2.10.2012

Pyt. 1. Różnice w teatrze Kantora

2.

Rytuał	Teatr
- odgrywany dla fizycznie - twórczość indywidualna - inni – są nieobecni - nie ma oceny, krytyki - wpływa na życie - jest czymś innym, niż to, co widoczne - wszyscy czują się częścią tego świata - wykonawcy działają w imieniu widzów, dla własnego dobra - aktor nie wie, jaką ma funkcję - widzowie uczestniczą z zaangażowaniem - - -	- odgrywany dla tych tu i teraz - twórczość zbiorowa - inni to publiczność - ocena, krytyka jest pożądana - - jest tym, co widoczne dla obserwatora - wszystko jest umowne - działają we własnym imieniu, na własne konto - jest świadomy swojej funkcji, wie, co robi - widzowie tylko się przyglądają - - -

9.10.2012

Grotowski wybrał teatr, bo chciał być człowiekiem wolnym

Chciał mieć wolność wypowiedzi

Teatr ubogi, najwazniejsza była treść, nie efekty wizualne, najważniejszym celem teatru było zbudowanie specyficznej więzi, między aktorem a widzem

Zmuszał do myslenia a nie bezmyślnego odbioru dzwieku i obrazu

1963 – Brook i Marowitz założyli grupę bez obowiązku dawania publicznych wystapien, przez 12 tygodni ćwiczyli improwizacje ujawniające wewnętrzne uczucia, zakończony pokazem „Teatr okrucieństwa” (w składzie: pierwsza próbna wersja „Fontanny krwi” Artauda, fragmenty „Hamleta” Marowitza i sceny z „Parawanów” Geneta).

1965 – wystawienie „Marat|Sade”, sprawdzenie teorii Artauda. Akcja dramatu opierała się na faktach i fikcji, tworzyły go fragmenty dysputy i czystej improwizacji. Celem było napisanie „filozoficznej” sztuki, którą dałoby się zagrać w „emocjonalny” sposób. Scena względnie pusta, oświetlona zimnym światłem. Rzecz dzieje się w łaźni szpitala w Charenton, w którym markiz Sade został zamknięty. Podopieczni szpitala przygotowują amatorskie przedstawienia, popiera tę działalność dyrektor szpitala, pan Coulmier. Tym razem jest robiony tekst de Sada o śmierci Jeana-Paula Marata, przywódcy rewolucji francuskiej. Widzowie oglądają sceniczną publiczność, Coulmiera, jego żonę i córkę, którzy z zadowoleniem oglądają umysłowo chorych. Wewnętrzna akcja sztuki zostaje pokazana z dystansem w Brechtowskim stylu.

27.11.2012