Charyzmaty w Kościele
Każdy chrześcijanin jest charyzmatykiem
Każdy z nas posiada charyzmaty, otrzymaliśmy je wraz z chrztem. Bez Ducha i Jego charyzmatów nie ma Kościoła. Wyraz „charyzmat” wywodzi się z j. greckiego i oznacza „łaskę”, „dzieło łaski”, „dar łaski”. Charyzmaty w myśli św. Pawła są ściśle złączone z pojęciem Kościoła, jako Ciała Chrystusowego. To charyzmaty wyznaczają jaką funkcje w Kościele ma spełniać każdy członek oraz ułatwiają każdemu wypełnienie tej funkcji.
Wszystkie charyzmaty są nam dane dla zbudowania Kościoła, a nie dla naszych prywatnych korzyści. Nie są one „orderem”, ani „nagrodą za świętość”. Przyjęcie charyzmatów ma prowadzić do służby. Św. Paweł w liście do Koryntian oczekuje, że charyzmaty będą używane dla wspólnego dobra: „Wszystkim zaś objawia się Duch dla (wspólnego) dobra” /1Kor 12,7/. Kryterium osądzenia wartości charyzmatów jest więc ich użyteczność, albo sposób w jaki budują lud.
Klasyfikacja
Nie istnieje ścisła klasyfikacja darów Ducha Świętego, ponieważ jest On nieograniczony w swym działaniu i darach, których udziela tak jak chce. Opierając się na wypowiedziach św. Pawła, podejmowano się jednak klasyfikacji Bożych darów. Paweł wymieniając w pierwszym liście do Koryntian /1Kor12/ liczne dary Ducha Świętego wyraźnie wskazuje porządek pierwszeństwa darów: „I tak ustanowił Bóg w Kościele... naprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli...”. Korzystanie z charyzmatów musi być zawsze zgodne z nauczaniem Kościoła. U św. Pawła nie ma przeciwstawienia między urzędem i charyzmatem – Kościół jest charyzmatyczny.
Niektóre charyzmaty
■ Dar języków (1 Kor 12,10)
Jest jednym z najpowszechniejszych darów charyzmatycznych. Polega ona na uwielbieniu Boga gaworząc tak jak małe dziecko. ”Ten bowiem, kto mówi językami, nie ludziom mówi, lecz Bogu. Nikt go nie słyszy, a on pod wpływem Ducha mówi rzeczy tajemne” (1 Kor. 14, 2). Oznacza to, że osoba posiadająca dar języków nie rozumie wypowiadanych słów, gdyż nie od niej zależy, co będzie mówić.
Nie jest to dar mowy w danym języku, lecz modlitwy: Nie oznacza to jednak, że modlący się w językach porzucają inne formy modlitwy na rzecz tej jednej – przeciwnie, modlą się zwyczajnie jak to czynili przed otrzymaniem tego daru, a nawet częściej, gdyż ich życie modlitewne doznaje wzrostu. Dar ten nie ma nic wspólnego z ekstazą, człowiek zachowuje pełną świadomość zarówno samego siebie, jak i wszystkiego, co się wokół dzieje. Większość osób, Które otrzymały ten dar nie tylko mówi, ale także śpiewa w danym języku. Powstaje wtedy niezwykła symfonia, jakiej nie wyśpiewa żaden zwyczajny chór.
■ Dar proroctwa (1 Kor 12, 10)
Nie polega na przepowiadaniu przyszłości, (chociaż niektóre proroctwa mogą mieć taki charakter), lecz jest to specjalna wiadomość z nieba. To przekaz radości, światła, napomnienia, odwagi, pocieszenia i nadziei. „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe.” (J 16, 12-13). Tak, więc jest to głos samego Jezusa, który chce mówić do nas poprzez Ducha Świętego, chce nas zapewnić, że jest wciąż żywy i obecny wśród nas, że troszczy się o każdego i zna nasze osobiste problemy.
Prorokować: to mówić w imieniu Boga, przesyłać specjalną wiadomość dla wspólnoty lub pojedynczej osoby od Pana. Św. Paweł mówi: „Ten zaś, kto prorokuje, mówi ku zbudowaniu ludzi, ku ich pokrzepieniu pociesze.”(1 Kor. 14, 3). Na ogół proroctwa, które słyszymy na spotkaniach modlitewnych mają na celu dodać odwagi, nadziei i ufności, mają pocieszyć i zapewnić o ojcowskiej miłości ze strony Boga. Nie są to nigdy rozkazy, groźby, lecz co najwyżej delikatne napomnienia. Św. Paweł napomina nas: „Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie.” (1 Tes. 5, 19-21).
Kryteria oceny proroctwa
Obok prawdziwego proroctwa mogą się pojawić również fałszywe. Istnieją, więc kryteria oceny, czy proroctwo jest autentyczne czy nie.
Proroctwo powinno zostać osądzone przez wspólnotę, której został dany przez Ducha Świętego dar rozeznania.
W treści proroctwa powinny być elementy dodające odwagi, pocieszające, łagodnie napominające, wlewające w serce nadzieję. Jeśli istnieją w nim elementy przedstawiające groźby, wyrzuty, przepowiadające kary, które zasiewają w duszach strach przygnębienie i dezorientację, proroctwo takie powinno być osądzone jako fałszywe.
Głównym celem powinno być głoszenie chwały Bożej. Wypowiadane słowa powinny wypływać z obfitości Bożej miłości.
Pewność, że proroctwo dotyczące przyszłości jest autentyczne można uzyskać dopiero wtedy, gdy zostanie ono spełnione, toteż należy podchodzić do nich z ostrożnością i pewną rezerwą.
Treść proroctwa musi być zgodna z Pismem Świętym i nauczaniem Kościoła. Jeśli tak nie jest fałszywość jest ewidentna, bowiem Duch Święty nie może przeczyć samemu sobie.
Treść proroctwa powinna rozwijać w nas życie Chrystusa, pogłębiać wzajemną miłość.
Proroctwo może być przekazane w mowie wiązanej, w językach (wtedy jest potrzebna osoba z darem tłumaczenia języków), lub może to być fragment z Pisma Świętego, albo obraz.
■ Dar tłumaczenia języków (1 Kor 12,10)
Polega na przekazaniu wiadomości, jaką Duch Święty pragnie zakomunikować nam w językach. Osoba, która otrzymała taki dar podczas tłumaczenia czuje, że w jej usta wkładane są kolejno słowa tzn., że po wypowiedzeniu pierwszego nasuwa się następne i tak dalej. Trzeba, więc odwagi i ogromnej wiary, aby wypowiedzieć tylko jedno słowo, które w danej chwili się słyszy bez jasności tego, co będzie dalej. Dar tłumaczenia nie jest literackim przekładem wiadomości. Jest to zupełnie odrębny dar, który nadaje sens całości, a nie tłumaczy poszczególnych słów.
■ Dar uzdrawiania (1 Kor 12,9)
Ten charyzmat jest w rzeczywistości darem modlitwy z żywa wiarą w moc Boga, która jest zdolna uzdrowić wszystkich naszych chorych - zarówno fizycznie, jak emocjonalnie i duchowo. Jezus udzielając uczniom władzy apostolskiej, polecił im czynić, tak jak On sam czyniła: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy” Mt 10,8. Odnowa pragnie na nowo włączyć ten aspekt świadectwa biblijnego oraz doświadczenia postapostolskiego w życie dzisiejszego Kościoła. Odnowa zachęca do refleksji nad związkiem między uzdrawianiem a życiem sakramentalnym, szczególnie Eucharystią, Pojednaniem i Namaszczeniem Chorych.
■ Dar miłości
Ten dar jest bardzo ważny w modlitwie o uzdrowienie uczuć, pozwala osobie chorej doświadczyć miłości Boga. Dar miłości jest jak balsam na ranę. Gdy osoba z tym darem jest w grupie posługującej modlitwą wstawienniczą, miłość kruszy nieprzebaczenie u chorego. Dar ten sprawia, że osoba za którą podjęta jest modlitwa czuje się bezpieczna i kochana. Dzięki darowi miłości można modlić się sercem, bez słów wtedy gdy nie ma możliwości głośnej modlitwy.
■ Dar wiary (1 Kor 12,9)
Chodzi o dar wiary, która może przenosić góry i która popycha do działania, tak jak stało się wtedy, gdy Piotr powiedział chromemu: „W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” (Dz 3,6). Jest to dar specjalnego, natchnionego przez Ducha Świętego przekonania, że Bóg zainterweniuje z mocą w pewnych szczególnych sytuacjach. To przekonanie prowadzi następnie wierzącego do działania.
■ Słowo poznania
Słowo poznania kieruje nas do sedna problemu czyli do przyczyny choroby. Jest to słowo pomocne w modlitwie o uzdrowienie uczuć. Wiele osób nie wie dlaczego są chore, skąd wziął się u nich dany problem, nie zna, bądź nie pamięta wydarzeń będących przyczyną choroby. Słowo poznania pozwala rozpoznać, co jest właściwym problemem, uświadomić to choremu i podjąć odpowiedni rodzaj modlitwy.
■ Słowo mądrości
Jest to dar, który uzdalnia mówiącego do podzielenia się jakimś nowym wglądem w tajemnice Chrystusa. Człowiekowi dany jest wgląd w Boży plan w danej sytuacji i może to przekazać w słowach rady lub wskazówki. To szczególnie cenny dar dla tych, którzy posługują, nauczając prawd wiary.
■ Dar rozeznawania duchów (1 Kor 12,10)
Dar ten odnosi się do stwierdzenia, jaki duch inspiruje mówcę (prorokującego). Jest to ocena, zbadanie, rozważenie prorocze wypowiedzi przez zebranych dla ustalenia źródła natchnienia oraz jego znaczenia dla zebranych. Potwierdzenie czy słowa pochodziły od Ducha Świętego, jego własnego ludzkiego ducha, czy też od ducha złego.