Dale Leathers „Komunikacja niewerbalna”

rozdz. 7 WYGLĄD FIZYCZNY

Wygląd fizyczny jest tym aspektem komunikacji niewerbalnej, który również przekazuje znaczenie:

• wywiera wpływ na wizerunek naszego Ja w kontekście kształtowania naszego zachowania

• wywiera wpływ na zachowanie osób, z którymi jesteśmy w interakcji

Bloch i Rachins stwierdzili, że w naszym społeczeństwie osoby atrakcyjne odnoszą wiele korzyści:

• są bardziej lubiane

• dostają lepszą pracę

• mają wyższą samoocenę

• posiadają większą możliwość wywierania wypływu

Bloch przeprowadzał badanie odnoszące się do rynku kosmetycznego- ludzie wydają mnóstwo pieniędzy, bo wierzą, że to da im piękno (atrakcyjność fizyczna z perspektywy marketingowej). Ludzie odczuwają potrzebę podkreślania atrakcyjnych cech ich wyglądu fizycznego.

Atrakcyjność fizyczna może być postrzegana jako cenna, podstawowa wartość, która zwiększa osobistą i finansową wartość tego, który ją posiada. Całokształt naszego wizerunku wielokrotnie powoduje, że nie możemy zrealizować jakiegoś celu np. umówić się na randkę. Wygląd fizyczny odbiegający od normy jest źródłem wielu frustracji. Nasze społeczeństwo i seksualne sukcesy są w dużym stopniu zależne od atrakcyjności fizycznej.

Posiadamy wystarczająco dużo informacji potwierdzających istnienie szerokiego wachlarza stereotypów ludzkiej atrakcyjności.

• Stereotyp: piękno i dobro są tożsame (Dio, Berscheid, Walster 1972)

Uznaje się, że piękno implikuje dobro, talent i sukces. Dlatego też atrakcyjni ludzie powinni chodzić z wysoko uniesionymi głowami, ponieważ każdy widzi ich w pożądany społecznie sposób. Również, kiedy są postrzegani jako słabi, jest to interpretowane zaledwie jako potknięcie, a nie upadek. Wg Adamsa i Crossmana, 1978

Piękno może być interpretowane przede wszystkim w kontekście atrakcyjności fizycznej (piękno jako aspekt natury lub piękno jako intuicja). To co jest moralne także uznawane jest za piękne.

Ponieważ osoba młodsza lub pełna młodzieńczości prawdopodobnie posiada więcej właściwości fizycznego piękna czy zdrowia, . Ktoś, dla kogo pojęcie piękna wiąże się z czysto fizyczną atrakcyjnością, będzie oceniać młodsze osoby jako uosabiające ten (fizyczny) ideał piękna. Osoby starsze są oceniane w kategoriach piękna, które nie dotyczą kontekstu długości ich życia. Vacker i Key (1993)- konceptualizacja piękna w kat. atrakcyjności fizycznej dąży do jego dekontekstualizacji

Badania, które potwierdzają znaczenie wyglądu fizycznego w życiu codziennym, powodują, iż ludzie czują się niekomfortowo. Helen Gould i Kurt Wagner (chirurdzy plastyczni) uznają, że truizmem stało się przekonanie, że liczy się wnętrze człowieka. Ich zdaniem fizyczność i psychiczność to nierozłączne składowe człowieka, których nie można oddzielić. Uznanie atrakcyjności fizycznej za aspekt drugoplanowy/powierzchowny jest niemożliwe. Pojęcie ciała jest centralnym determinantem poczucia Ja.

Wygląd fizyczny jest najbardziej intymną formą komunikacji. Widzialne self komunikuje innym konstelacje znaczeń, które definiują, kim jesteśmy i kim możemy zostać.

Wygląd fizyczny a tożsamość

W komunikacji interpersonalnej wygląd fizyczny uczestników ustala ich społeczną tożsamość. Poprzez sygnały związane z naszym wyglądem często wysyłamy przekazy w celu wykreowania społecznej rzeczywistości lub naszej społecznej tożsamości, czego nie potrafimy zrobić za pomocą środków werbalnych (Kaiser 1990).

• wizualne Ja kształtując tożsamość społeczną, która w wyraźny sposób wyznacza, jak, gdzie i kiedy oczekuje się od nas zaangażowania w komunikację interpersonalną

• społeczna tożsamość niesie ze sobą ukrytą implikację, aby komunikować się w taki sposób, żeby spełnić oczekiwania tych, dla których tożsamość ma znaczenie (naruszenie tej zasady czyni komunikację nieskuteczną i niesatysfakcjonująca)

• wygląd komunikuje znaczenie- sprzeczność między znaczeniem komunikowanym przez wygląd a społeczną tożsamością powoduje dezorientację (np. profesor na zajęciach w kąpielówkach)- oceniane są percepcyjnie i behawioralnie konsekwencje wyglądu fizycznego

• wygląd fizyczny spełnia funkcję komunikacyjną

Właściwości atrakcyjności fizycznej

Społeczny stereotyp wyglądu fizycznego dyktuje, co jest, a co nie jest piękne. Adams (1977) kładł nacisk na siłę takiego stereotypu oraz na niejawne wskazówki służące do oceny atrakcyjności fizycznej.

Dowody pokazują, że stereotyp rzadko odwołuje się do środowiskowego kontekstu, a osoby atrakcyjne fizycznie różnią się od swoich mniej atrakcyjnych rówieśników w doświadczeniach, które są typowe dla kolejnych stadiów cyklu życiowego.

Rozważając kryteria definicji atrakcyjności fizycznej, powinno pamiętać się o trzech faktach:

1. Amerykanie posiadają znacznie bardziej szczegółowo rozwinięty stereotyp, czy tez mentalny obraz tych cech fizycznych, które definiują piękno w odniesieniu do kobiet niż mężczyzn

2. międzykulturowe oceny dotyczące tego, jakie cechy konstytuują piękną kobiecą twarz cechuje wysoka zgodność (Cunningham, Roberts, Barbee, Druen 1995)

3. amerykanie są znacznie bardziej dokładni identyfikowaniu cech fizycznych związanych z pięknem twarzy, niż w identyfikowaniu fizycznych cech związanych z atrakcyjnością ciała

ATRAKCYJNOŚĆ TWATZY

Dr Kurt Wagner i Helen Gould (1972) napisali, że niemiecki rzeźbiarz, Gottfried Schadow (XIX w), zaprojektował, stosując zasady geometrii, swój własny ideał piękna twarzy. Schadow sformułował proporcje twarzy wg aktualnie obowiązującego standardu ideału symetrii przyjętego przez świat zachodni. Nasz wzrok automatycznie akceptuje to, co jest estetycznie ujmujące.

Stworzony przez Schadowa model perfekcyjnych cech i proporcji twarzy została zaadaptowany przez chirurgów plastycznych, gdyż odzwierciedlał szczegółowe standardy wykorzystywane przy ocenianiu atrakcyjności twarzy:

• analiza profilu- konieczność zdefiniowania proporcji między czołem, nosem, ustami a podbródkiem (korygujemy jedną rzecz w powiązaniu z innymi)

• profilometr- specjalne narzędzie wykorzystywane do pomiaru w cm kątów nachylenia nosa (czubek-grzbiet-nasada)

Im większe są detale twarzy, tym większe jest prawdopodobieństwo, że będą postrzegane jako mniej atrakcyjne.

Stereotyp: duże właściwości twarzy są zazwyczaj traktowane jako mniej atrakcyjne niż mniejsze (Staat 1977)

Cunningham w swych badaniach sformułował cechy tzw. „niemowlęcej twarzy”, które świadczą, że twarz kobiety uznawana jest za atrakcyjną:

• duże oczy

• niewielki nos

• mały podbródek

• szeroko rozstawione oczy

• szerokie kości policzkowe (dojrzałe cechy)

• pociągłe policzki

• wysoko uniesione brwi (wyraziste cechy)

• szerokie źrenice

• szeroki uśmiech

Podstawowe cechy świadczące o atrakcyjności kobiecej twarzy to: szeroko rozstawione oczy, krótki nos oraz wysokie umiejscowienie. Niepożądane są wąskie usta.

Cechy przypisane kobietom na podstawie układu cech: (Cunningham 1986)

• promienne- wyżej umiejscowione oczy, mały nos, szersze kości policzkowe i szeroki uśmiech

• towarzyskie- większe oczy, niewielki nos, szersze kości policzkowe, wyżej uniesione brwi, szerokie źrenice, szeroki uśmiech

• asertywne- wyżej umiejscowione oczy, niewielki nos, szeroki uśmiech

ATRAKCYJNOŚĆ CIAŁA

Ludzkie ciała różnią się diametralnie pod względem wyglądu, ale wykonano niewiele systematycznych prób pomiarów tych różnic.

1. Ernst Kretschmer (1925)- profesor psychiatrii i neurobiologii. Wywnioskował on, że osoby, które łączą podobieństwa morfologiczne można zaklasyfikować do trzech głównych grup:

• Typ asteniczny (ciało kościste, wąskie i chude)

• Typ atletyczny (ciało muskularne)

• Typ pykniczny (ciało tłuste)

1. Sheldon (1954)- ustalił empiryczny zwyczaj somatotypowania, czyli klasyfikowania ludzi według typu ciała, oraz uznał, że istnieje związek między typem ciała a temperamentem czy cechami osobowości:

• Endomorficzne (miękkie, tłuste)- temperament wiscerotoniczny (osobowość zrelaksowana, leniwa)

• Mezomorficzne (kościste , atletyczne)- temperament somatotoniczny (osoba bardzo pewna siebie, zorientowana zadaniowo, agresywna)

• Ektomorficzne (chude, wrażliwe)- temperament cerebrotoniczny (osoby napięte, kapryśne i krytyczne wobec innych)

Aby trafnie opisać typ ciała danej osoby, musimy przypisać jej trzy oceny na siedmiopunktowej skali. Oceny te odnoszą się do tego, w jakim stopniu ciało danej osoby jest endo-, mezo- czy ektomorficzne np. modelka 1/1/7. Somatotypy są użytecznym sposobem opisywania dominującego zestawu cech fizycznych, które odróżniają jedno ciało od drugiego. Wpływ typu ciała danej osoby na jej percepcję i zachowanie, jak i na postrzeganie tych, z którymi pozostaje się w interakcji jest znaczący.

1. Patzer (1985)- w naszym społeczeńswteie posiadanie właściwości ciała, które są fizycznie atrakcyjne jest bardziej istotne dla kobiet niż dla mężczyzn.

2. Horvath (1979)- Dla kobiet szczupłość jest wyjątkowo ważną cechą cielesnej atrakcyjności, natomiast szerokość talii i bioder koreluje negatywnie z postrzeganiem fizycznej atrakcyjności.

3. Singh (1994)- WHR (stosunek obwodu bioder do talii) jest dla kobiet bardzo istotny. identyfikuje rozmieszczenie tłuszczu w ciele odzwierciedlone w WHR jako najważniejszy determinant atrakcyjności kobiecego ciała.

• Kobiety o normalnej wadze z niskim WHR są oceniane jako najbardziej atrakcyjne

• Kobietom z niskim WHR przypisuje się wiele pożądanych cech

• Kobiety będące w depresji zgłaszają częściej niezadowolenie z własnego ciała, gdy ich WHR jest wyższe (Joiner, Schmidt, Singh 1994)

• O męskiej atrakcyjności świadczą szerokie barki oraz muskularna klatka (Horvath 1981). W idealnym przypadku mężczyźni powinni być wysocy, o przeciętnej masie ciała (Melamed 1994).

Wnioski: Profil fizycznie atrakcyjnych kobiet jest bardziej kompletny od profilu atrakcyjnie fizycznych mężczyzn, także dlatego, że kobiety przywiązują większą wagę do fizycznej atrakcyjności niż mężczyźni.

Wizerunek ciała- jest to umysłowy obraz własnego ciała. Składa się on z:

• Oceny wielkości, kształtu i wyglądu każdej części naszego ciała

• Oceny ciała jako całości

Wizerunek ciała stanowi główny komponent poczucia Ja i ostatecznie przejawianych przez nas zachowań komunikacyjnych. Zachowanie ludzi o pozytywnym/negatywnym wizerunku ciała diametralnie się różni.

Fisher (1986)- wizerunek ciała jest powiązany z wieloma zachowaniami, które obejmują: osiągnięcia, wzorce pobudzenia seksualnego, wybór ubrania, autorytaryzm, tolerancję stresu, towarzyskość, wrogość, zachowania przestępcze, zażywanie czy uzależnienie od narkotyków. Raczej negatywny wizerunek ciała wiąże się z nieakceptowanymi społecznie zachowaniami, jak przestępczość czy zażywanie narkotyków.

Nasze własne pojęcie ciała bywa często zniekształcone i znajduje się pod silnym wpływem tego, w jakim stopniu jesteśmy oceniani przez innych jako atrakcyjni. Wpływ wizerunku ciała na poczucie Ja jest najsilniejszy u osób, które są albo bardzo atrakcyjne, albo bardzo nieatrakcyjne oraz u osób posiadających wysoką samoświadomość publiczną.

Nie wszyscy posługują się tymi samymi wymiarami wizerunku ciała w celu formułowania umysłowego obrazu ciała. Fisher (1986) określił przykładowe wymiary:

• Stopień ogólnej świadomości ciała

• Wyznaczanie granic ciała

• Podział uwagi na główne części ciała

• Ocena atrakcyjności własnego ciała i jego części

• Percepcja wielkości całego ciała i jego części

• Postrzegany stopień męskości/kobiecości własnego ciała

• Poziom doświadczanego lęku, dotyczącego całego ciała i jego poszczególnych części

Wymiary te mają charakter oceniający lub opisujący. Oceny, jakich dokonujemy na temat naszego ciała, bywają niezmiernie ważne, bo oddają one to, jak dalece jesteśmy z niego zadowoleni lub nie.

Kateksja ciała- stopień uczucia satysfakcji bądź braku satysfakcji z różnych części ciała czy procesów, które w nim zachodzą (Secord, Jourard 1953)

Istnieje silny, pozytywny związek między wysokim poziomem zadowolenia z ciała a wysokim poziomem społecznej samooceny (McCaylay, Glenn 1988). Negatywny wizerunek ciała predestynuje ludzi do bycia zlęknionymi, skoncentrowanymi na bólu, chorobie czy uszkodzeniach ciała oraz do poczucia braku bezpieczeństwa (Secord, Jourard 1953).

Wyobrażenie naszego ciała jest często nietrafne. Zniekształcenie to można przypisać częściowo temu, iż rzadko dokładnie opisujemy nasze własne ciało i jego właściwości. Dużą trudność sprawia ludziom dopasowanie wizerunku ciała do jego rzeczywistych proporcji, gdy oglądają się w krzywym zwierciadle. Nie jesteśmy w stanie ocenić, jak często celowo zniekształcamy posiadane przez nas wyobrażenie własnego ciała. Fisher sugeruje, że większość z tych zniekształceń jest intencjonalna:

Ludzie są bardzo zaangażowani w strategie obronne, które pozwalają im radzić sobie z aspektami ciała złożonymi, zagrażającymi, zawstydzającymi czy nawet obcymi. Ludzie w publicznej ocenie oceniają swoje ciało jako pozytywne, ale źródła podają, że ich faktyczne odczucia są przeciwne.

Ludzie z negatywnym wyobrażeniem własnego ciała doświadczają niezwykłej trudności w trafnym wizualizowaniu cech fizycznych własnego wyglądu i często mają nierealistyczne wyobrażenie na jego temat (PROCES ZNIEKSZTAŁCANIA CIAŁA).

Płeć odgrywa istotną rolę w procesie zniekształcania. Kobiety częściej wyrażają poczucie braku satysfakcji ze swojego ciała niż mężczyźni (McCaylay, Glenn 1988). Kobiety również częściej wykazują tendencję do angażowania się w proces zniekształcania wizerunku własnego ciała. Rasa nie jest tutaj ważną zmienną. Kiedy kobiety zniekształcają opisy swoich ciał, nie muszą robić tego świadomie, ponieważ, nie służy to ich wizerunkowi na zewnątrz. McCaylay, Glenn 1988 odkryli, że kobiety zazwyczaj postrzegają rozmiar własnego ciała jako większy od rzeczywistego, podczas gdy mężczyźni mają tendencję do pomniejszania własnego rozmiaru. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni nie zniekształcali opisów własnych ciał w kierunku wizerunku idealnego ciała (kobiety chcą ważyć 3,8 km mniej, a mężczyźni 1,5 kg więcej). Stonebraker (1989) stwierdził, że obie płcie mogą zacząć w kompulsywny sposób starać się osiągnąć idealny wizerunek ciała (dieta, ćwiczenia).

Wpływ płci na kateksję ciała i zniekształcenie wyobrażenia własnego ciała odzwierciedlają dwa badania:

1. Jackson, Sullivan, Rostker (1988)- Kobiety tradycyjnie kobiece oceniały swój wygląd fizyczny mniej pochlebnie niż kobiety androgyniczne

2. Thomas, James (1988)- brak satysfakcji z wizerunku ciała jest dużo większy u kobiet samotnych

Wniosek: Kobiety tradycyjne, jak i samotne przywiązują większą wagę do bycia postrzeganymi jako atrakcyjne fizycznie

Cahnman (1968) opisał, iż osoby otyłe reprezentują grupę, która nie musi poszukiwać powodów do tego, aby zniekształcać wizerunek własnego ciała. Osoba otyła prawdopodobnie uznaje, że raz osiągnięty i stabilnie ustanowiony endomorficzny fenotyp powoduje stygmatyzację oraz uniemożliwia osiągnięcie aprobaty w relacjach interpersonalnych. Grube= nieinteresujące, leniwe, nietowarzyskie.

Istnieją drobne niejasności co do tego, jak powinni wyglądać atrakcyjni fizycznie mężczyźni i kobiety- jaki jest idealny wizerunek ciała?

Wizerunek ciała: własny, cudzy i obiektywny

Każdy z nas posiada wyobrażenie własnego ciała, które różni się w odniesieniu do tego, co czujemy wobec naszego wyglądu fizycznego oraz w stosunku do tego, jak drobiazgowe jest to wyobrażenie.

• Im bardziej pozytywne są nasze uczucia względem naszego wizerunku ciała, tym bardziej szczegółowy może być ten wizerunek.

• Osoby z którymi pozostajemy w interakcjach także posiadają wyobrażenie naszego ciała.

• Istnieje także wizerunek obiektywny- obiektywny i trafny opis cech naszej twarzy i ciała, mierzony za pomocą profilometru i promieni X.

Mike i Marvin Westmore potwierdzili znaczenie uświadamiania ludziom właściwości ich własnego obiektywnego wizerunku. Interesuje ich wpływ wizerunku obiektywnego na wizerunek Ja, który natomiast determinuje nasze miejsce w społeczeństwie.

Hipoteza dopasowania- wyjaśnienie roli atrakcyjności fizycznej w doborze partnerów na randki.

Sukces w rozwoju intymnych relacji wydaje się w jakimś stopniu opierać na umiejętności odnajdywaniu osób płci przeciwnej, które odpowiadają naszemu poziomowi atrakcyjności fizycznej. Ludzie, którzy posiadają realistyczny wizerunek własnego ciała, często dążą do wiązania się z osobami o podobnym poziomie atrakcyjności fizycznej. Potwierdza się to przede wszystkim w przypadku relacji erotycznych.

Adams, Crossman (1978) postawili hipotezę, że osoby o podobnych poziomach atrakcyjności fizycznej poszukują się wzajemnie jako partnerów romantycznych czy ostatecznie jako współmałżonków. Możemy wnioskować, że ludzie odczuwają pociąg do osób, które są podobne do nich pod względem budowy ciała, ubioru, cech twarzy i ciała oraz całościowej atrakcyjności fizycznej (Archer 1980).

Patzer (1985) poparł hipotezę dopasowania. Wydawałoby się, że mężczyźni poszukują partnerek maksymalnie atrakcyjnych, jednakże zbliżanie się do takich kobiet wiąże się z większym prawdopodobieństwem odrzucenia. Hipoteza dopasowania może jednak nie mieć zastosowania, gdy bardziej istotne okazują się czynniki inne niż atrakcyjność fizyczna. Osobę atrakcyjną może przyciągać osoba nieatrakcyjna fizycznie, która jest zamożna lub ma inne kompensujące zalety.

Wpływ wyglądu fizycznego

Morrow (1990) w swoim badaniu skupił się na sprawdzeniu wpływu atrakcyjności fizycznej w selekcji zawodowej.

Wygląd fizyczny był wielokrotnie uznawany za aspekt wywierający główny wpływ na formowanie wrażenia w wielu kontekstach społecznych. Silnie wpływa on na przypisywanie cechy osobowości oraz przymioty osobiste. Wygląd determinuje nie tylko pierwsze, ale także bardziej trwałe wrażenia, jakie wywieramy na innych. Wygląd ma także znaczący wpływ na percepcję i zachowanie, a osoby atrakcyjne fizycznie są lepiej traktowane. Osoby atrakcyjne wydają się być dyskryminowane jedynie wtedy, gdy czerpią ewidentne korzyści ze swojego wyglądu.

Adams i Crossman (1978) zidentyfikowali niektóre z bardziej uderzających konsekwencji wyglądu w szkole, w rodzinie, na randce oraz w kontekście klinicznym:

• Atrakcyjność wyraźnie wpływa na oczekiwania i percepcję nauczycieli i rodziców- nauczyciele oczekują, że atrakcyjniejsze dzieci będą odnosiły więcej sukcesów pod względem szkolnym i społecznym; atrakcyjne dziecko staje się pupilem nauczyciela; złe zachowanie nieatrakcyjnego dziecka przypisuje się cechom jego osobowości i bagatelizuje się je, traktując jako przejściową aberrację

• Atrakcyjne fizycznie osoby maja przewagę w relacjach erotycznych- ładniejsi są bardziej lubiani i postrzegani jako bardziej pożądani, a tym samym częściej wzbudzają zainteresowanie seksualne. Wbrew obiegowej opinii atrakcyjność fizyczna pozostaje nadrzędnym determinantem wzajemnej romantycznej siły przyciągania, mimo upływu czasu, liczby spotkań czy nawet konkurencyjnych negatywnych informacji.

• W kontekście klinicznym osoba atrakcyjna fizycznie często może być lepiej traktowana- osoby nieatrakcyjne fizycznie częściej mogą być kierowane do psychiatry z diagnozą zaburzeń adaptacyjnych

Efekty percepcji

Percepcyjny wpływ poziomu naszej atrakcyjności fizycznej zaczyna się wraz z naszym poczuciem Ja: im bardziej jesteśmy postrzegani jako atrakcyjni fizycznie, tym bardziej pozytywne może być nasze poczucie Ja. Zależność ta jest szczególnie wyraźna u nastolatków- poczucie ja znajduje się u nich pod silnym wpływem wyglądu fizycznego.

Martin i Kennedy (1993)- badania potwierdziły cztery podstawowe konkluzje:

• Okres socjalizacji między 4 a 12 klasą szkolną (4klasa-szkoła średnia) jest krytyczny dla dziewcząt w wieku preadolescencyjnym oraz adolescencyjnym w kategoriach postrzegania własnej atrakcyjności fizycznej

• Ocena własnego poziomu atrakcyjności fizycznej wśród dziewcząt zmienjsza się w miarę upływu czasu

• Skłonność dziewcząt w wieku preadolescencyjnym oraz adolescencyjnym do porównywania się do modelek w reklamach, nie tylko zwiększa się z wiekiem, ale tendencja ta jest większa u dziewcząt z bardziej negatywną autopercepcją własnej atrakcyjności fizycznej czy niższą samooceną

• jednorazowy kontakt z wizerunkiem bardzo atrakcyjnych modelek podwyższa standardy atrakcyjności fizycznej u dorastających dziewcząt w klasach od 8 do 12 (2 gimnazjum-szkoła średnia)

Atrakcyjność fizyczna wpływa nie tylko na autopercepcję, ale także na to, jak nas postrzegają inni. Dion, Berscheid i Walster (1972) odkryli, że ludzie atrakcyjni fizycznie są postrzegani pod względem seksualnym jako ciepli, reaktywni, wrażliwi, silni i towarzyscy niż osoby mniej atrakcyjne. Zaś atrakcyjnym fizycznie doradcom przypisywano inteligencję, kompetencję, większe zaufanie, asertywność i sympatię (Cash, Begley, McCown, Weise 1975).

Sposób, w jaki się ubieramy wyraźnie wpływa na to, jak jesteśmy postrzegani przez innych. Behling i Williams (1991) odkryli, że ubiór wpływa zarówno na postrzeganie inteligencji, jak i potencjału akademickiego. Największa rozbieżność w percepcji wystąpiła między uczniami, którzy mieli wygląd hip-hop’owca a tymi, których wygląd można określić jako wytworny. Te dwa style były najbardziej ekstremalne i zdawały się reprezentować dychotomię dobry/zły:

• hip-hopowcy- niższa inteligencja, mniejsze osiągnięcia akademickie

• wytworni- postrzegani bardziej pozytywnie

Wysoki wzrost u mężczyzn koreluje pozytywnie z postrzeganiem ich jako dominujących i atrakcyjnych, a kobiet jako atrakcyjniejszych (Hensley 1994). Dzieci postrzegają wyższych jako ludzi silniejszych i bardziej dominujących niż niższe osoby dorosłe.