"Luka ludzka" - czym jest i dlaczego powstała?
"Luka ludzka" to dystans między rosnącą złożonością świata a naszą zdolnością do postrzegania jej. Dzisiejsza złożoność świata wynika głównie z działalności ludzkiej. "Luka ludzka" ma charakter rozłamu powstającego dlatego, że za wzrostem tworzonych przez ludzi komplikacji nie podąża postęp naszych umiejętności.

7. Poglądy na temat instytucjonalnego wychowania przedstawicieli naturalizmu pedagogicznego
Ellen Key mówi o szkole bez przymusu, bez kar i nagród, w której zajęcia muszą być atrakcyjne, dostosowane do potrzeb dziecka. Nauczanie powinno się rozpoczynać w wieku 9-10 lat i trwać do 15-16 roku życia. Przedmioty powinny być traktowane poglądowo i nie powinno się rozszczepiać ich na działy. Szkoły powinny być koedukacyjne i uczące życia w rodzinie i w państwie. Jedynym egzaminem powinna być rozmowa - wyjazd z daną grupą i wnioskowanie, czy dana osoba ma taką wiedzę, aby ją uznać za dojrzałą i dorosłą.

E. Claparede natomiast wypowiada się na temat szkoły, w której to dziecko decyduje, jak ma wyglądać system szkolny. W programie nauczania powinno być minimum 50% przedmiotów obligatoryjnych (wspólnych dla wszystkich), a resztę powinny wypełniać przedmioty fakultatywne wybierane przez uczniów.

10. Prekursor naturalizmu pedagogicznego i jego przedstawiciele (no moim zdaniem chodzi o same nazwiska)
Jan Jakub Rousseau - prekursor
Ellen Key
E. Claparede

11. Czym jest uczenie się zachowawcze wg raportu "Uczyć się bez granic"
Typ uczenia się tradycyjny. Jest to nabywanie ustalonych światopoglądów, metod i reguł, pozwalających postępować w obliczu sytuacji ZNANYCH i POWTARZALNYCH. Służy jednocześnie utrzymaniu istniejącego systemu lub ustanowionego sposobu życia. Charakteryzuje się trwałością (przerywane było tylko przez wstrząsy wywołane wydarzeniami zewnętrznymi). Stawia na adaptację i bierność. W rezultacie nie mamy kontroli nad postępem. Brak kontroli wynika z bierności, braku uwrażliwienia na życie, nie wykorzystania elementów moralnych czy etycznych.

12. Prekursorzy i przedstawiciele socjologizmu pedagogicznego (i tu chyba też nazwiska wystarczą, nie?)
Thomas Hobbes - prekursor
Emil Durkheim
F. Znaniecki

13. Poglądy na temat natury człowieka A. Adlera
Według A. Adlera każda osoba jest jedyną w swoim rodzaju konfiguracją motywów, cech, zainteresowań czy wartości. Uznał ŚWIADOMOŚĆ za centrum osobowości. Główną zasadą osobowości wg Adlera jest DĄŻENIE DO WYŻSZOŚCI - jest wrodzona i towarzyszy nam od urodzenia aż do śmierci. Polega na przechodzeniu danej osoby z jednego stadium rozwoju do drugiego, wyższego. Istnieje też tzw. UCZUCIE NIŻSZOŚCI wynikające z poczucia ułomności czy niedoskonałości - jest to siłą napędową ludzkości, ponieważ ludzie chcą przezwyciężać swoją niższość pragnąc wyższości. Głównym hasłem teorii Adlera jest STYL ŻYCIA, który staje się główną zasadą systemową, z którą funkcjonuje osobowość danej jednostki - wyjaśnia on swoistość każdej osoby. Całe zachowanie osoby wynika z jej stylu życia (poznaje tylko to, co pasuje do jej stylu życia, resztę ignoruje). Adler stworzył również pojęcie TWÓRCZEJ JAŹNI, która jest pewnego rodzaju fermentem oddziałującym na fakty rzeczywistości i przekształcającym je w osobowość, która odznacza się specyficznym stylem.

15. Jak rozumieć kategorie "uczenie się innowacyjne" za autorami raportu "Uczyć się bez granic" (jakie kategorie? :P może chodzi o antycypację i uczestniczenie?)
Innymi słowy to nowa edukacja prowadząca do zmian i odnowy struktur dotychczasowych problemów. Jest niezbędnym środkiem przygotowania jednostek i społeczeństw do wspólnego działania w nowych sytuacjach (które stworzyła sama ludzkość). Cechuje się antycypacją (nastawienie się na przygotowanie do możliwych wydarzeń i rozpatrywanie długotrwałych wariantów działania) oraz uczestniczeniem (współdziałanie, dialog, weryfikowanie zasad działania i wartości cennych, odrzucanie zestarzałych).

16. Za co krytykują szkolne praktyki przedstawiciele naturalizmu pedagogicznego?
Krytyka pada na klasy równoległe, gdzie mamy podział według uzdolnień - są nienaturalne, a wychowanie w nich jest skokowe. Krytykowane są też oddziały równoległe, gdzie panuje podział według zainteresowań (i nie mam pojęcia dlaczego :P - pewnie chodzi o brak stabilizacji i gruntownej wiedzy) oraz klasy ruchome, w których jest indywidualny tok nauczania - są zbyt kosztowne, a uczniowie do nich należący potrzebują więcej stabilizacji.

17. Istota wychowania według E. Durkheima
Istotą wychowania według Durkheima jest przygotowywanie do zadań szczegółowych, związanych z danymi zawodami, przewidywanymi rolami.
Zadaniem wychowawcy jest rozbudzić i rozwinąć w wychowanku pewną sumę stanów fizycznych, intelektualnych i moralnych, których wymaga od niego społeczeństwo jako całość i jako środowisko szczególne, do którego jest przeznaczone. System wychowania jest więc jeden i wieloraki (dlatego, że tyle różnych rodzajów wychowania, ile w społeczeństwie środowisk). W każdym człowieku są dwie istoty: indywidualna oraz istota będąca systemem idei, uczuć i zwyczajów wyrażających przynależność do grupy (grup), w której jesteśmy. Dzieło wychowania to wykształcenie w istocie samolubnej i aspołecznej, która przyszła na świat, istoty drugiej, zdolnej do prowadzenia życia moralnego i społecznego.

18. Jak zdaniem autorów raportu "Uczyć się bez granic" można zawrzeć "lukę ludzką"?
Oczywiście poprzez uczenie się, które obejmuje opanowanie i wdrażanie nowych metodologii, umiejętności, postaw i wartości niezbędnych do życia w świecie pełnym zmian; jest procesem przygotowania się do postępowania w obliczu nowych sytuacji. Aby było efektywne należy wdrożyć uczenie się innowacyjne, które stwarza możliwość przygotowania się do przyszłych zmian. Podejmując czynności twórcze i innowacyjne człowiek rozszerza kontrolę nad zjawiskami natury, rozszerza zakres wiedzy, wprowadza reformy. Głównymi cechami uczenia się innowacyjnego, które mogą pomóc w zawarciu "luki ludzkiej" są antycypacja oraz uczestniczenie.

20. Rozwój pedagogiki jako dyscypliny naukowej - narodziny i ewolucja pedagogiki jako nauki
Pedagogika jako nauka pojawiła się na początku XIX w. za sprawą J. F. Herbarta, który zainicjował badania skupione wokół kategorii "wychowanie". Stwierdził, że pedagogika zajmie się celem oraz metodami wychowania. W XIX wieku pojawia się pedagogika praktyczna, w której główną rolę odegrała metoda pracy na lekcji. Na przełomie wieków pojawiają się próby całościowego opisu procesu wychowania człowieka. W okresie międzywojennym rozwija się pedagogika normatywna, która zarzuca techniczność i skupianie się na metodach, nawołuje do powrotu do filozoficznych aspektów wychowania. W drugiej połowie XX w. pojawiają się wątpliwości i zainteresowanie pedagogią - m. in. w Ruchu Badaczy - Praktyków.

21. Wychowania a edukacja, kształcenie, socjalizacja - analiza porównawcza pojęć
Wychowanie to ŚWIADOME i CELOWE działanie pedagogiczne zmierzające do osiągnięcia korzystnych zmian rozwojowych w osobowości wychowanka. Edukacja natomiast MOŻE być celowa, ale też niezamierzona i formująca nie tyle osobowość, co zdolności życiowe (fizyczne, emocjonalne, intelektualne i społeczne) człowieka. Kształcenie natomiast to proces dotyczący głównie sfery poznawczej wspomagający uczącą się jednostkę w poznawaniu świata i samej siebie. W przeciwieństwie do wychowania, gdzie jedynym pedagogiem jest wychowawca świadomy swojej roli reprezentanta zbiorowości, w socjalizacji mamy do czynienia z socjalizatorem, który takiej świadomości nie posiada. Różnią się też treściami oddziaływań społecznych: socjalizator przekazuje normy i ogólnie przyjęte modele, a wychowawca wzory i ideały.

32. Stosunek do karania i nagradzania przedstawicieli naturalizmu pedagogicznego
Dzieci często bywają nieposłuszne, nie podoba się to rodzicom i wychowawcom, więc wymierzają im karę. Obojętnie, jaka by ona nie była: nagana, pogróżka czy zakaz. Rousseau uważał ją za nieskuteczną i niepotrzebną, ponieważ dziecko nie zrozumie w ten sposób swego postępowania. Kara ma spaść na nie jako naturalny skutek jego postępowania. Dopiero wtedy wychowanek z własnego doświadczenia dowie się, jakie postępowanie jest dobre a jakie złe i dlaczego. Musi przekonać się "na własnej skórze", doceni wartość czegoś, co stracił. Nie należy zatem dziecku rozkazywać, nakłaniać do czegoś.

pyt.28
uczenie się zachowawcze
przeciwieństwo uczenia się innowacyjnego, adaptacja ,przygotowanie do tego jak jest ,uczenie się mechaniczne, nabywanie ustalonych światopoglądów , metod i reguł pozwalających postępować w obliczu sytuacji znanych i powtarzalnych. Uczenie się zachowawcze zwiększa zdolność rozwiązywani problemów służy utrzymaniu ustanowionego sposobu życia. Jest niezbędne dla funkcjonowania i stabilności każdego społeczeństwa .

pyt.35
pedeutologia -to dział pedagogiki zajmujący się zagadneineimi dotyczącymi zawodu nauczyciela

pedagogogia- to praktyka wychowawcza.czynny proces ,dzieło wychowania .

pedagogika - nauka o wychowaniu ,której przedmniotem jest działalność wychowawcza .jest to sposób kształcenia człoweika i prowadzenia go.

pyt.2
poglądy na temat wychowawcy Durkheima:
wychowanie to urabianie .pokolenie dorosłe uczy niedorosłe.
cel:model człowewieka-przygotowanie go do sprostania wymagań społeczeństwa.
wychowawca:
jego rola polega na rzeźbieniu tych niedorosłych -nieuspołecznionych
dysponuje władzą i eksponuje ją
jest autorytetem
przekazuje informacje
jest jak szyba przez , którą wychowanek widzi świat
kształtuje wychowanka jednocześnie biorąc pod uwagę jego potzeby praktyka jest bliższa teorii
stosunek do kar i nagród:
-pokazanie władzy wychowawcy ,niezbyt chętnie odnosi sie ddo nagród bo wyzwalają roszczenoiowe postawy
-kary zbiorowe są uznawane za dobre ,zespół =współodpowiedzialność

pyt.3
problem globalny:
od łac glob are -czyli tworzyć kulę
globlizm czyli tendecje do tego aby utworzyć na globie ziemskim jedną społeczność ludzką ,której nie dzielą żadne graanice.
problemy globalne w obrębie biosu, etosu, agosu i losu:
biosu : problemy ekologiczne i biopsychiczne,
etosu - problemy społeczne i ekonomiczne,
agosu – problemy wzorców, norm kulturowych i modeli wychowawczych,

pyt.23
Poglądy S.Neila....
koncepcja człoweika w pedagogice emancypacyjnej zwraca szczególną uwagę na swobodę człoweika wyzwolenie spod władzy społecznej.
Neill krytykował szkołę tradycyjną. Sądził, iż była ona wymyślona przez dorosłych i dla dorosłych. Dorośli narzucając własne tempo i sposoby uczenia się, nieświadomie negowali prawo dziecka do bycia sobą, do zabawy, twórczości i dzieciństwa.
Neill wychodził z założenia, że dziecko jest z natury dobre, mądre i rozsądne, że posiada własną niepowtarzalną osobowość, że nie rodzi się bezduszną istotą, którą trzeba ulepszać i naprawiać. Twierdzi, że należy pozostawić dziecku absolutną swobodę. Na tych założeniach oparł główne zasady swojej pedagogiki w odniesieniu do nauki i do wychowania.
Zasady dotyczące nauki
- dewiza „róbcie co chcecie”
- swoboda chodzenia do szkoły
- szkołą zarządzają i kierują dzieci
- lekcje odbywają się na zasadzie zajęć fakultatywnych
- decyzją o rozpoczęciu nauki pisania i czytanie podejmuje wychowanek
- najważniejsza jest własna decyzja dziecka o nauce bez nacisku osób dorosłych
- nie zwraca się uwagi na stroje i uczesanie
- dzieci nie obawiają się nauczycieli (nauczyciel nie krzyczy, nie prawi morałów)
- lekcje dostosowane są do wieku dziecka, czasami do zainteresowań
- dzieciom nie podaje się planu zajęć, bo podział na przedmioty nie jest im do niczego potrzebny
- nie ma lekcji religii (wiara powinna być domeną ludzi dojrzałych, tak jak zabawa jest prawem dziecka)

Zasady dotyczące wychowania
- jak najwięcej swobody
- każdy ma prawo głosu, głos dziecka jest równy głosowi wychowawcy
- parlament szkolny podejmuje ważne decyzje, począwszy od rozstrzygania najmniejszych sporów między wychowankami, a skończywszy na uchwałach w sprawie zakazów i kar
- zabronione jest tylko to co zagraża bezpośrednio życiu wychowanków (np. pływanie bez ratownika, wspinanie się po dachach)

28. to znalazłam o J.W. Dawidzie
J.W. DAWID mówi o tzw. duszy nauczyciela; pedagog powinien rozbudować w sobie stany: umiłowanie dusz ludzkich, potrzebę doskonałości, poczucie odpowiedzialności, obowiązku, autentyczności, prawdziwość moralności i odwagę. Nauczyciel będzie taki, za kogo się uważa i kim jeszcze chciałby być. Duchowy wymiar nauczania.

· (wrodzony talent) napisał pracę „o duszy” nauczycielstwa, zakłada ze istnieją ludzie, którzy posiadają nauczycielską duszę. Że z tym się rodzimy, to (dar od Boga) talent wrodzony. Dusza charakteryzuje się większą miłością do dzieci. To ludzie zaangażowani społecznie, uczciwi etycznie, wspaniali, dobrzy. Taka postawa warunkuje dobrego wychowawcę, który łatwiej dotrze do duszy wychowanka, dostrzeże w nim coś dobrego i będzie potrafił to dobro rozwinąć. Tak (wg, Dawida) winna charakteryzować się postawa osobowości nauczyciela w której decydujące znaczenie ma czynnik wrodzony.

25. Szuman
S. SZUMAN talent pedagogiczny to zespól talentów, a talentem jednostkowym jest posiadanie wrodzonej cechy psychicznej.

· (uważa, ze czegoś takiego jak wrodzony talent nie ma)
Uważa, że umiejętne rozwijanie możliwości doprowadzi do ukształtowania się talentu – jako wyższej sprawności do działania niż przeciętna. Talent powstał w wyniku splotu doświadczeń życiowych i pracy nad sobą, sam sobie go wypracowałeś, znalazłeś własny styl działania. Musisz znaleźć dla siebie właściwy styl pracy, który będzie dla ciebie twoim własnym talentem – kreujesz swą osobowość, rozwijasz siebie, a w końcu zaczniesz być ważnym dla innych, także dla dzieci. Talent ten wynika z posiadania silnej osobowości. Uważa, że jest coś takiego jak fakt pedagogiczny , polegający na umiejętności zachowania się w każdej trudnej sytuacji z godnością, równocześnie zachowując godność wychowanka ( nie poniżaj go). Zachowaj się taktownie wówczas kontakty z dzieckiem będą charakteryzowały się wzajemnym szacunkiem.

5. Definicja wychowania E.Durheima
Wychowanie jest działaniem wymiernym przekazywanym z pokolenia dorosłego na pokolenie, które do życia społecznego nie jest jeszcze dojrzałe. Wychowawca jest stroną aktywną, to on działa, wychowuje, przekazuje informacje. Wychowanek jest biernym słuchaczem. Pozwala na to by ktoś go kształtował.
Wychowanie ma dwie funkcje:
1. adaptacyjna –człowiek musi przystosować się do warunków społeczeństwa, grupy
2. rekonstrukcyjna – polega na przekazywaniu idei społeczeństwa, które żyje pomimo wpływu lat i zmian pokoleń
wychowanie polega na uspołecznieniu mlodego człowieka, na stworzeniu w nim nowej istoty, na przekształceniu człowieka z istoty indywidualnej (składającej się ze stanów umysłowych, które się wiążą tylko z nami i odnoszą się do wypadków życia osobistego) w istotę społeczną (czyli system idei, uczuć, zwyczajów wywierających wpływ nie na naszą osobowość, ale na grupę lub grupy, których częścią jesteśmy np. wierzenie religijne, tradycje narodowe).

8. POTRZEBA WOLNOŚCI- Człowiek tak jak zwierzę odczuwa potrzeby fizjologiczne i musi je zaspokajać, lecz tylko on odczuwa potrzeby egzystencjalne i istnieje ponad światem natury. Cechą ludzkiej egzystencji jest wolność, ale przypadek i los desyduje o warunkach życia ludzkiego. Do wolności dosratamy.
PROCES NARASTANIA WOLNOŚCI- rosnącej siły i integracji – nawiązywanie więzi wtórnych – aktywna solidarność z ludźmi zjednoczenie się ze światem jako wolna jednostka (poczucie wolności pozytywnej – do autonomicznego działania, osiągane poprzez realizacje własnego „ja”).

23. Wychowanie to działalność społeczna, której przedmiotem jest osobnik będący kondygnatem na członka grupy społecznej i której zadaniem jest przygotowanie tego osobnika do pełnego członkostwa.
Wychowawca jest funkcjonariuszem społecznym a powinien być społecznym przodownikiem.
Instytucje edukacyjne- specyficzne środowiska wychowawcze częściowo izolowane od naturalnego, powołane przez grupę dla zachowania swej ciągłości, a powinny być placówkami prawdziwie otwartymi na środowiska lokalne czyli środowiskowymi.

26. Cztery grupy definicji wychowania (za S. Kunowskim)
Jest wiele porób definiowania słowa "wychowanie"; można podzielić je na 4 grupy ze względu na poznane elementy występujące w zjawisku wychowania:

1) Najstarsza definicje podkreślają jako istotne dla wychowania przede wszystkim DZIAŁANIA WYCHOWAWCÓw; wpływanie na wychowanków i tym samym urabianie ich.
Niemiecki pedagog R. Wairz w połowie XIX wieku powiedział, iż:
"wychowanie jest planowym oddziaływaniem na jeszcze dające kształcić się życie wewnętrzne innych".
Natomiast Kerschensteiner ujmuje działanie wychowawcze z punktu widzenia kultury i jej przekazywania kmłodym pokoleniom:
"Świadome urzeczywistnianie wartości w kimś".
Pomimo widocznej różnicy celów, kładą nacisk na działanie wychowawców i dotyczą problemu "jak działaś, by wychować", a co za tym idzie mają charakter prakselogiczny i wiążą się z socjologizmem ( społecznym działaniem dorosłych)

2) Przeciwstawna grupa definicji podkreśla nie celowe urabianie wychowanka przez wychowawcę, lecz swobodny wzrost dziecka, określając wychowanie jako proces samorzutnego rozwoju w zakresie różnego rodzaju dowświadczenia nabywanego przez wychowanka.
Wychowanie utożsamiane jest z procesem UCZENIA SIĘ.
Mają najczęściej charakert pajdocentryczny- stawianie dziecka w centrum rozwoju.

3) Tzrecia grupa okreśelń zwraca uwagę na warunki i bodźce przyzczynające się do rozwinięcia wychowanka.
Petersen pojmuje wychowanie jako pierwotną funkcję ducha, która jest przepojeniem i udoksonaleniem ludzkiej formy życia przez wspólnotę duchową rodziny, narody, ludzkości i innych., a więc organizowaniem przeżycia wspólnoowego przez zabawę, pracę, rozmowę, ekspresję twórczą.
Jako probelm stawiają sprawę tego, jak organizować środowisko wychowawcze. Wiążą się z kierunkiem ekologizmu.

4) Czwarta grupa definicji skupia uwagę na wytworach i osiąganych skutkach działania wychowawczego. Proces wychowania polega na kształtowaniu sie charakteru lub osobowości wychowanka, jego wykształcenia lub światopoglądu. Chodzi w nim o jak nadalszy, ostateczny wynik jakim jest przystosowanie wychowanka do środowiska biol. lub społecznego.
E. Durkheim określa wychowanie jako "oddziaływanie pokoleń dorosłych na te, które jeszcze nie dojrzały do życia społecznego".
Istota wychowania w tym ujęciu polega" na przysposobieniu wychowanka na pełnoprawnego członka grupy społ." jak to sformułował Znaniecki.
Wychowanie utożsamiane z jego wynikiem, wiąże się z aksjologizmem socjologicznym".

Z tego co zauwazylam nie ma tu nic o podmiocie pedaggogiki i wspolczesnych jej dzialach...
Pedagogika jest to nauka której przedmiotem badań są wszelki zjawiska wychowawcze zachodzące w ciągu cało życiowego rozwoju człowieka oraz różnorodne czynności opracowane teoretycznie, tworzące wielokierunkową pomoc wychowawczą dla doskonałego pełnego, wszechstronnego rozwoju ludzi.
Działy współczesnej pedagogiki 1) Początek XIX w narodziny pedagogiki jako nauki. Herbart zainicjował badania skupione wokół kategorii „wychowanie” czyli wyodrębnił dziedzinę pedagogiki. Pomocna będzie filozofia. 2) Wiek XX pedagogika praktyczna (empiryczna) zainteresowanie metodą oddziaływań pedagogicznych, przede wszystkim metody pracy na lekcji. Bada całość doświadczenia wychowawczego rodziców, nauczycieli, wychowanków. Opracowuje także doświadczenie dydaktyczne i metodyczne przy wszelkim nauczaniu i uczeniu się. 3)Przełom XIX i XX w. Pedagogika eksperymentalna (opisowa). Próby całościowego opisu problemów wychowania człowieka szukania odpowiedzi na temat czynników rozwoju ( dziedziczność czy środowisko.) To dział naukowo uogólniający doświadczenie i badający eksperymentalnie prawa rządzące przebiegiem zjawisk biologicznych, psychologicznych, kulturowych związanych z wychowaniem. 4) Lata 20 do II Wojny Światowej Pedagogika normatywna. Odrzucenie techniczności i skupiania się na metodach wychowawczych. Powrót do filozoficznych pytań o cele wychowania. Na podstawie filozofii człowieka, aksjologii i teorii kultury bada naturę człowieka, wytwory jego kultury i na tym tle ustala wartości, cele, ideały i normy, którymi powinno kierować się wychowanie. 5)Druga połowa XX w. (współczesność) Pedagogika teoretyczna czyli ogólna. Po nowoczesne wątpliwości i zainteresowania pedagogią rezygnuje z całościowego opisu ale przygląda się pewnym problemom obejmuje całość obejmowanego przedmiotu, dąży w oparciu o materiał empiryczny, eksperymentalny i normatywny dostarczony przez wcześniejsze działy pedagogicznych badań do stworzenia jednolitej teorii wszechstronnego rozwoju człowieka i jego uwarunkowań.

19.Poglądy na przymus pedagogiczny przedstawicieli socjologizmu pedagogicznego
Socjologizm pedagogiczny przełom XIX i XX - Europa zachodnia i środkowa. Socjologizm pedagogiczny powstał z dążeń w procesie wychowawczym do uspołecznienia jednostki. Chodziło o wychowanie w procesie adaptacji ucznia do istniejących warunków społecznych (urabianie ucznia od zewnątrz tj przez grupę społeczną i otaczające środowisko). Nie zwraca uwagi na dobro indywidualne. Przedstawiciele: T.Hoobes, E.Durkheim,F. Znaniecki człowiek ma naturę egoistyczną. Każdy dąży do zaspokojenia władnych potrzeb nie liczy się z innymi. Pragnie innych wykorzystywać do własnych potrzeb. ( istnieje możliwość konfliktu więc ludzie utworzyli społeczeństwo które gwarantuje bezpieczeństwo, normalne życie, ład, pracowitość – to wytwory życia społecznego. Dobro jest w społeczeństwie.. Społeczeństwo wywiera nacisk na jednostki i to właśnie jest wychowanie. Społeczeństwo, świat broni nas przed naturalnym egoizmem. Organizacja procesu wychowywania – wychowanie w instytucji, wychowanie przez grupę, należy umieć funkcjonować z grupą, przekształcenie indywidualnych osób w grupę- wykształca się dobrych członków społeczeństwa, budowanie poczucia związku z grupa.

22. Jakie stanowisko wobec dzieci w świetle teorii M. Mead powinni zajmować dorośli. Podaj 2,3. przykłady.

Mead mówi że w kulturach nowoczesnych rówieśnicy uczą się od rówieśników. Źródłem wzorów będą coraz młodsze pokolenia. Nadejdą nowe czasy w których wnuki będą uczyły dziadków. Jest to wielki problem pedagogiczny ponieważ trudno jest jako wychowawca być autorytetem w dzisiejszych czasach. Trzeba szukać nowych sposobów kontaktu z wychowankami.
1)Kultury profiguratywne (tradycyjne). Autorytety w przeszłości (dziadkowie uczą wnuków) dzięki temu były odbierane jako autorytety ponieważ mieli coś do przekazania ( zawsze następuje bunt młodych)
2)Kultury konfiguratywne (współcześnie przemijające) – Zorientowanie na rówieśników ( uczą się od siebie podobnych). Wzorców szukamy u tych, którzy są podobni do nas, ponieważ stare pokolenie nie jest przystosowane. To jak rodzice wychowywali nas nie będzie aktualne do tego, jak my mamy wychowywać obecnie dzieci. Kultura pokoleniowa – lata 60 – 70, pojawienie się kultury młodzieżowej prowadzi to do tego że młody człowiek ma swoje oddzielne życie, dziecko coraz żadziej przebywa z rodzicami
3)Kultury Prefiguratywne – Młodzi, którzy uczą starszych. Młodzi stają się generatorem wzorców np. elektronika, moda.

31. Czym jest idea edukacji europejskiej – własna ocena jej walorów lub wątpliwości z nią związane

Dzisiejszy zmieniający, niepewny świat stawia przed edukacją szereg problemów i wyzwań. Nowe czasy charakteryzuje przede wszystkim ogromna dominacja mediów, ekspansja elektroniki i szybko postępująca globalizacja. Chorobami współczesności można nazwać między innymi zanikanie więzi międzyludzkich, konsupcjonizm, dehumanizację stosunków społecznych, wzrost przestępczości i agresji, liczne uzależnienia i patologie oraz wiele innym zasmucających zjawisk związanych przede wszystkim z zanikaniem podstawowych wartości i ogólnym zagubieniem ludzi w rzeczywistości.
Wobec takiej trudnej i zmiennej cywilizacji powstała potrzeba ulepszenia dotychczasowych systemów edukacyjnych, dostosowania ich do aktualnych potrzeb i problemów. Wyzwanie to podjęły międzynarodowe raporty dotyczące światowego szkolnictwa tworzone w latach 70tych i 80-tych. Do najważniejszych opracowań tego typu należą: raport UNESCO "Uczyć się, aby być", raport Klubu Rzymskiego "Uczyć się bez granic" oraz raport Delorse'a "Edukacja - jest w niej ukryty skarb". Według tych raportów współczesna edukacja powinna przede wszystkim przygotować ludzi do stałego uczenia się, poszerzenia zakresu wiedzy, do rozumienia istoty szybkich zmian, do umiejętności podejmowania wyboru, decyzji i odpowiedzialności. Szkoła powinna kształtować postawę aktywną, sprzyjającą odważnemu podejmowaniu nowych wyzwań, pełnienia różnych ról społecznych i uczestniczenia w życiu publicznym. Rosnąca w szybkim tempie ilość informacji wymaga umiejętności krytycznej ich selekcji, właściwej interpretacji i oceny. W dzisiejszych czasach nie ma możliwości pozyskania takiej wiedzy, która wystarczyłaby na całe życie, dlatego szkoła powinna przygotowywać do samodzielnego jej zdobywania, aktualizowania i pogłębiania. Według raportów dotychczasowe przystosowawcze modele edukacji są odpowiedzialne za powstanie tzw. "luki ludzkiej", czyli narastającego dystansu pomiędzy człowiekiem, jego możliwościami i umiejętnościami, a złożonością współczesnego świata. Tradycyjne nauczanie powinno zostać zastąpione nauczaniem innowacyjnym, które miałoby przygotowywać ludzi do uczestniczenia w życiu społecznym, do tworzenia aktywnej postawy, poczucia odpowiedzialności za sprawy ogólnoludzkie.
Ponieważ współczesny świat zmienia się w dynamicznym tempie, jest coraz bardziej skomplikowany i złożony, systemy edukacyjne muszą się do niego przystosować, dobrze zorganizowana i przemyślana edukacja może wpływać na postawy ludzi, pomóc im zrozumieć i zmieniać świat.

------------------------------ ---
w tym momencie brakuje nam opracowań do pyt. 1, 4, 9, 25, 27 (choć odpowiedź na nie można znaleźć w innych pytaniach), 34, 35 oraz 36.

nie jest już tego dużo. więc jeśli ktokolwiek opracował je lub jest w trakcie - prosimy o zamieszczenie. :)

4.Ocena naturalnych wyposażeń człowieka w ujęciu przedstawicieli naturalizmu pedagogicznego.
-Wg. Naturalistów człowiek posiada dwie najważniejsze wartości: wolność i szczęście. Pierwsza z nich oznacza niezależność od oczekiwań innych i zwolnienie ze społecznego przymusu. Do wolności odwołuje się E. Key mówiąc, że szkoła powinna być bez przymusu, E.Claparede twierdząc, że dziecko powinno decydować, jaki będzie system szkolny bezpośrednio go dotyczący. Szczęście natomiast ma być zgodnością z prawem naturalnym i z samym sobą.. Mówi o nim Janusz Korczak twierdząc, że człowiek nie jest z natury zły, ale staje się w wyniku doświadczeń, jakie go spotykają, a dziecko powinno być traktowane z pełną indywidualnością biorąc pod uwagę jego naturę, czyli licząc się z jego szczęściem. Tematu szczęścia podejmuje się również prekursor naturalizmu J.J.Rousseau twierdząc, że wszystko, co się robi powinno się robić dla samego siebie, a nie by sprostać oczekiwaniom innych. Twierdził, że człowieka nie wolno popychać w rozwoju, ale on sam powinien podjąć tę decyzję.

1. Głównym zadaniem „edukacji skierowanej na świat” jest wyposażenie młodych ludzi
w „globalną świadomość”, co ma stanowić dla nich punkt wyjścia działań na rzecz realizacji utworzenia globalnego (światowego) społeczeństwa. Dlatego wyróżniono kilka celów takiej edukacji:
1. przekazanie uczniom zdolności postrzegania zarówno samego siebie, jak i innych, jako członków jednego gatunku biologicznego;
2. ukształtowanie u młodego człowieka nawyku postrzegania zarówno samego siebie, swojej grupy społecznej, jak i całej ludzkości, jako części ekosystemu ziemskiego;
3. wyposażenie uczniów w umiejętność rozpatrywania samego siebie oraz własnej grupy społecznej jako uczestników życia międzynarodowego;
4. wykształcenie umiejętności i nawyku rozpatrywania samego siebie, swojego społeczeństwa i narodu, a także całej współczesnej cywilizacji, jako zarówno „kulturowych dłużników”, jak i twórców kultury;
5. uświadomienie młodym ludziom, iż żyjący w różnych kulturach ludzie odbierają
i wartościują problemy światowe w oparciu o zupełnie inne założenia.

U podłoży pedagogicznych strategii edukacji skierowanej na świat, leży przekonanie o mniejszym lub większym udziale jednostki w międzynarodowym, „okołoziemskim” przepływie informacji, dóbr i kapitału. Jednostka jest konsumentem jak i twórcą kultury. Dialog międzykulturowy, globalna zmiana, antycypacja i uczestnictwo są głównymi elementami tego ideału wychowawczego.