Slajd 2: Godło i flaga

Rewolucja francuska odrzuciła heraldykę monarchii, a Republika nie przyjęła żadnego oficjalnego godła, stąd Francja posiada jedynie szereg symboli państwowych, używanych w zależności od okoliczności. Rózgi liktorskie: rózgi związane w pęk z wetkniętym w środek toporem – symbol etruski przejęty przez Rzymian, oznaczający władzę urzędową i karną. Otaczają je gałąź dębu i lauru na błękitnym tle z napisem pochodzącym z czasów rewolucji francuskiej: (wolność, równość, braterstwo). Od 1953 znak ten reprezentuje oficjalnie Francję na forum Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.

Wolność: siedząca kobieta, trzymająca w prawej ręce rózgi liktorskie, lewą ręką wspierająca belkę steru, na którym znajduje się rysunek koguta galijskiego. Obok steru – liście dębu (jest to symbol mądrości) i urna z inicjałami SU (z j. franc. powszechne prawo wyborcze). U stóp Wolności symbole sztuk pięknych i rolnictwa. Symbol używany na pieczęciach.

Marianna: alegoria Republiki wywodząca się z rewolucyjnej alegorii Wolności, przedstawiana na niebiesko-biało-czerwonym tle z czapką frygijską na głowie. Symbol używany jako logo na dokumentach ministerialnych i administracyjnych. Logo oficjalnie wprowadzone do użycia w 1999 przez premiera Francji pana Lionel Jospin. Znak ten jest nową graficzną wersją Marianny – symbolu wolności z czasów rewolucji francuskiej.

Francuskie imię Marianne było używane w połowie XIX w. jako kryptonim francuskiego stowarzyszenia republikańskiego. Później zaczęli używać je monarchiści jako pogardliwe określenie Republiki. Dopiero w XX w. upowszechniło się jako uosobienie ideałów republikańskiej Francji.

Od lat 70. XX wieku do oficjalnego wizerunku Marianny pozują sławne kobiety, będące w danym okresie francuskim symbolem urody.

Slajd 3 i 4: ogólne informacje o Francji ze slajdów przeczytać +

Francja to państwo w zachodniej Europie, nad Oceanem Atlantyckim, Morzem Północnym i Morzem Śródziemnym; od Wielkiej Brytanii oddzielona cieśninami La Manche i Kaletańską (szerokość 32 km);

najgęściej zaludnione obszary północne i wschodnie, w Regionie Paryskim ok. 860 mieszkańców na km2; w miastach 74% ludności; struktura zatrudnienia: przemysł i budownictwo 30% (1993) ludności zawodowo czynnej, rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo ok. 6%, pozostała część w usługach; ok. 3, 3 mln bezrobotnych –12% ludności zawodowo czynnej (1994r)

Warunki naturalne

Ponad połowę powierzchni Francji stanowią płaskie i pagórkowate niziny (baseny sedymentacyjne), rozdzielone w większości progami (wychodnie wapieniE i piaskowców mezozoicznych): na północy Basen Paryski, na zachodzie Basen Loary i Basen Akwitański otoczone starymi masywami i górami z orogenezy hercyńskiej; na północnym-zachodzie Masyw Armorykański, na południu Masyw Centralny z licznymi stożkami wygasłych wulkanów, na wschodzie Ardeny i Wogezy; na granicy południowo-zachodniej i południowo-wschodniej młode góry fałdowe: Pireneje (Vignemale, 3298 m), Alpy (Mont Blanc, 4807 m) i góry Jura. Klimat umiarkowany ciepły, na wybrzeżu atlantyckim morski, w głębi kraju bardziej kontynentalny; na południu podzwrotnikowy śródziemnomorski; średnia temperatura w styczniu od 0C w górach do 7C na zachodzie i 9C na południu; w lipcu od 17C na północy do 23C nad Morzem Śródziemnym; opady najwyższe w górach (ponad 2000 mm rocznie), najmniejsze w Basenie Paryskim (ok. 550 mm); gęsta sieć rzeczna; główne rzeki: Sekwana, Loara, Garonna, Rodan i Ren (na długości 195 km wyznacza granicę z Niemcami) połączone systemem kanałów żeglownych (Ardeński, Burgundzki, Centralny, Marna–Ren, Rodan–Ren i in.); lasy (27% powierzchni kraju) dębowe, dębowo-bukowe i grabowe, w Landach nad Zatoką Biskajską –sosnowe, na południu kasztanowe z dębem korkowym i sosną alepską oraz makia; przeważają gleby brunatne i płowe, na wyżynach i w górach gł. rędziny.

Slajd 5: kraje sąsiadujące
Francja graniczy z Belgią, Luksemburgiem, Niemcami, Szwajcarią, Włochami, Monako, Andorą i Hiszpanią. Terytoria zamorskie graniczą również z Brazylią, Surinamem i Antylami Holenderskimi. Kraj jest także połączony z Wielką Brytanią przez tunel pod kanałem La Manche.

Slajd 6: Demografia/ grupy etniczne i wyznaniowe

We Francji zamieszkuje 63,1 miliona obywateli (dane z 2006 r.). Łączna powierzchnia Francji wynosi 547 tysięcy km², co daje średnią gęstość zaludnienia ok. 115 osób na km². W miastach zamieszkuje obecnie ok. 75% ludności.

Społeczeństwo tworzą w większości Francuzi (87% ogółu). Do znaczących mniejszości narodowych i etnicznych zalicza się Arabów (3%), Niemców (2%) i Bretończyków (1%).

Dominują wyznawcy katolicyzmu (48,5 - 52 % społeczeństwa), poza którymi jedyną większą wspólnotę religijną tworzą muzułmanie (8,5 - 10 %). Oprócz tego we Francji mieszkają m.in. protestanci(1,5 - 2,1 %), żydzi (1 - 1,8 %) buddyści (1 - 1,3 %) oraz hinduiści (0,8 - 1 %) Znaczny odsetek ludności kraju (32 - 38,5 %) stanowią ateiści.

Zjawisko analfabetyzmu praktycznie nie istnieje. Przeciętna długość życia mężczyzn to ponad 80 lat, kobiet – 84 lata. Językiem urzędowym jest francuski, choć lokalnie używane są: bretoński, prowansalski, baskijski, korsykański. Przyrost naturalny we Francji wynosi obecnie 4,5 promila (2006).

.

Slajd 7: Podział administracyjny:

Francja posiada trzypoziomową strukturę administracyjną. Składa się na nią 26 regionów (22 europejskie), 100 departamentów (w tym cztery departamenty zamorskie: Gwadelupa, Gujana, Martynika i Réunion, będące jednocześnie regionami) oraz  36.551 gmin.

Gminy są jednostkami stopnia podstawowego. Ilość ulega nieznacznym wahaniom w ciągu lat. Typowa francuska gmina jest mała, ok. 22.500 gmin liczy co najwyżej 500 mieszkańców, a ok. 200 gmin ma ok. 100 mieszkańców. Zdarzają się także gminy mniejsze. Z drugiej strony, w związku z przyznaniem wszystkim miastom takiego samego statusu, w strukturze terytorialnej państwa 40 gmin liczy ponad 100.000 mieszkańców. Ustawa z 1971 r. nadała szczególny status trzem największym miastom: Paryżowi, Marsylii i Lyonowi. Miasta te są podzielone na dzielnice.

Większymi jednostkami terytorialnymi są departamenty. Obecny podział został wprowadzony podczas rewolucji francuskiej. Stworzono wówczas departamenty na tyle małe, aby było możliwe w ciągu jednego dnia dotarcie na koniu z najdalszego krańca departamentu do siedziby władz departamentu, załatwienie sprawy w administracji i powrót do miejsca zamieszkania. Podział na departamenty został skonstruowany w oderwaniu od wcześniej istniejącego podziału na prowincje również po to, aby zniszczyć poprzednie struktury władzy. Po II wojnie światowej okazało się, że departamenty są zbyt słabe gospodarczo i wymuszają nadmierną centralizację władzy publicznej. W latach 70. XX wieku stworzono dodatkowy szczebel administracji tzw. regiony programowe (gospodarcze), składające się z kilku departamentów. Ich zadaniem jest koordynacja polityki regionalnej.

Władzę samorządową regionu stanowi Rada, która wybierana jest w powszechnych wyborach samorządowych, ma prawo podejmowania decyzji we wszystkich sprawach dotyczących rozwoju regionu, z wyjątkiem dziedzin zarezerwowanych dla kompetencji Państwa: polityka zagraniczna, obronność, bezpieczeństwo. Rada decyduje o polityce rozwoju regionu, zagospodarowaniu przestrzennym, funkcjonowaniu szkolnictwa, komunikacji i transporcie w regionie. Do realizowania tych celów dysponuje własnym budżetem, którego wpływy pochodzą z podatków bezpośrednich i pośrednich, dotacji państwa i innych form finansowych.

Slajd 8: Struktura naczelnych władz republiki francuskiej

System rządów obowiązujący we Francji to system pół prezydencki, inaczej określany mianami neoprezydenckiego lub mieszanego. System pół prezydencki stanowi połączenie elementów systemu parlamentarnego i prezydenckiego, stąd też często nazywany jest systemem mieszanym. Charakteryzuje się on silną i samodzielną władzą prezydenta wybieranego w wyborach powszechnych i bezpośrednich. Prezydent określa główne kierunki polityki wewnętrznej i zagranicznej państwa, jest zwierzchnikiem sił zbrojnych. Zasadniczy wpływ na całą politykę państwa mają trzy nadrzędne organy: 

1. Prezydent;
2. Rząd;
3. Parlament.

Władza wykonawcza znajduje się w rękach prezydenta oraz rządu, który realizuje politykę prezydenta.
Funkcjonowanie systemu prezydenckiego jest jednak zdeterminowane układem sił politycznych w parlamencie. W zależności od tego ostatniego system pół prezydencki może zmieniać w praktyce ustrojowej swoje nachylenie w kierunku przewagi prezydenta lub parlamentu.

Francja jest państwem unitarnym podzielonym na 22 departamenty, w skład, którego wchodzą dodatkowo cztery zamorskie terytoria:

    Gujana FR;
    Gwadelupa;
    Martynika;
    Reunion.

Władza ustawodawcza we Francji należy do parlamentu o charakterze bikameralnym. Składa się on z izby wyższej - Senatu i niższej - Zgromadzenia Narodowego.

Senat reprezentuje opinię departamentów i terytoriów zamorskich. Dlatego też wybory przeprowadzane są tylko w departamentach, a wyborcami są deputowani z danego departamentu, radcowie generalni, merowie i przewodniczący Rad Municyjnych. W jego skład wchodzi 321 senatorów (w tym 12 z poza Francji), wybieranych na 9 letnią kadencję, w trakcie, której co 3 lata następuje zmiana 1/3 składu.

Zgromadzenie Narodowe to izba niższa. Jej kadencja wynosi 5 lat, a złożona jest z 577 deputowanych. Prawo wyboru swych przedstawicieli do władz posiadają obywatele francuscy z ukończonym 23 rokiem życia. Wybory do Zgromadzenia przeprowadza się w okręgach jednomandatowych - systemem większościowym, w II turach.

Zgromadzenie może zostać rozwiązane przed upływem swojej kadencji przez prezydenta, samo zaś uchwalając wotum nieufności może doprowadzić rząd do dymisji. Wyższość Zgromadzenia Narodowego nad Senatem ujawnia się na płaszczyźnie legislacyjnej. Projekt ustawy wnoszony jest do dowolnej izby z wyjątkiem ustaw finansowych, które rozpatrywane są tylko w Zgromadzeniu Narodowym. Przyjęty projekt ustawy przez pierwszą izbę kierowany jest do drugiej. Jeśli nie ma zgody pomiędzy izbami, projekt przesyłany jest między nimi aż do uzgodnienia stanowiska. Jeżeli nie dochodzi do kompromisu premier powołuje komisję mieszaną do wypracowania jednolitego tekstu.

Jeśli komisja nie przyjmie wspólnego tekstu lub uzgodniony tekst nie zostanie przyjęty przez izby, to rząd może zażądać ostatecznego rozstrzygnięcia od Zgromadzenia. Samo zaś prawo inicjatywy ustawodawczej przysługuje premierowi w ramach tzw. projektów i członkom obu izb jako tzw. wnioski ustawodawcze. Prezydent stoi na czele władzy wykonawczej, jest zwierzchnikiem sił zbrojnych, negocjuje i ratyfikuje traktaty oraz gwarantuje niezawisłość sądownictwa poprzez przewodniczenie Najwyższej Radzie Sądownictwa.

Przewodniczy Radzie Ministrów, ukierunkowuje jej prace, wpływa na treść merytoryczną podejmowanych decyzji.
Do jego kompetencji własnych, czyli nie wymagających kontrasygnaty premiera lub odpowiedniego ministra należy:

- ogłaszanie referendum;
- rozwiązywanie Zgromadzenia Narodowego;
- mianowanie i odwoływanie premiera;
- zwracanie się z orędziem do obydwu izb;
- nominowanie 3 członków Rady Konstytucyjnej.

Natomiast ratyfikacja umów międzynarodowych, promulgacja ustaw, inicjatywa zmiany konstytucji wymagają już kontrasygnaty. Prezydent ponosi odpowiedzialność konstytucyjną tylko za zdradę stanu. W stan oskarżenia mogą postawić go członkowie obu izb, a wniosek wymaga podpisów 1/10 wszystkich deputowanych lub senatorów