Pokaż tylko orzeczenia cytowane
Pokaż orzeczenia nietezowane dotyczące jednostki
I ACa 1233/12 wyrok s.apel. 2013-10-08
w Warszawie
Idee i pomysły jako przedmiot ochrony prawa autorskiego.
LEX nr 1392075
Ochroną prawa autorskiego nie są objęte idee i pomysły. Ochrona prawnoautorska nie dotyczy samego pomysłu, ale jego konkretnej realizacji. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p., przedmiotem prawa autorskiego jest utwór, a więc każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Art. 1 ust. 21 u.p.a.p.p. precyzuje, że ochroną nie są objęte: odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Sam pomysł, koncepcja, która nie została skonkretyzowana w danym utworze nie podlega ochronie. Przedmiotem ochrony jest bowiem ustalony utwór, a nie wynikająca z niego idea.
I ACa 406/13 wyrok s.apel. 2013-09-18
w Łodzi
Przepisy o dozwolonym użytku, wprowadzające wyjątki w sferze bezwzględnych praw autorskich.
LEX nr 1372327
Przepisy o dozwolonym użytku, wprowadzające wyjątki w sferze bezwzględnych praw autorskich, podlegają ścisłej interpretacji i nie można ich stosować w drodze analogii. Ewentualne wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść autora i uznać, że określona sfera eksploatacji, która nie jest wyraźnie wyłączona, wymaga jego zezwolenia.
II UK 26/13 wyrok SN 2013-08-27
Wygłoszenie cyklu wykładów na konkretny temat, mających cechy wykładu monograficznego w znaczeniu kursu w kontekście objęcia obowiązkiem ubezpieczenia społecznego.
LEX nr 1379926
Działania polegające na wygłoszeniu cyklu wykładów na konkretny temat, mających cechy wykładu monograficznego w znaczeniu kursu - cyklu wykładów traktujących o jednym konkretnym zagadnieniu, mających na celu dokładne i szczegółowe przedstawienie określonej problematyki lub wyczerpanie zagadnienia ujętego w tytule, który ma cechy utworu w pojęciu art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p., nie jest objęte obowiązkiem ubezpieczenia społecznego. Mając zatem na względzie, że prawa autorskie nie powstają w drodze oświadczeń woli stron umowy i że dla oceny prawnej w tym zakresie nie ma znaczenia klauzula o przeniesieniu na zamawiającego autorskich praw do utworu, lecz że ich istnienie lub nieistnienie przesądzają fakty, konieczne jest stwierdzenie, czy wykonawcy przysługiwały prawa autorskie, którymi zadysponował.
I ACa 318/13 wyrok s.apel. 2013-08-22
w Łodzi
Reguły sporządzania przez instytucję biblioteczną (szkołę, archiwum) egzemplarzy utworów.
LEX nr 1356573
Sporządzanie przez instytucję biblioteczną (szkołę, archiwum) egzemplarzy utworów dotyczy jedynie tych zasobów, które zostały rozpowszechnione, w rozumieniu przepisów prawa autorskiego. Nie ma znaczenia, czy czynność sporządzania egzemplarza jest dokonywana przez pracowników biblioteki, czy też inne osoby działające na zlecenie instytucji bibliotecznej. Istotny pozostaje przy tym cel wspomnianej aktywności, którym pozostaje: uzupełnienie, zachowanie lub ochrona zasobów. W przypadku uzupełnienia zbiorów, chodzi o pozyskanie materiału, którym dotychczas nie dysponowała biblioteka. W istocie będzie więc chodzić o materiały trudno osiągalne, w tym tzw. białe kruki. Zachowanie, a także ochrona zbioru, może odnosić się do podjęcia czynności zapobiegających utracie utworu wskutek pogorszenia się jakości nośnika materialnego, na którym został utrwalony, np. wskutek upływu czasu. Chodzić więc może o egzemplarze utworów, które z uwagi na częstotliwość korzystania z nich podlegała daleko idącym deformacjom, uszkodzeniom, a nawet takie, które zostały zagubione lub skradzione. Istotne jest, że egzemplarz takiego zwielokrotnienia nie ma być wypożyczany "obok" istniejącego dotąd egzemplarza, tylko "zamiast" niego, nie może więc w ten sposób zostać zwiększona liczba egzemplarzy w obiegu. Uzupełnienie dotyczy sytuacji, gdy biblioteka, nie mając własnego egzemplarza, z wypożyczonego robi odbitkę.
I ACz 745/13 postanow. s.apel. 2013-08-13
w Katowicach
Źródła legitymacji czynnej organizacji zbiorowego zarządzania.
LEX nr 1353740
W przepisie art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. mowa jest o dochodzeniu przez organizacje zbiorowego zarządzania wynagrodzeń i opłat. Legitymacja czynna w procesie takich organizacji wynika nie tylko z domniemania, o jakim mowa w art. 105 ust. 1, ale także z ustawy, jak to ma miejsce np. w przypadku opłat, o jakich mowa w art. 201 ustawy.
I ACa 387/13 wyrok s.apel. 2013-07-15
w Poznaniu
Kryteria odpowiedzialności z tytułu naruszenia autorskich praw osobistych.
LEX nr 1363333
Odpowiedzialność z tytułu naruszenia autorskich praw osobistych jest odpowiedzialnością obiektywną niezależną od dobrej lub złej wiary osoby, która naruszenia dóbr się dopuściła. Ustawodawca w art. 78 u.p.a.p.p. przewidział w sytuacji, gdyby naruszenie było zawinione, zasądzenie na rzecz twórcy odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Podstawowym kryterium pozostaje rozmiar i intensywność doznanej krzywdy (ocenianej według miar zobiektywizowanych), stopień negatywnych konsekwencji dla pokrzywdzonego wynikających z dokonanego naruszenia dobra osobistego, w tym także niewymiernych majątkowo. Jedną z istotnych przesłanek oceny jest również stopień zawinienia po stronie sprawcy naruszenia. Wskazuje się także na kryterium w postaci sytuacji majątkowej zobowiązanego. Kryterium to może mieć jednak charakter posiłkowy, a nie decydujący o wysokości zadośćuczynienia. W pewnych sytuacjach sąd może odstąpić od zasądzenia zadośćuczynienia. Dotyczy to zwłaszcza wypadku, kiedy można na tle oceny całokształtu okoliczności uznać, że zastosowane już środki niemajątkowe ochrony dóbr osobistych (przeproszenie, złożenie oświadczenia, podjęcie innych działań zmierzających do usunięcia skutków naruszenia) są wystarczające z punktu widzenia ochrony interesów pokrzywdzonego.
C-521/11 wyrok TS 2013-07-11
Amazon.com International Sales Inc. i inni v. Austro-Mechana Gesellschaft zur Wahrnehmung mechanisch-musikalischer Urheberrechte Gesellschaft mbH (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1388456
Jeśli państwo członkowskie, które wprowadziło wyjątek kopii na użytek prywatny w swoim prawie krajowym i na którego terytorium zamieszkują użytkownicy końcowi, jest zobowiązane do zapewnienia, w ramach swoich kompetencji terytorialnych, skutecznego poboru godziwej rekompensaty, której przeznaczeniem jest naprawienie szkody poniesionej przez uprawnione podmioty, to okoliczność, iż opłata przeznaczona na sfinansowanie tej rekompensaty została już uiszczona w innym państwie członkowskim, nie może być powoływana w celu uniknięcia zapłaty w pierwszym państwie członkowskim tej rekompensaty bądź opłaty przeznaczonej na jej sfinansowanie.
Niemniej jednak osoba, która uiściła wcześniej tę opłatę w niewłaściwym terytorialnie państwie członkowskim, może żądać od tego państwa członkowskiego jej zwrotu na podstawie przepisów prawa krajowego.
(por. pkt 64)
C-521/11 wyrok TS 2013-07-11
Amazon.com International Sales Inc. i inni v. Austro-Mechana Gesellschaft zur Wahrnehmung mechanisch-musikalischer Urheberrechte Gesellschaft mbH (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1388454
Biorąc pod uwagę praktyczne trudności związane z ustaleniem prywatnego celu korzystania z nośnika zapisu, który nadaje się do zwielokrotniania, ustanowienie wzruszalnego domniemania co do takiego wykorzystywania nośników zapisu w przypadku udostępnienia ich osobom fizycznym jest co do zasady uzasadnione i spełnia wymóg "właściwej równowagi", którą należy ustanowić pomiędzy interesami podmiotów wyłącznie uprawnionych do zwielokrotniania utworu i użytkowników przedmiotów objętych ochroną.
(por. pkt 43)
C-521/11 wyrok TS 2013-07-11
Amazon.com International Sales Inc. i inni v. Austro-Mechana Gesellschaft zur Wahrnehmung mechanisch-musikalischer Urheberrechte Gesellschaft mbH (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1330746...
System finansowania godziwej rekompensaty polegający na stosowaniu w sposób niezróżnicowany opłaty za kopię na użytek prywatny przy okazji wprowadzenia do obrotu w kraju, odpłatnie i do celów handlowych, nośników zapisu, które nadają się do zwielokrotniania utworów, czemu towarzyszy prawo do zwrotu uiszczonej opłaty, o ile prawo to jest skuteczne i nie czyni nadmiernie utrudnionym zwrotu uiszczonej opłaty, może okazać się zgodny z art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29, jeżeli trudności praktyczne dotyczące zidentyfikowania użytkowników prywatnych oraz zobowiązania ich do wynagrodzenia podmiotom praw autorskich wyrządzanej im przez nich szkody państwom członkowskim lub inne podobne trudności uzasadniają jego stosowanie.
(por. pkt 31)
V KK 147/13 postanow. SN 2013-07-04
Dopuszczalność orzeczenia przepadku dowodu rzeczowego w sytuacji stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.
LEX nr 1335659...
Przepisy art. 100 k.k. i art. 121 ust. 1 u.p.a.p.p. nie przewiduje możliwości orzeczenia przepadku programu komputerowego w przypadku umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. wobec stwierdzenia, iż czyn oskarżonego nie zawiera znamion czynu zabronionego.
I CSK 617/12 wyrok SN 2013-06-27
Obalenie domniemania przewidzianego w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p.
LEX nr 1396366
Domniemanie przewidziane w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. jest - jak każde domniemanie prawne - usuwalne. Nie można się na nie powołać, gdy do tego samego utworu lub artystycznego wykonania rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania. Do uchylenia omawianego domniemania nie wystarczy jednak samo wskazanie, że istnieje inna organizacja działająca w tym samym zakresie. Kwestionujący legitymację danej organizacji w odniesieniu do konkretnych praw musi ponadto wykazać, że inna organizacja działająca w tym samym zakresie powołuje się wobec niego na swój tytuł do tych samych praw.
V CSK 366/12 wyrok SN 2013-06-26
Pojęcie "importera" na gruncie art. 20 ust. 1 u.p.a.p.p.
LEX nr 1375503
Wykładnia celowościowa, związana z celem i charakterem opłat w ramach uregulowania należącego do obszaru prawa cywilnego, które nie stanowią obciążenia czynności sprowadzania urządzeń, a podlegają doliczeniu do ceny ich sprzedaży podmiotom uprawnionym do użytku prywatnego, prowadzi do wniosku, że za importera uważać należy podmiot, który w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej sprowadza z zagranicy Polski do Polski urządzenia i nośniki określone w art. 20 ust. 1 u.p.a.p.p., skonkretyzowane w rozporządzeniu z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991 ze zm.). Granice Polski są wyznaczone, nie zostały zniesione po uzyskaniu członkostwa w Unii Europejskiej. Natomiast traktowanie terytoriów państw członkowskich jako obszaru bez granic dotyczy swobody przepływu osób, kapitału towarów i usług w określonych sferach.
VI ACz 856/13 postanow. s.apel. 2013-06-13
w Warszawie
Stan zawisłości sporu a odmienność przedmiotu powództw. Relacje między regulacjami prawa autorskiego i praw pokrewnych a regulacjami ogólnymi postępowania cywilnego w zakresie dotyczącym zabezpieczenia dowodów. Cel regulacji prawnej zabezpieczenia dowodów w sprawie o naruszenie autorskich praw majątkowych a ogólny cel zabezpieczenia dowodu w postępowaniu cywilnym.
LEX nr 1330780
1. Przyjęciu stanu zawisłości sporu nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że jedna ze spraw dotyczy powództwa o świadczenie, a druga powództwa o ustalenie, jeżeli tylko w obu sprawach w rzeczywistości zachodzi zarówno identyczność roszczeń, jak i stron. Przy tym, w przepadku wniesienia pozwu z żądaniem ewentualnym, zawisłość sporu odnosi się do wszystkich żądań zgłoszonych przez powoda.
2. Artykuł 80 ust. 1 i 2 u.p.a.p.p. w zakresie dotyczącym zabezpieczenia dowodów są przepisami szczególnymi w stosunku do art. 310-315 k.p.c.
3. Celem regulacji zawartej w art. 80 ust. 1 pkt 1 u.p.a.p.p. jest stworzenie możliwości ujawnienia dowodów popierających roszczenia powoda, a będących w dyspozycji domniemanego naruszyciela autorskich praw majątkowych lub innych osób "mających związek" z naruszeniem, zaś celem zabezpieczenia dowodu (art. 310 k.p.c.) jest. przeprowadzenie oznaczonego dowodu, przy czym zabezpieczenie nie może służyć temu, aby przyszły powód upewnił się w ten sposób co do szans przyszłego procesu.
I ACa 134/13 wyrok s.apel. 2013-06-04
w Lublinie
Ochrona twórców a reguły rozkładu ciężaru dowodów.
LEX nr 1322520
Domniemania i uprawnienia wynikające z art. 105 ust. 1 i 2 u.p.a.p.p. ustanowione zostały w celu szeroko rozumianej ochrony twórców, a nie tylko ochrony w drodze sądowej. Nie zmieniają przeto zasad reguł procesu cywilnego, zwłaszcza zasady równości stron i kontradyktoryjności oraz reguły rozkładu ciężaru dowodów, przewidzianej w art. 6 k.c.
V ACa 1/13 wyrok s.apel. 2013-05-28
w Katowicach
Kryteria miarkowania kary umownej. Dopuszczalność odstąpienia przez zamawiającego utwór od części umowy.
LEX nr 1335650
1. Kryteria miarkowania kary umownej powinny być adekwatne do okoliczności sprawy. Jeśli w danej sprawie idzie o karę umowną, której obowiązek zapłaty powstaje niezależnie od tego, czy uprawniony do jej żądania szkodę poniósł, kryterium miarkowania kary umownej powinno być inne.
2. Art. 54 ust. 2 u.p.a.p.p. dopuszcza odstąpienie od części umowy, gdy jej przedmiotem jest świadczenie podzielne.
III KK 123/13 wyrok SN 2013-05-23
Sąd właściwy do rozpoznawania spraw o przestępstwa wynikające z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Brak możliwości arbitralnego dokonania przez sąd zmian w treści wniosku złożonego przez prokuratora na podstawie art. 335 § 1 k.p.k.
OSNKW 2013/9/79...
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 października 2002 r. w sprawie wyznaczenia sądów rejonowych rozpoznających sprawy o przestępstwa wynikające z prawa autorskiego i praw pokrewnych (Dz.U. Nr 180, poz. 1510) dotyczy tylko rozpoznawania przez wskazane w nim sądy spraw o przestępstwa określone w przepisach ustawy prawa autorskiego, co oznacza, że sąd taki jest właściwy wyłącznie wówczas, gdy dana sprawa dotyczy przestępstwa ze sfery praw autorskich i praw pokrewnych, w tym także, gdyby czyn ten zakwalifikowano jednocześnie z przepisu Kodeksu karnego lub innej ustawy karnej, ale już nie, jeżeli oskarżonemu zarzuca się również inne przestępstwo powszechne, nieobjęte przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
III KK 123/13 wyrok SN 2013-05-23
Sąd właściwy do rozpoznawania spraw o przestępstwa wynikające z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Brak możliwości arbitralnego dokonania przez sąd zmian w treści wniosku złożonego przez prokuratora na podstawie art. 335 § 1 k.p.k.
Biul.PK 2013/6/11-14
1. Stosownie do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 października 2002 r. w sprawie wyznaczenia sądów rejonowych rozpoznających sprawy o przestępstwa wynikające z ustawy - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 180, poz. 1510), sądem właściwym do rozpoznania spraw o przestępstwa określone w art. 115-119 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest sąd rejonowy w mieście będącym siedzibą sądu okręgowego, w okręgu którego popełnione zostało dane przestępstwo.
2. Przywołane rozporządzenie dotyczy tylko rozpoznawania przez wskazane w nim sądy spraw o przestępstwa określone w przepisach prawa autorskiego, co oznacza, że sąd taki jest właściwy wyłącznie wówczas, gdy dana sprawa dotyczy przestępstwa ze sfery praw autorskich i praw pokrewnych, w tym także, gdyby czyn ten zakwalifikowano jednocześnie z przepisu Kodeksu karnego lub innej ustawy karnej, ale już nie, jeżeli oskarżonemu zarzuca się również inne przestępstwo powszechne, nie objęte przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
III SA/Wa 3454/12 wyrok wsa 2013-05-20
w Warszawie
Interpretacja definicji zawartych w umowie z 1976 roku zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania. Pojęcie "praw pokrewnych" w rozumieniu u.p.d.o.p. Programy komputerowe jako samodzielny przedmiot ochrony praw autorskich. Opodatkowanie należności licencyjnych.
LEX nr 1408586
1. Umowa z 1976 r. zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu zawiera postanowienie (art. 3 ust. 2) dotyczące sposobu jej interpretacji, dające bezwzględne pierwszeństwo definicjom zawartym w umowie, a w przypadku braku takiego określenia i gdy nic innego nie wynika z kontekstu - nakazujące odwołanie się do znaczenia tego określenia zgodnego z prawem wewnętrznym tego państwa w zakresie podatków, regulowanych tą umową, przy czym zastrzeżono, że znaczenie nadane w przepisach podatkowych, będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym przez inne przepisy prawne tego państwa. Do prawa krajowego, jako rozstrzygającego, odwołać się należy tylko wówczas, gdy Konwencja nie zawiera definicji danego wyrażenia. Obecnie za przeważające uważa się stanowisko, że odwołanie się do pojęć prawa wewnętrznego (krajowego) odnosi się do przepisów obowiązujących w dacie stosowania konwencji (wykładnia dynamiczna).
2. Okoliczność nienadania przez ustawodawcę swoistego, odrębnego znaczenia podatkowego pojęciu: "prawo autorskie", którym posłużył się w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. powoduje, iż w celu ustalenia zakresu pojęciowego tego wyrażenia: należy kierować się unormowaniami zawartymi w ustawie z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
3. Programy komputerowe są według polskiego prawa samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich. Ustawa wymienia je obok utworów literackich, publicystycznych, naukowych i kartograficznych, co powoduje, że w świetle polskiej ustawy z 1994 r. o prawie autorskim, programów komputerowych nie można uznać za rodzaj dzieła literackiego czy naukowego.
4. Skoro w art. 13 ust. 3 lit. a umowy z 1976 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o unikaniu podwójnego opodatkowania, definiującym należności licencyjne, nie wymieniono należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego i stosownie do art. 3 ust. 2 umowy, mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny, nie można tych należności przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup, to należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego nie mogą być opodatkowane w państwie ich powstania.
V ACa 83/13 wyrok s.apel. 2013-05-09
w Katowicach
Podstawy odstąpienia od umowy z uwagi na opóźnienie w dostarczeniu utworu.
LEX nr 1314750
Zgodnie z art. 3531 k.c. strony w ramach swobody umów mogą w umowie, w odmienny od treści art. 54 u.p.a.p.p., określić podstawę odstąpienia od umowy z uwagi na opóźnienie w dostarczeniu utworu, np. przez pominięcie wymogu zakreślenia dodatkowego terminu dostarczenia utworu.
I ACa 1216/12 wyrok s.apel. 2013-04-16
w Warszawie
Nazwa „Kobieta pracująca” jako przedmiot prawa autorskiego podlegającego ochronie.
LEX nr 1322755
Nazwa "Kobieta pracująca" nie jest nazwą oryginalną, czyli nazwą o wysokim ładunku intelektualnym lub emocjonalnym oraz wyobrażeniowym (indywidualizującym postać). Krótka jednostka słowna, aby uzyskać ochronę na podstawie przepisów prawa autorskiego musi posiadać autonomiczną wartość twórczą, autonomiczne cechy utworu, określone w prawie autorskim i zdolność do samodzielnej egzystencji na różnych polach eksploatacji. Sama idea, pomysł, polegający na połączeniu określonego słowa ze sposobem jego wykorzystania w ściśle określonym celu, nie podlega takiej ochronie.
VI ACa 1333/12 wyrok s.apel. 2013-04-10
w Warszawie
Zasady intertemporalne stosowane do ochrony autorskich praw majątkowych naruszonych przed dniem 20 czerwca 2007 r.
LEX nr 1331147
W sytuacji, gdy ustawa z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 99, poz. 662) nie zawiera przepisów przejściowych, należy stosować przepisy obowiązujące w dacie naruszenia autorskich praw majątkowych.
I ACa 1352/12 wyrok s.apel. 2013-04-04
w Łodzi
„Naruszenie zawinione” w kontekście ochrony autorskich praw majątkowych.
LEX nr 1305971
Naruszenie zawinione w rozumieniu przepisu art. 79 u.p.a.p.p., to naruszenie popełnione zarówno z winy umyślnej, jak i nieumyślnej. Wina nieumyślna zachodzi wówczas, gdy sprawca przewiduje możliwość wystąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć albo też nie przewiduje możliwości nastąpienia tych skutków, choć powinien i może je przewidzieć.
V CSK 203/12 wyrok SN 2013-03-27
Wykorzystanie „zaniechania naruszeń” jako środka ochrony praw autorskich majątkowych.
LEX nr 1341708
Zaniechanie naruszeń tak, jak i pozostałe formy ochrony zawarte w art. 79 u.p.a.p.p., jest środkiem uniwersalnym, co łączy się z tym, że użycie go w wypadku konkretnego naruszenia autorskich praw majątkowych wymaga dostosowania do specyfiki danego pola ich eksploatacji i charakteru naruszeń.
I ACa 827/11 wyrok s.apel. 2013-03-22
w Białymstoku
Wpływ woli stron umowy na objęcie ochroną prawnoautorską rezultatu pracy człowieka.
LEX nr 1307407
Same postanowienia umowy, przewidujące objęcie ochroną prawnoautorską rezultatu pracy człowieka, nie wywołują skutków prawnych, o ile nie stanowi on przejawu jego działalności twórczej.
C-607/11 wyrok TS 2013-03-07
ITV Broadcasting Ltd i inni v. TVCatchup Ltd (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1288405...
Pojęcie publicznego udostępniania w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono retransmisję utworów zawartych w naziemnym przekazie telewizyjnym:
- dokonywaną przez podmiot inny niż pierwotny nadawca,
- za pomocą przekazu internetowego udostępnionego abonentom tego podmiotu, którzy mogą odbierać tę retransmisję poprzez połączenie się z jego serwerem,
- pomimo że owi abonenci znajdują się w obszarze odbioru tego naziemnego przekazu telewizyjnego i mogą zgodnie z prawem odbierać ten przekaz w swoich odbiornikach telewizyjnych.
Na tak rozumiane pojęcie publicznego udostępniania nie ma wpływu okoliczność, że retransmisja taka jak retransmisja sporna w postępowaniu głównym, jest finansowana z reklam, a zatem ma charakter zarobkowy, ani że jest ona dokonywana przez podmiot bezpośrednio konkurujący z pierwotnym nadawcą.
(por. pkt 1-3 sentencji)
I ACa 743/12 wyrok s.apel. 2013-03-05
w Lublinie
Podstawy do odmowy stosowania roszczenia o zapłatę wielokrotności wynagrodzenia autorskiego.
LEX nr 1305999
De lege lata nie ma podstaw normatywnych do odmowy stosowania roszczenia o zapłatę wielokrotności wynagrodzenia autorskiego, jeżeli tylko dochodzący wynagrodzenia w dwukrotnej wysokości wykaże fakt naruszenia przysługujących mu autorskich praw majątkowych. Podobnych zastrzeżeń nie wzbudza oparte na zasadzie winy roszczenie o zapłatę trzykrotności wynagrodzenia będącego swego rodzaju karą ustawową za bezumowną eksploatację dzieła. Obowiązek jej zapłaty jest niezależny od wystąpienia szkody po stronie uprawnionego, istotny jest bowiem sam fakt naruszenia przynależnych mu autorskich praw majątkowych. Odniesienie tego roszczenia do wynagrodzenia podyktowane jest dążeniem do uproszczonego, a zatem łatwiejszego i szybszego uzyskania ochrony i rekompensaty.
I ACa 1173/12 wyrok s.apel. 2013-02-20
w Łodzi
Stosowne wynagrodzenie szkody w kontekście naruszenia autorskiego prawa majątkowego.
LEX nr 1311986
Artykuł 79 ust. 1 u.p.a.p.p. zawiera nakaz ustalenia wysokości wynagrodzenia z chwili jego dochodzenia, czyli uwzględnienia stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy. Stosowne wynagrodzenie w rozumieniu omawianego przepisu, to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor, gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia
40397/12 decyzja ETPC 2013-02-19
Neij i Sunde Kolmisoppi v. Szwecja
LEX nr 1288246... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
1. Skarżący zostali skazani za swój udział w prowadzeniu strony internetowej umożliwiającej użytkownikom dzielenie się materiałami cyfrowymi takimi jak filmy, muzyka i gry komputerowe, które były objęte ochroną z tytułu praw autorskich.
[...] Art. 10 gwarantuje prawo do przekazywania informacji oraz prawo opinii publicznej do ich otrzymywania. Wobec swej dostępności oraz pojemności pozwalającej na przechowywanie i komunikowanie ogromnej ilości informacji, Internet odgrywa ważną rolę przy wspieraniu dostępu społeczeństwa do aktualności oraz przy ułatwianiu dzielenia się informacjami i ich rozpowszechnianiu.
Ponadto art. 10 ma zastosowanie nie tylko do treści informacji, lecz także do sposobów jej przekazywania i odbierania, gdyż wszelkie ograniczenia nakładane na rozpowszechnianie z konieczności ingerują w prawo do otrzymywania i przekazywania samej informacji.
Poza tym art. 10 Konwencji gwarantuje wolność wypowiedzi "każdemu". Nie obowiązuje żadne rozróżnienie ze względu na to, czy realizowany cel jest związany z zyskiem, czy nie.
W niniejszej sprawie skarżący wprowadzili w życie środki pozwalające innym osobom na przekazywanie i otrzymywanie informacji w rozumieniu art. 10 Konwencji. [...] Działania podejmowane przez skarżących są chronione na podstawie art. 10 ust. 1 Konwencji, a w konsekwencji wyrok skazujący skarżących stanowił ingerencję w ich prawo do wolności wypowiedzi. Taka ingerencja narusza art. 10, chyba że jest "przewidziana przez ustawę", realizowała jeden lub więcej uzasadnionych prawnie celów wskazanych w art. 10 ust 2 oraz była "niezbędna w demokratycznym społeczeństwie" dla osiągnięcia takiego celu lub celów.
2. Kryterium "niezbędności w demokratycznym społeczeństwie" wymaga od Trybunału rozstrzygnięcia, czy zaskarżona ingerencja odpowiadała "pilnej potrzebie społecznej".
Kryterium tego, czy ingerencja jest niezbędna w demokratycznym społeczeństwie, nie może być stosowane w sposób bezwzględny. Wręcz przeciwnie, Trybunał musi brać pod uwagę różne czynniki takie jak charakter interesów konkurujących w sprawie oraz zakres ochrony wymaganej przez te interesy w okolicznościach danej sprawy. W niniejszej sprawie Trybunał musi zważyć, z jednej strony, interes skarżących w ułatwianiu dzielenia się odnośnymi informacjami, oraz, z drugiej strony, interes w ochronie osób uprawnionych z tytułu praw autorskich.
(...)
I ACz 114/13 postanow. s.apel. 2013-02-07
w Białymstoku
Zakres informacji o „sieciach dystrybucji”.
LEX nr 1305929
Informacje o "sieciach dystrybucji", o których mowa w art. 80 ust. 1 pkt 3 u.p.a.p.p.- obejmują (tak jak na to wskazuje art. 8 ust. 2 lit. a dyrektywy nr 2004/48/WE w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej) dane o osobach, które rozpowszechniają - rozprowadzają towary lub usługi pomiędzy inne podmioty. Tym samym za zasadniczo usprawiedliwione uznaje się żądanie nakazania ujawnienia danych osobowych użytkowników rozpowszechniających, w systemach typu peer to peer, utwory chronione prawem autorskim, w celu wniesienia przeciwko nim odpowiedniego powództwa.
I ACz 114/13 postanow. s.apel. 2013-02-07
w Białymstoku
Zakres informacji o „sieciach dystrybucji”.
OSAB 2013/1/36-44
I. Na podstawie art. 80 ust. 1 pkt 3 lit. c - Prawa autorskiego, podmiot, któremu przysługują autorskie prawa majątkowe do utworów audiowizualnych może domagać się od przedsiębiorcy świadczącego usługi dostępu do Internetu, ujawnienia danych osobowych użytkowników (imienia i nazwiska oraz adresu zamieszkania), którzy w ramach internetowej sieci wymiany i dystrybucji plików peer to peer udostępniają innym użytkownikom utwory audiowizualne chronione prawem autorskim.
II. Zasada proporcjonalności wyrażona w art. 8 dyrektywy 2004/48/WE inkorporowana również w art. 80 ust. 1 pkt 3 - Prawa autorskiego, oznacza, że o udzieleniu informacji oraz zakresie objętych nią danych, w szczególności danych osobowych, sąd orzeka z uwzględnieniem wagi oraz skali naruszenia autorskich praw majątkowych twórcy, przede wszystkim przez pryzmat działania osób naruszających to prawo, w celach zarobkowych.
I ACa 681/12 wyrok s.apel. 2013-02-05
w Lublinie
Mapa jako utwór.
LEX nr 1298951
Ustawodawca w art. 1 ust. 2 pkt 1 u.p.a.p.p. określając utwory standardowo zaliczane do tzw. utworów piśmienniczych, wymienił wśród nich utwór kartograficzny. Oznacza to, że wszelkie mapy mogą na ogólnych zasadach być przedmiotem ochrony, o ile mają cechy utworu w rozumieniu ust. 1 art. 1.
I ACa 885/12 wyrok s.apel. 2013-01-11
w Warszawie
Odpłatne świadczenie usług jako czynność opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Udzielenie licencji na odpłatne korzystanie z praw własności intelektualnej jako czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
LEX nr 1286664
1. Przepis art. 8 ust. 2a u.p.t.u. nie wpłynął na zasadę wyrażoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Jedynie doprecyzował uregulowanie dotyczące świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 u.p.t.u., w zakresie tzw. refakturowania.
2. Jakkolwiek udzielenie licencji nie jest wprost wskazane w art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. jako czynność podlegająca opodatkowaniu, to niewątpliwie jednak stanowi usługę, jest bowiem określonym świadczeniem. Jeżeli udzielenie licencji na korzystanie z praw własności intelektualnej jest odpłatne, to stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu.
I ACz 1379/12 postanow. s.apel. 2012-12-21
w Białymstoku
Zabezpieczenie dowodów w sprawie o naruszenie autorskich praw majątkowych.
OSAB 2012/4/47-52
Zabezpieczenie dowodów, na podstawie art. 80 ust. 1 pkt 1 prawa autorskiego, wymaga, podobnie jak udzielenie zabezpieczenia na zasadzie art. 7301 § 1 k.p.c., uprawdopodobnienia roszczenia oraz interesu prawnego w zabezpieczeniu, polegającego przede wszystkim na istnieniu rzeczywistej obawy co do niewykonalności lub zbytniego utrudnienia przeprowadzenia dowodu w toku późniejszego procesu cywilnego. Obie wymienione przesłanki powinny być spełnione łącznie.
I CNP 25/12 wyrok SN 2012-12-14
Przedawnienie roszczeń o zapłatę sumy pieniężnej z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych.
OSNC 2013/7-8/89...
Roszczenia przewidziane w art. 79 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 99, poz. 662 ze zm.) przedawniają się według reguł przewidzianych w art. 4421 k.c.
I CNP 25/12 wyrok SN 2012-12-14
Przedawnienie roszczeń o zapłatę sumy pieniężnej z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych.
M.Prawn. 2013/16/880
Roszczenia przewidziane w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy z 4.2.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. jedn.: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.; dalej jako: PrAut) przedawniają się na podstawie art. 4421 KC.
I CNP 25/12 wyrok SN 2012-12-14
Przedawnienie roszczeń o zapłatę sumy pieniężnej z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych.
LEX nr 1295057
Brak regulacji w u.p.a.p.p. szczególnych przepisów dotyczących przedawnienia roszczeń majątkowych wynikających z naruszenia autorskich praw majątkowych (art. 79 ust. 1 tej ustawy), nie przesądza jeszcze o tym, że pod uwagę należy brać ogólny przepis art. 118 k.c.
I OSK 2149/12 wyrok NSA W-wa 2012-12-12
Udostępnienie informacji publicznej jako czynność materialno-techniczna. Mapy cyfrowe sporządzone dla potrzeb studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako informacja publiczna. Informacja prosta a przetworzona.
LEX nr 1285158
1. Udzielenie informacji publicznej ma charakter czynności materialno-technicznej, wynikającej z przepisów prawa - u.d.i.p. Identyfikacja określonego we wniosku dokumentu jako informacji publicznej determinuje konieczność jego udostępnienia, natomiast jeżeli w ocenie organu, istnieją ustawowe przeszkody do udostępnienia informacji w określony sposób lub w określonej formie, bądź istnieją ustawowe podstawy do odmowy udostępnienia informacji publicznej, to zobligowany jest on do załatwienia wniosku w formie procesowej. Brak udostępnienia informacji publicznej i brak rozstrzygnięć procesowych w tym zakresie powoduje, że organ pozostaje w bezczynności. Środkiem przysługującym w tej sytuacji osobie domagającej się udostępnienia informacji publicznej jest skarga do sądu administracyjnego, wnoszona na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z pkt 4 p.p.s.a.
2. Mapy cyfrowe w wersji wektorowej lub rastrowej "Uwarunkowania rozwoju przestrzennego" oraz "Kierunki rozwoju przestrzennego" stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. i organ administracji nie może powoływać się na przepisy u.p.a.p.p., powstrzymując się od załatwienia w formie procesowej wniosku o ich udostępnienie. Informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio redagowane i wytworzone przez organ administracji publicznej, ale charakter taki mają również dokumenty, które organ wykorzystuje do zrealizowania powierzonych prawem zadań, nawet wtedy, gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu.
3. Przy udostępnieniu map sporządzonych dla potrzeb studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i prowadzonych przy nim prac nie chodzi o rozporządzenie prawami autorskimi, lecz o dostęp do treści dokumentu stworzonego na zlecenie organu administracji publicznej w celu realizacji zadań publicznych. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów, w jakikolwiek sposób dotyczących organu, bez względu na to, co jest ich przedmiotem, przy czym nie chodzi tylko o dokumenty wytworzone przez organ, ale i takie, których organ używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części dotyczą organu), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.
(...)
I ACa 1089/12 wyrok s.apel. 2012-11-27
w Krakowie
Warunek żądania zadośćuczynienia za wykorzystanie wizerunku.
LEX nr 1289460
Wykorzystanie wizerunku za zgodą osoby wyklucza ocenę działania jako bezprawnego, a w konsekwencji również jako zawinionego. Zaś zadośćuczynienia na podstawie art. 78 w zw. z art. 81 u.p.a.p.p. można żądać tylko w przypadku zawinionego naruszenia prawa do wizerunku.
V CSK 545/11 wyrok SN 2012-11-15
Przedmiot, na którym utwór został utrwalony jako przedmiot ochrony prawnoautorskiej. Rozwiązanie techniczne i dokumentacja techniczna jako przedmiot ochrony prawnoautorskiej. Dopuszczalność stosowania zasad wykładni oświadczeń woli do ustalenia przeniesienia autorskich praw majątkowych.
LEX nr 1276237
1. Ochrona prawnoautorska nie obejmuje przedmiotu, na którym utwór został utrwalony (corpus mechanicum).
2. Same rozwiązania techniczne nie stanowią przedmiotu ochrony prawa autorskiego. Przedmiotem tej ochrony może natomiast być dokumentacja techniczna. Wspomniana dokumentacja, aby została uznana za utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p. musi spełniać wymagania przewidziane w tym przepisie.
3. Art. 65 u.p.a.p.p., zawierający wymaganie, aby umowa o przeniesieniu majątkowego prawa autorskiego zawierała wyraźne postanowienie o przeniesieniu tego prawa, nie stoi na przeszkodzie odwoływaniu się w wypadku wątpliwości co do treści umowy do zawartych w kodeksie cywilnym, zwłaszcza w art. 65 k.c., ogólnych zasad wykładni oświadczeń woli i umów oraz braniu pod rozwagę przede wszystkim zgodnego zamiaru stron i celu umowy.
V CSK 495/11 wyrok SN 2012-11-15
Spory o ukształtowanie umowy zawartej przez operatora sieci kablowej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi jako spory związane z zawarciem tej umowy. Dopuszczalność powództwa o ustalenie nieistnienia obowiązku zawarcia umowy na określonych warunkach w razie sporu między operatorem sieci kablowej a organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi dotyczącego tylko wysokości wynagrodzenia za korzystanie z utworów w formie reemisji kablowej.
LEX nr 1276231
1. Sprawami związanymi z zawarciem umowy, o której stanowi w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p. są wszelkie spory mogące powstać między stronami, a więc zarówno spory co do samego obowiązku zawarcia umowy, jak i co do treści umowy, a w szczególności postanowień dotyczących sposobu ustalenia wysokości wynagrodzenia, należących do istotnych elementów umowy i mających dla stron doniosłe znaczenie. Dlatego obowiązujące wcześniej przepisy art. 108 ust. 5 i ust. 7 u.p.a.p.p. stanowiły samodzielną podstawę prawną roszczeń także o ukształtowanie umowy, a nie tylko roszczeń w przedmiocie ustalenia istnienia obowiązku zawarcia umowy, po uprzednim przesądzeniu istnienia ważnych powodów do jej zawarcia.
2. W sytuacji, gdy spór między organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi a operatorem kablowym dotyczy tylko wysokości wynagrodzenia za korzystanie z utworów w formie reemisji kablowej, a więc warunków (treści) umowy, o której mowa w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p., stronie wytaczającej powództwo na podstawie art. 108 ust. 7 u.p.a.p.p. nie przysługuje roszczenie przewidziane w art. 189 k.p.c. o ustalenie nieistnienia obowiązku zawarcia umowy na warunkach, co do wysokości wynagrodzenia, określonych w orzeczeniu Komisji Prawa Autorskiego, o którym mowa w art. 108 ust. 5 u.p.a.p.p., lecz roszczenie o ukształtowanie stosunku prawnego (umowy).
I ACa 563/12 wyrok s.apel. 2012-11-08
w Warszawie
Ustalanie wysokości opłat od urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów w zakresie własnego użytku osobistego.
LEX nr 1246934
Określając ostatecznie wysokość opłat należnych poszczególnym podmiotom sąd zobowiązany jest uwzględnić wyniki przeprowadzonych badań. Dopiero w sytuacji, gdy dany podmiot kwestionuje tak dokonane ustalenia, to jest ustalenia uwzględniające wyniki przeprowadzonych badań, zgodnie z § 7 ust. 3 rozporządzenia z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991), może zgłosić zastrzeżenie dotyczące wysokości przypadającej kwoty opłat i przedstawić dokumentację w tym zakresie. Punktem wyjścia dokonanych ustaleń powinny być, zgodnie z treścią cytowanego rozporządzenia, wyniki przeprowadzonych badań obejmujących korzystanie z utworów, artystycznych wykonań oraz fonogramów i wideogramów, odzwierciedlających strukturę i rozmiar utrwalania utworów, artystycznych wykonań, fonogramów i wideogramów do własnego użytku osobistego.
I ACa 602/12 wyrok s.apel. 2012-11-08
w Gdańsku
Kwalifikacja prawna fotografii wykonanej w ramach czynności pracowniczych.
LEX nr 1236095
Wykonanie fotografii w ramach czynności pracowniczych może co najwyżej świadczyć, że będzie ona utworem pracowniczym, nie dyskwalifikuje jej jednak jako utworu. Z faktu wykonania fotografii w ramach stosunku pracy, gdyby sytuacja taka miała miejsce, nie można wyciągać żadnych wniosków odnośnie kwalifikacji fotografii jako utworu.
I ACa 258/12... wyrok s.apel. 2012-10-17
w Warszawie
Ustalenie odszkodowania za naruszenie autorskich praw majątkowych.
LEX nr 1242958
Jeżeli nie dojdzie do podważenia we właściwy sposób adekwatności przyjętych stawek, w stosunku do rynkowych stawek dla określonej klasy twórczości i zastosowanych nośników zwielokrotnienia (co może nastąpić przede wszystkim na podstawie opinii biegłego sądowego, odpowiedniej specjalności), ustalenie odszkodowania za naruszenie autorskich praw majątkowych jako dwukrotności należnego wynagrodzenia, jest poprawne.
I ACz 1753/12 postanow. s.apel. 2012-10-17
w Poznaniu
LEX nr 1223398
Naruszenie praw majątkowych do utworu fotograficznego polega zwykle na wykorzystaniu go wprost w całości lub we fragmentach. Ochronie może też jednak podlegać, w przypadku zdjęć pozowanych, ich szczególna kompozycja, w twórczy sposób wykorzystująca odpowiedni układ osób, przedmiotów, elementów krajobrazu itp. Natomiast, co do zasady, nie podlega ochronie, również w przypadku fotografii "pozowanych", samo wykorzystanie w niej konkretnych osób, rekwizytów itp.
V ACa 175/12 wyrok s.apel. 2012-10-09
w Katowicach
LEX nr 1223189
Wykorzystanie cudzego pomysłu nie stanowi jeszcze opracowania cudzego utworu.
VI ACa 281/12 wyrok s.apel. 2012-09-21
w Warszawie
LEX nr 1220713
Wykładnia pojęcia "sporów związanych z zwarciem umowy", o którym stanowi art. 211 ust. 2 u.p.a.p.p., nie oznacza, że kategoria ta obejmuje także roszczenia dochodzone przez organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi przeciwko operatorom sieci kablowych w związku z bezumowną reemisją w sieciach kablowych utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych. Reemitowanie w sieci kablowej utworów narusza określone w art. 17 u.p.a.p.p. prawa ich twórców do korzystania z utworów i rozporządzania nimi na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworów. Z tego właśnie prawa wyprowadza się zakaz do dokonywania reemisji utworów przez operatorów sieci kablowych, bez zgody podmiotu, któremu przysługuje prawo do wyłącznego korzystania z utworu. Odnośnie do artystów wykonawców zakaz taki wynika z art. 86 ust 2 u.p.a.p.p. Operator sieci kablowej może przełamać powyższy zakaz zawierając z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi umowę licencyjną na reemisję w sieci kablowej utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych, czyli umowę o jakiej mowa w art. art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p. (art. 92 w zw. z art. 211).
II FSK 245/11 wyrok NSA W-wa 2012-09-20
LEX nr 1225389
Programy komputerowe nie stanowią jednej z podkategorii utworów literackich, ale są one w stosunku do tych utworów dziełami rodzajowo odmiennymi.
I ACa 703/12 wyrok s.apel. 2012-09-19
w Krakowie
Relacja pomiędzy ochroną wizerunku z art. 13 ust. 2 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe a ochroną wizerunku z u.p.a.p.p.
LEX nr 1236715
Art. 13 ust. 2 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe jest unormowaniem szczególnym w stosunku do przepisu art. 81 ust. 2 pkt 1 u.p.a.p.p. Przepis art. 13 ust. 2 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe ma zapewnić szczególną ochronę osobom występującym w postępowaniu karnym w określonych rolach procesowych ze względu na ich bezpieczeństwo, a także ochronę ich sfery prywatnej, a to celem zapewnienia im swobody wypowiedzi przed sądem, co sprzyja dokonaniu ustaleń zgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy i tym ma zagwarantować wydania prawidłowego orzeczenia, co leży w interesie wymiaru sprawiedliwości i tym samym w interesie społecznym.
I ACa 595/12 wyrok s.apel. 2012-09-14
w Łodzi
LEX nr 1220558
Naruszenie zawinione w rozumieniu przepisu art. 79 u.p.a.p.p., to naruszenie popełnione zarówno z winy umyślnej, jak i nieumyślnej.
I ACa 1283/11 wyrok s.apel. 2012-09-13
w Warszawie
Prawo do rzetelnego wykorzystania wykonania.
LEX nr 1254515
Do uprawnień osobistych artysty wykonawcy należy również zaliczyć prawo do rzetelnego wykorzystania wykonania.
III APa 7/12 wyrok s.apel. 2012-09-04
w Białymstoku
LEX nr 1217657
1. Prawo do nowości, o którym stanowi art. 381 k.p.c., rozumieć należy, jako otwarcie się możliwości dowodzenia okoliczności faktycznych wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych.
2. Oceniając zgłoszone w apelacji wnioski dowodowe należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu mogą być wyłącznie fakty mające istotne znaczenie w świetle podstawy faktycznej i prawnej sprawy. Przepis ten przewiduje uprawnienie sądu do selekcji zgłaszanych dowodów jako skutku dokonanej oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. Dowody, które nie odpowiadają tym kryteriom sąd jest uprawniony pominąć (art. 217 § 2 k.p.c. w zw. 227 k.p.c.).
3. Aby utwór miał "charakter pracowniczy" i znajdowała zastosowanie regulacja przewidziana w art. 12 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie wystarcza jakikolwiek związek łączący powstanie utworu ze stosunkiem pracy; niezbędne jest, aby stworzenie utworu nastąpiło "w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy". Innymi słowy chodzi o te przypadki, gdy stworzenie danego dzieła należało do zakresu zadań (obowiązków) pracownika.
I SA/Gl 873/11 wyrok wsa 2012-08-01
w Gliwicach
LEX nr 1217885
Osoba fizyczna nie posiada praw autorskich do swojego własnego wyglądu, wizerunku, oraz że wynagrodzenie za korzystanie z wizerunku nie jest wynagrodzeniem za korzystanie z praw autorskich lub za rozporządzanie nimi. Prawa autorskie dotyczą utworu, a więc nie wizerunku danej osoby lecz jego przedstawienia w określonej formie będącej utworem w rozumieniu tego prawa. Wizerunek danej osoby staje się utworem, będącym przedmiotem prawa autorskiego, dopiero wówczas, gdy stanowi przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Prawo do wizerunku, a więc własnego wyglądu, nie jest również prawem pokrewnym w rozumieniu ustawy o prawie autorskim, skoro niewątpliwie nie stanowi artystycznego wykonania utworu lub dzieła sztuki ludowej.
I ACa 303/12 wyrok s.apel. 2012-07-31
w Białymstoku
LEX nr 1220403
W katalogu dóbr osobistych podlegających ochronie cywilnoprawnej ustawodawca ujął m.in. twórczość artystyczną, której zakres przedmiotowy obejmuje szeroko rozumiane niemajątkowe, indywidualne wartości związane z procesem działalności artystycznej oraz z będącym jego wynikiem dorobkiem twórczym, niepodlegającym ochronie na podstawie przepisów szczególnych, a głównie przepisów u.p.a.p.p. Wśród przykładów płaszczyzn ochrony twórczości jako dobra osobistego wymienia się przede wszystkim prawo do ochrony "dobrej sławy dzieła" lub "dobrego imienia dorobku twórcy", tj. prawo do przeciwdziałania zachowaniom, które mogą naruszać dobrą reputację (renomę) dzieła, bądź reputację samego autora, a także prawo do ochrony przed nieuprawnionym wykorzystywaniem elementów procesu twórczego i dorobku twórcy oraz przed przywłaszczaniem ich.
I ACa 1076/11 wyrok s.apel. 2012-07-05
w Warszawie
Istota dzieła współautorskiego. Podstawy kontratypów wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych.
LEX nr 1238156
1. Z dziełem współautorskim - zarówno nierozłącznym, jak i rozłącznym - mamy do czynienia tylko w przypadku istnienia woli autorów zespolenia ich wysiłków i wkładów twórczych dla osiągnięcia zamierzonego celu. Za współtwórcę może być uznana tylko ta osoba, której działalność o charakterze intelektualnym znajduje w utworze odbicie. Praca twórcza współautorów może przebiegać wspólnie lub równocześnie, bądź oddzielnie i niejednocześnie, lecz nie może powstać niezależnie od woli twórców, musi bowiem istnieć, choćby dorozumiane, wynikające z czynności konkludentnych, porozumienie współtwórców co do stworzenia wspólnym wysiłkiem wspólnego dzieła.
2. Podstaw kontratypów wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych można szukać nie tylko w jednej dziedzinie prawa, co oznacza, że nie należy się więc ograniczać do expressis verbis podstaw wskazanych na przykład w k.c. Mogą one wynikać z przepisów szczególnych zawartych w innych regulacjach, takich jak u.p.a.p.p. lub ustawa z 1984 r. - Prawo prasowe, które w art. 41 odwołuje się do kryterium społecznie uzasadnionego interesu w ramach dozwolonej krytyki prasowej. Posłużenie się przez dziennikarza w ramach krytyki prasowej gatunkiem literackim jakim jest felieton, pozwala na większy stopień przesady i prowokacji, jeżeli opisano zdarzenia prawdziwe, w sposób nie przekraczający zasad konwencji tego gatunku.
C-128/11 wyrok TS 2012-07-03
UsedSoft GmbH v. Oracle International Corp. (orzeczenie wstępne)
www.eur-lex.europa.eu
nietezowane
I ACa 1131/11 wyrok s.apel. 2012-06-27
w Warszawie
LEX nr 1216417
1. Art. 108 ust. 7 w zw. z art. 108 ust. 5 u.p.a.p.p. nie mogą stanowić samodzielnej, odrębnej od art. 189 k.p.c. podstawy dochodzenia przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia Komisji Prawa Autorskiego ustalenia nieistnienia stosunku prawnego lub prawa objętego orzeczeniem Komisji Prawa Autorskiego.
2. O ile orzeczenie sądu może rozstrzygnąć spór co do treści umowy o reemisję, o tyle nie może zastąpić oświadczenia woli operatora sieci kablowej, prowadząc do zawarcia umowy o reemisję z określoną stawką wynagrodzenia, bo naruszałoby to zasadę swobody działalności gospodarczej, poza tym roszczenie takie nie znajduje umocowania w treści art. 108 ust. 5 i 7 u.p.a.p.p.
3. Art. 79 u.p.a.p.p. stanowi wystarczającą ochronę autorskich praw majątkowych, w razie bezumownej reemisji utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych.
V ACa 549/12... wyrok s.apel. 2012-06-21
w Gdańsku
Fotografia jako utwór.
POSAG 2012/3/36-42
Fotografia wykonana dla uchwycenia szczególnego zachowania się fotografowanego obiektu jest utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
1593/06 wyrok ETPC 2012-06-19
Kurier Zeitungsverlag und Druckerei GmbH v. Austria (nr 2)
LEX nr 1169123... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
Trzeba zgodzić się z sądami krajowymi, iż niniejsza sprawa dotyczyła zrównoważenia prawa skarżącej spółki [właściciela i wydawcy dużego dziennika ogólnokrajowego] do wolności wypowiedzi z art. 10 Konwencji oraz prawo dziecka do ochrony jego ściśle prywatnego życia. W takich przypadkach jednym z czynników, które Trybunał bierze pod uwagę, jest sytuacja osoby, której publikacja dotyczyła, a mianowicie to, czy osoba ta jest "osobą publiczną" lub czy w jakiś inny sposób "weszła do życia publicznego". Kolejnym ważnym czynnikiem jest to, czy artykuły lub zdjęcia prasowe przyczyniały się do debaty na temat kwestii powszechnego zainteresowania.
W niniejszej sprawie dziecko nie jest osobą publiczną, ani nie można uznać, by weszło ono do życia publicznego, kiedy stało się ofiarą sporu dotyczącego sprawowania nad nim pieczy pomiędzy jego rodzicami, który to spór przyciągną znaczną uwagę publiczną.
Należy dalej wskazać, iż zaskarżone artykuły dotyczyły kwestii zainteresowania publicznego, a mianowicie prawidłowego wykonywania rozstrzygnięć sądu rodzinnego oraz tego, czy w takich sytuacjach można używać siły, a jeżeli tak, to w jakim zakresie. Sprawa taka mogła - i tak się w niniejszej sprawie stało - wzbudzić publiczną debatę. Jednakże zważywszy, iż ani samo dziecko, ani jego rodzice nie byli osobami publicznymi, ani nie weszli wcześniej do życia publicznego, nie można uznać, by ujawnienie tożsamości dziecka było konieczne dla zrozumienia szczegółów tej sprawy. Należy w związku z tym wskazać, iż dopuszczalnym było, by skarżąca spółka informowała o wszystkich istotnych szczegółach dotyczących dziecka, zwłaszcza o problemach, na jakie napotykały próby wykonania rozstrzygnięcia wydanego w postępowaniu opiekuńczym przez organy sądowe w dniu 26 stycznia 2004 r., lecz niedopuszczalne było ujawnienie tożsamości dziecka poprzez opublikowanie najbardziej intymnych szczegółów dotyczących jego życia lub poprzez opublikowanie jego zdjęcia, na podstawie którego dziecko to mogło zostać rozpoznane.
(...)
27306/07 wyrok ETPC 2012-06-19
Krone Verlag GmbH v. Austria
LEX nr 1169120... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
Trzeba zgodzić się z sądami krajowymi, iż niniejsza sprawa dotyczyła zrównoważenia prawa skarżącej spółki [właściciela i wydawcy dużego dziennika ogólnokrajowego] do wolności wypowiedzi z art. 10 Konwencji oraz prawa dziecka do ochrony jego ściśle prywatnego życia. W takich przypadkach jednym z czynników, które Trybunał bierze pod uwagę, jest sytuacja osoby, której publikacja dotyczyła, a mianowicie to, czy osoba ta jest "osobą publiczną" lub czy w jakiś inny sposób "weszła do życia publicznego". Kolejnym ważnym czynnikiem jest to, czy artykuły lub zdjęcia prasowe przyczyniały się do debaty na temat kwestii powszechnego zainteresowania.
W niniejszej sprawie dziecko nie jest osobą publiczną, ani nie można uznać, by weszło ono do życia publicznego, kiedy stało się ofiarą sporu dotyczącego sprawowania nad nim pieczy pomiędzy jego rodzicami, który to spór przyciągną znaczną uwagę publiczną.
Należy dalej wskazać, iż zaskarżone artykuły dotyczyły kwestii zainteresowania publicznego, a mianowicie prawidłowego wykonywania rozstrzygnięć sądu rodzinnego oraz tego, czy w takich sytuacjach można używać siły, a jeżeli tak, to w jakim zakresie. Sprawa taka mogła - i tak się w niniejszej sprawie stało - wzbudzić publiczną debatę. Jednakże zważywszy, iż ani samo dziecko, ani jego rodzice nie byli osobami publicznymi, ani nie weszli wcześniej do życia publicznego, nie można uznać, by ujawnienie tożsamości dziecka było konieczne dla zrozumienia szczegółów tej sprawy. Należy w związku z tym wskazać, iż dopuszczalnym było, by skarżąca spółka informowała o wszystkich istotnych szczegółach dotyczących dziecka, zwłaszcza o problemach, na jakie napotykały próby wykonania rozstrzygnięcia wydanego w postępowaniu opiekuńczym przez organy sądowe w dniu 26 stycznia 2004 r., lecz niedopuszczalne było ujawnienie tożsamości dziecka poprzez opublikowanie najbardziej intymnych szczegółów dotyczących jego życia lub poprzez opublikowanie jego zdjęcia, na podstawie którego dziecko to mogło zostać rozpoznane.
(...)
I ACa 259/12 wyrok s.apel. 2012-05-09
we Wrocławiu
LEX nr 1171318
1. Ustalenie podstaw określenia wynagrodzenia według kryteriów przyjętych w art. 110 u.p.a.p.p. jest w praktyce niezmiernie trudne. Pierwsza trudność polega na ustaleniu, jaka część przychodów użytkownika jest związana z korzystaniem z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych. Ustalenie stawki wynagrodzeń w formie procentu od przychodów użytkownika odzwierciedla związek pomiędzy wpływami a obowiązkiem zapłaty wynagrodzeń za korzystanie. Kryterium zakresu korzystania wskazuje na konieczność uwzględniania - przy budowaniu stawki - zakresu korzystania z utworów i przedmiotów praw pokrewnych. Oznacza to, że stawki winny być zróżnicowane w zależności od wielkości wykorzystywanego repertuaru danej organizacji. To ostatnie kryterium lepiej z kolei spełnia stawka określona ryczałtowo w odniesieniu do wykorzystania konkretnego utworu. Duże podmioty, korzystające na masową skalę w swej działalności z utworów i przedmiotów praw autorskich (np. nadawcy) z reguły są zainteresowane stawką niepowiązaną z korzystaniem z konkretnego utworu, gdyż daje im to większą swobodę kształtowania programu. Zakres wykorzystania określonego repertuaru jest ponadto wielkością zmienną i trudno często z góry przewidzieć, zawierając umowę generalną z użytkownikiem, jakie wykorzystanie repertuaru nastąpi w przyszłości.
2. Kryterium charakteru korzystania oznacza, że wysokość żądanej stawki powinna zależeć także od tego, czy korzystanie z utworów i przedmiotów praw pokrewnych stanowi stałą podstawę działalności komercyjnej użytkownika, czy też jest to korzystanie incydentalne w zasadzie pozbawione istotnego znaczenia gospodarczego. Można by tu zastosować kryterium z art. 35 u.p.a.p.p., tj. badać czy dany użytek ma istotny wpływ na normalne korzystanie z utworu. Charakter i zakres korzystania są jedynie kryteriami pomocniczymi, a zasadnicze znaczenie winna mieć wielkość wpływów - im wyższe wpływy, tym wyższe kwoty wypłacanego wynagradzania. Przy tych samych wpływach udział wynagrodzenia powinien być wyższy, gdy korzystanie z utworu (np. w telewizji) sprawia, że zużywa się on artystycznie i nie będzie już w przyszłości wykorzystywany.
C-406/10 wyrok TS 2012-05-02
SAS Institute Inc. v. World Programming Ltd (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1335115
Art. 2 lit. a) dyrektywy 2001/29 należy interpretować w ten sposób, że powielenie w programie komputerowym lub w podręczniku użytkownika tego programu niektórych elementów opisanych w podręczniku użytkownika innego programu komputerowego chronionego prawem autorskim może stanowić naruszenie prawa autorskiego przysługującego do tego podręcznika, jeśli - czego sprawdzenie należy do sądu krajowego - owo powielenie stanowi wyraz własnej twórczości intelektualnej autora podręcznika użytkownika programu komputerowego chronionego prawem autorskim.
(por. pkt 3 sentencji)
C-406/10 wyrok TS 2012-05-02
SAS Institute Inc. v. World Programming Ltd (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1335113
Art. 5 ust. 3 dyrektywy 91/250 należy interpretować w ten sposób, że osoba, która uzyskała kopię programu komputerowego na podstawie licencji, jest upoważniona bez zezwolenia podmiotu prawa autorskiego do tego programu, by obserwować, badać lub testować funkcjonowanie tego programu w celu ustalenia koncepcji i zasad, na których opiera się każdy z elementów wspomnianego programu, gdy dokonuje czynności objętych tą licencją oraz ładowania i uruchamiania koniecznego do używania programu komputerowego, pod warunkiem że osoba ta nie narusza praw wyłącznych podmiotu prawa autorskiego do tego programu.
(por. pkt 2 sentencji)
C-406/10 wyrok TS 2012-05-02
SAS Institute Inc. v. World Programming Ltd (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1143218...
Art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 91/250 należy interpretować w ten sposób, że ani zbiór funkcji programu komputerowego, ani język programowania i format plików danych używanych w ramach programu komputerowego w celu korzystania z pewnych jego funkcji nie stanowią formy wyrażenia tego programu i nie podlegają z tego tytułu ochronie przyznawanej programom komputerowym przez prawo autorskie w rozumieniu tej dyrektywy.
(por. pkt 1 sentencji)
C-510/10 wyrok TS 2012-04-26
DR, TV2 Danmark A/S v. NCB - Nordisk Copyright Bureau - NCB (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1135428...
Wyrażenie "przy pomocy własnego sprzętu" znajdujące się w art. 5 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym powinno otrzymać wykładnię autonomiczną i jednolitą w ramach prawa Unii.
(por. pkt 1 sentencji)
C-510/10 wyrok TS 2012-04-26
DR, TV2 Danmark A/S v. NCB - Nordisk Copyright Bureau - NCB (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1388463
W celu ustalenia, czy nagranie dokonane przy pomocy sprzętu osoby trzeciej przez nadawczą organizację radiową i telewizyjną dla własnych programów jest objęte wyjątkiem przewidzianym w art. 5 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym w związku z ulotnymi nagraniami, sąd krajowy musi dokonać oceny, czy w okolicznościach sprawy osobę te można uznać za działającą konkretnie "w imieniu" [nadawczej] organizacji radiowej i telewizyjnej albo przynajmniej "na odpowiedzialność" tej organizacji. W tej ostatniej kwestii zasadnicze znaczenie ma okoliczność, że względem osób trzecich, w szczególności autorów, których prawa mogą zostać naruszone wskutek bezprawnego nagrania ich utworu, [nadawcza] organizacja radiowa i telewizyjna ma obowiązek naprawy wszelkich mających charakter szkody skutków działań i zaniechań osoby trzeciej, takiej jak zewnętrzna i niezależna pod względem prawnym spółka produkcji telewizyjnej, związana z danym nagraniem, tak jak gdyby działania i zaniechania były dokonane przez samą [nadawczą] organizację radiową i telewizyjną.
(por. pkt 3 sentencji)
C-510/10 wyrok TS 2012-04-26
DR, TV2 Danmark A/S v. NCB - Nordisk Copyright Bureau - NCB (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1388461
Art. 5 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym analizowany w świetle jej motywu 41 należy interpretować w ten sposób, że własny sprzęt [nadawczej] organizacji radiowej i telewizyjnej obejmuje sprzęt każdej osoby trzeciej działającej w imieniu albo na odpowiedzialność tej organizacji.
(por. pkt 2 sentencji)
V CSK 149/11 wyrok SN 2012-04-18
Rodzaj roszczenia a interes strony w sprawach sporów dotyczących stosowania tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów. Warunki uwzględnienia powództwa o ustalenie stosunku prawnego lub prawa. Zawiśnięcie sporu o ukształtowanie stosunku prawnego a interes prawny w żądaniu ustalenia.
LEX nr 1250574
1. Rodzaj roszczenia, jakie przysługuje w postępowaniu wszczętym na podstawie art. 108 ust. 7 u.p.a.p.p., wyznacza to, jaki interes strony ma być zaspokojony orzeczeniem sądowym, w szczególności spór co do wysokości wynagrodzenia jest sporem o treść umowy i wyłącza żądanie ustalenia nieistnienia obowiązku zawarcia umowy; żądanie ustalenia nieistnienia obowiązku zawarcia umowy, wskazującej oznaczony sposób wyliczenia wynagrodzenia, nie usuwa poddanego pod osąd sporu co do wysokości wynagrodzenia.
2. Powództwo o ustalenie stosunku prawnego lub prawa może być uwzględnione wtedy, gdy zostanie wykazane spełnienie dwóch przesłanek o charakterze merytorycznym, tj. interesu prawnego oraz wykazania prawdziwości twierdzeń powoda. Pierwsza z nich warunkuje określony skutek tego powództwa, decydując o dopuszczalności badania i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda, a wykazanie istnienia drugiej ma znaczenie dla oceny merytorycznej zasadności powództwa.
3. Interes prawny w żądaniu ustalenia musi wynikać z sytuacji prawnej, w jakiej znajduje się powód i, zgodnie z zasadą aktualności, istnieć w dacie wyrokowania. Zawiśnięcie sporu o ukształtowanie stosunku prawnego wyłącza interes prawny w żądaniu ustalenia.
I ACa 129/12 wyrok s.apel. 2012-04-13
w Katowicach
LEX nr 1213876
1. Przewidziana art. 17 u.p.a.p.p. definicja majątkowego prawa autorskiego określa uprawnienie twórcy do korzystania z utworu jako wyłączne, skuteczne względem wszystkich prawo do decydowania o każdej formie korzystania z niego oraz do wynagrodzenia za to korzystanie, zastrzegając że odnośnie niektórych form korzystania może być on pozbawiony, w przypadkach ustawą przewidzianych, możliwości zakazania innym podmiotom korzystania z rozpowszechnionego utworu. W takich sytuacjach powinien otrzymywać wynagrodzenie, chyba że ustawa pozbawi go tego prawa. Treść majątkowego prawa autorskiego w odniesieniu do uprawnień twórcy i możliwości ograniczenia go jedynie ustawą odwołuje się do prawa własności uregulowanego w kodeksie cywilnym. Ogólną zatem zasadą jest, że twórca ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (rozpowszechnianie go), chyba że wyłączyła go ustawa.
2. Uregulowanie art. 24 ust. 2 u.p.a.p.p. wprowadza ograniczenie prawa twórcy do wynagrodzenia, zezwalając posiadaczom urządzeń służących do odbioru programu radiowego lub telewizyjnego do odbierania za ich pomocą nadawanych utworów, choćby urządzenia te były umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych. Wyjątek od tego ograniczenia wskazuje, że rozpowszechnianie utworów w sposób określony w powołanym przepisie nie może łączyć się z korzyścią majątkową. Ogólne sformułowanie "jeżeli nie łączy się z tym" (odbieraniem nadawanych utworów przez posiadaczy urządzeń, nawet gdy są one umieszczone w miejscu ogólnie dostępnym) przemawia za przyjęciem, że chodzi nie tylko o działalność zarobkową opartą na korzystaniu z programów radiowych i telewizyjnych, ale także gdy nie stanowi ono głównego elementu takiej działalności.
II SA/Bk 122/12 wyrok wsa 2012-03-29
w Białymstoku
rawo wglądu do akt sprawy i uzyskiwania uwierzytelnionych odpisów.
LEX nr 1145728
1. Przepisy art. 73 § 1 oraz § 2 k.p.a. nakładają na organy administracji różne obowiązki. Zgodnie z art. 73 § 1 organ administracji publicznej obowiązany jest umożliwić stronie przeglądanie akt sprawy oraz sporządzanie z nich notatek, odpisów i kopii. Umożliwienia tego stronie nie można utożsamiać z obowiązkiem sporządzania tych kopii przez organ administracji. Ewentualne sporządzenie w takim przypadku kopii (kserokopii) nie wynika z realizacji ustawowego obowiązku ciążącego na organie administracji - gospodarzu postępowania, lecz jest raczej następstwem porozumienia zawartego poza stosunkiem prawnoprocesowym. W myśl art. 73 § 1 k.p.a. strona postępowania może żądać uwierzytelnienia sporządzonych przez siebie odpisów i kopii akt sprawy lub wydania jej z akt sprawy uwierzytelnionych odpisów. W takim przypadku sporządzanie odpisu (nie dotyczy to kopii) wynika z obowiązku ustawowego, określonego a art. 73 § 2 k.p.a. i organ nie ma podstaw do odmowy spełnienia żądania strony.
2. Udostępnienie projektu budowlanego, jako części akt sprawy administracyjnej, nie narusza ani praw osobistych, ani majątkowych twórcy projektu, nie uprawnia bowiem strony której projekt udostępniono do jego wykorzystania dla celów innych niż cele procesowe (zaznajamianie się z materiałem sprawy). O fakcie udostępnienia projektu budowlanego poprzez wykonanie jego fotokopii organ administracji publicznej może uczynić wzmiankę na fotografowanym projekcie, winien to również odnotować w aktach sprawy. Nie może jednak odmówić udostępnienia projektu poprzez zrobienie jego zdjęć, jeżeli spełnione są przesłanki z art. 73 k.p.a.
II SAB/Kr 35/12 wyrok wsa 2012-03-20
w Krakowie
LEX nr 1139111
Mapy "Kierunki rozwoju przestrzennego" oraz "Uwarunkowania rozwoju przestrzennego" w formie barwnego wydruku stanowią załączniki do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a zatem są integralną częścią dokumentu urzędowego. Skoro tak, to zgodnie z art. 4 u.p.a.p.p. nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego.
C-135/10 wyrok TS 2012-03-15
Societa Consortile Fonografici (SCF) v. Marco Del Corso
LEX nr 1122808...
Postanowienia Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, stanowiącego załącznik 1 C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) z 1994 r. i zatwierdzonego decyzją 94/800, i traktatu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) o artystycznych wykonaniach i fonogramach z 1996 r. stosują się w porządku prawnym Unii.
Międzynarodowa konwencja o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych z 1961 r., nie będąc częścią porządku prawnego Unii, nie znajduje w nim zastosowania, jednak wywiera w nim skutki pośrednie.
Jednostki nie mogą się powoływać bezpośrednio ani na wskazaną konwencję, ani na wskazane porozumienie, ani też na wspomniany traktat.
Pojęcie publicznego udostępniania, widniejące w dyrektywie 92/100 i w dyrektywie 2001/29 należy interpretować w świetle równoważnych pojęć zawartych w tejże konwencji, we wskazanym porozumieniu oraz we wspomnianym traktacie i w taki sposób, aby pozostawało ono w zgodzie z tymi aktami, przy uwzględnieniu kontekstu, w jaki pojęcia te się wpisują, i celów postanowień konwencji dotyczących własności intelektualnej.
(por. pkt 1 sentencji)
C-135/10 wyrok TS 2012-03-15
Societa Consortile Fonografici (SCF) v. Marco Del Corso
LEX nr 1335192
Pojęcie publicznego udostępniania w rozumieniu art. 8 ust. 2 dyrektywy 92/100 należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ono bezpłatnego odtwarzania fonogramów w gabinecie dentystycznym, takim jak ten w postępowaniu przed sądem krajowym, w ramach wykonywania wolnego zawodu, z korzyścią dla klientów, którzy korzystają z tego niezależnie od swojej woli. Zatem takie odtwarzanie nie daje prawa do pobierania wynagrodzenia na rzecz producentów fonogramów.
(por. pkt 2 sentencji)
II CSK 188/11 wyrok SN 2012-03-14
Sposób eksploatacji wkładów twórczych poszczególnych współtwórców dzieła wspólnego nierozłącznego.
LEX nr 1250562
Przy dziełach mających charakter dzieła wspólnego nierozłącznego nie występują dające się wyodrębnić i nadające się tym samym do samodzielnej eksploatacji wkłady twórcze poszczególnych współtwórców dzieła jako całości. Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.a.p.p., możliwe jest jednak określenie wielkości udziałów twórczych każdego ze współautorów dzieła wspólnego nierozłącznego.
V CSK 102/11 wyrok SN 2012-03-08
LEX nr 1213427
1. De lege lata nie ma podstaw normatywnych do odmowy stosowania roszczenia o zapłatę wielokrotności wynagrodzenia autorskiego, jeżeli tylko dochodzący wynagrodzenia w dwukrotnej wysokości wykaże fakt naruszenia przysługujących mu autorskich praw majątkowych. Podobnych zastrzeżeń nie wzbudza oparte na zasadzie winy roszczenie o zapłatę trzykrotności wynagrodzenia będącego swego rodzaju karą ustawową za bezumowną eksploatację dzieła. Obowiązek jej zapłaty jest niezależny od wystąpienia szkody po stronie uprawnionego, istotny jest bowiem sam fakt naruszenia przynależnych mu autorskich praw majątkowych. Odniesienie tego roszczenia do wynagrodzenia podyktowane jest dążeniem do uproszczonego, a zatem łatwiejszego i szybszego uzyskania ochrony i rekompensaty.
2. Przepis art. 211 u.p.a.p.p. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, a korzystanie przez nadawcę - operatora sieci kablowej z praw autorskich majątkowych zarządzanych przez stronę powodową stanowi naruszenie tych praw niezależnie od przyczyn niezawarcia umowy. Bezprawność zachowania operatora polega w takim przypadku na korzystaniu z praw autorskich bez umowy, a towarzysząca temu świadomość owej bezprawności czyni jego zachowanie zawinionym w ujęciu art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b u.p.a.p.p.
VI ACa 1179/11 wyrok s.apel. 2012-03-01
w Warszawie
LEX nr 1167649
1. Istnienie między powodami wzajemnej konkurencji nie jest zależne od przyznania każdemu z nich zezwolenia na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi o takiej samej treści i zakresie.
2. O porozumieniu, którego celem jest ograniczenie konkurencji, świadczą jego postanowienia ustalające jednolitą stawkę wynagrodzeń, jednolite ceny minimalne, jednolity podział wynagrodzeń pomiędzy uprawnionych twórców, wprowadzające podział obowiązków między jego uczestnikami.
I OSK 2196/11 wyrok NSA W-wa 2012-02-29
LEX nr 1145090
1. W państwie prawa, gdzie zakłada się kontrolowanie władzy przez społeczeństwo obywatelskie, obywatel w ramach konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej ma prawo dowiedzieć się jakimi przesłankami kierował się Prezydent RP, wykonując swoje uprawnienia określone w art. 122 Konstytucji RP, a tym samym zapoznać się z wnioskami opinii i ekspertyz dotyczących określonego projektu aktu prawnego.
2. Opinie i ekspertyzy, jeżeli dotyczyły projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem systemu ubezpieczeń społecznych, są informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., odnoszą się bowiem do sprawy publicznej, jaką jest kwestia przyszłych świadczeń emerytalnych i proponowanego kształtu aktu prawnego.
3. W żadnym z przepisów Konstytucji nie została zawarta norma, która wyłączałaby osobę i urząd Prezydenta RP spod działania art. 61 Konstytucji RP. Prerogatywy prezydenckie dotyczą tylko możliwości swobodnego podejmowania decyzji, nie mogą jednak ograniczać konstytucyjnych praw obywateli.
4. Opinie i ekspertyzy sporządzone na zlecenie Kancelarii Prezydenta RP są materiałami urzędowymi w rozumieniu art. 4 pkt 2 u.p.a.p.p.
V ACa 155/12 wyrok s.apel. 2012-02-22
w Gdańsku
Przyznanie zadośćuczynienia na podstawie art. 78 ust. 1 u.p.a.p.p.
POSAG 2012/3/9-16
Nie każde naruszenie autorskich praw osobistych rodzi prawo do żądania zadośćuczynienia na podstawie art. 78 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Sąd ma obowiązek zasądzić odpowiednią kwotę pieniężną tytułem zadośćuczynienia tylko wtedy, gdy ze względu na stopień winy sprawcy naruszenia oraz rozmiar doznanej krzywdy przez autora, samo usunięcie skutków naruszenia będzie niewystarczające do zrekompensowania ujemnych przeżyć psychicznych wywołanych faktem naruszenia autorskich praw osobistych. Zadośćuczynienie nie może natomiast stanowić dla autora dodatkowego źródła dochodu z tytułu bezprawnego rozpowszechniania jego utworu.
I ACa 11/12 wyrok s.apel. 2012-02-21
we Wrocławiu
LEX nr 1125300
Celem art. 20 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest niewątpliwie zapewnienie twórcom i wydawcom godziwej rekompensaty strat mogących powstać na skutek kopiowania utworów stanowiących przedmiot praw autorskich. Zauważyć jednak należy, że rekompensata taka została ustalona w formie jednorazowej opłaty, liczonej w procencie od ceny urządzenia reprograficznego. Nie ma żadnych przesłanek prawnych ani ekonomicznych po temu, by opłaty reprograficzne od jednego urządzenia były pobierane wielokrotnie w razie jego odsprzedaży. Leżałoby to wprawdzie w interesie twórców i wydawców oraz w interesie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, ale jednocześnie godziłoby to w interesy nabywców. Nie można zapominać, że organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi działają nie tylko w Polsce, ale funkcjonują również w innych krajach Unii, w których także pobierane są opłaty o podobnym charakterze. Nie można też zakładać, że urządzenia reprograficzne w Polsce służą do kopiowania utworów głównie polskich autorów. Przy założeniu właściwej współpracy między organizacjami zarządzającymi prawami autorskimi w różnych krajach, pobranie opłaty reprograficznej od konkretnego urządzenia w jednym z krajów Unii Europejskiej powinno zresztą zapewniać stosowną rekompensatę dla wszystkich zainteresowanych twórców i wydawców. Skoro takie jednorazowe opłaty są w krajach Unii powszechnie pobierane, to nie ma podstaw do tego, by w Polsce naliczać je i pobierać dodatkowo od urządzeń już raz nimi obciążonych. Pobieranie kolejnych opłat od tego samego urządzenia w przypadku jego odsprzedaży w ramach EOG oznaczałoby de facto niczym nieuzasadnione podwyższenie daniny na rzecz autorów i wydawców, której wysokość nie została w przepisach określona w sposób przypadkowy, lecz oparta została na szacunkach strat w wyniku szczegółowych badań.
C-360/10 wyrok TS 2012-02-16
Belgische Vereniging van Auteurs, Componisten en Uitgevers CVBA (SABAM) v. Netlog NV (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1108635...
Dyrektywy 2000/31/WE, 2001/29/WE oraz 2004/48/WE, pozostające w związku i interpretowane w świetle wymogów wynikających z ochrony mających zastosowanie praw podstawowych, należy rozumieć w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie skierowanemu przez sąd krajowy do podmiotu świadczącego usługi hostingowe nakazowi wprowadzenia systemu filtrowania:
- informacji przechowywanych na serwerach przez użytkowników tych usług;
- mającego zastosowanie bez rozróżnienia w stosunku do wszystkich tych użytkowników;
- w celach zapobiegawczych;
- na swój wyłączny koszt; oraz
- bez ograniczenia w czasie,
zdolnego do zidentyfikowania plików elektronicznych zawierających utwory muzyczne, filmowe lub audiowizualne, co do których żądający rości sobie prawa własności intelektualnej, w celu zablokowania naruszającego prawo autorskie udostępniania publiczności wspomnianych utworów.
III UZP 4/11 uchwała SN 2012-02-14
OSNP 2012/15-16/198...
Wynagrodzenie za pracę z tytułu nabycia przez pracodawcę z mocy prawa (art. 12 ust. 1 lub art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) autorskich praw majątkowych do utworu stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe określone w art. 18 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 4 pkt 9. art. 11 ust.1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).
III UZP 4/11 uchwała SN 2012-02-14
LEX nr 1131198
Jeżeli wykonanie utworu (podlegającego prawu autorskiemu) następuje w ramach umowy o pracę to, w stosunku pracy, a nie w umowie o przeniesienie autorskich praw majątkowych, zasadza się źródłowa podstawa wynagrodzenia za korzystanie przez pracodawcę z utworu.
C-277/10 wyrok TS 2012-02-09
Martin Luksan v. Petrus van der Let (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1107444...
Przepisy art. 1 i 2 dyrektywy 93/83, z jednej strony, oraz art. 2 i 3 dyrektywy 2001/29, w związku z art. 2 i 3 dyrektywy 2006/115 oraz z art. 2 dyrektywy 2006/116, z drugiej strony, należy interpretować w ten sposób, że prawa do eksploatacji utworu filmowego, takie jak będące przedmiotem sporu przed sądem krajowym (prawo do zwielokrotnienia, prawo do nadawania satelitarnego i wszelkie inne prawa do publicznego rozpowszechniania poprzez udostępnienie), przysługują z mocy samego prawa, bezpośrednio i na zasadzie nabycia pierwotnego, głównemu reżyserowi. W konsekwencji przytoczone przepisy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, które na mocy samego prawa i na zasadzie wyłączności przyznaje omawiane prawa do eksploatacji producentowi rzeczonego utworu.
(por. pkt 1 sentencji)
C-277/10 wyrok TS 2012-02-09
Martin Luksan v. Petrus van der Let (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1335188
Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że nie daje ono państwom członkowskim możliwości ustanowienia domniemania przeniesienia na rzecz producenta utworu filmowego prawa do godziwej rekompensaty przysługującego głównemu reżyserowi tego utworu, niezależnie od tego, czy domniemanie to ma charakter niewzruszalny, czy też wzruszalny.
(por. pkt 4 sentencji)
C-277/10 wyrok TS 2012-02-09
Martin Luksan v. Petrus van der Let (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1335186
Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że głównemu reżyserowi, jako twórcy utworu filmowego, powinno służyć z mocy samego prawa, bezpośrednio i na zasadzie nabycia pierwotnego, prawo do godziwej rekompensaty, o którym mowa w art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29 z tytułu wyjątku tzw. zwielokrotnienia na użytek prywatny.
(por. pkt 3 sentencji)
C-277/10 wyrok TS 2012-02-09
Martin Luksan v. Petrus van der Let (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1335119
Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że państwom członkowskim pozostawiono uprawnienie do ustanowienia domniemania przeniesienia na rzecz producenta utworu filmowego praw do eksploatacji utworu filmowego, takich jak prawa będące przedmiotem sporu przed sądem krajowym (prawo do nadawania satelitarnego, prawo do zwielokrotnienia i wszelkie inne prawa do publicznego rozpowszechniania poprzez udostępnienie), pod warunkiem że takie domniemanie nie ma charakteru niewzruszalnego, który wykluczałby możliwość, by główny reżyser takiego utworu umówił się w odmienny sposób.
(por. pkt 2 sentencji)
V CSK 56/11 wyrok SN 2012-02-08
LEX nr 1213424
1. Zastąpienie w poprzednio obowiązującej wersji art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p. regulacji przewidującej możliwość żądania "w potrójnej wysokości stosownego wynagrodzenia" sformułowaniem "trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne (…)" nie oznacza zmiany merytorycznej dotyczącej chwili miarodajnej dla określenia rozmiaru szkody jako zabiegu poprzedzającego ustalenie wymiaru odszkodowania, a jest jedynie podyktowaną względami językowymi konsekwencją rozwinięcia pojęcia stosownego wynagrodzenia. Wynikający z art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p. nakaz ustalenia wysokości odszkodowania z chwili jego dochodzenia oznacza nakaz uwzględnienia stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy w rozumieniu art. 316 § 1 k.p.c.
2. Do ustalenia stosownego wynagrodzenia - w wypadku, gdy nie ma zatwierdzonych tabel wynagrodzenia - stosuje się wypracowane kryteria, do których zalicza się przede wszystkim stawki rynkowe powszechnie stosowane w obrocie krajowym, a odpowiednio także - w zagranicznym. Istotną wskazówkę mogą także stanowić stawki wynegocjowane z większością operatorów na rynku w ramach tzw. kontraktu generalnego, jeżeli doszło do zawarcia takiego kontraktu. Nie tracąc z pola widzenia deliktowego charakteru odpowiedzialności wynikającej z naruszenia praw autorskich, można pomocniczo sięgać do kryteriów wskazanych w art. 110 u.p.a.p.p., czyli do charakteru i zakresu korzystania z utworów oraz uzyskiwanych wpływów. Kryterium takim nie można odmówić znaczenia w sytuacji, w której wyjściową podstawą określenia wysokości odszkodowania jest wynagrodzenie, które byłoby należne z tytułu udzielonej licencji, czyli w ramach stosunku umownego. Należy też mieć na względzie powinność jednakowego traktowania uprawnionych oraz wymaganie proporcjonalności i racjonalności obciążeń nałożonych na użytkowników.
40660/08... wyrok ETPC 2012-02-07
Von Hannover v. Niemcy (nr 2)
LEX nr 1104747... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
1. Koncepcja życia prywatnego rozciąga się na aspekty dotyczące tożsamości osoby takie jak jej imię i nazwisko, fotografia czy fizyczna lub psychiczna integralność. Gwarancja przyznawana przez art. 8 Konwencji ma przede wszystkim na celu zapewnienie rozwoju osobowości każdego człowieka w jego relacjach z innymi ludźmi, bez zewnętrznych ingerencji. Istnieje zatem taka strefa interakcji osoby z innymi ludźmi, nawet w kontekście publicznym, która może wejść w zakres pojęcia "życia prywatnego". Publikacja fotografii może więc stanowić zakłócenie życia prywatnego osoby, nawet wówczas, gdy jest ona osobą publiczną.
W odniesieniu do fotografii Trybunał uznaje, iż wizerunek osoby stanowi jeden z głównych atrybutów jej osobowości, jako że ujawnia unikalne cechy charakterystyczne tej osoby oraz wyróżnia ją spośród innych osób z grupy, do której należy. Prawo do ochrony wizerunku osoby jest więc jednym z podstawowych składników rozwoju osobistego. Prawo to zasadniczo zakłada prawo osoby do ochrony wykorzystania tego wizerunku, włącznie z prawem do odmowy zgody na jego publikację.
Należy także wskazać, iż w pewnych okolicznościach nawet wówczas, gdy osoba jest znana opinii publicznej, może się ona powoływać na "uzasadnioną prawnie ekspektatywę" ochrony i poszanowania swego życia prywatnego.
W sprawach w rodzaju niniejszej sprawy, przedmiotem rozstrzygnięcia nie jest akt Państwa, lecz zarzucana nieodpowiedniość ochrony przyznanej przez sądy krajowe życiu prywatnemu skarżących. Mimo iż podstawowym przedmiotem art. 8 Konwencji jest ochrona jednostki przed arbitralną ingerencją ze strony organów władzy publicznej, artykuł ten nie zmusza jedynie Państwa do powstrzymania się od takiej ingerencji: obok tego negatywnego zobowiązania mogą zaistnieć pozytywne obowiązki wpisane w skuteczne poszanowanie życia prywatnego lub rodzinnego. Obowiązki te mogą obejmować przyjmowanie środków mających na celu zabezpieczenie poszanowania dla życia prywatnego nawet w sferze relacji zachodzących pomiędzy samymi jednostkami. Ma to także zastosowanie do ochrony wizerunku osoby przed nadużywaniem go przez innych.
(...)
39954/08 wyrok ETPC 2012-02-07
Axel Springer AG v. Niemcy
LEX nr 1104745... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
1. Strony zgodziły się, iż rozstrzygnięcia sądowe wydane w niniejszej sprawie stanowiły ingerencję w prawo skarżącej spółki do wolności wypowiedzi gwarantowanej przez art. 10 Konwencji.
Ingerencja taka narusza Konwencję, jeżeli nie spełnia wymogów art. 10 ust. 2 Konwencji. Tym samym Trybunał musi rozstrzygnąć, czy przedmiotowa ingerencja była "przewidziana ustawą", realizowała cel lub cele, które są uzasadnione prawnie w świetle art. 10 ust. 2 Konwencji oraz czy była "niezbędna w społeczeństwie demokratycznym" z punktu widzenia wskazanego celu lub celów.
Poza sporem pomiędzy stronami jest to, iż ingerencja ta była przewidziana przepisami kodeksu cywilnego interpretowanego w związku z prawem do ochrony praw osobistych. Strony zgadzają się również, iż realizowała ona uzasadniony prawnie cel - a mianowicie ochronę dobrego imienia i praw innych osób - w rozumieniu art. 10 ust. 2 Konwencji, który, zgodnie z linią orzeczniczą Trybunału, może obejmować prawo do poszanowania życia prywatnego w rozumieniu art. 8. Strony nie zgadzają się jednakże co do tego, czy ingerencja ta była "niezbędna w społeczeństwie demokratycznym".
Swoboda wypowiedzi stanowi jeden z podstawowych fundamentów demokratycznego społeczeństwa i jeden z podstawowych warunków jego rozwoju oraz samorealizacji jednostek. Z zastrzeżeniem ustępu drugiego art. 10 Konwencji wolność wypowiedzi znajduje zastosowanie nie tylko do "informacji" i "poglądów", które są dobrze przyjmowane lub postrzegane jako nieszkodliwe lub obojętne, lecz także do tych wypowiedzi, które są obraźliwe, szokują lub przeszkadzają. Takie są wymogi pluralizmu, tolerancji i otwartości, bez których nie ma "społeczeństwa demokratycznego". Jak wskazuje art. 10, wolność wypowiedzi podlega wyjątkom, które jednakże muszą być interpretowane wąsko, a potrzeba zastosowania jakichkolwiek ograniczeń musi zostać przekonywująco wykazana.
(...)
I ACa 1344/11 wyrok s.apel. 2012-02-01
we Wrocławiu
LEX nr 1125302
1. Nierozpoznanie istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c., polega na pominięciu przez Sąd pierwszej instancji podstawy roszczenia, tj. przesłanek stanowiących o jego istnieniu. Wyrok oddalający powództwo dotknięty jest takim uchybieniem w razie błędnego stwierdzenia pozytywnej, albo istnienia negatywnej przesłanki jurysdykcyjnej. Do sytuacji takiej dojdzie przykładowo, jeżeli Sąd a quo nie wniknął w ogóle w całokształt okoliczności sprawy, gdyż pozostając w mylnym przekonaniu ograniczył się do zbadania jedynie zagadnienia legitymacji procesowej jednej ze stron, przedawnienia, prekluzji, w konsekwencji czego przedwcześnie oddalił powództwo. Analizowane sformułowanie obejmuje również sytuację, w której sąd a quo całkiem zaniechał ustosunkowania się (zbadania i wyjaśnienia) do merytorycznych zarzutów pozwanego, związanych z ewentualną wierzytelnością wzajemną, jaką ten ma wobec powoda (np. zarzutów potrącenia, prawa zatrzymania, non adimpleti contractus).
2. Główną cechą odróżniającą utwór zbiorowy od utworu wspólnego, prawa do którego zostały uregulowane w art. 9 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jest brak istnienia pomiędzy twórcami porozumienia co do ostatecznego kształtu dzieła, który to kształt zależy w przeważającej mierze od wydawcy. Rola wydawcy w powstawaniu utworu zbiorowego i utworu wspólnego jest też różna. Przy dziele wspólnym bowiem wkład wydawcy w samo powstanie utworu może być minimalny, natomiast przy dziele zbiorowym wydawca występuje z inicjatywą stworzenia dzieła zbiorowego. Zamysł twórczy, aczkolwiek mogący zrodzić się przy współudziale różnych osób, przynależy wydawcy i realizowany jest przez niego w całym procesie tworzenia dzieła.
3. Przepis art. 11 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie rozstrzyga o sytuacji prawnej wydawcy (producenta), co do poszczególnych części (utworów), składających się na utwór zbiorowy. Autorskie prawa majątkowe do części mającej samodzielne znaczenie przysługują ich twórcom. W odniesieniu do takich części w pełni respektowana jest zasada, iż prawo autorskie przysługuje twórcy utworu - w tym bowiem zakresie "ustawa nie stanowi inaczej" (art. 8 ust. 1 in fine ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych), gdyż przepis art. 11 czyni wydawcę (producenta) podmiotem praw do utworu zbiorowego, a nie do tych jego części, które, mając samodzielne znaczenie, zachowują status odrębnych utworów.
(...)
I OSK 2130/11 wyrok NSA W-wa 2012-01-27
LEX nr 1126276
1. Opinie ekspertów nie są informacją publiczną, jeżeli nie dotyczą konkretnego aktu będącego już przedmiotem toczącego się procesu legislacyjnego. Są natomiast dokumentem wewnętrznym służącym gromadzeniu informacji, które w przyszłości mogą zostać wykorzystane w procesie decyzyjnym.
2. Opinie i ekspertyzy stanowią jeden z wielu elementów wewnętrznego postępowania, którym Prezydent nie jest jednak związany, a jego decyzja nie musi być uwarunkowana treścią i wynikiem sporządzonych na jego zlecenie opinii prawnych i analiz. Nie oznacza to jednak, że nieuprawnione jest przenoszenie na osobę Prezydenta RP zasad dotyczących udostępniania informacji publicznej. Na takie wyłączenie nie wskazują ani treść art. 61 Konstytucji RP, ani też przepisy u.d.i.p. W państwie prawa proces podejmowania decyzji, również dyskrecjonalnych, w pewnym zakresie powinien być transparentny, a organy władzy nie ulegając bieżącym naciskom opinii publicznej winny równocześnie liczyć się z koniecznością racjonalnego uzasadniania podejmowanych decyzji.
3. Opinie i ekspertyzy sporządzone na zlecenie Kancelarii Prezydenta RP są materiałami urzędowymi w rozumieniu art. 4 pkt 2 u.p.a.p.p. Pełnią funkcję służebną w procesie podejmowania decyzji przez najwyższy organ władzy wykonawczej i nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego.
KIO 90/12 wyrok KIO 2012-01-24
LEX nr 1110260
1. P.b. ogranicza nadzór autorski do sprawowania nadzoru nad robotami budowlanymi, w zakresie zgodności realizacji z projektem oraz uzgadniania możliwości wprowadzenia rozwiązań zamiennych w stosunku do przewidzianych w projekcie. Powyższe uzasadnia zatem twierdzenie, iż inwestor może również powierzyć nadzór innemu projektantowi.
2. Biorąc pod uwagę zakres obowiązków związanych z nadzorem autorskim (art. 20 ust. 1 pkt 4 p.b.) oraz fakt, iż żaden z przepisów p.b. nie nakłada obowiązku sprawowania nadzoru autorskiego przez autora (twórcę) projektu (utworu) stwierdzić należy, iż w świetle p.b. okoliczność, kto jest autorem projektu jest indyferentna.
3. Nadzór autorski wykonywany zgodnie z p.b. przez projektanta, który nie jest jednocześnie autorem projektu, sprowadza się jedynie do wykonywania czynności, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 4 p.b., zaś w sytuacji, gdy sprawuje go twórca projektu, osobie tej przysługują jednocześnie uprawnienia wynikające z autorskich praw osobistych. Ustawodawca dokonał więc wyraźnego podziału uprawnień związanych z sprawowaniem nadzoru autorskiego w sferze prawa publicznego i prywatnego.
4. Nie sposób zgodzić się, iż dokonywanie czynności, o których mowa w art. 20 ust. 4 p.b., skutkuje narażeniem wykonawców na odpowiedzialność odszkodowawczą, a poszczególnych projektantów - na odpowiedzialność dyscyplinarną. Dopiero uniemożliwienie wykonywania osobistych praw majątkowych przez autora projektu mogłoby do takiej odpowiedzialności prowadzić, ale nie jest to materia, która winna znaleźć odzwierciedlenie w treści SIWZ, czy też ogłoszenia o zamówieniu.
5. Brak upoważnienia ze strony wykonawcy dla zamawiającego, w treści umowy, do powierzenia nadzoru autorskiego innej osobie niż twórca projektu nie oznacza zakazu w tym przedmiocie. W tej materii znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy p.b.
C-302/10 postanow. TS 2012-01-17
Infopaq International A/S v. Danske Dagblades Forening
LEX nr 1388467
Art. 5 ust. 5 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że jeżeli tymczasowe czynności zwielokrotniania dokonane w trakcie procesu zwanego "pozyskiwaniem danych", takie jak będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, spełniają wszystkie warunki przewidziane w art. 5 ust. 1 tej dyrektywy, powinny one być uważane za spełniające warunek, zgodnie z którym czynności zwielokrotniania nie powinny naruszać normalnego wykorzystania utworu ani powodować nieuzasadnionej szkody dla uzasadnionych interesów podmiotów praw autorskich.
(por. pkt 2 sentencji)
C-302/10 postanow. TS 2012-01-17
Infopaq International A/S v. Danske Dagblades Forening
LEX nr 1103541...
Art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że tymczasowe czynności zwielokrotniania dokonywane w trakcie procesu zwanego "pozyskiwaniem danych", takie jak będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym:
- spełniają warunek, zgodnie z którym czynności te powinny stanowić integralną i podstawową część procesu technologicznego, niezależnie od okoliczności, że otwierają one i zamykają ów proces oraz że występuje w nich działanie człowieka;
- są zgodne z warunkiem, według którego czynności zwielokrotniania powinny służyć jedynemu celowi, tj. umożliwieniu legalnego korzystania z utworu lub przedmiotu objętego ochroną;
- spełniają warunek, zgodnie z którym czynności te nie powinny mieć odrębnego znaczenia ekonomicznego, jeżeli, po pierwsze, dokonanie tych czynności nie umożliwia osiągnięcia dodatkowych zysków wykraczających poza te osiągnięte z legalnego korzystania z utworu chronionego oraz, po drugie, tymczasowe czynności zwielokrotniania nie prowadzą do zmiany tego utworu.
(por. pkt 1 sentencji)
3401/07 wyrok ETPC 2012-01-17
Kurier Zeitungsverlag und Druckerei GmbH v. Austria
LEX nr 1101580... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
Kryterium niezbędności w społeczeństwie demokratycznym [z art. 10 Konwencji] wymaga rozstrzygnięcia przez Trybunał, czy zaskarżona ingerencja odpowiadała pilnej potrzebie społecznej, czy była proporcjonalna do uzasadnionego prawnie celu, który miał zostać zrealizowany, oraz czy powody przedstawione przez organy władzy krajowej dla jej uzasadnienia są istotne i wystarczające. Dokonując oceny, czy taka potrzeba istnieje i jakie środki powinny zostać przyjęte dla jej rozwiązania, organom władzy pozostawia się określony margines uznania. Ta kompetencja uznaniowa nie jest jednakże nieograniczona, lecz idzie w parze z kontrolą europejską sprawowaną przez Trybunał, którego zadaniem jest wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia, czy dane ograniczenie można pogodzić z wolnością wypowiedzi chronioną przez art. 10.
Ważnym czynnikiem, który Trybunał musi wziąć pod uwagę w swym rozstrzygnięciu, jest podstawowa funkcja prasy w społeczeństwie demokratycznym. Mimo iż prasa nie może przekraczać określonych granic, w szczególności w stosunku do dobrego imienia i praw innych osób lub właściwego sprawowania wymiaru sprawiedliwości, jej obowiązkiem niemniej jednak jest przekazywanie - w sposób zgodny ze spoczywającymi na niej obowiązkami i odpowiedzialnością - informacji i poglądów o wszystkich sprawach budzących publiczne zainteresowanie. Z powodu "obowiązków i odpowiedzialności" wpisanych w wykonywanie wolności wypowiedzi gwarancja przyznana przez art. 10 dziennikarzom w odniesieniu do opisywania kwestii zainteresowania publicznego podlega zastrzeżeniu, w świetle którego dziennikarze działają w dobrej wierze i w oparciu o dokładne podstawy faktyczne oraz dostarczają wiarygodnych i precyzyjnych informacji zgodnie z etyką dziennikarską. Media nie tylko mają za zadanie przekazywać takie informacje i poglądy: społeczeństwo ma prawo do ich otrzymywania. Inaczej prasa nie mogłaby odgrywać swej ważnej roli "strażnika publicznego".
(...)
33497/07 wyrok ETPC 2012-01-17
Krone Verlag GmbH & Co KG i Multimedia GmbH & Co KG v. Austria
LEX nr 1101579... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
W niniejszej sprawie pierwsza skarżąca spółka opublikowała w swej gazecie, a druga skarżąca spółka w swej gazecie internetowej, omówienie sprawy C., nad którą znęcał się i którą wykorzystywał seksualnie jej ojciec A. i jej macocha B. W lutym 2005 roku odbył się proces i w dniu 21 lutego 2005 r. okręgowy sąd karny skazał A. i B. za kwalifikowane wykorzystywanie seksualne nieletniej, zamierzone spowodowanie poważnego rozstroju zdrowia oraz znęcania się nad osobą małoletnią i skazał oboje z nich na karę piętnastu lat pozbawienia wolności. Skarżące spółki opublikowały dwa artykuły w wydawanych przez siebie gazetach w lutym 2005 r., w których podano szczegółowy opis okoliczności sprawy oraz ujawniono tożsamość C., podając jej pierwsze imię, imiona i nazwiska jej ojca i macochy, opisano ich relację rodzinną i opublikowano zdjęcia A. i B. Ponadto druga skarżąca spółka opublikowała także zdjęcie samej C., włącznie ze zbliżeniem jej twarzy. W tym stanie rzeczy C. wniosła o zadośćuczynienie od obu skarżących spółek na tej podstawie, iż wyrządziły jej krzywdę, ujawniając jej tożsamość jako ofiary czynu zabronionego, a także, w powództwie przeciwko drugiej spółce, C. wniosła o zadośćuczynienie na tej podstawie, iż reportaż i opublikowane jej zdjęcia naruszyły prawo do ochrony jej ściśle prywatnego życia.
Okręgowy sąd karny uznał te żądania i zasądził od obu skarżących spółek zadośćuczynienie. Sąd uznał, że przedmiotowe artykuły naruszyły prawo C. do poszanowania jej ściśle prywatnego życia i zachowania anonimowości, i stwierdził, iż istniał nadrzędny interes publiczny w ujawnieniu jej tożsamości poprzez podanie szczegółów tożsamości oskarżonego, które umożliwiły jej identyfikację. Sąd stwierdził, że skarżące spółki mogły poinformować opinię publiczną wystarczająco szczegółowo bez ujawniania tożsamości oskarżonego, a tym samym również tożsamości ofiary, jako że ta konkretna informacja nie była niezbędna dla zrozumienia sprawy C., ani nie służyła żadnemu innego konkretnemu celowi, jakim jest na przykład ostrzeżenie i ochrona społeczeństwa.
Należy uznać, że powody podane przez sąd okręgowy i podtrzymane przez sąd apelacyjny bez wątpienia stanowiły powody "istotne" dla celów kryterium niezbędności, które winne być stosowane na podstawie art. 10 ust. 2 Konwencji. Należy dalej zbadać, czy powody te były także "wystarczające".
(...)
IV CSK 200/11 wyrok SN 2012-01-12
LEX nr 1135997
1. Zakres kognicji sądu, po wyczerpaniu postępowania przed Komisją Prawa Autorskiego, jest taki sam, jak postępowania przed Komisją. Rodzaj wniesionego powództwa i treść żądania powinny być więc dostosowane do przedmiotu sporu rozstrzyganego przed Komisją Prawa Autorskiego oraz uzależnione od interesu strony, który ma być zaspokojony orzeczeniem sądowym. Jeżeli przedmiotem sporu przed Komisją Prawa Autorskiego była jedynie wysokość wynagrodzenia przysługującego organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, to taki spór dotyczy treści umowy. W konsekwencji również rozstrzygnięcie tego sporu na drodze sądowej powinno nastąpić poprzez wniesienie powództwa o ukształtowanie treści stosunku prawnego. Dopuszczalność wniesienia tego rodzaju powództwa przez organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi zachodzi także wówczas, gdy spór przed Komisją Prawa Autorskiego dotyczący treści umowy, o której mowa w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p., zainicjował operator sieci kablowych.
2. W sytuacji, gdy organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie odmawia zawarcia umowy, o której mowa w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p., lecz gotowa jest ją zawrzeć, ale na określonych przez siebie warunkach, to taki spór jest sporem o treść (warunki) tej umowy, a nie sporem co do nieistnienia obowiązku zawarcia umowy z ważnych powodów, o których mowa w art. 106 ust. 2 u.p.a.p.p.
3. Nie można przyjąć, aby z art. 106 ust. 2 u.p.a.p.p., wynikał obowiązek organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi zawarcia umowy o ściśle określonej treści (na określonych z góry warunkach).
4. Gdy organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi kwestionuje jedynie wysokość wynagrodzenia, jakie powinna otrzymywać od operatora sieci kablowych, nie kwestionując samego obowiązku zawarcia umowy, nie może skutecznie wnieść, z powodu braku interesu prawnego, powództwa na podstawie art. 189 k.p.c. o ustalenie nieistnienia obowiązku zawarcia umowy na warunkach - co do wysokości wynagrodzenia - określonych w orzeczeniu Komisji Prawa Autorskiego, o którym mowa w art. 108 ust. 5 u.p.a.p.p.
VI ACa 961/11 wyrok s.apel. 2012-01-12
w Warszawie
LEX nr 1214976...
1. Każde dobro osobiste skupia w sobie dwa elementy - chronioną wartość (np. dobre imię, cześć, wizerunek) oraz prawo żądania od innych jej poszanowania.
2. Wystarczające dla stwierdzenia naruszenia dobra osobistego może być ustalenie, że określona wypowiedź mogła potencjalnie wywołać negatywną ocenę osoby domagającej się ochrony swoich dóbr. Informacja o toczącym się postępowaniu karnym, którego "pierwszy etap" zakończył się wyrokiem skazującym, jest jednoznacznie negatywnym przedstawieniem powoda, jako osoby podejmującej działania przez prawo zabronione. Tym samym taka treść artykułów pozwala je ocenić, jako naruszające dobra osobiste bez potrzeby dokonywania analizy, jakiego rodzaju dalsze skutki dla powoda mogła wywierać ta wypowiedź dziennikarska w gronie osób, do których dotarła.
3. Art. 13 ust. 2 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe ma charakter bezwzględny w tym znaczeniu, że dotyczy wszystkich osób, przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe i nie różnicuje zakresu ochrony ze względu na status danej osoby - w tym ze względu na to, czy zalicza się ona do tzw. osób publicznych. Bezsporne stanowisko, że osoba podejmująca działalność publiczną musi liczyć się z większą dostępnością jej poczynań dla opinii publicznej oraz z możliwością szerszej kontroli i krytyki nie oznacza, że osoba taka - gdy toczyć się będzie przeciwko niej postępowanie przygotowawcze lub sądowe - jest pozbawiona ochrony, którą przyznaje wspomniany przepis. Przepis ten nie pozwala na różnicowanie zakresu ochrony i nie daje podstaw do wyłączenia osób publicznych z zakresu jego działania.
4. Zgody sądu lub prokuratora, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe nie można domniemywać. W konkretnych okolicznościach może się jednak zdarzyć, że bezprawność opublikowania danych zostanie wyłączona, a to wtedy, gdy dziennikarz powtórzył w publikacji informacje o postępowaniu karnym i dane osobowe oskarżonego, które wcześniej podał do publicznej wiadomości prokurator lub sąd w warunkach stwarzających podstawę do uznania, iż doszło do uchylenia zakazu, o którym mowa w tym artykule.
(...)
VI ACz 2212/11 postanow. s.apel. 2011-12-29
w Warszawie
Apel.-W-wa 2012/1/7
1. Przez pojęcie "sieć dystrybucji" w rozumieniu art. 80 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych należy rozumieć powiązania handlowe pomiędzy przedsiębiorcami, a nie wymianę plików czy ich udostępnianie pomiędzy prywatnymi użytkownikami Internetu. Podmiot uczestniczący w wykonywaniu działalności telekomunikacyjnej w oparciu o wymieniony przepis nie może zostać zwolniony z obowiązku zachowania tajemnicy telekomunikacyjnej obejmującej dane osobowe użytkownika Internetu (art. 159 i nast. ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne).
2. Zbieranie i uzyskanie numerów IP użytkowników usługi internetowej przez osoby trzecie w oparciu o monitoring sieci stanowi niedozwolone przetwarzanie danych osobowych w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych.
I ACa 639/11 wyrok s.apel. 2011-12-28
w Katowicach
LEX nr 1213882
Mapa stanowiąc odzwierciedlenie rzeczywistości może być wykonana bez tego twórczego i indywidualnego zaangażowania i wówczas nie będzie utworem w rozumieniu prawa autorskiego.
V CSK 18/11 wyrok SN 2011-12-16
LEX nr 1131138
Sporem związanym z zawarciem umowy, o której mowa w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p., jest także spór dotyczący treści umowy.
X Ga 509/11 wyrok s.okręg. 2011-12-15
w Poznaniu
LEX nr 1124955
1. Autorskie prawa osobiste są tak ściśle związane z osobą twórcy, że nie można się ich ani zrzec, ani zbyć.
2. Zamawiający, określając opis sposobu oceny spełniania warunków udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, powinien opierać się na obiektywnych przesłankach, umożliwiając udział w postępowaniu każdemu wykonawcy zdolnemu do wykonania zamówienia.
3. To do zamawiającego jako podmiotu odpowiedzialnego za prowadzenie procedury udziału w postępowaniu należy decyzja, które warunki zostaną opisane i sprawdzone w postępowaniu.
I CSK 111/11 wyrok SN 2011-12-14
LEX nr 1108503
W myśl z art. 81 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych i art. 14 ust. 6 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe, zawsze konieczne jest wykazanie związku pomiędzy wykonywaną działalnością publiczną a opublikowanym wizerunkiem, czy też informacją o prywatnym charakterze. Musi więc istnieć zależność między zachowaniem danej osoby w sferze publicznej. Poza tym ujawnienie danej informacji powinno służyć ochronie konkretnego, społecznie uzasadnionego interesu.
C-145/10 wyrok TS 2011-12-01
Eva-Maria Painer v. Standard VerlagsGmbH i inni (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2011/12A/I-12533-12638...
1. Artykuł 6 pkt 1 rozporządzenia nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że sama okoliczność, iż wytoczone przeciwko kilku pozwanym powództwa z tytułu naruszeń prawa autorskiego dotyczących tego samego przedmiotu opierają się na podstawach prawnych, które różnią się w zależności od państw członkowskich, nie stoi na przeszkodzie stosowaniu tego przepisu. Na sądzie krajowym ciąży obowiązek dokonania oceny w odniesieniu do wszystkich elementów akt sprawy istnienia ryzyka wydania w oddzielnych postępowaniach sprzecznych ze sobą orzeczeń.
(por. pkt 84; pkt 1 sentencji)
2. Artykuł 6 dyrektywy 93/98 w sprawie harmonizacji czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych należy interpretować w ten sposób, iż fotografia portretowa może na mocy tego przepisu być chroniona prawem autorskim, pod warunkiem - czego sprawdzenie należy do sądu krajowego w każdym konkretnym przypadku - że jest ona twórczością intelektualną autora odzwierciedlającą jego osobowość i przejawiającą się swobodnymi i twórczymi wyborami dokonanymi przezeń w trakcie realizacji tej fotografii. Gdy zostanie sprawdzone, że rozpatrywana fotografia portretowa ma charakter utworu, przysługująca jej ochrona nie jest słabsza od ochrony przysługującej każdemu innemu utworowi, łącznie z utworem fotograficznym.
(por. pkt 99; pkt 2 sentencji)
(...)
C-283/10 wyrok TS 2011-11-24
Circul Globus Bucureşti (Circ & Variete Globus Bucureşti) v. Uniunea Compozitorilor şi Muzicologilor din România - Asociaţia pentru Drepturi de Autor - (UCMR - ADA) (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2011/11B/I-12031-12050...
Wykładni dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, a w szczególności jej art. 3 ust. 1, należy dokonywać w ten sposób, że dotyczy ona jedynie udostępniania publiczności nieobecnej w miejscu, z którego pochodzi udostępnianie, z wyłączeniem jakiegokolwiek udostępniania dokonywanego bezpośrednio, w miejscu otwartym dla publiczności, za pomocą wszelkich publicznych form bezpośredniego wykonywania lub przedstawiania utworu.
(por. pkt 41; sentencja)
C-70/10 wyrok TS 2011-11-24
Scarlet Extended SA v. Société belge des auteurs, compositeurs et éditeurs SCRL (SABAM) (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2011/11B/I-11959-12030...
Dyrektywy 2000/31 w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, 95/46 w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych oraz 2002/58 dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej pozostające w związku i interpretowane w świetle wymogów wynikających z ochrony mających zastosowanie praw podstawowych, należy rozumieć w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie skierowanemu do dostawcy dostępu do Internetu nakazowi wdrożenia systemu filtrowania.
- wszystkich połączeń elektronicznych przekazywanych za pośrednictwem jego usług, w szczególności przy zastosowaniu programów "peer-to-peer";
- mającego zastosowanie bez rozróżnienia w stosunku do wszystkich jego klientów;
- w celach zapobiegawczych;
- na wyłączny koszt ISP i
- bez ograniczeń w czasie,
zdolnego do zidentyfikowania w sieci tego dostawcy przypadków przekazywania plików elektronicznych zawierających utwory muzyczne, kinematograficzne lub audiowizualne, co do których strona powodowa rości sobie prawa własności intelektualnej, celem zablokowania transferu plików, których wymiana narusza prawo autorskie.
(...)
III CSK 30/11 wyrok SN 2011-11-17
LEX nr 1129116
UWAGA: Pkt 1 tezy częściowo nieaktualny
1. Organizacja zbiorowego zarządzania, działająca w formie stowarzyszenia może prowadzić dwa rodzaje działalności: statutową i gospodarczą. W odniesieniu do drugiej z nich, prowadzonej według reguł określonych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej i ustawie o Krajowym Rejestrze Sądowym, może być uznana za przedsiębiorcę. Nie daje to podstaw do uznania, że sprawa dotycząca roszczeń związanych z ochroną autorskich praw majątkowych twórców może być traktowana jako sprawa gospodarcza w rozumieniu art. 4791 k.p.c. Istotne znaczenie dla określenia charakteru tej sprawy tak w odniesieniu do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jak i prawa cywilnego, związanych z terminami przedawnienia roszczeń, ma to, że powód reprezentuje prawa twórców, a wywodzone z nich roszczenia nie należą do zakresu przewidzianego wymienionym przepisem.
2. Osoba mająca z racji posiadania wiadomości specjalnych spostrzeżenia niedostępne dla innych osób (np. lekarz leczący chorego), powinna być z reguły przesłuchana w charakterze świadka, a funkcję biegłego należy powierzyć innej osobie, która nie zetknęła się poprzednio z faktami istotnymi dla rozstrzygnięcia sprawy.
3. Nie ma podstaw do pozostawienia poza zakresem art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. informacji dotyczących faktu korzystania z określonych utworów. Szeroko rozumiana ochrona praw twórców, która była przyczyną wprowadzenia tego uregulowania stałaby się iluzoryczna, gdyby organizacja była pozbawiona możliwości pozyskania wiedzy, co do rzeczywistego zakresu korzystania przez zobowiązanego z chronionych przez nią utworów, w tym również wskazania na nich. Niezbędne do określenia wysokości wynagrodzeń są informacje i dokumenty, wskazujące czy i w jakim okresie pozwany korzystał z utworów bez zezwolenia uprawnionego, a zatem dotyczą prawa do takiego wynagrodzenia, jak i jego rozmiaru. Opisany charakter roszczenia informacyjnego, jako wynikającego z materialnoprawnej konstrukcji stosunku zobowiązaniowego wskazuje na to, że organizacja zbiorowego zarządzania powinna wykazać istnienie zobowiązania po stronie pozywanego w postaci naruszenia praw objętych jej ochroną i zarządzaniem, wynikającym z udzielonego zezwolenia.
(...)
III KK 204/11 postanow. SN 2011-10-28
LEX nr 1101668
Konieczność przywołania w kwalifikacji prawnej czynu stanowiącego przestępstwo określone w art. 116 § 3 u.p.a.p.p. również przepisu art. 116 § 1 tej ustawy uzasadnione jest tym, że dopiero taka subsumcja oddaje całość znamion czynu zabronionego, jakie swoim zachowaniem wypełnił sprawca w ramach typu kwalifikowanego przestępstwa.
VI ACa 461/11 wyrok s.apel. 2011-10-27
w Warszawie
LEX nr 1102077
1. Opinia instytutu naukowego lub naukowo-badawczego nie jest odrębnym środkiem dowodowym, lecz odmianą dowodu z opinii biegłych. Ponadto jest to dowód, który powołuje się w szczególności w sprawach skomplikowanych, wymagających szerszych konsultacji. Natomiast opinia prywatna nie może być traktowana w procesie jako opinia biegłego, jedynie jako stanowisko strony, odnoszące się do problematyki procesu.
2. Korzystanie z utworu z zapożyczeniami, mimo iż nie jest wykonywaniem praw zależnych sensu stricto, wymaga zgody autora utworu macierzystego.
3. Zezwolenie na przeniesienie utworu na film kinematograficzny uprawnia, w braku odmiennej umowy, do publicznego wyświetlania filmu.
4. Bliscy zmarłego (osoby wskazane w art. 78 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych) w istocie rzeczy występują po śmierci twórcy o ochronę swoich własnych praw podmiotowych, związanych z dziełem utrwalającym myśl autora oraz w związku z ich więzią emocjonalną z twórcą. W takiej sytuacji zadośćuczynienie pieniężne ma naprawić nie szkodę, którą poniósł zmarły, lecz szkodę niematerialną, związaną z naruszeniem własnych dóbr osobistych osób bliskich, a zatem ich własną krzywdę związaną z naruszeniem.
VI ACa 461/11 wyrok s.apel. 2011-10-27
w Warszawie
Apel.-W-wa 2012/1/8
Korzystanie z utworu z zapożyczeniami, mimo że nie jest wykonywaniem praw zależnych sensu stricto, wymaga zgody autora utworu macierzystego (per analogiam art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Roszczenie o zadośćuczynienie przysługuje osobom bliskim zmarłego twórcy, które dochodzą ochrony własnych praw podmiotowych, związanych z dziełem utrwalającym myśl autora oraz więzią emocjonalną z nim, na podstawie art. 78 ust. 2 cyt. ustawy. Ich naruszenie może polegać na wkroczeniu w integralność utworu, wykorzystaniu go niezgodnie z intencją twórcy, naruszeniu prestiżu poprzez zastosowanie w utworze o innym charakterze lub na korzystaniu przez oznaczonego, nie akceptowanego wykonawcę.
III CZP 61/11 uchwała SN 2011-10-26
OSNC 2012/4/46...
Na podstawie art. 105 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) w związku z art. 20 ust. 1 pkt 2 i ust. 5 tej ustawy, na producentach, importerach kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych, umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu, ciąży obowiązek udzielenia właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi informacji oraz udostępniania dokumentów, dotyczących wszystkich umów sprzedaży tych urządzeń.
IV CSK 133/11 wyrok SN 2011-10-21
OSNC 2012/5/62...
Przewidziane w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) odszkodowanie z tytułu zawinionego naruszenia autorskich praw majątkowych nie zależy od wykazania wysokości poniesionego uszczerbku.
IV CSK 133/11 wyrok SN 2011-10-21
LEX nr 1055040
1. Chociaż art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b u.p.a.p.p. rzeczywiście odbiega - na niekorzyść naruszyciela - od postulowanego w dyrektywie 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (Dz. U.U.E. L.04.157.45) zakresu ochrony, to twierdzenie o jego sprzeczności z dyrektywą jest zbyt daleko idące.
2. Odpowiedzialność przewidziana w art. 79 u.p.a.p.p. jest odpowiedzialnością deliktową z tytułu bezprawnego (bez podstawy ustawowej lub umownej) wkroczenia w cudze prawo wyłączne. Poprzednio stanowiła ona alternatywę w stosunku do roszczenia o wydanie uzyskanych korzyści, obecnie jest alternatywą wobec odszkodowania na zasadach ogólnych, i ma charakter stricte odszkodowawczy.
VI ACa 496/11 wyrok s.apel. 2011-10-18
w Warszawie
G.Prawna FiP 2012/70/7
Każdy pomysł korzysta z ochrony prawno - autorskiej jeśli jest wystarczająco zindywidualizowany i twórczy oraz jeżeli został utrwalony w jakiejkolwiek postaci.
C-431/09... wyrok TS 2011-10-13
Airfield NV i Canal Digitaal BV v. Belgische Vereniging van Auteurs, Componisten en Uitgevers CVBA (Sabam) oraz Airfield NV v. Agicoa Belgium BVBA (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2011/10A/I-9363-9417...
Wykładnia art. 2 dyrektywy 93/83 w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową powinna być dokonywana w ten sposób, że dostawca pakietu satelitarnego jest zobowiązany uzyskać zezwolenie posiadacza odnośnych praw na publiczny przekaz utworów dokonywany w ramach bezpośredniej i pośredniej transmisji programów telewizyjnych, chyba że posiadacze ci uzgodnili z nadawcami, których dotyczy zezwolenie, iż chronione utwory będę również przekazywane odbiorcom za pośrednictwem tego dostawcy, pod warunkiem że, w tym ostatnim wypadku, udział tego dostawcy nie powoduje udostępnienia tych utworów nowemu kręgowi odbiorców.
(por. pkt 84; sentencja)
P 18/09 wyrok TK 2011-10-11
OTK-A 2011/8/81...
Art. 105 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, Nr 94, poz. 658 i Nr 121, poz. 843, z 2007 r. Nr 99, poz. 662 i Nr 181, poz. 1293, z 2009 r. Nr 157, poz. 1241 oraz z 2010 r. Nr 152, poz. 1016), w zakresie dotyczącym opłat, jest zgodny z art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Ponadto postanawia:
Na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417, z 2009 r. Nr 56, poz. 459 i Nr 178, poz. 1375, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 197, poz. 1307 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
KIO 2052/11; KIO 2055/11; KIO 2064/11 wyrok KIO 2011-10-05
LEX nr 989774
1. Model licencjonowania open source wyklucza możliwość przeniesienia praw. Oprogramowanie open source rozpowszechniane jest wyłącznie na podstawie stosownych licencji z zakresu prawa autorskiego, a nie umów przeniesienia majątkowych praw autorskich. Podmiot, który przekazuje bez modyfikacji program udostępniany na licencji open source nie staje się nawet licencjodawcą, gdyż licencji udziela zawsze pierwotny licencjodawca (twórca programu).
2. Każda licencja open source wyłącza w maksymalnych dopuszczalnych przez prawo granicach odpowiedzialność licencjodawcy i wprost stanowi o nieudzieleniu żadnych gwarancji Nie jest zatem spełniony warunek objęcia oprogramowania standardowego licencją producenta.
3. Licencje open source wymuszają doręczanie kodu źródłowego.
V ACa 422/11 wyrok s.apel. 2011-10-04
w Katowicach
LEX nr 1120395
Aby utwór miał "charakter pracowniczy" i znajdowała zastosowanie regulacja przewidziana w tym artykule nie wystarcza jakikolwiek związek łączący powstanie utworu ze stosunkiem pracy; niezbędne jest, aby stworzenie utworu nastąpiło "w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy". Innymi słowy chodzi o te przypadki, gdy stworzenie danego dzieła należało do zakresu zadań (obowiązków) pracownika. Obowiązki takie mogą być sprecyzowane w samej umowie o pracę, w bezpośrednich poleceniach służbowych (jednak tylko tych, które zostały wydane w granicach obowiązków pracowniczych danego twórcy). Nie jest natomiast wystarczającą podstawą do stwierdzania "pracowniczego charakteru" utworu (w rozumieniu art. 12 u.p.a.p.p.) posłużenie się w procesie twórczym urządzeniami lub materiałami należącymi do zakładu pracy, przygotowanie utworu w czasie pracy twórcy, sfinansowanie pracy twórczej przez zakład pracy lub udział w procesie twórczym innych osób zatrudnionych w tym zakładzie oraz tolerowanie przez twórcę faktu eksploatowania bez porozumienia z nim utworu przez zakład pracy.
C-403/08... wyrok TS 2011-10-04
Football Association Premier League Ltd i inni v. QC Leisure i inni oraz Murphy v. Media Protection Services Ltd (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2011/10A/I-9083-9245...
1. Wykładni pojęcia nielegalnego urządzenia w rozumieniu art. 2 lit. e) dyrektywy 98/84 w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie należy dokonywać w ten sposób, iż nie obejmuje ono ani zagranicznych urządzeń dekodujących - zapewniających dostęp do usług przekazu satelitarnego organizacji nadawczej, które są produkowane i sprzedawane za zezwoleniem tej organizacji, lecz używane, wbrew jej woli, poza obszarem geograficznym, na który zostały dostarczone - ani urządzeń uzyskanych lub aktywowanych w wyniku podania nieprawdziwego nazwiska i adresu ani urządzeń używanych z naruszeniem ograniczenia umownego pozwalającego na używanie ich jedynie do celów prywatnych.
W istocie przepis ten definiuje pojęcie nielegalnego urządzenia jako wyposażenie lub oprogramowanie zaprojektowane lub przystosowane do udostępniania usług chronionych w zrozumiałej formie bez zezwolenia świadczącego usługi. Brzmienie to ogranicza się tym samym do wyposażenia będącego przedmiotem ręcznych lub zautomatyzowanych operacji przed rozpoczęciem używania i umożliwiającego odbiór chronionych usług bez zgody świadczącego usługi. W konsekwencji brzmienie to odnosi się jedynie do wyposażenia wyprodukowanego, przerobionego, przystosowanego lub ponownie przystosowanego bez pozwolenia świadczącego usługi i nie obejmuje używania zagranicznych urządzeń dekodujących.
Natomiast urządzenia te produkowane i wprowadzane do obrotu za zezwoleniem świadczącego usługi, nie umożliwiają dostępu bez opłaty do chronionych usług ani nie umożliwiają lub ułatwiają obchodzenia środków technologicznych powziętych w celu ochrony opłaty za te usługi, zważywszy, iż w państwie członkowskim, w którym wprowadzono je do obrotu, opłata została uiszczona.
(por. pkt 63, 64, 66, 67; pkt 1 sentencji)
2. Artykuł 3 ust. 2 dyrektywy 98/84 w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie nie stoi na przeszkodzie przepisom krajowym zabraniającym używania zagranicznych urządzeń dekodujących, w tym urządzeń uzyskanych lub aktywowanych w wyniku podania nieprawdziwego nazwiska i adresu lub urządzeń używanych z naruszeniem ograniczenia umownego pozwalającego na używanie ich jedynie do celów prywatnych, ponieważ takie przepisy nie są objęte dziedziną regulowaną przez tę dyrektywę.
(por. pkt 74; pkt 2 sentencji)
(...)
KIO 1805/11 wyrok KIO 2011-08-30
LEX nr 951526
1. Autorowi (twórcy) projektu, niezależnie od tego, czy faktycznie sprawuje on nadzór autorski, przysługują osobiste prawa autorskie do jego projektu, których to praw, zgodnie z art. 16 u.p.a.p.p., nie może przenieść na inne osoby, w tym na innych projektantów albo na inwestorów. Zakazu przenoszenia tych praw nie należy mylić z upoważnianiem innych osób (projektantów) do ich wykonywania, co znajduje swą formalną podstawę w przepisach p.b.
2. Sprawowanie nadzoru nad utworami architektonicznymi odbywa się według przepisów p.b., ta z kolei ustawa ustanawia funkcję projektanta, którego jednym z obowiązków jest sprawowanie nadzoru autorskiego.
3. Żaden z przepisów p.b. nie nakłada obowiązku sprawowania nadzoru autorskiego przez autora (twórcę) projektu (utworu), więc w świetle p.b. okoliczność autorstwa projektu jest indyferentna. Na gruncie p.b. projektant, a więc osoba legitymująca się uprawnieniami budowlanymi uzyskuje uprawnienie do sprawowania nadzoru autorskiego, inwestor zaś może również powierzyć nadzór innemu projektantowi.
4. Nadzór autorski wykonywany zgodnie z p.b. przez projektanta, który nie jest jednocześnie autorem projektu sprowadza się jedynie do wykonywania czynności, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 4 p.b., zaś w sytuacji, gdy sprawuje go twórca projektu osobie tej przysługują jednocześnie uprawnienia wynikające z autorskich praw osobistych.
5. Podstawą zaliczenia do kosztów postępowania odwoławczego wynagrodzenia pełnomocnika strony jest przedstawienie do akt sprawy rachunku (§ 3 pkt 2 lit. b rozporządzenia z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania, Dz. U. Nr 41, poz. 238), nie zaś, jak w procesie cywilnym, zgłoszenie w odpowiednim trybie wniosku o ich przyznanie (art. 109 k.p.c.).
I CSK 633/10 wyrok SN 2011-08-11
OSNC 2012/3/37
Roszczenia o ochronę autorskich praw majątkowych przedawniają się w terminach określonych w art. 118 k.c., z wyjątkiem roszczeń o naprawienie szkody, do których ma zastosowanie art. 4421 k.c.
I CSK 633/10 wyrok SN 2011-08-11
LEX nr 949035...
1. Zawarte w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych odesłanie do "zasad ogólnych" (art. 415 k.c.) jako alternatywy dla szczegółowego uregulowania odszkodowania w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b, oznacza, że ten drugi przepis jest przepisem szczególnym do art. 415 k.c. Wyjątkowość regulacji zawartej w art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b polega wyłącznie na odstępstwie od zasady restytucji na rzecz ustawowego ryczałtu odszkodowawczego (dwukrotność lub trzykrotność wysokości wynagrodzenia), zobiektywizowania odpowiedzialności, a także wprowadzeniu elementu represyjnego w przypadku winy sprawcy. Pozostałe elementy odpowiedzialności są charakterystyczne dla klasycznego ujęcia odpowiedzialności deliktowej. Z tego właśnie względu zarówno w judykaturze, jak i w literaturze został przyjęty pogląd, że z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych odpowiada także pomocnik i podżegacz sprawcy na podstawie art. 422 k.c.
2. Roszczenia o ochronę autorskich praw majątkowych przedawniają się w terminach określonych w art. 118 k.c., z wyjątkiem roszczeń o naprawienie szkody, do których ma zastosowanie art. 4421 k.c. (do dnia 10 sierpnia 2007 r. uchylony art. 442 k.c.).
IV CSK 638/10 wyrok SN 2011-07-08
LEX nr 1001333
1. Jeżeli strona nie odmawia zawarcia umowy ze względu na ważne powody, o których mowa w art. 106 ust. 2 u.p.a.p.p., przeciwnie: gotowa jest zawrzeć taką umowę, jednak na określonych przez siebie warunkach co do wysokości wynagrodzenia, to taki spór jest typowym sporem o treść (warunki) umowy przewidzianej w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p., a nie sporem o nieistnienie obowiązku zawarcia umowy z ważnych powodów.
2. W sytuacji, gdy spór między organizacją zbiorowego zarządzania a operatorem kablowym dotyczy tylko wysokości wynagrodzenia za korzystanie z utworów w formie reemisji kablowej, a więc warunków (treści) umowy, o której mowa w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p., stronie wytaczającej powództwo na podstawie art. 108 ust. 7 u.p.a.p.p. nie przysługuje roszczenie przewidziane w art. 189 k.p.c. o ustalenie nieistnienia obowiązku zawarcia umowy na warunkach co do wysokości wynagrodzenia, określonych w orzeczeniu Komisji Prawa Autorskiego, o którym mowa w art. 108 ust. 5 u.p.a.p.p.
3. Przepisem dopuszczającym powództwo o ukształtowanie stosunku prawnego w zakresie sporów związanych z zawarciem umowy przewidzianej w art. 211 ust. 1 u.p.a.p.p. jest art. 108 ust. 7 w zw. z ust. 5 i art. 211 ust. 2 u.p.a.p.p. wyrażający normę prawa materialnego, zgodnie z którą sąd, w sytuacji przewidzianej w tym przepisie, jest uprawniony do rozstrzygania sporów pomiędzy operatorami sieci kablowych i właściwymi organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w przedmiocie treści umowy.
C-271/10 wyrok TS 2011-06-30
Vereniging van Educatieve en Wetenschappelijke Auteurs (VEWA) v. Belgische Staat (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2011/6B/I-5815-5834...
Artykuł 5 ust. 1 dyrektywy Rady 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej sprzeciwia się przepisom ustanawiającym system, zgodnie z którym wynagrodzenie należne twórcom w przypadku publicznego użyczenia obliczane jest wyłącznie w zależności od liczby wypożyczających zapisanych do placówek publicznych na podstawie ryczałtowej kwoty ustalonej od wypożyczającego na rok.
Przy uwzględnieniu, że wynagrodzenie stanowi wyrównanie szkody wyrządzonej twórcom w wyniku używania ich dzieł bez zezwolenia, ustalenie wysokości tego wynagrodzenia nie może być całkowicie oddzielone od elementów konstytutywnych takiej szkody. Jako że szkoda ta wynika z publicznego użyczenia, to znaczy z przekazywania przez dostępne dla ogółu placówki chronionych przedmiotów do korzystania, wysokość należnego wynagrodzenia powinna brać pod uwagę zakres tego przekazywania, zarówno z punktu widzenia liczby wypożyczających zapisanych do placówki, jak i z punktu widzenia liczby chronionych przedmiotów udostępnianych przez placówkę zajmującą się publicznym użyczaniem.
(zob. pkt 37-39, 43, sentencja)
C-462/09 wyrok TS 2011-06-16
Stichting de Thuiskopie v. Opus Supplies Deutschland GmbH, M. van der Lee i H. van der Lee (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2011/6B/I-5331-5366...
1. Przepisy dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, a w szczególności jej art. 5 ust. 2 lit. b) i ust. 5, należy interpretować w ten sposób, że użytkownik końcowy, który dokonuje na użytek prywatny zwielokrotnienia chronionego dzieła, powinien co do zasady być uważany za dłużnika z tytułu godziwej rekompensaty, o której mowa w tymże ust. 2 lit. b). Jednakże przy uwzględnieniu praktycznych trudności dotyczących zidentyfikowania użytkowników prywatnych oraz zobowiązania ich do wynagrodzenia podmiotom praw autorskich wyrządzanej im przez nich szkody państwom członkowskim wolno ustanawiać opłatę za kopię na użytek prywatny, obciążającą podmioty, które udostępniają użytkownikom końcowym sprzęt, urządzenia i nośniki zwielokrotniania cyfrowego, ponieważ podmioty te mają możliwość wliczenia kosztów tej opłaty do ceny płaconej przez użytkownika końcowego za owo udostępnienie.
(zob. pkt 27, 29, pkt 1 sentencji)
2. Dyrektywę 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, a w szczególności jej art. 5 ust. 2 lit. b) i art. 5 ust. 5, należy interpretować w ten sposób, że nakłada ona na państwo członkowskie, które wprowadziło system opłaty za kopię na użytek prywatny obciążający producenta bądź importera nośników zwielokrotniania chronionych utworów i na którego terytorium powstaje szkoda ponoszona przez twórców na skutek używania ich chronionych utworów do celów prywatnych przez kupujących, którzy tam zamieszkują, obowiązek zagwarantowania, że twórcy ci otrzymają efektywnie godziwą rekompensatę, której celem jest wynagrodzenie tej szkody. W tym kontekście sama tylko okoliczność, że zawodowy sprzedawca sprzętu, urządzeń i nośników zwielokrotniania ma siedzibę w innym państwie członkowskim aniżeli państwo miejsca zamieszkania kupujących, nie ma wpływu na ten obowiązek osiągnięcia rezultatu. W przypadku braku możliwości zapewnienia pobrania godziwej rekompensaty od kupujących do sądu krajowego należy dokonanie takiej wykładni prawa krajowego, która umożliwi pobranie tej rekompensaty od dokonującego zawodowo sprzedaży dłużnika.
(zob. pkt 41, pkt 2 sentencji)
V CSK 373/10 wyrok SN 2011-06-15
LEX nr 885040
1. Uznanie przez sąd, że wymagana jest opinia biegłego, która jest niezastępowanym środkiem dowodowym oznacza niedopuszczalność wydania orzeczenia końcowego z pominięciem tego dowodu. W takiej sytuacji nie jest wyłączone skorzystanie przez sąd z uprawnienia przewidzianego art. 232 zd. 2 k.p.c.
2. Podmioty wymienione w art. 70 ust. 21 u.p.a.p.p. nie posiadają uprawnienia do wynagrodzenia za korzystanie z utworu audiowizualnego na polu reemisji. Umowy zawarte przez producenta z autorami utworów stworzonych albo wykorzystanych w utworze audiowizualnym stanowią źródło wyłącznego prawa do korzystania z tych utworów. Jeśli zatem w art. 70 ust.21 u.p.a.p.p. nie zostało wymienione pole eksploatacji w postaci reemisji, to wynagrodzenie z nim związane nie przysługuje wymienionym w tym przepisie podmiotom. Uprawnienia współtwórców i artystów wykonawców mają charakter szczególnych, niezależnych od przekazanych producentowi zawartymi umowami.
3. Z przepisów art. 211 ust. 2 i art. 108 ust. 5 u.p.a.p.p. nie można wysnuć wniosku, że kompetencja Komisji Prawa Autorskiego obejmuje również spory o wysokość stosownego wynagrodzenia objętego art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p.
4. W przepisie art. 79 u.p.a.p.p. uregulowane zostały środki ochrony autorskich praw majątkowych przysługujących uprawnionemu w stosunku do osoby, która wkroczyła w zakres monopolu korzystania z utworu bez wymaganej zgody. Objęte nim zasady wskazują, że postanowienia wymienionego przepisu mają charakter bezwzględnie obowiązujących.
5. Zaniechanie naruszeń tak, jak i pozostałe formy ochrony zawarte w art. 79 u.p.a.p.p. jest środkiem uniwersalnym, co łączy się z tym, że użycie go w wypadku konkretnego naruszenia autorskich praw majątkowych wymaga dostosowania do specyfiki danego pola ich eksploatacji i charakteru naruszeń.
I ACz 619/11 postanow. s.apel. 2011-06-15
w Białymstoku
Charakter roszczenia informacyjnego przysługującego organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskim.
OSAB 2011/2-3/48-51
Roszczenie informacyjne przysługujące organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, o którym mowa w art. 105 ust. 2 Pr.aut, służące ustaleniu należnego wynagrodzenia i opłat za wykorzystywanie utworów artystycznych, jako że zmierza w sposób pośredni do zabezpieczenia i realizacji interesu ekonomicznego twórców, ma charakter majątkowy.
II CSK 527/10 wyrok SN 2011-05-25
LEX nr 794636...
Weryfikacja pracy naukowej polegająca na usunięciu z niej wątpliwych naukowo fragmentów uprawnia do współautorstwa.
48009/08 wyrok ETPC 2011-05-10
Mosley v. Wielka Brytania
LEX nr 787388... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
1. Należy uznać, iż publikacja artykułów, fotografii oraz filmów wideo ukazujących skarżącego w trakcie stosunków seksualnych miała poważny wpływ na przysługujące skarżącemu prawo do poszanowania jego życia prywatnego. Okoliczność, iż po rozpowszechnieniu przedmiotowego materiału skarżący zdecydował się na dochodzenie wprowadzenia zmiany w prawie, którą uznaje za konieczną, nie umniejsza zakresu poniżenia lub krzywdy doznanych przez niego w wyniku pierwotnego ujawnienia tego materiału.
Należy wskazać na nietypowy charakter zarzutów podniesionych przez skarżącego. Po tym, jak skarżący wygrał postępowanie sądowe na szczeblu krajowym i uzyskał zadośćuczynienie, argumenty podnoszone przez niego przed Trybunałem dotyczą sytuacji istniejącej w pozwanym Państwie, w którym nie obowiązuje wymóg prawny w postaci wcześniejszego poinformowania [o planowanej publikacji] osobę, której dotyczy artykuł ujawniający materiał związany z jej życiem prywatnym. To, czy art. 8 Konwencji wymaga, jak twierdzi skarżący, by pozwane Państwo wprowadziło prawnie wiążący obowiązek takiego wcześniejszego poinformowania [zainteresowanej osoby], jest kwestią, którą należy rozważyć w kontekście analizy przedmiotu niniejszej sprawy. Jasnym jednakże jest, iż żadna kwota zadośćuczynienia zasądzona na rzecz skarżącego po publikacji odnośnego materiału nie mogła stanowić naprawienia szkody w zakresie tego konkretnego zarzutu przez niego podniesionego.
Wobec powyższego należy uznać, iż skarżący może podnosić wobec szczególnego charakteru swej skargi na naruszenie art. 8 Konwencji, iż jest ofiarą (por. pkt. 71-73 orzeczenia).
2. Należy wskazać, iż do tej pory, dokonując analizy środków obowiązujących na szczeblu krajowym w celu ochrony praw wynikających z art. 8 Konwencji w kontekście ochrony swobody wypowiedzi, Trybunał w sposób dorozumiany akceptował, iż przyznanie zadośćuczynienia ex post facto stanowi odpowiedni środek prawny stosowany w przypadku naruszeń praw z art. 8 wynikających z publikacji prywatnych informacji przez gazetę. [...]
(...)
KIO 785/11 wyrok KIO 2011-04-27
LEX nr 798221
1. Nie ulega wątpliwości, iż System Informacji Prawnej (SIP) stanowi utwór w rozumieniu przepisu art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).
2. Jeżeli z przyczyn związanych z ochroną wyłącznych praw autorskich do SIP zamówienie aktualizacji w kształcie oczekiwanym przez Zamawiającego może wykonać tylko firma W. Sp. z o.o., a stworzenie oprogramowania nie jest procesem jedynie twórczym, to wymaga ono pewnych czynności o charakterze materialno - technicznym jak chociażby wprowadzanie nowych danych. Wszystkie te czynności techniczne wykonywane podczas konstruowania aktualizacji mają charakter obiektywny i mogą być wykonywane jedynie przez dysponenta praw autorskich.
3. Rekomendacje Prezesa UZP stanowią jedynie zalecenia, lecz nie stanowią wiążącej interpretacji obowiązujących przepisów prawa.
VI ACa 1160/10 wyrok s.apel. 2011-03-30
w Warszawie
LEX nr 818164
1. Prywatne ekspertyzy opracowywane na zlecenie stron, przed lub w toku postępowania, należy traktować więc, w razie ich przyjęcia przez sąd orzekający, jako wyjaśnienie stanowiące poparcie stanowiska strony, z uwzględnieniem wiadomości specjalnych.
2. Przewidziane w art. 51 prawa autorskiego wyczerpanie prawa dotyczy nie utworu jako takiego, lecz egzemplarzy utworu, czyli materialnych nośników, na których utwór został utrwalony, oraz wyczerpania prawa autorskiego w zakresie dalszego obrotu tymi egzemplarzami, po ich pierwotnym wprowadzeniu do obrotu.
IV CSK 504/10 wyrok SN 2011-03-25
LEX nr 818616
Stworzenie utworu przez wspólnika spółki prawa handlowego, będącego członkiem jej zarządu, niezwiązanego ze spółką umową o pracę obejmującą obowiązek podejmowania działalności twórczej, nie uzasadnia prawa spółki do utworu na podstawie art. 12 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
I CSK 450/10 wyrok SN 2011-03-24
LEX nr 798235
1. Zgodnie z art. 41 ust. 2 u.p.a.p.p. umowa o korzystanie z utworu obejmuje pola eksploatacji, wyraźnie w niej wymienione. Przyjąć należy, że pole eksploatacji określone w postaci "wykorzystania zdjęć na okładce tygodnika" precyzuje je wystarczająco, tak aby pole eksploatacji uznać - według powołanego przepisu - za wyraźne.
2. Nie są prawidłowo określane essentialia negotii konkretnej umowy w sytuacji, gdy występują wszelkie warunki faktyczne i prawne, aby składając oświadczenie woli zamawiający je zaproponował, a przyjmujący zamówienie twórca mógł je zaakceptować (art. 60 k.c.).
I CSK 237/10 wyrok SN 2011-01-27
LEX nr 784978
1. Ocena, czy określone fakty mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy zależy nie tylko od tego, jakie są to fakty, lecz także, a nawet w pierwszej kolejności, od tego, jak sformułowana i rozumiana jest norma prawna, która w rozpatrywanej sprawie została zastosowana. Dokonane ustalenia faktyczne oceniane są w aspekcie określonego przepisu prawa materialnego, który wyznacza zakres koniecznych ustaleń faktycznych i ma rozstrzygające znaczenie dla oceny, czy określone fakty, jako ewentualny przedmiot dowodu mają wpływ na treść orzeczenia.
2. Art. 227 k.p.c. nie może być podstawą skargi kasacyjnej bez równoczesnego powołania uchybienia innym przepisom postępowania dowodowego.
3. Uzależnienie wykazania istnienia interesu prawnego, przewidzianego art. 189 k.p.c., wymaga uwzględnienia konkretnych okoliczności sprawy w kontekście celu takiego postępowania, którym jest rozważenie, czy strona w drodze tego powództwa może uzyskać ochronę swoich praw lub potwierdzenie pewności co do prawa. Interesu strony nie eliminuje okoliczność, że nie jest ona stroną stosunku prawnego, będącego przedmiotem ustalenia, jeśli pozostaje ona w takim związku z tym stosunkiem prawnym, który rzutuje na jej prawa lub innych osób.
4. W razie braku uprawnień poprzednika nie można na zasadzie dobrej wiary nabyć jakichkolwiek podmiotowych praw autorskich.
5. Skorzystanie przez sąd drugiej instancji z możliwości wyjaśnienia zagadnienia prawnego budzącego, w jego ocenie, poważne wątpliwości nie stanowi naruszenia art. 390 k.p.c., jeśli dojdzie do odmowy podjęcia przez Sąd Najwyższy uchwały.
6. Zarówno obalenie domniemania autorstwa innej osoby, jak i dowodzenie własnego autorstwa może być dokonywane wszelkimi środkami dowodowymi, ustawowo dopuszczalnymi.
7. Zarejestrowanie utworu w organizacji zbiorowego zarządzania celem jego ochrony i zarządzania jego eksploatacją (ar. 104 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych) nie przesądza o jego autorstwie, jak też nie wyłącza możliwości kwestionowania autorstwa osoby na której rzecz utwór został zarejestrowany, stanowi jednak istotny element domniemania, jako uwidocznienia autorstwa.
IV CSK 274/10 wyrok SN 2011-01-26
LEX nr 738126...
1. Unormowanie w prawie autorskim umów mających za przedmiot prawa autorskie nie eliminuje stosowania przepisów kodeksu cywilnego, w tym jego części szczególnej. Nie jest więc wykluczone zawieranie umów innych, aniżeli przewidziane w prawie autorskim umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych albo umowy o korzystanie z utworu (licencyjne), przy uwzględnieniu specyfiki praw autorskich. Nie ma też więc podstaw do wyłączenia - z zasady - dopuszczalności ustanowienia dzierżawy na prawach autorskich, oczywiście przy spełnieniu przesłanek określonych w art. 709 k.c. Dzierżawa musiałaby obejmować przynajmniej jedno pole eksploatacji i związaną z nim możliwość uzyskiwania pożytków, na przykład dawać dzierżawcy prawo odpłatnego wystawiania utworu.
2. Wystawa fotografii może stanowić opracowanie w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych Podobnie jednak, jak w wypadku innych dzieł, końcowa ocena zależy od wyniku badania dokonanego pod kątem ustawowych kryteriów utworu, przy uwzględnieniu, że także w definiowaniu opracowania podstawową rolę odgrywa przesłanka twórczości.
I ACa 975/10 wyrok s.apel. 2010-12-29
w Poznaniu
LEX nr 898673
Nie ulega wątpliwości, że utwór choreograficzny może być przedmiotem prawa autorskiego co wynika wprost z art. 1 ust. 2 pkt 8 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednakże by podlegał ochronie prawa autorskiego niewątpliwie musi posiadać cechę oryginalności i indywidualności. Nawet zresztą uznanie, iż dany rezultat korzysta z autorskoprawnej ochrony, nie oznacza, że ochroną tą objęte są wszystkie jego elementy (składniki). Dany utwór chroniony jest wyłącznie w zakresie elementów indywidualnych i oryginalnych. Pozostałe składniki utworu nie wykazujące cechy twórczości, mimo że występują w chronionym utworze, same nie są przedmiotem prawa autorskiego.
C-393/09 wyrok TS 2010-12-22
Bezpečnostní softwarová asociace - Svaz softwarové ochrany v. Ministerstvo kultury (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1344346
Transmisja telewizyjna graficznego interfejsu użytkownika nie stanowi publicznego udostępniania utworu chronionego prawem autorskim w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29.
(por. pkt 2 sentencji)
C-393/09 wyrok TS 2010-12-22
Bezpečnostní softwarová asociace - Svaz softwarové ochrany v. Ministerstvo kultury (orzeczenie wstępne)
LEX nr 1344344
Graficzny interfejs użytkownika nie stanowi formy wyrażenia programu komputerowego w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 91/250 i nie może korzystać z ochrony przyznanej w prawie autorskim programom komputerowym na podstawie tej dyrektywy. Niemniej jeśli taki interfejs stanowi wyraz własnej twórczości intelektualnej swego autora, może on korzystać z przewidzianej w prawie autorskim ochrony jako utwór, zgodnie z dyrektywą 2001/29.
(por. pkt 1 sentencji)
C-393/09 wyrok TS 2010-12-22
Bezpečnostní softwarová asociace - Svaz softwarové ochrany v. Ministerstvo kultury (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2010/12C/I-13971-14008...
1. Jeśli pytania prejudycjalne dotyczą wykładni prawa Unii, Trybunał orzeka, nie będąc zasadniczo zobowiązanym do badania okoliczności, w których sądy krajowe zostały skłonione do przekazania Trybunałowi pytań i w których zamierzają zastosować przepis prawa Unii, o którego wykładnię zwróciły się do Trybunału.
Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby albo przepis prawa Unii poddany wykładni Trybunału nie miał zastosowania do okoliczności faktycznych sporu przed sądem krajowym, które miały miejsce przed przystąpieniem nowego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej, albo gdyby było oczywiste, że wspomniany przepis nie może mieć zastosowania.
(por. pkt 25, 26)
2. Graficzny interfejs użytkownika nie stanowi formy wyrażenia programu komputerowego w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 91/250 w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych i nie może korzystać z ochrony przyznanej w prawie autorskim programom komputerowym na podstawie tej dyrektywy.
W istocie każda forma wyrażenia programu komputerowego musi być chroniona od chwili, gdy jej odtworzenie prowadziłoby do odtworzenia samego programu, pozwalając w ten sposób komputerowi na wypełnienie jego funkcji. Zgodnie z motywami dziesiątym i jedenastym dyrektywy 91/250 interfejsy są częściami programu komputerowego umożliwiającymi wzajemne połączenie i interakcję wszystkich elementów oprogramowania i sprzętu komputerowego z innym oprogramowaniem i sprzętem, jak również z użytkownikami, tak aby stały się one w pełni funkcjonalne. W szczególności graficzny interfejs użytkownika jest interfejsem interakcji, pozwalającym na komunikację pomiędzy programem komputerowym a użytkownikiem. W związku z tym graficzny interfejs użytkownika nie pozwala na powielanie tego programu komputerowego, lecz stanowi po prostu element tego programu, za pomocą którego użytkownicy wykorzystują właściwości omawianego programu.
(...)
I CSK 33/10 wyrok SN 2010-12-02
OSNC 2011/7-8/89...
Korzystającym z utworu audiowizualnego jest bezpośredni użytkownik wykorzystujący utwór na wskazanych w art. 70 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) polach eksploatacji.
C-467/08 wyrok TS 2010-10-21
Padawan SL v. Sociedad General de Autores y Editores de Espana (SGAE) (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2010/10B/I-10055-10130...
1. Pojęcie godziwej rekompensaty w rozumieniu art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym stanowi autonomiczne pojęcie prawa Unii, które należy interpretować w sposób jednolity we wszystkich państwach członkowskich, w których wprowadzono wyjątek kopii na użytek prywatny, niezależnie od przyznanego tym państwom uprawnienia do ustalania w granicach określonych przez prawo Unii, a w szczególności przez tę dyrektywę, formy, szczegółowych warunków finansowania i pobierania oraz wysokości tej godziwej rekompensaty.
(por. pkt 37; pkt 1 sentencji)
2. Artykuł 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że właściwa równowaga, którą należy ustanowić pomiędzy zainteresowanymi podmiotami, wymaga, by godziwa rekompensata koniecznie była obliczana na podstawie kryterium szkody wyrządzonej twórcom chronionych utworów w następstwie wprowadzenia wyjątku kopii na użytek prywatny. Zgodne z wymogami tej właściwej równowagi jest ustalenie, że podmioty, które dysponują sprzętem, urządzeniami i nośnikami zwielokrotniania cyfrowego i które z tego tytułu prawnie lub faktycznie udostępniają ten sprzęt użytkownikom prywatnym lub świadczą tym użytkownikom usługi zwielokrotniania, są zobowiązane do finansowania godziwej rekompensaty, jako że podmioty te mają możliwość przeniesienia rzeczywistego ciężaru tego finansowania na użytkowników prywatnych.
W tym zakresie przy uwzględnieniu praktycznych trudności dotyczących zidentyfikowania użytkowników prywatnych oraz zobowiązania ich do wynagrodzenia podmiotom praw autorskich wyrządzanej im przez nich szkody oraz w związku z okolicznością, że szkoda, która może wynikać z każdego użytku prywatnego, rozpatrywanego indywidualnie, może okazać się niewielka i z tego względu może nie powstać żadne zobowiązanie do zapłaty - jak wskazuje na to ostatnie zdanie motywu 35 dyrektywy 2001/29 - wolno państwom członkowskim ustanawiać dla celów finansowania godziwej rekompensaty opłatę licencyjną za kopię na użytek prywatny obciążającą nie zainteresowane strony prywatne, ale te, które dysponują sprzętem, urządzeniami i nośnikami zwielokrotniania cyfrowego.
(por. pkt 46, 50; pkt 2 sentencji)
(...)
I ACa 604/10 wyrok s.apel. 2010-10-15
w Warszawie
LEX nr 1120158
1. Celem wykładni jest zrozumienie rzeczywistej treści działania danej osoby, zmierzającego do wywołania skutków prawnych. Interpretacja postanowień umowy nie może być oparta tylko na analizie językowej odpowiedniego fragmentu umowy, lecz konieczne jest również zbadanie zamiaru i celu stron a także kontekstu faktycznego w jakim umowę uzgadniano i zawierano.
2. Twórcze opracowania cudzego (macierzystego) utworu podlegają pełnej ochronie. Dzieło zależne jest, jako całość, odrębnym utworem, a twórcy opracowania przysługują wszystkie roszczenia o ochronę praw autorskich do dzieła zależnego. Twórca opracowania uzyskuje całość autorskich praw osobistych i majątkowych do utworu zależnego z chwilą jego opracowania. "Zależność" dzieła ujawnia się w stosunkach wewnętrznych pomiędzy autorami dzieła macierzystego i opracowania (art. 2 ust. 2, 3 i 5 u.p.a.p.p.), nie powoduje natomiast ograniczeń w stosunkach zewnętrznych tj. pomiędzy autorem opracowania i podmiotami eksploatującymi opracowanie. Z punktu widzenia stosunków zewnętrznych, opracowanie jest takim samym dziełem jak utwór oryginalny.
3. Dzieło zależne jakim jest twórcze opracowanie cudzego utworu jest jako całość odrębnym utworem, zatem także publiczne udostępnianie takiego utworu w sposób określony w art. 21 ust. 21 u.p.a.p.p. wymaga umowy zawartej z organizacją zbiorowego zarządzania.
I ACa 715/10 wyrok s.apel. 2010-10-14
w Poznaniu
LEX nr 756712
Przepisy prawa autorskiego nie regulują kwestii współodpowiedzialności za szkodę. Naruszenie majątkowego prawa autorskiego jest czynem niedozwolonym. W wyniku wyrządzenia szkody dochodzi do nawiązania stosunku zobowiązaniowego i w sprawach nieuregulowanych z mocy art. 1 k.c. znajdą zatem zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, w tym art. 441 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, to ich odpowiedzialność jest solidarna. Istotą odpowiedzialności solidarnej jest natomiast zwolnienie współdłużników wobec wierzyciela poprzez spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z nich (art. 366 § 1 k.c.).
184/06 wyrok ETPC 2010-10-12
Saaristo i inni v. Finlandia
LEX nr 603512... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
1. Należy wskazać, iż w spornym artykule [...] zostało podane imię i nazwisko O.T., jej rola w kampanii wyborczej oraz jej cywilna praca, a także to, iż była ona matką. Ponadto wskazano, iż była ona nową partnerką P.N. Artykuł [...] zawierał także fotografię O.T. [...].
Należy stwierdzić, iż fakty te zostały zaprezentowane w obiektywny sposób. Nie ma żadnych dowodów ani w rzeczy samej nie zarzucano skarżącym wprowadzenia [opinii publicznej] w błąd co do odnośnych okoliczności faktycznych, ani nie zarzucano im złej wiary. Nie sugeruje się także w żaden sposób, iż szczegóły dotyczące życia O.T. zostały uzyskane podstępem lub przy użyciu innych niedozwolonych środków. Okoliczności faktyczne wskazane w przedmiotowym artykule pozostawały poza sporem nawet przed sądami krajowymi.
Należy wskazać, iż O.T. była politycznie aktywna w polityce lokalnej, a jej udział w kampanii wyborczej w wyborach prezydenckich wzbudził polityczne zainteresowanie. Mimo iż nie można jej było uznać za urzędnika służby cywilnej ani za polityka w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, O.T. nie była także zupełnie prywatną osobą. Ze względu na swe funkcję w kampanii prezydenckiej O.T. publicznie promowała cele jednego z kandydatów na prezydenta, należąc do najbliższego kręgu jego współpracowników, a co za tym idzie - prezentując się w mediach podczas kampanii. Należy uznać, iż podejmując się obowiązków w charakterze rzecznika prasowego jednego z dwóch kandydatów na prezydenta, O.T. musiała rozumieć, iż jej własna osoba także przyciągnie zainteresowanie publiczne, a zakres ochrony jej życia prywatnego stanie się poniekąd bardziej ograniczony. W tym punkcie nie można się zgodzić z oceną statusu O.T. dokonaną przez większość składu Sądu Najwyższego. Należy uznać, iż nie przypisano wystarczającego znaczenia politycznemu charakterowi funkcji pełnionych przez O.T. oraz publicznemu kontekstowi, w którym te funkcje były realizowane.
(...)
II FSK 839/09 wyrok NSA W-wa 2010-09-16
LEX nr 745894
1. Na podstawie art. 163 § 3 p.p.s.a. sąd administracyjny nie jest władny dokonywać oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.
2. Nie jest utworem taki rezultat pracy, który jest zdeterminowany przez opisywany obiekt czy zjawisko, założony cel (funkcję), który jest jednym z możliwych do osiągnięcia przez osoby (specjalistów) podejmujących się tego samego zadania.
II OSK 1125/09 wyrok NSA W-wa 2010-09-07
LEX nr 746411
1. Przy wykładni art. 148 § 1 k.p.a. nie jest dopuszczalne prowadzenie jej w oderwaniu od całokształtu regulacji prawa do żądania wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną. Punktem wyjścia jest dla tej wykładni art. 2 Konstytucji RP. Z zasady demokratycznego państwa prawnego wynika prawo jednostki do podejmowania przez władzę publiczną działania kształtującego jej uprawnienia i obowiązki na podstawie konstytucyjnych aktów normatywnych. Wynika ta wartość demokratycznego państwa prawnego z art. 7 w związku z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP. Przepis ten przesądza expressis verbis, że "stanowi to podstawę do wznowienia postępowania". Taka wykładnia, która z uregulowania trybu wnoszenia żądania wznowienia postępowania powiązanego z niekonstytucyjnością art. 108 ust. 3 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych czyni niedopuszczalność rozpoznania i rozstrzygnięcia żądania jest sprzeczna z art. 2 w związku z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP.
2. Komisja Prawa Autorskiego jest organem władzy publicznej wyposażonym w kompetencje, który w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie ma w postępowaniu w sprawie wznowienia kompetencji do weryfikacji decyzji, a jedynie może dysponować aktami sprawy. Dlatego też należy odpowiednio stosować art. 148 § 1 k.p.a. w związku z art. 65 § 1 k.p.a., który stanowi o obowiązku przekazania sprawy do organu właściwego, jeżeli podanie wniesiono do organu niewłaściwego.
I ACa 620/10 wyrok s.apel. 2010-09-02
w Poznaniu
LEX nr 756690
Określona grupa osób może być z góry zaliczona do grona osób powszechnie znanych w rozumieniu przepisów prawa autorskiego bądź ze względu na pełniony urząd, bądź wykonywany zawód (sportowcy, aktorzy, dziennikarze), szczególnie jeśli osoba go wykonująca zdobędzie popularność. W szczególnych przypadkach w orbicie społecznych zainteresowań może znaleźć się tzn. zwykły człowiek jeśli będzie sprawcą określonego zdarzenia a jego działania zostaną odpowiednio nagłośnione (np. urządzi happening).
I ACa 220/10 wyrok s.apel. 2010-08-31
w Warszawie
LEX nr 1120091
1. Gdyby do obalenia domniemania przewidzianego w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. wystarczało samo wskazanie działającej w tym samym zakresie innej organizacji, to w sytuacji, w której Ministerstwo Kultury i Sztuki zezwala na działanie wielu organizacji o pokrywającym się zakresie zarządzania, domniemanie to mogłoby utracić swoje praktyczne znaczenie.
2. Dla wykładni art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. kluczowe jest ratio legis wprowadzenia go do u.p.a.p.p. Celem ustawodawcy było wyeliminowanie przypadków bezumownego i bezpłatnego wykorzystywania cudzych praw autorskich oraz ułatwienie ich ochrony. Domniemanie powyższe jest skuteczne wobec podmiotu, który nie ma zawartej umowy z organizacją zbiorowego zarządzania, a wykorzystuje utwory bądź artystyczne wykonania objęte ochroną prawną. Co do zasady bowiem powinien zawrzeć umowę licencyjną i wnosić stosowne opłaty za korzystanie z cudzych praw autorskich. Skoro tego nie czyni, a zgłasza się do niego organizacja zbiorowego zarządzania, domniemywa się, że jest ona uprawniona do pobierania wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich w ramach pola eksploatacji, którym zarządza. Odmiennie należy jednak traktować sytuację, w której podmiot korzystający z cudzych praw autorskich ma zawartą umowę z inną organizacją zbiorowego zarządzania działającą na tym samym polu eksploatacji.
3. Pojęcie "tego samego utworu lub artystycznego wykonania", o którym mowa w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. nie zawęża się do konkretnego utworu lub artystycznego wykonania, lecz oznacza te same kategorie utworów lub artystycznych wykonań.
V CSK 458/09 postanow. SN 2010-07-27
LEX nr 610225
1. Spór dotyczący wysokości wynagrodzenia, jakie ma płacić operator sieci kablowej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, może dotyczyć wynagrodzenia należnego w przyszłości na podstawie umowy, która ma być zawarta. Pominięcie rozstrzygnięcia ewentualnego konfliktu pomiędzy operatorem sieci kablowej a organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w drodze przewidzianej w art. 108 ust. 5 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych i przystąpienie operatora sieci kablowej do bezumownej reemisji w sieciach kablowych utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych oznacza nadawanie tych utworów bez zawarcia wymaganej umowy, o której stanowi art. 211 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Konsekwencją bezprawnego rozpowszechniania utworu jest naruszenie bezwzględnie obowiązujących autorskich praw majątkowych twórcy wynikających z art. 17 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w tym do wyłącznego korzystania z utworu. W takim przypadku organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie przysługuje prawo do żądania od operatora sieci kablowej wynagrodzenia za korzystanie z utworów reemitowanych w sieci kablowej na podstawie umowy, która nie została zawarta, lecz jedynie prawo dochodzenia od osoby, która naruszyła autorskie prawa majątkowe, roszczeń przewidzianych w art. 79 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, które nie są objęte kognicją, określoną art. 108 ust. 5 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Komisji Prawa Autorskiego.
2. W sytuacji, gdy dojdzie już do naruszenia autorskich praw majątkowych wskutek bezumownej reemisji utworów przez operatora sieci kablowej, nie ma miejsca na jakiekolwiek negocjacje warunków umowy, gdyż sytuacja prawna jest jednoznacznie ukształtowana przez bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa określające konsekwencje takiego stanu rzeczy.
I ACz 318/10 postanow. s.apel. 2010-07-23
w Rzeszowie
LEX nr 590554
W przypadku, gdy postanowienie w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia wydane było na wniosek (a nie z urzędu), zażalenie powinno zmierzać do zmiany postanowienia przez oddalenie wniosku o zabezpieczenie w całości lub do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Gdyby zaskarżone postanowienie podjęte zostało z urzędu (dotyczyło np. odrzucenia zażalenia), wniosek o jego uchylenie byłby właściwy, gdyż uchylenie pełni wówczas funkcję zmiany orzeczenia.
III CZP 1/10 uchwała SN 2010-07-13
Skład: 7 sędziów
OSNC 2011/1/1...
Sporem związanym z zawarciem umowy, o której mowa w art. 211 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), jest także spór dotyczący treści umowy. Dopuszczalność drogi sądowej w sprawach związanych z zawarciem takiej umowy uzależniona jest od wyczerpania postępowania przed Komisją Prawa Autorskiego, określonego w art. 108 ust. 5 ustawy.
I ACz 279/10 postanow. s.apel. 2010-07-09
w Rzeszowie
LEX nr 590553
1. Istotą praw znajdujących się w obrębie własności intelektualnej jest wyłączność korzystania (używania), ograniczenie zaś lub pozbawienie uprawnionego tej wyłączności w okresie poprzedzającym wytoczenie powództwa oraz w trakcie trwania procesu prowadzi do nieodwracalnych skutków materialnych i niematerialnych. Zakazanie na czas procesu stosowania tylko jednej z form naruszeń prawa autorskiego jest niewystarczające dla tymczasowej ochrony prawa autorskiego.
2. Zasady doręczenia ustanowione w art. 740 § 1 i 2 k.p.c. mają na celu zapobieżenie działaniom obowiązanego zmierzającym do wykonania postanowienia (w takim zakresie, w jakim nadaje się ono do wykonania w drodze egzekucji). Gdy wniosek obejmuje taki sposób zabezpieczenia, który podlega wykonaniu w drodze egzekucji, doręczenie postanowienia obowiązanemu powinno nastąpić albo przez sąd drugiej instancji (w przypadku prawomocnego oddalenia wniosku), albo też przez organ egzekucyjny równocześnie z przystąpieniem do wykonania postanowienia.
IV CSK 359/09 wyrok SN 2010-06-22
OSNC 2011/2/16...
Krótka jednostka słowna, pełniąca rolę znaku towarowego, może być utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), jeżeli wykazuje autonomiczną wartość twórczą.
I ACa 345/10 wyrok s.apel. 2010-06-22
w Warszawie
LEX nr 1120117
1. Prawa twórcy określone w art. 17 u.p.a.p.p. mają charakter wyłączny oraz bezwzględny, a swoją konstrukcją normatywną nawiązują do instytucji prawa własności, którego treść została określona w art. 140 k.c.
2. Wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p., to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor (autor opracowania zależnego), gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
IV CSK 359/09 wyrok SN 2010-06-22
LEX nr 694267
1. Związanie rozstrzygnięciem określonej kwestii w innej sprawie, różniącej się przedmiotem, występuje tylko w granicach podmiotowych prawomocności, czyli w sprawie, w której występują te same strony lub osoby objęte prawomocnością rozszerzoną orzeczenia na podstawie przepisu szczególnego.
2 Z art. 1 ust. 1 Prawa autorskiego wynika, że objęcie dzieła ochroną prawnoautorską nie zależy od jego przeznaczenia. Użytkowy charakter i cel powstania dzieła nie pozbawia go charakteru utworu w rozumieniu tego przepisu, jeżeli spełnione są określone w nim pozytywne przesłanki.
3. Dany wytwór, w tym krótka jednostka słowna, musi posiadać autonomiczną wartość twórczą, autonomiczne cechy utworu, określone w prawie autorskim i zdolność do samodzielnej egzystencji na różnych polach eksploatacji. O uzyskaniu statusu utworu nie decyduje natomiast sposób korzystania z danego wytworu, co jest szczególnie wyraźne, gdy chodzi, jak w rozważanym wypadku, o pojedyncze słowo.
4. Sama idea, pomysł, polegający na połączeniu określonego słowa ze sposobem jego wykorzystania w ściśle określonym celu, nie podlega ochronie prawnoautorskiej.
I ACa 129/10 wyrok s.apel. 2010-05-27
w Katowicach
LEX nr 686844
Każde tłumaczenie cudzego utworu, z zastosowaniem wyłączeń o jakich mowa w art. 4 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest przedmiotem prawa autorskiego.
I ACa 257/10 wyrok s.apel. 2010-05-14
w Łodzi
OSAŁ 2011/4/38...
1. Wobec wszystkich roszczeń wymienionych w art. 79 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), legitymacja czynna przysługuje twórcy lub pierwotnemu podmiotowi autorskich praw majątkowych albo ich następcom prawnym. Legitymacja czynna przysługuje również licencjobiorcy wyłącznemu (art. 67 ust. 4) oraz organizacjom zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (art. 105).
2. W procesach o naruszenie autorskich praw majątkowych na powodzie ciąży obowiązek wykazania, że jest on uprawniony do utworu. W przypadku, gdy z roszczeniem występuje podmiot zagraniczny, mający siedzibę w kraju sygnatariuszu Konwencji Berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych (Pakt Paryski), to w myśl jej przepisów zakres ochrony praw majątkowych, jak i środki jej dochodzenia, są normowane wyłącznie przez ustawodawstwo państwa, w którym żąda się ochrony.
I ACa 1100/09 wyrok s.apel. 2010-04-16
w Warszawie
Apel.-W-wa 2011/1/1
Publikacja zdjęć, które nie stanowią wizerunku (podobizny) danej osoby, ale w powiązaniu z treścią artykułu umożliwiają jej rozpoznanie (identyfikację) stanowi naruszenie dóbr osobistych.
I ACa 1216/09 wyrok s.apel. 2010-03-09
w Warszawie
LEX nr 1120064
Przepis art. 50 u.p.a.p.p. pełni przede wszystkim funkcję ochronną praw twórcy, zatem w sytuacji, gdy sam twórca akceptuje takie określenie pól eksploatacji, funkcja ochronna przepisu art. 50 u.p.a.p.p. nie może dawać argumentów podmiotom trzecim do kwestionowania skuteczności umowy dotyczącej przeniesienia autorskich praw majątkowych.
I SA/Kr 60/10 wyrok wsa 2010-03-05
w Krakowie
LEX nr 570665
1. Strona internetowa jest wprawdzie utworem podlegającym ochronie prawno autorskiej w rozumieniu art.1 ust.1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ale umowy "dzierżawy" stron internetowych nie są umowami z praw majątkowych w rozumieniu art. 18 u.p.d.o.f.
2. Umowa "dzierżawy" (a właściwie nienazwana umowa podobna do umowy dzierżawy) może skutecznie, co do zasady, doprowadzić do zobowiązania się właścicieli stron internetowych do niewykonywania praw osobistych autorskich związanych z prawem do zachowania integralności utworu. Powyższe byłoby możliwe zarówno w przypadku gdyby właściciel był jednocześnie twórcą jak też w przypadku dysponowania przez niego stosownymi zezwoleniami właściwego twórcy na tego typu wykonywanie osobistych praw autorskich. W konsekwencji powiązanie oddania do używania części stron internetowych w celu zamieszczania na nich reklam z koniecznością zobowiązania się do niewykonywania w tym zakresie osobistych praw autorskich dotyczących zachowania integralności utworu, w ocenie Sądu, nie zmienia możliwości zaszeregowania umów zawieranych przez Spółkę do umów nienazwanych podobnych do umów dzierżawy.
3. Wynagrodzenia wypłacane przez Spółkę, zajmującą się świadczeniem usług reklamowych, osobom fizycznym - właścicielom stron internetowych (nie prowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należy kwalifikować jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.
I ACa 779/09 wyrok s.apel. 2010-03-04
w Warszawie
LEX nr 1120174
1. Ewentualne wady uzasadnienia zaskarżonego wyroku - co do zasady nie mogą zostać zakwalifikowane jako nierozpoznanie istoty sprawy. To, czy w istocie sprawa została wadliwie, czy prawidłowo rozstrzygnięta nie zależy bowiem od tego, jak zostało napisane uzasadnienie.
2. Kwestia uznania przez sąd, iż przedmiotem zbiorowego zarządzania jest pobieranie wynagrodzenia na podstawie art. 70 ust. 2 pkt 4 u.p.a.p.p. w zw. art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p., nie należy do sfery ustaleń faktycznych, lecz sfery prawa materialnego.
3. Jeżeli organizacja zbiorowego zarządzania nie dysponuje zatwierdzoną tabelą wynagrodzeń i strony nie określiły wysokości wynagrodzenia w drodze porozumienia, wynagrodzenie powinno być określone przez Sąd zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 110 u.p.a.p.p., to znaczy z uwzględnieniem wpływów osiąganych z korzystania z utworu oraz charakteru i zakresu korzystania. Przy określaniu stosownego wynagrodzenia, w sytuacji braku zatwierdzonych tabel, Sąd powinien brać pod uwagę ceny wolnorynkowe stosowane na rynku krajowym i zagranicznym, w tym także stawki stosowane przez inne organizacje zbiorowego zarządzania za korzystanie z utworu na takim samym polu eksploatacji i porównać je z proponowanymi przez strony. Jeżeli stawka proponowana przez organizację zbiorowego zarządzania, w oparciu o przyjętą przez nią, ale nie zatwierdzoną tabelę, nie odbiega od powszechnie stosowanych na danym polu i odpowiada zasadom wskazanym w art. 110 u.p.a.p.p., może być przyjęta przez Sąd za podstawę określenia wynagrodzenia należnego twórcy od korzystającego.
I ACa 1168/09 wyrok s.apel. 2010-02-25
w Warszawie
LEX nr 1120061
Postępowanie oparte na art. 108 ust. 7 u.p.a.p.p. nie jest postępowaniem odwoławczym zmierzającym do sądowej kontroli postępowania przed Komisją Prawa Autorskiego, lecz daje podstawę do wszczęcia nowego postępowania przed sądem powszechnym, który rozstrzyga merytorycznie o zasadności powództwa, a nie o zasadności orzeczenia Komisji np. poprzez jego zmianę, czy też uchylenie.
VI ACa 809/09 wyrok s.apel. 2010-02-19
w Warszawie
Apel.-W-wa 2010/3/27
Zasada adekwatności sankcji za naruszenie majątkowych praw autorskich wymaga uwzględnienia rodzaju i zakresu działań naruszyciela. Podmiot, który uczestniczył jedynie w końcowym etapie dystrybucji książki, w ten sposób, że zawierał z nabywcą umowę sprzedaży, nie może ponosić odpowiedzialności za działania innego podmiotu (wydawcy), który zamieszczał ofertę sprzedaży książki w Internecie, odbierał, a następnie przekierowywał do niego zamówienia.
I ACa 701/09 wyrok s.apel. 2010-01-26
w Warszawie
LEX nr 1120169
Unormowanie zawarte w przepisie art. 70 ust. 2 u.p.a.p.p. ma zastosowanie także do zagranicznych twórców - współautorów utworu audiowizualnego.
I ACa 461/09 wyrok s.apel. 2010-01-07
w Warszawie
LEX nr 1120135
1. Wynikające z art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. uprawnienie organizacji zbiorowego zarządzania do żądania informacji jest roszczeniem prawa materialnego.
2. Kodeks cywilny nie zawiera definicji działalności gospodarczej, stąd przy wykładni art. 431 k.c. stosować się powinno zawierający takie objaśnienie art. 2 u.s.d.g. oraz uwzględniać stanowisko judykatury przyjmujące, że działalność gospodarczą wyróżniają pewne specyficzne właściwości, do których należy zaliczyć zawodowy (a więc stały) charakter, związaną z nim powtarzalność podejmowanych działań, podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym. Przedsiębiorca musi spełnić jeszcze inne cechy, które immanentnie wiążą się z jego statusem i stanowią elementy działalności gospodarczej. Należy do nich zarobkowe prowadzenie działalności, jej zorganizowanie, ciągłość i zawodowy (profesjonalny) charakter. Jest powszechnie przyjmowane, że cechy te muszą wystąpić łącznie, brak którejkolwiek z nich nie kwalifikuje podmiotu do kategorii przedsiębiorców.
3. Wprowadzenie do obrotu urządzeń reprograficznych na terenie wspólnoty nie wyczerpuje prawa do pobrania opłaty, o której mowa w art. 20 u.p.a.p.p. Producenci i importerzy urządzeń reprograficznych wprowadzając te urządzenia do obrotu na konkretnym terytorium, tamże stwarzają warunki do przegrywania utworów przez inne osoby, dlatego na nich zostaje przerzucony jest ciężar uiszczenia opłaty, o której mowa.
I ACa 893/09 wyrok s.apel. 2009-12-17
w Poznaniu
LEX nr 628228
1. Ustalenie istnienia niedozwolonych zapożyczeń we wzornictwie przemysłowym, z uwagi na specyfikę tego rodzaju utworów, wymagałoby, co do zasady, sięgnięcia do wiadomości specjalnych, czyli przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.
2. Stosownie do przepisu art. 1 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest jednie utwór "ustalony", uzewnętrzniony w sposób umożliwiający jego indywidualizację, tj. odróżnienie od innych wytworów twórczości człowieka. Nie może być uznany za utwór w tym znaczeniu jedynie opis przyszłego, mogącego hipotetycznie powstać, utworu.
I CSK 160/09 wyrok SN 2009-12-16
OSNC 2010/7-8/114...
Zakwalifikowanie sportowca do kadry narodowej i wyrażenie przez niego zgody na występowanie w reprezentacji kraju uprawnia polski związek sportowy do wykorzystania wizerunku zawodnika w stroju reprezentacyjnym do celów gospodarczych (art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym, Dz.U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.).
II CSK 259/09 wyrok SN 2009-11-25
LEX nr 551105
1. W art. 79 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych chodzi jedynie o wynagrodzenie za bezprawne korzystanie z autorskich praw majątkowych do danego utworu (w przypadku zawinionego naruszenia tych praw - w potrójnej wysokości), nie ma natomiast żadnych podstaw do obejmowania "stosowanym wynagrodzeniem" także wynagrodzenia należnego twórcy za stworzenie utworu, w tym poniesionych przez niego kosztów wykonania działa.
2. Zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c., jedynie co do wierzytelności w zawezwaniu tym określonych, tak co do przedmiotu żądania, jak i wysokości. Nie przerywa zaś co do innych roszczeń, które mogą wynikać z tego samego stosunku prawnego, ani ponad kwotę w zawezwaniu określoną.
3. Sąd drugiej instancji nie może modyfikować wyroku sądu pierwszej instancji w części niezaskarżonej przez stronę przeciwną w żadnym z jego elementów, a więc zarówno co do rozstrzygnięcia głównego, jak i zasądzonych odsetek.
4. Z mocy art. 39813 § 2 k.p.c. Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami stanowiącymi podstawę faktyczną orzeczenia sądu drugiej instancji. Co prawda związanie to nie wyłącza kontroli zgodności z prawem postępowania, w którym dane ustalenia zostały dokonane, gdyż w przeciwnym razie wyłączona byłaby druga podstawa skargi kasacyjnej (art. 3981 § 1 pkt 2 k.p.c.), zawierająca tylko ograniczenie w postaci wpływu uchybienia na treść rozstrzygnięcia.
I ACa 606/08 wyrok s.apel. 2009-11-19
w Warszawie
LEX nr 1120159
Organizacja zbiorowego zarządzana obowiązana jest, stosownie do treści art. 106 § 1 u.p.a.p.p., jednakowo traktować wszystkich swoich członków, a zatem reprezentując jednego z nich w sporze przeciwko drugiemu postąpiłby niezgodnie z ustawą.
IV CSK 232/09 wyrok SN 2009-11-19
OSNC-ZD 2010/3/76
UWAGA: Z uzasadnienia orzeczenia wynika, że teza dotyczy wykładni art. 13 ust. 2 ustawy prawo prasowe z 1984 r. i art. 81 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 1994 r.
Ograniczenie ochrony wizerunku wynikające z art. 81 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) nie uchyla zakazu przewidzianego w art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), dotyczącego osób, przeciwko którym toczy się postępowanie karne.
I ACz 807/09 postanow. s.apel. 2009-10-21
w Białymstoku
OSAB 2009/4/28-30
Art. 105 ust. 2 prawa autorskiego jest przepisem materialnoprawnym, a nie procesowym, i dochodzenie roszczenia opartego na w/w przepisie winno odbywać się w postępowaniu rozpoznawczym w trybie procesu, a nie w postępowaniu zabezpieczającym. Przewidziane w tym przepisie udzielenie informacji jest świadczeniem i odmowa spełnienia tego świadczenia przez osobę zobowiązaną stanowi podstawę do wystąpienia z tzw. roszczeniem informacyjnym, które nie należy ani do kategorii zabezpieczenia dowodów, ani do kategorii zabezpieczenia powództwa.
I CSK 72/09 wyrok SN 2009-10-15
Biul.SN 2009/12/11...
Umieszczenie w materiałach promocyjnych imprezy artystycznej samego imienia i nazwiska, także osoby publicznie znanej, za jej zgodą nie jest tożsame z naruszeniem wizerunku tej osoby.
I ACa 537/09 wyrok s.apel. 2009-10-14
w Warszawie
LEX nr 1120147
1. Art. 105 u.p.a.p.p. jest przepisem prawa materialnego, a uprawnienie organizacji zbiorowego zarządzania do ochrony praw autorskich lub pokrewnych zwalnia ją od obowiązku wykazywania (w zakresie pola eksploatacji określonego w zezwoleniu - art. 104 u.p.a.p.p.) upoważnienia do reprezentacji, zarówno w procesie o zapłatę, jak i w ewentualnym procesie o ujawnienie informacji i dokumentów (art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p.).
2. Obok ustalenia wynagrodzenia, roszczenie informacyjne - przewidziane w art. 105 u.p.a.p.p. - służy ustaleniu wysokości opłat dochodzonych przez organizacje zbiorowego zarządzania. Zasadniczym uprawnieniem przysługującym - i to wyłącznie organizacji zbiorowego zarządzania - jest uzyskanie od producentów i importerów urządzeń reprograficznych świadczenia uregulowanego w art. 20 ust. 1 pkt 2 u.p.a.p.p. w postaci opłaty w wysokości nieprzekraczającej 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń. Roszczenie informacyjne stanowi uprawnienie pomocnicze w ramach tego samego stosunku zobowiązaniowego, które skierowane do tych samych podmiotów zobowiązanych służy zapewnieniu realizacji uprawnienia zasadniczego. Uzyskane w procesie informacje stanowią podstawę do ustalenia wysokości świadczenia przysługującego organizacji zbiorowego zarządzania bez względu na to, czy organizacja ta zamierza dochodzić opłat na drodze sądowej. Uzyskane w tym postępowaniu dane mogą jedynie służyć do kontroli danych, które zostały wcześniej dobrowolnie przekazane lub do dokonania podziału świadczeń pomiędzy uprawnionymi twórcami i wydawcami.
3. Twórcy, których utwory są kopiowane w ramach własnego użytku osobistego, nie mają roszczenia o wynagrodzenie w stosunku do kopiujących, jak również nie mają roszczenia o wypłatę wynagrodzenia do organizacji zbiorowego zarządzania. Opłaty przewidziane w art. 20 ust. 1 pkt 2 u.p.a.p.p. stanowią w relacjach pomiędzy organizacją zbiorowego zarządzania a producentami i importerami urządzeń szczególny rodzaj obowiązkowego świadczenia, które dopiero w dalszej kolejności przypada twórcom i wydawcom według kryteriów przewidzianych w art. 20 ust. 4 u.p.a.p.p.
III SA/Wa 643/09 wyrok wsa 2009-09-22
w Warszawie
LEX nr 599633
Kwestia, czy dane dzieło jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego, nie decyduje wola stron, lecz ustalenia faktyczne.
III CZP 57/09 uchwała SN 2009-09-17
OSNC 2010/4/49...
Żądanie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi udzielenia na podstawie art. 105 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) informacji niezbędnych do określenia wysokości dochodzonych przez nią opłat, określonych w art. 20 ust. 1 pkt 2, podlega rozpoznaniu w postępowaniu procesowym.
III CZP 57/09 uchwała SN 2009-09-17
LEX nr 533065
1. Poza materialną konstrukcją stosunku zobowiązaniowego, art. 105 ust. 2 pr. aut., podobnie jak art. 47 tej ustawy, nie zawiera żadnych wskazówek co do dochodzenia opartego na jego treści roszczenia informacyjnego. Dlatego kwalifikując wszczętą na jego podstawie sprawy należy uwzględnić przewidziane w art. 13 § 1 k.p.c. domniemanie postępowania procesowego. Należy podkreślić, że nie chodzi w nim tylko o podział na postępowanie procesowe i nieprocesowe, ale także na postępowania zabezpieczające i egzekucyjne. W ustawie Prawo autorskie nie ma przepisu, który odsyłałby "sprawy informacyjne" do trybu postępowania nieprocesowego, zabezpieczającego lub egzekucyjnego.
2. Postępowanie informacyjne przewidziane w art. 105 ust. 2 w związku z art. 20 ust. 1 pkt 2 pr. aut. nie jest immanentnie związane z innym postępowaniem rozpoznawczym. Uzyskane w nim dane mogą jedynie służyć do kontroli danych, które zostały wcześniej dobrowolnie przekazane lub do dokonania podziału świadczeń pomiędzy uprawnionymi twórcami i wydawcami. Stąd też w tych sprawach bezprzedmiotowy byłby obowiązek wyznaczania terminu do wszczęcia postępowania rozpoznawczego (art. 733 k.p.c.).
I CSK 35/09 wyrok SN 2009-09-16
OSNC 2010/3/47...
Wskazanie właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub pokrewnymi przez Komisję Prawa Autorskiego, o którym mowa w art. 107 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), nie może być zastąpione porozumieniem organizacji zbiorowego zarządzania przyznającym jednej z nich wyłączność działania w określonym terminie.
I ACa 502/09 wyrok s.apel. 2009-08-12
w Poznaniu
LEX nr 756618
1. Norma zawarta w art. 44 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych ma charakter bezwzględnie obowiązujący.
2. Ilekroć jedna ze stron swym postępowaniem spowoduje uniemożliwienie lub znaczne utrudnienie wykazania okoliczności przeciwnikowi, na którym spoczywał ciężar ich udowodnienia, wówczas na tę stronę przechodzi ciężar dowodu, co do tego, że okoliczności takie nie zachodziły.
3. Sprawa o dodatkowe wynagrodzenie z art. 44 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest sprawą o dochody w rozumieniu art. 322 k.p.c. Wynagrodzenie twórcy należne mu w sytuacji nie objętej umową, gdy okazało się, że korzyści wydawcy są w rażącej dysproporcji z umówioną kwotą, jest dochodem twórcy.
II CSK 66/09 wyrok SN 2009-07-24
LEX nr 794575
Tłumaczenie z języka obcego na język polski może być utworem w rozumieniu ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jeżeli zawiera niezbędne cechy, które musi posiadać każdy utwór. Musi to więc być taki przejaw działalności twórczej, który ma indywidualny charakter.
VI ACa 5/09 wyrok s.apel. 2009-07-17
w Warszawie
M.Prawn. 2011/5/278
Prawidłowo wskazał sąd I instancji, że zgody na publikację wizerunku nie domniemywa się, jednak art. 81 ust. 1 PrAut nie wymaga także, aby zgoda ta wyrażona została w formie pisemnej. Jej udzielenie może nastąpić w każdej formie, a ustalenie faktu wyrażenia zgody na publikację wizerunku może nastąpić przy użyciu wszelkich środków dowodowych.
C-5/08 wyrok TS 2009-07-16
Infopaq International A/S v. Danske Dagblades Forening (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2009/7B/I-6569...
1. Czynność dokonywana w trakcie procesu pozyskiwania danych, polegająca na przechowywaniu w pamięci komputera zawierającego 11 słów wycinka utworu podlegającego ochronie oraz na wydrukowaniu tego wycinka, może wchodzić w zakres pojęcia częściowego zwielokrotniania w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, jeśli zwielokrotnione w ten sposób elementy stanowią wyraz własnej twórczości intelektualnej ich autora, przy czym kwestia ta podlega zbadaniu przez sąd krajowy.
W istocie prawo autorskie w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 2001/29 może znajdować zastosowanie jedynie w stosunku do przedmiotu, który jest oryginalny w tym sensie, że stanowi własną twórczość intelektualną jego autora. Gdy chodzi o części utworu, są one chronione prawem autorskim, jeżeli jako takie przyczyniają się do oryginalności całego dzieła. Poszczególne części utworu podlegają ochronie na podstawie wspomnianego przepisu, pod warunkiem że zawarte są w nich określone elementy stanowiące wyraz własnej twórczości intelektualnej autora utworu. Z uwagi na wymóg dokonywania szerokiej interpretacji ochrony przysługującej na podstawie art. 2 wspomnianej dyrektywy, nie można wykluczyć, że niektóre z oderwanych zdań czy też nawet niektóre części zdań zawartych w danym tekście będą w stanie oddać oryginalność publikacji takiej jak artykuł prasowy, ukazując czytelnikowi element artykułu, który sam w sobie stanowi wyraz własnej twórczości intelektualnej jego autora. Takie zdania lub ich części mogą zatem być przedmiotem ochrony ustanowionej w art. 2 lit. a) dyrektywy.
(por. pkt 37-39, 47, 48, 51; pkt 1 sentencji)
2. Czynność polegająca na wydrukowaniu wycinka zawierającego 11 słów, która jest dokonywana w trakcie procesu pozyskiwania danych, na który składa się skanowanie artykułów prasowych i następnie przekształcanie ich w pliki tekstowe, elektroniczne zwielokrotnianie i zapisywanie części zwielokrotnionego tekstu oraz jego druk, nie spełnia określonej w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, przesłanki odnoszącej się do charakteru tymczasowego, a co za tym idzie, proces ten nie może być realizowany bez uzyskania zgody zainteresowanych podmiotów praw autorskich.
(...)
II CSK 89/09 wyrok SN 2009-07-10
LEX nr 1055047
Art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p. jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 363 § 2 k.c., więc wyłącza jego stosowanie. Skoro przepis szczególny zawiera niedoznający wyjątku nakaz ustalania wysokości wynagrodzenia w chwili jego dochodzenia czyli uwzględnienia stanu rzeczy - w rozumieniu art. 316 § 1 k.p.c. - istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, to nie można obejść tego nakazu przez zastosowanie wyłączonego przepisu ogólnego.
III SA/Wa 34/09 wyrok wsa 2009-07-03
w Warszawie
LEX nr 526441
Z uwagi na fakt, że zgodnie z art. 29 § 1 pkt 1 k.p., umowa o pracę winna określać rodzaj pracy, czyli zakres obowiązków pracownika, zamiar nałożenia na niego obowiązku wykonywania dzieł w rozumieniu prawa autorskiego winien wynikać wprost z treści umowy. Dopiero w razie nałożenia na pracownika obowiązku wykonania utworu w rozumieniu praw autorskiego w umowie o pracę, będzie mogło mieć zastosowanie domniemanie z art. 12 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
III CZP 43/09 postanow. SN 2009-06-25
LEX nr 522901
1. W procesie o ustalenie praw autorskich do spornego dzieła każda z osób za którymi przemawia domniemanie z art. 8 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych musi występować osobiście lub przez osoby które będą reprezentowały tylko jej interesy.
2. W sytuacji gdy proces o ustalenie toczy się pomiędzy innymi podmiotami niż te, którym z punktu widzenia prawa materialnego ma przysługiwać określone prawo, warunkiem jego dopuszczalności powinna być ocena tego, czy w takim procesie każdy z podmiotów, który może być potencjalnie uprawniony lub być stroną określonego stosunku prawnego, ma zapewnioną możliwość ochrony swoich interesów. Tylko wobec tego jeżeli do procesu toczonego bez udziału podmiotu, którego ustalenie dotyczy, podmiot taki nie mógłby zostać dopuszczony, należałoby ustalenie prowadzić w odrębnym procesie.
III SA/Wa 3288/08 wyrok wsa 2009-06-24
w Warszawie
LEX nr 512197
1. Ochronie podlega każdy przejaw twórczości, również skonkretyzowana, ujawniona w dziele idea (pomysł). Aby przysługiwała tej idei ochrona musi ona odpowiadać cechom przedmiotu prawa autorskiego - musi zatem być oryginalna i mieć twórczy, indywidualny charakter.
2. Aby można było zastosować przepis art. 21 ust. 1 pkt 17 u.p.d.o.f. konieczne jest, aby świadczenie wypłacane było w wykonaniu ustawowego uprawnienia do tego świadczenia. Inaczej mówiąc to z ustawy musi wynikać możliwość wypłacania tego świadczenia.
I ACa 459/09 wyrok s.apel. 2009-06-18
we Wrocławiu
OSAW 2009/4/144
1. Interes społeczny, jako przesłanka wyłączająca bezprawność, jest nadrzędny wówczas, gdy do opinii społecznej dociera przekaz o patologiach życia publicznego zasługujących na napiętnowanie, ale tylko wówczas, gdy znajduje on oparcie w faktach i zaistniał w rzeczywistości. Nie ma żadnego uzasadnienia dla zaaprobowania działań polegających na stawianiu tez o nagannych zachowaniach (bezpodstawnej obronie przestępcy), gdy nie znajdują one uzasadnienia w faktach, a kreowane są w oparciu o dokument, którego istota jest wypaczana przez własną ocenę dziennikarza.
2. Zezwolenie na rozpowszechnianie wizerunku może być udzielone w dowolnej formie, ale zgoda musi być zawsze niewątpliwa. Na umieszczenie tychże zdjęć powód nie wyraził zgody i nie był o to pytany. Nie wystarcza tu przekonanie dziennikarki, że skoro prowadziła z powodem rozmowę i przedstawiła się służbowo, to powinien domyślać się, że jego zdjęcie zostanie wykorzystane. Pozostaje to w oczywistej sprzeczności z powołanym przepisem art. 81 ustawy o prawie autorskim.
I CSK 465/08 wyrok SN 2009-06-05
LEX nr 510611
1. Art. 26 ust. 1 pkt 3 u.k.s.c. ma zastosowanie jedynie do roszczeń niemajątkowych o ochronę dóbr osobistych.
2. Treść oświadczenia, o jakim mowa w art. 24 § 1 k.c., powinna być adekwatna do działania naruszającego dobra osobiste pokrzywdzonego, zatem powinna do tego działania się odnosić.
3. Nie można uznać, że jedynie konkretne sformułowania zawarte w materiałach prasowych mogą stanowić podstawę oceny w świetle art. 23 i 24 k.c. oraz art. 12, 41, 37 i 38 ustawy - Prawo prasowe. Za naruszające dobra osobiste może też bowiem być uznana kompozycja artykułu, tytuły, podtytuły, zdjęcia, o ile ich dobór i układ tworzy nieprawdziwy godzący w te dobra obraz osoby, której dotyczy.
4. Przepis art. 38 pr. pras. nie wyłącza stosowania przepisów prawa cywilnego dotyczących dóbr osobistych, zachodzi tu jedynie kumulatywny zbieg przepisów. Wybór środków ochrony prawnej należy do pokrzywdzonego. Jeżeli zatem pokrzywdzony domaga się, na podstawie art. 24 § 1 k.c. złożenia oświadczenia o przeproszeniu przez wszystkich pozwanych, ale nie żąda, aby każdy z nich osobno opublikował to oświadczenie, lecz poprzestaje na żądaniu opublikowania przez niektórych tylko pozwanych jednego wspólnego oświadczenia, to nie można uznać takiego żądania za pozbawionego podstawy prawnej.
5. Do osób powszechnie znanych można zaliczyć takie osoby, które wprost lub w sposób dorozumiany godzą się na podawanie do publicznej wiadomości wiedzy o swoim życiu, w tym także osoby prowadzące działalność gospodarczą lub społeczną. Są to osoby, które uczestniczą w życiu publicznym. Uczestnictwem w życiu publicznym jest branie udziału w charakterze eksperta w posiedzeniach komisji czy podkomisji sejmowych, skoro relacje z takich posiedzeń przekazywane są do publicznej wiadomości. Nie wystarcza to jednak jeszcze do wykluczenia potrzeby uzyskania zezwolenia na wykorzystanie wizerunku takiej osoby.
I ACa 248/09 wyrok s.apel. 2009-06-03
w Warszawie
LEX nr 1120099
1. Domniemanie z art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. ma na celu uproszczenie i ułatwienie dowodzenia legitymacji organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, zwalniając ją z potrzeby wykazywania legitymacji w odniesieniu zarówno do repertuaru określonej kategorii, jak i poszczególnych pozycji składających się na ten repertuar wchodzący w zakres uzyskanego zezwolenia. Nie można zatem uzależniać zawarcia z OZZ umowy lub wypłaty należnego wynagrodzenia autorskiego od wykazania przez OZZ, że powierzone jej zostały prawa w dochodzonym zakresie, jeżeli organizacja wykaże, że dane kategorie dóbr są objęte uzyskanym zezwoleniem.
2 ,,Objęte zbiorowym zarządzaniem" w rozumieniu art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. są te typy uprawnień autorskich lub pokrewnych w stosunku do których sama ustawa przewiduje konieczność realizowania ich przez organizację zbiorowego zarządzania - jak w przypadku art. 70 u.p.a.p.p. W odniesieniu do tych uprawnień domniemanie z art. 105 ust. 1 traci rację bytu, skoro ustawa i tak narzuca w takich wypadkach wyłączną kompetencję organizacji.
3. Uprawnienie z art. 70 ust. 2 u.p.a.p.p. przysługuje zagranicznym twórcom. Zgodnie z art. 5 ust. 4 u.p.a.p.p. przepisy ustawy stosuje się do utworów, które są chronione na podstawie umów międzynarodowych. W zakresie ochrony praw autorskich Polskę wiążą przede wszystkim konwencje wielostronne - berneńska i powszechna, przewidujące ochronę praw autorskich na zasadzie asymilacji, czyli zrównania twórców obcych z krajowymi, zaś z dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej ochrona wynikająca z u.p.a.p.p. obejmuje obywateli innych państwa Unii na zasadzie pełnej asymilacji, a więc tak jak obywateli polskich.
I FSK 385/08 wyrok NSA W-wa 2009-05-27
LEX nr 593952
1. Zakwalifikowanie danej umowy jako umowy licencyjnej wyłącznej dopuszczalne jest tylko w przypadku wyraźnego wprowadzenia do umowy, w formie pisemnej, odpowiedniego postanowienia co do wyłącznego charakteru licencji bądź postanowienia wyraźnie sprzeciwiającego się udzielaniu dalszych licencji przez licencjodawcę.
2. Udzielenie sublicencji nie odbywa się ani poprzez uzupełnienie, ani poprzez zmianę umowy licencyjnej. Sublicencja nie może także mieć cech licencji wyłącznej, albowiem udzielenie licencji wyłącznej to uprawnienie twórcy. Nie mają do niej zatem zastosowania określone art. 67 ust. 5 u.p.a.p.p. wymogi dotyczące formy.
I ACa 212/09 wyrok s.apel. 2009-05-22
w Warszawie
Apel.-W-wa 2010/1/5
Uprawniony z utworu inspirującego nie może dochodzić zapłaty wynagrodzenia od twórcy utworu inspirowanego na podstawie art. 79 prawa autorskiego. Dopuszczalne jest zawarcie odpłatnej umowy potwierdzającej uprawnienie do wykorzystania cudzego utworu jako inspiracji (art. 3531 k.c.).
I ACa 158/09 wyrok s.apel. 2009-05-19
w Warszawie
Apel.-W-wa 2010/3/24
Osoba, która aktywnie włącza się w rywalizację partii politycznych w kampanii wyborczej, użycza własnego wizerunku dla celów związanych z promocją jednej i krytyką innej partii, może być uznana za osobę powszechnie znaną, a jej dane osobowe i wizerunek, wykonany w związku z nim mogą być wykorzystywane w reklamie politycznej tego innego ugrupowania. Przekaz taki mieści się w granicach urzeczywistniania prawa obywateli do informacji, kontroli krytyki społecznej oraz jawności życia publicznego.
II CSK 701/08 wyrok SN 2009-05-15
LEX nr 519312
Na przewidziane w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. domniemanie nie można się powoływać, gdy do tego samego utworu lub artystycznego wykonania rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania. Do uchylenia omawianego domniemania nie wystarczy samo wskazanie, że istnieje inna organizacja działająca w tym samym zakresie. Kwestionujący legitymację danej organizacji w odniesieniu do konkretnych praw musi ponadto wykazać, że inna organizacja działająca w tym samym zakresie powołuje się wobec niego na swój tytuł do tych samych praw. Gdyby do obalenia domniemania przewidzianego w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. wystarczało samo wskazanie działającej w tym samym zakresie innej organizacji, to w sytuacji, w której Ministerstwo Kultury i Sztuki zezwala na działanie wielu organizacji o pokrywającym się zakresie zarządzania, domniemanie to mogłoby utracić swoje praktyczne znaczenie.
VI ACa 1240/08 wyrok s.apel. 2009-04-21
w Warszawie
Apel.-W-wa 2009/3/28...
Prawo do reemisji utworów audiowizualnych nie objęte zezwoleniem Ministra Kultury i Ochrony Dziedzictwa Narodowego (poprzednio Ministra Kultury i Sztuki) nie jest objęte domniemaniem prawnym dotyczącym legitymacji organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi wynikającym z art. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. 2006 r. Nr 90, poz. 631).
III SA/Wa 3132/08 wyrok wsa 2009-04-14
w Warszawie
LEX nr 532673
1. W żadnym razie kryterium wykluczającym dany wytwór intelektualny jako utwór nie może być okoliczność, iż utwór powstał w związku z pełnioną funkcją lub zajmowanym stanowiskiem.
2. Jeśli zasady przyznawania stypendiów naukowych zostały określone w statucie uczelni, a minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego ów statut zatwierdził po zasięgnięciu opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego w zakresie przyznawania tych stypendiów, to warunek określony w art. 21 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.f. został spełniony.
I SA/Wa 986/08 wyrok wsa 2009-04-08
w Warszawie
LEX nr 554824
1. Ustawodawca w przepisie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki wprowadził nową, samodzielną przesłankę wznowienia o charakterze szczególnym. Przesłanka ta w sprawie o nadanie stopnia naukowego ma pierwszeństwo przed przesłankami wymienionymi w art. 145 § 1 k.p.a. W tego rodzaju sprawach nie stosuje się przesłanek terminu, w tym terminu przedawnienia z art. 146 § 1 k.p.a.
2. Praca naukowa mająca znamiona przestępstwa z art. 115 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, poza odrębnym przypadkiem z art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, może być różnie kwalifikowana, w zależności od znaczenia, jakie nadaje jej organ wznowieniowy. Plagiat może bowiem stanowić podstawę z art. 145 § 1 pkt 2 (przestępstwo), art. 145 § 1 pkt 1 (fałszywy dowód) lub z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. (nowy, istotny dla sprawy i nieznany organowi dowód przed wydaniem decyzji).
I ACz 190/09 postanow. s.apel. 2009-04-06
w Białymstoku
OSAB 2009/1/27-34
1. Zmiana wykładni art. 211 ust. 2 prawa autorskiego w orzecznictwie Sądu Najwyższego, polegająca na zakwalifikowaniu do rozpoznania przez Komisję Prawa Autorskiego sporów nie tylko na tle obowiązku zawarcia umowy, ale również jej warunków, nie pozwala na wnioskowanie, że na jej tle możemy przyjmować, że Komisja obejmuje swą kognicją wszelkiego rodzaju spory między organizacją zbiorowego zarządzania i operatorem telewizji kablowej, w tym o orzeczenie zakazu reemisji i zapłatę odszkodowania z tytułu naruszenia majątkowych praw autorskich reprezentowanych przez tę organizację podmiotów.
2. Nie stoi na przeszkodzie zabezpieczeniu dowodów fakt, że informacje, które pozwany ma podać, mogą stanowić tajemnicę handlową.
III SK 19/08 wyrok SN 2009-04-02
LEX nr 580522
1. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie jest organem właściwym do oceny wysokości stawek wynagrodzeń autorskich pobieranych przez organizacje zbiorowego zarządzania za udzielanie licencji na korzystanie z zarządzanych utworów muzycznych.
2. Przepis art. 2 ust. 2 pkt 1 ustawy z 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów powinien być rozumiany w taki sposób, że ustawy nie stosuje się do takich postanowień umów, których przedmiotem jest określenie przez twórcę lub inny uprawniony podmiot zasad korzystania przez osobę trzecią z utworu, warunków rozporządzania prawem do utworu oraz przyznanie twórcy prawa do wynagrodzenia. Można natomiast ustawę stosować do postanowień umów licencyjnych i innych dotyczących wysokości wynagrodzenia przysługującego twórcy lub innemu podmiotowi uprawnionemu, gdyż wysokość rekompensaty za wysiłek twórczy lub ryzyko finansowe związane z opracowaniem utworu, nie stanowi istoty prawa autorskiego do utworu, zaś przepisy prawa autorskiego ograniczają się jedynie do przyznania uprawnionemu prawa do wynagrodzenia, bez zastrzeżenia na jego rzecz wyłączności w zakresie ustalania wysokości tego wynagrodzenia. Korzystając z przysługującego mu uprawnienia i swobody jego kształtowania twórca lub upoważniony przez niego podmiot musi poruszać się w granicach wyznaczanych przez przepisy prawa ochrony konkurencji, co jest równoznaczne z zakazem zawierania niedozwolonych porozumień cenowych, stosowania ceny nadmiernie wygórowanej lub rażąco niskiej.
3. Z językowej wykładni przepisu art. 2 ust. 2 pkt 1 ustawy z 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów wynika, że ustawę stosuje się do zawieranych między przedsiębiorstwami umów licencji, a zatem także umów licencyjnych o korzystanie z praw autorskich zawieranych przez Z. z licencjobiorcami, bowiem status Z. jako przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy nie budzi wątpliwości. Z wykładni systemowej tego przepisu wynika ponadto, że ustawa ma zastosowanie do wykonywania majątkowych praw autorskich przez organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi poprzez zawieranie umów licencyjnych z innymi przedsiębiorstwami.
(...)
I SAB/Wa 186/08 wyrok wsa 2009-03-26
w Warszawie
LEX nr 530055
UWAGA: Pkt 2 tezy nieaktualny
1. Przewidziany w art. 148 § 1 k.p.a. pośredni tryb wnoszenia żądania wznowienia postępowania za pośrednictwem organu pierwszej instancji uzasadniony jest wyłącznie względami natury formalnej - przekazaniem akt do organu odwoławczego.
2. To, że brak jest materialnoprawnej podstawy do wydawania przez Komisję Prawa Autorskiego rozstrzygnięć w przedmiocie zatwierdzania tabel wynagrodzeń, a więc rozpoznania istoty sprawy, nie oznacza braku podstaw do procesowego rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją zatwierdzającą te tabele.
I ACa 795/08 wyrok s.apel. 2009-03-04
w Warszawie
LEX nr 1120176
Naruszenie autorskich praw majątkowych polega na działaniu mającym za swój przedmiot wkroczenie z zakres cudzego prawa majątkowego, które może nastąpić w razie podjęcia działań polegających na korzystaniu z utworu bez zgody uprawnionego.
V CSK 337/08 wyrok SN 2009-02-27
OSP 2010/3/33
Specyfikacja istotnych warunków zamówienia sporządzona na podstawie art. 36 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655 ze zm.) może stanowić utwór w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).
V CSK 337/08 wyrok SN 2009-02-27
LEX nr 488738
1. Pogląd, zgodnie z którym SIWZ nie stanowi utworu, lecz jest materiałem urzędowym naruszyła art. 1 ust. 1 i art. 4 pkt 2 Pr.autor. przez błędną wykładnię tych przepisów. Oceniając stopień indywidualności określonego wytworu intelektu należy uwzględnić rodzaj dzieła. Inne przesłanki decydują w przypadku dzieła literackiego (np. poetyckość języka, dobór środków stylistycznych i wersyfikacji), inne zaś w odniesieniu do utworów o charakterze referencyjnym, jakim jest SIWZ.
2. Dla oceny określonego dzieła referencyjnego przydatna jest koncepcja tzw. statystycznej jednorazowości, która zakłada badanie, czy takie samo lub bardzo podobne dzieło powstało już wcześniej oraz czy jest statystycznie prawdopodobne sporządzenie w przyszłości takiego samego dzieła przez inną osobę. Odpowiedź przecząca uzasadnia tezę o istnieniu cechy indywidualności dzieła.
3. Okoliczność, że art. 36 Pr.z.p. określa katalog niezbędnych elementów, jakie powinna zawierać specyfikacja istotnych warunków zamówienia, nie pozbawia możliwości takiego ukształtowania treści tego dokumentu, które spowoduje powstanie dzieła zawierającego w sobie cechy twórcze, spełniającego wymóg oryginalności.
4. Zakwalifikowaniu specyfikacji jako nowego wytworu intelektu nie stoi na przeszkodzie okoliczność użycia w jej treści funkcjonujących w obrocie klauzul do umowy ubezpieczenia, zwłaszcza, gdy stanowią one niewielką część SIWZ.
5. Formularz oferty stanowiący element SIWZ, w odniesieniu do którego Prawo zamówień publicznych nie zawiera jakichkolwiek wytycznych dotyczących treści, w całości stanowi przejaw działalności twórczej.
6. Pod pojęciem materiałów urzędowych, o których mowa w art. 4 ust. 2 Pr.autor. rozumieć należy materiały pochodzące od urzędu lub innej instytucji wykonującej zadania publiczne. SIWZ nie jest takim materiałem. Postępowanie przetargowe uregulowane w Prawie zamówień publicznych nie ma charakteru procedury urzędowej. Administracyjny charakter ma jedynie postępowanie przed Prezesem Urzędu Zamówień Publicznych. Ten etap postępowania można kwalifikować jako procedurę urzędową, w ramach której wytwarzane są dokumenty urzędowe, nie podlegające ochronie prawo-autorskiej (art. 4 pkt 2 Pr.autor.).
7. Zachowaniem sprzecznym z dobrym obyczajem w rozumieniu art. 3 u.z.n.k. jest działanie o charakterze pasożytniczym. Polega ono na tym, że uczestnik tego samego rynku korzysta z gotowego efektu pracy swego konkurenta handlowego.
I ACa 99/09 postanow. s.apel. 2009-02-24
we Wrocławiu
PUG 2009/7/1-13
1. Stowarzyszenie zrzeszające wydawców nie jest [...] co do zasady organizacją zbiorowego zarządzania.
2. Sprzedaż przez importera lub producenta urządzenia reprograficznego może zapoczątkować ciąg zdarzeń, w wyniku którego może nastąpić uszczerbek w prawach majątkowych twórców lub zrównanych z nimi wydawców. Sama sprzedaż nie jest jednak przyczyną wystarczającą dla wystąpienia tego skutku. Przyczyną konieczną dla wystąpienia skutku, w postaci uszczerbku w prawach majątkowych twórców lub wydawców, jest podjęcie przez podmiot inny niż określony w art. 201 Pr. aut., przy użyciu sprzedanego przez importera lub producenta urządzenia reprograficznego, działalności polegającej na zwielokrotnianiu i rozpowszechnianiu bez zezwolenia twórcy egzemplarzy utworów chronionych prawem autorskim. Przyczyną towarzyszącą, lecz również konieczną dla wystąpienia uszczerbku w majątku twórców lub wydawców jest bierność organizacji zbiorowego zarządzania w egzekwowaniu uprawnień, o których mowa w art. 79 ust. 3 i 2 Pr. aut i bierność organów ochrony prawnej w ściganiu przestępców, o których mowa w art. 116 i 117 Pr. aut.
3. Art. 20 ust. 5 in fine prawa autorskiego jest niezgodny z art. 2, 45 ust. 1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji przez to, że narusza zasady przyzwoitej legislacji, pozbawia jednostkę prawa do sądu i uprawnia organ administracji publicznej do posłużenia się formą zastrzeżoną dla aktu normatywnego, aby rozstrzygnąć indywidualną sprawę z zakresu administracji publicznej.
4. Art. 105 ust. 2 in fine Pr. aut. w zakresie odnoszącym się do producentów i importerów urządzeń reprograficznych jest niezgodny z art. 22 Konstytucji.
C-557/07 postanow. TS 2009-02-19
LSG-Gesellschaft zur Wahrnehmung von Leistungsschutzrechten GmbH v. Tele2 Telecommunication GmbH (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2009/2/I-1227...
1. Prawo wspólnotowe, a w szczególności art. 8 ust. 3 dyrektywy 2004/48 w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej w związku z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej), nie stoi na przeszkodzie ustanowieniu przez państwa członkowskie obowiązku przekazania prywatnym osobom trzecim danych osobowych o ruchu, tak aby umożliwić im wnoszenie do sądów cywilnych powództw o naruszenie praw autorskich.
Prawo wspólnotowe wymaga natomiast, by przy transpozycji dyrektyw: 2000/31 w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywy o handlu elektronicznym), 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, 2002/58 i 2004/48 państwa członkowskie opierały się na takiej wykładni tych dyrektyw, która pozwoli na zapewnienie odpowiedniej równowagi między poszczególnymi prawami podstawowymi, mogącymi występować w danym przypadku. Ponadto przy przyjmowaniu środków mających na celu transpozycję tych dyrektyw władze i sądy państw członkowskich są zobowiązane nie tylko dokonywać wykładni swojego prawa krajowego w sposób zgodny ze wspomnianymi dyrektywami, lecz również uważać, by nie oprzeć się na takiej wykładni tych dyrektyw, która pozostawałaby w konflikcie z prawami podstawowymi lub z innymi ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, takimi jak zasada proporcjonalności.
(por. pkt 29; pkt 1 sentencji)
2. Dostawca dostępu, który umożliwia użytkownikowi jedynie uzyskanie dostępu do Internetu, nie oferując mu innych usług takich jak usługi poczty elektronicznej, ściąganie lub udostępnianie plików i nie sprawując też żadnej prawnej lub faktycznej kontroli nad usługami, z których korzysta użytkownik, winien zostać uznany za pośrednika w rozumieniu art. 8 ust. 3 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.
(...)
II OSK 1369/08 wyrok NSA W-wa 2009-02-18
LEX nr 1027340
Utrata mocy obowiązującej przepisu art. 108 ust. 3 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych spowodowała, iż nie można zrekonstruować normy prawnej, która stanowiłaby podstawę do administracyjnego orzekania o zatwierdzeniu tabel wynagrodzeń, albowiem utracił moc przepis, który określał przedmiot sprawy administracyjnej oraz kompetencje Komisji Prawa Autorskiego do zatwierdzenia lub odmowy zatwierdzenia tabel wynagrodzeń, a także podmiot uprawniony do przedstawienia tabel wynagrodzeń do zatwierdzenia. Tego stanu rzeczy nie zmienia to, że nadal obowiązuje przepis art. 108 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, który odsyła do art. 108 ust. 3 oraz określa, że do postępowania przed Komisją w sprawach, o których mowa w ust. 3 stosuje się odpowiednio przepisy k.p.a., a odwołanie od orzeczeń Komisji służy do ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
III APo 8/08 wyrok s.apel. 2009-02-10
w Gdańsku
POSAG 2009/1/78
1. Art. 335 Prawa autorskiego nie określa w ogóle zakresu ani granic dozwolonego korzystania z obiektu budowlanego, a przewiduje jedynie samo uprawnienie w tym przedmiocie. Natomiast zakres i granice dozwolonego korzystania z cudzego utworu daje się wywieść częściowo, pośrednio, w szczególności z art. 16 Prawa autorskiego. Nie może ono mianowicie godzić w żaden z elementów autorskich praw osobistych, to jest w szczególności w prawo: do nienaruszalności treści i formy utworu (prawo do integralności utworu), ani do nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.
2. W postępowaniu sądowym toczącym się na skutek odwołania od rozstrzygnięcia Krajowego Sądu Dyscyplinarnego Izby Architektów ciężar dowodu okoliczności uwalniających od odpowiedzialności dyscyplinarnej architekta za naruszenie praw autorskich twórcy projektu obiektu budowlanego spoczywa na obwinionym.
C-240/07 wyrok TS 2009-01-20
Sony Music Entertainment (Germany) GmbH v. Falcon Neue Medien Vertrieb GmbH (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2009/1/I-263...
1. Czas ochrony przewidziany w dyrektywie 2006/116 w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych ma na podstawie art. 10 ust. 2 tej dyrektywy zastosowanie także wówczas, gdy dany przedmiot ochrony nigdy nie był chroniony w państwie członkowskim, w którym ochrona jest poszukiwana.
W istocie z brzmienia wspomnianego przepisu wynika, że przewidziana w nim pierwsza alternatywna przesłanka dotyczy wcześniejszego istnienia ochrony danego przedmiotu w co najmniej jednym państwie członkowskim. Wspomniany przepis nie wymaga przy tym, aby to państwo członkowskie było państwem, w którym poszukiwana jest ochrona przewidziana dyrektywą.
Ponadto motyw 3 dyrektywy 2006/116 wskazuje, że w celu zapewnienia prawidłowego działania rynku wewnętrznego dyrektywa ta służy zharmonizowaniu prawa państw członkowskich w taki sposób, aby czas ochrony był identyczny w całej Wspólnocie Europejskiej.
W tych okolicznościach wykładnia art. 10 ust. 2 dyrektywy 2006/116, zgodnie z którą spełnienie pierwszej alternatywnej przesłanki stosowania tego przepisu jest uzależnione od wcześniejszego istnienia ochrony wynikającej z krajowych przepisów państwa członkowskiego, w którym poszukiwana jest ochrona przewidziana wspomnianą dyrektywą, nawet jeśli taka ochrona została wcześniej przyznana w innym państwie członkowskim, nie jest zgodna ani z samym brzmieniem tego przepisu, ani z celem dyrektywy.
(por. pkt 22-25; pkt 1 sentencji)
2. Artykuł 10 ust. 2 dyrektywy 2006/116 w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych należy interpretować w ten sposób, że czas ochrony przewidziany przez tę dyrektywę znajduje zastosowanie w sytuacji, w której dany utwór lub przedmiot był w dniu 1 lipca 1995 r. chroniony jako taki w co najmniej jednym państwie członkowskim na podstawie przepisów krajowych tego państwa dotyczących prawa autorskiego lub praw pokrewnych i w której będący obywatelem państwa trzeciego uprawniony z tytułu takich praw związanych z tym utworem lub przedmiotem korzystał w tej dacie z ochrony przewidzianej tymi przepisami krajowymi.
(...)
I ACa 819/08 wyrok s.apel. 2008-12-11
w Poznaniu
LEX nr 519318
Ustawa z 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 99, poz. 662) z mocą obowiązującą od 20 czerwca 2007 r. nie zawiera szczególnych przepisów przejściowych, a zatem obowiązuje ogólna zasada, także co do zobowiązań mających swe źródło w naruszeniu prawa, że skutki zdarzeń należy oceniać według przepisów tej ustawy, która obowiązywała w czasie, gdy dane zdarzenie miało miejsce.
V CNP 82/08 wyrok SN 2008-12-03
LEX nr 484683
UWAGA: Pkt 2 tezy częściowo nieaktualny
1. W sytuacji gdy chodzi o ustalenie pól eksploatacji, jakie obejmuje umowa, należy odwołać się do sformułowanych w Kodeksie cywilnym reguł wykładni, nie tracąc z pola widzenia wskazówki interpretacyjnej wynikającej z art. 41 ust. 2 pr.aut.p.p., zawierającej nakaz interpretowania na korzyść twórcy tych wątpliwości, których nie można usunąć za pomocą wskazanych reguł.
2. Nie można stwierdzić niezgodności z prawem orzeczenia opartego na przepisie prawa, którego treść dopuszcza możliwość różnych interpretacji i gdy za każdą z nich przemawiają uzasadnione argumenty.
III CZP 57/08 uchwała SN 2008-11-25
Skład: 7 sędziów
OSNC 2009/5/64...
Pojęcie "nadawanie utworu w telewizji lub przez inne środki publicznego udostępniania utworu" użyte w art. 70 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) nie obejmowało reemisji utworu przez operatorów sieci kablowych.
III SA/Wa 2922/08 wyrok wsa 2008-11-17
w Warszawie
LEX nr 516591
Producent utworów audiowizualnych jako podmiot, któremu przysługują majątkowe prawa autorskie może być podmiotem, do którego kierowane będą roszczenia określone w art. 79 u.p.a.p.p. w związku z naruszeniem przez niego tych praw.
I ACa 227/08 wyrok s.apel. 2008-11-12
w Warszawie
LEX nr 516549
1. Członek zarządu spółki kapitałowej może być zatrudniony na podstawie umowy o pracę, ale może też wykonywać swoje czynności na podstawie stosunków o charakterze cywilnoprawnym.
2. Dla zastosowania art. 12 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych ważne jest, by stworzony utwór był wynikiem zobowiązania pracownika do wykonywania pracy obejmującej obowiązki twórcze w znaczeniu prawa autorskiego, a zatem powstał w następstwie realizowania zespołu czynności "o cechach odpowiadających zasadzie ich wyodrębnienia ustalonej w umowie". Z tego też względu do przepisu powyższego nie sposób sięgać w przypadkach innego rodzaju powiązań między utworem a stosunkiem pracy; nie obejmuje on bowiem sytuacji, w których utwór powstał tylko w związku (czasowym, miejscowym itp.) czy przy okazji wykonywania pracy, bądź dzięki przyczynieniu się pracodawcy.
3. Przepis art. 13 ust. 1 ustawy z 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie wprowadza generalnego zakazu naśladownictwa. Dla przyjęcia, iż popełniono ww. delikt szczególny istotne jest stwierdzenie nie tylko podobieństwa zewnętrznej postaci obu produktów w takim stopniu, iż zachodzi podstawa do wnioskowania o ich wykonaniu przy użyciu takiej samej formy czy innych sposobów kopiowania, ale też konieczne jest spełnienie drugiej przesłanki - ryzyka konfuzji. Nawet więc niewolnicze naśladownictwo, jeśli nie jest połączone z niebezpieczeństwem wprowadzenia w błąd, nie uzasadnia ochrony z art. 13 ust. 1 ustawy.
I ACa 227/08 wyrok s.apel. 2008-11-12
w Warszawie
Apel.-W-wa 2009/3/22...
Stworzenie utworu przez wspólnika spółki prawa handlowego, będącego członkiem zarządu, niezwiązanego ze spółką umową o pracę obejmującą obowiązek podejmowania działalności podejmowania działalności twórczej nie uzasadnia prawa spółki do utworu na podstawie art. 12 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawa pokrewnych (tj. Dz. U. 2006 r., Nr 90, poz. 631).
III CSK 209/08 wyrok SN 2008-11-06
LEX nr 560576
1. Z istoty interwencji ubocznej nie samoistnej, a zwłaszcza z charakteru takiego interwenienta jako "pomocnika" strony, do której przystąpił, wynika, że chociaż działa on w procesie w imieniu własnym, uprawniony jest także do podejmowania czynności procesowych w związku z okolicznościami dotyczącymi samej strony, do której przystąpił, jeżeli oczywiście strona ta jego czynnościom się nie sprzeciwi (art. 76 i art. 79 k.p.c.). Sytuacji powyższej nie można jednak odwrócić, brak jest bowiem w przepisach dotyczących interwencji ubocznej jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że strona, do której przystąpił interwenient uboczny, uprawniona jest do powoływania się we wniesionym przez siebie środku odwoławczym na zarzuty pozostające w związku z okolicznościami dotyczącymi wyłącznie interwenienta. Choć bowiem interwenient uboczny jest "pomocnikiem" strony, do której przystąpił i może działać w jej interesie, to nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że strona, do której przystąpił jest jego "pomocnikiem" i może składać w procesie środki odwoławcze wyłącznie w jego interesie i oparte na zarzutach jego tylko dotyczących.
2. Członek zarządu spółki z o.o., uprawniony umową spółki do jej reprezentowania łącznie z drugim członkiem zarządu, może być ustanowiony pełnomocnikiem do poszczególnych czynności.
3. Zakaz wykorzystania w produkcji określonych wzorów lamp stanowiących utwory, wchodzi w zakres ochrony majątkowych praw autorskich i mieści się w pojęciu "zaniechania naruszeń", użytym w art. 79 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
I ACa 234/08 wyrok s.apel. 2008-11-04
w Warszawie
LEX nr 1120095
Działalność będąca utworem w rozumieniu prawa autorskiego musi odróżniać się od innych takich samych przejawów działalności twórczej w sposób świadczący o jej swoistości, oryginalności, niepowtarzalności.
I ACa 494/08 wyrok s.apel. 2008-10-10
w Warszawie
M.Prawn. 2011/5/278
Nie można argumentować, iż pozowanie, a nawet wybór zdjęć oznaczają oczywistą i bezwarunkową zgodę fotografowanego na wszelkie formy rozpowszechniania.
KIO/KU 5/08 uchwała KIO 2008-09-26
LEX nr 487164
1. Konieczność posiadania przez Zamawiającego bazy danych zawierającej bazę aktów prawnych własnych włączonych do systemu zawierającego akty prawa powszechnego oraz fakt, że produkt ten jest oferowany tylko przez jednego producenta, uzasadniają wybór przez Zamawiającego trybu zamówienia z wolnej ręki na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 1 lit. a Prawa zamówień publicznych.
2. Jeżeli przyjąć, że baza aktów prawnych własnych jest niezbędna Zamawiającemu, a nie można z przyczyn technicznych "wydzielić" bazy tej do odrębnego zamówienia, należy uznać, że Zamawiający jest uprawniony do udzielenia zamówienia z wolnej ręki na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 1 lit. a Prawa zamówień publicznych.
3. Baza danych zawierająca zbiór aktów prawnych spełnia cechy utworu chronionego przez prawo autorskie (art. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.).
4. Tylko właściciel praw autorskich do bazy danych ma prawo bazę danych aktualizować. Co do zasady, praw wyłącznych nie może wynikać z wcześniej zawartych umów, w których zamieszczona była klauzula o ochronie tych praw, jednak należy dopuścić przypadki, kiedy taka ochrona jest nieunikniona (np. nadzór autorski nad realizacją projektu budowlanego). Taka sytuacja zaistnieje również wówczas, kiedy Zamawiający dysponuje trwającą w czasie licencją na bazę danych, a zamierza nabyć jej aktualizację.
5. Tylko właściciel praw do bazy danych może dokonywać jej aktualizacji. W odróżnieniu od innych utworów, w przypadku baz danych spełniających cechy utworu (a za taki rodzaj bazy danych można uznać system informacji prawnej oferowany przez Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o.) zezwolenie twórcy jest konieczne także na sporządzenie opracowania (art. 2 ust. 2 zd. drugie ustawy o prawie autorskim). Za takie opracowanie może być uznana aktualizacja bazy danych.
I ACa 292/08 wyrok s.apel. 2008-09-02
w Warszawie
LEX nr 1120110
Domniemanie o którym mowa w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. odnosi się nie tylko do utworów i twórców polskich, ale także utworów i twórców zagranicznych, wyświetlanych w Polsce, a ciężar obalenia domniemania obciąża drugą stronę.
I ACa 529/08 wyrok s.apel. 2008-08-20
w Poznaniu
LEX nr 499201
Legitymację bierną w procesie o ochronę praw autorskich ma każda osoba, która bezprawnie wkracza w autorskie prawa osobiste do określenia kręgu osób stosuje się przepis art. 422 k.c.
I ACa 62/08 wyrok s.apel. 2008-07-09
w Poznaniu
LEX nr 499199
1. Jeżeli dochodzone roszczenie wiąże się z działalnością dwóch lub więcej jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa, wszystkie te jednostki są powołane do reprezentowania Skarbu Państwa i powinny brać udział w postępowaniu, którego przedmiotem jest dochodzone roszczenie.
2. Jeżeli w postępowaniu przed sądem I instancji Skarb Państwa reprezentowany był tylko przez część jednostek organizacyjnych, z których działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, to pominięcie pozostałych jednostek jest uchybieniem procesowym, nie może być jednak podstawą do uznania nieważności postępowania z przyczyn wymienionych w art. 379 pkt 2 i 5 k.p.c.
3. Treść art. 124 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie budzi wątpliwości, że ochroną praw autorskich ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. objęte są tylko takie prawa, które także według ustawy z dnia 1952 r. o prawie autorskim przysługiwały twórcy, nie są objęte natomiast te, które według tejże ustawy nie były w ogóle przedmiotem prawa autorskiego.
4. Wstępy do zespołów inwentarzy akt są opracowaniami na tyle indywidualnymi, że należy je traktować jako utwory naukowe, które były objęte ochroną ustawy z 1952 r. o prawie autorskim.
V CSK 22/08 wyrok SN 2008-06-19
OSNC-ZD 2009/1/15...
Roszczenie o opłaty z tytułu sprzedaży urządzeń reprograficznych umożliwiających kopiowanie całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu przysługuje organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców lub wydawców, a nie twórcom lub wydawcom (art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).
C-456/06 wyrok TS 2008-04-17
Peek & Cloppenburg KG v. Cassina SpA (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2008/4B/I-2731...
Pojęcie publicznego rozpowszechniania w inny sposób niż w drodze sprzedaży oryginału utworu lub jego kopii w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym odnosi się wyłącznie do przeniesienia własności tego przedmiotu. W konsekwencji ani samo umożliwienie publiczności korzystania z reprodukcji utworu chronionego prawem autorskim, ani sam fakt wystawienia tych reprodukcji na widok publiczny, bez umożliwienia korzystania z nich, nie stanowi takiej formy rozpowszechniania.
Pojęcie rozpowszechniania 'w drodze sprzedaży lub w inny sposób', w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29, należy interpretować w świetle definicji zawartych w traktacie Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) o prawie autorskim oraz w traktacie WIPO o artystycznych wykonaniach i fonogramach, ze względu na to, że omawiana dyrektywa ma na celu wdrożenie wspólnotowego planu zastosowania się do zobowiązań podjętych przez Wspólnotę na podstawie tych traktatów. W traktatach tych pojęcie rozpowszechniania związane jest wyłącznie z przeniesieniem własności.
Interpretacja stosownych przepisów odnoszących się do wyczerpania prawa do rozpowszechniania w traktacie o prawie autorskim oraz w dyrektywie 2001/29 prowadzi do takiego samego wniosku. Tak więc zważywszy, że art. 4 ust. 2 omawianej dyrektywy przewiduje wyczerpanie prawa do wprowadzenia do obrotu oryginału lub kopii utworu w przypadku pierwszej sprzedaży lub innego pierwszego przeniesienia własności, określenie 'inne' występujące w art. 4 ust. 1 tej dyrektywy należy interpretować w ten sam sposób z uwagi na to, że oba te przepisy tworzą całość.
Argumentów tych nie podważają motywy 9, 10 i 11 dyrektywy 2001/29, zgodnie z którymi harmonizacja prawa autorskiego powinna opierać się na wysokim poziomie ochrony, twórcy powinni otrzymywać stosowne wynagrodzenie za korzystanie z ich utworów, a system ochrony praw autorskich powinien być skuteczny i rygorystyczny. W istocie ochrona ta może zostać wdrożona jedynie w ramach uregulowań wydanych przez prawodawcę wspólnotowego.
(por. pkt 31-38, 41; sentencja)
I ACa 1420/07 wyrok s.apel. 2008-04-16
w Warszawie
LEX nr 1120309
Wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p., to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor (autor opracowania zależnego), gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
II OSK 347/07 wyrok NSA W-wa 2008-04-08
LEX nr 480217
Komisja Prawa Autorskiego jest to powoływany przez ministra właściwego do spraw kultury kolegialny organ administracji publicznej, działający w składach siedmio lub trzyosobowych, wyznaczonych przez właściwe organy a nie bliżej nieokreślona prawnie "lista" arbitrów.
III SA/Wa 301/08 wyrok wsa 2008-04-04
w Warszawie
LEX nr 484131
Ze względu na to, iż warunkiem skorzystania z wyjątku od wyłącznych praw autorskich jest brak jakichkolwiek korzyści majątkowych związanych z odbiorem programów - udostępnienie przez hotel zagranicznych programów telewizyjnych nie mieści się w ramach licencji ustawowej określonej w art. 24 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
III SA/Wa 301/08 wyrok wsa 2008-04-04
w Warszawie
POP 2009/1/53-58
Mając na względzie brzmienie definicji "należności licencyjnych" zawartej w umowie polsko-brytyjskiej, postanowienia ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w zakresie przyznanych twórcom praw do korzystania z utworu i rozporządzania nimi na wszystkich polach eksploatacji oraz przedstawiony we wniosku przez Spółkę stan faktyczny należało uznać, iż opłaty ponoszone przez Skarżącą z tytułu zakupu sygnału telewizyjnego od kontrahenta z Wielkiej Brytanii mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko-brytyjskiej.
II KK 17/08 wyrok SN 2008-03-26
LEX nr 435375
Uprawnionymi do złożenia wniosku o ściganie w sprawie o przestępstwo z art. 116 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) są ujawnieni pokrzywdzeni, działający poprzez swoje organa statutowe, bądź też za pośrednictwem prawidłowo umocowanych pełnomocników procesowych (art. 51 § 2 k.p.k., art. 88 k.p.k.).
I ACa 456/08 wyrok s.apel. 2008-03-23
we Wrocławiu
OSAW 2008/4/112
1. Wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor, gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
2. Podane w tabelach wynagrodzeń zawodowych fotografików Związku Polskich Artystów Fotografików stawki wynagrodzenia nie wyznaczają wysokości honorarium za konkretne dzieło fotograficzne, skoro o honorarium tym decydują walory artystyczne utworu, charakter publikacji, w której utwór zostanie zamieszczony, dorobek artystyczny autora zdjęć oraz inne indywidualne okoliczności.
I ACa 102/08 wyrok s.apel. 2008-03-14
w Katowicach
LEX nr 447157...
Bezwzględne prawo twórcy do wynagrodzenia za korzystanie z jego utworu wiąże się, z tym że powinien on zawsze partycypować w korzyściach osiąganych przez inne osoby, co do zasady, włączenie utworu w prowadzoną działalność zarobkową oznacza osiąganie korzyści w sposób pośredni, bo każde korzystanie z utworów chronionych dla realizacji celów komercyjnych stanowi jeden z elementów prowadzonej działalności gospodarczej i łączy się z osiąganiem korzyści. Należy jednak mieć na uwadze, że przewidziana powołanym przepisem (art. 24 ust. 2 u.p.a.p.p.) możliwość wykazania nieosiągania korzyści majątkowej nie może być pustym zapisem, zakłada, że mogą istnieć takie sytuacje, w których nie zachodzi nawet pośredni wpływ odbioru nadawanych w programie radiowym utworów na powodzenie prowadzonej działalności. Pozwany przedstawił dowody wskazujące na brak związku z prowadzoną działalnością opisanego odbierania utworów nadawanych w programach radiowych oraz możliwości osiągania z tego tytułu jakichkolwiek korzyści majątkowych. Rzeczą powoda utrzymującego, że zachodzi związek odbierania nadawanych utworów z działalnością pozwanego i jej efektem, było wskazanie w czym wyraża się korzyść pozwanego.
I SAB/Wa 200/07 wyrok wsa 2008-03-06
w Warszawie
LEX nr 513874
Nie można podzielić stanowiska, według którego, siedmioosobowy skład Komisji Prawa Autorskiego jest organem do którego należy złożyć wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego (art. 148 § 1 k.p.a.), oraz że na skutek wejścia w życie z dniem 1 września 2006 r. wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 stycznia 2006 r., sygn. akt SK 40/04, stwierdzającego niezgodność z Konstytucją RP przepisu art. 108 ust. 3 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, brak podstawy prawnej do wyznaczenia przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego siedmioosobowego składu orzekającego Komisji.
I ACa 87/08 wyrok s.apel. 2008-02-20
w Poznaniu
LEX nr 446209
Jako dopuszczalne w umowach o pracę uznać trzeba postanowienia przewidujące, iż w trakcie trwania stosunku pracy autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworów pracownika lub wszystkich utworów określonego rodzaju przechodzą na rzecz pracodawcy.
C-275/06 wyrok TS 2008-01-29
Productores de Música de Espana (Promusicae) v. Telefónica de Espana SAU (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2008/1/I-271...
Dyrektywy 2000/31 w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym), 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych [prawa autorskiego i praw pokrewnych] w społeczeństwie informacyjnym, 2004/48 w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej oraz 2002/58 dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) nie zobowiązują państw członkowskich do ustanowienia obowiązku przekazania danych osobowych w celu zapewnienia skutecznej ochrony praw autorskich w ramach postępowania cywilnego, w sytuacji gdy stowarzyszenie niemające celu zarobkowego grupujące producentów i wydawców nagrań muzycznych oraz opracowań audiowizualnych wniosło o nakazanie, by dostawca usług w zakresie dostępu do Internetu wskazał tożsamość i adresy określonych abonentów, w celu umożliwienia mu wytoczenia następnie przeciwko tym osobom powództw cywilnych z tytułu naruszenia praw autorskich.
Jednocześnie, jeżeli chodzi o art. 41, 42 i 47 porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS), w świetle których, w miarę możliwości, powinno dokonywać się wykładni prawa wspólnotowego regulującego zagadnienia, do których porozumienie to znajduje zastosowanie, mimo że wymagają one skutecznej ochrony własności intelektualnej i instytucji prawa do środka zaskarżenia w celu jej egzekwowania, to nie zawierają przepisów, które nakazywałyby wykładnię wspomnianych dyrektyw jako zobowiązujących państwa członkowskie do ustanowienia obowiązku przekazania danych osobowych w ramach postępowania cywilnego.
(...)
I CSK 319/07 wyrok SN 2008-01-24
LEX nr 448025
1. Związek między zmianą art. 448 k.c. i art. 24 k.c. przemawia za jednolitymi przesłankami żądania zadośćuczynienia jak i zasądzenia sumy na cel społeczny, w ramach reżimu naprawienia szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym.
2. Wskazanie w czasopiśmie osoby pozornie zamaskowanej, a w rzeczywistości rozpoznawalnej, może stygmatyzować ją oraz najbliższe jej osoby i powodować ostracyzm w kręgu społecznym, z którym pokrzywdzony wiąże swoje życie, aktywność społeczną oraz zawodową.
II SAB/Op 20/07 wyrok wsa 2008-01-17
w Opolu
LEX nr 505255
1. Statusu dokumentu urzędowego nie można przyznać wnioskowi pochodzącemu od podmiotu ubiegającego się o nabycie własności gminnej, jednak wniosek taki, jako odnoszący się do sprawy publicznej związanej z gospodarowaniem nieruchomościami gminnym stanowi informację publiczną.
2. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów w jakikolwiek sposób dotyczących organu, bez względu na to, co jest ich przedmiotem, przy czym nie chodzi tylko o dokumenty wytworzone przez organ, ale i takie, których organ używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części dotyczą organu), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.
3. Wyceny nieruchomości uznać należy za materiały urzędowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zgodnie z którym, nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole. Są to więc materiały niezbędne do wykonywania zadań publicznych przez organy władzy publicznej powołane do gospodarowania mieniem publicznym, skierowane do tych organów i wykorzystywane przy załatwianiu konkretnych spraw, co przesądza o uznaniu ich za informację publiczną w przedmiocie majątku jednostki samorządu terytorialnego (art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c ustawy o dostępie do informacji publicznej).
I CSK 321/07 wyrok SN 2007-12-13
LEX nr 527138
1. Pod rządami prawa autorskiego z 1952 r. nie było możliwe przeniesienie przez twórcę dzieła, będącego przedmiotem umowy dotyczącej autorskich praw majątkowych, prawa do wykorzystania pól eksploatacji, które powstaną dopiero w przyszłości.
2. W art. 70 ust. 2 pkt 4 u.p.a.p.p. chodzi o zwielokrotnianie utworu audiowizualnego na płytach DVD przeznaczonych do przekazywania na własność indywidualnym odbiorcom do ich osobistego użytku, w czym mieści się także sprzedawanie egzemplarzy czasopisma wraz z wyprodukowanym egzemplarzem płyty z filmem.
3. Stosowne wynagrodzenie, jakie przysługuje twórcy na podstawie art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p. to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby on, gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
4. Jeżeli organizacja zbiorowego zarządzania nie dysponuje zatwierdzoną tabelą wynagrodzeń i strony nie określiły wysokości wynagrodzenia w drodze porozumienia, wynagrodzenie powinno być określone przez Sąd zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 110 u.p.a.p.p., to znaczy z uwzględnieniem wpływów osiąganych z korzystania z utworu oraz charakteru i zakresu korzystania. Przy określaniu stosownego wynagrodzenia, w sytuacji braku zatwierdzonych tabel, Sąd powinien brać pod uwagę ceny wolnorynkowe stosowane na rynku krajowym i zagranicznym, w tym także stawki stosowane przez inne organizacje zbiorowego zarządzania za korzystanie z utworu na takim samym polu eksploatacji i porównać je z proponowanymi przez strony. Jeżeli stawka proponowana przez organizację zbiorowego zarządzania, w oparciu o przyjętą przez nią, ale nie zatwierdzoną tabelę, nie odbiega od powszechnie stosowanych na danym polu i odpowiada zasadom wskazanym w art. 110 u.p.a.p.p., może być przyjęta przez Sąd za podstawę określenia wynagrodzenia należnego twórcy od korzystającego.
III SK 16/07 wyrok SN 2007-12-06
OSNP 2009/1-2/31
Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, która prowadziła działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.), miała status przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 244, poz. 2080 ze zm.).
III CZP 107/07 postanow. SN 2007-12-06
OSNC 2009/1/18
Sporami związanymi z zawarciem umowy, o których mowa w art. 211 ust. 2 w zw. z art. 108 ust. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 931 ze zm.), są spory pomiędzy operatorami sieci kablowych a organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi dotyczące zarówno obowiązku zawarcia umowy o reemisję utworów w sieciach kablowych, jak i warunków, na jakich umowa ma być zawarta. W wymienionych sprawach, należących do kompetencji Komisji Prawa Autorskiego, dopuszczalność drogi sądowej jest uzależniona od wyczerpania postępowania przed tą Komisją (art. 108 ust. 7 ustawy).
III CZP 107/07 postanow. SN 2007-12-06
LEX nr 355366...
1. Brzmienie art. 108 ust. 5 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej pr. aut.), jak i jego cel uzasadniają stwierdzenie, że sporami związanymi z zawarciem umowy o reemisję, o których mowa w art. 211 ust. 2 pr. aut., są spory co do obowiązku zawarcia umowy pomiędzy konkretnymi podmiotami oraz spory dotyczące warunków (w tym wysokości wynagrodzenia), na jakich umowa ma być zawarta.
2. Komisja Prawa Autorskiego jest organem władzy działającym tak jak organ administracji publicznej, uprawnionym do władczego rozstrzygania w zakresie przyznanych jej kompetencji. Oznacza to, że jest ona organem, na którego rzecz może nastąpić przejściowe powierzenie właściwości do rozpoznania ustawowo określonych spraw cywilnych.
3. W sprawach, których przedmiotem jest spór związany z zawarciem umowy o reemisję (w tym - z określeniem wysokości wynagrodzenia z tytułu reemisji), o której mowa w art. 211 ust. 1 pr. aut., droga sądowa jest czasowo niedopuszczalna, a wyczerpanie drogi postępowania przedsądowego przed Komisją Prawa Autorskiego jest obligatoryjne.
4. Treść art. 211 i 108 pr. aut. i znaczenie użytego w nich (art. 211 ust. 2, 108 ust. 5 i 7 pr. aut.) słowa "rozstrzygnięcie" oraz cele działania Komisji nie pozwalają na zakwalifikowanie zwrotu wniosku lub pozostawienia go bez biegu z przyczyn, które można określić jako formalne, jako zdarzeń prawnych otwierających drogę sądową.
III SK 16/07 wyrok SN 2007-12-06
Dz.Urz.UOKiK.2008/2/21
1. Sprawa nie ma charakteru sprawy wspólnotowej, mimo iż decyzja Prezesa UOKiK, od której wniesiono odwołanie inicjujące postępowanie sądowe, została wydana po dacie akcesji Polski do Unii Europejskiej. Decyzja dotyczy jednak stanu faktycznego ukształtowanego przed datą akcesji. Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi przejęcia prawa wspólnotowego, nie ma ono zastosowania - co do zasady - do stanów faktycznych ukształtowanych przed data akcesji.
2. Organizacje zbiorowego zarządzania świadczą swoje usługi na rzecz twórców i na rzecz użytkowników praw autorskich. Za usługi te pobierają wynagrodzenie w postaci części opłat uiszczanych przez użytkowników praw autorskich. Działalność organizacji ma charakter odpłatny. Jest świadczona stale. Pozwala to przyjąć, iż organizacje zbiorowego zarządzania prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy Prawo o działalności gospodarczej, i jako takie mają status przedsiębiorców także w rozumieniu art. 4 pkt 1 uokik.
3. Prezes UOKiK nie może uznać za praktykę ograniczającą konkurencję zachowania, które jest nakazane przez przepisy innej ustawy, niepozostawiające adresatom marginesu swobody działania. Przepisy Prawa autorskiego ani przepisy Prawa o stowarzyszeniach nie narzucają zaś organizacjom zbiorowego zarządzania określonego zakresu zarządu. Ponadto, organizacje zbiorowego zarządzania mogą naruszać prawo konkurencji nie tylko w relacjach z użytkownikami utworów chronionych prawami autorskimi, ale także z twórcami korzystającymi z usług takich organizacji. Okoliczność, iż określone działania podejmowane są przez organizację zbiorowego zarządzania względem swoich członków nie wyłącza tych działań spod kognicji organu antymonopolowego. W dalszym ciągu mamy bowiem do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług na rzecz członków. Ocena zachowania organizacji zbiorowego zarządzania mogłaby być inna, gdyby nie była wynagradzana przez członków za swoje usługi.
I ACa 819/07 wyrok s.apel. 2007-11-07
w Poznaniu
LEX nr 519310
1. Przez uzyskane korzyści, które mają być wydane, należy rozumieć te korzyści (a więc przychody pomniejszone o wydatki rzeczowe, osobowe i podatkowe związane bezpośrednio lub pośrednio z przychodami), które uzyskał pozwany w związku z naruszeniem prawa autorskiego. Roszczenie o wydanie uzyskanych korzyści stanowi samodzielną podstawę odpowiedzialności, różną od bezpodstawnego wzbogacenia (z art. 405 i n. k.c.).
2. Przewidywana przez ustawę z 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych znajomość problematyki gospodarczej nie może być utożsamiana ze znajomością ekonomik poszczególnych działów gospodarki, a tym bardziej wiedzą o zysku, jaki odnosi producent konkretnego towaru w konkretnych warunkach, w jakich działa.
I ACa 800/07 wyrok s.apel. 2007-11-07
w Poznaniu
LEX nr 370747
1. Stwierdzenie, że utwór stanowi przejaw "działalności twórczej", oznacza, że utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana jako przesłanka "oryginalności" utworu, zrealizowana jest wówczas, gdy istnieje subiektywnie nowy wytwór intelektu.
2. Ustalenie, że określona czynność (dzieło) ma charakter twórczy lub nie, nie należy do sfery zarzutów prawa materialnego, ale sfery ustaleń faktycznych, będących dopiero podstawą zastosowania prawa.
3. Artykuł 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych konstytuuje podstawową zasadę, w myśl której prawo autorskie powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy. Odejście od tej zasady wymaga szczególnego przepisu ustawy. Nabycie praw autorskich przez twórcę następuje ex lege wraz ze stworzeniem utworu i jest rezultatem nie aktu prawnego, lecz aktu realnego, określonych czynności faktycznych, psychologicznych.
I ACa 828/07 wyrok s.apel. 2007-10-24
w Warszawie
LEX nr 1120181
1. Wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 70 ust 2 pkt 4 u.p.a.p.p. to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor w przypadku zawarcia z nim umowy o korzystanie z utworu na określonym polu eksploatacji.
2. Pojęcie korzystającego (w rozumieniu art. 70 ust. 3 w zw. z art. 70 ust. 2 pkt 4 u.p.a.p.p.) z utworu audiowizualnego poprzez reprodukowanie utworu na egzemplarzu przeznaczonym do własnego użytku osobistego powinno być interpretowane szeroko i obejmować musi nie tylko producenta, ale także dystrybutora utworu audiowizualnego na nośnikach.
VI ACa 1259/06 wyrok s.apel. 2007-10-17
w Warszawie
LEX nr 558381
1. Organizacja zbiorowego zarządzania może uczestniczyć w obrocie bez zatwierdzonych tabel, z tym, że w takim wypadku nie korzysta z dobrodziejstwa art. 109 u.p.a.p.p. nadającego zatwierdzonym tabelom wynagrodzeń charakter normy semiimperatywnej. Natomiast do tabel organizacji zbiorowego zarządzania, niezależnie od ich zatwierdzenia, zawsze mają zastosowanie zasady kształtowania wysokości wynagrodzeń przysługujących organizacji zbiorowego zarządzania za zbiorowe zarządzanie prawami określone w art. 110 ustawy. Z tego powodu opracowanie tabel wynagrodzeń musi uwzględniać całość uwarunkowań gospodarczych i eksploatacyjnych dla uniknięcia arbitralności w konstruowaniu ich poziomu i ujęcia.
2. Tabele wynagrodzeń nie mają statusu normy semiimperatywnej i nie wiążą Stowarzyszenia ZAIKS i licencjobiorców i pozostają wyłącznie ofertą skierowaną do tych ostatnich przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS.
3. Zatwierdzone tabele zbiorowego zarządzania mogą być stosowane i wywoływać skutki prawne dopiero od chwili, gdy uzyskały charakter decyzji ostatecznej.
4. W zakresie zbiorowego zarządu powierzonymi prawami autorskimi Stowarzyszenie ZAiKS prowadzi we własnym imieniu zawodową działalność usługową w sposób zorganizowany i ciągły i w ten sposób uczestniczy w obrocie gospodarczym. Na potrzeby stosowania ustawy z 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów "cel zarobkowy" jako ostatni z istotnych wyróżników działalności gospodarczej oznacza uzyskiwanie określonych korzyści przez podmiot prowadzący taką działalność, indyferentny charakter ma natomiast przeznaczenie uzyskanych korzyści.
5. Stowarzyszenie Autorów ZAiKS jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.
II CSK 207/07 wyrok SN 2007-10-03
Palestra 2009/9/261
Stworzenie postaci fikcyjnej, o cechach życiowego nieudacznika, prowincjonalnego filozofa, prezentującej na antenie radiowej improwizowane przez jej twórcę - kreatora teksty kabaretowe, stanowi przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze i spełnia konieczne przesłanki utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
II CSK 207/07 wyrok SN 2007-10-03
LEX nr 527097
Wymaganie nowości nie jest niezbędną cechą twórczości jako przejaw intelektualnej działalności człowieka. Utworem w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych może być kompilacja wykorzystująca dane powszechnie dostępne, pod warunkiem że ich wybór, segregacja i sposób przedstawienia ma znamiona oryginalności.
VI ACa 369/07 wyrok s.apel. 2007-08-31
w Warszawie
LEX nr 558388
1. Prawo do wynagrodzenia wskazanego w art. 70 ust. 2 u.p.a.p.p. jest niezależne od istnienia umów między niektórymi twórcami czy wykonawcami a producentem, zaś obowiązek jego zapłaty wynika wprost z ustawy i spoczywa na "korzystającym z utworu".
2. Zgodnie z art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. organizacja zbiorowego zarządzania posiada legitymację do dochodzenia wynagrodzenia z uwagi na objęcie zbiorowym zarządzaniem pól eksploatacji związanych z wyświetlaniem utworów audiowizualnych, co zwalnia ją z obowiązku wykazywania upoważnienia do reprezentacji.
3. Sam fakt, że na tym samym polu eksploatacji działa więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania nie obala domniemania z art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p., obalenie tego domniemania mogłoby być obalone tylko przez wykazanie, że do tego samego utworu rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania albo wykazanie, że dana organizacja nie jest uprawniona do zarządzania konkretnym prawem. Z istoty domniemania prawnego wynika rozkład ciężaru dowodu.
4. Roszczenie o wypłatę wynagrodzenia określonego w art. 70 ust. 2 u.p.a.p.p. wiąże się z eksploatacją utworu, w tym wypadku - z jego wyświetlaniem w kinach, zatem organizacji zbiorowego zarządzania przysługuje odrębne roszczenie o wypłatę wynagrodzenia związanego z każdorazowym wyświetleniem utworu w kinie, a wysokość tego roszczenia wynika z wysokości uzyskanych w związku z wyświetleniem wpływów, które nie muszą być za każdym razem takie same, a zatem roszczenie to podlega przedawnieniu dziesięcioletniemu.
V CSK 150/07 wyrok SN 2007-08-24
LEX nr 485891
1. W ramach swobody umów dopuszczalna jest umowa o korzystanie z bazy danych, odpowiadająca w podstawowych założeniach typowym umowom licencji.
2. Umowa o dzieło należy do grupy umów przenoszących własność składników materialnych dostarczonych przez wykonawcę. W przypadku, gdy dziełem jest system informatyczny umowa o dzieło z chwilą wydania przenosi na zamawiającego egzemplarze utworów autorskich i baz danych nie będących utworami oraz daje mu prawo do korzystania z nich zgodnie z przeznaczeniem, mimo że autorskie prawo majątkowe nie zostaje na zamawiającego przeniesione.
VI SA/Wa 757/07 wyrok wsa 2007-08-08
w Warszawie
LEX nr 371973
1. Ochrona znaków renomowanych jest zwiększona i m.in. przełamuje zasadę specjalizacji i pozwala chronić taki znak przed używaniem dla jakichkolwiek towarów, jeżeli mogłoby to przynieść używającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku.
2. Istnieją dwa ujęcia istoty znaku towarowego. Pierwsze, opowiadające się za tzw. bezwzględną metodą oceny renomy znaków towarowych, kładzie akcent na znajomość znaku renomowanego, bierze więc pod uwagę przede wszystkim procentowo określony stopień znajomości znaku na rynku. Drugie, preferujące metodę względną, przywiązuje wagę do siły atrakcyjnej znaku, dobrej opinii, jaką cieszy się wśród kupujących, a przede wszystkim każe uwzględniać wszystkie okoliczności konkretnego przypadku.
3. Brak indywidualnego charakteru nie pozwala uznać pojedynczych słów za utwór chroniony prawem autorskim. I nie zmienia tego fakt, że chodzić może o słowa nieznane, o fantazyjnym brzmieniu, neologizmy etc.
4. W warunkach zwykłego obrotu towarowego nieuprawnione jest doszukiwanie się jakiegoś podobieństwa między znakami z tytułu działania zainteresowanych podmiotów w tym samym segmencie rynku. W ten sposób wprowadza się bowiem dalsze, ogólniejsze podziały znaków towarowych, które nie znajdują podstaw w obowiązujących przepisach prawnych.
5. Za znak powszechnie znany uważa się znak znany połowie potencjalnych nabywców towarów. Nie jest uznawany za niezbędny symptom notoryjności automatyzm utożsamiania znaku z symbolem jakości sygnowanego nim towaru. Jego wystąpienie sprzyja uznaniu znaku za powszechnie znany. Ocena notoryjności dokonywana jest z punktu widzenia innych kryteriów niż jakość towarów, które znak pokrywa, choć może być jednym z nich.
I CSK 134/07 wyrok SN 2007-07-20
LEX nr 485999
1. Akta sądowe nie są jako takie dowodem. Nie można jednak wykluczyć, co potwierdza ustawodawca w art. 224 § 2 k.p.c., że możliwe jest także przeprowadzenie dowodu z akt.
2. Określenie "grono osób powszechnie znanych", obejmuje osoby, które wprost lub w sposób dorozumiany godzą się na podawanie do publicznej wiadomości wiedzy o swoim życiu. Nie są to jednak tylko aktorzy, piosenkarze lub politycy, lecz także osoby prowadzące inną działalność, na przykład gospodarczą lub społeczną.
II SAB/Wa 58/07 wyrok wsa 2007-07-17
w Warszawie
LEX nr 368237
1. Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do szeroko rozumianych władz publicznych oraz wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.
2. Nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej informacja, która korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).
3. Komputerowa Mapa Podziału Hydrologicznego Polski jako przedmiot prawa autorskiego nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
4. W sytuacji, gdy żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, organ zawiadamia o tym wnioskującego pismem. Pismo takie nie mieści się w zakresie kognicji sądu administracyjnego określonym przepisem art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
VI ACa 210/07 wyrok s.apel. 2007-06-29
w Warszawie
Apel.-W-wa 2008/3/78...
Zdjęcia wykonane na planie filmowym nie muszą stanowić utworu zależnego wobec powstałego utworu audiowizualnego (filmu).
I ACa 546/07 wyrok s.apel. 2007-06-29
w Warszawie
Apel.-W-wa 2008/2/67...
UWAGA: Teza częściowo nieaktualna
Wykorzystanie elementów myśli twórczej, w szczególności przez nawiązywane do dominującego graficznego elementu projektu, jest szczególnie istotne dla oceny naruszenia praw autorskich w kampanii reklamowej opartej na reklamie graficznej.
Odpowiednie zastosowanie zasady prekluzji dowodowej dla interwenienta ubocznego po stronie pozwanej w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych (art. 47914 § 2 k.p.c.) do interwencji ubocznej jako pierwszego pisma procesowego tego podmiotu w sprawie.
III CZP 40/07 uchwała SN 2007-06-28
OSNC 2008/7-8/86...
Pod rządem art. 24 ust. 3 w związku z art. 100 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r.) organizacjom radiowym i telewizyjnym przysługiwało od operatorów sieci kablowych wynagrodzenie z tytułu równoczesnego i integralnego z nadawaniem pierwotnym rozpowszechniania w sieciach kablowych nadań programów tych organizacji.
VI ACa 447/07 wyrok s.apel. 2007-06-28
w Warszawie
Apel.-W-wa 2008/1/83...
Dozwolonym użytkiem w rozumieniu art. 33 ust. 2 prawa autorskiego jest przedstawienie w reportażu filmowym, dotyczącym przebiegu aktualnego wydarzenia, sali której element wystroju stanowią m.in. utwory chronione prawem autorskim (zdjęcia).
IX GC 228/06 wyrok s.okręg. 2007-06-25
w Poznaniu
LEX nr 522305
1. Bezpodstawne jest wzbogacenie podmiotu odpowiedzialnego za czyn nieuczciwej konkurencji, jeżeli wzbogacenie nastąpiło w związku z popełnieniem takiego właśnie czynu. Nie zachodzi bezpodstawność wzbogacenia, jeśli czynu dokonano za zgodą poszkodowanego przedsiębiorcy lub w oparciu o odpowiednią podstawę prawną.
2. Wydaniu korzyści podlega nie cały przychód (brutto) osiągnięty przez wzbogaconego, a nawet nie cały dochód (przychód netto), lecz tylko ta jego część, która pozostaje w związku z naruszeniem patentu lub prawa z rejestracji znaku towarowego. Korzyści odniesione przez naruszyciela nie muszą być bezpośrednio wynikiem dokonanych naruszeń. Zysk naruszyciela może być bowiem efektem jego intensywnych zabiegów rynkowych i działań promocyjnych, których pokrzywdzony nigdy by nie podjął i nie osiągnąłby zysku równego zyskowi naruszyciela.
3. Roszczenia o wydanie uzyskanych korzyści nie można utożsamiać z roszczeniem o wynagrodzenia autora, ani również z całym czystym zyskiem osiągniętym przez naruszyciela. Roszczenie o wydanie uzyskanych korzyści dochodzone na podstawie art. 79 u.p.a.p.p. obejmuje tylko te korzyści, które pozostają w normalnym związku przyczynowym z dokonanym naruszeniem i nie muszą być wcale tożsame z całym osiągniętym przez naruszyciela zyskiem netto. W szczególności uzyskane przez naruszyciela korzyści nie obejmują tej części zysku netto, która stanowi wynik działania naruszyciela jako zorganizowanej jednostki prowadzącej działalność gospodarczą.
4. O kwalifikacji danego działania jako "nazwanego" czynu nieuczciwej konkurencji decyduje w zasadzie wyłącznie treść tego działania - jeśli mieści się ono w hipotezie jednego z konkretnych przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, to jest czynem nieuczciwej konkurencji i podlega przewidzianym w ustawie sankcjom. W przypadku działań objętych klauzulą generalną (art. 3 ust. 1) treść danego działania nie ma w powyższym sensie znaczenia decydującego - takie samo (ze względu na swą treść) działanie w pewnych sytuacjach może być uznane za czyn nieuczciwej konkurencji, a w innych nie. Rozstrzygające znaczenie ma tu kontekst sytuacyjny, w jakim dane działanie ma miejsce. Wynika to m.in. z faktu, iż kryteria oceny działań jako "działań konkurencyjnych", jak również kryteria oceny zgodności działań konkurencyjnych z "dobrymi obyczajami" są zmienne i niekoniecznie "powszechnie obowiązujące".
(...)
II FSK 745/06 wyrok NSA W-wa 2007-06-06
LEX nr 273675...
Nie można uznać, że dyspozycja art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej: u.p.d.o.p.), odnosi się tylko i wyłącznie do przychodów z praw autorskich a nie dotyczy przychodów z należności licencyjnych od programów komputerowych. Odniesienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. do praw autorskich obejmuje katalog wymieniony w art. 1 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych czyli także program komputerowy.
I ACa 668/06 wyrok s.apel. 2007-05-14
w Warszawie
OSA 2008/12/39
1. Banalny i prosty zwrot językowy stanowiący fragment piosenki "B." nie będący w spornym utworze reklamowym cytatem ani zapożyczeniem, co najwyżej inspiracją i odwołaniem do odległych skojarzeń, nie uzasadniają przyjęcia naruszenia praw autorskich.
2. Przy zachowaniu zasady niezbywalności autorskich praw osobistych dopuszczalne jest zrzeczenie się przez twórcę wykonywania części tych praw na rzecz osób trzecich, w tym przedsiębiorców.
I ACa 668/06 wyrok s.apel. 2007-05-14
w Warszawie
Apel.-W-wa 2008/1/20
1. Zakres ochrony prawnej przedsiębiorcy w wypadku zgłoszenia tożsamych treściowo żądań w realizacji różnych roszczeń materialno - prawnych opartych na tych samych okolicznościach faktycznych.
2. Przy zachowaniu zasady niezbywalności autorskich praw osobistych dopuszczalne jest zrzeczenie się przez twórcę wykonywania części tych praw na rzecz osób trzecich, w tym przedsiębiorców.
I ACa 1145/06 wyrok s.apel. 2007-05-11
w Warszawie
LEX nr 558375
1. Stworzenie układu i formy graficznej portalu, jak również jej ulepszanie i zmiany w okresie eksploatacji portalu internetowego mieści się w definicji utworu, o jakim mowa w art. 1 ust. 1 u.p.a.p.p.
2. Szata graficzna portalu - jako istotny element wchodzi w skład utworu zbiorowego, jakim jest portal internetowy.
3. Skoro twórcy przysługuje roszczenie informacyjne, to niezależnie od pobudek dla jakich zgłasza to żądanie, chociażby weryfikacji wysokości otrzymanego wynagrodzenia, w przypadku spełnienia przesłanek z art. 47 u.p.a.p.p. informacje te powinny być udostępnione, a wykonanie tego uprawnienia przez twórcę nie może być oceniane jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
I ACa 1187/06 wyrok s.apel. 2007-04-26
w Warszawie
LEX nr 558378
Zastosowanie przez Sąd jako wyłącznego innego, pozaustawowego kryterium ustalenia wysokości wynagrodzenia dochodzonego w zakresie zbiorowego zarządzania przez organizacje zbiorowego zarządzania ("stawki funkcjonujące w obrocie") narusza art. 110 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
I ACa 116/07 wyrok s.apel. 2007-04-25
w Warszawie
LEX nr 558377
O ile nic innego nie wynika z ustawy lub umowy (o pracę albo umowy cywilnoprawnej), pracodawca staje się właścicielem autorskich praw majątkowych pracownika - twórcy, w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.
RWA-10/2007 decyzja Pr.UOKiK 2007-04-06
Dz.Urz.UOKiK.2007/3/28
1. Wykonując funkcje określone w ustawie z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ZPAF świadczy usługi na rzecz autorów (będących członkami ZPAF lub nieposiadających takiego statusu) oraz użytkowników praw autorskich, którym ZPAF odpłatnie udostępnia prawa do utworów będących w jego katalogu. Tym samym ZPAF w praktyce uczestniczy w wymianie handlowej, której przedmiotem są prawa autorskie do utworów fotograficznych. Działalność ZPAF bezpośrednio wpływa na poziom konkurencji na rynkach związanych z masową eksploatacją dóbr niematerialnych.
2. Działalność artystów-fotografików (a zatem wykonywanie fotografii i odpłatne eksploatowanie ich egzemplarzami bądź praw do nich) mieści się w katalogu rodzajów działalności wymienionym w art. 2 ustawy z 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i może być uznane za rodzaj działalności wytwórczej lub usługowej. [...]
3. Działalność artystów fotografików mieści się w zakresie znaczeniowym pojęcia przedsiębiorcy z art. 4 pkt 1 ustawy z 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.
4. Żaden przepis, a w szczególności ustawa z 1994 r. o prawie autorskim, nie przewiduje prawnego monopolu jednej OZZ. Przeciwnie, art. 104 i 107 ustawy o prawie autorskim zakładają istnienie wielu OZZ mogących działać na określonych przez siebie polach eksploatacji. Wybór OZZ należy natomiast do autora. To prowadzi do wniosku, że nie ma powodów, by prawami zarządzać musiała tylko jedna OZZ. Ograniczanie autorom swobody wyboru OZZ na poszczególnych polach eksploatacji prowadzi do eliminacji konkurencji.
5. Sposób, w jaki ZPAF ukształtował zasady sprawowania zbiorowego zarządu prawami jego członków, na podstawie Regulaminu ZPAF w wersji sprzed 25 września 2006 r., nakłada na artystów fotografików ograniczenia, które nie są niezbędne do osiągnięcia celów skutecznego zbiorowego zarządu, stwarzając zarazem możliwość wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym.
6. Z uwagi na pozycję ZPAF na rynku właściwym podejmowane przez to stowarzyszenie działania naruszające zakaz z art. 5 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów na terytorium RP należy oceniać w aspekcie zakazu niezgodnych ze wspólnym rynkiem porozumień wywierających wpływ na znaczącej części Wspólnego Rynku.
I ACa 1002/06 wyrok s.apel. 2007-04-02
w Warszawie
LEX nr 558373
1. Zarządzanie autorskimi prawami majątkowymi jest pojęciem zbiorczym, które obejmuje również prawo do pobierania wynagrodzenia twórców dzieł składowych w utworze audiowizualnym lub odszkodowania z tytułu naruszenia ich autorskich praw majątkowych. Uprawnienia te (jako element zarządzania prawami) nie muszą zostać odrębnie wskazane w zezwoleniu Ministra Kultury na zarządzanie autorskimi prawami majątkowymi przez Stowarzyszenie ZAiKS.
2. Pole eksploatacji w postaci zwielokrotniania utworu nie jest tożsame z wyrażeniem ustawowym z art. 70 ust. 2 pkt 4 u.p.a.p.p. w postaci reprodukowania utworu audiowizualnego na egzemplarzu przeznaczonym do własnego użytku osobistego, lecz należy uznać, że ma ono szerszy zakres.
I ACa 1492/06 wyrok s.apel. 2007-02-26
we Wrocławiu
OSAW 2007/3/41
W przypadku udzielenia przez uprawnionego zezwolenia na wykorzystanie wizerunku w sposób abstrakcyjny, bez wyraźnego wyznaczenia granic czasowych czy ograniczeń do oznaczonych okoliczności (ograniczonych tekstem artykułów prasowych, czy też pism tematycznych) uprawniony nie może skutecznie twierdzić, że jego intencją było jedynie publikacja zdjęć w pismach, których tematyka odnosi się do teatru, telewizji czy kina.
II OW 57/06 postanow. NSA W-wa 2007-02-21
LEX nr 330435
Przepis art. 104 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) przyznający uprawnienia nadzorcze w stosunku do tych szczególnych stowarzyszeń właściwemu ministrowi ma charakter przepisu szczególnego w stosunku do przepisu art. 8 ust. 5 pkt 2 Prawa o stowarzyszeniach. Sprawowanie nadzoru w stosunku do organizacji zbiorowego zarządzania przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego nie jest ograniczone przedmiotowo, nie zostały też wyłączone z jego kompetencji żadne środki nadzoru, przypisane organom administracji przepisami Prawa o stowarzyszeniach. Poddanie organizacji zbiorowego zarządzania przepisom Prawa o stowarzyszeniach, z jednoczesnym powierzeniem funkcji nadzorczych właściwemu ministrowi, oznacza że w zakresie nadzoru nad tymi organizacjami wyłączona jest właściwość Prezydenta m.st. Warszawy.
I CSK 446/06 wyrok SN 2007-02-21
LEX nr 253393
UWAGA: Teza częściowo nieaktualna
W sytuacji, gdy wobec obowiązującej w postępowaniu w sprawach gospodarczych prekluzji co do twierdzeń, dowodów i zarzutów (art. 47912 § 1 i art. 479 14 § 2 k.p.c., Sąd Apelacyjny uznaje za możliwe odwołanie się - co do wysokości wynagrodzenia - do twierdzeń stron podanych po wniesieniu pozwu i odpowiedzi na pozew oraz do zeznań osób przesłuchanych za strony, ten materiał powinien być wzięty za podstawę ustalenia wysokości tego wynagrodzenia (art. 382 k.p.c.). Jeżeli jednak materiał taki nie daje możliwości ścisłego określenia wysokości wynagrodzenia, zastosowanie znaleźć powinien art. 322 k.p.c. Przepis ten pozwala bowiem na zasądzenie przez sąd, według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, stosownego wynagrodzenia na podstawie art. 79 ust. 1 pr. aut., gdy ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione.
VI ACa 931/06 wyrok s.apel. 2007-02-09
w Warszawie
LEX nr 558391
1. Prawo do wynagrodzenia wskazanego w art. 70 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest niezależne od istnienia umów między niektórymi twórcami czy wykonawcami a producentem, zaś obowiązek jego zapłaty wynika wprost z ustawy i spoczywa na "korzystającym z utworu", a więc także prowadzącym kino i czerpiącym zyski z tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego w kinach.
2. Sam fakt, że na tym samym polu eksploatacji działa więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania nie obala domniemania z art. 105 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, obalenie tego domniemania mogłoby być obalone tylko przez wykazanie, że do tego samego utworu rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania albo wykazanie, że dana organizacja nie jest uprawniona do zarządzania konkretnym prawem. Z istoty domniemania prawnego wynika jednak rozkład ciężaru dowodu.
3. Art. 107 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych ma zastosowanie wówczas, gdy do wynagrodzenia związanego z wyświetlaniem konkretnego utworu zgłasza prawa więcej niż jedna organizacja, a więc gdy zostanie obalone domniemanie z art. 105 ust. 1 - wtedy dopiero zachodzi konieczność ustalenia właściwej organizacji, która posiada legitymację dochodzenia wynagrodzenia z art. 70 ust. 2 ustawy na rzecz konkretnego twórcy, przy zastosowaniu reguł określonych art. 107 ustawy.
4. Roszczenie o wypłatę wynagrodzenia określonego w art. 70 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych wiąże się z eksploatacją utworu, w tym wypadku - z jego wyświetlaniem w kinach, zatem organizacji zbiorowego zarządzania przysługuje odrębne roszczenie o wypłatę wynagrodzenia związanego z każdorazowym wyświetleniem utworu w kinie pozwanego, a wysokość tego roszczenia wynika z wysokości uzyskanych w związku z wyświetleniem wpływów, które nie muszą być za każdym razem takie same. Roszczenie to podlega zatem przedawnieniu dziesięcioletniemu.
(...)
I ACa 882/06 wyrok s.apel. 2007-01-19
w Warszawie
LEX nr 1120185
1. W przypadku gdy dojdzie do naruszenia prawa, w związku z którym powodowi służy roszczenie o świadczenie (danie, czynienie, zaniechanie, znoszenie), wyłączona jest możliwość skutecznego wystąpienia z powództwem o ustalenie, skoro sfera podlegająca ochronie jest w takiej sytuacji szersza.
2. Przepis art. 32 ust. 1 u.p.a.p.p. pozwala właścicielowi na publiczne wystawienie utworu tylko w sytuacji, gdy nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych. Istotne jest przy tym by użytek ten nie naruszał normalnego korzystania i nie godził w słuszne interesy twórcy. Ustawodawca odmawia zatem ochrony takiej eksploatacji dzieła, która służy wyłącznie interesom właściciela, z oczywistym pokrzywdzeniem dla praw twórcy - także z punktu widzenia możliwości uzyskania przez niego korzyści, których mógłby rozsądnie oczekiwać.
3. Konstrukcja przepisu art. 79 ust. 1 u.p.a.p.p. wprost wyklucza interpretację, iż każde wykorzystanie praw autorskich bez wymaganej zgody uprawnionych lub z mocy ustawy jest działaniem zawinionym.
I ACa 729/06 wyrok s.apel. 2007-01-19
w Warszawie
LEX nr 1120170
1. Pojęcie "korzystającego", o jakim mowa w treści art. 70 ust. 2 pkt 4 u.p.a.p.p. w związku z przepisem art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p. odnosi się do pól eksploatacji wymienionych w art. 70 ust. 2 tej ustawy i wskazuje, iż każda osoba korzystająca z utworu audiowizualnego na tych polach eksploatacji obowiązana jest do zapłaty wynagrodzenia wymienionym w tym przepisie twórcom.
2. "Zwielokrotnianie" jest kategorią obejmującą swoim zasięgiem znaczeniowym również "reprodukowanie", dotyczy bowiem zwiększania ilości egzemplarzy utworu z przeznaczeniem do różnych, nie określonych przez ustawę, sposobów ich wykorzystania. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi może skutecznie domagać się zasądzenia wynagrodzenia należnego autorom muzyki oraz scenariusza do filmów.
VI ACa 736/06 wyrok s.apel. 2007-01-10
w Warszawie
LEX nr 575142
Zgodnie z art. 1 ustęp 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Nie ulega wątpliwości, że podręcznik szkolny spełnia definicję wyrażoną w powyższym przepisie.
III SA/Wa 1643/06 wyrok wsa 2007-01-09
w Warszawie
LEX nr 205105...
1. Skoro w treści umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w artykule definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obwiązujący w Polsce porządek prawny nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup. Uznanie wypłat z tytułu sprzedaży licencji do programów komputerowych wymaga, w świetle polskiego porządku prawnego, ujęcia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, które zawiera Polska z innymi krajami.
2. Dokonane przez Polskę zastrzeżenie nr 43 do art. 12 Modelowej Konwencji OECD ma tylko takie znaczenie, iż Polska, zawierając umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, może rozszerzyć definicję należności licencyjnych i włączyć w jej zakres np. programy komputerowe. Jeśli tego nie uczyniła, z samego faktu złożenia takiego zastrzeżenia nie można wywodzić żadnych innych wniosków. Zwykła licencja oprogramowania bez przekazania praw autorskich stosownych dla potrzeb podatkowych nie stanowi należności licencyjnych, lecz zysk przedsiębiorstwa.
IV CSK 303/06 wyrok SN 2007-01-03
LEX nr 255587
1. Zakresem kognicji k.p.a. objęte są również spory dotyczące warunków umowy pomiędzy operatorem telewizji kablowej a organizacją zbiorowego zarządzania.
2. Postępowanie przed k.p.a. ma charakter szczególny i może nastąpić jedynie przed wytoczeniem powództwa, nie jest jednak obligatoryjne w sytuacji, w której żadna ze stron z tego trybu nie korzysta, możliwe jest bowiem wystąpienie bezpośrednio na drogę sądową. Jeżeli jednak jedna ze stron wystąpiła o rozstrzygnięcie sporu do k.p.a., druga nie może się uchylić od udziału w tym postępowaniu i w tym sensie tylko postępowanie to jest obligatoryjne, skutkując niedopuszczalnością drogi sądowej przed rozstrzygnięciem sporu przez k.p.a.
3. Przepis art. 70 ust. 2 pkt 3 Prawa autorskiego nie daje podstaw do żądania przez twórców (reprezentującej ich organizacji zbiorowego zarządzania) dodatkowego wynagrodzenia za reemitowanie w sieci kablowej utworów stworzonych lub włączonych na mocy umowy z producentem do utworu audiowizualnego.
I ACz 1129/06 postanow. s.apel. 2006-12-28
w Szczecinie
LEX nr 516576
1. Roszczenie jest uprawdopodobnione, jeżeli prima facie istnieje znaczna szansa na jego istnienie, co nie wyklucza tego, iż w świetle głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego wniosek może okazać się bezzasadny. Istotą postępowania zabezpieczającego, jako postępowania incydentalnego, nie jest uznanie dochodzonego roszczenia za udowodnione, ale jedynie za uprawdopodobnione, czemu służy dokonywana przez sąd jedynie pobieżna analiza dostarczonego przez wnioskodawcę materiału dowodowego. Możliwość dojścia, w wyniku pełnego postępowania, do wniosku o niezasadności roszczenia, jest oczywistym założeniem tej instytucji.
2. Uzyskana na mocy Prawa własności przemysłowej ochrona przysługuje bez względu na to, w jaki sposób została skopiowana zewnętrzna postać przedmiotu, a także, czy dokonana kopia może wprowadzić w błąd klientów co do tożsamości producenta bądź produktu - idzie zatem znacznie dalej, aniżeli wynikająca z art. 13 ust. 1 z 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
3. Wzór użytkowy może również być utworem w rozumieniu prawa autorskiego, jednakże nie w każdym wypadku nosi on cechy pozwalające na przyjęcie, że spełnia wymagania stawiane przez przepisy tej ustawy. Ocena, w jakim stopniu przedmiotowe cechy produktu świadczą o jego twórczym charakterze i w jakim stopniu posiada on cechy nowości, oryginalności, artyzmu pod względem formy, wymaga wykazania, iż konkretny wyrób (zwłaszcza w wypadku przedmiotów zwykłego, codziennego użytku) istotnie odróżnia się od pozostałych wyrobów tego rodzaju ze względu na rozwiązania noszące znamiona wyrazistych, indywidualnych (również dla pewnego rodzaju przedmiotów) cech twórczych.
4. Ochrona na podstawie art. 13 u.z.n.k. stanowi wyjątek od generalnej zasady dopuszczalności naśladownictwa, a przepis ten nie może być interpretowany rozszerzająco. Przepis ten sankcjonuje naśladownictwo jedynie w kwalifikowanej postaci, tj. gdy kumulatywnie spełnione są następujące przesłanki: kopiowana jest zewnętrzna postać produktu; naśladownictwa dokonuje się za pomocą technicznych środków reprodukcji; kopia może wprowadzić klientów w błąd co do tożsamości producenta lub produktu. Na gruncie art. 13 ust. 1 nie jest konieczne, aby produkt skopiowany był identyczny z oryginałem. Wystarczy jeśli stopień podobieństwa jest tak wysoki, że przeciętny nabywca, na podstawie całościowego wrażenia, nie odróżnia go od wyrobu oryginalnego.
V CSK 369/06 wyrok SN 2006-12-19
LEX nr 511603
Artykuł 43 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) nie wyłącza posiłkowego stosowania przy określaniu należnego twórcy wynagrodzenia stawek stosowanych zwyczajowo.
C-306/05 wyrok TS 2006-12-07
Sociedad General de Autores y Editores de Espana (SGAE) v. Rafael Hoteles SA (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2006/12/I-11519...
Samo dostarczenie urządzeń, takie jak dostarczenie odbiorników telewizyjnych umieszczonych w pokojach podmiotu świadczącego usługi hotelarskie, nie jest publicznym udostępnieniem w rozumieniu dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym. Natomiast rozprowadzanie przez podmiot świadczący usługi hotelarskie sygnału umożliwiającego przy pomocy tych urządzeń udostępnianie utworów klientom zajmującym pokoje hotelowe stanowi publiczne udostępnianie w rozumieniu art. 3 ust. 1 tej dyrektywy, niezależnie od wykorzystanej techniki przekazu sygnału.
Jak wyjaśniono bowiem w przewodniku po konwencji berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych twórca, wyrażając zgodę na nadawanie swych utworów drogą radiowo-telewizyjną, bierze pod uwagę tylko bezpośrednich użytkowników, czyli posiadaczy odbiorników, którzy - pojedynczo, w gronie prywatnym lub rodzinnym - odbierają nadawany sygnał. Jeśli sygnał odbierany jest na rzecz szerszego audytorium w drodze niezależnej czynności, za pomocą której nadawany utwór udostępniany jest nowej publiczności, odbiór taki dopuszczalny jest wyłącznie za zgodą twórcy. Klienci hotelu stanowią taką nową publiczność w zakresie, w jakim udostępnianie tym klientom utworu nadawanego drogą radiowo-telewizyjną przy pomocy odbiorników telewizyjnych nie jest wyłącznie zabiegiem technicznym mającym na celu zapewnienie odbioru pierwotnie nadawanego programu czy też poprawę jakości tego odbioru, w strefie objętej zasięgiem tej emisji. Przeciwnie, podmiot świadczący usługi hotelarskie podejmuje działania w celu udostępnienia chronionego utworu swoim klientom, mając pełną świadomość ich konsekwencji.
Prywatny charakter pokoi hotelowych nie stoi na przeszkodzie temu, że sygnał stanowi publiczne udostępnienie.
(por. pkt 41, 42, 47, 54 oraz pkt 1 i 2 sentencji)
II CSK 245/06 wyrok SN 2006-11-29
LEX nr 233063
1. Wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to takie wynagrodzenie, jakie otrzymywałby autor, gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia
2. Jeżeli organizacja zbiorowego zarządzania nie dysponuje zatwierdzoną tabelą wynagrodzeń i strony nie określą wysokości wynagrodzenia w drodze porozumienia, wynagrodzenie winno być ustalone przez sąd, zgodnie ze wskazówkami zawartymi w art. 110 ustawy. Dotyczy to także stosownego wynagrodzenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy, w sytuacji, w której podstawę jego ustalenia stanowi niezatwierdzona tabela wynagrodzeń, kwestionowana z powodu nie dochowania przy jej ustalaniu wskazówek przewidzianych w art. 110 ustawy.
3. Dowód z opinii biegłego ma charakter szczególny, ponieważ jego celem jest dostarczenie sądowi wiadomości specjalnych niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy. Dlatego nie można go zastąpić inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem świadka) czy zaniechać jego przeprowadzenia z powodu posiadania wiedzy specjalnej przez sędziego wchodzącego w skład sądu orzekającego. Jeżeli więc do miarodajnej oceny zasadności roszczenia niezbędne są wiadomości specjalne, to pominięcie wniosku strony o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego uzasadnia zarzut naruszenia art. 217 § 2 k.p.c.
VI ACa 504/06 wyrok s.apel. 2006-11-29
w Warszawie
Dz.Urz.UOKiK.2007/2/25
1. Dla oceny, czy ZAiKS jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy okik w grę wchodzą jedynie rozważania odnoszące się do przedsiębiorczości w rozumieniu ustawy - Prawo działalności gospodarczej. Niezarobkowy cel działalności powodowego Stowarzyszenia, jak również innych polskich OZZ nie przesądza o braku ich antymonopolowej podmiotowości.
2. Zarządzając prawami autorów ZAiKS i inne OZZ tworzą krajowy rynek zbiorowego zarządzania tymi prawami. Jako ekwiwalent kosztów tego zarządu OZZ zatrzymują część dochodów należnych autorom z tytułu własności praw. Odpłatne świadczenie usług w tym zakresie jest, wbrew opinii ZAiKS, towarem w rozumieniu art. 4 pkt 6 ustawy okik.
3. Uzależnianie zarządzania prawami autorskim od zgody autora na zarząd łącznie prawami od udzielania zezwoleń na wykorzystanie utworu na kilku polach eksploatacji bez udowodnionego zwyczaju w tym zakresie ani istnienia konieczności takiego rozwiązywania jest przejawem praktyki ograniczającej konkurencję z art. 8 ust. 1 i 2 pkt 4 ustawy okik - tzw. niedozwolonej umowy wiązanej.
IV CSK 203/06 wyrok SN 2006-11-28
LEX nr 369175
1. Wymaganie "twórczego" charakteru, w rozumieniu prawa autorskiego, dotyczy również opracowania, co oznacza, że także dzieło zależne musi spełniać zasadniczy warunek przyznania mu ochrony autorskiej, czyli być rezultatem twórczości.
2. Twórcze opracowania cudzego (macierzystego) utworu podlegają pełnej ochronie.
3. Przedmiotem autorskich praw zależnych jest całe dzieło, wchodzące w obrót w stosunkach zewnętrznych. "Zależność" dzieła ujawnia się w stosunkach wewnętrznych pomiędzy autorami dzieła macierzystego i opracowania (art. 2 ust. 2, 3 i 5 pr.aut.). Nie powoduje ona natomiast ograniczeń w stosunkach zewnętrznych i nie rozciąga się na tzw. uprawnienia zakazowe. Dzieło zależne jest, jako całość, odrębnym utworem, a twórcy opracowania przysługują wszystkie roszczenia o ochronę praw autorskich do dzieła zależnego. Tak zwane uprawnienia zakazowe wiążą się z obowiązkiem zaniechania określonych czynności przez osoby trzecie, co między innymi obejmuje możliwość zakazywania wykonywania i rozpowszechniania dzieła zależnego.
4. Ochrona przysługuje autorowi utworu zależnego tylko do danego opracowania.
I ACa 490/06 wyrok s.apel. 2006-11-09
w Poznaniu
LEX nr 298567
Nie jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego opracowanie stanowiące jedynie zastosowanie nawet wysokospecjalistycznej wiedzy technicznej, jeżeli jego treść jest z góry zdeterminowana obiektywnymi warunkami i wymaganiami technicznymi oraz charakterem realizowanego (rozwiązywanego) problemu (zadania) technicznego.
I ACa 746/06 wyrok s.apel. 2006-11-08
w Poznaniu
LEX nr 298399
Stosownie do treści art. 124 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ochroną praw autorskich objęte są tylko takie prawa, które także według ustawy z 1952 r. o prawie autorskim przysługiwały twórcy, nie są objęte natomiast te, które według tejże ustawy nie były w ogóle przedmiotem Prawa autorskiego.
C-36/05 wyrok TS 2006-10-26
Komisja Wspólnot Europejskich v. Królestwo Hiszpanii
ZOTSiS 2006/10B/I-10313...
Uchybia zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 1 i 5 dyrektywy 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej państwo członkowskie, które wyłącza obowiązek zapłaty wynagrodzenia należnego twórcom z tytułu użyczenia dokonywanego przez niemal wszystkie, jeśli nie wszystkie kategorie instytucji oddających w publiczne użyczenie utwory chronione prawem autorskim.
Dyrektywa ma bowiem na celu zapewnienie twórcom i wykonawcom odpowiednich dochodów i zwrotu niezwykle wysokich i ryzykownych nakładów, które są niezbędne w szczególności przy produkcji fonogramów i filmów. W tym względzie, jeśli chodzi o zakres normowania art. 5 ust. 3 dyrektywy, zgodnie z którym państwa członkowskie mogą zwolnić 'określone kategorie instytucji' z obowiązku zapłaty twórcom wynagrodzenia z tytułu publicznego użyczenia przewidzianego w art. 5 ust. 1, zwolnienie prawie wszystkich lub wręcz wszystkich kategorii instytucji oddających utwory w użyczenie z obowiązku określonego w ust. 1 tego artykułu pozbawiłoby twórców wynagrodzenia umożliwiającego odzyskanie poczynionych przez nich nakładów. Miałoby to również negatywny wpływ na proces powstawania nowych utworów.
Ponadto wyrażenie 'określone kategorie przedsiębiorstw' zawarte w art. 5 ust. 3 należy rozumieć jako odnoszące się do pojęcia o charakterze ilościowym. W związku z tym jedynie ograniczona liczba kategorii instytucji, które byłyby zobowiązane do zapłaty wynagrodzenia na podstawie ust. 1 tego artykułu, może być zwolniona z takiego obowiązku.
(por. pkt 24, 26, 27, 32, 43 i sentencja)
III SA/Wa 191/06 wyrok wsa 2006-10-05
w Warszawie
LEX nr 291115
1. W pojęciu "opłat licencyjnych" mieszczą się również opłaty z tytułu umów typu "know-how". Pojęciu licencji przypisuje się bowiem w języku prawniczym i prawnym wielorakie znaczenie. Używa np. jako synonimu zezwolenia (na wykonywanie określonych czynności np. zawodowych). Odnosi się również do umów o korzystanie z różnego rodzaju praw własności przemysłowej i intelektualnej, czego przykładem może być chociażby art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
2. Opłaty licencyjne dotyczą towaru, niewątpliwie wówczas, gdy są opłatami należnymi za korzystanie z pewnych dóbr niematerialnych, ucieleśnionych w tym towarze.
3. Opłata licencyjna uiszczana na rzecz firmy z tytułu udzielonego upoważnienia do sprzedaży odzieży, obuwia, i galanterii za znakiem handlowym, odnosi się do importowanego towaru i stanowi warunek jego sprzedaży, w związku z czym winna być wliczona do wartości celnej towaru stosownie do art. 30 § 1 pkt 3 Kodeksu celnego.
4. Brak w sentencjach decyzji określenia cła na potrzeby prawidłowego określenia zobowiązania podatkowego z tytułu importu ocenić należy jako naruszenie art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
VI ACa 264/06 wyrok s.apel. 2006-10-05
w Warszawie
Apel.-W-wa 2007/3/24...
Informacje Polskiej Agencji Prasowej - mającej charakter publicznej agencji prasowej należy traktować jako przekazy obiektywne i w pełni wiarygodne nie nakładające na pozwanego obowiązku weryfikacji prawdziwości otrzymanego przekazu.
C-479/04 wyrok TS 2006-09-12
Laserdisken ApS v. Kulturministeriet (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2006/8-/I-8089...
1. Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że sprzeczne z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29 są uregulowania krajowe, w których przewidziano wyczerpanie prawa do rozpowszechniania w sytuacji wprowadzenia do obrotu oryginału lub kopii utworu przez uprawnionego lub za jego zgodą poza terytorium Wspólnoty.
W istocie, z wyraźnego brzmienia art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29, czytanego w świetle jej motywu dwudziestego ósmego, wynika, iż przepis ten nie pozostawia państwom członkowskim swobody ustanowienia innej zasady wyczerpania niż zasada wyczerpania wspólnotowego. Wniosek taki znajduje potwierdzenie w treści art. 5 tejże dyrektywy, który upoważnia państwa członkowskie do ustanowienia wyjątków lub ograniczeń dotyczących prawa do zwielokrotniania, prawa do publicznego udostępniania utworów, prawa podawania do publicznej wiadomości innych przedmiotów objętych ochroną oraz prawa do rozpowszechniania. Z żadnego z przepisów tego artykułu nie wynika, by dozwolone wyjątki lub ograniczenia mogły dotyczyć zasady wyczerpania, o której mowa w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29, i by państwa członkowskie mogły w związku z tym odstąpić od tej zasady.
(por. pkt 24, 25, 27 oraz pkt 2 sentencji)
2. Wybór podstawy prawnej aktu w ramach systemu kompetencji Wspólnoty musi opierać się na obiektywnych okolicznościach podlegających kontroli sądowej. Do tych okoliczności zaliczają się w szczególności cel i treść aktu prawnego. W tym zakresie przepisy art. 47 ust. 2 WE, art. 55 WE i 95 WE, na których podstawie wydano dyrektywę 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, umożliwiają zastosowanie środków niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego w zakresie swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, w postaci harmonizacji krajowych systemów prawnych odnośnie do treści i wykonywania prawa autorskiego i praw pokrewnych. Z motywów tejże dyrektywy wynika, że w oczywisty sposób służy ona celom wymienionym we wskazanych wyżej przepisach traktatu.
(por. pkt 30-32)
(...)
III SA/Wa 1400/06 wyrok wsa 2006-08-29
w Warszawie
LEX nr 194268...
1. Skoro program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, ani naukowego w rozumieniu polskiej regulacji w zakresie prawa autorskiego, to na podstawie art. 12 w zw. z art. 3 ust. 2 umowy z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129 ze zm.), nie może być zakwalifikowany do należności licencyjnych.
2. Skoro w treści umowy z Rządem Irlandii w artykule definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny, nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup i co za tym idzie, nie można uznać, iż podlegają one w Polsce opodatkowaniu.
VI ACa 151/06 wyrok s.apel. 2006-08-03
w Warszawie
LEX nr 558383
Sam zamiar poddania rezultatu swej pracy ochronie autorskoprawnej nie ma znaczenia dla kwalifikacji określonego wytworu intelektualnego jako utworu podlegającego ochronie prawa autorskiego.
I ACa 196/06 wyrok s.apel. 2006-07-26
w Warszawie
LEX nr 1120084
Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi może domagać się zapłaty wynagrodzenia na podstawie art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p. bezpośrednio na podstawie przepisu ustawy, chociaż nie została zawarta uprzednio umowa w tym przedmiocie. Gdyby taka umowa została zawarta, to jej postanowienia mniej korzystne dla twórców, niż wynikałoby to z tabel zatwierdzonych przez Komisję Prawa Autorskiego, byłyby nieważne, a ich miejsce zajęłyby odpowiednie postanowienia tych tabel (art. 109 u.p.a.p.p.). Te bowiem mają chronić twórców.
C-61/05 wyrok TS 2006-07-13
Komisja Wspólnot Europejskich v. Republika Portugalska
ZOTSiS 2006/7B/I-6779...
1. Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej zmienionej dyrektywą 2001/29 przyznaje wyłączne prawo zezwalania na najem lub zakazywania najmu i użyczenia zwłaszcza producentowi pierwszego zapisu filmu w odniesieniu do oryginału i egzemplarzy powielonych jego filmu.
Uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tego przepisu, państwo członkowskie ustanawiające w prawie krajowym prawo najmu na rzecz producentów wideogramów. W istocie, ustanowienie takiego prawa nie spowodowałoby jedynie dodania dodatkowej kategorii uprawnionych do listy, która figuruje w art. 2 ust. 1 dyrektywy, lecz przeciwnie poddałoby w wątpliwość specyficzne prawa wyłączne, o których mowa w tym przepisie.
(por. pkt 22, 23, 44 i sentencja)
2. Artykuł 4 dyrektywy 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej zmienionej dyrektywą 2001/29 gwarantuje twórcom i wykonawcom stosowne wynagrodzenie w przypadku przeniesienia prawa najmu na producenta.
Uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tego przepisu w związku z art. 2 ust. 5 i 7 tejże dyrektywy, państwo członkowskie, które stwarza niejasność w ustawodawstwie krajowym co do tożsamości zobowiązanego z tytułu zapłaty wynagrodzenia, o którym mowa.
(por. pkt 38, 41, 44 i sentencja)
C-53/05 wyrok TS 2006-07-06
Komisja Wspólnot Europejskich v. Republika Portugalska
ZOTSiS 2006/7A/I-6215...
1. Uchybia zobowiązaniom państwa członkowskiego ciążącym na nim na mocy art. 1 i 5 dyrektywy 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej państwo członkowskie, które zwalnia z obowiązku zapłaty wynagrodzenia należnego twórcom z tytułu publicznego użyczenia wszystkie kategorie przedsiębiorstw biorące utwory w publiczne użyczenie.
W istocie art. 5 ust. 3 tej dyrektywy, na podstawie którego państwa członkowskie mogą wyłączyć określone kategorie przedsiębiorstw z płatności wynagrodzenia należnego twórcom z tytułu publicznego użyczenia określonego w ust. 1 tego artykułu, nie można interpretować w ten sposób, że miałby on zezwalać na całkowite zniesienie obowiązku zapłaty wynagrodzenia, albowiem wskutek takiej wykładni ust. 1 tego artykułu byłby zupełnie pozbawiony znaczenia i - w związku z tym - nieskuteczny. Dyrektywa ma bowiem na celu zapewnienie twórcom i wykonawcom odpowiednich dochodów i zwrotu niezwykle wysokich i ryzykownych nakładów, które są niezbędne w szczególności przy produkcji fonogramów i filmów. Zwolnienie wszystkich przedsiębiorstw biorących utwory w omawiane użyczenie z obowiązku określonego w art. 5 ust. 1 dyrektywy pozbawiłoby twórców wynagrodzenia umożliwiającego odzyskanie poczynionych przez nich nakładów. Miałoby to również negatywny wpływ na proces powstawania nowych utworów.
(por. pkt 23-25, 42 i sentencja)
2. Państwo członkowskie będące adresatem dyrektywy lub decyzji nie może skutecznie powoływać się w swojej obronie na jej sprzeczność z prawem w postępowaniu ze skargi o uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego, której podstawę stanowi fakt niewykonania tej decyzji lub naruszenia tej dyrektywy.
(por. pkt 30)
C-169/05 wyrok TS 2006-06-01
Uradex SCRL v. Union Professionnelle de la Radio et de la Télédistribution (RTD), Société Intercommunale pour la Diffusion de la Télévision (Brutele) (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2006/6A/I-4973...
Artykuł 9 ust. 2 dyrektywy 93/83 w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy organizacja zbiorowego zarządzania uważana jest za uprawnioną do zarządzania prawami podmiotu prawa autorskiego lub praw pokrewnych, który nie powierzył zarządu swymi prawami żadnej organizacji zbiorowego zarządzania, taka organizacja jest upoważniona do wykonywania prawa tego podmiotu polegającego na udzielaniu lub odmowie udzielenia operatorowi kablowemu zezwolenia na retransmisję audycji drogą kablową, a w konsekwencji wykonywany przez wspomnianą organizację zarząd nie ogranicza się wyłącznie do zarządzania prawami majątkowymi tego podmiotu.
Jednakże dyrektywa ta nie stoi na przeszkodzie przeniesieniu prawa retransmisji, które może nastąpić zarówno na podstawie umowy, jak i na podstawie domniemania prawnego, i nie stoi zatem na przeszkodzie temu, by autor, artysta wykonawca lub producent utracił - na mocy przepisu prawa krajowego - swój status 'podmiotu' tego prawa w rozumieniu art. 9 ust. 2 dyrektywy, ze skutkiem zerwania jakiegokolwiek związku prawnego istniejącego na mocy tego przepisu między nim a organizacją zbiorowego zarządzania.
(por. pkt 24, 25 i sentencja)
I ACa 246/05 wyrok s.apel. 2006-05-30
w Poznaniu
LEX nr 278455
1. Przedstawienie określonej osoby, jako prawnika określonej opcji politycznej, i to o wątpliwej fachowości, niewątpliwie narusza jego dobro osobiste, gdyż może narazić ją na utratę zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu.
2. Kiedy wykonywane jest zdjęcie osoby, obejmujące jej udział w pracach określonego zespołu, kryteria uzyskania zgody na eksponowanie wizerunku wielu osób (w zasadzie zespołu) winny być inne, niż w sytuacji gdy eksponowane jest w zasadzie zdjęcie portretowe tej osoby (bez uzgodnienia z nią celu dla którego zdjęcie jest przygotowywane) i to w sytuacji gdy ta ekspozycja związana jest z jednoczesnym naruszeniem w tekście pod zdjęciem dóbr osobistych tej osoby.
3. Artykuł 24 § 1 k.c. nie można rozpoznawać w oderwaniu od treści art. 448 k.c.
K 5/05 wyrok TK 2006-05-24
OTK-A 2006/5/59...
I
Art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904, z 2001 r. Nr 128, poz. 1402, z 2002 r. Nr 126, poz. 1068 i Nr 197, poz. 1662, z 2003 r. Nr 166, poz. 1610, z 2004 r. Nr 91, poz. 869, Nr 96, poz. 959 i Nr 172, poz. 1804, z 2005 r. Nr 164, poz. 1365 oraz z 2006 r. Nr 66, poz. 474) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 w związku z art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
II
Art. 70 ust. 2 ustawy powołanej w części I sentencji traci moc obowiązującą z upływem 12 (dwunastu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.
I ACa 1449/05 wyrok s.apel. 2006-05-18
w Poznaniu
LEX nr 215613
1. Zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy z 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji deliktem nie jest każda postać naśladownictwa, lecz tylko tzw. niewolnicze naśladownictwo, obejmujące takie przypadki wiernego naśladownictwa (kopiowania zewnętrznej postaci produktu), w których dla przeciętnego odbiorcy nie jest możliwe odróżnienie kopii od oryginału. W celu stwierdzenia tego rodzaju naśladownictwa nie jest konieczna tożsamość postaci produktu naśladującego z oryginałem. Wystarczające jest podobieństwo na tyle wysokie, że przeciętny nabywca, na podstawie ogólnego i całościowego wrażenia nie odróżnia wyrobu naśladującego od wyrobu oryginalnego.
2. Naśladownictwo z art. 13 powołanej ustawy może być zakwalifikowane jako delikt nieuczciwej konkurencji, na podstawie klauzuli dobrych obyczajów - (art. 3 ust. 1 u.z.n.k.) po wykazaniu istotnych - z punktu widzenia prawa konkurencji - okoliczności przesądzających o naganności postępowania konkurenta w stopniu uzasadniającym zastosowanie powołanej klauzuli dobrych obyczajów.
3. Meble jako dzieło mogą być uznane za przedmiot prawa autorskiego (utwór), o ile odznaczają się wyrazistym i indywidualnym charakterem na tle innych mebli dostępnych na rynku.
I CSK 61/06 wyrok SN 2006-05-11
LEX nr 200885
1. Producent filmu nabywa całość autorskich praw majątkowych do utworu audiowizualnego i audiowizualnej eksploatacji utworów w nim zawartych art. 70 Prawa autorskiego.
2. Zasadą jest, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, prawa autorskie do utworu nabywa jego twórca. Z reguły tej wynika, że wyjątki od niej powinny być interpretowane ściśle. Dlatego przewidziane w ustawie prawa producenta powinny być ograniczone do zwykłej eksploatacji dzieła filmowego.
VI ACa 356/06 wyrok s.apel. 2006-04-28
w Warszawie
LEX nr 1120251
Analiza przepisu artykułu 109 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych prowadzi do wniosku, że będzie on miał zastosowanie zarówno do umów zawartych przez organizację zbiorowego zarządzania jak i bezpośrednio przez samego twórcę należącego lub reprezentowanego przez taką organizację z podmiotami korzystającymi z utworów. Nie jest zatem możliwe stosowanie ich do osób w ogóle nie zrzeszonych w jednej z takich organizacji lub należących do organizacji nie mającej zatwierdzonych tabel wynagrodzeń. Tacy jedynie twórcy nie mają możliwości powoływania się na powyższy przepis.
II OSK 387/05 wyrok NSA W-wa 2006-04-27
LEX nr 209499
Operator sieci telewizyjnej kablowej nie jest stroną w postępowaniu o zatwierdzenie tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub artystycznych wykonań, o którym mowa w art. 108 ust. 3 i 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
I CSK 159/05 wyrok SN 2006-04-11
LEX nr 371773
1. Przy ocenie, jaka suma jest odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem (krzywda). Dla oceny tej nie jest też bez znaczenia stopień winy osoby naruszającej dobra osobiste, cel który zamierzała ona osiągnąć podejmując działanie naruszające te dobra i korzyść majątkowa, jaką w związku z tym działaniem, uzyskała lub spodziewała się uzyskać.
2. Fakt, bezprawnego wykorzystania wizerunku pokrzywdzonych i podania do publicznej wiadomości nieprawdziwej informacji z ich życia intymnego do związanej z niemałymi kosztami reklamy czasopisma, której celem było zwiększenie korzyści majątkowej, której przysparza jego wydawanie, nie jest obojętny dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia pieniężnego należnego pokrzywdzonym, wobec czego zadośćuczynienie to powinno być "odpowiednio" wyższe.
III CSK 143/05 wyrok SN 2006-03-14
OSNC 2006/12/206...
UWAGA: Pkt 2 tezy nieaktualny
1. Artykuł 108 ust. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) nie dotyczy spraw pomiędzy organizacją zbiorowego zarządzania a operatorem sieci kablowych o zapłatę odszkodowania za bezprawne reemitowanie utworów objętych zarządzaniem organizacji oraz spraw o zapłatę wynagrodzenia za reemisję takich utworów na podstawie licencji ustawowej.
2. Twórcom utworów literackich i muzycznych stworzonych do utworu audiowizualnego lub w nim wykorzystanych, których prawa reprezentuje Stowarzyszenie Autorów "ZAiKS", przysługuje wynagrodzenie od operatorów sieci kablowych za reemisję ich utworów w ramach utworu audiowizualnego (art. 70 ust. 2 pkt 3 i ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
VI ACa 1012/05 wyrok s.apel. 2006-03-14
w Warszawie
Apel.-W-wa 2007/1/50...
Dla prawno-autorskiej ochrony utworu nie ma znaczenia, w jaki sposób dokonujący naruszenia wszedł w jego posiadanie lub też, w jaki sposób utwór do niego dotarł, w szczególności nie ma znaczenia okoliczność, iż utwór, stanowiący przedmiot naruszenia dotarł do dokonującego naruszenia jako niezamawiana korespondencja przesyłana drogą elektroniczną, tak zwany spam.
I CK 381/05 wyrok SN 2006-03-08
OSNC 2006/12/204...
Przepis art. 94 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) w brzmieniu sprzed dnia 1 stycznia 2003 r. (obecnie 94 ust. 4) nie odnosi się do treści i zakresu majątkowego prawa autorskiego, lecz dotyczy treści prawa pokrewnego przysługującego producentowi fonogramu (wideogramu).
II CSK 59/05 wyrok SN 2006-03-03
LEX nr 398431
UWAGA: Pkt 1 tezy nieaktualny
1. Regulacji art. 108 ust. 5 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie podlega spór pomiędzy organizacją zbiorowego zarządzania a operatorem sieci kablowych o zapłatę odszkodowania przewidzianego w art. 79 ust. 1 tej ustawy za bezprawne reemitowanie utworów objętych zarządzaniem organizacji oraz o zapłatę na podstawie art. 24 ust. 4 pr. aut. wynagrodzenia za reemisję takich utworów w oparciu o licencję ustawową.
2. Do roszczeń opartych na art. 79 ust. 1 pr. aut. nie ma zastosowania art. 110 pr. aut.
I ACa 754/05 wyrok s.apel. 2006-02-22
w Poznaniu
LEX nr 194542
UWAGA: Pkt 1 tezy częściowo nieaktualny
1. W obrębie sporów związanych ze stosowaniem tabel (art. 108 ust. 5 p.a.p.p.) pozostawać będą spory związane z zastosowaniem konkretnej stawki określonej w zatwierdzonej już tabeli, natomiast poza zakresem tego określenia pozostaną spory związane m.in. z wysokością stawek przyjętych w tabelach oraz kierowane przez organizacje zbiorowego zarządzania do operatora sieci kablowej żądania wypłaty wynagrodzenia. Z kolei w obrębie określenia "spory związane z zawarciem umowy" mieszczą się sytuacje, gdy umowa jeszcze nie została zawarta, a między operatorem sieci kablowej a organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi powstał spór co do obowiązku jej zawarcia, przy czym kompetencją Komisji Prawa Autorskiego nie są objęte spory związane z samą treścią przyszłej umowy.
2. Definicja reemisji zawarta w art. 6 pkt 5 p.a.p.p. obejmuje pojęcie równoczesnego i integralnego nadania utworu nadawanego przez inną organizację radiową i telewizyjną.
3. Wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 p.a.p.p. to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor (również autor opracowania zależnego), gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
II SA/Gd 897/05 wyrok wsa 2006-02-21
w Gdańsku
ONSAiWSA 2007/2/41
Wyceny nieruchomości jednostek samorządu terytorialnego lub Skarbu Państwa są urzędowymi dokumentami w rozumieniu art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) i stanowią informację publiczną, która podlega udostępnieniu na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).
I CK 334/05 wyrok SN 2006-02-03
OSNC 2006/11/188...
Artykuł 109 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) ma zastosowanie także wówczas, gdy twórca należący lub reprezentowany przez organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi zawarł umowę bezpośrednio z podmiotem korzystającym z utworu.
I CK 281/05 wyrok SN 2006-01-25
OSNC 2006/11/186...
Wymaganie nowości nie jest niezbędną cechą twórczości jako przejawu intelektualnej działalności człowieka. Utworem w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) może być kompilacja wykorzystująca dane powszechnie dostępne pod warunkiem, że ich wybór, segregacja i sposób przedstawienia ma znamiona oryginalności.
XVII Ama 125/02 wyrok s.okik 2006-01-25
Dz.Urz.UOKiK.2006/2/29
Różnice kompetencji Komisji Prawa Autorskiego i Prezesa UOKiK w zakresie oddziaływania na stawki opłat za zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi, nie pozostają we wzajemnym stosunku przepisów ogólnych do szczególnych, a ustawa o prawie autorskim nie wyłącza kompetencji Prezesa UOKiK w zakresie art. 9 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
SK 40/04 wyrok TK 2006-01-24
OTK-A 2006/1/5...
I
1. Art. 108 ust. 3 w związku z art. 109 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904, z 2001 r. Nr 128, poz. 1402, z 2002 r. Nr 126, poz. 1068 i Nr 197, poz. 1662, z 2003 r. Nr 166, poz. 1610, z 2004 r. Nr 91, poz. 869, Nr 96, poz. 959 i Nr 172, poz. 1804 oraz z 2005 r. Nr 164, poz. 1365) jest niezgodny z art. 20, art. 22 w związku z art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji.
2. Art. 108 ust. 4 w związku z art. 109 ustawy powołanej w punkcie 1 jest zgodny z art. 20, art. 22 w związku z art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji.
II
Art. 108 ust. 3 ustawy powołanej w punkcie I.1 traci moc obowiązującą z dniem 1 września 2006 r.
Ponadto postanawia:
na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie w przedmiocie kontroli zgodności art. 108 ust. 4 ustawy powołanej w punkcie I.1 z art. 45 ust. 2 Konstytucji ze względu na niedopuszczalność orzekania.
III CSK 40/05 wyrok SN 2006-01-13
LEX nr 176385...
1. Nie może być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, któremu brak cech dostatecznie indywidualizujących, to jest odróżniających go od innych wytworów podobnego rodzaju i przeznaczenia.
2. Prawo autorskie zależne powstać może wówczas, gdy istnieje uprzednio - i równolegle - autorskie prawo "pierwotne" do utworu, którego twórczego opracowania dokonała osoba powołująca się na przysługujące jej prawo zależne.
XVII Ama 84/04 wyrok s.okik 2006-01-09
Dz.Urz.UOKiK.2006/2/27...
Ograniczanie autorom prawa swobody wyboru organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi na poszczególnych polach eksploatacji prowadzi do eliminacji konkurencji.
I ACz 1162/05 postanow. s.apel. 2006-01-06
w Szczecinie
LEX nr 279957
1. Przepis art. 80 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w zakresie, w jakim dotyczy zabezpieczenia roszczeń, ma charakter szczególny w odniesieniu do art. 730-757 k.p.c. Nie oznacza to wszakże, iż wnioskodawca zwolniony jest od wykazania przesłanek, przewidzianych w art. 730 (1) k.p.c., tj. wiarygodności roszczenia oraz interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia.
2. Artykuł 80 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadza swoistą regulację, której celem jest umożliwienie uprawnionemu podjęcie decyzji w przedmiocie dochodzenia roszczeń, o których mowa w jej art. 79 ust. 1 oraz określenia zakresu żądań w wypadku wytoczenia powództwa. W konsekwencji zatem "interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia" w tego rodzaju przypadkach istnieje wówczas, gdy bez zobowiązania naruszającego majątkowe prawo autorskie do udzielenia stosownych informacji lub udostępnienia dokumentów, strona nie jest w stanie ustalić zakresu dokonanych naruszeń tego prawa, a tym samym sprecyzować podstawy faktycznej powództwa, oraz dochodzonych roszczeń.
V KK 263/05 wyrok SN 2006-01-04
LEX nr 172196...
1. Przychylając się do poglądu o potrzebie uzyskania w sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek od uprawnionej osoby jednoznacznego wyrazu woli ścigania, należy zaznaczyć, że nie może to prowadzić do formalizmu procesowego. Ustawa karnoprocesowa nie określa formy, w jakiej pokrzywdzony ma wyrazić wolę ścigania, to jest złożyć wniosek, o którym mowa w art. 12 § 1 k.p.k. Wola ta może być zatem wyrażona np. do protokołu przesłuchania w charakterze świadka. Istotne jest to, by z dokumentu procesowego w sposób wyraźny wynikało żądanie pokrzywdzonego przestępstwem ścigania sprawcy.
Skoro reprezentant pokrzywdzonego domagał się warunkowego umorzenia postępowania karnego, to tym samym oczywiste pozostawało, że wolą jego było, aby uprawnione organy procesowe prowadziły postępowanie w sprawie i aby zostało ono zakończone zastosowaniem wobec sprawcy środka reakcji prawnokarnej.
2. Umowa licencyjna jest ze swej istoty stosunkiem zobowiązaniowym, który z jednej strony określa uprawnienia udzielane na rzecz licencjobiorcy, z drugiej zaś strony statuuje obowiązek zapłaty (prawo do wynagrodzenia) na rzecz uprawnionego podmiotu, tj. licencjodawcy. W związku z tym użyte w art. 116 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych określenie "wbrew warunkom uprawnienia" odnosi się tylko i wyłącznie do udzielonych mocą licencji uprawnień do rozpowszechniania utworu, nie zaś do obowiązków wynikających z umowy licencyjnej, np. prawa do wynagrodzenia.
P 10/03 wyrok TK 2005-11-21
OTK-A 2005/10/116...
Art. 108 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904, z 2001 r. Nr 128, poz. 1402, z 2002 r. Nr 126, poz. 1068 i Nr 197, poz. 1662, z 2003 r. Nr 166, poz. 1610, z 2004 r. Nr 91, poz. 869, Nr 96, poz. 959 i Nr 172, poz. 1804 oraz z 2005 r. Nr 164, poz. 1365) w zakresie, w jakim dotyczy zatwierdzania lub odmowy zatwierdzenia przez Komisję Prawa Autorskiego przedstawionych przez organizacje zbiorowego zarządzania tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub artystycznych wykonań objętych zbiorowym zarządzaniem, nie jest niezgodny z art. 22 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
I ACa 407/05 wyrok s.apel. 2005-11-18
w Warszawie
Apel.-W-wa 2006/4/36...
Treść art. 108 ust. 5 prawa autorskiego nie oznacza wyłączenia drogi sądowej, za istnieniem której przemawia art. 2 k.p.c.
VI ACa 372/05 wyrok s.apel. 2005-11-17
w Warszawie
LEX nr 1120254
1. Przepis art. 55 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, pełniący funkcję podobną jak przepisy kodeksu cywilnego dotyczące odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy nie zawiera definicji usterki, lecz można przyjąć, że chodzi w nim o usterki odpowiadające wadom fizycznym.
2. O usterce utworu można mówić wówczas, gdy nie spełnia on warunków określonych umową lub wynikających z przeznaczenia utworu, czy też z zapewnień autora.
IV KK 284/05 wyrok SN 2005-11-15
LEX nr 164364
Oferowanie do zbycia ponad 700 sztuk nielegalnie zwielokrotnionych płyt zawierających pogramy komputerowe, nabytych kolejny raz w tym celu realizuje zarazem znamiona występku z art. 116 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. - Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 904 z późn. zm.). Przepis ten bowiem penalizuje rozpowszechnianie bez uprawnienia cudzego utworu (jest nim również program komputerowy - art. 1 ust. 2 tej ustawy), czyniące stałe źródło dochodu. Dopiero komplet znamion z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. i z art. 116 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w pełni oddaje opisane przez oskarżonego i ustalone w przypisanym czynie zachowanie.
I ACa 1155/05 wyrok s.apel. 2005-11-09
w Katowicach
LEX nr 164631
1. Przepis art. 79 ust. 1 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) przewiduje dla autora, którego prawa autorskie majątkowe zostały naruszone, roszczenie o wydanie korzyści uzyskanych przez naruszającego. Przez uzyskane korzyści, które mają być wydane, należy rozumieć te korzyści, które naruszający uzyskał w związku z dokonanym naruszeniem prawa autorskiego. Należy zatem owe korzyści utożsamiać z przychodami naruszającego prawa autorskie, które to przychody pozostają nadto w normalnym związku przyczynowym z dokonanym naruszeniem. Uzyskane korzyści, o których mowa w art. 79 ust. 1 Prawa autorskiego, nie obejmują zatem nieponiesionych przez naruszyciela kosztów i innych oszczędności poczynionych w jego wydatkach, a dotyczą one jedynie efektywnego (faktycznego) zysku.
2. Mając na uwadze uregulowanie art. 79 ust. 1 prawa autorskiego, przyznające autorowi, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, szereg uprawnień, w tym roszczenie o wydanie uzyskanych przez naruszającego korzyści albo zapłatę wielokrotności stosownego wynagrodzenia, przyjąć można, iż oba powyższe roszczenia stanowią swoistą sankcję cywilną za dokonane naruszenie praw autorskich wynikającą z założenia, że w żaden sposób nie powinno się opłacać bezprawne naruszenie cudzego prawa majątkowego. Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, by żądania powyższe uznać za alternatywne, mające oparcie w instytucji zobowiązań przemiennych z art. 365 k.c., a dokonanie wyboru przez wierzyciela jednego z powyższych roszczeń poprzez wytoczenie powództwa nie może być ocenione jako definitywne i uniemożliwiające mu czy to zmianę jednego roszczenia na drugie, czy też dochodzenie jednego roszczenia obok drugiego.
Podkreślenia wymaga, że praktyka sądów dopuszcza możliwość zgłaszania żądań ewentualnych, przy czym nie budzi wątpliwości, iż przy powództwie z żądaniem ewentualnym wyrok zasądzający może opiewać tylko na jedno ze zgłoszonych żądań. To oznacza, iż pozytywnie o żądaniu ewentualnym sąd orzeka tylko wówczas, gdy oddala powództwo zgłoszone na pierwszym miejscu. Natomiast nie ma przeszkód w tym, by o obu żądaniach (pierwszym i ewentualnym) sąd rozstrzygnął jednym wyrokiem, zwłaszcza wtedy gdy obu żądań nie uwzględnia.
FSK 2253/04 wyrok NSA W-wa 2005-10-13
LEX nr 173097
Kwestia, czy dane dzieło jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego nie decyduje wola stron, lecz ustalenia faktyczne. Stworzonych programów autorskich nie można uznać za utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904), jeżeli działalność twórcy nie posiada cech oryginalności i indywidualności w rozumieniu przepisów o prawie autorskim.
I CK 164/05 wyrok SN 2005-09-28
M.Prawn. 2005/20/971
W przypadku, gdy w sklepie jest włączone radio, właściciel ma obowiązek płacić za nadawanie utworów, o ile nie udowodni, że nie przysparza mu to korzyści majątkowych.
I CK 164/05 wyrok SN 2005-09-28
LEX nr 356104
1. Zgodnie z konstrukcją art. 24 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych publiczny odbiór tylko wtedy jest dozwolony, jeśli nie łączy się z nim osiąganie korzyści majątkowych. W myśl ogólnej reguły dowodowej z art. 6 k.c. zaistnienie przesłanek do zastosowania tego wyjątkowego przepisu powinien więc udowodnić korzystający z utworów. Przyjęcie innego rozkładu obowiązku dowodowego jest niedopuszczalne ze względu na to, że art. 24 ust. 2 wprowadza wyjątek od prawa wyłącznego, i to korzystający z tego wyjątku musi udowodnić, że działanie jego mieści się w dozwolonych kryteriach.
2. Sytuacje, w których odtwarzanie "niedramatycznych" utworów muzycznych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie będzie łączyć się z korzyściami majątkowymi dla odtwarzającego, powstaną przede wszystkim wtedy, gdy klienci nie będą poddawani oddziaływaniu odbioru. Może tu chodzić przede wszystkim o małe powierzchnie handlowe, drobne zakłady usługowe, w których odtwarzanie służy zapełnieniu czasu personelowi. Odtwarzanie owych utworów na większych przestrzeniach handlowych, w których klient przebywa dłuższą chwilę, podlegają zakwalifikowaniu jako połączone z korzyściami majątkowymi. Na taką funkcję wskazuje zwłaszcza specjalne rozmieszczenie głośników do odbioru w salach obsługi klienta.
III CK 124/05 wyrok SN 2005-09-14
LEX nr 164184...
Przepis art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przy wykładni umów o przeniesienie autorskich praw majątkowych oraz umów licencyjnych dla ustalenia objętych nimi pól eksploatacji reguł interpretacyjnych określonych w art. 65 k.c.
II CK 41/05 postanow. SN 2005-08-24
OSNC 2006/7-8/126...
W sprawach wymienionych w art. 108 ust. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), należących do kompetencji Komisji Prawa Autorskiego, dopuszczalność drogi sądowej uzależniona jest od wyczerpania postępowania przed tą Komisją.
II CK 42/05 postanow. SN 2005-08-24
LEX nr 558577
W zakresie, w jakim do rozstrzygania sporów wymienionych w art. 108 ust. 5 ustawy z 1994 r., o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U z 2000 r., Nr 80, poz. 904 ze zm.) powołana jest Komisja Prawa Autorskiego, droga sądowa jest czasowo wyłączona.
W zakresie, w jakim do rozstrzygania sporów wymienionych w art. 108 ust. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 904 ze zm.) powołana jest Komisja Prawa Autorskiego, droga sądowa jest czasowo wyłączona.
VI ACa 330/05 wyrok s.apel. 2005-08-19
w Warszawie
Apel.-W-wa 2006/3/22
Zdjęcie reporterskie, w rozumieniu art. 25 § 1 prawa autorskiego musi dotyczyć aktualnych zdarzeń. Kadr ma je dokumentować, bowiem prawo przedruku dotyczy tylko takich ram czasowych, w jakich zachowuje aktualność z punktu widzenia szybkości obiegu informacji.
I ACa 877/04 wyrok s.apel. 2005-08-11
w Warszawie
Apel.-W-wa 2006/3/21
Dystrybutor filmów nie może być w świetle ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w brzmieniu przed nowelizacją z 9 czerwca 2000 r. traktowany jak podmiot naruszający autorskie prawa majątkowe i nie ma do niego zastosowania art. 79 tej ustawy.
II KK 215/05 wyrok SN 2005-08-04
OSNwSK 2005/1/1490
Zaniechanie przez oskarżonego płacenia przewidzianych umową licencyjną składek nie może być uznane za wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Użyte w art. 116 powołanej ustawy określenie "wbrew warunkom uprawnienia" odnosi się tylko i wyłącznie do udzielonych mocą licencji uprawnień do rozpowszechniania utworu, nie zaś do obowiązków wynikających z umowy licencyjnej (np. prawa do wynagrodzenia czy obowiązku przedstawienia rozliczeń finansowych).
II AKa 147/05 wyrok s.apel. 2005-07-21
w Katowicach
Prok.i Pr.-wkł. 2006/1/29...
Jeżeli sprawca działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a przedmiotem wykonawczym przestępstwa jest nośnik programu komputerowego, to taki czyn narusza zarówno dyspozycje art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. oraz art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz zachodzi wówczas kumulatywny zbieg przepisów ustawy. Biorąc pod uwagę stosunek krzyżowania się zakresów karalności omawianych przepisów oraz odmienny tryb ścigania określonych w nich przestępstw, nie da się usunąć istniejącej między tymi normami kolizji za pomocą wyłączania wielości ocen stosowanych w przypadku tzw. pozornego zbiegu przepisów ustawy, ponieważ w omawianej sytuacji taki zbieg nie zachodzi. W szczególności nie znajduje tu zastosowania zasada specjalności lex specialis derogat legi generali.
C-192/04 wyrok TS 2005-07-14
Lagardere Active Broadcast v. Société pour la perception de la rémunération équitable (SPRE) i Gesellschaft zur Verwertung von Leistungsschutzrechten mbH (GVL) (orzeczenie wstępne)
ZOTSiS 2005/7B/I-7199...
1. Jeżeli spółka nadawcza transmitująca z terytorium jednego państwa członkowskiego w celu rozszerzenia transmisji swoich programów na część swojego audytorium krajowego korzysta ze znajdującego się w pobliżu na terytorium innego państwa członkowskiego nadajnika, dyrektywa 93/83 w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową nie sprzeciwia się temu, aby wynagrodzenie za wykorzystanie fonogramów było regulowane nie tylko przez prawo państwa członkowskiego, na terytorium którego ma siedzibę spółka nadawcza, lecz również przez ustawodawstwo państwa członkowskiego, w którym ze względów technicznych znajduje się nadajnik naziemny transmitujący te programy w kierunku pierwszego państwa.
(por. pkt 44 oraz pkt 1 sentencji)
2. Artykuł 8 ust. 2 dyrektywy 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej należy interpretować w ten sposób, że w celu określenia godziwego wynagrodzenia, o którym mowa w tym przepisie, spółka nadawcza nie jest uprawniona do jednostronnego potrącenia z kwoty wynagrodzenia za wykorzystanie fonogramów należnej w państwie członkowskim, gdzie ma ona siedzibę, kwoty wynagrodzenia pobranej lub wymaganej w państwie członkowskim, na terytorium którego znajduje się nadajnik naziemny transmitujący programy w kierunku pierwszego państwa.
(por. pkt 55 oraz pkt 2 sentencji)
IV CK 763/04 wyrok SN 2005-06-30
OSNC 2006/5/92...
Okoliczność, że tzw. dzieła techniczne są rezultatem uzyskiwanym w ramach stałej działalności zawodowej autora, nie wyklucza ich z kręgu utworów w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
SKO 4542/2/05 decyzja SKO 2005-05-19
we Wrocławiu
OwSS 2005/4/91/91
Skoro - zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.) - bez zezwolenia twórcy wolno nieodpłatnie korzystać z już rozpowszechnionego utworu w zakresie własnego użytku osobistego, tam gdzie przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 z późn. zm.) przewidują publiczną dostępność pewnych dokumentów objętych prawem autorskim, złożenie ich przez autorów stanowi zgodę na ich dalsze udostępnianie społeczeństwu, przy czym żądający informacji o środowisku mają prawo do ich wykorzystania jedynie w celach własnego użytku osobistego (tzn. składania uwag w toku postępowania lub np. wniosków o podjęcie kontroli w stosunku do danego podmiotu).
III CK 588/04 wyrok SN 2005-05-12
OSNC 2006/5/85...
Korzyść odniesiona przez sprawcę naruszenia prawa autorskiego, o której mowa w art. 79 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), oznacza korzyść o charakterze majątkowym. Jest nią część zysku, odniesiona z dokonanego naruszenia, nieobejmująca zaoszczędzonego wydatku w postaci niezapłacenia przez naruszyciela twórcy honorarium autorskiego.
III CK 588/04 wyrok SN 2005-05-12
M.Prawn. 2005/11/523
Twórcy, którego prawa majątkowe zostały naruszone przez wykorzystanie utworu bez jego zgody, przysługuje wynagrodzenie. Mapa Polski z zaznaczonym dojazdem do firmy, która złożyła na nią zamówienie, nie jest utworem i nie podlega ochronie przewidzianej w Prawie autorskim.
VI SA/Wa 109/04 wyrok wsa 2005-04-21
w Warszawie
LEX nr 180455
Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych mówiąc o prawie wykonywania publikacji utworów jedynie na podstawie umowy zawartej z właściwym stowarzyszeniem, odsyła w rzeczywistości do warunków tej umowy. Jednymi z najistotniejszych tam zawartych to warunki finansowe, bowiem zadaniem stowarzyszenia jest wypłata tantiem autorom, a te z kolei powstają z opłat za wykonywanie ich utworów.
III KK 27/05 wyrok SN 2005-04-20
LEX nr 149637
"Stałość źródła dochodu", o którym mowa w art. 116 ust. 3 i art. 118 ust. 2 prawa autorskiego musi się łączyć z wielokrotnością i systematycznością działalności przestępnej nacelowanej na uzyskanie dochodu. Nie może się zatem "materializować" w pojedynczym akcie czynu sprawcy.
III KK 21/05 wyrok SN 2005-04-13
LEX nr 149621
Działanie oskarżonego polegające na odtwarzaniu na dyskotece bez wymaganych uprawnień muzyki pochodzącej z cudzych utworów różnych wykonawców "ściągniętej" przez oskarżonego przy pomocy domowego komputera z internetu może wyczerpywać znamiona przestępstwa z art. 116 ust. 1 i art. 117 ust. 1 ustawy o pr. autorskim o ile oskarżonemu udowodniony zostanie zamiar bezpośredni rozpowszechniania cudzych utworów muzycznych różnych wykonawców i różnych wydawców.
VI ACa 971/04 wyrok s.apel. 2005-04-12
w Warszawie
OSA 2006/7/23
Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 46, poz. 499 ze zmianami) nie zawiera i nie musi zawierać żadnych uregulowań w zakresie dotyczącym płacenia wynagrodzeń autorskich za nadanie ich utworów, a w szczególności nałożenia na telewizję obowiązku wypłaty tych wynagrodzeń, albowiem Ordynacja wyborcza nie funkcjonuje w pustce prawnej i w tym zakresie istnieją stosowne regulacje w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, których stosowania przepisy Ordynacji wyborczej nie wyłączają.
VI ACa 971/04 wyrok s.apel. 2005-04-12
w Warszawie
Apel.-W-wa 2005/4/40...
Fakt, że TP SA w ramach swojej misji nadawcy publicznego jest ustawowo obowiązana w określony przez ustawę z dnia 12 kwietnia 2001 r. - Ordynacja wyborcza do Sejmu RP i do Senatu RP (Dz. U. Nr 46, poz. 499 ze zm.) sposobu emitowania fragmentów wyborczych, przygotowanych w całości przez Komitety wyborcze, nie pozbawia takiej emisji cechy nadania zawartych w tym programie utworów, objętych ochroną prawa autorskiego.
I ACa 83/05 wyrok s.apel. 2005-03-31
w Lublinie
LEX nr 535043
Przewidziane w art. 4 ustawy o p.a. i p.p. wyłączenia mają charakter "całkowity" w tym sensie, że wytwory intelektualne usytuowane w którejkolwiek z wyliczonych w tym przepisie kategorii materiałów są pozbawione autorskoprawnej ochrony zarówno w przypadku eksploatacji tych materiałów w całości, jak i w części oraz niezależnie od kontekstu eksploatacji.
VI ACa 830/04 wyrok s.apel. 2005-03-22
w Warszawie
LEX nr 560732
1. Wykładnia logiczna art. 125 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w pierwotnym brzmieniu wskazuje, iż jeżeli artystyczne wykonania nadal korzystają z ochrony po wejściu w życie ustawy, to dotyczy to artystycznych wykonań ustalonych przed jej wejściem w życie, bowiem inaczej przepis ten byłby pozbawiony sensu. Także użycie w art. 125 ust. 1 pkt 2 określenia, iż przepisy ustawy stosuje do artystycznych wykonań, jeżeli nadal korzystają z ochrony po wejściu ustawy w życie jest mylące, bowiem pod rządami poprzednio obowiązującego prawa autorskiego taka ochrona nie była przewidziana. Chodziło zatem o wykonania pochodzące nie więcej niż sprzed 20 lat, licząc wstecz od roku wejścia w życie tej ustawy.
2. Dla eksploatacji artystycznych wykonań ustalonych w ciągu 50 lat od wejścia w życie ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w wersji po wejściu w życie nowelizacji ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, dokonanej ustawą z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 53, poz. 637), w zakresie, w którym nie istnieje odpowiednia licencja ustawowa, konieczne jest zawarcie nowej umowy z artystą wykonawcą, chyba że wcześniejsza umowa wyraźnie obejmuje problematykę "przyszłych" praw pokrewnych. Przesądza to np. o konieczności zawarcia nowych umów przez producentów z artystami wykonawcami w przypadku zamiaru wznowienia wydawania fonogramu.
I SA/Sz 439/04 wyrok wsa 2005-02-16
w Szczecinie
LEX nr 575153
Nie każde tłumaczenie stanowi opracowanie w świetle postanowień ustawy z dnia 4 grudnia 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych i w związku z tym nie każdy tłumacz może byś uznany za twórcę. Z przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. wynika, że stosunek pracy, w ramach którego autor wykonuje działalność twórczą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i pokrewnych, nie ma znaczenia przy ustalaniu zakresu podmiotów korzystających z możliwości odliczenia od przychodu 50 % zryczałtowanych kosztów. O odliczeniu kosztów w takiej wysokości decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu za wykonywanie czynności zaliczanych zgodnie z prawem autorskim do działalności twórczej.
I ACa 509/04 wyrok s.apel. 2005-02-10
w Warszawie
LEX nr 535042
1. Zgoda osoby na publikowanie jej wizerunku winna być wyrażona wprost, aczkolwiek w dowolnej formie, jednak zgody tej nie można domniemywać.
2. Wyliczenie sytuacji, o której mowa w art. 81 § 2 pkt 2 u.p.a. i p.p., ma charakter niewyczerpujący, co wynika ze sformułowania "całości takiej jak", a więc dopuszczalna w takiej sytuacji jest wykładania rozszerzająca na inne, niewymienione, okoliczności.
3. Rozpowszechnianie wizerunku określonej osoby jako elementu akcydentalnego w filmie nie wymaga zezwolenia, albowiem usunięcie wizerunku tej osoby nie zmienia charakteru filmu, ani też sposobu przedstawienia jego problematyki.
VI ACa 578/04 wyrok s.apel. 2005-02-08
w Warszawie
Apel.-W-wa 2005/4/38
Reemisja programów radiowych i telewizyjnych w sieci kablowej jest odrębnym polem eksploatacji praw autorskich.
SA/Sz 2327/03 wyrok wsa 2005-01-26
w Szczecinie
LEX nr 575163
Rozstrzygnięcie tego, czy promotor pracy dyplomowej może być uznawany za jej współtwórcę z konsekwencjami wynikającymi z przepisów o prawie autorskim, wymaga wiedzy specjalnej, a nie opartej jedynie na praktyce zawodowej organu podatkowego, a to koniecznym czyni uzyskanie przez ten organ takiej wiedzy od instytucji wiedzą taką dysponujących - nie wyłączając powołania odpowiedniego biegłego (art. 197 § 1 o.p.).
I ACa 154/04 wyrok s.apel. 2005-01-11
w Warszawie
LEX nr 567213
1. Pojęcie wiadomości specjalnych nie obejmuje wiedzy dotyczącej treści obowiązującego prawa i reguł jego tłumaczenia. Biegły nie może wypowiadać się w kwestii sposobu rozstrzygnięcia sprawy, byłoby to sprzeczne z istotą dowodu z opinii biegłego i z zasadą swobodnej oceny dowodów.
2. Przebieg procesu twórczego nie stanowi o cechach końcowego efektu tego procesu tj. o jego oryginalności iindywidualnym charakterze. O twórczym charakterze pracy autora zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z 1994 r o prawie autorskim i prawach pokrewnych decydują właściwości utworu.
3. Znamion intelektualnej twórczości nie można się dopatrywać w doborze materiałów, informacji, danych, gdy taki dobór jest całkowicie zdeterminowany celem zbioru lub gdy ma charakter oczywisty. Dzieło będące wynikiem pracy rutynowej bądź rezultatem możliwym do osiągnięcia przez osoby podejmujące się tego samego zadania, nie ma charakteru twórczego.
III CK 99/04 wyrok SN 2004-12-10
LEX nr 183749
1. Zakres domniemania uprawnienia organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi do zarządzania i ochrony praw autorskich lub pokrewnych wynika z umów zawieranych z twórcami i artystami wykonawcami, zatem zakres zbiorowego zarządzania musi być tożsamy z treścią zezwolenia Ministra Kultury i Sztuki.
2. W przepisach ustawy w pierwotnym brzmieniu bowiem istniało rozróżnienie pojęć "nadanie" oraz "równoczesne i integralne nadanie". I tak w art. 50, określającym przykładowo pola eksploatacji, wymienia się w pkt 10 "nadanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej lub bezprzewodowej przez stację naziemną", w pkt 11 "nadanie za pośrednictwem satelity", a w pkt 12 "równoczesne i integralne nadanie utworu nadawanego przez inną organizację radiową lub telewizyjną". Są to zatem różne pola eksploatacji.
3. Fakt posługiwania się przez organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi zatwierdzonymi tabelami wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub artystycznych wykonań objętych zbiorowym zarządzaniem (art. 108 pr. aut.) nie świadczy o posiadaniu przez nią zezwolenia w omawianym zakresie.
I CK 312/02 wyrok SN 2004-12-03
LEX nr 150021
1. Na gruncie przepisów ustawy z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim niedopuszczalne jest przeciwstawianie "prawa do wynagrodzenia za korzystanie z utworu" (art. 15 pkt 3), rzekomo przysługującego współtwórcom utworu kinematograficznego - "prawu autorskiemu do filmów kinematograficznych", o którym mowa w art. 13 tej ustawy, przysługującemu producentowi filmu (przedsiębiorstwu, które wytworzyło film).
2. Nie wszystkie dzieła łączne w rozumieniu art. 11 ustawy z 1952 r. mogły być uznane za dzieła "współautorskie". Utwór filmowy był wprawdzie pod rządami powyższej ustawy, jest zresztą także i w obecnym stanie prawnym, dziełem współautorskim, niemniej jednak, skoro prawa autorskie do takiego utworu nabywał w sposób pierwotny producent (art. 13 ustawy z 1952 r.), to siłą rzeczy nie mogły one równocześnie przypadać poszczególnym jego twórcom, czy też inaczej, niektórym z jego współtwórców. Przedmiotem odrębnych praw autorskich współtwórców mogły być natomiast wkłady wyodrębnione z utworu filmowego, jako całości.
3. Zbiorowe zarządzanie nie obejmuje autorskich praw osobistych osób (twórców) żyjących.
V SA/Wa 2306/04 wyrok wsa 2004-11-30
w Warszawie
LEX nr 175892
1. Z przepisu art. 30 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802 ze zm.) wynika, że wymienione w nim należności, w tym opłaty licencyjne, stanowią element wartości celnej, jeżeli ich uiszczenie jest warunkiem sprzedaży importowanych towarów, ów warunek nie jest oświadczeniem woli, wiążącym powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej z niepewnym i przyszłym zdarzeniem lecz oznacza konieczną przesłankę uzależniającą nabycie przez importera towaru będącego przedmiotem zgłoszenia celnego. O istnieniu tak rozumianego warunku sprzedaży świadczy zatem istnienie związku pomiędzy importowanym towarem a opłatami licencyjnymi polegającego na tym, że bez bezpośredniego lub pośredniego zapłacenia tych opłat podmiot zagraniczny nie sprzedałby towaru importerowi.
2. Nie ma natomiast podstaw do przyjęcia, że w pojęciu "opłat licencyjnych" nie mieszczą się opłaty z tytułu "know-how". Pojęcie "licencji" odnosi się w języku prawnym i prawniczym do umów o korzystanie z różnego rodzaju praw własności przemysłowej lub intelektualnej, czego przykładem może być chociażby art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), a przede wszystkim przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), w szczególności zaś jej art. 77 in fine w zw. z art. 100 ust. 1. Nie było zatem i nie ma podstaw do wyłączenia z zakresu pojęcia "licencji" i co za tym idzie pojęcia "opłat licencyjnych" umów mających za przedmiot udostępnienie korzystania z wiedzy technicznej, tj. informacji i doświadczeń technicznych potrzebnych do prowadzenia produkcji według określonego standardu.
SA/Sz 936/03 wyrok wsa 2004-11-24
w Szczecinie
LEX nr 575164
Rozstrzygnięcie tego, czy promotor pracy dyplomowej może być uznawany za jej współtwórcę z konsekwencjami wynikającymi z przepisów o prawie autorskim, wymaga wiedzy specjalnej, a nie opartej jedynie na życiowym doświadczeniu i praktyce zawodowej organu podatkowego, a to koniecznym czyni uzyskanie przez ten organ takiej wiedzy od instytucji wiedzą taką dysponujących, powołania odpowiedniego biegłego nie wyłączając (art. 197 § 1 o.p.).
I CK 232/04 wyrok SN 2004-11-23
OSNC 2005/11/195...
Przytoczenie cudzego utworu nawet w całości jest dozwolone, jeżeli następuje w celu określonym w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), przy czym przytaczany utwór musi pozostawać w takiej proporcji do wkładu twórczości własnej, aby nie było wątpliwości co do tego, że powstało własne dzieło.
V CK 243/04 wyrok SN 2004-11-18
OSP 2005/11/129...
Nieosiągalne korzyści majątkowych z odbioru utworów nadawanych w programie radiowym lub telewizyjnym, odbieranym za pomocą służących do tego celu urządzeń umieszczonych w miejscu ogólnie dostępnym (art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 904 ze zm.), jest faktem prawoniweczącym, co do którego ciężar dowodu spoczywa na posiadaczu tych urządzeń.
VI ACa 297/04 wyrok s.apel. 2004-11-16
w Warszawie
Apel.-W-wa 2006/1/5
Do uchylenia domniemania określonego w art. 105 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych podmiot kwestionujący legitymację danej organizacji w odniesieniu do określonych praw musi nie tylko wskazać, że istnieje inna organizacja działająca w tym zakresie, lecz jeszcze wykazać, że organizacja ta powołuje się wobec niego nie swój tytuł do tych samych praw.
I SA/Po 1425/02 wyrok wsa 2004-10-26
w Poznaniu
LEX nr 577411
1. Zasada pierwotnego nabycia autorskich praw majątkowych przez producenta dotyczy utworu audiowizualnego, jako całości. Nie przekreśla ona praw autorskich twórców poszczególnych wkładów w zakresie, w jakim mogą one funkcjonować poza owa całością. Z treści jednak art. 70 ust. 1 zd. pierwsze ustawy o prawie autorskim wprowadzającego pierwotne nabycie ex lege autorskich praw majątkowych do utworu audiowizualnego producenta należy wywieść rozwiązanie, że nabycie to pochłania konstrukcje domniemania prawnego przyjętego w art. 70 ust. 2 ustawy w zakresie dotyczącym utworów stworzonych na zamówienie producenta. Jeżeli producentowi dzieła audiowizualnego przyznaje się nabycie pierwotne do niego praw, jako integralnej całości, nie ma możliwości nabywania równoległego praw do niektórych elementów tego dzieła w sposób pochodny.
2. Uznanie podatnika za producenta filmu reklamowego rodzi konsekwencje dla skarżącej spółki w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.
II CK 51/04 wyrok SN 2004-10-15
LEX nr 137579
Przepis art. 66 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, o wygaśnięciu umowy licencyjnej po upływie pięciu lat, nie ma zastosowania ani do umowy zawartej na czas nieoznaczony, ani do umowy na czas przekraczający pięć lat. Z kolei zawarte w art. 68 ust. 2 stwierdzenie, iż licencję udzieloną na okres dłuższy niż lat pięć uważa się, po upływie tego terminu, za udzieloną na czas nieoznaczony, należy traktować jako odesłanie do przewidzianego w ustępie pierwszym tego przepisu rocznego terminu wypowiedzenia takiej umowy.
I SA 1517/03 wyrok wsa 2004-10-14
w Warszawie
M.Prawn. 2006/18/999
Argument, że poszerzenie kręgu uczestników na tym etapie postępowania nie będzie spełniało wymogu racjonalnej kontroli organizacji społecznej nad postępowaniem, nie ma charakteru prawnego i wykracza poza przesłanki z art. 31 § 1 KPA. Minister Kultury winien ponownie dokonać oceny zasadności wniosku Krajowej Izby Gospodarczej Elektroniki i Telekomunikacji, o dopuszczenie jej do udziału w przedmiotowym postępowaniu na prawach strony, w aspekcie ustosunkowania się do wszystkich zarzutów skarżącej, a szczególnie wnikliwie ocenić przesłankę interesu społecznego.
II SA/Wr 1833/02 wyrok wsa 2004-10-14
we Wrocławiu
LEX nr 575160
1. Bezspornie ekspertyza techniczna nie jest utworem architektonicznym, architektoniczno-urbanistycznym, czy też urbanistycznym, ponieważ przedmiotem prawa autorskiego jest utwór. Utworem zaś jest rezultat działalności o charakterze twórczym, kreacyjnym, oryginalnym, charakteryzujący się indywidualnością. Nie jest nim natomiast taki rezultat pracy, który opiera się na przepisach prawa przy uwzględnieniu określonego stanu faktycznego, założonego celu (funkcji), i jest jednym z możliwych do osiągnięcia przez specjalistów (rzeczoznawców) podejmujących się tego samego zadania. Ekspertyza techniczna jest pozbawiona cech twórczych, kreacyjnych, oryginalnych, gdyż opiera się na przepisach prawa i podlega określonym wymogom prawa, dokonując, m.in. oceny wykonanych przez inwestora robót budowlanych z obowiązującymi przepisami prawa w tym przedmiocie. Nie jest na pewno dokumentem urzędowym, ponieważ pojęcie dokumentu urzędowego jest ściśle określone w art. 76 § 1 i 2 k.p.a., lecz materiałem urzędowym.
2. Działanie na podstawie prawa art. 6 k.p.a. oznacza działanie na podstawie obowiązującej normy prawnej, ustalając prawidłowe znaczenia normy prawnej oraz stwierdzenie, że dany fakt sprawy mieści się w zakresie uregulowanym stosowaną normą prawną i prawidłowe ustalenie następstw prawnych prawa materialnego jak i procesowego.
VI ACa 62/04 wyrok s.apel. 2004-10-08
w Warszawie
Wokanda 2005/10/44
Umieszczenie w hotelach telewizorów celem umożliwienia oglądania programów telewizyjnych nie jest działaniem w ramach licencji ustawowej określonym w art. 24 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, gdyż warunkiem skorzystania z tej licencji jest brak korzyści majątkowych w związku z odbiorem programów.
VI ACa 62/04 wyrok s.apel. 2004-10-08
w Warszawie
Apel.-W-wa 2005/2/20
Pokój hotelowy nie jest miejscem publicznym i umieszczenie telewizorów w pokoju celem umożliwienia gościom hotelowym oglądania programów telewizyjnych nie ma charakteru odtworzenia publicznego w rozumieniu pola eksploatacji, których zarządza powód.
IV CK 62/04 wyrok SN 2004-10-07
LEX nr 589998
1. Jeżeli opublikowany materiał prasowy narusza dobra osobiste, odpowiedzialność cywilną ponoszą za to - stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy z 1984 r. Prawo prasowe - autor, redaktor lub inna osoba, którzy spowodowali opublikowanie materiału prasowego, oraz wydawca. Redaktor naczelny, z tego tytułu, że obowiązany jest do opublikowania sprostowania wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej, którego domaga się osoba zainteresowana (art. 31-33 ustawy z 1984 r. Prawo prasowe), lecz sprostowania tego nie opublikował, nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie prawa spowodowane opublikowanym materiałem.
2. Jeżeli materiał prasowy, obojętnie w jakiej formie opublikowany, przedstawia fakty zgodnie z prawdą, to autor tego materiału i inne osoby wymienione w art. 38 ust. 1 ustawy z 1984 r. Prawo prasowe, nie ponoszą odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych tego, kogo dotyczy materiał (art. 24 § 1 i 2 k.c.). Odpowiedzialność taka zachodziłaby jedynie w razie naruszenia prawa do prywatności i to tylko wtedy, gdyby opublikowany materiał nie wiązał się bezpośrednio z działalnością publiczną osoby, której materiał ten dotyczy (art. 14 ust. 6 ustawy z 1984 r. Prawo prasowe).
3. Wyłączenie bezprawności rozpowszechniania wizerunku przez ustawę z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie pozwala uznać, że rozpowszechnianie to jest bezprawne także na gruncie przepisów o ochronie dóbr osobistych (art. 24 k.c.), w sytuacji gdy publikacja ta była elementem materiału prasowego przedstawiającego zdarzenie, które w rzeczywistości miało miejsce (zdarzenie prawdziwe).
I ACa 8/04 wyrok s.apel. 2004-10-07
w Warszawie
LEX nr 558380
1. Osoba publiczna musi się liczyć z ostrzejszą krytyką swej działalności zarówno w życiu politycznym, jak i prywatnym i również z faktem, iż będą publikowane jego zdjęcia, nawet przy okazji artykułów niepochlebnych i związanych i działalnością nie związaną z pełnionymi funkcjami politycznymi.
2. Prawo do krytyki nieprawidłowych zjawisk lub mechanizmów społecznych lub działania organów państwowych i osób, które wchodzą w ich skład nie może rozciągać się na podawanie nieprawdziwych informacji, jeżeli prowadzi to do naruszenia dóbr osobistych.
III CK 400/03 wyrok SN 2004-09-23
LEX nr 174201
1. Zawarte w art. 65 k.c. zasady tłumaczenia oświadczeń woli wymagają przede wszystkim odniesienia się do całego złożonego oświadczenia woli a nie jedynie do jego wybranego dowolnie fragmentu. Wymagają także zbadania okoliczności w jakich oświadczenie zostało złożone i jego celu.
2. Uznanie oświadczenia autora za potwierdzenie zawartej przez falsus prokuratora umowy przeniesienia autorskich praw majątkowych (art. 103 § 1 k.c.) wymagałoby nie tylko ustalenia, w oparciu o treść pisma, że autor wie o umowie w tym przedmiocie zawartej przez fałszywego pełnomocnika, lecz przede wszystkim, że potwierdza wszystkie jej essentialia negotii. Zgodnie z art. 41 § 2 w zw. z art. 50 oraz art. 67 § 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) zarówno umowa przeniesienia majątkowych praw autorskich, jak i umowa licencyjna, obejmują pola eksploatacji wyraźnie w nich określone, co oznacza, że określenie pól eksploatacji, w rozumieniu art. 50 Prawa autorskiego, stanowi essentialia negotii takiej umowy.
III CK 366/03 wyrok SN 2004-09-15
OSNC 2005/7-8/141...
Wysokość wynagrodzenia przewidzianego w art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904) ustala się według stanu z chwili zamknięcia rozprawy.
VI ACa 27/04 wyrok s.apel. 2004-08-25
w Warszawie
OSA 2005/11/41
1. Prawo do nienaruszalności wykonania jak i inne prawa osobiste artysty wykonawcy, chroni więź artysty z wykonaniem. Tak rozumiana funkcja prawa do integralności wykonania rozstrzyga o tym, że oceny naruszenia tego prawa są zależne od ustalenia ingerencji w więź artysty z wykonaniem. Zatem jedynie usunięcie lub naruszenie więzi między wykonaniem a cechami indywidualizującymi artystę wykonawcę w tym konkretnym wykonaniu można kwalifikować jako nieuprawnione wkroczenie w prawo do nienaruszalności wykonania.
2. Wykorzystanie w audycji radiowej komentującej aktualne wydarzenia polityczne fragmentów ścieżki dźwiękowej filmu zawierającej warstwy głosowe wykonania ról nie powoduje automatycznie, jak przyjął sąd I instancji, naruszenia prawa do integralności artystycznego wykonania ról przez aktorów, bez jednoczesnego dokonania zmiany w tych wykonaniach.
VI ACa 27/04 wyrok s.apel. 2004-08-25
w Warszawie
Apel.-W-wa 2005/3/24
Wykorzystanie w audycji radiowej komentującej aktualne wydarzenia polityczne fragmentów ścieżki dźwiękowej filmu zawierającej warstwy głosowe wykonania ról nie powoduje automatycznie naruszenia prawa do integralności artystycznego wykonania ról przez aktorów, bez jednoczesnego dokonania zmiany w tych wykonaniach.
I ACa 564/04 wyrok s.apel. 2004-07-20
w Krakowie
TPP 2004/3-4/155
Zamieszczenie na stronie portalu internetowego tzw. głębokiego linku (deep link) umożliwiającego użytkownikom tego portalu bezpośrednie (tj. z pominięciem struktury nawigacyjnej strony głównej innego portalu) otwarcie rekomendowanej witryny stanowi rozpowszechnianie wizerunku zamieszczonego na tej witrynie.
V CK 13/04 wyrok SN 2004-06-17
LEX nr 558618
1. Współtwórcy wspólnego dzieła nierozłącznego (art. 9 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych) mogą na podstawie umowy ustalić wielkości swoich udziałów twórczych w dziele wspólnym.
2. Wyszczególnienie przepisów k.p.c. stanowi niezbędny, podstawowy element każdej skargi kasacyjnej (art. 3933 ust. 1 pkt 2 k.p.c.). Nie jest możliwe "poszukiwanie" naruszonych przepisów w kontekście przedstawionych wywodów kasacyjnych. Nie wystarczy zatem powołanie się na ogólny przepis dotyczący konieczności formułowania w skardze odpowiednich podstaw kasacyjnych tj. art. 3931 k.p.c.
Współtwórcy wspólnego dzieła nierozłącznego (art. 9 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych) mogą na podstawie umowy ustalić wielkości swoich udziałów twórczych w dziele wspólnym.
I ACa 1591/03 wyrok s.apel. 2004-06-03
w Warszawie
Glosa 2006/1/79
Sąd okręgowy słusznie ocenił, iż umowa zawarta 18 grudnia 1986 r. pomiędzy powodem a poprzednikiem prawnym pozwanej objęła prawo do artystycznego wykonania piosenki (...), nazwane w ustawie z 1994 r. prawem pokrewnym. Zasadnie w konsekwencji wywiódł, że chodzi o wyjątek przewidziany w art. 127 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Z umowy wynika, że wydawca nabył wszystkie prawa do nagrania, a w szczególności możność rozpowszechniania i eksploatowania go wszelkimi dostępnymi środkami.
II CK 330/03 wyrok SN 2004-05-20
Biul.SN 2004/11/10
Ciężar dowodu, że rozpowszechnianie wizerunku nie wykroczyło poza uzyskany zakres zezwolenia i określony cel spoczywa na rozpowszechniającym ten wizerunek.
II CK 90/03 wyrok SN 2004-03-25
OSNC 2005/4/66...
Wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor (autor opracowania zależnego), gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
I ACa 35/04 wyrok s.apel. 2004-03-05
w Krakowie
OSA 2004/10/33
1. Efekt twórczości (np. scenariusz czy wyreżyserowana wypowiedź aktora) zredukowany do krótkiej figury retorycznej jest na tyle ogólny, że posiada wartość idei. Jako taki, o walorze abstrakcyjnym i ogólnym nie stanowi przedmiotu prawa autorskiego, gdyż traci cechę oryginalności.
2. Podwyższenie progu twórczości w rozumieniu art. 1 Prawa autorskiego nie oznacza, by twórcy nie korzystali z ochrony prawnej. Ochronę interesów osobistych twórców wartości niematerialnych (animowana wypowiedź) ustawodawca zapewnia w art. 23 k.c. terminem "twórczość artystyczna".
3. Brak zapłaty wynagrodzenia za upowszechnienie dobra osobistego artysty bez jego zgody może stanowić czyn niedozwolony (art. 24 § 2 k.c.) usprawiedliwiający roszczenie o odszkodowanie.
IV CK 417/02 wyrok SN 2004-01-28
LEX nr 558607
1. Przepis art. 328 § 2 k.p.c. jedynie wyjątkowo może stanowić podstawę kasacji, jeżeli niedochowanie określonych nim wymogów uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia powoduje niemożność poddania go kontroli instancyjnej.
2. Wynikająca z unormowania art. 232 k.p.c. kompetencja sądu (także apelacyjnego) do dopuszczenia z urzędu dowodu, nie wskazanego przez stronę jest prawem sądu. Zgodnie z intencją zmian dokonanych w kodeksie postępowania cywilnego ustawą z dnia 1 marca 1996 r. (Dz. U. Nr 43, poz. 189 ze zm.), zwiększających kontradyktoryjność postępowania sądowego, sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
3. Sąd zobowiązany jest podjąć inicjatywę dowodową, w szczególnych wypadkach gdy strony zmierzają do obejścia prawa, w wypadku procesów całkowicie fikcyjnych, oraz w razie nieporadności strony działającej bez profesjonalnego pełnomocnika, która nie jest w stanie przedstawić środków dowodowych w celu uzasadnienia swoich twierdzeń.
4. Ostateczna ocena odpowiedniości treści i formy oświadczenia jako czynności potrzebnej do usunięcia skutków naruszenia autorskich praw osobistych (art. 78 ust. 1 u.p.a.p.p.) należy do sądu orzekającego. Jej kryteria stanowią: rozmiar i skutki naruszenia, zasięg publikacji powodującej naruszenie.
III CK 282/02 wyrok SN 2004-01-23
LEX nr 157294
UWAGA: Teza częściowo nieaktualna
Mając na uwadze, że o możliwości i częstotliwości korzystania z utworu audiowizualnego w sieci decyduje nie producent tego utworu, lecz operator sieci, należy się opowiedzieć za interpretacją zmierzającą do traktowania art. 24 ust. 3 u.p.a.p.p. jako samodzielnej podstawy do żądania wynagrodzenia przede wszystkim przez producenta utworu audiowizualnego oraz przez współtwórców takiego utworu. Skoro bowiem reemisja w sieci kablowej jest niewątpliwie odrębnym polem eksploatacji takiego utworu, a z przepisu art. 70 u.p.a.p.p. nie wynika zadowalająca i spójna logicznie interpretacja, zapewniająca należytą ochronę praw wszystkich twórców biorących udział w stworzeniu utworu audiowizualnego, uzasadniony jest powrót do zasady wyrażonej w art. 8 u.p.a.p.p.
I CK 353/02 wyrok SN 2003-12-11
LEX nr 599733
1. Przepis art. 79 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wprowadzający możliwość żądania przez uprawnionego zasądzenia od sprawcy naruszenia, w określonych w przepisie tym okolicznościach, odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany w art. 111 Fundusz Promocji Twórczości, wiąże to żądanie z uprawdopodobnieniem przez uprawnionego wysokości korzyści odniesionych przez sprawcę z dokonanego naruszenia.
2. Przepisy art. 78 ust. 1 w zw. z art. 16 pkt. 5 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, określające autorskie prawa osobiste, zaliczają do nich między innymi nadzór autora nad sposobem korzystania z jego utworu a w razie naruszenia autorskich praw osobistych przewidują między innymi roszczenie o zobowiązanie sprawcy do dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności złożenia publicznego oświadczenia o odpowiedniej formie i treści. Podkreślić trzeba, że chodzi o oświadczenie, które ma usunąć skutki dokonanego naruszenia autorskiego prawa osobistego.
VI ACa 348/03 wyrok s.apel. 2003-11-26
w Warszawie
LEX nr 558386
Z art. 81 u.p.a.p.p. nie wynika, aby do naruszenia dóbr osobistych osoby, której wizerunek rozpowszechniono mogło dojść tylko wtedy, gdy wizerunek ten jest rozpoznawalny dla ogółu odbiorców. Gdyby tak było, to ochrona przewidziana w art. 23 w związku z art. 24 k.c. i art. 81 prawa autorskiego przysługiwałaby wyłącznie osobom publicznym oraz takim, których twarz jest powszechnie znana. Artykuł 81 prawa autorskiego takich ograniczeń nie zawiera. Wręcz przeciwnie, właśnie rozpowszechnianie wizerunku osób powszechnie znanych nie wymaga zgody zainteresowanego, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych (art. 81 ustęp 2 pkt 1 prawa autorskiego).
FSA 2/03 wyrok NSA 2003-11-24
w Warszawie; Skład: 7 sędziów NSA
M.Podat. 2004/1/39...
1. Prawo do korzystania z utworu można nabyć na podstawie umowy licencyjnej (art. 41 ust. 2 PrAut) lub na podstawie umowy przenoszącej własność egzemplarza utworu bez przejścia autorskich praw majątkowych do programu (art. 52 ust. 1 PrAut).
2. Publiczne rozpowszechnianie programu komputerowego, o którym mowa w art. 74 ust. 4 pkt 3 PrAut, gdy nie towarzyszyło im przeniesienie praw autorskich podlegało podatkowi od towarów i usług, jeżeli miało charakter sprzedaży, darowizny lub usługi (najmu, dzierżawy).
V CK 391/02 wyrok SN 2003-11-07
OSNC 2004/12/203...
Wprowadzenie do utworu, będącego podręcznikiem akademickim, poprawek niemających charakteru merytorycznego, a jedynie będących poprawkami stylistycznymi czy korektorskimi, nie jest przejawem działalności twórczej i nie uzasadnia przyznania osobie, która dokonała takich poprawek, przymiotu współtwórcy utworu (art. 1 ust. 1 i art. 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
I KZP 18/03 uchwała SN 2003-10-21
OSNKW 2003/11-12/93...
Umowa licencyjna jest ze swej istoty stosunkiem zobowiązaniowym, który z jednej strony określa uprawnienia udzielane na rzecz licencjobiorcy, z drugiej zaś strony statuuje obowiązek zapłaty (prawo do wynagrodzenia) na rzecz uprawnionego podmiotu, tj. licencjodawcy. W związku z tym, użyte w art. 116 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) określenie "wbrew warunkom uprawnienia" odnosi się tylko i wyłącznie do udzielonych mocą licencji uprawnień do rozpowszechniania utworu, nie zaś do obowiązków wynikających z umowy licencyjnej (np. prawo do wynagrodzenia, czy obowiązek przedstawiania rozliczeń finansowych). Tak rozumiane pojęcie "uprawnienia" odnosi się także do istniejącej przed nowelizacją "licencji ustawowej", z tą jednak różnicą, że źródłem "uprawnienia" nie była umowa, a jedynie ustawa.
C-433/02 wyrok TS 2003-10-16
Komisja Wspólnot Europejskich v. Królestwo Belgii
LEX nr 192360... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
Artykuł 5 ust. 3 dyrektywy 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej, zgodnie z którym Państwa Członkowskie mogą wyłączyć określone kategorie przedsiębiorstw z płatności wynagrodzenia za prawo do publicznego użyczenia przewidziane w ustępach 1 i 2 tego artykułu, upoważnia, ale nie zobowiązuje Państwo Członkowskie do wyłączenia niektórych kategorii przedsiębiorstw. Co za tym idzie, jeżeli okoliczności panujące w danym Państwie Członkowskim nie pozwalają na określenie kryteriów umożliwiających prawidłowe rozróżnienie pomiędzy kategoriami przedsiębiorstw, takie Państwo Członkowskie powinno w celu dokonania właściwej transpozycji dyrektywy nałożyć obowiązek zapłaty przedmiotowego wynagrodzenia na wszystkie zainteresowane przedsiębiorstwa.
(por. pkt 20)
VI ACa 23/03 wyrok s.apel. 2003-09-18
w Warszawie
LEX nr 558384
Stosowanie tzw. prawa cytatu nie dotyczy tylko działalności literackiej.
VI ACa 120/03 wyrok s.apel. 2003-09-05
w Warszawie
LEX nr 535033
Rozpowszechnianie wizerunku osoby powszechnie znanej wymaga dwóch warunków. Po pierwsze, wizerunek powinien być wykonany w związku z pełnieniem wymienionych w tym przepisie funkcji i, po drugie, rozpowszechnienie wykonanego w takich warunkach wizerunku musi pozostawać w związku z pełnieniem przez sportretowanego wymienionych funkcji. Zastrzeżenie drugie nie wynika wprost z przepisu, jest wynikiem wykładni celowościowej tego przepisu.
V CKN 411/01 wyrok SN 2003-06-26
OSNC 2004/9/144...
1. Obowiązek kontraktowania nałożony na organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi przez art. 106 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) oznacza powinność akceptacji, jeżeli nie sprzeciwiają się temu ważne powody, oferty zawarcia umowy licencyjnej upoważniającej do korzystania z repertuaru organizacji na określonych przez nią, jednakowych dla wszystkich kontrahentów warunkach, w szczególności wynikających z zatwierdzonej przez Komisję Prawa Autorskiego tabeli wynagrodzeń.
2. Przewidziane w art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) cywilnoprawne środki ochrony autorskich praw majątkowych przysługują wobec osoby, która wkroczyła w zakres monopolu eksploatacji utworu bez zgody uprawnionego lub zezwolenia wynikającego z ustawy (licencji ustawowej).
II CKN 269/01 wyrok SN 2003-06-18
OSNC 2004/9/142...
Jeżeli przedmiotem umowy o dzieło ma być utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), to przedmiot oznaczenia dzieła powinien być tak określony, aby obowiązkiem przyjmującego zamówienie było dostarczenie zamawiającemu dzieła będącego rezultatem działalności twórczej, o indywidualnym charakterze, ustalonego w skonkretyzowanej przez strony postaci. W razie zawarcia takiej umowy, dla oceny praw i obowiązków stron mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, a w zakresie, w którym dzieło jest utworem - przepisy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
I ACa 510/03 wyrok s.apel. 2003-06-18
w Krakowie
TPP 2004/1-2/143
I. Dla możliwości indywidualnego ukształtowania wytworu intelektualnego rozstrzygające jest to, czy w pracy autora (niezależnie od wielkości jej nakładu i od jej rodzaju) skierowanej na wytworzenie tego wytworu aktualizują się możliwości wyboru elementów jego treści i/lub formy. Właśnie stwierdzenie takich możliwości uzasadnia generalną ocenę zdatności wytworu intelektualnego do uzyskania ochrony w prawie autorskim. Nie uchyla to jednak potrzeby dokonywania in concreto ocen wartościujących w celu rozstrzygnięcia pytania, czy zrealizowane przez autora wybory prowadzą do indywidualnego ukształtowania utworu.
II. Na gruncie prawa autorskiego ochronie podlegają tylko estetyczne, a nie funkcjonalne elementy w strukturze utworu architektonicznego.
I CKN 348/01 wyrok SN 2003-05-22
OSNC 2004/7-8/125...
Odtwórczy w warstwie językowej charakter dubbingu zastosowanego w utworze audiowizualnym wyłączał możliwość uznania aktorów dubbingujących za odtwórców głównych ról w tym utworze (art. 70 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Dz. U. Nr 24, poz. 83 ze zm., w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Dz. U. Nr 53, poz. 637).
SA/Bk 937/02 wyrok NSA 2003-03-28
w Białymstoku
LEX nr 575155
Przepis art. 2 § 3 ustawy z 1997 r. - Kodeks celny nakazuje traktować przedmioty objęte ochroną własności intelektualnej, w tym wypadku plany rozbudowy zakładu, za utwory architektoniczne, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 6 u.p.a.p.p., jak towary. Konsekwencją tego jest objęcie planów i rysunków architektonicznych, technicznych i przemysłowych, handlowych i topograficznych odpowiednią klasyfikacją w taryfie celnej.
III KKN 230/01 wyrok SN 2003-03-19
LEX nr 77448
Korzyść majątkowa, jaką zamierzał osiągnąć i w rzeczywistości osiągnął oskarżony, w sprawie o przestępstwo z art. 118 § 1 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych materializuje się w różnicy pomiędzy ceną, jaką zapłacił on za zwielokrotnione nielegalnie dyski optyczne, a ceną należną za licencjonowane programy komputerowe, które zostały skopiowane bez zezwolenia przez producenta owych dysków. Do takiego wniosku prowadzi literalna wykładnia przepisu art. 118 § 1 ustawy, który dla wypełnienia znamion stypizowanego nim przepisu wymaga jedynie tego, by sprawca - nabywając nośnik nielegalnie zwielokrotnionego utworu - działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie ma przy tym znaczenia korzyść majątkowa, którą na skutek transakcji osiągnął zbywca nośników nielegalnie zwielokrotnionych utworów. Kupujący nie działa bowiem "w celu osiągnięcia korzyści majątkowej" przez zbywcę, choć niewątpliwie zbywca na skutek transakcji korzyść taką osiąga.
I CKN 109/01 wyrok SN 2003-03-19
LEX nr 80240
Dla określenia czasowego zasięgu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych zasadnicze znaczenie ma przepis art. 124. Z jego treści wynika zasada bezpośredniego działania ustawy. Wyjątek od tej zasady przewidziany jest w art. 127 ust. 2, ale dotyczy on tylko treści i skutków zdarzeń prawnych, które nastąpiły pod rządem dotychczasowych przepisów. Takim skutkiem nie są domniemania i uprawnienia ustanowione w art. 105. Przepis art. 105 działa bezpośrednio, stosowanie do zasady wynikającej z art. 124.
I ACa 780/02 wyrok s.apel. 2003-03-06
w Warszawie
LEX nr 560730
1. Główną cechą odróżniającą utwór zbiorowy od utworu wspólnego, prawa do którego zostały uregulowane w art. 9 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych , jest brak istnienia pomiędzy twórcami porozumienia co do ostatecznego kształtu dzieła, który to kształt zależy w przeważającej mierze od wydawcy.
2. Pogląd, zgodnie z którym na podstawie art. 11 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych wydawcy przysługuje całość autorskich praw majątkowych, a zatem nie musi on uzyskiwać zgody autorów poszczególnych części na dalsze wykorzystanie ich utworów składających się na utwór zbiorowy, należy uznać za trafny, bowiem dzieło zbiorowe, to nowy przedmiot praw autorskich, który w sensie prawnym eliminuje z obrotu wszystkie utwory, które się na niego składają, jednakże z tym uzupełnieniem, iż chodzi o dalsze wykorzystanie utworu zbiorowego jako całości, nie zaś części utworu mającej samodzielne znaczenie, czyli eksploatacji utworów - wkładów w dziele zbiorowym, a nie poza tym dziełem.
I ACa 733/02 wyrok s.apel. 2003-03-05
w Warszawie
LEX nr 535036
Istnienia zgody uprawnionego na rozpowszechnianie jego wizerunku, które wyłącza bezprawność działania zgodnie z art. 81 ust. 1 Prawa autorskiego, ani jej zakresu nie domniemywa się. Zgoda na wykorzystanie wizerunku musi być zatem niewątpliwa i to także co do warunków i płaszczyzn dopuszczalnego wykorzystania.
C-245/00 wyrok TS 2003-02-06
Stichting ter Exploitatie van Naburige Rechten (SENA) v. Nederlandse Omroep Stichting (NOS) (orzeczenie wstępne)
LEX nr 148444... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
Artykuł 8 ust. 2 dyrektywy 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych Prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej wymaga, by Państwo Członkowskie ustanowiło przepisy zapewniające, iż użytkownicy płacić będą godziwe wynagrodzenie, jeśli fonogram zostanie użyty do nadawania lub w jakikolwiek sposób odtworzony publicznie. Występujące w tym przepisie pojęcie godziwego wynagrodzenia interpretuje się jednakowo we wszystkich Państwach Członkowskich i musi być stosowane przez każde Państwo Członkowskie; do każdego z Państw Członkowskich należy ustalenie, na własnym terytorium, najodpowiedniejszych kryteriów zapewnienia, w granicach ustanowionych prawem wspólnotowym, a w szczególności dyrektywą 92/100, przestrzegania tego pojęcia wspólnotowego.
W tym względzie art. 8 ust. 2 nie wyklucza metody obliczania godziwego wynagrodzenia, która działa poprzez odwołanie do zmiennych i stałych czynników, takich jak liczba godzin nadawania fonogramów, liczba widzów i słuchaczy zgromadzona przez nadawców radiowych i telewizyjnych reprezentowanych przez organizację radiową i telewizyjną, ustalone umownie taryfy w dziedzinie praw do nadawania i transmisji utworów muzycznych chronionych prawem autorskim, taryfy ustalone przez publiczne organizacje radiowe i telewizyjne w Państwach Członkowskich sąsiadujących z danym Państwem Członkowskim oraz kwoty płacone przez stacje komercyjne, pod warunkiem iż ta metoda umożliwia osiągnięcie równowagi między interesami występujących artystów i producentów co do otrzymywania wynagrodzenia za nadawanie określonego fonogramu oraz interesem stron trzecich, w tym by móc nadawać ten fonogram na rozsądnych warunkach oraz iż [metoda ta] nie jest sprzeczna z jakąkolwiek zasadą prawa wspólnotowego (zob. pkt 33, 38, 46, sentencja pkt 1-2).
SA/Bk 1171/02 wyrok NSA 2003-01-29
w Białymstoku
LEX nr 575143
Ocena techniczna wykonanych robót budowlanych, sporządzona na prywatne zlecenie strony, po zobowiązaniu przez organ do jej przedłożenia, staje się z momentem dołączenia do akt sprawy, dowodem w prowadzonym postępowaniu, z którym ma prawo zapoznać się druga /drugie/ strona postępowania. Jednocześnie staje się dokumentem urzędowym, który stosownie do treści art. 4 pkt 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych /Dz. U. 2000 nr 80 poz. 904 ze zm./, nie stanowi już przedmiotu prawa autorskiego.
II CKN 1399/00 wyrok SN 2003-01-23
OSNC 2004/4/62...
Dokonanie tłumaczenia warstwy słownej utworu audiowizualnego nie stanowi jego opracowania jako całości.
II CKN 1399/00 wyrok SN 2003-01-23
LEX nr 78873
1. Krótki film reklamowy jest utworem audiowizualnym w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904).
2. Producentowi utworu audiowizualnego przysługuje prawo dokonywania tłumaczenia warstwy słownej utworu, bez względu na to, czy chodzi tu o listę dialogową, czy komentarz słowny i czy tłumaczenie przyjmuje formę napisów, dubbingu czy też wersji lektorskiej. Uprawnienie to jest jednym z uprawnień wchodzących w zakres normalnej eksploatacji utworu audiowizualnego.
I ACa 1137/02 wyrok s.apel. 2003-01-14
w Krakowie
TPP 2003/3/117
I. Producentem utworu audiowizualnego jest osoba, która ponosi koszty wytworzenia utworu i ryzyko jego eksploatacji, organizuje techniczne i rzeczowe przesłanki produkcji utworu i zawarła we własnym imieniu i na własny rachunek umowę o stworzenie utworu.
II. Domniemanie ustanowione w art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904) znajduje zastosowanie wtedy, gdy producent utworu audiowizualnego zawarł umowę o stworzenie utworu albo umowę o wykorzystanie już istniejącego utworu, a w umowach tych nie określono praw majątkowych producenta do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.
I SA 2179/02 wyrok NSA 2003-01-13
w Warszawie
M.Prawn. 2006/18/999
Stroną postępowania w sprawie zatwierdzenia tabel wynagrodzeń jest tylko organizacja zbiorowego zarządzania, która złożyła wniosek o zatwierdzenie tabel wynagrodzeń.
I SA 2055/02 wyrok NSA 2003-01-13
w Warszawie
M.Prawn. 2006/18/999
1. Stroną postępowania w sprawie zatwierdzenia tabel wynagrodzeń jest tylko organizacja zbiorowego zarządzenia prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, która przedstawiła Komisji Prawa Autorskiego do zatwierdzenia tabele wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub artystycznych wykonań objętych zbiorowym zarządzeniem.
2. Jeżeli celem postępowania administracyjnego jest rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach konkretnego podmiotu w drodze decyzji administracyjnej i nawiązanie stosunku materialnoprawnego to w sprawach uregulowanych w art. 108 ust. 3 ustawy z 4.2.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych cel ten zostaje osiągnięty tylko w odniesieniu do organizacji zbiorowego zarządzania występującej z wnioskiem o zatwierdzenie tabel.
I ACa 254/02 wyrok s.apel. 2002-12-17
w Łodzi
LEX nr 535064
1. Ocena prawnoautorskiego statusu dzieła, a zatem uznanie konkretnego rezultatu pracy danej osoby (osób) za utwór, może nastąpić po stwierdzeniu, iż dzieło zostało samodzielnie stworzone przez jakąś osobę uważającą się za "twórcę", a ponadto - że cechuje się indywidualnym charakterem.
2. Nie każda rejestracja zdarzenia kamerą stanowi utwór audiowizualny i może być traktowany jako przedmiot ochrony prawa autorskiego, a tylko wtedy, gdy wypełnia ogólne znamiona utworu. Nie wystarczy zatem, że umieszczone zostanie na kasecie zastrzeżenie prawa autorskiego.
3. Efekt pracy rejestrującego spektakl teatralny będzie najczęściej wideogramem, niebędącym utworem audiowizualnym. Wideogramami są zarówno utwory, jak i rejestracje niemające charakteru twórczego, utrwalone na nośniku. Utwory audiowizualne są zawsze utworami. O tym, czy wideogram jest utworem audiowizualnym decyduje przesłanka twórczości.
4. Ustalenie, że określona czynność (dzieło) ma charakter twórczy czy też nie, nie należy do sfery zarzutów prawa materialnego, ale sfery ustaleń faktycznych będących dopiero podstawą zastosowania prawa.
5. Odwołanie się do praw gatunku twórczości uzasadnia pogląd, że dozwolone jest posługiwanie się cytatem w przypadku samodzielnej twórczości nawiązującej, w sposób całkowicie jednoznaczny, do cudzego dzieła.
DDI-82/2002 decyzja Pr.UOKiK 2002-11-25
Dz.Urz.UOKiK.2002/5/214
1. Uzasadnionym powodem odmowy udzielenia zezwolenia na korzystanie z utworów będących w zarządzie ZAiKS, będzie takie działanie kontrahenta (licencjobiorcy), które odnosi negatywne skutki na prawa autorów i wykonawców, którymi ZAiKS zarządza i zobowiązany jest do ich ochrony.
2. Wprowadzenie klauzuli umownej uzależniającej udzielenie licencji przez ZAiKS od zamieszczenia na nośniku dźwięku hologramu, przyczynia się do jakości pracy ZAiKS oraz stwarza większe możliwości ochrony praw autorów i wykonawców przez ZAiKS i może być ważnym powodem uzasadniającym odmowę udzielenia licencji.
3. Przekazanie przez ZAiKS kontrahentowi aneksu do umowy licencyjnej oraz wyraźne stwierdzenie, iż w przypadku nieodesłania podpisanego aneksu pismo przewodnie, do którego załączony był aneks, należy traktować jako wypowiedzenie umowy licencyjnej stanowi groźbę bezprawną.
4. Istotą porozumienia zakazanego w ustawie z 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów zawsze jest bezprawne nadużycie siły rynkowej stron porozumienia prowadzące do ograniczenia samodzielności pozostałych uczestników rynku oraz wymuszenia uczestnictwa w rynku na zasadach narzuconych, z reguły mniej korzystnych, niżby to wynikało z działania mechanizmów rynkowych w warunkach istnienia konkurencji. Porozumienie określone w art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy antymonopolowej ma charakter porozumienia dyskryminacyjnego. Oznacza to, że celem porozumienia jest takie oddziaływanie na innych uczestników rynku, nie związanych porozumieniem, by stworzyć im gorsze, dyskryminujące warunki prowadzenia działalności gospodarczej.
5. Opis działań ZAiKS, które miałyby polegać na "uzależnieniu zawarcia umowy fonograficznej od poniesienia kosztu wytworzenia hologramu" nie wyczerpuje przesłanek koniecznych do stwierdzenia praktyki polegającej na narzucaniu uciążliwych warunków umów przynoszących ZAiKS nieuzasadnione korzyści tj. nie wypełnia łącznie następujących przesłanek: uciążliwości warunku, narzucenia, oraz uzyskania nieuzasadnionych korzyści wynikających z narzuconego warunku umowy. Uzależnianie zawarcia umowy nie należy traktować jako uciążliwego warunku umownego przynoszącego nieuzasadnione korzyści (naruszenie z art. 8 ust. 2 pkt 6 ustawy). Poprzez sam fakt uzależnienia zawarcia umowy ZAiKS bowiem nie uzyskuje korzyści. Korzyści mogą przynosić konkretne warunki umowy negocjowanej lub zawartej pomiędzy stronami.
V KKN 323/01 postanow. SN 2002-11-19
LEX nr 56874
1. Skoro zawarta umowa licencyjna - rzecz jasna w sposób dorozumiany - miała charakter niewyłączny, to nie mógł mieć zastosowania ani art. 53 pr. aut. (stanowi on, że umowa o przeniesieniu autorskich praw majątkowych wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności), ani też art. 67 § 5 pr. aut. (według tego przepisu, każda umowa licencyjna wyłączna powinna być również zawarta na piśmie pod rygorem nieważności). Powyższy rygor pisemności - co zgodnie przedstawiane jest w literaturze prawniczej - nie dotyczy licencji niewyłącznych, które w praktyce obrotu stanowią przeważający typ kontraktu. Licencje takie mogą być wobec tego zawierane w dowolnej formie, w tym także ustnej.
2. Co prawda zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie utworzenia sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszaru właściwości (Dz. U. z 1998 r. Nr 166, poz. 1253 z późn. zm.) - wydanego na podstawie art. 123 pr. aut. - sprawy o przestępstwa określone w art. 115-119 pr. aut. z obszaru właściwości poszczególnych sądów okręgowych rozpoznają sądy rejonowe w miastach będących siedzibą sądów okręgowych, ale naruszenie tego przepisu nie mogło zostać uznane za bezwzględną przyczynę odwoławczą. Zachodzi ona jedynie wówczas - a wynika to wprost z treści przepisu art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. - gdy sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu.
II CKN 1289/00 wyrok SN 2002-11-15
OSNC 2004/3/44...
Opracowanie siatki haseł, sposób definiowania haseł oraz kompozycja haseł trudnych (leksemów) stanowią przejaw twórczej działalności autorów słownika języka polskiego w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
I ACa 869/02 wyrok s.apel. 2002-11-05
w Krakowie
TPP 2003/3/109
I. Funkcja kompensacyjna nie wyczerpuje celu, jaki zasadnie można łączyć z przepisem art. 448 k.c. Cel ten obejmuje także udzielenie pokrzywdzonemu satysfakcji, a jej uzyskanie możliwe jest wtedy, gdy wysokość zasądzonego zadośćuczynienia pieniężnego będzie dla sprawcy naruszenia i/lub innej osoby odpowiedzialnej za naruszenie odczuwalną "sankcją" majątkową. Określenie odpowiedniej sumy pieniężnej z tytułu zadośćuczynienia wymaga zatem uwzględnienia sytuacji majątkowej osoby odpowiedzialnej za naruszenie. Suma ta powinna być tak dobrana, by jej wysokość była majątkowo doniosła dla osoby odpowiedzialnej za naruszenie, w szczególności w odniesieniu do wydawcy powinna stanowić znaczący czynnik kalkulacyjny w jego działalności gospodarczej.
II. W odniesieniu do naruszeń dóbr osobistych przez publikację materiału prasowego zadośćuczynieniu pieniężnemu należy przypisać także funkcję prewencyjną. Realizacja tej funkcji staje się iluzoryczna, jeśli wysokość zasądzonego zadośćuczynienia nie uwzględnia sytuacji majątkowej osoby odpowiedzialnej i orientuje się wyłącznie na kompensację uszczerbku niemajątkowego osoby pokrzywdzonej. W szczególności w odniesieniu do wydawcy relatywnie niska wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, które stanowiłoby tylko "symboliczną", a nie rzeczywistą wielkość kalkulacyjną w jego działalności gospodarczej nie może wywoływać efektu "tamującego", zapobiegającego dokonywaniu w przyszłości naruszeń dóbr osobistych.
III. Sytuacja majątkowa osoby pokrzywdzonej nie jest doniosła dla określenia odpowiedniej sumy zadośćuczynienia pieniężnego.
I SA 516/02 wyrok NSA 2002-10-24
w Warszawie
LEX nr 156818
Podmiotom korzystającym z utworów lub artystycznych wykonań nie przysługuje przymiot strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. w sprawach o zatwierdzenie tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub artystycznych wykonań, objętych zbiorowym zarządzaniem, załatwianych orzeczeniami Komisji Prawa Autorskiego na podstawie art. 108 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.).
I SA/Ka 1250/01 wyrok NSA 2002-09-16
w Katowicach
LEX nr 575152
Należności z tytułu użytkowania programu komputerowego mieszczą się w pojęciu należności licencyjnych wypłacanych za użytkowanie lub prawo użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy z dnia 29 marca 1978 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 nr 7 poz. 20), a tym samym mogą być opodatkowane w państwie ich powstania. Wykładnia art. 1 § 1 i 2 ustawy z 1952 r. o prawie autorskim jak i art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych prowadzi do wniosku, że brak jest normatywnych przesłanek do uznania, że ustawodawca od dnia wejścia w życie ostatniej z przywołanych ustaw wyłączył należności licencyjne z tytułu korzystania z programów komputerowych spod pojęcia należności z tytułu korzystania z utworów chronionych przez prawo autorskie. Innymi słowy prawa w zakresie oprogramowania stanowią rodzaj własności intelektualnej, które były i są objęte ochroną prawa autorskiego.
III CKN 1096/00 wyrok SN 2002-07-05
OSNC 2003/11/150
Osoba, która przy tworzeniu obiektu fotograficznego wykonuje tylko czynności techniczne obsługi sprzętu fotograficznego ściśle według wskazówek twórcy, nie jest współtwórcą w rozumieniu art. 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904).
III CKN 1096/00 wyrok SN 2002-07-05
Biul.SN 2003/2/10
1. Współtwórczość w rozumieniu prawa autorskiego nie zachodzi, gdy współpraca określonej osoby nie ma charakteru twórczego, lecz pomocniczy, chociażby umiejętność wykonywania czynności pomocniczych wymagała wysokiego stopnia wiedzy fachowej, zręczności i inicjatywy osobistej.
2. Współtwórczość wynikająca ze współpracy przy tworzeniu dzieła kilku osób, nie może powstać niezależnie od woli twórców, musi bowiem istnieć, choćby dorozumiane, wynikające z czynności konkludentnych, porozumienie współtwórców co do stworzenia wspólnym wysiłkiem wspólnego dzieła.
SA/Bk 1232/01 wyrok NSA 2002-06-25
w Białymstoku
LEX nr 72085
Skoro do jakiejkolwiek formy korzystania z oprogramowania komputerowego potrzebne jest zezwolenie uprawnionego, to w ramach każdej transakcji, której przedmiotem jest oprogramowanie komputerowe, dochodzi do zawarcia umowy licencyjnej - albo w formie pisemnej, albo w sposób dorozumiany.
I ACa 1358/01 wyrok s.apel. 2002-06-20
w Warszawie
Wokanda 2003/10/41
1. Przyjęcie umówionej zapłaty za pozowanie przez modelkę oraz domniemanie zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku chroni osobę wykorzystującą portret (wizerunek) tylko wtedy, gdy poszkodowany powołuje się na naruszenie jego prawa do wizerunku.
2. W przypadku powoływania się przez osobę poszkodowaną na naruszenie jej prawa do czci i do prywatności, zapłata za pozowanie nie jest wystarczająca dla wyłączenia bezprawności działania naruszającego dobra osobiste, który musi wykazać dysponowanie odpowiednim zezwoleniem poszkodowanego.
I CKN 654/00 wyrok SN 2002-06-06
OSNC 2003/7-8/110...
1. Przewidziane w art. 124 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) odnowienie i przedłużenie zakresu ochrony autorskich praw majątkowych dotyczy tylko takich praw, które według ustawy z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim (Dz. U. Nr 34, poz. 234 ze zm.) przysługiwały twórcy, lecz na skutek upływu czasu wygasły.
2. Jeżeli na pocztówkach fotograficznych twórca umieścił zastrzeżenie swego prawa autorskiego (art. 2 § 1 ustawy z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim, Dz. U. Nr 34, poz. 234 ze zm.), to egzemplarze drukowane później są przedmiotem prawa autorskiego także wtedy, gdy nie zostały opatrzone takim zastrzeżeniem. W tej sytuacji na twórcy spoczywa ciężar dowodu, że naruszyciel wiedział o istnieniu jego zastrzeżonego prawa.
I SA 3153/01 wyrok NSA 2002-04-23
w Warszawie
LEX nr 81712
1. Interesu prawnego, w rozumieniu art. 28 kpa w prowadzonym na wniosek strony postępowaniu o udzielenie zezwolenia na zbiorowe zarządzanie określonymi przez ustawę prawami, nie posiada to stowarzyszenie, którego postępowanie nie dotyczy i które nabyło analogiczne prawa i obowiązki na podstawie odrębnego aktu rejestracji.
2. O uznaniu danego podmiotu za stronę rozstrzyga przepis prawa materialnego, organ zaś daje temu wyraz zawiadamiając podmioty, których interesów prawnych lub obowiązków dotyczy postępowanie, o istotnych czynnościach procesowych, zapewnia im czynny udział, doręcza rozstrzygnięcia informujące o przysługujących środkach odwoławczych.
III RN 133/01 wyrok SN 2002-04-05
OSNP 2002/12/281...
1. Rzecznikowi Praw Obywatelskich przysługuje na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 386 ze zm.) legitymacja prawna do wniesienia rewizji nadzwyczajnej, jeżeli uzna, że doszło do rażącego naruszenia prawa lub interesu Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Kierownik produkcji filmu reklamowego nie może zostać zaliczony do grona współtwórców utworu audiowizualnego w rozumieniu art. 69 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 ze zm.), jeżeli w procesie powstawania tego utworu pełnił on względem współtwórców wyłącznie funkcje służebne (organizacyjno-administracyjne lub gospodarcze).
V CKN 830/00 wyrok SN 2002-03-06
LEX nr 564853
1. Zakres ustawy z 1985 r. o znakach towarowych i ustawy z 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie pokrywa się o tyle, że przepisy ustawy z 1985 r. o znakach towarowych są przepisami szczególnymi w stosunku do przepisów ustawy z 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, co oznacza, że ochrona może przysługiwać tylko na podstawie przepisów jednej z tych ustaw. W odniesieniu do nie zarejestrowanego i nie powszechnie znanego znaku towarowego są to tylko przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, bowiem ustawa o znakach towarowych dotyczy ochrony jedynie znaków zarejestrowanych lub powszechnie znanych.
2. Jeśli znak towarowy jest jednocześnie dziełem w rozumieniu przepisów ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, może podlegać także ochronie na podstawie przepisów tego prawa, korzystając wówczas z ochrony kumulatywnej ustawy z 1985 r. o znakach towarowych i ustawy z 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
3. Jeśli przedsiębiorca nie może wykazać, iż przysługujące mu uprawnienie do używania np. określonego znaku towarowego czy nazwy ma charakter prawa nabytego przezeń w sposób prawem przewidziany, to może je wywieść z istniejącej uprzednio, trwającej przez dłuższy czas sytuacji faktycznego korzystania z tego znaku lub nazwy. W razie kolizji takich uprawnień, ochrona z art. 3 ustawy z 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przysługuje stronie, która wcześniej z uprawnienia tego korzystała. Podobną regulację zawiera art. 5 ustawy odnoszący się do oznaczenia przedsiębiorstwa.
II KKN 341/99 wyrok SN 2002-03-05
OSNKW 2002/9-10/82...
Na naruszenie autorskich praw osobistych nie może się powoływać autor utworu zmiksowanego, jeżeli zmiksowanie tego utworu odbyło się w miejscu do tego przeznaczonym (np. dyskoteka, klub), którego właściciel lub osoba wykonująca prawo własności miała ważną umowę licencyjną na publiczne wykonywanie utworów. Do takiego naruszenia dochodzi w przypadku braku takiej umowy licencyjnej lub publikacji zmiksowanych przez disc jockeya utworów.
V CKN 750/00 wyrok SN 2002-03-04
LEX nr 564851
1. Przyznanie danemu utworowi ochrony prawno-autorskiej, nie oznacza, iż ochroną tą objęte są wszystkie jego elementy. Element utworu, aby podlegał ochronie prawno-autorskiej musi także spełniać kryterium oryginalności.
2. Jednym z elementów utworu reklamowego może być slogan reklamowy.
I ACa 957/01 wyrok s.apel. 2001-12-19
w Krakowie
TPP 2002/3/107
I. Przepisy art. 81 i 83 prawa autorskiego chronią wyłączną kompetencję osoby portretowanej do decydowania o rozpowszechnianiu jej wizerunku. Dobrem chronionym jest autonomia każdej osoby w zakresie swobodnego rozstrzygania, czy i w jakich okolicznościach jej wizerunek może być rozpowszechniony. W konsekwencji dla oceny naruszenia tego dobra nie jest doniosłe ustalenie, jakie inne interesy niż tylko ochrona własnej autonomii uzasadniają odmowę osoby portretowanej udzielenia zezwolenia na rozpowszechnianie jej wizerunku.
II. Osoba przedstawiona na zdjęciu fotograficznym (lub innym materialnym nośniku jej wizerunku) może dowolnie ograniczyć zakres zezwolenia na jego rozpowszechnianie: zezwolić na publikację tylko w oznaczonym czasopiśmie i/lub tylko w związku z oznaczonymi okolicznościami (np. w związku z określonym tekstem artykułu prasowego), wyznaczyć granice czasowe publikacji itp.
III. Dla zastosowania art. 81 ust. 2 pkt 2 prawa autorskiego rozstrzygające znaczenie ma ustalenie w strukturze przedstawienia relacji między wizerunkiem osoby (lub osób) a pozostałymi elementami jego treści; rozpowszechnianie wizerunku nie wymaga zezwolenia, jeśli stanowi on jedynie element akcydentalny lub akcesoryjny przedstawionej całości, tzn. w razie usunięcia wizerunku nie zmieniłby się przedmiot i charakter przedstawienia.
I ACz 747/01 postanow. s.apel. 2001-12-12
w Białymstoku
OSA 2002/7/40
Zgodnie z art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych ... osoby w nim wymienione są uprawnione m.in. do wynagrodzenia proporcjonalnego do wpływów z tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego w kinach. Wynagrodzenie to wypłacane jest tym osobom przez "korzystającego z utworu audiowizualnego" za pośrednictwem własnej organizacji zbiorowego zarządzania. "Korzystającym" może być podmiot uzyskujący przychód z tytułu sprzedaży biletów na "wyświetlany" film.
IV CKN 458/00 wyrok SN 2001-09-26
LEX nr 52711
1. Podstawy wyłączenia spod ochrony prawa autorskiego pytań egzaminacyjnych na prawo jazdy należy poszukiwać w art. 4 pkt 2 pr. aut. z 1994 r.
2. Materiałem urzędowym będzie zatem to, co pochodzi od urzędu lub innej instytucji państwowej, bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź powstało w rezultacie zastosowania procedury urzędowej. Pytania składające się na "bank pytań" testowych, stosowanych przy egzaminach na prawo jazdy, pozostaną w obrębie tak rozumianego "materiału urzędowego".
3. Wyłączenia ochrony wynikające z art. 4 pr. aut. z 1994 r. nie mogą być utożsamiane z pozostawieniem całkowitej swobody reprodukowania i rozpowszechniania wymienionych w tym przepisie materiałów. Swoboda ta może podlegać ograniczeniom, jednak ograniczenia te wynikać będą z innych przepisów, takich jak przepisy chroniące dobra osobiste, tajemnicę, czy przeciwdziałające nieuczciwej konkurencji. Reprodukowanie bądź rozpowszechnianie materiałów wskazanych w art. 4 pr. aut. z 1994 r. może także stanowić szkodę, której naprawienia dochodzić można na zasadach ogólnych.
II CKN 907/99 wyrok SN 2001-07-05
LEX nr 551102
Fakt, że sama kolekcja, składająca się z exlibrisów różnych autorów, jest samodzielnym, odrębnym przedmiotem prawa autorskiego, nie oznacza ograniczenia praw twórców każdego z elementów składowych tej kolekcji, ani pozbawienia tychże twórców ustawowej ochrony.
I SA/Łd 728/99 wyrok NSA 2001-07-05
w Łodzi
LEX nr 575168
Na gruncie obowiązującej od dnia 24 maja 1994 r. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, program komputerowy nie może być utożsamiany z utworem literackim, utworem artystycznym, czy pracą naukową, gdyż przepisy tej ustawy uznają program komputerowy za odrębną kategorię utworów, będących przedmiotem prawa autorskiego. Tak więc od dnia wejścia w życie omawianej ustawy prawa autorskie do programów komputerowych nie mogą być uznawane za mieszczące się w pojęciu praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych. Należności z tytułu użytkowania programu komputerowego nie mieszczą się w pojęciu - wymienionych w art. 13 ust. 3 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie w dniu 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 nr 31 poz. 178/ należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, a tym samym nie mogą być opodatkowane w państwie ich powstania.
I CKN 1135/98 wyrok SN 2001-06-20
OSNC 2002/2/23...
Satyryczny charakter utworu nie zawsze wyłącza bezprawność działania autora.
I ACa 72/01 wyrok s.apel. 2001-04-04
w Poznaniu
OSA 2002/2/6
1. Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 80 z 2000 r., poz. 904) nie wyłącza możliwości przeniesienia autorskich praw majątkowych do utworów mających powstać w przyszłości, w drodze stosowania art. 155 § 2 k.c. w związku z art. 555 k.c.
2. Dopuszczalna jest umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych do utworów mających powstać w przyszłości, jeżeli tylko nie obejmuje ona całego przyszłego dorobku twórczego autora.
I ACa 1307/00 wyrok s.apel. 2001-03-29
w Warszawie
OSA 2002/1/4...
Swoboda twórcza jest dziedziną nie poddającą się jednoznacznej ocenie, a dowodem na to są rozbieżne oceny tego samego dzieła, dokonane przez różnych krytyków, czy też odmienny odbiór dzieła przez zawodową krytykę i przez szeroką widownię. Zapewne nie ma również ustalonych, gdyż nie jest to możliwe do ustalenia, "ogólnie przyjętych w teatrach polskich granic swobody inscenizacyjnej". Wyrażona opinia byłaby subiektywną opinią wskazanego specjalisty, a nie obiektywnym miernikiem, przydatnym do rozstrzygnięcia.
II SA/Po 2404/99... wyrok NSA 2001-01-26
w Poznaniu
LEX nr 575144
1. Realizacja autorskich praw osobistych do których należy między innymi prawo do niewzruszalności treści i formy utworu i jego rzetelnego wykorzystania, następuje w trybie powództwa o ochronę autorskich praw osobistych, a nie w trybie przepisów prawa budowlanego.
2. Wynikający z art. 17 pkt 3 p.b. wymóg uczestniczenia projektanta w procesie budowlanym oraz przyznanie projektantowi w art. 21 pkt 2 p.b. uprawnienia do żądania od kierownika budowy - wpisem do dziennika budowy - wstrzymania robot budowlanych w razie możliwości powstania zagrożenia względnie wykonywania ich niezgodnie z projektem nie daje projektantowi przymiotu strony w konkretnym postępowaniu administracyjnym, którego przedmiotem jest wstrzymanie prowadzenia robot budowlanych z przyczyn wskazanych w art. 50 ust. 1 p.b.
I ACa 1043/00 wyrok s.apel. 2001-01-16
w Katowicach
Wokanda 2002/7-8/74...
Twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzenia nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.
I PKN 493/00 wyrok SN 2001-01-09
OSNP 2002/17/407...
Właścicielem praw autorskich do programu komputerowego wykonanego w ramach obowiązków pracowniczych jest pracodawca, chyba że w umowie o pracę lub umowie cywilnoprawnej strony postanowiły inaczej.
V CKN 499/00 wyrok SN 2001-01-05
LEX nr 53112
1. Sąd Najwyższy, rozpoznając kasację, może wprawdzie uchylić także wyrok sądu pierwszej instancji i przekazać sprawę do rozpoznania temu sądowi (art. 39313 § 1 zd. 2), niemniej jednak jest jego uprawnienie własne i dotyczy sytuacji, gdy wadliwość zaskarżonego orzeczenia pozostaje w związku z rażącymi nieprawidłowościami w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.
2. Przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 ze zm.) regulują zarówno ochronę dóbr osobistych twórców (art. 78), jak i ich autorskich praw majątkowych (art. 79 i 80). Nie znaczy to jednak, iż stanowią one wyłączną podstawę dochodzenia tych roszczeń. W myśl bowiem § 3 art. 24 kc reguły odpowiedzialności kodeksowej pozostają w kumulatywnym zbiegu ze wskazanymi przepisami ustawy z roku 1994, co oznacza, iż środki ochrony przewidziane jednymi i drugimi przepisami mogły być w sprawie stosowane zarówno kumulatywnie, jak i alternatywnie. Decydujący w tej mierze powinien być wybór osoby zainteresowanej.
I ACa 855/00 wyrok s.apel. 2000-12-29
w Warszawie
OSP 2002/6/85...
Aktorów wykonujących dubbing, czyli podkładających głos pod inną wersją językową, nie można uznać za odtwórców głównych ról.
I CKN 971/98 wyrok SN 2000-12-08
OSNC 2001/6/97...
Przepis art. 127 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 ze zm.) nie pozbawia organizacji zbiorowego zarządzania uprawnień przewidzianych w art. 105 ust. 1 tej ustawy w odniesieniu do naruszeń praw autorskich sprzed wejścia w życie ustawy.
V CKN 693/00 wyrok SN 2000-11-08
LEX nr 52478...
1. Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych umowa przenosząca autorskie prawa majątkowe może dotyczyć tylko pól eksploatacji znanych w chwili jej zawarcia. Przepis ten wyłącza możliwość generalnego przeniesienia przez twórcę dzieła będącego przedmiotem umowy prawa do wykorzystania pól eksploatacji, które powstaną dopiero w przyszłości. Takiego wyraźnego ograniczenia nie zawierało prawo autorskie z 1952 r. Nie oznacza to jednak, że swoboda stron w zakresie kształtowania postanowień umowy odnoszących się do omawianej kwestii pozostawała nieograniczona.
2. Zrzeczenie się, w ramach umowy odpłatnej, uprawnień, których wartość jest niemożliwa do oszacowania nawet w przybliżeniu, należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami. Obyczaje te wymagają bowiem, aby autor, przenosząc autorskie prawa majątkowe, uzyskał w zamian stosowne świadczenie ze strony kontrahenta. Uzyskanie takiego świadczenia jest wysoce wątpliwe, gdy chodzi o nieznane w chwili zawierania umowy pola eksploatacji dzieła (możliwość przeniesienia na nośniki jeszcze nie istniejące).
I ACa 1634/99 wyrok s.apel. 2000-09-12
w Warszawie
OSA 2001/11/57...
Domniemanie prawne dotyczące legitymacji procesowej organizacji zbiorowego zarządzania dotyczy tylko takich sytuacji, gdy organizacja taka uzyskała zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi. Zakres zarządzania, a tym samym legitymacja procesowa, tak w zakresie pól eksploatacji, jak i rodzaju utworów, winna wynikać z treści zezwolenia.
I ACa 10/00 wyrok s.apel. 2000-05-26
w Warszawie
OSA 2001/10/54
Każda z organizacji, dochodząc ochrony praw autorskich w imieniu twórców, musi wykazać, że została uprawniona do działania w imieniu twórców. Domniemanie z art. 105 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych, już choćby ze względu na niespotykany w innych ustawodawstwach zakres, nie może być stosowane do zdarzeń, które miały miejsce pod rządem ustawy z dnia 10 lipca 1952 r. o Prawie autorskim.
I ACa 1455/99 wyrok s.apel. 2000-04-19
w Warszawie
OSA 2001/5/27...
W procesie o ochronę dóbr osobistych, pozwany ma obowiązek wykazać, że jego działanie nie było bezprawne. Bezprawność działania, zgodnie z art. 81 ust. 1 Prawa autorskiego, wyłącza zgoda uprawnionego. Istnienia zgody uprawnionego ani jej zakresu nie domniemywa się. Pozwany ma obowiązek wykazać, że uzyskał zgodę uprawnionego na rozpowszechnianie jego wizerunku w oznaczonych warunkach.
I ACa 239/00 wyrok s.apel. 2000-04-04
w Krakowie
OSA 2001/11/58
Nie sposób przyjmować, że w sytuacji, kiedy słuchanie muzyki jest celem ubocznym, wynikającym z zamiaru nabycia płyty lub kasety zawierającej poszukiwane przez klienta sklepu muzycznego nagranie, bądź też sprawdzenie, czy płyta lub kaseta nie jest wadliwa pod względem technicznym, mamy do czynienia z odtwarzaniem ich publicznie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 z późn. zm.). Krótki stosunkowo pobyt klienta w celu nabycia płyty lub kasety z nagraniem muzycznym, nie może być traktowany jako odbiór nagrania muzycznego publicznie.
I SA 2043/98 wyrok NSA 2000-02-22
w Warszawie
LEX nr 78862
Byt prawny stowarzyszeń jako organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, działających na podstawie ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oparty jest o ich odrębną prawem chronioną podmiotowość, nieuwarunkowaną stricte wspólnymi obowiązkami bądź uprawnieniami, chociaż są one oparte na tych samych przepisach prawnych. Interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. w prowadzonym na wniosek strony postępowaniu o udzielenie zezwolenia na zbiorowe zarządzanie określonymi przez ustawę prawami nie posiada to stowarzyszenie, którego postępowanie nie dotyczy i które nabyło analogiczne prawa i obowiązki na podstawie odrębnego aktu rejestracji.
I SA/Łd 190/99 wyrok NSA 2000-02-03
w Łodzi
LEX nr 575158
1. Skoro autorskie prawa majątkowe do utworu audiowizualnego nabywa z mocy prawa producent (co wynika z art. 70 ust. 1 u.p.a.p.p.), to wynagrodzenie współtwórców za stworzenie tego utworu nie może być uznane za przychód z tytułu korzystania lub rozporządzania prawami autorskimi, o którym mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f.
2. Przepis art. 70 ust. 2 u.p.a.p.p. może dotyczyć tylko tych elementów utworu audiowizualnego, które mogą być z niego wyodrębnione.
C-293/98 wyrok TS 2000-02-03
Entidad de Gestión de Derechos de los Productores Audiovisuales (Egeda) v. Hostelería Asturiana SA (Hoasa) (orzeczenie wstępne)
LEX nr 82701... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
Kwestia, czy odbiór sygnału telewizji satelitarnej lub stacjonarnej przez hotel i ich przesyłanie drogą kablową do różnych pokoi tego hotelu stanowi akt publicznego przekazu lub publicznego odbioru, nie jest regulowana dyrektywą 93/83 w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową i, w konsekwencji, musi być rozstrzygnięta zgodnie z prawem krajowym.
(zob. pkt 29 oraz sentencja)
I SA 2042/98 wyrok NSA 1999-12-29
w Warszawie
LEX nr 53479
Każda organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi zarządza jedynie powierzonymi jej prawami autorskimi i prawami pokrewnymi, a w sytuacji gdy twórca lub artysta wykonawca nie powierzył swoich praw żadnej organizacji albo nie zostało ujawnione autorstwo, ma zastosowanie przepis art. 107 ustawy o prawie autorskim...
V SA 313/99 wyrok NSA 1999-12-21
w Warszawie
ONSA 2001/1/31
1. Dobro intelektualne zmaterializowane w nośniku (książka, płyta, taśma), objęte licencją, przekraczające w imporcie granicę, musi być traktowane z punktu widzenia prawa celnego jak towar, a jego wartość musi uwzględniać wartość udzielonej licencji (art. 30c ust. l pkt 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne - Dz. U. z 1994 r. Nr 71, poz. 312 ze zm.).
2. Artykuł 51 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 ze zm.) nie reguluje kwestii wartości nośników, na jakich umieszczono dobro niematerialne, a w szczególności tego, że wartość ta musi obejmować odpowiednią część opłat za udzieloną licencję.
II CKN 573/98 wyrok SN 1999-11-25
LEX nr 145313...
1. Naruszeniem autorskich praw majątkowych jest tylko takie działanie, które można kwalifikować jako wkroczenie w zakres cudzego prawa majątkowego (monopolu eksploatacyjnego na konkretny utwór). Roszczenia przewidziane w przepisie art. 79 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim powstają na rzecz uprawnionego tylko w tych sytuacjach, gdzie dochodzi do wkroczenia, bez zezwolenia uprawnionego, w autorskie prawa bezwzględne.
W odniesieniu do innych działań o cechach bezprawności, wyrządzających szkodę podmiotowi autorskich praw majątkowych, należy stosować - mniej restryktywnie niż w prawie autorskim - zasady odpowiedzialności przewidziane w Kodeksie cywilnym.
2. "Prawo do wynagrodzenia za korzystanie z utworu" jest uprawnieniem względnym. Jest ono traktowane jako pochodna prawa do rozporządzania utworem. Najpierw trzeba dokonać czynności dyspozycji prawami, a wynagrodzenie jest wynikiem tej dyspozycji. Jeżeli rozporządzenie prawem okazało się nieważne, to wówczas nielogiczne byłoby żądanie "wynagrodzenia za korzystanie z utworu", jak również traktowanie niezapłacenia tego wynagrodzenia bądź uiszczenia go z opóźnieniem lub zwłoką jako wkroczenie w zakres monopolu eksploatacyjnego utworu, które uzasadnia roszczenia z art. 79 cytowanej ustawy.
I ACa 847/99 wyrok s.apel. 1999-11-23
w Warszawie
LEX nr 535038
Na powodzie występującym również z roszczeniem majątkowym w postaci żądania zasądzenia zadośćuczynienia spoczywa obowiązek wykazania rozmiaru i intensywności doznanej krzywdy i stopnia negatywnych konsekwencji, także niewymiernych majątkowo, spowodowanych naruszeniem prawa do ochrony wizerunku.
I SA 2064/98 wyrok NSA 1999-11-23
w Warszawie
LEX nr 173423
Powierzenie praw autorskich i praw pokrewnych jest czynnością cywilnoprawną dokonywaną przez danego twórcę lub artystę wykonawcę, a więc zindywidualizowanym oświadczeniem woli.
Art. 107 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych wprowadza odstępstwo od zasady cywilnoprawnego charakteru powierzenia zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi.
Orzeczenie o wskazaniu organizacji właściwej jest aktem administracyjnym, który skierowany jest na wywołanie konkretnych skutków prawnych i to nie tylko dla wskazanej organizacji, ale przede wszystkim dla samej osoby uprawnionej. Musi więc mieć charakter indywidualny, ze wszystkimi jego konsekwencjami m.in. w sferze praw podmiotowych. Za taką interpretacją art. 107 przemawia również fakt, iż wydanie stosownego orzeczenia uzależnione jest od zaistnienia określonych w tym przepisie przesłanek, których badanie spoczywa na Komisji Prawa Autorskiego i to przed podjęciem decyzji o wskazaniu organizacji.
I ACa 792/99 wyrok s.apel. 1999-11-18
w Warszawie
LEX nr 535049
1. Wydawca nabywa w sposób pierwotny, ex lege, autorskie prawa majątkowe do całości dzieła zbiorowego, to jest do doboru, uporządkowania, powiązania poszczególnych części kompozycji. Nie nabywa praw do utworów - wkładów. Te zachowują swoją odrębność nawet po włączeniu do dzieła zbiorowego. Prawa autorskie do poszczególnych części wydawca nabywa w sposób pochodny, przez zawarcie umów z autorami części.
2. Przedmiot prawa wydawcy z art. 8 ustawy z 8 ustawy z 1926 r. o prawie autorskim, art. 10 ustawy z 1952 r. o prawie autorskim i art. 11 ustawy z 1994 r. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie obejmuje praw nabytych w sposób pochodny.
3. Wygaśnięcie autorskich praw majątkowych wydawcy do utworu zbiorowego oznacza dla innego wydawcy wydającego reprint tego dzieła wyłącznie możliwość nieograniczonego prawem autorskim publikowania części tego utworu w takim układzie, jaki mu został nadany przez pierwszego wydawcę, jednakże po uprzednim nabyciu stosownego zezwolenia podmiotów uprawnionych do dysponowania niewygasłymi jeszcze autorskimi prawami majątkowymi do części mających samodzielne znaczenie, a więc zezwolenia twórców lub ich następców prawnych.
I SA/Lu 407/98 wyrok NSA 1999-06-30
w Lublinie
LEX nr 40048
Sporządzone, w wykonaniu umów o dzieło, opinie i raporty z badania sprawozdań finansowych nie są utworami w rozumieniu art. 1 § 1 ustawy z 1952 roku i art. 1 ust. 1 ustawy z 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
C-60/98 wyrok TS 1999-06-29
Butterfly Music Srl v. Carosello Edizioni Musicali e Discografiche Srl (CEMED) (orzeczenie wstępne)
LEX nr 110888... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
1. Zasadniczo, przepisy zmieniające stosuje się, o ile same nie stanowią inaczej, do przyszłych skutków stanu faktycznego, który powstał pod rządami poprzednich przepisów. Pomimo, że zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań jest jedną z podstawowych zasad Wspólnoty, nie można jej rozciągać do tego stopnia, żeby w sposób ogólny wyłączyć możliwość zastosowania nowych przepisów do przyszłych skutków stanu faktycznego, który powstał pod rządami wcześniejszych przepisów.
2. Jak wynika z art. 10 ust. 2 i 3 dyrektywy 93/98 w sprawie harmonizacji czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych, dyrektywa przewiduje możliwość, że prawa autorskie i prawa pokrewne, które wygasły zgodnie z przepisami obowiązującymi przed wdrożeniem tej dyrektywy, mogą zostać przywrócone, bez uszczerbku dla działań polegających na korzystaniu z utworów mających miejsce przed tą datą, pozostawiając Państwom Członkowskim swobodę w zakresie przyjęcia środków mających na celu ochronę praw nabytych osób trzecich. Środki te należy traktować jako środki, które Państwa Członkowskie są zobowiązane przyjąć, natomiast szczegóły dotyczące tych środków leżą w gestii Państw Członkowskich, pod warunkiem jednak, że szczegóły te nie prowadzą w ostatecznym rozrachunku do wyłączenia możliwości zastosowania nowych warunków ochrony od daty określonej w dyrektywie.
Co za tym idzie, art. 10 ust. 3 dyrektywy 93/98 nie sprzeciwia się przepisowi prawa krajowego ustalającemu termin, w którym nośniki z zapisem dźwięku mogą być rozpowszechniane przez osoby, które w związku z wygaśnięciem praw do tych nośników pod rządami poprzednich przepisów, miały możliwość kopiowania tych nośników i wprowadzania ich do obrotu zanim późniejsze przepisy nie weszły w życie. Takie ustawodawstwo spełnia obowiązek nałożony na Państwa Członkowskie dotyczący przyjęcia środków w celu ochrony praw nabytych osób trzecich, a nakładając ograniczenia na tę ochronę w zakresie rozpowszechniania nośników zapisu dźwięku, zaspokaja potrzebę określenia granic przepisu tego typu, który siłą rzeczy musi być przejściowy, aby nie stanowić przeszkody dla stosowania nowych warunków ochrony prawa autorskiego i praw pokrewnych od daty określonej w dyrektywie, co stanowi główny cel tejże dyrektywy.
I CKN 1139/97 wyrok SN 1999-05-20
OSNC 2000/1/6...
UWAGA: Teza częściowo nieaktualna
Nie ma podstaw do dochodzenia od operatora sieci kablowej, dokonującego retransmisji w warunkach określonych w art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83), roszczeń przewidzianych w art. 79 ust. 1 tej ustawy.
I ACa 1507/98 wyrok s.apel. 1999-04-23
w Warszawie
Pr.Gosp. 2000/2/47
Nadawcą w rozumieniu przepisów prawa autorskiego jest także ten, kto emituje nadanie w ramach wtórnego przekazu. Nadawcą zatem jest także operator sieci kablowych w warunkach ustawowej licencji z art. 24 ust. 3 Prawa autorskiego. Operator nie jest więc zwolniony od obowiązku przekazania wynagrodzenia uprawnionym artystom wykonawcom.
I SA/Lu 29/98 wyrok NSA 1999-02-12
w Lublinie
LEX nr 36605
Niesporne w sprawie niniejszej okoliczności faktyczne nie dają podstaw do przyjęcia, że sporządzone przez skarżącą, w wykonaniu umów o dzieło, opinie i raporty z badania sprawozdań finansowych są utworami w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z 1991 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Są one bowiem pozbawione koniecznych cech oryginalności i indywidualności, skoro z założenia odpowiadają (i muszą odpowiadać) wymaganiom co do treści i formy, narzuconym przez przepisy ustawy z 1991 roku o badaniu i ogłaszaniu sprawozdań finansowych oraz biegłych rewidentach i ich samorządzie, ustawy z 1994 roku o biegłych rewidentach i ich samorządzie oraz ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości, a ich zróżnicowanie zdeterminowane jest jedynie danymi wyjściowymi charakteryzującymi każdy z opisywanych podmiotów gospodarczych.
I ACa 1089/98 wyrok s.apel. 1999-01-13
w Warszawie
Wokanda 2000/3/42...
Wizerunek człowieka jest zgodnie z art. 23 kc zaliczany do jego dóbr osobistych podlegających ochronie niezależnie od tego, czy wskutek posłużenia się nim w sposób bezprawny, a więc bez zgody zainteresowanego, przez osobę trzecią, doszło do naruszenia innych dóbr osobistych człowieka, jak cześć czy godność. Zakres ochrony wizerunku w sposób szczegółowy określa art. 81 Prawa autorskiego (rozpowszechnianie wizerunku wymaga zgody osoby na nim przedstawionej).
I SA/Gd 1515/98 wyrok NSA 1998-11-27
w Gdańsku
TPP 2000/1-2/169
Brak podstaw zakwalifikowania licencji na korzystanie z programu komputerowego do kategorii towarów, zatem udzielenie licencji pozostaje poza zakresem przedmiotowym ustawy z 1993 r. o VAT. Sprzedaż oprogramowania jako towaru klasyfikowanego zgodnie z SWW jest umową inną niż udzielenie licencji.
I ACa 857/98 wyrok s.apel. 1998-10-30
w Warszawie
LEX nr 535048
Artykuł 79 ust. 1 u.p.a. i p.p. zawiera pojęcie "stosowne wynagrodzenie z chwili jego dochodzenia". Dokonując jego wykładni, należy zważyć, że wynagrodzenie z natury rzeczy stanowi ekwiwalent, zapłatę. Powinno zatem uwzględniać zakres wykorzystanego cudzego prawa oraz korzyść wynikającą z tego faktu.
C-61/97 wyrok TS 1998-09-22
Foreningen af Danske Videogramdistributorer, działający w imieniu Egmont Film A/S i innych v. Laserdisken (orzeczenie wstępne)
LEX nr 112529... tłumaczenie Redakcja Wolters Kluwer
1. Nie jest sprzeczna z art. 30 i 36 Traktatu WE sytuacja, w której podmiot posiadający wyłączne prawo do udzielania zezwolenia na wynajem, zakazuje wynajmu kopii filmu w jakimś Państwie Członkowskim, nawet jeżeli wynajem tych kopii został dopuszczony na terytorium innego Państwa Członkowskiego.
Zasada wyczerpania prawa do rozpowszechniania w przypadku oferowania przez uprawnionego lub za jego zgodą do sprzedaży utworów chronionych prawem autorskim wywodzi się z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, według którego wyłączne prawo gwarantowane przez ustawodawstwo Państwa Członkowskiego w zakresie własności przemysłowej i handlowej ulega wyczerpaniu, wtedy gdy produkt został udostępniony w sposób zgodny z prawem na rynku w innym Państwie Członkowskim przez faktycznego właściciela praw lub za jego zgodą. Jednakże, utwory literackie i artystyczne mogą być przedmiotem komercyjnego wykorzystania w inny sposób niż sprzedaż nagrań zawierających te utwory.
Zezwalając na pobieranie honorariów autorskich wyłącznie przy okazji sprzedaży filmów osobom fizycznym i podmiotom wypożyczającym kasety video, niemożliwe jest zagwarantowanie w przypadku twórców filmów wynagrodzenia, które będzie odzwierciedlać ilość faktycznych wypożyczeń kaset video i które zapewni im zadowalający udział w rynku wynajmu. Dopuszczenie do obrotu obrazu i nagrania dźwiękowego nie może w związku z tym, z definicji, uczynić zgodnych z prawem innych czynności dotyczących korzystania z chronionych utworów, takich jak najem, które mają inny charakter niż sprzedaż lub inna zgodna z prawem czynność rozpowszechniania. Podobnie jak prawo do prezentowania utworu polegające na jego publicznym wykonaniu, prawo najmu pozostaje jedną z prerogatyw twórcy i producenta pomimo sprzedaży materialnego nośnika utworu. To samo uzasadnienie dotyczy skutków oferty wynajmu. Szczególne prawo do zezwalania lub zakazywania najmu byłoby pozbawione znaczenia, gdyby uznać je za wyczerpane z chwilą zezwolenia po raz pierwszy na wynajem utworu.
2. Nie jest sprzeczna z dyrektywą 92/100 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej sytuacja, w której podmiot posiadający wyłączne prawo do udzielania zezwolenia na wynajem, zakazuje wynajmu kopii filmu w jakimś Państwie Członkowskim, nawet jeżeli wynajem tych kopii został dopuszczony na terytorium innego Państwa Członkowskiego.
I CKN 818/97 wyrok SN 1998-09-03
OSNC 1999/1/21...
Przewidziana w art. 23 i 24 k.c. ochrona obejmuje również autorskie dobra osobiste. Dopuszczalne jest stosowanie w drodze analogii art. 52 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83) w odniesieniu do egzemplarza nie mającego cech oryginału.
I PKN 196/98 wyrok SN 1998-06-26
OSNP 1999/14/454...
Jeżeli wykonywanie obowiązków ze stosunku pracy ma polegać na działalności twórczej pracownika, od woli stron zależy do kogo należeć będą autorskie prawa majątkowe. Nieokreślenie w umowie o pracę własności tych praw powoduje, że w granicach wynikających z umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron, autorskie prawa majątkowe do tych utworów nabywa pracodawca z chwilą ich przyjęcia (art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 ze zm.).
I ACa 154/98 wyrok s.apel. 1998-04-28
w Poznaniu
LEX nr 535050
Prawo autorskie chroni utwór będący wyrazem osobistej twórczości, a nie odtworzenia kształtu już istniejącego.
I SA/Lu 306/97 wyrok NSA 1998-04-15
w Lublinie
LEX nr 33593
Zarówno raport, jak i opinia, sporządzone przez biegłych rewidentów, nie mają charakteru twórczego (w rozumieniu prawa autorskiego) ze względu chociażby na to, że opracowane zostały zgodnie z powszechnie obowiązującymi wszystkich biegłych rewidentów zasadami sporządzania opinii i raportów, a indywidualna jest jedynie treść w takim zakresie, w jakim dotyczy konkretnego zakładu.
I SA/Lu 274/97 wyrok NSA 1998-04-03
w Lublinie
LEX nr 33837
Sporządzone w wykonaniu umów o dzieło opinie i raporty z badania sprawozdań finansowych nie są utworami w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
XVII Ama 35/97 wyrok s.antym 1998-04-01
Wokanda 1999/4/58
Organizacja sprawująca zbiorowy zarząd prawami autorskimi nie narzuca uciążliwych warunków umowy w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym, jeżeli w umowach licencyjnych z tytułu korzystania z utworów muzycznych domaga się wynagrodzenia w wysokości pobieranej przez inne organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, zrzeszone w międzynarodowej Konfederacji CISAC.
I ACa 39/98 wyrok s.apel. 1998-02-26
w Łodzi
OSA 1999/2/6...
Stosowne wynagrodzenie, w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83), jest to wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor gdyby osoba, która naruszyła jego autorskie prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
I ACa 1044/97 wyrok s.apel. 1998-02-12
w Warszawie
LEX nr 81433
Zgoda na rozpowszechnienie wizerunku musi być niewątpliwa, zatem osoba jej udzielająca musi mieć pełną świadomość nie tylko formy przedstawienia jej wizerunku, ale także miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego jej komentarza.
I ACa 907/97 postanow. s.apel. 1998-01-29
w Warszawie
OSP 1998/10/173...
Artykuł 104 ust 2 lit. b ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie nakłada na komitet założycielski stowarzyszenia, którego statutowym celem będzie zbiorowe zarządzanie tymi prawami, obowiązku uzyskania zezwolenia Ministra Kultury i Sztuki na podjęcie tej działalności przed wydaniem postanowienia o rejestracji tego stowarzyszenia.
I ACa 675/97 wyrok s.apel. 1997-12-30
w Poznaniu
LEX nr 62624
Art. 41 ust. 2, ust. 3 i ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych mają na celu ochronę twórcy przed nie ograniczonym czasowo i przedmiotowo związaniem z podmiotem eksploatującym jego twórczość, nie dotyczą natomiast porozumień pomiędzy organizacjami zarządzającymi prawami autorskim z różnych krajów co do zakresu powierzonej ochrony. Postanowienie, że organizacja taka z mocy umowy chronić będzie cały repertuar kontrahenta, a zatem także utwory, które znajdą się w nim po zawarciu umowy, i to na różnych polach eksploatacji, w żaden sposób nie zagraża swobodzie decydowania przez twórców, czy i komu powierza eksploatację swoich utworów.
III SA 889/96 wyrok NSA 1997-12-10
w Warszawie
LEX nr 33512
Pojęcie "dokumentu urzędowego" (art. 4 ust. 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim) należy interpretować w świetle przepisów art. 244 § 1 i 2 kpc oraz art. 76 § 1 i 2 kpa. Definicje zawarte w obu kodeksach są tożsame co do ich treści. Wynika z nich, że dokumentem urzędowym jest dokument sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania. Stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone lub zaświadczone.
Dzieło wykonane przez skarżącą w formie karty zabytków ruchomych takich cech nie nosi.
I ACa 477/97 wyrok s.apel. 1997-10-29
w Krakowie
LEX nr 533708
1. O twórczym charakterze pracy autora można orzekać przede wszystkim na podstawie oceny właściwości, które przysługują jego utworowi w porównaniu z innymi produktami intelektualnymi; natomiast odwrócona inferencja, tj. orzekanie o twórczym charakterze produktu intelektualnego na podstawie swoistych cech jego powstawania opiera się na kryteriach intersubiektywnie niesprawdzalnych i wskutek tego nieprzydatnych w ocenach prawnych.
2. Cechy procesu powstawania wytworu intelektualnego nie są wystarczające do wyróżnienia go spośród innych rezultatów pracy intelektualnej, nie wskazują bowiem na jego swoistość (zindywidualizowaną postać) w stosunku do znanych, uprzednio wytworzonych produktów intelektualnych. Na gruncie zaś ocen, które uzasadniają udzielenie ochrony prawa autorskiego nie wszystkie samodzielnie wytworzone produkty intelektualne korzystają z takiej ochrony, lecz tylko takie spośród nich, które wykazują dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.
3. Przesłanka indywidualności utworu jest spełniona wtedy, gdy elementy jego formy i/lub treści nie są w pełni wyznaczone przez uprzednio dane elementy należące do domeny publicznej. Innymi słowy oznacza to, iż przy kształtowaniu formy i/lub treści utworu jego twórca wykorzystał obszar swobody w wyborze i uporządkowaniu składników utworu.
4. Uzależnienie ochrony od występowania w utworze cechy indywidualności nie oznacza, aby cecha ta miała przejawiać się w jakimś określonym stopniu jej natężenia. Także w razie minimalnego stopnia indywidualności dopuszczalne jest kwalifikowanie ujawniającego tę cechę utworu jako przedmiotu prawa autorskiego.
5. W razie naruszenia prawa twórcy do zatajenia autorstwa jego utworu (art. 16 pkt 2 Prawa autorskiego) ochrona twórcy nie może polegać na zaprzeczeniu przez sprawcę naruszenia autorstwa osoby, która jest twórcą utworu, a której nazwiskiem - wbrew jej woli - utwór oznaczono.
6. W odniesieniu do osobistego prawa twórcy do "oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępnienia go anonimowo" (art. 16 pkt 2 Prawa autorskiego) należy domniemywać jego pozytywne wykonanie, tj. decyzję twórcy o rozpowszechnianiu utworu ze wskazaniem jego nazwiska lub pseudonimu; natomiast negatywne wykonanie tego prawa, tj. decyzja twórcy o zatajeniu jego autorstwa musi wynikać z wyraźnego oświadczenia woli twórcy.
(...)
I CA 631/97 wyrok s.apel. 1997-09-30
w Warszawie
LEX nr 518127
Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83) weszła w życie z dniem 23 maja 1994 r., a więc po zakończeniu dystrybucji przez pozwanego i nie może mieć w sprawie zastosowania z uwagi na treść art. 124 ust. 1 pkt 2 i art. 126 pkt 1 tejże ustawy, skoro stosuje się ją do utworów, do których prawa autorskie według przepisów dotychczasowych nie wygasły oraz do wideogramów, które zostały sporządzone po jej wejściu w życie.
I CZ 95/97 postanow. SN 1997-09-09
LEX nr 507987
UWAGA: Pkt 2 tezy nieaktualny
1. Przepisy art. 80 ust. 1 i 2 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w zakresie, w jakim dotyczą zabezpieczenia roszczeń, są przepisami szczególnymi w stosunku do art. 730-757 k.p.c., a w zakresie, w jakim dotyczą zabezpieczenia dowodów - przepisami szczególnymi w odniesieniu do art. 310-315 k.p.c.
2. W art. 80 ust. 7 ustawodawca przesądził równocześnie kwestię dopuszczalności zażalenia, przewidując, że zażalenie na postanowienie sądu w sprawach, o których mowa w art. 80 ust. 1 pkt 1-3, Sąd rozpoznaje w ciągu 7 dni. Trzeba uznać, iż jest to samodzielna regulacja dopuszczalności zażalenia, niezależna od przewidzianej w art. 394 § 1 k.p.c. Przemawia za tym okoliczność, że w postępowaniu o zabezpieczenie dowodów, unormowanym w przepisach art. 310-315 k.p.c. zażalenie nie przysługuje. W postępowaniu zabezpieczającym natomiast przewidziane zostało zażalenie na postanowienie w sprawie zarządzenia tymczasowego, lecz wynika to z mocy odrębnego przepisu, a mianowicie art. 741 k.p.c.
3. Postanowienie w sprawie zobowiązania do udzielenia informacji, o którym mowa w art. 80 ust. 1 pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie podlega zaskarżeniu w drodze kasacji. Użyte w art. 392 § 1 k.p.c. sformułowanie "postanowienie kończące postępowanie w sprawie" świadczy jednoznacznie o zamiarze ustawodawcy ograniczenia kręgu postanowień zaskarżalnych kasacją tylko do orzeczeń kończących postępowanie jako całość. Nieuzasadniona byłaby zatem wykładnia prowadząca do uznania za kończące postępowanie w sprawie również tych orzeczeń, które finalizują postępowanie pomocnicze czy czynności przygotowawcze. Taki zaś charakter ma postanowienie przewidziane w art. 80 ust. 1 pkt 2 powoływanej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
I CZ 95/97 postanow. SN 1997-09-09
Prok.i Pr.-wkł. 1999/6/31
Na postanowienie sądu drugiej instancji w sprawie, o której mowa w art. 80 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83 ze zm.), kasacja nie przysługuje.
I ACz 307/97 postanow. s.apel. 1997-04-29
we Wrocławiu
LEX nr 512323
Wprawdzie art. 80 ust. 1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych zastrzega pośpiech w rozpoznaniu wniosku (postulat rozpoznania sprawy w terminie 3 dni), ale nie może to oznaczać nadmiernego uproszczenia postępowania.
I ACz 713/96 postanow. s.apel. 1997-03-12
we Wrocławiu
LEX nr 62628
UWAGA: Pkt 1 tezy częściowo nieaktualny
1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych zgodnie z art. 2 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34) przysługuje jednostkom publicznej radiofonii i telewizji oraz podmiotom, które uzyskały koncesję. Uzyskanie koncesji na rozpowszechnianie jest warunkiem legalności takiego działania z punktu widzenia prawa publicznego ale nie zwalnia z uzyskania licencji wymaganych z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych co także wynika z art. 24 ust. 3 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim.
2. Dla dochodzenia roszczeń z art. 79 ust.1 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim wymagane jest wskazanie zarówno jakie utwory zostały wykorzystane przez uczestnika (ich rodzaj), w jakim czasie oraz jakie wpływy z tej określonej działalności i za jaki okres uczestnik uzyskał. Dopiero tak sformułowane orzeczenie określi obowiązek uczestnika wynikający z art. 80 ust. 2 prawa autorskiego.
I ACa 76/97 wyrok s.apel. 1997-03-12
w Poznaniu
LEX nr 62565
Utwór tłumaczony jest chroniony prawem autorskim, gdyż mieści się w kategorii opracowań (art. 2 ust. 1 Ustawy - prawo autorskie z 1994 r.). Także pod rządem poprzedniej ustawy nie była kwestionowana możliwość wykonywania przez twórcę zależnego praw autorskich, a więc między innymi domaganie się ochrony przed przywłaszczeniem sobie autorstwa tłumaczenia.
I KZP 31/96 postanow. SN 1997-02-19
OSNKW 1997/5-6/49
Kwestia legitymacji procesowej do występowania w procesie karnym w charakterze pokrzywdzonego (art. 40 § 1 i 2 k.p.k.) musi być na tle ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych badana przy uwzględnieniu okoliczności, czyje prawa zostały naruszone lub zagrożone przez przestępstwo.
I SA/Kr 1062/96 wyrok NSA 1997-02-19
w Krakowie
LEX nr 29303
1. Opinia biegłego rewidenta wraz z raportem powinna być również dołączona do sprawozdania finansowego, składanego urzędom skarbowym. Wynika to jednak nie z ustawy z 1991 r. o badaniu i ogłaszaniu sprawozdań finansowych oraz biegłych rewidentach i ich samorządzie, lecz z art. 27 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.
2. Opinie i raporty biegłych rewidentów, powstające w rezultacie zastosowania swoistej procedury urzędowej, nie są przedmiotem prawa autorskiego.
I ACz 38/97 postanow. s.apel. 1997-02-12
w Lublinie
Apel.-Lub. 1997/3/14
Rozstrzyganie o wniosku w trybie art. 80 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83) nosi cechy orzekania o zabezpieczeniu przyszłego powództwa opartego na treści art. 79 tej ustawy. Wnioskodawca winien więc jedynie uprawdopodobnić wiarygodność swojego roszczenia, zakres badania wniosku przez Sąd ma charakter ograniczony, rozstrzygnięcie zaś ma charakter tymczasowy i niczego nie przesądza.
I ACz 1001/96 postanow. s.apel. 1997-01-30
w Poznaniu
LEX nr 62638
1. Stowarzyszenie Filmowców Polskich z mocy art. 70 ust. 1-3 cytowanej ustawy, wykonywać może autorskie prawa majątkowe producenta co do utworów audiowizualnych, których ochronę prowadzi i tylko w tym zakresie ciąży na nim własny obowiązek regulowania wynagrodzeń współtwórcom.
2. Prawo żądania informacji wynika z art. 80 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy o pr. aut. Nie ma ono charakteru zabezpieczenia dowodu lecz jest samoistnym roszczeniem.
Natomiast zabezpieczenie roszczenia w formie zakazania stronie przeciwnej bezprawnego eksploatowania utworów z repertuaru wnioskodawcy nie może być uznane za stosowne w rozumieniu art. 80 ust. 1 pkt 3 ustawy. Skoro wnioskodawca zamierza domagać się jedynie zapłaty wynagrodzeń i odszkodowań, a zatem określonych sum pieniężnych, nie wspomina natomiast o roszczeniach niepieniężnych, to ustanowienie zakazu tej treści nie pozostaje w odpowiednia związku z zamierzonymi działaniami. Zakaz bezprawnej eksploatacji utworów nie wpłynie bowiem na ewentualne przyszłe zaspokojenie pieniężnych żądań wnioskodawcy.
I SA/Kr 829/96 wyrok NSA 1996-11-21
w Krakowie
LEX nr 28932
Opinie biegłych powstające w rezultacie zastosowania procedury urzędowej nie są przedmiotem prawa autorskiego. W tym stanie rzeczy koszty uzyskania przychodów biegłych w postępowaniu sądowym - zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 w związku z art. 13 pkt 6 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - wynoszą 20%.
I ACz 1035/96 postanow. s.apel. 1996-10-29
w Warszawie
OSA 1997/5/30
Interwenient uboczny nie dochodzi w procesie żadnych praw własnych (poza wypadkiem interwencji ubocznej samoistnej - art. 81 k.p.c.). Współdziałając ze stroną, do której przystąpił, pośrednio broni własnej sytuacji prawnej, na którą może mieć wpływ wygranie lub przegranie procesu przez tę stronę. Udział interwenienta ubocznego w procesie uzasadniony jest z reguły istnieniem stosunku prawnego między interwenientem, a stroną, do której przystąpił.
I ACz 1035/96 postanow. s.apel. 1996-10-29
w Warszawie
LEX nr 69808
1. Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi mogłaby wystąpić bezpośrednio z pozwem o ochronę praw autorskich twórcy, tym bardziej więc jest uprawniona do zgłoszenia interwencji ubocznej po stronie twórcy, którego prawami autorskimi zarządza.
2. Zgodnie z postanowieniami umowy o powierzeniu w zarząd praw autorskich zarząd prawami autorskimi powoda sprawowany przez interwenienta ubocznego obejmuje m.in. wszczynanie w imieniu własnym lub w imieniu twórcy stosownych postępowań cywilnoprawnych oraz prowadzenie procesów sądowych przeciwko osobom odpowiedzialnym za naruszenie praw autorskich twórcy.
I ACz 1035/96 postanow. s.apel. 1996-10-29
w Warszawie
Apel.-W-wa 1997/2/16
Zgodnie z treścią art. 105 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi jest uprawniona do zarządzania i ochrony w odniesieniu do pól eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem oraz ma legitymację procesową w tym zakresie. Wynika z tego, że organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi mogłaby wystąpić bezpośrednio z pozwem o ochronę praw autorskich twórcy, tym bardziej więc jest uprawniona do zgłoszenia interwencji ubocznej po stronie twórcy, którego prawami autorskimi zarządza.
I ACa 2/96 wyrok s.apel. 1996-10-02
w Warszawie
OSA 1997/4/28
Ochrona praw autorskich służy twórcy w stosunku do każdego, kto prawa te narusza. Jest to ochrona bezwzględna, niezależna od tego, czy twórcę i naruszyciela praw autorskich wiąże jakikolwiek stosunek obligatoryjny mający swoje źródło w innych zdarzeniach, niż naruszenie praw autorskich. Wykorzystanie dzieła bez zgody autora stanowi naruszenie jego autorskich praw majątkowych.
I SA 1259/95 wyrok NSA 1996-09-04
w Warszawie
LEX nr 60455
Samo formalne spełnienie wymogów (art. 104 ust. 1 Pr. aut.), nie jest wystarczającą przesłanką dla udzielenia zezwolenia. Niemniej ocena ministra nie może być dowolna, a wydana decyzja powinna zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, z którego wynikać powinni jasno, dlaczego stowarzyszenia - zdaniem Ministra - rękojmi nie daje. Jakkolwiek ustawa nie określa warunków dowodzących istnienia rękojmi należytego zarządzania powierzonymi prawami i ich ustalenie jest rzeczą ministra kultury i sztuki, to jednak organ ten powinien kierować się zarówno interesem społecznym, jak i słusznym interesem strony (art. 7 in fine k.p.a.) i w przypadku uznania, że określona organizacja zbiorowego zarządzania nie daje wymaganej rękojmi, winien konkretnie wykazać, co powinna w tym celu uczynić, zwłaszcza jako infrastruktura organizacyjna oraz specjalistyczna kadra i nakłady finansowe są niezbędne do zarządzania powierzonymi prawami tak, aby było wiadomo czego się oczekuje od stowarzyszenia dla spełnienia ustawowej rękojmi.
I ACr 341/96 wyrok s.apel. 1996-08-28
w Łodzi
OSA 1997/7-8/43...
O dokonaniu naruszenia dobra osobistego decyduje obiektywna ocena konkretnych okoliczności, nie zaś subiektywne odczucie osoby zainteresowanej.
I SA 1291/95 wyrok NSA 1996-05-23
w Warszawie
LEX nr 60530
Uznanie administracyjne nie oznacza dowolności, podczas gdy nie tylko Stowarzyszenie, lecz i sąd nie wie, jakie warunki należało spełnić, aby - w przekonaniu Ministra Kultury i Sztuki, który powinien je określić, jeżeli nie uczyniła tego ustawa - dawać wymaganą rękojmię, w szczególności w czym ma się ona wyrażać i czego oczekuje się od stowarzyszenia, które ubiega się o zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi.
I ACr 295/96 wyrok s.apel. 1996-04-24
w Warszawie
LEX nr 62597
Brzmienie art. 110 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w związku z treścią art. 127 ust. 3 ustawy nie prowadzi do wniosku, iż wejście w życie nowej ustawy o Prawie autorskim i prawach pokrewnych skutkuje nieważność postanowienia umowy stron w części określającej wysokość stawek wynagrodzenia autorskiego. Wprowadzenie cyt. ustawą ochrony tzw. praw pokrewnych (rozdział 11 ustawy) i przyznanie prawa do stosownego wynagrodzenia osobom uprawnionym do korzystania z tych praw, ma niewątpliwie upływ na wysokość dochodów strony pozwanej, osiąganych z organizowanie imprez festiwalowych, ale nie stanowi o nieważności umowy stron w części określającej wysokość wynagrodzenia autorskiego i przesłanek jego obliczania (wpływów brutto).
I ACz 229/96 postanow. s.apel. 1996-04-18
w Warszawie
Pr.Gosp. 1997/8/55
Przepisy prawa autorskiego dotyczące zabezpieczenia dowodu stanowią lex specialis w stosunku do norm kodeksowych. Skuteczne ubieganie się przez mającego w tym interes prawny zabezpieczenia dowodu w sprawie o ochronę praw autorskich, nie jest uzależnione od wykazania obawy odnośnie trudności lub niemożności przeprowadzenia dowodu. Nie oznacza to jednak, by powód (wnioskodawca) zwolniony był w ogóle od wykazania istnienia przesłanek domagania się zabezpieczenia dowodu, innymi słowy - przyczyn uzasadniających potrzebę zabezpieczenia dowodu.
I ACz 229/96 postanow. s.apel. 1996-04-18
w Warszawie
LEX nr 69700
1. Przepisy Prawa autorskiego dotyczące zabezpieczenia dowodu (art. 80 ust. 1 pkt 1) stanowią lex specialis w stosunku do norm kodeksowych; w odniesieniu do zabezpieczenia dowodów oznacza to, że instytucję tę regulują art. 310-315 kpc z uwzględnieniem szczególnej dyspozycji zawartej w art. 80 ust. 1 pkt 1 Pr. autorskiego.(…) Nie oznacza to jednak, by powód (wnioskodawca) zwolniony był w ogóle od wykazania istnienia przesłanek domagania się zabezpieczenia dowodu, innymi słowy - przyczyn uzasadniających potrzebę zabezpieczenia dowodu (art. 312 pkt 3 kpc).
2. Orzekając na podstawie szczególnego przepisu ustawy - art. 80 ust. 1 pkt 1 Prawa autorskiego trzeba mieć na uwadze, że nie uchyla on zasadniczych reguł rządzących procesem cywilnym (m.in. art. 6 kpc) i nie może stanowić podstawy przerzucania na przeciwnika procesowego ciężaru udowodnienia podstawy faktycznej żądań drugiej strony. Zabezpieczenie dowodu, także wówczas, gdy opiera się na art. 80 ust. 1 pkt 1 Pr. autorskiego nie wyzbywa się istotnych cech określających charakter tej instytucji procesowej.
I ACr 104/96 wyrok s.apel. 1996-03-29
w Warszawie
LEX nr 62572
1. Jest oczywiste, że art. 23 kc nie używa pojęcia "twórczość" w znaczeniu potocznym, według którego twórczością jest efekt określonej działalności intelektualnej człowieka, a także całość dorobku oraz proces twórczy.
2. Nawet twórczy wkład członka Zespołu lub osoby biorącej udział w przeprowadzeniu eksperymentu, w wyniku czego przedstawił on w tabeli i na wykresie wynik przeprowadzonych przez siebie pomiarów nie korzysta z ochrony przewidzianej w Prawie autorskim, ponieważ wkład ten w ostatecznej wersji opracowania tego eksperymentu traci cechy indywidualnego i samoistnego i to zarówno tego prawa z dnia 10 lipca 1952 r. jak i z dnia 4 lutego 1994 r. Nie można również uznać, aby sama tylko techniczna strona przedstawienia wyników dokonanych pomiarów stanowiła "twórczość naukową" podlegającą ochronie przewidzianej w art. 23 kc bez podania metod badawczych zastosowanych przez powoda.
I SA 623/95 wyrok NSA 1996-03-27
w Warszawie
ONSA 1997/1/38
1. W sprawie o udzielenie zezwolenia na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi w zakresie wykonań artystycznych organizacji zbiorowego zarządzania utworzonej przez stowarzyszenia (art. 104 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych - Dz. U. Nr 14, poz. 83) stroną postępowania administracyjnego jest utworzona w tym celu organizacja, nie zaś stowarzyszenie, choćby było jej założycielem.
2. Jeśli postępowanie jest prowadzone z inicjatywy stowarzyszenia członkowskiego przed rejestracją organizacji zbiorowego zarządzania, organizacja ta, po uzyskaniu osobowości prawnej, wstępuje do procesu jako strona i powinna złożyć oprócz dokumentów prawnoustrojowych odpowiedni wniosek, określający zakres wnioskowanego zezwolenia, ze wskazaniem kategorii praw oraz określeniem pól eksploatacji.
I ACz 12/96 postanow. s.apel. 1996-02-13
w Warszawie
LEX nr 62551
Zabezpieczeniem (o którym mowa w art. 80 ust.1 pkt 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych) można objąć tylko roszczenia związane z ochroną autorskich praw majątkowych.
I ACz 68/96 postanow. s.apel. 1996-02-12
w Krakowie
LEX nr 62563
Pomimo nie wymienienia przesłanki uprawdopodobnienia wiarygodności w art. 80 ust. 1 pkt 3 ustawy o prawie autorskim, Sąd nie może okoliczności tej pominąć.
I ACz 1295/95 postanow. s.apel. 1996-01-09
w Warszawie
LEX nr 62647
1. Przy wykazaniu przesłanek zabezpieczenia na podstawie art. 80 ust. 1 pkt 3 ustawy z 1994 r. o prawach autorskich i prawach pokrewnych nie jest konieczne uprawdopodobnienie, że roszczenie jest wiarygodne.
2. Zabezpieczenie nie może prowadzić do tego, by pozwany wskazywał dowody przeciwko sobie, jeżeli powód nie uprawdopodobni faktu naruszenia dającego podstawę do dochodzenia roszczeń z art. 79 ustawy z 1994 r. o prawach autorskich i prawach pokrewnych.
I ACr 620/95 wyrok s.apel. 1995-09-15
w Warszawie
LEX nr 62623
Z istoty plagiatu wynika, że dochodzi do niego wówczas, gdy następuje wykorzystanie elementów cudzego utworu w takim stopniu, iż brak jest twórczej działalności plagiatora i jego utwór nie nosi cech oryginalności. Niezbędne jest zatem zapoznanie się przez niego z treścią i formą utworu stanowiącego źródło materiału przejętego do utworu własnego.
Nie jest bowiem plagiatem dzieło, które powstaje w wyniku zupełnie odrębnego, niezależnego procesu twórczego, nawet jeżeli posiada treść i formę bardzo zbliżoną do innego utworu. Możliwe są sytuacje, w których dwóch twórców, niezależnie od siebie, wykorzystuje w utworze ten sam pomysł i opracowuje go przy użyciu bardzo zbliżonych środków artystycznych, zwłaszcza, jeżeli dzieła dotyczą tego samego tematu albo tematów bardzo zbliżonych.
I ACz 580/95 postanow. s.apel. 1995-06-20
w Warszawie
LEX nr 62622
Art. 80 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych odnosi się do autorskich praw majątkowych i ma charakter szczególny w stosunku do przepisów o postępowaniu zabezpieczającym unormowanym w art. 730 i in. kpc.
I ACz 242/95 postanow. s.apel. 1995-03-24
w Warszawie
LEX nr 62592
1. Nie można w ramach zabezpieczenia powództwa nakazywać w trybie art. 80 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 1994 r. stronie pozwanej składania informacji, które mają zmierzać do rozszerzania podstawy faktycznej pozwu poprzez wskazanie konkretnych okoliczności uzasadniających własną odpowiedzialność pozwanej. Ciężar dowodu w tym zakresie w całości obciąża stronę powodową.
2. Art. 80 ust. 1 pkt 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 1994 r. stanowi podstawę prawną do wydania zarządzenia tymczasowego polegającego na zakazaniu dalszej eksploatacji określonych utworów.
Kol 89/94 wyrok SAKIG 1995-03-07
LEX nr 564181
Artykuł 124 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie zalegalizował bezprawnego korzystania z oprogramowania w przeszłości. Mocą tego przepisu wyłączona została jedynie możliwość dochodzenia odpowiedzialności za zaistniałe naruszenie oraz dopuszczone zostało dalsze korzystanie z oprogramowania w dotychczasowym zakresie przez korzystającego dotychczas z oprogramowania.
Kol. 89/94 wyrok SAKIG 1995-03-07
LEX nr 63259
Artykuł 124 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie zalegalizował bezprawnego korzystania z oprogramowania w przeszłości. Mocą tego przepisu wyłączona została jedynie możliwość dochodzenia odpowiedzialności za zaistniałe naruszenie oraz dopuszczone zostało dalsze korzystanie z oprogramowania w dotychczasowym zakresie przez korzystającego dotychczas z oprogramowania.
I ACr 1234/94 wyrok s.apel. 1995-03-03
w Gdańsku
LEX nr 62646
Gdyby okazało się, że powódka zawarła skutecznie umowę licencyjną z podmiotem niemieckim, to wówczas Sąd winien zbadać, czy licencjobiorca (strona powodowa) mógł upoważnić skutecznie inną osobę (pozwanego) do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji, a zwłaszcza wyjaśnić czy w świetle przepisów art. 124 i art. 127 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 24, poz. 83) mógłby znaleźć zastosowanie w stanie faktycznym sprawy przepis art. 67 ust. 3 cyt. ustawy. Wyjaśnienie jednak tej ostatniej kwestii musi być poprzedzone uprzednimi ustaleniami tego, czy stronę powodową łączyły skutecznie zawarte umowy (umowy o korzystanie z utworu z wydawcą niemieckim, a jeśli tak, to czy przedstawiały się wyraźnie w nich wymienione pola eksploatacji zakreślone dla licencjobiorcy.
I ACz 19/95 postanow. s.apel. 1995-01-19
w Warszawie
LEX nr 62553
Postulowany przez stronę powodową sposób zabezpieczenia powództwa poprzez zakazanie stronie pozwanej eksploatacji utworów z repertuaru strony powodowej nie zmierza do zaspokojenia dochodzonego roszczenia pieniężnego; roszczenie pieniężne po uzyskaniu tytułu egzekucyjnego może być bowiem z natury rzeczy egzekwowane z majątku lub praw majątkowych dłużnika. Zakaz wykorzystywania utworów z repertuaru powoda nie spełniałby celu zabezpieczenia.
I ACz 20/95 postanow. s.apel. 1995-01-18
w Warszawie
LEX nr 62554
1. Art. 80 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych nie wprowadza odrębnych zasad zabezpieczenia roszczeń (z wyjątkiem tego, że zabezpieczenie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia), a do zabezpieczenia tego stosuje się ogólne przepisy kpc. Zgodnie z art. 730 k.p.c. dla zabezpieczenia roszczenia konieczne jest spełnienie jednocześnie 2 przesłanek: wiarygodności roszczenia i obawy, że brak zabezpieczenia mógłby wierzyciela pozbawić zaspokojenia.
2. Obawa pozbawienia zaspokojenia powinna być realna, mianowicie należałoby wykazać, że pozwani mogą być ewentualnie niewypłacalni.
I ACr 422/94 wyrok s.apel. 1995-01-04
w Poznaniu
LEX nr 62604
Podobieństwo w zakresie samej funkcji programów nie może być dostateczną podstawą naruszenia Prawa autorskiego. Aby doszło do naruszenia Prawa autorskiego, podobieństwo porównywanych utworów musi być innego rodzaju, niż podobieństwo wynikające ze sposobu przedstawienia zadania oraz kontynuacji i rozwijania ogólnie znanych danych.
I ACr 807/94 wyrok s.apel. 1994-10-21
w Warszawie
LEX nr 535052
Osobą, której służą prawa autorskie, nie jest osoba, która jest jedynie osobą upoważnioną do realizacji tych praw, także poprzez pobranie wynagrodzenia należnego osobie uprawnionej. Z tego właśnie względu osoba taka niebędąca stroną stosunku zobowiązaniowego, a jedynie pełnomocnikiem jednej ze stron, nie ma własnego roszczenia o zapłatę honorarium i legitymacji czynnej w procesie o jego zasądzenie na własną rzecz.
I ACz 848/94 postanow. s.apel. 1994-09-21
w Warszawie
LEX nr 62636
Przepis art. 80 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. jest przepisem Prawa procesowego, szczególnym w stosunku do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Przepisy Rozdziału 15 ustawy nie uzależniają stosowania przepisów ustawy o charakterze ściśle procesowym od daty okoliczności stanowiących podstawę faktyczną pozwu. Sąd rozpoznający zatem powództwo wytoczone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 10 lipca 1952 r. w okresie po wejściu w życie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. jest zobowiązany do stosowania przepisów o charakterze procesowym zawartych w nowej ustawie.
I CSK 540/07 wyrok SN 1994-02-04
LEX nr 558558
1. Stosowne wynagrodzenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby wykonawca, gdyby osoba, która naruszyła jego autorskie prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego roszczenia.
2. Wszystkie przesłanki warunkujące wypłatę wynagrodzenia na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b u.p.a.p.p., zgodnie z zasadą z art. 6 k.c., musi wykazać osoba, która dochodzi tego świadczenia.
Stosowne wynagrodzenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby wykonawca, gdyby osoba, która naruszyła jego autorskie prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego roszczenia.
I ACr 215/92 wyrok s.apel. 1992-05-08
w Warszawie
LEX nr 62589
Nie można wykluczyć sytuacji, w której przeniesienia prawa nie będzie dostateczną przesłanką negatywną odpowiedzialności producenta (a następnie licencjobiorcy). Wystąpić to zwłaszcza może, gdy rozpowszechnianiu filmu czy przeniesieniu go na inne pole eksploatacji towarzyszą np. zmiany w materiale filmowym (skróty, cięcia, montaż), które prowadzą lub mogą prowadzić do zakłócenia czy zniekształcenia bądź to wizji artystycznej utworu, bądź wizerunku aktora. Innymi słowy, zmiana nośnika dzieła może prowadzić do naruszenia praw autorskich lub dóbr osobistych.
Nie można wykluczyć naruszenia wspomnianych praw przez zmianę nośnika i pola eksploatacji, jednakże kwestie te podlegałyby rozważeniu jedynie wówczas, gdyby taka zmiana nastąpiła bez upoważnienia powoda.
I CR 41/70... wyrok SN 1970-04-29
LEX nr 575154
Zależnie od rodzaju i przeznaczenia mapy, przy ocenie jej wartości występują na plan pierwszy różne kryteria. Może to być np. poziom opracowania graficznego w odniesieniu do map przeznaczonych do celów dydaktycznych lub popularyzatorskich, względnie wartość naukowa mapy oraz związany z tym wkład pracy jej autora przy mapach o charakterze naukowym.