1.Systematyka postępowań administracyjnych.

Postępowania administracyjne – wszystkie (różnego rodzaju) postępowania prowadzone przez organy administracji publicznej dla realizacji zadań publicznych. Administracja publiczna jest zasadniczym segmentem władzy wykonawczej, wykonuje prawo, które określa dane zadanie publiczne, które administracja jest zobowiązana wykonać. Problemem jest zakreślenie granicy, do której administracja publiczna wykonuje zadania publiczne. System różnego rodzaju postępowań wynika z instrumentów, którymi dysponuje administracja (Chodzi tutaj o prawne formy działania administracji). Postępowanie administracyjne ogólne – określone jest przepisami zasadniczej części KPA. Jest postępowaniem administracyjnym, w którym wyróżniamy następujące standardy: występuje strona, występuje postępowanie wyjaśniające (w celu ustalenia stanu faktycznego), stronie przysługują środki ochrony prawnej (zażalenia, odwołania...), kończy się wydaniem rozstrzygnięcia najczęściej w formie decyzji (aktu jurysdykcyjnego o charakterze jednostronnym, władczym, podwójnie konkretnym), standardy te wykorzystywane są także w innych postępowaniach. Postępowania administracyjne autonomiczne: są samodzielnymi postępowaniami administracyjnymi (nie stosuje się do nich przepisów KPA), postępowanie podatkowe (na podstawie przepisów ordynacji podatkowej – ustawa ta jest aktem kompleksowo regulującym to postępowanie), postępowanie celne (zastosowanie mają przepisy prawa celnego i wspólnotowego kodeksu celnego; występują także odesłania do przepisów ordynacji podatkowej), Postępowania administracyjne jurysdykcyjne szczególne – cechą postępowań szczególnych jest stosowanie przepisów szczególnych, które mają pierwszeństwo przed przepisami KPA. Ich specyfika wynika z przedmiotu tych postępowań (konieczność regulacji przepisami szczególnymi). Postępowania administracyjne „niejurysdykcyjne” – nie kończą się w drodze wydania aktu jurysdykcyjnego. Należą do nich m.in. postępowanie w sprawie wydania zaświadczeń, postępowanie skargowo-wnioskowe. Postępowania administracyjne o mieszanym charakterze – nie pasują do żadnej z wcześniejszych grup. Ich mieszany charakter polega na alternatywie wyboru rozstrzygnięcia przez organ – czy to rozstrzygnięcia w drodze wydania decyzji administracyjnej, czy też podjęcia czynności materialno - technicznej (przy wszczęciu postępowania nie wiadomo jednak jaka będzie forma rozstrzygnięcia).

2. Pojęcie sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych. Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy wynikające z przepisów o ubezpieczeniach społecznych, o zaopatrzeniach emerytalnych i rentowych, o funduszu alimentacyjnym, oraz sprawy wynikające z przepisów o innych świadczeniach wypłacanych z funduszów przeznaczonych na ubezp. Społeczne. Decyzje z zakresu ubezp. Społ. Wydają terenowe organy ZUS. Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących: Ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia rodzinnego, Emerytur i rent, Innych świadczeń w sprawach należących do właściwości ZUS, Odszkodowań przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze Służbą Wojskową albo Służbą w Policji lub Służbie Więziennej. Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się także sprawy wszczęte na skutek nie wydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie (tzw. Bezczynność organu rentowego), jak również sprawy, w których wniesiono odwołanie od orzeczenia wojewódzkiego zespołu ds. orzekania o stopniu niepełnosprawności oraz sprawy o roszczenia ze stosunków prawnych między członkami OFE a tymi funduszami lub ich organami.

4. Postępowanie dowodowe w sprawach z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów. Przedsiębiorcy są obowiązani do przekazywania wszelkich koniecznych informacji i dokumentów na żądanie Prezesa UOKiK. Każdy ma prawo do składania na piśmie – z własnej inicjatywy lub na prośbę Prezesa UOKiK – wyjaśnień dotyczących istotnych okoliczności sprawy. Dowodem z dokumentów w postępowaniu przed Prezesem UOKiK może być tylko oryginał dokumentu lub jego kopia potwierdzona przez organ administracji publicznej, notariusza, adwokata, radcę prawnego lub upoważnionego pracownika przedsiębiorcy. Dowodem jest dokument sporządzony w języku polskim. Strona powołująca się na dowód ze świadków jest obowiązana wskazać fakty, które mają być potwierdzone zeznaniami poszczególnych świadków, oraz podać dane umożliwiające prawidłowe wezwanie świadka. W sprawach wymagających wiadomości specjalnych Prezes UOKiK może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii, może także zwrócić się o wydanie opinii do jednostki naukowej. Prezes w toku postępowania może przeprowadzić rozprawę. Rozprawa jest niejawna (ograniczenie jawności) jeżeli podczas niej są rozpatrywane informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa oraz inne informacje podlegające ochronie. Prezes udostępnia stronom wszelkie informacje i dowody przed wydaniem decyzji.

5. Zaskarżanie rozstrzygnięć zapadłych w postępowaniach antymonopolowych. Od decyzji Prezesa UOKiK przysługuje odwołanie do sądu ochrony konkurencji i konsumentów w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia. W przypadku wniesienia odwołania od decyzji Prezes przekazuje je niezwłocznie wraz z aktami sprawy do sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Jeżeli Prezes uzna odwołanie za słuszne może (nie przekazując akt sadowi) uchylić albo zmienić swoją decyzję w całości lub w części, o czym bezzwłocznie powiadamia stronę, przesyłając jej nowa decyzję, od której stronie przysługuje odwołanie. Przed przekazaniem odwołania do sądu, uchyleniem lub zmianą decyzji Prezes może w uzasadnionych przypadkach przeprowadzić dodatkowe czynności zmierzające do wyjaśniania zarzutów podniesionych w odwołaniu. Od decyzji Prezesa stronie nie przysługują środki prawne wzruszenia decyzji przewidziane w KPA, dotyczące wznowienia postępowania, uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji.

3. Tryb odwoławczy od decyzji organu ZUS w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Od decyzji w sprawie emerytury lub renty można wnieść odwołanie do sądu okręgowego – sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Sądem właściwym jest sąd wybrany we względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej. Odwołanie należy wnieść w ciągu miesiąca od dnia doręczenia odpisu decyzji. Jeżeli ZUS nie wydał decyzji w ciągu 2 miesięcy od daty złożenia wniosku o świadczenie albo o ponowne ustalenie jego wysokości, wniesienie odwołania możliwe jest w każdym czasie po upływie tych 2 miesięcy. Odwołanie od decyzji w sprawie emerytury lub renty sporządza się na piśmie. Odwołanie dostarcza się lub wysyła za pośrednictwem poczty do jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję. Istnieje również możliwość złożenia ustnego odwołania do protokołu sporządzonego przez tę placówkę. Ubezpieczony może również wnieść odwołanie do protokołu w sądzie właściwym do rozpoznania sprawy albo w sądzie właściwym dla swojego miejsca zamieszkania. Jeżeli ZUS uzna odwołanie za słuszne może w ciągu 30 dni od daty złożenia odwołania zmienić lub uchylić zaskarżoną decyzję. W takiej sytuacji wydaje nową decyzję w sprawie świadczenia, nie nadając odwołaniu dalszego biegu. ZUS może oczywiście uznać, że odwołanie od decyzji nie jest słuszne. W takim przypadku, nie później niż w ciągu 30 dni od daty złożenia odwołania, zobowiązany jest przekazać je do właściwego sądu okręgowego – sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także od decyzji w sprawach o umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, odwołanie nie przysługuje. Stronie przysługuje prawo do wniesienia wniosku do Prezesa ZUS o ponowne rozpatrzenie sprawy, na zasadach dotyczących decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra. Zmiana , uchylenie , unieważnienie decyzji ostatecznych podjętych przez ZUS, co do których nie złożono odwołania do sądu, następuje w trybach określonych w k.p.a. , z tym że postępowanie to może być wszczęte wyłącznie z urzędu. Tryb weryfikacji decyzji ostatecznych przyznających uprawnienia: Prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną Zakładu ulega ponownemu ustaleniu na wniosek lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. W sprawach rozstrzygniętych orzeczeniem właściwego sądu Zakład, na podstawie dowodów lub okoliczności, 1) wydaje we własnym zakresie decyzję przyznającą prawo lub określającą zobowiązanie, jeśli jest to korzystne dla zainteresowanego; 2) występuje do właściwego sądu z wnioskiem o wznowienie postępowania przed tym organem, gdy z przedłożonych dowodów lub ujawnionych okoliczności wynika, że prawo nie istnieje lub zobowiązanie jest wyższe niż określone w decyzji.

6. Postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Każdy może zgłosić Prezesowi Urzędu na piśmie zawiadomienie dotyczące podejrzenia stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Stroną postępowania jest każdy, wobec kogo zostało wszczęte postępowanie w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Prezes wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania i zawiadamia o tym strony. W postępowaniu w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów może być zawarta ugoda, jeżeli przemawia za tym charakter sprawy, a ugoda nie zmierza do obejścia prawa lub nie narusza interesu publicznego lub słusznego interesu konsumentów. Prezes może nadać decyzji w całości lub w części rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli wymaga tego ważny interes konsumentów. Postępowanie powinno zakończyć się nie później niż w ciągu 2 miesięcy, a w sprawach szczególnie skomplikowanych nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. Nie wszczyna się postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania upłynął rok.

7. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy od decyzji Urzędu Patentowego. Od decyzji Urzędu Patentowego stronie służy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w rozumieniu KPA. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wymaga uzasadnienia. Rozprawę przeprowadza się także na wniosek zgłaszającego. Do ponownego rozpatrzenia sprawy Prezes Urzędu Patentowego wyznacza eksperta. Termin do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją wynosi 2 miesiące, a zakończonej postanowieniem – miesiąc od dnia doręczenia stronie. Przy rozpatrywaniu wniosków o ponowne rozpatrzenie sprawy stosuje się przepisy kpa dotyczące odwołań. Można więc na podstawie art. 136 kpa wezwać do nadesłania wyjaśnień i/lub odpowiednio przeredagowanych materiał. Dopiero po wyjaśnieniu wszystkich wątpliwości Urząd powinien wydać decyzję w sprawie. Zasadniczo jednakże, w przypadku odmowy udzielenia patentu przez pierwszego eksperta, uchylenie zaskarżonej decyzji i udzielenie patentu jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy drugi ekspert w toku prowadzonego postępowania uznał w pełni zarzuty zgłaszającego i nie znalazł innych dowodów braku zdolności patentowej wynalazku. W przypadku ustalenia takich dowodów lub innych okoliczności uniemożliwiających udzielenie patentu, drugi ekspert może postawić taki zarzut dopiero po uchyleniu decyzji podjętej przez pierwszego eksperta. Ponownej decyzji o odmowie udzielenia patentu drugi ekspert nie może więc uzasadnić dowodami i okolicznościami, które były podstawą wydania decyzji przez pierwszego eksperta. Uchylenie decyzji pierwszego eksperta oznacza bowiem, iż Urząd Patentowy nie podtrzymuje wcześniej postawionych zarzutów. Wnioski o przywrócenie terminu wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy rozpatrywane są przez drugiego eksperta. Wniosek powinien być wniesiony w terminie 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Termin ten jest nieprzywracalny. W przypadku uprawomocnienia się postanowienia o odmowie przywrócenia terminu Urząd Patentowy, na podstawie art. 134 kpa stwierdza niedopuszczalność wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne

8. Sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu patentu.

Na orzeczenie Urzędu Patentowego, wydane w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, zgłaszającemu przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skarga wraz z aktami zgłoszenia i wskazaniem terminu przekazania akt do WSA, jest kierowana do eksperta, który wydał zaskarżone orzeczenie. W wyniku rozpoznania skargi przez eksperta następuje bądź uwzględnienie skargi w całości i wydanie orzeczenia uchylającego zaskarżone orzeczenie w całości lub części (w zależności od zakresu zaskarżenia), bądź też wydanie orzeczenia uchylającego zaskarżone orzeczenie wcześniejsze, wydane przez pierwszego eksperta prowadzącego postępowanie w sprawie, albo też podtrzymanie stanowiska drugiego eksperta. W tym ostatnim przypadku akta sprawy wraz z odpowiedzią na skargę i wnioskiem o jej oddalenie przez sąd kierowane są do WSA. W ciągu 7 dni od dnia ogłoszenia wyroku, w którym skargę oddalono (odrzucono), strona postępowania może złożyć wniosek do sądu o pisemne uzasadnienie wyroku. Po zwrocie akt z sądu sprawa przekazywana jest wraz z wyrokiem sądu do eksperta, który wydał zaskarżone orzeczenie.

9. Postępowanie w sprawach z zakresu pomocy społecznej.

W postępowaniu w sprawie świadczeń z pomocy społecznej należy kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z pomocy społecznej i ochroną ich dóbr osobistych. W szczególności nie należy podawać do wiadomości publicznej nazwisk osób korzystających z pomocy społecznej oraz rodzaju i zakresu przyznanego świadczenia. W zakresie niezbędnym do przyznawania i udzielania świadczeń z pomocy społecznej można przetwarzać dane osób ubiegających się i korzystających z tych świadczeń dotyczące: pochodzenia etnicznego, stanu zdrowia, nałogów, skazań, orzeczeń o ukaraniu, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym. Właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie. W przypadku osoby bezdomnej właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały. W przypadkach szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby ubiegającej się o świadczenie, w sprawach niecierpiących zwłoki oraz w sprawach cudzoziemców, którym udzielono zgody na pobyt tolerowany, właściwą miejscowo jest gmina miejsca pobytu osoby ubiegającej się o świadczenie. Dla mieszkańca domu właściwa jest gmina, która skierowała go do domu pomocy społecznej. Gmina właściwa ze względu na miejsce zamieszkania albo na ostatnie miejsce zameldowania na pobyt stały jest obowiązana do zwrotu wydatków gminie, która przyznała świadczenia w miejscu pobytu. Świadczenia z pomocy społecznej są udzielane na wniosek osoby zainteresowanej, jej przedstawiciela ustawowego albo innej osoby, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego. Pomoc społeczna może być udzielana z urzędu. Kierownik ośrodka pomocy społecznej i kierownik powiatowego centrum pomocy rodzinie może, w drodze umowy, ustalić z małżonkiem, zstępnymi lub wstępnymi wysokość świadczonej przez nich pomocy na rzecz osoby ubiegającej się o przyznanie świadczenia Kierownik ośrodka pomocy społecznej ustala w drodze umowy z małżonkiem, zstępnymi przed wstępnymi mieszkańca domu wysokość wnoszonej przez nich opłaty za pobyt tego mieszkańca w domu pomocy społecznej. W przypadku posiadania uprawnień do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej kwoty nienależnie pobranych świadczeń pieniężnych podlegają potrąceniu z bieżących wypłat. Wysokość należności, podlegających zwrotowi oraz terminy ich zwrotu ustala się w drodze decyzji administracyjnej. W przypadkach szczególnie uzasadnionych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie, z tytułu opłat określonych w ustawie oraz z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy, właściwy organ, który wydał decyzję w sprawie zwrotu należności, na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej, może odstąpić od żądania takiego zwrotu, umorzyć kwotę nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty. Należności, ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat, licząc od dnia, w którym decyzja ustalająca te należności stała się ostateczna. Bieg przedawnienia przerywa odroczenie terminu płatności należności lub rozłożenie spłaty należności na raty. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu ustalonym jako ostatni dzień spłaty odroczonej należności lub po dniu ustalonym jako ostatni dzień spłaty ostatniej raty należności. Nie wydaje się decyzji o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń, jeżeli od terminu ich pobrania upłynęło więcej niż 10 lat. Należności, podlegają zwrotowi na rachunek bankowy odpowiednio gminy, powiatu lub samorządu województwa. Sądy, organy i jednostki organizacyjne są obowiązane niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni, udostępnić lub udzielić na wniosek pracownika socjalnego odpowiednich informacji, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia o przyznaniu lub wysokości świadczeń z pomocy społecznej.

10. Zmiana , uchylenie decyzji z zakresu pomocy społecznej. Przyznanie świadczeń z pomocy społecznej następuje w drodze decyzji administracyjnej po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego. Decyzję zmienia się lub uchyla na niekorzyść strony bez jej zgody w przypadku zmiany przepisów prawa, zmiany sytuacji dochodowej lub osobistej strony, pobrania nienależnego świadczenia, a także w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego: Marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem lub marnotrawienia własnych zasobów finansowych, Dysproporcji miedzy udokumentowaną wysokością dochodu, a sytuacją majątkowa osoby lub rodziny. Odwołanie od decyzji może złożyć także inna osoba za zgoda osoby ubiegającej się o świadczenie.

11. Postępowanie w sprawie pozwolenia budowlanego. Rozpoczęcie wszelkich robót budowlanych jest ściśle związane z otrzymaniem ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujący się w obszarze oddziaływania obiektu. Pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego. W przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Jeżeli pozwolenie na budowę dotyczy wybranych obiektów lub zespołu obiektów, inwestor jest obowiązany przedstawić projekt zagospodarowania działki lub terenu sporządzony na aktualnej mapie dla całego zamierzenia budowlanego. Pozwolenie na budowę jest wymagane dla budynków nowopowstałych, dla budynków których następuje zmiana funkcji użytkowania, dla garaży związanych z gruntem. Postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę wszczynane jest na wniosek. Pozwolenie na budowę, użytkowanie, rozbiórkę obiektu wydaje starosta. Pozwolenie to wydawane jest w formie decyzji administracyjnej. Starosta może także przekazać te uprawnienia gminom (wówczas wydaje je wójt, burmistrz lub prezydent miasta). Należy złożyć wniosek we właściwym urzędzie, w wydziale architektury bądź urbanistyki. 1etap postępowania: wszczęcie postępowania- postępowanie wszczynane jest z chwilą złożenia wniosku, gdzie podlega selekcji (sprawdzenie wymogów formalnych, właściwości organów, ewentualne wezwanie do usunięcia błędów) Do wniosku należy dołączyć: - projekt budowy w 4 egzemplarzach ze wszystkimi zgromadzonymi uzgodnieniami, opiniami, pozwoleniami i zaświadczeniami. Projekt składa się z dwóch części:- projektu zagospodarowania działki (terenu) sporządzony na aktualnej mapie do celów projektowych. Obejmuje on określenie granic działki, usytuowanie istniejących i projektowanych obiektów, sieci uzbrojenia terenu, przyłączy; - projektu architektoniczno-budowlanego. Należy określić formę, funkcję i konstrukcję obiektu, proponowane przyszłe rozwiązanie techniczno-materiałowe, charakterystykę elektryczną i ekologiczną. - oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (np. akt notarialny własności nieruchomości, nabycie spadku, umowa dzierżawy). - decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeśli jest wymagana, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. - zezwolenie Konserwatora Zabytków w przypadku obiektów wpisanych do rejestru zabytków objętych ochroną. - warunki zasilenia w energie elektryczną. Nie jest jednak konieczne uzyskanie pozwolenia na przyłączenie mediów. Wystarczy zgłosić zamiar ich budowy. 2 etap postępowania – wyjaśniający – zadaniem organu jest zebranie i rozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, szczególne znaczenie maja tu dokumenty urzędowe bedące podstawą do wydania decyzji np. o oddziaływaniu na środowisko. 3 etap – rozstrzygający, który kończy się wydaniem decyzji: 1. udzielającej pozwolenie na budowę 2. o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę. Na wydanie decyzji w sprawie wydania pozwolenia na budowę urząd ma 65 dni (wg prawa budowlanego) od daty złożenia wniosku. Wg kpa to miesiąc, a w sprawach skomplikowanych nie dłużej niż 2 miesiące. Prawo budowlane przewiduje także kary dla organu, który spóźnia się z wydaniem decyzji. Gdy starosta nie wyda pozwolenia na budowę w terminie 65 dni od dnia złożenia wniosku, organ wyższego stopnia (wojewoda) wymierza mu, w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, karę w wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki. Kary te stanowią dochód Państwa.Pozwolenie na budowę staje się prawomocne dopiero w momencie, gdy żadna ze stron nie wniesie odwołania od decyzji w ciągu 14 dni od daty jej otrzymania. Organ odwoławczy może umorzyć postępowanie, utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję, uchylić zaskarżoną decyzję w całości lub w części, orzekając co do istoty sprawy lub też umarzając postępowanie w I instancji, uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Przed wniesieniem skargi do NSA przysługuje prawo zaskarżenia decyzji w sądzie administracyjnym. Na decyzję wojewody zatem przysługuje skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, składana w terminie 30 dni od otrzymania decyzji organu II instancji, za pośrednictwem organu który wydał zaskarżaną decyzję. Wojewoda na przekazanie tej decyzji ma 30 dni. Pozwolenie na budowę ważne jest trzy lata, po tym okresie wygasa. W tym terminie należy rozpocząć budowę (np. tylko wylać fundamenty) Pozwolenie na budowę również wygasa jeżeli budowa została przerwana na czas dłuższy niż 3 lata. Po tym okresie należy znowu się starać o nowe pozwolenie na budowę lub wznowienie robót.

22. Zakaz żądania zaświadczenia. Organ administracji publicznej nie może żądać zaświadczenia ani oświadczenia na potwierdzenie faktów lub stanu prawnego, jeżeli: 1) znane są one organowi z urzędu, 2) możliwe są do ustalenia przez organ na podstawie: a) posiadanych przez niego ewidencji, rejestrów lub innych danych, b) rejestrów publicznych posiadanych przez inne podmioty publiczne, do których organ ma dostęp w drodze elektronicznej na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, c) wymiany informacji z innym podmiotem publicznym na zasadach określonych w przepisach o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, d) przedstawionych przez zainteresowanego do wglądu dokumentów urzędowych (dowodu osobistego, dowodów rejestracyjnych i innych). Organ administracji publicznej żądający od strony lub innego uczestnika postępowania zaświadczenia albo oświadczenia na potwierdzenie faktów lub stanu prawnego jest obowiązany wskazać przepis prawa wymagający urzędowego potwierdzenia tych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia albo oświadczenia.

12. Przeniesienie uprawnień wynikających z pozwolenia budowlanego.Organ ma obowiązek przenieść uprawnienia wynikające z pozwolenia budowlanego za zgodą strony (nie ma możliwości odmowy). Stroną jest tylko ten kto przenosi uprawnienia oraz ten na kogo jest przenoszona decyzja. Organem właściwym do przeprowadzenia postępowania oraz wydania decyzji w przedmiocie przeniesienia pozwolenia budowlanego jest co do zasady starosta, w niektórych tylko przypadkach wojewoda. Przeniesienie pozwolenia na budowę dopuszczalne jest tylko wówczas, gdy budowa objęta decyzją nie została jeszcze zakończona. Obowiązkiem organu jest ustalenie czy decyzja będąca przedmiotem postępowania pozostaje jeszcze w obrocie prawnym. Istotne tu jest nie formalne zgłoszenie zakończenia budowy, lecz faktyczny stan zaawansowania robót. Wniosek o przeniesienie pozwolenia budowlanego może złożyć zarówno podmiot, który uzyskał pierwotną decyzję, jak i zainteresowany przejęciem prawa budowlanego. Jeżeli wnioskodawcą jest podmiot pierwotnego pozwolenia, to fakt wystąpienia o przeniesienie praw z decyzji jest równoznaczny z wyrażeniem zgody na przekazanie pozwolenia innemu podmiotowi. Gdy zaś wniosek pochodzi od podmiotu zainteresowanego przejęciem uprawnień z decyzji to zgoda adresata pierwotnego pozwolenia musi zostać wyrażona w sposób nie budzący wątpliwości. Podmiot, na rzecz którego ma zostać przeniesione pozwolenie obowiązany jest wykazać się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, jak przy ubieganiu się o nowe pozwolenie na budowę. Podmiot ten składa oświadczenie o przejęciu wszelkich warunków. Wraz z decyzją w przedmiocie przeniesienia pozwolenia budowlanego na rzecz innej osoby organ administracji architektoniczno-budowlanej doręczy nowemu inwestorowi urzędowo poświadczony odpis pierwszego pozwolenia. Jeżeli roboty budowlane objęte przenoszonym pozwoleniem zostały już rozpoczęte, przekazaniu podlega cała dokumentacja budowy, a przede wszystkim dziennik budowy.

13. Zgłoszenie robót budowlanych. Zgłoszenia właściwemu organowi wymaga m.in. budowa; wykonanie robót budowlanych; budowa ogrodzenia od strony dróg, ulic placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m i wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu krat na budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego oraz obiektach wpisanych do rejestru zabytków, urządzeń o wysokości powyżej 3 m na obiektach budowlanych; budowa obiektów małej architektury w miejscach publicznych; rozbiórka budynków i budowli. Zgłoszenie inwestor składa we właściwym organie administracji architektoniczno-budowlanej (u starosty lub wojewody). W zgłoszeniu należy określić rodzaj, zakres i sposób wykonania robót budowlanych oraz termin ich rozpoczęcia. Należy również dołączyć oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz szkice, rysunki, inne pozwolenia, uzgodnienia i opinie wymagane odrębnymi przepisami. Zgłoszenia należy dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót. Do wykonania robót można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie sprzeciwu (w drodze decyzji) i nie później niż po upływie 2 lat od określonego w zgłoszeniu terminu ich rozpoczęcia.

14. Wprowadzenie stanu klęski żywiołowej. Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich usunięcia. Przez klęskę żywiołową rozumie się katastrofę naturalną lub awarię techniczna, których skutki zagrażają życiu lub zdrowiu dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznym obszarze, a pomoc i ochrona mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków, we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i formacji działających pod jednolitym kierownictwem (wójta, burmistrza, prezydenta miasta, starosty, wojewody, ministra ds. wewnętrznych). Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony na obszarze, na którym wystąpiły lub mogą wystąpić jej skutki. Rada Ministrów wprowadza stan klęski żywiołowej w drodze rozporządzenia z własnej inicjatywy lub na wniosek wojewody. Wprowadzany jest na czas oznaczony, niezbędny dla zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia, nie dłuższy niż 30 dni. Jednak w razie konieczności może on zostać wydłużony w drodze rozporządzenia Rady Ministrów jeżeli Sejm wyrazi zgodę. W rozporządzeniu określa się przyczyny, datę wprowadzenia, obszar i czas trwania stanu klęski żywiołowej, a także rodzaje niezbędnych ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela. Rozporządzenie ogłasza się w Dzienniku Ustaw RP i podaje do publicznej wiadomości w drodze obwieszczenia wojewody przez rozplakatowanie. Redaktorzy naczelni oraz nadawcy programów radiowych i telewizyjnych są obowiązani do niezwłocznego i nieodpłatnego podania do publicznej wiadomości jego treści. Rada Ministrów w drodze rozporządzenia znosi stan klęski żywiołowej na całym obszarze jego obowiązywania lub na jego części przed upływem czasu, na który został wprowadzony, jeżeli ustaną przyczyny jego wprowadzenia.

15. Formy ograniczania wolności i praw człowieka i obywatela w czasie stanu klęski żywiołowej. Ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej wprowadza odpowiednio: wójt (burmistrz, prezydent miasta) albo pełnomocnika w drodze zarządzenia lub decyzji, starosta albo pełnomocnik a drodze zarządzenia albo decyzji, wojewoda albo pełnomocnik w drodze rozporządzenia albo decyzji. Rozporządzenia (zarządzenia, decyzje) podlegają ogłoszeniu przez rozplakatowanie, a także przez ogłoszenie w lokalnej prasie. Muszą one zawierać podstawę prawną, określenie rodzaju i zakresu ograniczeń, określenie obowiązanych podmiotów, miejsce, dzień i godzinę osobistego stawiennictwa lub realizacji innych ograniczeń, czas trwania ograniczeń oraz pouczenie o odpowiedzialności karnej lub innych skutkach prawnych naruszenia rozporządzenia (zarządzenia, decyzji). Podlegają one natychmiastowemu wykonaniu, w nagłych wypadkach mogą być wydawane ustnie, a następnie potwierdzane na piśmie. Odwołanie od nich następuje w terminie 3 dni, przekazanie organowi odwoławczemu również w terminie 3 dni i rozpatrzenie w terminie 7 dni. Zgodnie z art. 21 ustawy ograniczenia te mogą polegać m.in. na: zawieszeniu działalności określonych przedsiębiorców, obowiązku poddania się badaniom lekarskim, nakazie ewakuacji, oddelegowaniu pracowników do dyspozycji organu kierującego działaniami, zakazie organizowania imprez masowych. Ograniczeń nie stosuje się to osób poniżej 16 i powyżej 60 lat, osób niepełnosprawnych, a także do kobiet w ciąży i karmiących.

16. Przesłanki ustalenia opłaty (renty) planistycznej. Aby gmina mogła pobrać opłatę (rentę) planistyczną muszą zostać jednocześnie spełnione wszystkie przesłanki: Musi nastąpić wzrost wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia nowego lub zmiany dotychczasowego planu miejscowego, Musi zostać określona w planie stawka procentowa wzrostu wartości nieruchomości, stanowiąca o wysokości opłaty planistycznej, Nieruchomość musi zostać zbyta przez dotychczasowego właściciela lub użytkownika wieczystego przed upływem 5 lat licząc od dnia, w którym zaczął obowiązywać nowy lub zmieniony plan zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli wszystkie wymienione przesłanki są spełnione, gmina powinna rozpocząć postępowanie mające na celu ustalenie i pobranie renty planistycznej. O wszczęciu takiego postępowania gmina powinna powiadomić zbywcę nieruchomości, by miał możliwość zapoznania się z materiałami zgromadzonymi w tej sprawie, a przede wszystkim z operatem szacunkowym przygotowanym przez rzeczoznawcę majątkowego.

17. Postępowanie w sprawie ustalenia opłaty (renty) planistycznej. Notariusz w terminie 7 dni od dnia sporządzenia umowy, której przedmiotem jest zbycie nieruchomości, w formie aktu notarialnego, jest zobowiązany przesłać wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) wypis z tego aktu. Wójt ustala opłatę w drodze decyzji bezzwłocznie po otrzymaniu wypisu z aktu notarialnego potwierdzającego sporządzenie umowy, której przedmiotem jest zbycie nieruchomości. Decyzja ta ma charakter obligatoryjny. Właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą planu przed jej zbyciem może żądać od wójta ustalenia w drodze decyzji wysokości opłaty.

18. Postępowanie przed w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości. Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości reguluje ustawa o gospodarce nieruchomościami. Postępowanie to ma charakter cywilnoprawny. Właściwy organ (starosta, organ jednostki samorządu terytorialnego) zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Użytkownik także może żądać od właściwego organu dokonania aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli wartość nieruchomości uległa zmianie, a organ nie podjął aktualizacji opłaty. Jeżeli strony nie dojdą do porozumienia sprawę rozpatruje SKO. Użytkownik wieczysty może w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia złożyć do SKO wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wniosek ten składa się przeciwko właściwemu organowi. Ciężar dowodu, że istnieją przesłanki do aktualizacji opłaty spoczywa na właściwym organie. Złożenie wniosku nie zwalnia z obowiązku uiszczenia opłaty w dotychczasowej wysokości. W przypadku nie złożenia wniosku właściwy organ oraz użytkownika obowiązuje nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu. Wniosek do SKO składa się na piśmie w 2 egzemplarzach. SKO obligatoryjnie wyznacza rozprawę. Powinno dążyć do polubownego załatwienia sprawy w drodze ugody. Jeżeli do ugody nie doszło SKO wydaje orzeczenie o oddaleniu wniosku lub o ustaleniu nowej wysokości opłaty. Od orzeczenia SKO nie przysługuje odwołanie, organ lub użytkownik mogą wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego. W razie wniesienia sprzeciwu w terminie orzeczenie traci moc, nawet jeżeli sprzeciw odnosi się tylko do części orzeczenia. Sprzeciw zastępuje pozew.

19. Administracyjna kara za usunięcie drzewa bez zezwolenia. Decyzja o wymierzeniu kary pieniężnej ma charakter podwójny związany, organ musi wymierzyć karę pieniężna za usuniecie drzewa bez zezwolenia, a wysokość tej kary określona jest ustawowymi stawkami. Wysokość kary zależy od gatunku, rodzaju drzewa oraz od obwodu pnia. Karę uiszcza się w terminie 14 dni od dnia kiedy decyzja stała się ostateczna. Administracyjną karę pieniężną ustala się w wysokości trzykrotnej opłaty za usunięcie drzew lub krzewów ustalonej na podstawie odpowiednich stawek, o których mowa w art. 85 ust. 4-6 u.o.p., o czym stanowi art. 89 ust. 1 u.o.p. By ustalić należną opłatę za usunięcie drzewa, niezbędna jest znajomość jego obwodu pnia, mierzonego na wysokości 130 cm oraz informacja o rodzaju i gatunku drzewa. Według art. 89 ust. 2 u.o.p. jeżeli ustalenie obwodu lub gatunku zniszczonego lub usuniętego bez zezwolenia drzewa jest niemożliwe, z powodu wykarczowania pnia i braku kłody, dane do wyliczenia administracyjnej kary pieniężnej ustala się na podstawie informacji zebranych w toku postępowania administracyjnego, powiększając ją o 50%. Jeżeli ustalenie obwodu zniszczonego lub usuniętego bez zezwolenia drzewa jest niemożliwe z powodu braku kłody, obwód do wyliczenia administracyjnej kary pieniężnej ustala się przyjmując najmniejszy promień pnia i pomniejszając wyliczony obwód o 10%. Jeżeli ustalenie wielkości powierzchni zniszczonych lub usuniętych bez zezwolenia krzewów nie jest możliwe, z powodu usunięcia gałęzi i korzeni, w tym wypadku wielkość tę przyjmuje się na podstawie informacji zebranych w toku postępowania administracyjnego.

20. Postępowanie dowodowe w postępowaniu w sprawie wymierzenia kary za usunięcie drzewa bez zezwolenia. Podmioty postępowania: organem właściwym do rozpoznawania spraw jest wójt, burmistrz, prezydent miasta , starosta, jeżeli nieruchomość na której dokonano usunięcia jest własnością gminy. Stroną postępowania jest podmiot, który dopuścił się czynu. Przebieg postępowania: -wszczyna się z urzędu przy czym przeważnie wskutek informacji pochodzących od osób trzecich, -obowiązkowym elementem jest przeprowadzenie oględzin mających na celu ustalenie, czy czynność została faktycznie dokonana. Z przeprowadzonych oględzin sporządza się protokół będący podstawą wszczęcia postępowania. Organ administracyjny nie ma w tym zakresie swobody w podejmowaniu decyzji określonej treści. Wysokość kary uzależniona jest od rodzaju i gatunku wyciętego drzewa, obwodu pnia i stawek określonych w Rozporządzeniu Ministra ds. Środowiska. Co do zasady kara powinna być uregulowana w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna. Wyjątki: -odroczenie kary na okres 3 lat ( kara jest umarzana po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o odroczeniu kary i po stwierdzeniu zachowania żywotności drzewa lub krzewu albo odtworzeniu korony drzewa ), - w przypadku zniszczenia terenów zielonych, gdy posiadacz nieruchomości lub właściciel w najbliższym sezonie wegetatywnym odtworzył zniszczone tereny zielone. Po spełnieniu tych przesłanek organ ma obowiązek umorzyć karę. Rozłożenie płatności na raty (nie dłużej niż na 5 lat) - w tym zakresie ustawodawca pozostawił decyzję w uznaniu organu (decyzja uznaniowa), jednak organ musi obowiązkowo uzasadnić jakimi przesłankami kierował się przy podejmowaniu decyzji. Treść wydanej decyzji i jej elementy składowe oraz zasady odwołań od decyzji określają przepisy KPA.

23. Postępowanie w sprawie skarg. Przedmiot: zaniedbanie, nienależyte wykonywanie zadań, naruszenie praworządności, przewlekłe rozpatrzenie sprawy, niewłaściwe załatwienie sprawy, Organem właściwym jest: - Rada Gminy, powiatu, sejmik woj. - wojewoda -przy organach monokratycznych RG, RP, SW, tylko w przypadku zadań zleconych będzie to wojewoda, -wojewoda podlega Radzie Ministrów, -Minister- Prezes Rady Ministrów, -Organ adm. Rządowej- organ wyższego stopnia. Jeśli organ jest niewłaściwy to konieczne jest przekazanie skargi organowi właściwemu. Musi być o tym fakcie poinformowana osoba, która wniosła skargę. Skarga w sprawie indywidualnej musi być traktowana jako wszczęcie postępowania na wniosek strony. Jeżeli skarga taka pochodzi od innej osoby, może spowodować wszczęcie postępowania administracyjnego z urzędu. Skarga w toku postępowania - w sprawie, w której toczy się postępowanie administracyjne: - skarga złożona przez stronę podlega rozpatrzeniu w toku postępowania zgodnie z przepisami kodeksu, -skarga pochodząca od innych osób stanowi materiał, który organ prowadzący postępowanie powinien rozpatrzyć z urzędu. Skarga po zakończeniu postępowania - skargę w sprawie, której toku postępowania administracyjnego została wydana decyzja ostateczna, uważa się zależnie od jej treści, za żądanie wznowienia postępowania lub za żądanie stwierdzenia nieważności decyzji albo jej uchylenia lub zmiany z urzędu. Wszczyna je organ właściwy albo inny lub zostaje to przekazane od organu wyższego stopnia. Załatwienie skargi. -skarżący- osoba ze względu na interes prawny lub własny składa skargę Nie wydaje się decyzji, a załatwia się złożoną skargę przez podmiot. Jest to zawiadomienie o załatwieniu skargi. Skarżący otrzymuje informacje o załatwieniu lub niezałatwieniu skargi. Nie kształtuje sytuacji prawnej adresata. Jeżeli skarżący nie jest zadowolony może złożyć skargę. Nie przysługuje zażalenie ani skarga do Sądu Admin. Zawiadomienie o załatwieniu (lub nie) powinno zawierać: oznaczenie organu, sposób załatwienia, podpis . Jeśli skarga ma charakter odmowny- uzasadnienie faktyczne i prawne. Termin załatwienia skargi - Organ właściwy do załatwienia sprawy powinien załatwić skargę bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w ciągu 1 m-ca.

21. Postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia. Zaświadczenie- to czynności materialne, wydawane przez organy administracji publicznej. Są to czynności, które będą rodziły konsekwencje po stronie wnioskodawcy. Zaświadczenia stwierdzają istnienie stanu prawnego. Są czynnościami informującymi, o niczym nie rozstrzygają. Wydanie zaświadczenia następuje na wniosek osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Zaświadczenie może być wydane na żądanie osoby zainteresowanej. Zaświadczenie wydaje się w dwóch sytuacjach: 1. w przypadku, gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub tam prawnego wymaga przepis prawa, 2. Osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. -faza wszczęcia- zgłaszanie żądania przez odpowiedni podmiot, -faza postępowania wyjaśniającego – organ, który wyda zaświadczenie może fakultatywnie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające. Organ musi ustalić, czy ma odpowiednio dużo informacji, na podstawie których jest w stanie wydać zaświadczenie - faza wydania (niewydania) zaświadczenia określonej treści – legitymowanym do uzyskania zaświadczenia jest ten wnioskujący, który ma interes prawny, może również wynikać z przepisu prawa. Ma charakter ograniczony. Zdolność prawną / interes prawny posiadają osoby fizyczne, prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Podanie/żądanie powinno zawierać: - organ, do którego jest skierowane, - osoba, od której pochodzi żądanie, - adres osoby, od której pochodzi żądanie - podpis osoby, od której pochodzi żądanie. Forma żądania- tak jak w postępowaniu ogólnym: forma pisemna, telegraf, dalekopis, telefax, poczta elektroniczna, za pomocą formularza, znajdującego się na stronie internetowej właściwego organu, ustnie do protokołu. Terminy wydawania zaświadczenia - bez zbędnej zwłoki, najpóźniej w terminie 7 dni, termin instrukcyjny, nie zawiera żadnych konsekwencji z jego przekroczenia. Jeżeli niewydanie będzie ze szkodą dla wnioskodawcy to on może się domagać roszczeń. Ochrona prawna wnioskodawcy - na bezczynność organu- środki w postaci zażalenia do organu wyższej instancji. Organ wyższego stopnia nie może wydać zaświadczenia, może ustalić tylko nowy termin. Termin może ulec przedłużeniu: -z przyczyn niezależnych od organu, -z winy strony ( uzupełnienie wniosku). Organ wyda zaświadczenie w takim zakresie w jakim będzie posiadał informacje prawne lub faktyczne, którymi dysponuje w zgromadzonych przez siebie zbiorach w oparciu o przepisy prawne. Forma zakończenia postępowania w sprawie wydania zaświadczenia: 1) wydanie zaświadczenia o treści żądanej przez wnioskodawcę, 2) wydanie zaświadczenia o treści odmiennej od żądanej przez wnioskodawcę 3) odmowa wydania zaświadczenia. Pkt 2 i 3 organ wydaje w formie postanowienia, służy zażalenie w postaci skargi do sądu administracyjnego. Postępowanie zażaleniowe - organ może uchylić postanowienie i wydać nowe. Wydaje się, że sąd administracyjny przyjmuje takie skargi. Na postanowienie na które służy zażalenie, służy skarga do sądu administracyjnego. Odmowa wydania zaświadczenia: 1) gdy organ niewłaściwy do wydania decyzji mogą nastąpić dwie sytuacje: - przekazanie do organu właściwego - odmowa wydania zaświadczenia (nie ma możliwości ściągnięcia informacji od organy, który je posiada) 2) gdy osoba nie wykazała interesu prawnego, 3) gdy zainteresowany powołuje się na przepis prawa, który nie przesądza o podstawie wydania zaświadczenia lub, gdy przepisu takiego nie ma, 4) gdy organ nie posiada odpowiednich zasobów informacji, Trwałość zaświadczenia (wzruszalność zaświadczenia) - zaświadczenie jest aktem administracyjnym i dlatego też wzruszalność nie jest możliwa. Zaświadczenie jednak nie ma charaktery trwałego, nowy stan prawny stwarza możliwość uzyskania nowego. Odmowa zainteresowanego przed żądaniem organu w sposób nieuzasadniony wymaga złożenia zaświadczeń w przypadku gdy: - organ chce potwierdzić fakty lub stan prawny znany organowi z urzędu - stan prawny lub fakty możliwe są do ustalenia na podstawie posiadanej ewidencji, rejestrów lub innych danych

24. Postępowanie w sprawie wniosków. Przedmiotem wniosku mogą być w szczególności sprawy - ulepszenia organizacji, wzmocnienia praworządności, usprawnienia pracy, zapobiegania nadużyciom, ochrony własności, lepszego

zaspokajania potrzeb ludzi. Wnioski składa się do organów właściwych ze względu na przedmiot wniosku. A w sprawach dotyczących zadań organizacji społecznych do organów tych organizacji. Tak samo jak w przypadku skarg, jeżeli organ który otrzymał wniosek nie jest właściwy do jego rozpatrzenia, obowiązany jest w ciągu 7 dni przekazać go właściwemu organowi. Również w tym przypadku o przekazaniu wniosku należy zawiadomić równocześnie wnioskodawcę. Organ powinien rozpatrzyć wniosek bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca i zawiadomić wnioskodawcę o sposobie załatwienia wniosku. W razie niemożności załatwienia wniosku w terminie wnioskodawcę należy zawiadomić o czynnościach podjętych w celu rozpatrzenia wniosku oraz o przewidywanym terminie załatwienia go. Wnioskodawcy niezadowolonemu ze sposobu załatwienia wniosku służy prawo wniesienia skargi. Wnioskodawca może ją także wnieść w przypadku nie załatwienia wniosku w terminie przewidzianym do jego załatwienia albo jeżeli nie został on załatwiony w nowym terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o opóźnieniu załatwienia sprawy. Do rozpatrzenia wniosków dotyczących zadań i działalności organizacji społecznej właściwy jest organ wyższego stopnia tej organizacji. W stosunku do organu naczelnego organizacji właściwy będzie Prezes Rady Ministrów lub właściwi ministrowie sprawujący nadzór nad działalnością tej organizacji.

25. Postępowanie w sprawie zajęcia stanowiska przez inny organ. Jeżeli prawo uzależnia ważność rozstrzygnięcia organu gminy od jego zatwierdzenia, uzgodnienia lub zaopiniowania przez inny organ, zajęcie stanowiska przez ten organ powinno nastąpić nie później niż w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego rozstrzygnięcia lub jego projektu. Termin wynosi 30 dni, jeżeli zatwierdzenie, uzgodnienie lub zaopiniowanie wymagane jest od organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego. Jeżeli organ nie zajmie stanowiska w sprawie, rozstrzygnięcie uważa się za przyjęte w brzmieniu przedłożonym przez gminę.

26. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały (zarządzenia) organu gminy. Uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia. Organ nadzoru wszczynając postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia albo w toku tego postępowania może wstrzymać ich wykonanie. Rozstrzygnięcie nadzorcze powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa. Stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Po upływie terminu (30 dni) organ nadzoru nie może we własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy. W tym przypadku organ nadzoru może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. W tym wypadku wydanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania uchwały lub zarządzenia należy do sądu. Nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia, albo jeśli są one aktem prawa miejscowego. Jeżeli nie stwierdzono nieważności uchwały lub zarządzenia z powodu upływu terminu, a istnieją przesłanki stwierdzenia nieważności, sąd administracyjny orzeka o ich niezgodności z prawem. Uchwała lub zarządzenie tracą moc prawną z dniem orzeczenia o ich niezgodności z prawem.

27. Postępowanie w sprawie rozwiązania rady gminy i odwołania wójta. W razie powtarzającego się naruszenia przez radę gminy Konstytucji lub ustaw, Sejm, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, może w drodze uchwały rozwiązać radę gminy. W przypadku rozwiązania rady gminy Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej, wyznacza osobę, która do czasu wyboru rady gminy pełni jej funkcję. Jeżeli powtarzającego się naruszenia Konstytucji lub ustaw dopuszcza się wójt, wojewoda wzywa wójta do zaprzestania naruszeń, a jeżeli wezwanie to nie odnosi skutku – występuje z wnioskiem do Prezesa Rady Ministrów o odwołanie wójta. W przypadku odwołania wójta Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej, wyznacza osobę, która do czasu wyboru wójta pełni jego funkcję.

28. Postępowanie w sprawie zawieszenia organów gminy i ustanowienia zarządu komisarycznego. W razie nie rokującego nadziei na szybką poprawę i przedłużającego się braku skuteczności w wykonywaniu zadań publicznych przez organy gminy, Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej, może zawiesić organy gminy i ustanowić zarząd komisaryczny na okres do dwóch lat, nie dłużej jednak niż do wyboru rady oraz wójta na kolejną kadencję. Ustanowienie zarządu komisarycznego może nastąpić po uprzednim przedstawieniu zarzutów organom gminy i wezwaniu ich do niezwłocznego przedłożenia programu poprawy sytuacji gminy. Komisarza rządowego powołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek wojewody, zgłoszony za pośrednictwem ministra właściwego do spraw administracji publicznej. Komisarz rządowy przejmuje wykonywanie zadań i kompetencji organów gminy z dniem powołania.

29. Postępowanie w sprawie wydania zarządzenia zastępczego. Jest kilka sytuacji, w jakich wojewoda może wydać zarządzenie zastępcze. Są to przede wszystkim sytuacje wynikające z naruszenia przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) bądź radnych gminnych, powiatowych i wojewódzkich przepisów ustawy Kodeks wyborczy w trakcie trwania kadencji. Wojewoda wzywa do podjęcia odpowiedniego aktu w terminie 30 dni, jeżeli właściwy organ gminy, powiatu, samorządu województwa wbrew obowiązkowi nie podejmuje uchwały, nie odwołuje ze stanowiska lub nie rozwiązuje umowy o pracę, odpowiednio w przypadku: wygaśnięcia mandatu radnego, obsadzenia mandatu radnego, wygaśnięcia mandatu wójta, odwołanie ze stanowiska albo rozwiązania umowy o prace z zastępcą wójta, sekretarzem gminy, skarbnikiem gminy, kierownikiem jednostki organizacyjnej gminy i osoba zarządzającą lub członkiem organu zarządzającego gminną osobą prawną. W razie bezskutecznego upływu 30 dniowego terminu na podjęcie odpowiednich działań przez samorząd, wojewoda po powiadomieniu ministra właściwego ds. administracji publicznej wydaje zarządzenie zastępcze. Do złożenia skargi na zarządzenie zastępcze uprawniona jest gmina (powiat, województwo) lub związek międzygminny (związek powiatów), których interes prawny, uprawnienie albo kompetencje zostały naruszone. Podstawą do wniesienia skargi jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie albo którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze. Wojewoda wyda zarządzenie zastępcze po bezczynności właściwego organu samorządowego w sytuacji wygaśnięcia mandatu samorządowca m.in. w przypadku: odmowy złożenia ślubowania, pisemnego zrzeczenia się mandatu, naruszenie ustawowego zakazu łączenia mandatu radnego z wykonywaniem określonych funkcji lub działalności, wyboru na wójta (burmistrza, prezydenta miasta), utraty prawa wybieralności lub braku tego prawa w dniu wyborów, śmierć samorządowca.

30. Postępowanie w sprawie skargi na akty nadzoru nad gminą. Rozstrzygnięcia organu nadzorczego dotyczące gminy podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem w terminie 30 dni od dnia ich doręczenia. Do złożenia skargi uprawniona jest gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone. Podstawą do wniesienia skargi jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie albo którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze. Do złożenia skargi na rozstrzygnięcie organu nadzorczego, dotyczące uchwały rady gminy, doręczone po upływie kadencji rady, uprawniona jest rada gminy następnej kadencji w terminie 30 dni od dnia wyboru przewodniczącego rady. Rozstrzygnięcia nadzorcze stają się prawomocne z upływem terminu do wniesienia skargi bądź z datą oddalenia lub odrzucenia skargi przez sąd.

31. Skarga do sądu administracyjnego na uchwały (zarządzenia) organów gminy. Każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Skargę na uchwałę lub zarządzenie można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców gminy, którzy na to wyrażą pisemną zgodę. Skargę do sądu administracyjnego można wnieść gdy organ gminy nie wykonuje czynności nakazanych prawem albo przez podejmowane czynności prawne lub faktyczne narusza prawa osób trzecich. Sąd administracyjny może nakazać organowi nadzoru wykonanie niezbędnych czynności na rzecz skarżącego, na koszt i ryzyko gminy.

32. Etapy postępowania w sprawie przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. 1 etap – wójt/ burmistrz/prezydent po podjęciu uchwały przez rade gminy o przystąpieniu do sporządzenia planu przestrzennego ogłasza w prasie miejscowej a także przez obwieszczenie w sposób zwyczajowy przyjęty o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzenia uchwały. Z tą publikacją wiąże się kwestia możliwości składania wniosków, już na tym etapie osoby które mają w tym jakiś interes faktyczny mają prawa do składania wniosków co do zapisów, regulacji w planie. 2 etap – przygotowanie projektu plany po rozpatrzeniu wniosków wraz z prognozą oddziaływania na środowisko (odrębny dokument) wpływania planu na środowisko. 3 etap - podejmowane czynności uzgadniające i opiniujące. Mamy projekt planu po uwzględnieniu wniosków (rozpatrzeniu) ale ten plan będzie dotykał wiele interesów m.in. tych wiążących się z zadania organów administracji publicznej, wiec trzeba mieć opinie wójta/burmistrza/prezydenta graniczącej gminy. Wymaga jest opinie prezesa urzędu komunikacji elektronicznej. W zakresie telekomunikacji, państwowej straży pożarnej w zakresie kwestii w ich właściwości, opinia regionalnego dyr. Ochrony środowiska z wojewodą, zarządem województwa, powiatu, z zarządcami dróg, organami ad wojskowej, granic, bezpieczeństwa państwa itd. Pojawia się tez obowiązek uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych. Uzgodnienie musi mieć charakter pozytywny, jak nie to nie można tego wprowadzić do planu. Opinia jest wyrażeniem stanowiska, które powinno być uwzględnione jeśli są takie możliwości. 4 etap – projekt wyłożony do publicznego wglądu o czym ogłasza się, Wyłożenie na 21 dni. W tym czasie organ powinien zorganizować dyskusje publiczną nad przyjętym projektem planu. Istnieje możliwość składania uwag do zapisu w projekcie. Rada gminy powinna się przyjrzeć wynikom dyskusji. 5 etap - następuje wypracowanie kolejnego projektu plany, wprowadzając zmiany ze względu na uwagi (wnosi je każdy kto kwestionuje). Pojawia się tutaj newralgiczny moment – Organ nadzoru bada procedurę. 6 etap – etap kończący, rada gminy uchwałą przyjmuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Rada gminy przyjmując plan jednozgodnie stwierdziła, ze plan nie narusza postanowień studium. Ogłoszenie w Wojewódzkim dzienniku urzędowym. Obowiązuje po 14 dniach od ogłoszenia.

33. Podstawy stwierdzenie nieważności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Rozstrzygniecie nadzorcze podejmuje SA i Wojewoda. Jeżeli rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody, stwierdzające nieważność uchwały w sprawie studium lub planu miejscowego, stanie się prawomocne z powodu nie złożenia przez gminę, w przewidzianym terminie, skargi do sądu administracyjnego lub jeżeli skarga zostanie przez sąd odrzucona albo oddalona, czynności, o których mowa w art. 11 i 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponawia się w zakresie niezbędnym do doprowadzenia do zgodności projektu studium lub planu z przepisami prawnymi.

34. Tryby dostępu do informacji publicznej. Udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze: ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej, udostępniania, wstępu na posiedzenia organów, samorządowych i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia, umieszczania informacji publicznych w centralnym repozytorium informacji publicznych, Dostęp do informacji publicznej jest z zasady jest bezpłatny.

Informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek.

Informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku.

Informacja publiczna może być udostępniana:

1) w drodze wyłożenia lub wywieszenia w miejscach ogólnie dostępnych,

2) przez zainstalowane w miejscach, o których mowa w pkt 1, urządzenia umożliwiające zapoznanie się z tą informacją.

35. Postępowanie w sprawie dostępu do informacji publicznej na wniosek.

Informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku.

Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem że jeżeli informacja publiczna nie może być w w/w terminach , podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku.

Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

1. Jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom.

W terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, podmiot zawiadamia wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek.

36. Odmowa udostępnienia informacji publicznej na wniosek.

Odmowa udostępnienia informacji publicznej następują w drodze decyzji.

Do decyzji, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że:

1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni,

2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji.

Wnioskodawca może wystąpić, o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania.

37. Postępowanie w sprawie organizacji zgromadzenia publicznego. Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzeń należy do zadań zleconych organów gminy. Organem odwoławczym od decyzji jest wojewoda. Zgromadzenia organizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób wymagają uprzedniego zawiadomienia organu gminy właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia. Rada gminy może określić miejsca, w których organizowanie zgromadzeń publicznych nie wymaga zawiadomienia. Organizator zgromadzenia publicznego zawiadamia organ gminy w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni, a najwcześniej 30 dni przed datą zgromadzenia. Zawiadomienie powinno zawierać następujące dane: imię nazwisko, datę urodzenia i adres organizatora, cel i program oraz język, w którym będą porozumiewać się uczestnicy zgromadzenia, miejsce i datę, godzinę rozpoczęcia, planowany czas trwania, przewidywaną liczbę uczestników oraz projektowana trasę przejścia, określenie planowanych przez organizatora środków służących zapewnieniu pokojowego przebiegu zgromadzenia oraz środków, o których dostarczenie zwraca się do organu gminy.

38. Postępowanie w sprawie zakazu zgromadzenia publicznego. Organ gminy zakazuje zgromadzenia publicznego, jeżeli jego cel lub odbycie sprzeciwiają się ustawie lub naruszają przepisy ustaw karnych, odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach. Decyzja o zakazie zgromadzenia publicznego powinna być doręczona organizatorowi w terminie 3 dni od dnia zawiadomienia, nie później jednak niż na 24 godziny przed planowanym terminem rozpoczęcia zgromadzenia. Odwołanie wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia decyzji. Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji. Decyzję wydaną w wyniku rozpatrzenia odwołania doręcza się organizatorowi w terminie 3 dni od dnia otrzymania odwołania. Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela organu gminy, jeżeli jego przebieg zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach lub gdy narusza przepisy ustawy albo przepisy ustaw karnych, a przewodniczący, uprzedzony o konieczności rozwiązania zgromadzenia, wzbrania się to uczynić. Rozwiązanie zgromadzenia następuje przez wydanie decyzji ustnej, poprzedzonej trzykrotnym ostrzeżeniem uczestników zgromadzenia o możliwości jego rozwiązania, a następnie ogłoszonej przewodniczącemu w obecności zgromadzonych, której nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Decyzję tę doręcza się organizatorowi na piśmie w terminie 24 godzin od jej podjęcia. Organizatorowi oraz uczestnikowi zgromadzenia przysługuje prawo odwołania się od decyzji w sprawie rozwiązania zgromadzenia w terminie 3 dni od dnia rozwiązania zgromadzenia. Skargi na decyzję w sprawie zgromadzeń wnosi się bezpośrednio do sądu administracyjnego w terminie 3 dni od dnia doręczenia decyzji, a sąd wyznacza rozprawę nie później niż w terminie 7 dni od dnia wpłynięcia do niego skargi, chyba że zachodzą przeszkody formalne.