Daria Ch.

Pielęgniarstwo, gr. I

Próba ortostatyczna Cramptona:

Kobieta, 19 lat

Wzrost: 165 cm

Waga: 55 kg

Ciśnienie przedwysiłkowe: 107/ 67

Tętno przedwysiłkowe: 56

Ciśnienie powysiłkowe: 114/83

Tętno powysiłkowe: 80

DTA= (114-107)/10= 0,7

DPS= 80-56= 24

ICR= 25(3,15 + 0,7* (24/20))= 99,75

Ocena sprawności adaptacyjnej układu krążenia: Sprawność bardzo dobra.

Próba ortostatyczna Martineta:

Pozycja	Ciśnienie	Tętno
	Skurczowe	Rozkurczowe
Leżąca	119	71
Stojąca-0min	122	84
Stojąca-1min	114	80
Stojąca-2min	106	82
Stojąca-3min	112	75

Wnioski:

Wyniki prób Cramptona i Martineta wskazują, iż po zmianie pozycji z leżącej na stojącą rośnie za równo wartość ciśnienia tętniczego krwi jak i tętno minutowe. Po kilku minutach pozostania w pozycji stojącej wartości powracają do zbliżonych wartości uzyskanych w pozycji leżącej. Jest to spowodowane odruchem z baroreceptorów stabilizującym ciśnienie tętnicze i wyrównującym jego wahania przy zmianie pozycji. Gdy organizm ulega wysiłkowi (tutaj: zmiana pozycji z leżącej na stojącą) następuje: pobudzenie układu współczulnego, wzrost siły skurczu mięśnia sercowego, obkurczenie większości tętniczek, zwiększenie powrotu żylnego na skutek działania pompy mięśniowej- następuje wzrost ciśnienia, które jednocześnie powoduje odruch z baroreceptorów sprowadzając je do poziomu wyjściowego (poprzez rozszerzenie naczyń, zwolnienie akcji serca).

Zmiana pozycji z leżącej na stojącą zwiększa częstotliwość skurczów serca (wzrost tętna). Spowodowane to jest przesunięciem pewnej ilości krwi do kończyn dolnych co powoduje odruch z odbarczonych baroreceptorów, czyli przyśpieszenie akcji serca.

Im szybszy powrót wartości ciśnienia krwi oraz tętna do wartości uzyskanych w pozycji leżącej tym lepsza sprawność układu naczyniowego u badanego człowieka.