Język polski jako obcy
Nauczanie języka polskiego jako obcego
- ośrodki akademickie – kursy (zwłaszcza letnie) dla studentów
- prywatne szkoły języków obcych, np. Brytyjska szkoła języka angielskiego Cambridge, school of English, Modern.edu I inne.
Według ustawy 661 z dnia 11 kwietnia 2003r. każdy obcokrajowiec, bądź obywatel polski na stałe zamieszkały za granicą może uzyskać urzędowe oświadczenie o znajomości języka po zdaniu egzaminu przed Państwową Komisją Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego. Jej przewodniczącego i członków, powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i minister właściwy do spraw oświaty i wychowania i jeszcze jeden gość – minister do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Wybierają ze specjalistów od języka polskiego (mają wybrać 10).
Do zadań Komisji należy (generalnie cały shit z egzaminami):
- nadzór nad egzaminami
- wnioski co do egzaminów
- przygotowanie rocznego harmonogramu egzaminów
- powoływanie składów państwowych komisji egzaminacyjnych
- przygotowanie treści egzaminów
- szkolenia dla egzaminatorów i ludzi od przygotowania zadań egzaminacyjnych
- zachęcanie ludzi do egzaminów (promocja)
- wydawanie poświadczeń znajomości języka polskiego
- współpraca z innymi jednostkami zajmującymi się nauką, testowaniem znajomości języka polskiego i innych języków w kraju i za granicą.
Państwowe komisje egzaminacyjne (oddziały w każdym państwie) powoływane są po zbadaniu zapotrzebowania na poświadczenie znajomości języka polskiego. Do ich zadań należy:
- przeprowadzanie egzaminów pisemnych i ustnych na różnych poziomach zaawansowania i wystawianie ocen,
- sporządzanie dokumentacji z przebiegu egzaminów i przekazaniu ich Komisji.
Środki finansowe na działanie Komisji i państwowych komisji egzaminacyjnych są wyznaczane z budżetu państwa przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego. Ten sam minister w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania określają:
- zadania i regulamin działania Komisji
- organizację państwowych komisji egzaminacyjnych
- sposób działania administracji i finansów w nich
- wysokość wynagrodzenia członków komicji i warunki zwrotu kosztów dojazdu i pobytu (dobry biznes)
- wysokość wynagrodzenia wszystkich ludzi wykonujących polecenia komisji
- szczegółowe warunki egzaminów i otrzymania poświadczenia
- wzór poświadczenia
- warunki płatności za do stanie poświadczenia
- standardy wymagań dla poszczególnych poziomów zaawansowania języka
- standardy wymagań dla poziomu językowego członków Komisji
- możliwość zwolnień z obowiązku zdawania egzaminu
Administracja i finanse Komisji są kierowane przez Biuro Uznawalności Wykształcenia i Wymiany Międzynarodowej, na rachunek tego biura wpływają również opłaty za egzaminy (opłaty stanowią dochód budżetu państwa).
Ustawa była powołana za rządów prezydenta Kwaśniewskiego.
AWANTURA!
W ustawie użyto słowa „certyfikat” na określenie urzędowego poświadczania o znajomości języka polskiego. Społeczeństwo polskie oburzyło się jakoby miało być to słowo obce - społeczeństwo czyli Rada Języka Polskiego. Zarzucono Radzie iż zabrania używania słowa „certyfikat” jako „nieistniejącego w języku polskim” jako kontrargument wysyłając Radzie definicje słowa ze słowników Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka i Mały słownik języka polskiego PWN pod red. Elżbiety Sobol. Ale nie podano całej definicji.
Prof. A. Markowski i prof. W. Pisarek odpowiedzieli listownie Komisji Kultury i Środków Przekazu Sejmu RP (marzec 2003).
List Honorowego Przewodniczącego RJP, prof. W. Pisarka, do Zastępcy Przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu
- zapewnia, że żaden z członków RJ i osób upoważnionych przez RJ nie mówiło, że słowo certyfikat nie jest słowem polskim,
- podaje, że słowo certyfikat występowało już w słowniku warszawskim z 1900r. czyli ma sto lat (już nawet trochę więcej) ale w nieco innym znaczeniu
- dalej podaje inne słowniki ze słowem certyfikat np. Praktyczny słownik języka polskiego i porównuje je
- zauważa, że użytkownicy języka polskiego wyczuwają obcość słowa certyfikat i uznaje to już jako znak (pszypadek? Nie sondze)
- uznaje, ze jest to słowo zaadaptowane przez pracę, przyjęte przez długie użytkowane.
- podsumowuje: Ustawa z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim przewidywała, że cudzoziemiec będzie mógł uzyskać urzędowe poświadczenie znajomości języka polskiego. Nie widzimy żadnego powodu, by na przekór tej ustawie miał otrzymać zamiast poświadczenia certyfikat. Przy okazji wyrażamy opinię, że komisja wydająca poświadczenia znajomości języka powinna się nazywaćKomisją Poświadczania Znajomości Języka Polskiego przez Cudzoziemców (a nie dla cudzoziemców!).
Fragmenty listu przewodniczącego RJP, prof. A. Markowskiego, do Zastępcy Przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu (wszystkie do Jana Byry)
- powołuje się na list Pisarka i też zwraca uwagę na to, że nie chodzi o pochodzenie słowa certyfikat, a to czy jest stosowne używanie go w ustawie,
- twierdzi, że tak, certyfikat znajduje się w jęz. P. od 100 lat ale początkowo jego znaczenie było inne
- uznaje, że znaczenie słowa certyfikat jest zapożyczone z angielskiego i porównuje je do np. słowa kondycja (w języku polskim zawsze oznaczało tężyznę fizyczną, a obecnie jest jak w angielskim condition – stan).
- zastanawia się czy takie zmiany językowe, rozszerzanie znaczeń mają być akceptowane, raczej tak, bo tak jak na ukończenia kursów przeróżnych dostaje się certyfikat.
- Sądzę więc osobiście, że pomimo uzasadnionych zastrzeżeń językoznawców, dobrze znających przyczynę tego rozszerzenia znaczenia wyrazu certyfikat (mówiąc wprost: są nią snobizm i niedostateczna znajomość polskich odpowiedników znaczeń słów angielskich), nowe znaczenie omawianego słowa upowszechni się i trzeba je będzie zaakceptować. Proponuję tylko, żeby zbyt pochopnie nie wprowadzać go do wszystkich ustępów nowelizacji Ustawy o języku polskim, czyli stanowczo pozostawić sformułowania:
- Urzędowe poświadczanie znajomości języka polskiego
- Państwowa Komisja Poświadczania Znajomości Języka Polskiego przez Cudzoziemców (nie: "Komisja Certyfikacyjna" ani nie: "Komisja Certyfikacji"; nb. popieram stanowisko, że nie jest poprawne sformułowanie: "dla cudzoziemców", bo chodzi o to, że to jest znajomość języka polskiego przez cudzoziemców) (art. 11b. p. 1);
- promocja systemu poświadczania znajomości języka polskiego przez [uwaga: przez nie "dla"!]cudzoziemców w kraju i zagranicą (art. 11 b. p. 7).
Natomiast sformułowanie: otrzymuje urzędowe poświadczenie znajomości języka polskiego (art.11a), można by uzupełnić dodatkiem: zwane certyfikatem, a wyrażenie: wydawanie poświadczeń znajomości języka polskiego (art.11b. p. 8) - uzupełnić dodatkiem: zwanych certyfikatami.
Łączę wyrazy prawdziwego szacunku
Andrzej Markowski
W roku 2004 po raz pierwszy odbyły się w Polsce i poza jej granicami państwowe egzaminy certyfikatowe z języka polskiego jako obcego. Dzięki temu osoby uczące się języka polskiego jako obcego, zdając pozytywnie egzamin certyfikatowy, uzyskują możliwość otrzymania świadectwa, w którym określona jest ich biegłość w tym języku. Od 2004 r. egzaminy organizowane są co najmniej 3 razy w roku (wiosną, latem i jesienią) na poziomach B1, B2 i C2. Egzaminy przeprowadza Państwowa Komisja Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego. Standardy wymagań egzaminacyjnych oraz zasady przeprowadzania egzaminów zostały oparte na najnowszych zaleceniach Rady Europy zmierzających do standaryzacji testowania znajomości języków obcych w Europie. W roku 2008 egzaminy certyfikatowe z języka polskiego jako obcego poddane zostały audytowi ALTE (Association for Language Testers in Europe), potwierdzającemu zgodność egzaminów z języka polskiego jako obcego z wytycznymi Rady Europy. Obecnie trwają prace przygotowawcze do wprowadzenia egzaminów na pozostałych poziomach europejskich (A1, A2 i C1).
Państwowe egzaminy certyfikatowe z języka polskiego jako obcego mają za zadanie określenie kompetencji w języku polskim niezależnie od instytucji prowadzących nauczanie, programów nauczania, stosowanych materiałów i metod. Znajomość języka polskiego określa się jako umiejętność rozumienia współczesnej polszczyzny pisanej i mówionej oraz umiejętność używania języka polskiego w mowie i piśmie.
Kto ubiega się o certyfikat?
- osoby które chcą udokumentować swój stopień biegłości językowej
- cudzoziemcy studiujący i pracujący w Polscce
- starający się o polskie obywatelstwo
- Polacy przebywający na stałe za granicą (atut na rynku pracy – wtf?)
- młodzież klas maturalnych (np. Niemcy, Białorusi)
Z egzaminu zwolnione są osoby posiadające stopień magistra na kierunku filologia polska (fuck yeah)
Do egzaminu certyfikatowego z języka polskiego jako obcego na poziomie B1 i B2 mogą przystąpić osoby, które w dniu egzaminu mają ukończone 16 lat, a na poziomie C2 – 18 lat.
-