Prawo Gaussa dla pola elektrycznego: strumień pola elektrycznego(elementarny): a) d$\Phi = \overrightarrow{E}d\overrightarrow{S} = EdScos\alpha\left\lbrack \text{Vm} \right\rbrack;\ \alpha = \frac{\pi}{2} = > d\Phi = 0;\ \alpha = 0 = > d\Phi = EdS.\ $b) $\Phi =_{S}^{}{\overrightarrow{E}d\overrightarrow{S} = \frac{1}{_{0}}}\sum_{i}^{}\text{qi}$ ; c) przykład zastosowania- wielka jednorodnie naładowana płaszczyzna. (gęstość powierzchniowa ładunku – $\sigma = \frac{Q}{S} = \left\lbrack \frac{C}{m^{2}} \right\rbrack$); $_{S}^{}{(\overrightarrow{E}d\overrightarrow{S}} + \overrightarrow{E}d\overrightarrow{S}) =_{}^{}{2EdScos \propto (}\overrightarrow{E},d\overrightarrow{S}) = 2E_{}^{}{d\overrightarrow{S} = 2ES}$ ; $2ES = \frac{_{}^{}{\text{σd}\overrightarrow{S}}}{\varepsilon_{0}}$=$\frac{\text{σS}}{\varepsilon_{0}}$ , $E = \frac{\sigma}{2\varepsilon_{0}}\text{\ .}$

Polaryzacja elektronowa (indukowana)- dielektryki niepolarne. E=0 , $\overrightarrow{\mu_{d}} = Q\overrightarrow{l}$ (zindukowany moment dipolowy). W polu elektrycznym następuje deformacja chmury elektronowej i indukuje się moment dipolowy. ; Atom subs. niepolarnej, „środki ciężkości” ładunku dodatniego i chmury elektronowej pokrywają się. ; Polaryzacja indukowana- zewn pole elektr działając na lad dielektryka przesuwa je względem siebie powodują powstawanie indukowanych momentow dipolowych. Jeżeli dielektryk ma budowę jonową, to rozsuwają się jony i nazywamy to polaryzacją jonową.

Polaryacja orientacji(dipolowa)- dielektryki polarne.( Brak pola E=0, słabe pole)- nieuporzadkowanie dipoli; silne pole elektryczne- duże uporządkowanie dipoli , pojawia się makroskopowa polaryzacja. $\overrightarrow{M_{s}} = \overrightarrow{\mu_{d}}*\overrightarrow{E}$; Dielektryk niepolarny w gazach, równanie Clusiusa-Mossottiego $\frac{\varepsilon - 1}{\varepsilon + 2}*\frac{M}{\rho} = \frac{\text{Nαe}}{3\varepsilon_{0}} = \Pi_{e}$; dla częstości optycznych przechodzi w rownanie Lorenza-Lorentza ε = n²; dla dielektryków polarnych kownianie Debye’a: $\frac{\varepsilon - 1}{\varepsilon + 2}*\frac{M}{\rho} = \frac{N}{3\varepsilon_{0}}(\alpha_{e} + \alpha_{d}) = \frac{N}{3\varepsilon_{0}}(\alpha_{e} + \frac{\mu^{2}d}{3kT}) = \Pi$

Ruch ładunku w polu magnetycznym: * V||B, F_L=0 ładunek porusza się tak samo jak wczesniej, pole nie oddziaływuje na ładunek, ładunek nie widzi pola; * V_|_ B , F_L=qVB, ruch jednostajny po okregu, $\overrightarrow{F_{L}} = \overrightarrow{F_{d}} \rightarrow qVB = \frac{mV^{2}}{R} \rightarrow R = \frac{\text{mV\ }}{\text{qB}}\ \ ,\ 2\pi R = VT \rightarrow T = \frac{2\pi R}{V} = \frac{2\pi mV}{\text{VqB}} = \frac{2\pi m}{\text{qB}}$ ; * pod katem ostrym. $\overrightarrow{F_{L}} = \overrightarrow{F_{d}}$, $qV\bot B = \frac{m{V\bot}^{2}}{r} \rightarrow r = \frac{mV\bot\ }{\text{qB}} = \frac{\text{mVsinα}}{\text{qB}},\ T = \frac{2\pi m}{\text{qB}},\ h = V \parallel T = \frac{2\pi mVcos\alpha}{\text{qB}}$

Cyklotron: cykliczny akcelator jonów, T_e=$\frac{T}{2} = \frac{\text{πm}}{\text{qB}}$, W akceleratorach cyklicznych, także w cyklotronie, przyspieszane cząstki poruszają się po torach zbliżonych do kołowych, przebiegając wielokrotnie przez obszar w którym są przyspieszane. Na cząstkę poruszającą się prostopadle do pola magnetycznego działa siła Lorentza prostopadła do wektorów prędkości i indukcji pola magnetycznego; siła ta pełni rolę siły dośrodkowej $\frac{mV^{2}}{r} = qBV$. Cząsteczki o większej energii poruszają się po większym promieniu. Gdy promień toru ruchu cząstki jest odpowiednio duży, może ona opuścić akcelerator; pomocna w tym może być dodatkowa elektroda kierująca cząstki w odpowiednią stronę.

Prawo Faraday’a: sila elektromotoryczna indukcji jest wprost proporcjonalna do szybkości zmian strumienia pola magnetycznego w czasie. [B(t),S(t)]-zmiana strumienia pola magn. $\overrightarrow{F_{L}} = - e\left( \text{VxB} \right),\ \ \overrightarrow{F_{L}} = \overrightarrow{F_{E}},\ eE = eVB,\ E = VB,\ \frac{U}{a} = VB = \frac{\text{dr}}{\text{dt}}B,\ U = a\frac{\text{dr}}{\text{dt}}B = B\frac{\text{dS}}{\text{dt}} = \frac{d\Phi_{m}}{\text{dt}} = \varepsilon$(siła elektromotoryczna indukcji).

Zjawisko fotoelektryczne: polega na wybijaniu elektr z metalu. Podstawowe zjawiska:* ma charakter graniczny, rozpoczyna się po przekroczeniu pewnej częstości granicznej, *daje się opisać przez wzór Einsteina hV=E_K+W, energia fotonu zostaje zużyta na pracę wydobycia elektronu z metalu, a jej nadmiar zabiera wybity elektron, który może mieć max Ek. Ek może być wyeliminowana przez przyłączenie ujemnego napięcia hamowania. Częstość graniczna liczymy porównując energię fotonu do pracy wyjścia.

Dlaczego niebo jest niebieskie: Niebieski kolor nieba to efekt rozpraszania światła słonecznego przez ziemską atmosferę. Promienie słoneczne zanim dotrą do nas, przechodzą przez warstwę gazów otaczających Ziemię, których cząsteczki rozpraszają światło w różnych kierunkach
i pochłaniają. Światło niebieskie ma bardzo małą długość fali (do 490 nanometrów) i jest rozpraszane bardziej niż pozostałe barwy, ponieważ im mniejsza długość fali, tym większe rozpraszanie. Kiedy więc podnosimy głowę do góry, widzimy z całego światła widzialnego  rozproszone fale niebieskie.(efekt Tyndalla) . Rozproszenie elastyczne Rayleigha, dł fali światła padającego i rozproszonego sa takie same.