SZKOŁA PODAŻOWA
Źródłem inspiracji dla szkoły podaży była:
ekonomia klasyczna, czyli szkoła myśli ekonomicznej, zapoczątkowana w drugiej połowie XVIII w. przez Adama Smitha, uważana za pierwszy współczesny, naukowy kierunek ekonomiczny. (David Hume, Adam Smith, Alexander Hamilton, Joseph Schumpeter)
oraz szkoła austriacka, Prezentuje podejście subiektywno-marginalistyczne (Ludwig von Mises, Friedrich von Hayek).
Szkoła podażowa jest kierunkiem teorii ekonomii. Szkoła "ekonomii podaży" reprezentuje poglądy szkoły makroekonomicznej, która podkreśla znaczenie podaży w rozwiązywaniu problemów bezrobocia i inflacji. Stała się szkołą podkreślającą większe znaczenie zarządzania podażą oraz znaczenia bodźców do pracy, oszczędzania i inwestowania od znaczenia zarządzania popytem przy kształtowaniu makroekonomicznych kierunków polityki.
Przede wszystkim ma to na celu osiągnięcie maksymalnego:
zatrudnienia,
produkcji,
wzrostu gospodarczego
i stabilności cen.
Ekonomiści szkoły podażowej:
uważają jako przyczynę niskiej produkcji i bezrobocia postrzegają w wysokich stawkach podatku dochodowego;
w inflacji widzą częściowo stronę podażową, gdyż uznają, że podwyżki cen mogą być modernizowane (pobudzane) wzrostem produkcji
podażą dóbr i usług, które ludzie chcą nabyć;
rozwiązywania problemów bezrobocia, inflacji i produktywności sprowadzają do redukcji stóp podatków, co wzmogłoby motywację ludzi do pracy, oszczędzania i inwestowania.
Szkoła podażowa posiada dwa główne założenia.
Pierwsze założenie mówi o długookresowej stabilności systemu rynkowego.
Z kolei drugim założeniem jest informacja o decydującej roli jednostki w przebiegu procesów gospodarczych
Stąd też można dostrzec, iż powinny być dostrzegane przyczyny wielkości produkcji bezrobocia. Natomiast jeśli chodzi o inflację, to należy zauważać w niej części strony podaży.
Nie jest łatwe rozwiązywanie problemów związanych z prowadzeniem do wzrostu gospodarczego. Poprzez przemyślaną redukcję stóp podatków można rozwiązać kwestie bezrobocia, inflacji, czy też produktywności. Warto zauważyć, iż ważnym aspektem prowadzący do powodzenia jest motywacja społeczeństwa, ich stosunku do pracy, oszczędzania oraz inwestowania.
Kształtowanie się oczekiwań – 3 grupy oczekiwań powodujących rozbieżności między ekonomistami:
Oczekiwanie egzogeniczne (zewnętrzne) – gdy ekonomiści nie doceniają wagi problemu kształtowania się oczekiwań i wszystkie uważają za wnoszone do analizy z zewnątrz. Przyczyny zmiany oczekiwań nie podlegają tu badaniu. Nie są objaśnienie w ramach modelu! Tworzą niekompletny obraz funkcjonowanie gospodarki.
Oczekiwanie ekstrapolacyjne (adaptacyjne) – nadanie oczekiwaniom charakteru wewnętrznego (endogenicznego) przez założenie, że ludzie przewidują przyszłe zyski ekstrapolując (wnioskując o właściwościach całego zbioru przez zbadanie jego części) ich ewolucję w ostatnim okresie lub ekstrapolując dotychczasową inflację w celu określenia poziomu inflacji oczekiwanej w bliskiej przyszłości. Opierają się na założeniu, że przyszłość będzie przypominać niedawna przeszłość!
Oczekiwania racjonalne – wyjście z założenia, że ludzie na ogół prawidłowo przewidują przyszłość (choć żyjemy w świecie ryzyka i oczekiwania rzadko się spełniają). Hipoteza tych oczekiwań głosi, że ludzie potrafią dobrze wykorzystywać informacje, którymi dysponują i nie tworzą prognoz, które dawniej okazały się być fałszywe.