AKTYWNE METODY NAUCZANIA
Aktywne (aktywizujące) metody nauczania są technikami pracy grupowej, które szczególnie pobudzają aktywność uczniów. Ułatwiają one proces uczenia się, czyniąc naukę bardziej urozmaiconą, a przez to przyjemniejszą i łatwiejszą; ożywiają atmosferę w klasie, często dając niespodziewane efekty w pracy z uczniami słabszymi. Uczniowie przyzwyczajeni do zdobywania wiedzy i umiejętności metodami aktywnymi są bardziej samodzielni, bardziej krytyczni, łatwiej formułują sądy i opinie, chętniej i odważniej biorą udział w publicznych wystąpieniach. Niektóre z tych technik wymagają od nauczyciela specjalnego przygotowania, ale z pewnością rezultaty są tego warte.
Najczęściej stosowane aktywne metody nauczania to:
- Analiza procesu podejmowania decyzji przy pomocy drzewa decyzyjnego
- Burza mózgów
- Dyskusja punktowana
- Debata (analiza argumentów “za i przeciw”)
- Gry dydaktyczne
- Elementy dramy (wchodzenie w role);
- Metaplan,
- Praca w małych grupach;
- Symulacje;
- Studium przypadku
- Przyjmowanie i ocena różnych punktów widzenia
- Uczenie innych uczniów, uczenie się od nich
- Tenis słowny
DRZEWO DECYZYJNE
Metoda ta jest graficznym zapisem analizy problemu. Służy dokonaniu właściwego wyboru i podjęciu decyzji z pełną świadomością jej skutków.
Przebieg
- Sformułowanie problemu, który uczniowie wpisują w pień drzewa.
- Określenie celów i wartości najbardziej istotnych dla podejmującego decyzję; uczniowie zapisują je w koronie drzewa.
- Zaproponowanie jak największej liczby rozwiązań, które należy wpisać w gałęzie drzewa.
- Określenie pozytywnych i negatywnych skutków każdego rozwiązania z punktu widzenia stawianych celów i przyjętych wartości.
- Podjęcie najwłaściwszej decyzji.
Schemat drzewa decyzyjnego można wypełniać indywidualnie lub w grupach.
Schemat drzewa decyzyjnego(od góry):
- cele i wartości,
- skutki pozytywne,
- skutki negatywne,
- możliwe rozwiązania,
- sytuacja wymagająca decyzji(pień).
Zasady burzy mózgów
• każdy pomysł jest dobry
• ważniejsza jest liczba pomysłów niż ich jakość
• każdy pomysł zapisujemy w formie podanej przez autora
• nie komentujemy pomysłów
• nie krytykujemy pomysłów
• wszyscy na równych prawach bierzemy udział w zgłaszaniu pomysłów
• zgłaszamy pomysły w wyznaczonym czasie
Etapy burzy mózgów
• sformułowanie problemu
• wytwarzanie pomysłów
- każdy pomysł jest zapisywany
- cel: zgromadzenie jak największej liczby pomysłów
• krytyczna analiza pomysłów
- ustalenie kryteriów oceny (np. realność, zyski/straty, akceptacja większości)
- ocena wg przyjętych kryteriów
• wybór rozwiązania
• decyzja o wprowadzeniu wybranego rozwiązania
Dyskusja punktowana
Cele:
1. Metoda lekcyjna pozwalająca nauczycielowi na diagnozę:
a. zasobu wiadomości ucznia
b. umiejętności logicznego i krytycznego myślenia
c. umiejętności zbierania i wykorzystywania argumentów
d. postaw wobec innych dyskutantów
2. Jest to metoda, która stanowi alternatywę dla tradycyjnego odpytywania i jednocześnie pozwala na zebranie szerszego materiału dotyczącego postępów ucznia nie tylko w nauce, ale także w rozwoju jego postaw i kultury osobistej.
3. Przyzwyczaja uczniów do komunikowania się w sposób merytoryczny, otwarty, kulturalny itp.
Zasady prowadzenia dyskusji punktowanej
1. W dyskusji punktowanej bierze udział kilku uczniów (tych, którzy podlegają ocenie), natomiast pozostali przysłuchują się jej.
2. Ocenie podlegają zarówno treści merytoryczne, jak i zachowanie uczniów podczas wymiany myśli.
3. Ocenianie następuje w formie przydzielanych punktów na specjalnej karcie do punktowania.
4. Dyskusja trwa określony czas (8 – 20 min) w zależności od tematu i wieku uczniów.
5. Uczestnicy posługują się planem dyskusji (aby nie odbiegać od tematu).
6. Mogą korzystać z notatek sporządzanych podczas trwania dyskusji.
Zasady oceniania dyskusji punktowanej
Ocenie podlegają:
treści merytoryczne
• prezentowanie informacji opartej na faktach lub uzyskanej w drodze badań+
• komentarz do informacji lub uzupełnienie+
• robienie nieistotnych uwag-
• ataki osobiste-
elementy wypowiedzi-
• zajęcie stanowiska w omawianej kwestii +
• wciągnięcie innego ucznia do dyskusji+
• rozpoczęcie dyskusji+
• zadawanie pytań wyjaśniających+
• monopolizowanie dyskusji-
zachowanie podczas dyskusji-
• zwrócenie uwagi, gdy ktoś odbiega od tematu lub planu dyskusji +
• przerywanie-
• zachowania niewerbalne w trakcie wypowiadania się innych uczestników dyskusji-
DEBATA „ZA” I „PRZECIW”
Metoda może być wykorzystana przy omawianiu kontrowersyjnych tematów. Zadaniem uczniów jest zaprezentowanie argumentów „za” i „przeciw” oraz przekonanie innych do swoich poglądów. Uczniowie dowiadują się, jak należy dyskutować, wyrażać swoje zdanie bez prowokacji i osobistych ataków. Wprowadzając tę metodę, nie należy narzucać uczniom swojego punktu widzenia. Każda grupa musi mieć taki sam czas na wypowiedź.
Przebieg
- Określenie tematu debaty.
- Podział uczniów na dwie grupy.
- Wyznaczenie czasu na przygotowanie argumentów.
- Prezentacja argumentów.
- Podsumowanie wyników debaty oraz ocena jakości i siły argumentów.
- Na zakończenie można przeprowadzić w formie tajnego głosowania badanie opinii uczniów na dany temat.
GRY DYDAKTYCZNE – SYMULACJE
Dzięki tej metodzie uczniowie uczestniczą w symulowanym wydarzeniu odgrywając role autentycznych postaci. Przedstawiane wydarzenia mają związek z rzeczywistością, naśladują bądź odtwarzają realia. Uczeń nie ma napisanego tekstu, który miałby wygłosić. Dostaje jedynie krótką charakterystykę postaci do odegrania i dość dokładny opis okoliczności, w jakich postać tą należy umiejscowić. Na podstawie tych materiałów oraz własnej wiedzy dotyczącej wycinka rzeczywistości, który symulacja ma odtwarzać, uczniowie swobodnie interpretują zdarzenia, dając upust swej wyobraźni. Nauczyciel bądź wskazany przez niego uczeń pełni rolę obserwatora i notuje uwagi dotyczące zachowań poszczególnych uczestników symulacji. Bardzo dobre efekty daje powtórzenie tej samej symulacji, ze zmianą przy podziale ról. Podsumowaniem całej gry będzie omówienie i próba wyjaśnienia poszczególnych motywacji zachowań postaci biorących w niej udział.
Należy pamiętać o wyprowadzeniu Uczniów z ról przed zakończeniem lekcji
ELEMENTY DRAMY – WCHODZENIE W ROLE
Drama jest formą w pełni świadomie przygotowanej improwizacji, którą opiera się na określonym temacie zawierającym konflikt. Zjawisko konfliktu wydobywa istnienie nastroju i atmosfery, co w naturalny sposób stwarza możliwości przeżywania. W dramie wykorzystuje się zmysły, wyobraźnię, ruch, mowę. Najbardziej istotne jest w niej autentyczne przeżycie emocji odgrywanej postaci. Drama nie jest inscenizacją, ani teatrem, ale jest działaniem w fikcyjnej sytuacji, budowaniem doświadczeń w zaaranżowanym przez nauczyciela wycinku rzeczywistości. W dramie nie ma publiczności, wszyscy biorą w niej udział. Ważne jest, aby nauczyciel był także uczestnikiem dramy. Całą uwagę kierujemy w dramie na cel, którym jest zrozumienie cudzych przeżyć i emocji, nieważne są zaś uzdolnienia aktorskie uczniów.
Drama przyczynia się do bogatego rozwoju wewnętrznego uczniów, uczy koncentracji na sobie i innych, wykorzystuje zmysły, rozwija kreatywność, dodaje pewności siebie i pobudza inwencję.
Sposób przeprowadzenia:
Nauczyciel proponuje temat, który niesie jakiś konflikt czy problem. Razem z uczniami aranżuje wnętrze klasy - może to być kilka rekwizytów, jakieś elementy skromnej dekoracji. Krótko przedyskutowują wspólnie temat, dzieląc się doświadczeniami. Następnie rozpoczyna się gra, którą można na każdym etapie przerwać i przeanalizować. Ważne, by uczniowie poznali motywy, jakimi kierują się ludzie w swoim postępowaniu, w jaki sposób reagują na określone zachowania innych. W edukacji obywatelskiej najszersze zastosowanie ma drama społeczna, która odwołuje się do bezpośrednich doświadczeń uczniów. Dzięki niej uczniowie mogą poznać różne aspekty życia codziennego i rozwijać świadomość społeczną.
METAPLAN
Metoda ta pozwala na spokojne zbadanie omawianego zagadnienia i wspólne szukanie najlepszego rozwiązania. Skłania do krytycznej analizy faktów, formułowania sądów i opinii.
Przebieg
- Podział klasy na grupy.
- Przygotowanie plakatu.
- Przedstawienie problemu.
- Określenie czasu dyskusji.
- Tworzenie plakatu:
Następnie:
• Uczniowie odpowiadają na pytanie: Jak jest? (Jak było?). Odpowiedzi zapisują na karteczkach, które przyklejają w wyznaczonym miejscu na plakacie. Jest to diagnoza stanu aktualnego.
• Następnie notują na karteczkach odpowiedzi na pytanie: Jak być powinno? i podobnie przyklejają kartki w odpowiednim miejscu plakatu. Pytanie to ma sprowokować odpowiedzi wskazujące możliwości poprawy sytuacji.
• Uczniowie zapisują na karteczkach odpowiedzi na pytanie:, dlaczego nie jest (nie było) tak, jak być powinno? i przyklejają je w wyznaczonym miejscu plakatu. Na tym etapie pracy uczniowie powinni zastanowić się nad przyczynami powstałych nieprawidłowości i błędów.
• Uczniowie zapisują wnioski na karteczkach, które przykleją w wyznaczonym miejscu na plakacie. Wnioski muszą doprowadzić do poprawy sytuacji zgodnie z sugestiami drugiego pytania: Jak być powinno?
• Sprawozdawcy prezentują efekty pracy grup.
• Wnioski ze wszystkich plakatów mogą być zebrane jako wspólne rozwiązanie problemu.
GRAFFITI
Metoda ta kształci twórcze myślenie w atmosferze dobrej zabawy. Umożliwia twórcze rozwiązywanie problemów. Można ją wykorzystać na wiele różnych sposobów.
Stwarza uczniowi możliwość dzielenia się własnymi pomysłami.
Przebieg
• Nauczyciel dzieli klasę na grupy.
• Określa czas pracy.
• Każda grupa otrzymuje plakat z rozpoczętym opowiadaniem (zdaniem).
• Uczniowie dopisują ciąg dalszy wydarzeń.
• Po upływie wyznaczonego czasu przekazują plakat następnej grupie.
• Plakaty krążą od grupy do grupy zgodnie ze wskazówkami zegara.
• Zadanie kończy się w momencie, kiedy plakat wróci do grupy macierzystej.
• Uczniowie wieszają plakaty i odczytują opowiadanie.
KULA ŚNIEGOWA
Jest to metoda przydatna przy tworzeniu definicji. Polega na przechodzeniu od pracy indywidualnej do grupowej. Daje każdemu uczniowi szansę na sformułowanie swoich myśli na dany temat, nabycia nowych doświadczeń i umiejętności komunikowania się.
Przebieg
Uczniowie wypisują wszystkie informacje na dany temat.
Następnie w parach odczytują swoje materiały, dyskutują, wybierają istotne cechy i tworzą wspólną definicję, którą zapisują na kartce.
Pary łączą się w czwórki, czwórki w ósemki itd. i w ten sposób ustalają wspólną definicję, którą zapisują na dużej kartce.
MAPA MENTALNA
Mapa mentalna umożliwia wizualne opracowanie problemu, służy uporządkowaniu myśli. Pozwala na szybkie i łatwe zapamiętywanie potrzebnych informacji. Może być zrealizowana np. w formie kwiatu, drzewa, mapy nieba, z wykorzystaniem rysunków, obrazów, zdjęć, symboli, haseł, krótkich zwrotów, itp.
METODA TRÓJKĄTA
Jest to metoda umożliwiająca twórcze rozwiązywanie problemów. Trójkąt odwrócony wierzchołkiem do dołu symbolizuje problem. Trójkąt podtrzymywany jest przez przyczyny (z lewej strony) i sposoby usunięcia przyczyn (z prawej strony).
Przebieg
Nauczyciel formułuje problem do rozwiązania.
Następnie rozdaje uczniom po dwie kolorowe kartki.
Uczniowie na jednej kartce wpisują wszystko to, co pomaga, a na drugiej to, co przeszkadza w rozwiązaniu problemu.
Uczniowie odczytują swoje propozycje.
Nauczyciel zapisuje na tablicy tylko te przyczyny, które przeszkadzają rozwiązać problem.
Każdy uczeń przyczepia do tablicy cenę sklepową (karteczkę samoprzylepną lub magnes) przy przyczynie, jego zdaniem najistotniejszej.
Nauczyciel dzieli uczniów na trzy grupy i każdej daje jeden plakat z narysowanym trójkątem.
Uczniowie wpisują w trójkąt jedną z trzech przyczyn, które otrzymały największą liczbę punktów.
Grupy zastanawiają się nad głównymi przyczynami, podtrzymującymi problem, i zapisują je na podporach trójkąta z lewej strony.
Uczniowie zastanawiają się, w jaki sposób usunąć przyczyny podtrzymujące problem, i w pisują swoje propozycje na podporach trójkąta z prawej strony.
Sprawozdawcy grup przedstawiają problemy i sposoby ich rozwiązania
POKER KRYTERIALNY
Poker kryterialny jest grą dydaktyczną, która może być wykorzystana jako wprowadzenie do tematu lekcji, ustalenie ważności kryteriów lub na lekcjach podsumowujących i utrwalających wiadomości. Do gry potrzebne są plansze i zestawy kart z wypisanymi hasłami dotyczącymi określonego zagadnienia.
Przebieg:
• Nauczyciel dzieli klasę na grupy.
• Ustala reguły gry.
• Jeden z uczniów rozdaje karty graczom w grupie.
• Rozpoczynający grę wybiera ze swojego zestawu kartę z hasłem, które według niego jest najważniejsze, i kładzie ją na polu z kryteriami pierwszorzędnymi.
• Kolejni uczniowie postępują tak samo.
• W trakcie gry może nastąpić wymiana kart na poszczególnych polach – decyzję o zmianie karty podejmuje cała grupa.
• Karta, którą usunięto z planszy, wraca do właściciela.
• Wygrywa uczeń, który jako pierwszy umieści swoje karty na planszy.
• Przedstawiciele grup prezentują swoje plansze. Odczytują kryteria, które uznali za pierwszorzędne, i uzasadniają swój wybór. Nauczyciel lub uczeń zapisuje kryteria pierwszorzędne na tablicy.
• Plansza do gry może mieć tylko dwa pola: kryteria pierwszo i kryteria drugorzędne.
POTFOLIO
Jest to metoda polegająca na zbieraniu do teczek materiałów na temat wybrany przez uczniów lub podany przez nauczyciela. Wymaga systematycznego zbierania i porządkowania zdobytych informacji. Umożliwia planowanie, organizowanie i oceniania własnego uczenia się.
PUZZLE
Jest to metoda wymuszająca współpracę: aby uzyskać pozytywny wynik każdy uczeń musi skorzystać z pomocy (wiedzy i umiejętności) innego ucznia.
PUZZLE I (uczniowie pracują w tzw. grupach eksperckich)
Przebieg
Każda grupa otrzymuje do przestudiowania inną część tematu, działu itp. Grupy mają za zadanie przedyskutować, rozpracować swoje materiały.
Uczniowie muszą na tyle dobrze zrozumieć tekst, aby móc przekazać zdobytą wiedzę.
Na hasło „start” uczniowie dobierają się w grupach tak, żeby w skład każdego nowego zespołu wszedł jeden ekspert, który czytał inną partię materiału.
Eksperci relacjonują, czego się nauczyli w swoich grupach.
Wracają do swoich grup i konfrontują zdobytą wiedzę. Sprawdzają czy wszyscy nauczyli się wszystkiego.
PUZZLE II
Przebieg
Każdy uczeń w grupie otrzymuje materiał do przestudiowania.
Na hasło „start” uczniowie po kolei relacjonują grupie to, czego się nauczyli.
Nauczyciel sprawdza, czy uczniowie z poszczególnych grup opanowali całość materiału.
ROZMOWA NAUCZAJĄCA
Nauczyciel stawia pytania i oczekuje od uczniów odpowiedzi zgodnych z logicznym tokiem lekcji. Pytania powinny być jasno sformułowane i dostosowane do poziomu uczniów. Odpowiadając na pytania, uczniowie porządkują wiadomości i uzyskują nowe informacje.
RYBI SZKIELET
Metoda ta znana jest jako schemat przyczyn i skutków.
Przebieg:
• Na plakacie lub tablicy nauczyciel rysuje schemat przypominający rybi szkielet. W głowie ryby wpisuje dowolny problem.
• Uczniowie metodą burzy mózgów wymieniają główne czynniki, które miały wpływ na powstanie danego problemu. Wpisują je na tzw. dużych ościach.
• Nauczyciel dzieli uczniów na tyle grup, ile jest dużych ości. Każda grupa otrzymuje jeden czynnik główny (dużą ość) i w określonym czasie stara się odnaleźć przyczyny, które na niego wpłynęły.
• Przedstawiciele grup wpisują czynniki szczegółowe (małe ości) na schemat.
• Z czynników szczegółowych (małych ości) uczniowie wybierają, ich zdaniem, najistotniejsze.
• Uczniowie wyciągają wnioski i rozwiązują problem.
SZEŚĆ MYŚLĄCYCH KAPELUSZY
Jest to metoda polegająca na twórczym rozwiązywaniu problemów. Kształci umiejętności porozumiewania się w różnych sytuacjach, prezentacji własnego stanowiska, uwzględniania poglądów innych ludzi. Sześciu kapeluszom przypisano sześć różnych sposobów myślenia:
• kapelusz niebieski – pełni rolę szefa grupy, kieruje dyskusją, przyznaje głos mówcom, kontroluje czy jakiś kolor nie jest preferowany w dyskusji, podsumowuje dyskusję,
• kapelusz czerwony – kieruje się emocjami i intuicją,
• kapelusz żółty – jest optymistą, wskazuje zalety i korzyści danego rozwiązania,
• kapelusz czarny – jest pesymistą, krytykuje, widzi ujemne strony proponowanych rozwiązań,
• kapelusz biały – wydaje opinie wyłącznie na podstawie faktów i liczb, jest obiektywny, używa rzeczowych argumentów, nie poddaje się emocjom,
• kapelusz zielony – to osoba myśląca twórczo i bardzo pomysłowa, autor oryginalnych rozwiązań.
Przebieg:
• Nauczyciel przygotowuje karteczki w kolorach: niebieskim (2), białym, żółtym, zielonym, czerwonym, czarnym (w liczbie, która umożliwi podział klasy na równe zespoły).
• Nauczyciel wykonuje sześć kolorowych kapeluszy symbolizujących różne sposoby myślenia i rozwiązywania problemów.
• Uczniowie losują kolorowe karteczki i kapelusze, tworząc grupy na zasadzie zgodności kolorów.
• Uczniowie, którzy wylosowali kapelusze, stają się reprezentantami zespołu i biorą udział w dyskusji.
• Nauczyciel podaje problem do rozwiązania.
• W określonym czasie grupy przygotowują się do dyskusji, ustalając wspólne, zgodne ze swoim kolorem stanowisko.
• Po upływie ustalonego czasu na pracę w zespołach następuje dyskusja reprezentantów (kapeluszy) na forum klasy.
• Uczniowie, którzy wylosowali niebieskie karteczki, zapisują na tablicy pojawiające się w czasie dyskusji argumenty za i przeciw.
• Dyskusję podsumowuje niebieski kapelusz.

Metody aktywizujące w nauczaniu

Pojęcie metody:
Methodos to po grecku droga, sposób postępowania. Stąd też przez metodę nauczania będziemy rozumieć „systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający osiąganie celów kształcenia, inaczej mówiąc. Jest to wypróbowany układ czynności nauczycieli i uczniów realizowanych świadomie w celu spowodowania założonych zmian w osobowości uczniów" (Okoń, 1992, s. 121).
Nauczyciel sposoby swej pracy z dziećmi i młodzieżą powinien dobierać w zależności od wieku uczniów, charakterystycznych właściwości poszczególnych przedmiotów nauczania oraz celów i zadań dydaktycznych, które ma zrealizować w ciągu danej lekcji.
Uogólniając, możemy stwierdzić, że dobór metod nauczania stanowi ważne ogniwo układu: „cele - treść - zasady - metody - formy organizacyjne - środki nauczania - uczenia się", zależy od pozostałych ogniw tego układu
Poglądy dydaktyków na temat klasyfikacji metod nauczania:
I. Kazimierz Sośnicki, twierdzi, że istnieją dwie podstawowe metody uczenia się, a mianowicie uczenie się sztuczne (szkolne) i uczenie się naturalne, którym odpowiadają dwie grupy metod nauczania: metody podające i metody poszukujące.
II. Bogdan Nawroczyński dzieli „formy nauczania", będące odpowiednikami metod pracy dydaktycznej, na podające, poszukujące i laboratoryjne.
III. Na uwagę zasługuje klasyfikacja metod nauczania, której twórcami są dydaktycy rosyjscy L.J. Lerner i M.N. Skatkin 1965.
Autorzy ci wyróżniają:
•metodę objaśniająco - poglądową (reprodukcyjną), która „ćwiczy pamięć i daje wiedzę, ale nie zapewnia radości badań naukowych i nie rozwija twórczego myślenia". Obejmuje ona: pokaz, wykłady, lekturę, audycje radiowe i telewizyjne, stosowanie maszyn dydaktycznych itp.:
•metodę problemową - na którą składają się głównie: wykład, obserwacja, praca z książką, eksperyment, wycieczki - dzięki której uczniowie „są wdrażani do logicznego, krytycznego myślenia";
•metodę częściowo poszukującą, jak np. samodzielna praca uczniów, pogadanka, projektowanie, układanie planu rozwiązywania określonego problemu, która zapewnia dzieciom i młodzieży aktywny udział w niektórych fazach badania naukowego, np. w opracowywaniu
planu badań czy sporządzaniu protokołu obserwacji, pozwalając im przy tym opanować pewne elementy procesu naukowo-badawczego;
• metodę badawczą, dzięki której uczeń poznaje stopniowo zasady i fazy badania naukowego, studiuje literaturę na temat badanego problemu, opracowuje plan badania, weryfikuje hipotezy i sprawdza uzyskane wyniki (Lerner, Skatkin, 1965).
IV. W. Zaczyński, wyróżniając metody: przekazywania, utrwalania oraz kontroli i oceny opanowywanego przez dzieci i młodzież materiału. Każda z tych metod może być zarazem problemowa lub nieproblemowa, a ponadto może w mniejszym lub większym stopniu opierać się na obserwacji, słowie lub działalności praktycznej (Zaczyński, 1974).
V. W. Okoń dzieli sposoby nauczania - uczenia się na: metody asymilacji wiedzy, samodzielnego do niej dochodzenia, waloryzacyjne (impresyjne i ekspresyjne) oraz praktyczne.
l. metody asymilacji wiedzy (podające): pogadanka, wykład, dyskusja, praca z książką
2. metody samodzielnego dochodzenia do wiedzy (problemowe): klasyczna metoda problemowa, metoda przypadków, metoda sytuacyjna, giełda pomysłów, mikronauczanie, gry dydaktyczne.
3. metody waloryzacyjne (eksponujące): metody impresyjne, metody ekspresyjne.
4. metody praktyczne: metody ćwiczebne, metody realizacji zadań wytwórczych.
VI. Według Cz.Kupisiewicza można dokonać także następującego podziału metody nauczania (2000): metody oparte na słowie, metody oparte na obserwacji, metody oparte na działalności praktycznej.
VII. K. Kruszewski oprócz wymienionych wyżej, jako osobną grupę metod wymienia gry dydaktyczne („burza mózgów", metoda sytuacyjna, biograficzna i symulacyjna).
Wielu współczesnych dydaktyków jest jednak zdania, że każda metoda może być realizowana techniką aktywizującą. Wszystko zależy od zachowania nauczyciela, który może określone reakcje ucznia wyzwolić lub zablokować.
Charakterystyka aktywnych metod nauczania.
Przez metody aktywizujące rozumiemy metody nauczania zwiększające czynny udział uczących się w zajęciach dydaktycznych i ograniczające rolę nauczyciela do pomagania uczącym się w realizacji celów kształcenia i kontroli postępów.
Jest wiele metod aktywizujących, które można zastosować w kształceniu na poziomie szkoły podstawowej i gimnazjum. Ich ilość stale wzrasta, gdyż istnieje możliwość modyfikacji metod już stosowanych.

Metoda przypadków (zdarzeń)- polega na rozpatrzeniu przez grupę uczniów przypadku zawierającego problem.
Podstawą tej metody jest zwięzła relacja zdarzenia przedstawiona w formie pisemnej (do l strony). Opis zdarzenia nie powinien zawierać wszystkich danych. Po zapoznaniu się z opisem zdarzenia następuje faza uzupełniania informacji. Następnie odbywa się analiza zdarzenia i podawane są propozycje rozwiązań.
Można wyróżnić dwa typy studium przypadku:
- uczniowie szukają przyczyn przedstawionego problemu lub wyciągają wnioski na podstawie analizy opisanej sytuacji
- uczniowie poszukują rozwiązania problemu.
Metoda sytuacyjna - polega na przeanalizowaniu przed zajęciami opisu sytuacji, a następnie na dyskusji nad zawartym problemem i przyjęciem określonego rozwiązania, oraz podjęciu decyzji.
Opis sytuacji, to nie tylko opis z metody przypadków, ale komplet materiałów związanych z danym problemem (od kilku do kilkuset stron). Powinien zawierać wszystkie informacje istotne dla podjęcia decyzji - nie ma tu bowiem fazy uzupełniania opisu przez nauczyciela.
Metoda przypadków jest szczególnym przypadkiem metody sytuacyjnej.
Metoda inscenizacji – polega na inscenizacji pewnego zdarzenia. Część uczniów staje się aktorami i odgrywa przydzielone przez nauczyciela role zgodnie z przygotowanym scenariuszem. Pozostali uczniowie są obserwatorami. Po inscenizacji rozpoczyna się dyskusja, w wyniku której powinno dojść do wspólnej, uzgodnionej oceny zainscenizowanego problemu.
Drama - jest uczeniem się przez doświadczenie i przezywanie. W dramie nie wykorzystuje się scenariuszy charakterystycznych dla teatru. Uczniowie stosując dramę działają zgodnie ze swoją wyobraźnią i „na gorąco" ustalają kierunki rozwoju fikcyjnych zdarzeń, w których uczestniczą. Drama ma zatem charakter „otwarty", nie ograniczony wymaganiami scenariusza. W tej metodzie nie ma typowego dla teatru podziału na aktorów i publiczność. Wszyscy są aktywnymi uczestnikami zajęć.
Metoda gier dydaktycznych
Jest to metoda oparta na grze, która jest zabawą prowadzoną według ściśle określonych reguł postępowania, prowadzących do konkurowania grających ze sobą, uczących się w ten sposób osób. Wśród gier dydaktycznych można wyróżnić: quizowo – turniejowe, planszowe, sytuacyjne, decyzyjne, inscenizacyjne.
Metoda projektów - to metoda nauczania, w której uczniowie realizują „duże" przedsięwzięcie (znacznie obszerniejsze od zadania domowego) w oparciu o przyjęte wcześniej założenia. Zadanie jest realizowane przez uczniów samodzielnie, ale koordynowane jest ono przez nauczyciela. To on określa merytoryczne ramy projektu, a uczniowie sami wybierają sobie temat projektu.
Projekty mają rozwijać samodzielność, uczyć zbierania danych, dobierania i korzystania ze źródeł, prezentowania wyników. Projekty wykonuje się najczęściej grupowo. Jest to praca długoterminowa.
Metoda dyskusji
Dyskusja związana z wykładem – odmiana dyskusji odnosząca się do wykładu, mająca na celu wyjaśnienie wątpliwości uczących się, co do tez i sformułowań zawartych w wykładzie oraz uzyskiwanie od nich informacji zwrotnej dotyczącej zrozumienia treści.
Wielokrotna – jest to dyskusja prowadzona w małych grupach. W pierwszej fazie praca przebiega w grupach pod kierunkiem lidera,, w fazie drugiej zajęcia mają charakter plenarny, podczas-których prezentuje się wyniki dyskusji grupowych oraz wybiera optymalne rozwiązanie. W grupach dyskutować można nad tym samym zagadnieniem lub problemem stanowiącym element jakiejś całości.
Burza mózgów - przykład dyskusji polegającej na umożliwieniu uczniom szybkiego zgromadzenia wielu konkurencyjnych lub uzupełniających się hipotez rozwiązania problemu. Można zgłaszać wszystkie pomysły i rozwiązania, w obojętnej formie, tak żeby nawet chwila namysłu nad poprawnością językową nie zmniejszyła pomysłowości. Pomysły te nie mogą być oceniane, ani komentowane, a na ich autorów nie spada żadna odpowiedzialność, czy konsekwencja za ich podanie. Cała konstrukcja burzy mózgów jest tak pomyślana, aby przerwać komunikację między fazą pomysłów i fazą oceniania pomysłów.
Inne nazwy tej metody to: giełda pomysłów, sesja odroczonej oceny, jarmark pomysłów, konferencja dobrych pomysłów.
Dyskusja panelowa (dyskusja obserwowana)
Charakteryzuje ją istnienie dwóch ciał:
- dyskutujących ekspertów (panel)
- uczących się słuchaczy (audytorium).
Najpierw wypowiadają się eksperci, wprowadzając w temat, potem dyskutują między sobą, a następnie głos może zabierać każda osoba z audytorium.
Metaplan - jedna z technik prowadzenia dyskusji zwana inaczej „cichą dyskusją". Polega ona na tym, że w czasie narady jej uczestnicy tworzą plakat, który jest graficznym skrótem dyskusji. Uczestnicy dyskusji zamiast zabierać głos, zapisują swoje myśli na kartkach określonego kształtu i koloru w krótkiej formie równoważników zdań. Następnie przypinają te kartki do arkusza papieru umieszczonego na tablicy lub planszy.
Dyskusja okrągłego stołu
Dyskusja polegająca na swobodnej wymianie poglądów między uczestnikami zajęć, a nauczycielem, przedstawiającym pewien problem, jak również między samymi uczestnikami.
Charakterystyczną cechą dyskusji okrągłego stołu jest nieformalność i swoboda wypowiedzi wszystkich dyskutantów (bez względu na pozycję).
Dyskusja piramidowa - inne nazwy to: dyskusja szczeblowa, śnieżna kula, od indywidualnej pracy do stanowiska całej klasy.
Problem podany przez nauczyciela każdy uczeń rozważa indywidualnie i formułuje odpowiedź pisemną. Następnie uczniowie siadają dwójkami i ustalają wspólne stanowisko. Potem dwójki dobierają się w czwórki, czwórki w ósemki itd. i za każdym razem uzgadniane jest wspólne zdanie. Na koniec wypracowuje się jedno wspólne stanowisko całej klasy.
Drzewo decyzyjne - stanowi graficzny obraz procesu podejmowania decyzji w określonej sprawie. Po zdefiniowaniu problemu uczniowie pracując w grupach określają cele i wartości istotne dla osób podejmujących decyzję. Następnie znajdują różne możliwości rozwiązań - ich ilość odpowiada liczbie „gałęzi" drzewa. Potem określają pozytywne i negatywne skutki każdego możliwego rozwiązania, by na koniec podjąć ostateczną decyzję.
Nauczanie metodami aktywnymi
W zreformowanej szkole nauczyciel potrzebuje nowych umiejętności. Najważniejsze z nich to: umiejętność pracy zespołowej, obsługa komputera i nauczanie metodami aktywizującymi. Metody aktywizujące zwiększają skuteczność nauczania, sprawiają, że zajęcia stają się bardziej atrakcyjne dla ucznia, zwiększają jego zainteresowanie przedmiotem. Wyzwalają ciekawość i większe zaangażowanie uczniów.
Nauczając metodami aktywizującymi nauczyciel pełni rolę przewodnika organizującego sytuacje dydaktyczne, sterującego odkrywaniem przez ucznia wiedzy.

Poszczególne metody aktywizujące mogą występować na całej lekcji lub wzajemnie się przeplatać.
1. Nowoczesne techniki informacji - zastosowanie nowoczesnych technik informacji (TI), tj. wykorzystanie programów komputerowych, całych lekcji z Internetu pozwala na wykonanie w krótkim czasie rysowania, zbierania i opracowywania danych, graficznego rozwiązywania równań.
2. Metoda JIGSAW - metoda "układankowa" jest przykładem uczenia się poprzez współpracę. Wykorzystujemy ją wtedy, gdy należy poznać i przyswoić daną partię materiału dającą się podzielić na spójne fragmenty tworzące całą układankę. Jej celem jest aby każdy uczeń opanował całość materiału.
Praca tą metodą przebiega według następującego schematu;
I ETAP - klasa zostaje podzielona na tyle grup na ile fragmentów dzielimy dany materiał. Każdy członek grupy otrzymuje swoją część do nauczenia się, a grupa wspólnie opanowuje całość materiału.
II ETAP - następuje spotkanie w grupach ekspertów uczniów opracowujących to samo zagadnienie. Pozwala to uporządkować zdobytą wiedzę, wyjaśnić powstałe wątpliwości i wybrać najlepszą formę przekazu.
III ETAP - uczniowie powracają do macierzystych grup i wzajemnie uczą się aby opanować całość materiału.
IV ETAP - poprzez np. zadawanie pytań przygotowanych przez nauczyciela lub uczniów sprawdza się stopień opanowania całości materiału.
Metoda "układankowa" angażuje i wciąga do pracy zarówno słabych jak i lepszych uczniów. Wyrabia u uczniów poczucie odpowiedzialności za całą grupę, uczy współdziałania i pracy w zespole.
3. Debata - dzielimy klasę na grupy, np. zwolenników i przeciwników Do rozwiązania wybieramy problem, który można rozwiązać na różne sposoby. Każda z grup przedstawia swoje rozwiązanie pamiętając o korzyściach i problemach wynikających z zastosowanej metody. Uczymy w ten sposób szacunku, tolerancji i sztuki argumentowania.
4. Dyskusja punktowa - zamiast tradycyjnego odpytywania, po wcześniejszym zapoznaniu uczniów z tematem dyskusji oraz zasadami punktacji (tak aby uczniowie mogli się do niej przygotować), można zastosować metodę dyskusji punktowanej. Nauczyciel wybiera grupę np. 3 uczniów. Siadają oni tak, aby widzieć się wzajemnie, pozostałe osoby mogą otoczyć je kręgiem. Uczniowie dyskutują na dany temat, a nauczyciel oceniając ich wiadomości merytoryczne oraz sposób dyskusji przyznaje im punkty dodatnie i ujemne.
Korzystając z tej metody pozwalamy uczniom przejąć inicjatywę i odpowiedzialność za proces uczenia się wzbudzając równocześnie zainteresowanie danym tematem. Jest to szczególnie korzystne dla uczniów, którzy wolą wypowiedzi ustne. Nauczyciel jest tutaj tylko organizatorem stwarzającym sytuację do dyskusji. Dyskusja punktowana ćwiczy także umiejętność sprawnego i kulturalnego porozumiewania się.
Zasady dyskusji w grupie: mów w pierwszej osobie, mów na temat, trzymaj się instrukcji do zadania, pomagaj całej grupie trzymać się tematu, dziel się wszystkimi informacjami, jakie posiadasz na dany temat, upewnij się, że wszyscy rozumieją treść informacji, którą przekazujesz, poszukaj potrzebnych informacji, np. pytając innych, doceniaj pracę innych i mów im o tym, parafrazuj informacje otrzymane od innych, ujmuj w inne słowa to, co ktoś powiedział, sprawdzając, czy dobrze usłyszałeś, np.: „O ile dobrze Cię zrozumiałem ..."
„A więc twierdzisz, że ...”; „A więc sądzisz, że ...’f; „Chcesz posiedzieć, że ..."; kiedy się nie zgadzasz, nie krytykuj osoby, tylko to, co zostało powiedziane. Zachęcaj innych do udziału w pracach grupy, wyrażaj swoje uczucia wprost.
5. Burza mózgów -stosujemy ją wtedy, kiedy do prowadzenia lekcji, np. rozwiązania jakiegoś problemu potrzebujemy wielu pomysłów lub chcemy sprawdzić stopień opanowania wiedzy. Nauczyciel pełni rolę kierownicza i wspomagającą - uczniowie zgłaszają swoje pomysły.
6. Gry i konkursy dydaktyczne - powtarzając i utrwalając materiał warto skorzystać z bardzo lubianych przez uczniów krzyżówek, gier typu "domino", konkursów wiedzy o sztuce, konkursów wiedzy typu "Wielka Gra" - z zespołami ekspertów czy "Milionerzy".
7. Metoda projektu - uczeń lub grupa uczniów zdobywa wiadomości teoretyczne lub umiejętności praktyczne podczas wykonywania projektu (jakiegoś zadania) pod opieką nauczyciela. Projekt może być realizowany w czasie kilku dni, tygodni, a nawet miesięcy i może obejmować bardzo szeroki zakres zagadnień, czasem z kilku przedmiotów nauczania. Projekt daje możliwość zwiększenia aktywności uczniów, muszą oni zaplanować swoją pracę, wyszukać potrzebne informacje, rozwiązać problem i zaprezentować wyniki swojej pracy. Metoda projektów zalicza się do metod poszukujących. Projektem może być model, referat, wystawa, film, audycja itd. Na zakończenie uczniowie przedstawiają rezultaty swojej pracy na forum klasy. Projekt powinien być zadany w formie pisemnego kontraktu.
Pełny kontrakt powinien zawierać: temat projektu, plan pracy, zadania dla poszczególnych członków grupy, określony sposób realizacji, pomoce fachowe np. literaturę, ustalony termin ukończenia, sposób prezentacji, kryteria oceny projektu.
Podczas pracy nad projektem uczniowie mogą, a nawet powinni kontaktować się z nauczycielem, celem wyjaśnienia swoich wątpliwości, czy też korekty ewentualnych pomyłek. W trakcie konsultacji nauczyciel może zasugerować pewne zmiany w projekcie, może uzupełnić literaturę itd. Konsultacje zwiększają u uczniów świadomość ich wiedzy, a także ich braków i dają nauczycielowi wgląd w motywy i proces nauki. Nauczyciel powinien być elastyczny i musi umieć dostosować wymagania do zdolności uczniów oraz do konkretnych warunków w klasie.

Pamiętając, że uczymy zarówno ucznia zdolnego jak i mającego trudności w uczeniu się warto stosować różne formy i metody pracy, w tym metody aktywizujące, które pozwolą wprowadzić ożywienie na lekcji i może zachęcą uczniów do większego zainteresowania przedmiotem.

 Stosowanie metod aktywnych rozbudza zainteresowania, każdemu uczniowi daje możliwość uczestniczenia w procesie dydaktycznym, ułatwia przyswajanie wiedzy, wspomaga w dążeniu do sukcesu.
Dyskusja dydaktyczna - to wymiana zdań, myśli, poglądów uczestników grupy na dany temat.
Jest sztuką wyrażania swego, popartego argumentacją stanowiska; jest próbą wypracowania stanowiska wspólnego z zachowaniem szacunku dla przekonań innych.

1. Dyskusja wielokrotna stosowana przy konieczności przeanalizowania jakiegoś obszernego zagadnienia np. "Przyczyny zróżnicowania klimatu na Ziemi."

2. Dyskusja okrągłego stołu polega na swobodnej wymianie poglądów między uczniami a nauczycielem a także między samymi uczniami. Uczniowie swobodnie wymieniają swoje doświadczenia i poglądy, udzielają sobie wyjaśnień, np. "Oceń swoje województwo w świetle nowego podziału administracyjnego."

3. Dyskusja panelowa – jej cechą jest istnienie dwóch grup: dyskutującej (eksperci) i słuchającej (audytorium). Nauczyciel czuwa nad właściwym przebiegiem dyskusji. Słuchający także mogą zadawać pytania, przedstawić swoje stanowisko, uzupełnić dyskusję itp. Metoda wymaga wcześniejszego przygotowania merytorycznego uczniów. Przykład: "Przydatność wielkiego zakładu produkcyjnego dla regionu i Polski."

4. Dyskusja oceniana – to zmodyfikowana dla potrzeb geografii metoda dyskusji punktowanej, może zastąpić tradycyjne odpytywanie. Czas ograniczony. Do dyskusji potrzebna przygotowana wcześniej tabela, w której uczniowie oceniają kilku uczestników dyskusji. Uczniowie znają zasady dyskutowania, wiedzą za co można otrzymać punkty dodatnie i ujemne. Na tablicy zapisuje się temat i plan dyskusji. Nauczyciel ingeruje tylko wtedy, gdy dyskusja zanika. Przykład: "Niemcy – potęgą gospodarczą Europy."

5. Metoda "burzy mózgów" – zaliczana jest do technik samodzielnego, grupowego i twórczego myślenia. Zwana jest też giełdą pomysłów lub sesją odroczonego wartościowania. Pomysły zgłasza cała klasa. Metoda stosowana wtedy, gdy mamy w krótkim czasie rozwiązać problem o dużym stopniu trudności. Wynikiem tej metody jest opracowanie wniosków, np. w postaci raportu – krótkiej, zwięzłej i konkretnej informacji. Przykład: "Czynniki wpływające na rozwój gospodarczy każdego kraju?"

6. Metoda metaplanu – to plastyczny zapis dyskusji, prowadzonej przez uczestników, którzy dyskutują na określony temat, tworząc jednocześnie plakat jej treści. Stosowana przy omawianiu drażliwych czy trudnych spraw oraz przy rozwiązywaniu konfliktów. Klasa pracuje w grupach. Każda grupa prezentuje plakat, po czym rozpoczyna się dyskusja. Przykład: "Z jakimi problemami spotykają się mieszkańcy Indii?" Metoda ma swój układ graficzny:

   1. Temat.

   2. Jak jest?

   3. Dlaczego nie jest tak, jak powinno być?

   4. Jak powinno być?

   5. Wnioski.

7. Śnieżna kula (dyskusja piramidowa) – pozwala każdemu uczniowi na wyrażenie swojego zdania na dany temat i kształci umiejętność uzgadniania stanowisk, negocjowania, formułowania myśli. Uczniowie rozwiązują zadany problem w pojedynkę. Następnie łączą się w dwójki, czwórki, ósemki itd. i wspólnie uzgadniają swoje stanowiska. Na koniec wypracowują wspólne dla klasy stanowisko. Przykład: "Czym charakteryzuje się przemysł Japonii?"

8. Debata – analiza argumentów "za i przeciw". Nauczyciel dzieli klasę na dwie grupy, podaje temat i czas debaty. Następnie po udzieleniu głosu ocenia jakość argumentów i moc ich przekonywania. Przykład: "Czy wybudować w Polsce elektrownię jądrową?" Metoda seminarium czyli spotkanie naukowe specjalistów – to metoda oparta na paranaukowej tematyce kompetentnych wypowiedzi. W tej metodzie liczy się wiedza ucznia, więc wymaga wcześniejszego przypomnienia pewnych treści. Przykład: "Dlaczego Azję można nazwać kontynentem kontrastów?"

     Drama jest metodą aktywizującą uczniów w procesie nauczania, ujmuje treści kształcenia w powiązaniu z przeżyciem i doświadczeniem. Nie jest inscenizacją, w której role zostały wcześniej wyznaczone. Jest to działanie w sytuacji fikcyjnej, której podstawą jest określone miejsce, czas, przestrzeń oraz konflikt. Drama rozwija wyobraźnię i inteligencję oraz pozwala dzielić się swoimi emocjami, wrażeniami i myślami. Przykład: " Różnice i podobieństwa życia ludzi na pustyni lodowej i gorącej."
Metody aktywnego opisu – polegają na pełnym zaangażowaniu ucznia w działania rozwijające twórcze myślenie.

1. Opis wyjaśniający – za pomocą rysunku, schematu, wykresu, tabeli statystycznej uczniowie przy pomocy nauczyciela określają cechy zjawiska, proces powstawania, wyjaśniają istotę, mechanizm procesu – wykonując zaproponowane przez nauczyciela czynności.

2. Opis klasyfikujący – podczas interpretacji map, obrazów, danych statystycznych lub innych form kartograficznego przedstawiania zjawisk geograficznych uczniowie tworzą tabelę lub plakat porządkujące zdobyte informacje. Przykład: "Formy polodowcowe na Niżu Polskim."

3. Technika linii czasu – jest to technika wizualnego przedstawiania problemu. Zjawiska i procesy ukazuje w wymiarze linearnym, pokazuje ich następstwo w czasie. Jest skuteczna przy rozwiązywaniu problemów i ich przedstawianiu w sposób chronologiczny. Przykład: "Najważniejsze wydarzenia w dziejach Ziemi."

4. Opis uzasadniający – uczniowie wraz z nauczycielem wyjaśniają zjawiska, proces, posługując się modelem, obrazem, rysunkiem, danymi statystycznymi, podając przy tym szereg logicznie układających się argumentów. Przykład: "Zależność pięter roślinnych i glebowych w wysokich górach."

     Mapy mentalne – zwane mapami myślowymi, mapami pamięci, obrazami, obrazami mentalnymi. Jest to metoda wizualnego opracowania problemu z wykorzystaniem rysunków, obrazów, symboli, zwrotów, haseł. Pomaga w uporządkowaniu zagadnień, rozumienia związków i zależności. Metoda może być zastosowana przy wprowadzeniu nowego tematu i stopniowo uzupełniania w miarę zgłębiania zagadnienia. Przykład: "Sahara – największa pustynia świata."
     Drzewo decyzyjne – jest to graficzny zapis analizy procesu podejmowania decyzji, który może być wykorzystany dla zauważenia przez uczniów związków między różnymi możliwościami rozwiązań rozważanego problemu, ich konsekwencjami oraz wartościami uznawanymi przez osobę podejmującą decyzje lub oceniającą decyzje już podjętą. Służy rozwijaniu umiejętności dokonywania i podejmowania decyzji, z pełną świadomością skutków, które ta decyzja może przynieść. Graficzna forma drzewa decyzyjnego zawiera podstawowe elementy procesu podejmowania decyzji: zdefiniowanie problemu, znalezienie różnych możliwości rozwiązań, określenie pozytywnych i negatywnych skutków każdej możliwości i podjęcie decyzji.
     Metoda przypadku – to interpretacja określonych zdarzeń, rzeczywistych bądź opracowanych na użytek określonego problemu. Dobrze zrealizowana uczy, że nigdy nie ma jednego dobrego rozwiązania. Pochopnie wydane sądy mogą okazać się nieprawdziwe, krzywdzące i kompromitujące. Metodę można wykorzystywać do analizy kreatywnej. Stawiane pytanie brzmi: jakie jest najlepsze z możliwych rozwiązanie tej sytuacji?
     Ranking diamentowy, trójkątny, słupkowy – jest to technika służąca do hierarchizacji priorytetów. Pracując w grupie uczniowie są zmuszeni do współpracy, negocjacji, przedyskutowania zagadnienia. Argumenty najważniejsze należy umieścić w górnej części piramidy. Przykład: "Źródła energii i ich zastosowanie."
     Gry dydaktyczne – to metody, które łączą w sobie elementy kształcenia z zabawą, w której uczniowie chętnie uczestniczą. Dobrze dobrane, dostosowane do poziomu intelektualnego uczniów, programu nauczania, mogą znaleźć uznanie w oczach dzieci i dać satysfakcję nauczycielowi. Dobrze opracowane gry geograficzne spełniają różne cele:

• udostępniają wiedzę geograficzną

• kształtują zmysł przestrzenny

• rozbudzają zainteresowania geograficzne

• wzbogacają wyobraźnię

• rozszerzają zasób informacji

• uatrakcyjniają zajęcia lekcyjne.

1. Gra symulacyjna – charakteryzuje się tym, że wykazuje wyraźny związek z rzeczywistością, podejmuje próbę odtworzenia tej rzeczywistości, prowadzącą do ustalenia modelu symulacyjnego o charakterze słownym, matematycznym, przedmiotowym lub technicznym oraz podlega ściśle doprecyzowanym regułom.

2. Gra decyzyjna – właściwością tej metody jest to, że wykorzystuje się ją do nabywania lub doskonalenia umiejętności podejmowania decyzji w stosunkowo krótkim czasie i w warunkach konkurencji. Metoda ta wymaga od uczestników zdefiniowania celów zajęć, przewidywania rozwoju sytuacji, wyboru strategii działania i podjęcia kilku decyzji operacyjnych.

     Ćwiczenia terenowe – polegają na nabywaniu i zastosowaniu różnych umiejętności intelektualnych i technicznych oraz na dochodzeniu do uogólnień i stosowaniu ich do konkretnych przypadków. Są to metody, którymi uczeń samodzielnie dochodzi do wiedzy i rozwija swoje zdolności poznawcze. Należą do nich: obserwacje, eksperymenty i wywiady.
     Ćwiczenia techniczne – polegają na zwiększeniu sprawności w posługiwaniu się różnymi metodami, technikami i narzędziami. Są kontynuacją metod badawczych. Należą do nich np.: pomiary wysokości, nachylenia stoków, wyznaczanie kierunków, interpolacja poziomic, wykonywanie planów, map, rysunków, diagramów, przekrojów topograficznych, itp. ‘