Zgodnie z teorią Eriksona*:

każdy z nas potrzebuje czasu i odpowiednich

warunków, aby dojrzeć psychicznie do danej

sytuacji w życiu.

Tak też jest w związku dwojga ludzi. Najpierw

rozwijamy relację „chłopak - dziewczyna”,

poznając swoje pasje, upodobania, sposób

patrzenia na życie i hierarchię wartości.

Dopiero po jakimś czasie przychodzi czas

narzeczeństwa, które powinno być ostatnią

weryfikacją czy na pewno chcemy całe życie

spędzić razem. Cały proces dojrzewania

kończy małżeństwo. Co daje takie stopniowe

rozwijanie relacji? Mamy czas, by

zdecydować o życiu razem aż do śmierci lub

o rozstaniu.

Warto przejść bez pośpiechu

całą tę drogę dojrzewania – jest to

inwestycja na całe życie!

*Erik Erikson - amerykański psychoanalityk

i psycholog, twórca teorii rozwoju

psychospołecznego z pojęciem kryzysu jako warunku

rozwoju.

Czym często jest wspólne mieszkanie?

Dla niej

etapem „prawie ślub”

Dla niego

coś w pobliżu relacji

„chłopak - dziewczyna”

Wyobraź sobie, że przychodzi Twoja mama

i mówi do Ciebie i Twojego taty:

„Słuchajcie, na 3 dni przeprowadzam się

do pana Władka, sąsiada z naprzeciwka.

Ot tak, tylko sobie trochę razem

pomieszkamy.”

Czujesz? Coś tu nie gra. Ale co? Przecież

oni tylko sobie razem pomieszkają, nic

więcej!

W takim razie, gdzie jest sedno tego

zgrzytu?

Kiedy chłopak/dziewczyna podejmują

decyzję o ślubie, oznacza to, że dojrzeli.

JEST to dowód, iż są MĘŻCZYZNĄ

i KOBIETĄ, którzy są gotowi wziąć

odpowiedzialność za życie drugiej osoby

Ja, Jan, biorę Ciebie, Małgorzato, za żonę

i ślubuję Ci Miłość dopóki będziesz ładna, miła

i będziesz dobrze gotować, ale jak się zmienisz,

to…

Czy chciałbyś/chciałabyś by tak wyglądała

przysięga Twojego współmałżonka?

Biorę Ciebie = biorę wszystko!

Tzn. wychodzę za mąż/żenię się z Twoją

siwizną, z depresją, która pewnie kiedyś

przyjdzie i z pomarszczonymi od pracy dłońmi.

Poślubiam to, co znam i to, co dopiero

poznam.

Prawdziwa Miłość jest bezwarunkowa!

www.