona 18.04. 1888 roku – zmarła w 1967 roku – twórca polskiej pedagogiki specjalnej.