1. Definicja biomechaniki (inżynierii biomedycznej).

Biomechanika - dyscyplina naukowa zajmująca się organizmami żywymi traktowanymi jako narzędzia o określonych funkcjach mechanicznych. Jest nauką o ruchu oraz związanych z nim obciążeniach i ich skutkach, a także mechanizm ten wywołujących, ze szczególnym `uwzględnieniem człowieka oraz zwierząt.

Termin „biomechanika” pochodzi od dwóch słów: od „mēchanē” co z języka

greckiego oznacza narzędzie, oraz przedrostka „bio” pochodzącego z greckiego słowa „bíos” oznaczającego życie. Można zatem powiedzieć iż Biomechanika jest interdyscyplinarną dziedziną nauki o ruchu i mechanizmach ruch ten wywołujących ze szczególnym uwzględnieniem człowieka oraz zwierząt.(ze strony stricte o biomechanice)

2. Definicja, cele i zadania rehabilitacji.
Rehabilitacja, w medycynie przywracanie sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej (także zawodowej), utraconej wskutek schorzeń i urazów, przez stosowanie działań usprawniających i terapeutycznych.

Rehabilitacja polega na:

• przywróceniu sprawności uszkodzonych organów jednostki lub usprawnieniu jej funkcji,

• przygotowaniu jej do samodzielnego radzenia sobie w życiu codziennym,

• do korzystania z różnych form kształcenia,

• do wykonywania pracy,

• stwarzania w środowisku społecznym i otoczeniu fizycznym odpowiednich warunków do prawidłowego funkcjonowania tej jednostki.

Podstawowym zadaniem rehabilitacji jest usprawnienie jednostki upośledzonej pod względem fizycznym, umysłowym, psychicznym czy społecznym oraz zapewnienie jej odpowiednio do jej wieku i możliwości wykształcenia ogólnego lub zawodowego. Proces ten jest podejmowany na rzecz i przy współudziale osób, u których na skutek choroby lub urazu nastąpiło ograniczenie, niektórych czynności ustroju lub powstało trwałe kalectwo.

W związku z tym wyodrębnione zostały cztery rodzaje rehabilitacji:

• rehabilitacja fizyczna – obejmująca usprawnienie funkcji fizycznych, zwana też rehabilitacja medyczną,

• rehabilitacja psychiczna – skoncentrowana na psychicznych funkcjach i problemach osoby niepełnosprawnej,

• rehabilitacja społeczna - podejmująca działania zmierzające do eliminowania ograniczeń związanych z funkcjonowaniem społecznym osoby niepełnosprawnej.

• rehabilitacja kompleksowa czyli złożony, wieloaspektowy proces społeczny, którego celem jest między innymi integracja społeczna.

Niepełnosprawność nie jest rozumiana tylko jako skutek choroby czy urazu. Jest ona przede wszystkim rezultatem barier, na jakie napotyka w społeczeństwie osoba z niepełnosprawnością.

3. Definicja niepełnosprawności i jej rodzaje.

Definicja :

• różne ograniczenia funkcjonalne ludzi w każdym społeczeństwie

• wynikają z uszkodzenia zdolności wykonywania jakiejś czynności w sposób uważany za normalny, typowy dla życia ludzkiego

• stałe lub przejściowe, całkowite lub częściowe

Rodzaje:

• sensoryczne - osoby niewidome i słabowidzące, niesłyszące i słabosłyszące

• fizyczne - niepełnosprawność motoryczna z uszkodzeniem narządów ruchu, osoby z przewlekłymi schorzeniami narządów wewnętrznych

• psychiczne - niepełnosprawność intelektualną, osoby z epilepsją (zaburzenia świadomości), osoby psychicznie chore z zaburzeniami osobowości i zachowania

• niepełnosprawność złożona - więcej niż jedna niepełnosprawność

4. Mięśnie: podział, czynności, mechanizm skurczu mięśni, potencjał czynnościowy i spoczynkowy mięśnia, jednostka motoryczna mięśnia.

Podział mięśni ze względu na budowę tkanki:

• gładkie - sterowane przez układ autonomiczny

• sercowy - działa niezależnie od naszej woli

• poprzecznie-prążkowany - zależny od woli, działa szybko

Typy mięśni szkieletowych:

• promieniowy

• wielopierzasty

• pierzasty

Podział mięśni - ,2 typy komórek mięśniowych:

• szybkie FT - zbudowane z włókien szybko się kurczących, odpowiedzialne za akcje szybkie, krótkie i intensywne (odgrywające dużą rolę w dyscyplinach szybkościowych), tworzą je włókna białe (kolor biały bo zawierają one ograniczoną ilość mioglobiny oraz mitochondriów, co sprawia, że włókna te odnawiają energię w głównej mierze, dzięki procesom beztlenowym; mają dużą średnicę, szybko się męczą i zakwaszają, im większa ilość procentowa tym większa siła i szybkość skurczu), wykorzystują procesy beztlenowe

• wolne ST - zbudowane z włókien wolno kurczących się. odpowiadają za prace długo okresową mało intensywną, tworzą je włókna czerwone (zawierają więcej mioglobiny niż włókna białe), wykorzystują w większym stopniu procesy tlenowe

Mechanizm skurczu mięśnia:

• skracanie się miofibryli jest wynikiem interakcji białek kurczliwych aktyny i miozyny

• nici aktyny przesuwają się w kierunku środka sarkomeru bez zmiany długości jej włókien

• zużywana energia

• długość sarkomeru zmniejsza się w miarę skurczu mięśnia od 3,6 do 2,4 um, osiągając wtedy największą siłę skurczu.

Potencjał czynnościowy i spoczynkowy mięśnia:

spoczynkowy: występuje w stanie spoczynku, stała wartość różnicy potencjałów pomiędzy wnętrzem i otoczeniem komórki i potencjał wnętrza jest ujemny w stosunku do otoczenia (tyle znalazłam u siebie)

czynnościowy: potencjał czynnościowy powstaje w komórce pobudliwej, gdy potencjał jej błony przekroczy pewną graniczną wartość nazywaną progiem pobudzenia

Jednostka motoryczna mięśnia:

• pewna liczba włókien mięśniowych unerwionych przez te same włókna nerwowe

• jednostki małych mięśni - kilka włókien, dużych - kilkaset a nawet 5000 włókien mięśniowych

• włóknami nerwowymi-ruchowymi przenoszone są bodźce elektryczne z układu nerwowego do mięśni

  • `bodziec elektryczny przenoszony przez włókno nerwowe jest: krótkotrwały, asynchroniczny, o dużej częstotliwości

Jednostka Motoryczna

Jednostką motoryczną nazywamy pojedynczy neuron ruchowy i zaopatrywane przez niego włókna mięśniowe. Jest to najmniejsza część mięśnia, która może się kurczyć niezależnie od pozostałych części. Liczba włókien mięśniowych w jednostce motorycznej jest rózna w róznych mięśniach. Od liczby włókien przypadających na jeden neuron zależy precyzja ruchu.

5. Układ kostny: budowa i funkcje kości, prawo Wolfa, remodeling kości, zjawisko piezoelektryczne kości.

Budowa kość: zbudowana z dwóch rodzajów tkanki kostnej:

• tkanki kostnej zbitej,

• tkanki kostnej gąbczastej,

komórki kostne: osteocyty- dojrzałe osteoblasty, osteoblasty (komórki kościotwórcze), osteoklasty (komórki kościożerne)

Prawo Wolffa -to teoria stworzona przez niemieckiego chirurga i anatoma Juliusa Wolffa w XIX wieku, która głosi, że kości u zdrowego człowieka lub zwierzęcia mają zdolność przystosowywania się do obciążeń. Jeśli kość będzie poddawana obciążeniu, po pewnym czasie stanie się silniejsza.Twierdzenie to jest prawdziwe również w odwrotną stronę. Jeśli jest zwolniona od obciążeń, staje się coraz słabsza.

remodeling kości - kości pod wpływem obiążeń mają zdolność do remodelingu. Układ beleczek kości w tkance gąbczastej może ulegać zmianie. Ogólnie - dostosowywanie się struktury kości do panujących warunków pracy

piezoelektryczność - kolagen zawarty w kościach jest “kryształem” w zjawisku piezoelektrycznym. Piezoelektryczność jest procesem, w którym za pomocą kryształów zachodzi zmiana energii mechanicznej na elektryczną, bądź też odwrotnie.
Zjawisko piezoelektryczne w kościach polega na wzbudzaniu niewielkich ładunków ujemnych podczas zwiększania nacisku mechanicznego i ładunków dodatnich podczas zmniejszania nacisku.

6. Biomateriały: definicja, podział i zastosowanie ? metale i ich stopy, bioceramika, polimery.

Biomateriał - każda inna substancja niż lek, albo kombinacja substancji syntetycznych lub naturalnych, która może być użyta w dowolnym czasie, a której zadaniem jest uzupełnienie lub zastąpienie tkanek narządu lub jego części w celu spełnienia ich funkcji, mająca kontakt z żywą tkanką.

Wymagania stawiane biomateriałom:

• Obojętność

• Biozgodność (biokompatybilność) - zdolność substancji do wywoływania odpowiedzi organizmu gospodarza zgodnej z przeznaczeniem implantu

• Bioaktywność - zdolność powierzchni wszczepu lub pokrywających tę powierzchnię powłok do bezpośredniego połączenia, bez tworzenia warstwy pośredniej (otoczki okołoimplantowej). Materiałami bioaktywnymi nazywamy materiały posiadające zdolność wzbudzania z góry zaplanowanych reakcji ze strony biorcy implantu.

• Biofunkcyjność - zdolność materiału do przejmowania funkcji tkanek i narządów, do leczenia których został zastosowany.

• Odpowiednie wł. fizyczne i mechaniczne - np. odpowiednia gęstość, porowatość, właściwości termiczne; ciągłość odkształceń, stress shielding

• Odpowiednie wł. chemiczne i biologiczne - np. odporność na korozję, brak tworzenia zakrzepów, odczynów i infekcji

Klasyfikacja według rodzaju kontaktu z organizmem:

• wyroby kontaktujące się z powierzchnią (skóra, błony śluzowe)

• wyroby kontaktujące się wewnętrznie (krew, zębina, tkanki miękkie)

• wszczepy

Klasyfikacja według czasu trwania kontaktu:

• o ekspozycji ograniczonej - do 24h

• o przedłużonej ekspozycji - 24h-30dni

• o stałym kontakcie - więcej niż 30 dni

Podział ze względu na zastosowanie:

• chirurgia twarzowo-szczękowa: uzupełnienie ubytków pokrywy czaszki oraz jako stabilizatory kości płaskich, okres użytkowania nie powinien przekraczać dwóch lat

• stomatologia: implanty zębowe, materiały na mostki oraz wypełnienia

• laryngologia: rekonstrukcja krtani i tchawicy

• okulistyka: soczewki kontaktowe, keratoprotezy

• mające kontakt z krwią: kardiochirurgia (sztuczne serce, zastawki serca, stenty wieńcowe, protezy naczyniowe)

• ortopedia i traumatologia: wszczepy biostatyczne i biomechaniczne

• chirurgia plastyczna

• instrumentarium chirurgiczne: podlegają nieregularnej eksploatacji; bezpośredni kontakt z tkanką wewnętrzną (czasowy) i lekami

BIOCERAMIKA - grupa materiałów nieorganicznych nie będących metalami ani polimerami

• ceramika korundowa aAl2O3, ceramika oparta o fosforany wapnia (hydroksyapatyt, TCP), ceramika ZrO2, TiO2, azotki (Si3N4, TiN), węgliki (TiCx, TaCx gdzie x<=2), bioszkła, tworzywa szkło-ceramiczne

Zalety bioceramiki:

• bardzo dobra biozgodność

• stabilność, wysoka odporność chemiczna (nie ulegają korozji jak metale, nie podlegają niekorzystnej degradacji w czasie jak polimery)

• niedrażniąca dla tkanek, nierakotwórcza

• łatwość sterylizacji (można zastosować wiele różnych metod)

• porowatość umożliwiająca wrastanie tkanek i utworzenie połączenia pomiędzy tkanką a implantem

• dobre właściwości ścierne

• minimalna skłonność do resorpcji

Wady:

• kruchość

• wysoki moduł sprężystości, wielokrotnie wyższy od modułu kości - problem w projektowaniu tak, aby ich współdziałanie nie prowadziło do osteolizy, powodującej obluzowanie wszczepionego elementu (stress shielding)

• ograniczona długość życia

• duża sztywność

• duża ścieralność (dafuq? jak jednocześnie może coś mieć dobre właściwości ścierne jako zaletę i dużą ścieralność jako wadę? ktoś mi wytłumaczy ten paradoks?)

• niska wytrzymałość mechaniczna

7. Definicja implantów.

Implanty:

- wszystkie przyrządy medyczne wykonane z jednego lub więcej biomateriałów, które mogą być umieszczone wewnątrz organizmu, jak również częściowo lub całkowicie pod powierzchnią nabłonka, i które mogą pozostać przez dłuższy okres w organizmie.

- ciało obce wszczepiane do organizmu w celu odtworzenia naturalnej funkcji lub estetyki uszkodzonego organu. Najczęściej stosowane są implanty zastępujące tkanki twarde.

Proces implantacji można podzielić na:

• Jednofazowy - założenie odbudowy protetycznej na tej samej wizycie co implant

• Dwufazowy - późniejsze założenie implantu, dla szczęki minimalny czas to 5-6 miesięcy, dla żuchwy około 3 miesiące

8. Biomechanika kręgosłupa: funkcje, budowa, triada podparcia, przeciążenie, skolioza.

Funkcje :

· Stanowi osłonę struktur rdzenia kręgowego

· Stanowi narząd ruchu

· Jest narządem osiowym (podporowym)

*Największa ruchomość w odcinku szyjnym

* Piersiowy – sztywniejszy bo klatka

* Lędźwiowy – tłocznia brzuszna ogranicza

*Krzyżowy - kręgi zrośnietę ze sobą

Budowa:

· Odcinek szyjny – 7 kręgów

· Odcinek piersiowy – 12 kręgów

· Odcinek lędźwiowy – 5 kręgów

· Kość krzyżowa

· Kość guziczna

Triada podparcia:

· Trzon – przednia

· Dwa wyrostki stawowe – tylna

Triadę podparcia zwana także triada stawowa , składa się ona z trzech połączeń będących jednocześnie punktami podparcia, które stanowią dwa symetryczne stawy międzywyrostkowe i krążek międzykręgowy, triadę stawową wzmacniają więzadła i mięśnie, które zapewniają właściwą ruchomość kręgosłupa i jego funkcje. Główne obciążenia przenosi krążek międzykręgowy, a zwłaszcza pierścień włóknisty, rozciągany przez jądro miażdżyste podczas przenoszenia nacisków osiowych.

Przeciążenie:

Uszkodzenia kręgosłupa powstaja w wyniku przeciążenia doraźnego lub zmęczeniowego.

1) Mechanizm przeciążenia zmęczeniowego – jest charakterystyczny dla odcinak szyjnego, w którym działają długotrwałe cykliczne obciążenia naruszające pierwotną stabilność kręgosłupa, prowadzące do uszkodzenia nawet gdy nie przekroczyły one doraźnej wytrzymałości struktur kostnych.

2) Mechanizm przeciążenia traumatyczne (doraźne) – ma podłoże urazowe, związane z przekroczeniem wartości granicznej wytrzymalości struktur kostnych kregosłupa np. wypadki lokomocyjne, upadki z wysokości.

Przez przeciązenie rozumie się taki stan, w którym pod wpływem dzialania sił na kręgosłup, w procesie przenoszenia obciążeń, zostaje przekroczona wytrzymałość fizyczna tkanek, zdolności adaptacyjne oraz wydolność czynnościowa mięśni, więzadeł, stawów oraz kości i z tego powodu dochodzi do zachwiania rónowagi statyczno - dynamicznej

Skoliza:

Skolioza była kiedyś nazywana bocznym skrzywieniem kręgosłupa. Z tamtego okresu pozostała aktualna jedynie definicja skoliozy, którą określamy jako zniekształcenie przekraczające 10° w płaszczyźnie czołowej, mierzone metodą Cobba, na zdjęciu rentgenowskim. Deformacja trójpłaszczyznowa, dotycząca:

· Płaszczyzny czołowej (dominująca prawostronnie strony piersiowej)

· Płaszczyzny strzałkowej

Płaszczyzny horyzontalnej

9. Implanty kręgosłupowe: stabilizacja transpedikularna, płytki, czopy (cage), koszyki międzytrzonowe ? stosowane biomateriały.

Kręgosłup, ze względu na funkcje jakie pełni w organizmie, jest niezbędnym narządem do prawidłowego funkcjonowania człowieka. Pomimo iż jest dobrze chroniony przez tkankę mięśniową jak i tłuszczową, często dochodzi do uszkodzenia (zarówno poprzez czynniki naturalne jak i losowe zdarzenia). Przywrócenie sprawności narządu stanowi często o życiu i śmieci człowieka. Istnieje wiele technik operacyjnych, które w większym lub mniejszym stopniu mogą się do tego przyczynić, jednak w ostatnich latach pojawiła się nowa grupa narzędzi chirurgicznych usprawniających proces leczenia i dająca nadzieję na powrót do zdrowia dla pacjentów. Są nimi implanty do leczenia schorzeń kręgosłupa.

Implanty kręgosłupa dostępu operacyjnego przedniego

Koszyki

Koszyki to inaczej protezy trzonów kręgosłupa. Stosuje się je w momencie gdy konieczne jest usunięcie trzonu (np. z powodu nowotworu) i zastąpienie sztucznym elementem. W ten sposób pełnią one także funkcje wspierania przedniej kolumny kręgosłupa. Mają postać cylindrycznej, perforowanej siatki. Swoją nazwę zawdzięczają temu iż wypełnione są przeszczepami kostnymi, bądź też innymi materiałami (np. cementami kostnymi), których głównym zadaniem jest zapełnienie ubytku.

Wyróżnia się dwa podstawowe typy koszyków:

• Koszyk stały - cylindryczna tuleja, która dzięki otworom umiejscowionym na ścianach umożliwiają przerosty kostne.

• Koszyk rozsuwany - posiada śrubowy mechanizm rozsuwania.

Sztuczny dysk

Ze względu na ilość usuwanego materiału kostnego, możemy wyróżnić dwa typy implantacji:

• Całkowite zastąpienie dysku - usuwany jest dysk całkowicie i na jego miejsce wstawiany implant (pomiędzy dwa sąsiednie kręgi)

• Zastąpienie jądra dysku - zastępuje się zaledwie środek implantu (jądro).

Na rynku istnieje wiele typów sztucznych dysków, najpowszechniejszym rozwiązaniem jest obecnie zastosowanie dwóch podstawowych elementów do jego budowy: dwóch metalicznych krążków o zębatych zakończeniach oraz elastycznego rdzenia z polietylenu.

Implanty kręgosłupa dostępu operacyjnego tylnego

Czopy międzytrzonowe

Obecnie bardzo często spotykanym schorzeniem są bóle krzyża. W przypadku niektórych pacjentów wymagane jest leczenie operacyjne polegające na stabilizacji części lędźwiowej kręgosłupa.

Spondylodeza międzytrzonowa polega głównie na odtwarzaniu i utrzymaniu wysokości przestrzeni międzykręgowej, a także na zwiększeniu pojemności kanału kręgowego i kanałów korzeniowych. Bardzo dużą rolę w leczeniu odgrywają więc czopy międzytrzonowe.

Wyróżniamy następujące typy czopów: czopy cylindryczne (Ich zasadniczą zaletą przy stabilizacji międzytrzonowej jest mocne zagnieżdżenie w kości trzonów ze względu na gwintowaną powierzchnię.), prostopadłościenne i rotacyjne (prostokątne).

Śruby jako implanty kręgosłupa

Śruby transpedikularne (przeznasadkowe)

Śruba transpedikularna składa się z następujących części:

• część gwintowana, tzw. kostna, która jest trwale osadzona w tkance kostnej kręgu o największej gęstości i wytrzymałości;

• część chwytowo-mocująca (łeb śruby), która umożliwia na połączenie śruby z innym instrumentarium stabilizacyjno-korekcyjnym, jak płytki czy pręty;

• część pośrednia łącząca łeb z gwintem.

10. Endoprotezy stawowe: definicja alloplastyki, podział i budowa endoprotez stawu

biodrowego i kolanowego ? stosowane biomateriały.

Alloplastyka - operacja wszczepienia elementu z np. metalu, ceramiki, mająca na celu usprawnienie działania chorego narządu.

Podział i budowa endoprotez stawu biodrowego: (nie mam budowy)

1) Ze względu na zasięg implantacji w stawie:

· Endoprotezy częściowe (połowiczne)

· Endoprotezy całkowite

2) Ze względu na konstrukcje:

· Endoprotezy jednolite

· Endoprotezy dzielone

Przy czym w każdej z tych grup można wyróżnić:

· Endoprotezy kołnierzowe

· Endoprotezy bezkołnierzowe

3) Ze względu na sposób umocowania:

· Endoprotezy cementowe

· Endoprotezy bezcementowe

· Na wcisk (Press fit)

· Hybrydowe

Podział i budowa endoprotez stawu kolanowego: (nie mam budowy)

· Zawiasowe

· Kłykciowe – odtwarzamy geometrię kości udowej i kości piszczelowej

· Mieszane

11. Stabilizatory kości długich: proces gojenia się złamania kości, płytki kostne, gwoździe śródszpikowe, rodzaje stabilizatorów zewnętrznych, stabilizacja podatna i niepodatna.

Proces gojenia się złamania kości: (3 okresy i kilka faz)

1) Okres zapalny

· Faza utworzenia się skrzepu

· Przejściowa faza zapalna

2) Okres naprawy

· Faza powstawania ziarniny - nowopowstała tkanka łączna zawierająca bogatą sieć naczyń włosowatych

· Faza chondrogenezy – tworzenia komórek tkanki chrzęstnej

· Faza osteogenezy – tworzenie się kostnicy i jej mineralizacji

3) Okres przebudowy

· Faza przebudowy powstałej de novo grubo włóknistej tkanki kostnej w dojrzałą kość blaszkowatą

Płytki :

Wyróżniamy 3 główne grupy typów płytek:

· Kompresyjne - Używane są dla złamań stabilnych w obecności naprężeń. Mogą być wykorzystywane w połączeniu z wkrętami otulającymi (lag screws) oraz mogą powodować dynamiczne naprężenia, jeśli tylko zostaną użyte w odpowiednim miejscu

· Rekonstrukcyjne - Najczęściej używane są w przypadku zespalania złamań miednicy (pelvic fracture) i pięty (calcaneal fracture). Płytki tego typu cechują się sporymi możliwościami w zakresie dostosowania do potrzeb zabiegu – mogą one zostać zgięte, wyprofilowane lub skrócone.

· Neutralizujące - Płytki neutralizujące mają na celu zabezpieczanie powierzchni złamania przed normalnym zginaniem, rotacją i obciążeniami osiowymi, często są używane w połączeniu z wkrętami otulającymi (lag screws).

Gwoździe śródszpikowe:

Jest rodzajem stabilizacji wewnętrznej. Polega na umieszczeniu elementu stabilizującego w kanale szpikowym kości. Mocowane za pomocą śrub korowych. Ewolucja w kierunku zwiększenia wytrzymałości - różne kształty przekrojów poprzecznych

Rodzaje stabilizatorów zewnętrznych ze względu na:

1) Geometrię konstrukcji:

· Klamrowe

· Ramowe

· Przestrzenne

2) Rodzaje zastosowanych wszczepów:

· Druty Kirschnera – cienkie o średnicy 1,5-2mm

· Wkręty Schanza, gwoździe Steimanna – 4-7 mm

3) Sposób przenoszenia obciążen:

· NIEPODATNE - sztywne, w których siły działające na leczoną kość przenoszone są wyłącznie przez konstrukcje stabilizatora

· PODATNE - w których siły działające na leczona kośc przenoszone są jednocześnie przez konstrukcje stabilizatora jak i miejsca zespolenia odłamków kostnych. Uzyskuje się przez odpowiedni dobór parametrów mechanicznych wszczepów i konstrukcji

12. Elementy wspomagające układ krwionośny: sztuczne serce, rodzaje i budowa zastawek serca.

Zastawki dzielimy na:

• zastawki przedsionkowo-komorowe :

• trójdzielna

• dwudzielna

• zastawki półksiężycowate

Zastawki przedsionkowo-komorowe utworzone są przez płatki zbudowane z tkanki włóknistej otoczonej wsierdziem przytwierdzonych z jednej strony do pierścieni włóknistych. Płatki u swojej podstawy są ze sobą połączone. Zastawka trójdzielna posiada płatek przedni, tylny i przyśrodkowy, dwudzielna - tylko przedni i tylny. Wyróżnia się dwie powierzchnie, jedną zwróconą w stronę przedsionków, drugą w stronę komór. Do wolnego brzegu zastawek przyczepiają się rozłożyście struny ścięgniste biegnące od mięśni brodawkowatych ściany komór, których zadaniem jest napięcie zastawki i umocowanie jej podczas skurczu komór. Mięśnie brodawkowate wysyłają struny ścięgniste do dwóch sąsiadujących płatków zastawki.

Zastawki półksiężycowate zbudowane są z trzech płatków. Ograniczają ujścia z obu komór serca. Są one kieszonkowato uwypuklone w kierunku komór.

Sztuczne zastawki serca - mechaniczne:

1. kulowe - składa się z pierścienia pokrytego sztucznym włóknem i kulki zamkniętej w klatce utworzonej z metalowych uchwytów umiejscowionych wokół pierścienia. Pod wpływem zmian ciśnienia kula unosi się bądź domyka otwartą podstawę kosza. Obecnie bardzo rzadko stosowane.

2. dyskowe - mogą być wykonane z jednego dysku lub dwóch półdysków. Charakteryzują się mniejszym oporem i profilem w porównaniu z kulowymi. Zastawki jednopłatkowe składają się z pierścienia oraz płaskiego dysku, który w czasie otwarcia zastawki przechyla się umożliwiając przepływ krwi, oraz metalowej rozpórki ograniczającej dysk.

3. dwupłatkowa - Składa się z dwóch półokrągłych płatków przyczepionych do pierścienia za pomocą dwóch zawiasów. Płatki, w fazie otwarcia, mają za zadanie zminimalizować zaburzenia przepływu krwi. Najczęściej stosowana.

Biologiczne: homografty stentowe lub bezstentowe