Typ mięsny – rasy świń

Charakteryzuje się szybkim tempem wzrostu i późnym dojrzewaniem; dojrzałość fizyczna jest osiągana w wieku 3-4 lat, co oznacza, że procesy wzrostu i rozwoju trwają dłużej. Duże dobowe przyrosty i późne dojrzewanie sprawiają, że świnie typu mięsnego osiągają dużą masę ciała, której wartość wynosi 200-350 kg.
Sylwetka świń tego typu jest wydłużona, równoległoboczna, a u niektórych ras (np. landrace) przechodzi w trapezowatą, przy czym linie grzbietu i brzucha rozchodzą się od przodu ku zadniej partii ciała. Tułów jest bardzo długi, dość szeroki, z boków spłaszczony, szynka dobrze wypełniona i głęboka, nasada ogona wysoka, głowa w stosunku do tułowia mała o profilu lekko wklęsłym, nogi średniej długości, dość cienkie, lecz mocne.
Lochy odznaczają się dużą płodnością i plennością w prawidłowo prowadzonej hodowli rodzą zwykle 10-12 prosiąt w miocie. Wysoka mleczność loch zapewnia potomstwu wystarczającą ilość pokarmu do osiągnięcia dużych przyrostów. Przyrosty dobowe świń tego typu powiększają się przez pierwsze 6 miesięcy życia, a przez następne 2-3 miesiące utrzymują się na tym samym poziomie, po czym zaczynają się zmniejszać. Tusze tych zwierząt, które ubito, gdy masa ciała wynosiła 100-120 kg, zawierają głównie mięso i niewielki procent tłuszczu.

Wielka biała angielska - rasy świń
Powstała w wieku XIX w wyniku krzyżowania angielskich świń prymitywnych ze świniami azjatyckimi i śródziemnomorskimi. Zajmuje czołowe miejsce wśród ras hodowanych na całym świecie.
W wyniku bardziej lub mniej intensywnego krzyżowania wypierającego z istniejącym pogłowiem krajowym uzyskano różne rasy krajowe lub typy wielkiej białej, uznane później za oddzielne rasy. Do krajów europejskich, w których stanowi duży odsetek pogłowia świń wielkiej białej należą: Austria, Czechy, Słowacja, Finlandia, Francja, Niemcy, Polska, Szwajcaria, Węgry, Rosja.
Świnie tej rasy mają białą skórę pokrytą białą szczeciną. Profil głowy mają lekko wklęsły, uszy duże, szeroko ustawione, stojące. Tułów jest długi, prostokątny, o jednakowej szerokości i prawie równoległych do siebie liniach grzbietu oraz brzucha, długi grzbiet i wysoko osadzony ogon. Szynki są długie i szerokie, nisko schodzące. Nogi są mocne i stosunkowo długie. Masa ciała wyrośniętych świń wynosi: u knurów 300-400 kg, a u loch - 350-300 kg. Lochy należą do plennych i troskliwych matek.
Świnie tej rasy charakteryzują się dużymi przyrostami, zużywając 2,7 jednostek pokarmowych na 1 kg przyrostu masy ciała. Wydajność rzeźna tuczników ubijanych, przy masie ciała 90 kg, wynosi powyżej 73%, a ich tusze zawierają ponad 51% mięsa.
Osobniki tej rasy mają znaczną zdolność przystosowawczą i są odporne na stres. Jest to rasa o zasięgu międzynarodowym. W Wielkiej Brytanii, jak również w innych krajach europejskich, wykorzystywana jest w wielu programach hodowlanych.

Szwedzka Yorkshire - rasy świń
Powstała około roku 1890 dzięki temu, że zaimportowano rasę wielką białą angielską. Zapotrzebowanie na świnie typu bekonowego i umiejętnie prowadzona selekcja w tym kierunku doprowadziły do tego, że świnie tej rasy pod względem pokroju i produkcyjności nieznacznie tylko różnią się od zwierząt szwedzkiej rasy krajowej.
Umaszczenie tej rasy jest białe, tułów długi o kształcie prostokątnym, klatka piersiowa płytka, grzbiet szeroki, szynka szeroka i dobrze wypełniona. Świnie tej rasy należą do typu mięsnego bekonowego. Odznaczają się dobrą wartością tuczną i rzeźną.
W stacyjnej ocenie uzyskiwane przyrosty wynoszą około 800 g, zużycie paszy - 2,6-2,8 kg na 1 kg przyrostu. Tusze ich są długie (około 100 cm), dobrze umięśnione i zawierają powyżej 51% mięsa. Importowano je do wielu krajów europejskich (Austria, Bułgaria, Finlandia, Polska, Węgry, Rosja), jak również do krajów pozaeuropejskich.

Niemiecka biała szlachetna - rasy świń
Świnie tej rasy powstały w drugiej połowie wieku XIX w wyniku krzyżowania wypierającego świń miejscowych długouchych i krótkouchych ze świniami rasy wielkiej i średniej białej angielskiej.
Początkowo reprezentowały typ tłuszczowo-mięsny, a obecnie mięsny.
Głowa u świń tej rasy jest krótka i szeroka, ryj krótki z profilem załamanym, uszy nieduże stromo stojące. Tułów jest średnio długi, klatka piersiowa stosunkowo szeroka i głęboka, szynki szerokie i dobrze umięśnione, kończyny krótkie i masywne. Umaszczenie skóry i szczeciny jest białe.
Świnie tej rasy wcześnie dojrzewają. Lochy rodzą około 11 prosiąt w miocie, są one mlecznymi i troskliwymi matkami. Charakteryzują się dobrym wykorzystaniem paszy i szybkim tempem wzrostu. Średnie przyrosty dobowe w okresie tuczu wynoszą około 840 g. Masę ciała 110 kg osiągają w wieku 162 dni. Tusze ich są dobrze umięśnione. Świnie tej rasy są nieco podatne na stres. Zainteresowanie tą rasą wzrasta dzięki dużej przydatności do krzyżowania towarowego i produkcji loch mieszańców.

Duńska krajowa uszlachetniona - rasy świń
Powstała w drugiej połowie wieku XIX w wyniku krzyżowania pierwotnych świń duńskich z rasą wielką białą angielską. Następnie celowa i odpowiednio prowadzona praca hodowlana w kierunku mięsno-bekonowym doprowadziła do wyhodowania znakomitej świni bekonowej.
Zwierzęta tej rasy są średniej wielkości, ale bardzo długie, o umaszczeniu jednolicie białym. Charakteryzują się lekką głową i łopatką, płytką, lecz długą klatką piersiową oraz bardzo długim tułowiem. Grzbiet, lędźwie oraz uda są szerokie i dobrze wypełnione. Szynka jest duża, szeroka i nisko schodząca, kończyny delikatne. Uszy, zarówno pod względem wielkości, jak i kształtu nie są jednolite; przeważają osobniki o uszach niezbyt długich, pochylonych ku przodowi.
Jest to rasa późno dojrzewająca i szybko rosnąca, o genetycznie utrwalonej zdolności do wysokiej retencji azotu, a tym samym do wytwarzania dużej ilości mięsa. Opóźnienie dojrzałości somatycznej sprawiło, że do czasu osiągnięcia masy ciała równej 100 kg, przyrost mięśni przeważa nad przyrostem tłuszczu.
Lochy odznaczają się dużą plennością (10,4 prosiąt w miocie) i dużą mlecznością, przy tym są łagodne i troskliwe.
Wyniki wartości tucznej i rzeźnej uzyskane w stacjach kontroli w okresie tuczu 30-100 kg wynoszą: przyrost dobowy - 933 g, zużycie paszy - 2,63 jednostek pokarmowych. Ich tusze zawierają średnio 64,4% mięsa.
Rasa ta ma zasięg międzynarodowy i wywarła duży wpływ na powstanie wielu nowych ras w różnych krajach.

Wielka biała polska (wbp) - rasy świń
Powstała w wyniku krzyżowania świń miejscowych z rasami: wielką i średnią białą angielską oraz niemiecką szlachetną. Ośrodki hodowli świń angielskich zlokalizowane były w centralnej i wschodniej Polsce, natomiast świń niemieckich w zachodnich rejonach Polski.
Po II wojnie proces krzyżowania wypierającego z zastosowaniem rasy wielkiej białej angielskiej oraz prace hodowlane, zmierzające do uzyskania świni mięsnej bekonowej, doprowadziły do wyrównania obu populacji. W roku 1956 nastąpiło uznanie jej za rasę i wydanie wspólnej księgi hodowlanej pod nazwą “wielka biała”, a od roku 1962 zastała nazwana “wielka biała polska”.
Świnie tej rasy są duże i długie, późno dojrzewające, zbudowane bardzo harmonijnie. Umaszczenie ich jest białe, uszy są małe i stojące, głowa Jest średniej wielkości o profilu prostym. Tułów jest długi i szeroki, klatka piersiowa średnio głęboka, szynki dobrze wykształcone i umięśnione.
Świnie tej rasy osiągają masę ciała zbliżoną do górnej granicy charakterystycznej dla typu mięsnego. Dorosłe lochy osiągają masę ciała powyżej 300 kg, a knury - powyżej 350 kg.
Odznaczają się dużą plennością (10-12 prosiąt w miocie), a także dobrą mlecznością i zadowalającą odpornością.

Szwedzka Krajowa uszlachetniona - rasy świń
Rasa powstała pod koniec wieku XIX z rodzimej świni długouchej krzyżowanej z rasą wielką białą angielską i uszlachetnioną duńską krajową. W pracy hodowlanej dążono do tego samego celu co w Danii, z tego też kraju przyjęto metody oceny.
Rasa ta podobna jest do świni duńskiej i tak jak u niej masa tułowia przesunięta jest ku tytowi. Głowa tych świń jest mała i lekka, szyja cienka i dość długa. Tułów jest długi, płytki, rozszerza się ku tyłowi, a zad jest szeroki, długi, o dość dobrze umięśnionych szynkach. Kończyny są krótkie, delikatne. Owłosienie jest dość gęste, białe, skóra biała, niekiedy z ciemnymi plamami. Wielkość i kształt uszu są bardzo różne, bywają one niewielkie i zwisające, duże i zwisie oraz małe lub duże proste i sztywne.
Lochy są plenne, łagodne oraz troskliwe i mleczne. Wieloródki rodzą po 11-12 prosiąt w miocie.
Dzięki selekcji prowadzonej według wzoru hodowców duńskich osiągnięto wysoki poziom wydajności mięsnej oraz długość tusz wynoszącą 100 cm. Sztuki oceniane w stacji kontroli (25-100 kg masy ciała) osiągają dobowe przyrosty około 820 g, zaś zużycie paszy na 1 kg przyrostu wynosi 2,85 jednostek skandynawskich.
Rasa ta ma zasięg światowy, jako świnie szybko rosnące i późno dojrzewające, stanowią materiał uszlachetniający wiele ras europejskich.

Niemiecka krajowa - rasy świń
Powstała pod koniec wieku XIX w wyniku krzyżowania pierwotnych, rodzimych świń długouchych, głównie z rasami wielką i średnią białą angielską, a także z angielską rasą suffolk.
Świnie tej rasy mają białą skórę (dopuszczalne są ciemne plamy na skórze), pokrytą gęstą białą szczeciną. Tułów jest średnio długi, dobrze umięśniony, grzbiet i lędźwie szerokie, szynki długie i dobrze umięśnione.

Lochy są plenne (11,5 prosiąt w miocie) i łagodne.
Rasa ta odznacza się szybkim tempem wzrostu i bardzo dobrą wydajnością mięsa, szczególnie wysokowartościowych wyrębów. Przyrosty dobowe wynoszą około 820 g, a masę ciała 100-110 kg osiągają w wieku 170 dni.
Ta rasa świń ma zasięg międzynarodowy i bierze udział w wielu europejskich programach krzyżowania towarowego.

Holenderska krajowa - rasy świń
Powstała w wyniku krzyżowania do roku 1929 świń rodzimych z rasami: niemiecką uszlachetnioną krajową, a następnie z duńską krajową.
Umaszczenie tych świń jest białe. Tułów jest długi, szeroki, o dobrze umięśnionym grzbiecie i lędźwiach. Szynki są ciężkie, dobrze rozwinięte i umięśnione, podobnie jak bark. Są to zwierzęta mocno, harmonijnie zbudowane i silne.
Maciory tej rasy odznaczają się dużą plennością - w roku 1988 urodziły średnio 10,6 prosiąt żywych w miocie.
Świnie tej rasy odznaczają się dobrym tempem wzrostu i dobrym umięśnieniem tusz.
Tuczniki, oceniane metodą stacyjną między 22 a 105 kg, przyrastały dziennie średnio 704 g i zużywały 2,96 kg paszy na 1 kg przyrostu, a ich tusze zawierały 53,1% mięsa.
Ze względu na walory produkcyjne zwierzęta tej rasy imponowano do wielu krajów europejskich i pozaeuropejskich w celu zwiększenia produkcyjności świń rodzimych. Obecnie zwierzęta importowane z Holandii służą do krzyżowania trójrasowego, jako komponent mateczny.

Belgijska krajowa - rasy świń
Została wyhodowana w Belgii w wyniku krzyżowania świń krajowych - początkowo z rasami: duńską, holenderską i niemiecką, a następnie “dolewano krew” rasy wielkiej białej angielskiej i pietraine.
Świnie tej rasy charakteryzują się długim i szerokim tułowiem.
Umaszczenie skóry i szczeciny jest białe. Uszy są stosunkowo małe, pochylone ku przodowi. Szynki są dobrze uformowane i umięśnione.
Rasa ta charakteryzuje się dobrą wartością tuczną oraz bardzo dobrymi wskaźnikami rzeźnymi. Tusze ich odznaczają się dużą zawartością mięsa, optymalnym stosunkiem mięsno-tłuszczowym i dobrym umięśnieniem szynek oraz dużą powierzchnią “oka” polędwicy. W okresie tuczu ich przyrosty dobowe wynoszą około 759 g, a masę końcową (95-100 kg) osiągają w średnim wieku 176 dni.
Do wad tej rasy należy zaliczyć występujące białe i wodniste mięso, a duży odsetek osobników wykazuje pozytywną reakcje na test halotanowy. Rasa tych świń stanowi doskonały komponent męski do krzyżowania towarowego i z tych względów została włączona do programów hybrydyzacji w wielu krajach europejskich (Belgia, Niemcy, Austria, Czechy, Słowacja).
W Polsce brała udział w tworzeniu linii 990.

Walijska - rasy świń
Jest jedną z najstarszych ras w Wielkiej Brytanii. Uważa się, że rasa ta wywodzi się z Walii, gdzie można znaleźć najstarsze zapiski hodowlane, lecz rzeczywiste ich miejsce pochodzenia nie jest znane. Pierwotnie zwierzęta tej rasy zbliżone były pokrojem do typu krajowych świń skandynawskich i niemieckich.
W roku 1953 “dolew krwi” świni szwedzkiej krajowej przyczynił się do uzyskania świni wybitnie mięsnej, nadającej się
do produkcji bekonu.
Jest świnią średniej wielkości o umaszczeniu białym. Głowa jej jest mała z lekko załamanym czołem, uszy długie, zwisające. Tułów jest długi, osadzony na krótkich nogach.
Ma duże zdolności adaptacyjne do chowu w warunkach fermowych. Odznacza się wysoką plennością (11 prosiąt urodzonych i 9,6 odchowanych) i dobrym instynktem macierzyńskim.
Świnie rasy walijskiej używane są do krzyżowania towarowego z pozostałymi angielskimi białymi rasami w celu produkcji loch mieszańców. Zostały również sprowadzone do Polski i były użytkowane jako linia pbz-24.

Polska biała zwisłoucha (pbz) - rasy świń
Powstała w wyniku krzyżowania świń miejscowych długouchych i importowanych na przełomie wieków XIX i XX świń zwisłouchych - głównie z Niemiec, a po II Wojnie Światowej świń uszlachetnionych krajowych ze Szwecji.
Jest świnią dużą i długą, o lekkim przodzie i dobrze wysklepionej szynce. Tułów jej jest podobny do cygara, dzięki rozbudowanej tylnej i lekkiej przedniej partii ciała. Umaszczenie skóry jest białe, niekiedy z niewielkimi ciemnymi plamkami, pokryte białą szczeciną. Uszy są pochylone ku przodowi.
Należy do typu mięsnego, odznacza się dość dużym tempem wzrostu, a jej tusze są dobrze umięśnione.
Lochy odznaczają się dużą plennością i mlecznością oraz są łagodnymi i troskliwymi matkami.
Obecnie świnie tej rasy używa się do krzyżowania towarowego z innymi rasami polskimi do produkcji komponentu matczynego. Do ksiąg hodowlanych rasy polskiej białej zwisłouchej zapisuje się także zwierzęta ras białych zwisłouchych sprowadzane z Wielkiej Brytanii, Niemiec i Norwegii, które użyto do wytworzenia odrębnych, genetycznie wyspecjalizowanych linii. Linia pbz-21 powstała z ras świń: norweskich, pbz-23 - niemieckich, pbz-24 -walijskich. Używane są one do krzyżowania towarowego jako komponent męski.

Złotnicka biała (złb) - rasy świń
W latach 1949-1950 rozpoczęto pracę hodowlaną w RZD Złotniki AR w Poznaniu nad zakupionymi z województwa olsztyńskiego pierwotnymi świniami przywiezionymi przez repatriantów z Wileńszczyzny i Nowogródczyzny. Byty to mieszańce świń długouchych i krótkouchych z małą “domieszką krwi” rasy wielkiej białej angielskiej.
W trakcie rozwijania się hodowli wyodrębniono dwa typy użytkowe: mięsny o umaszczeniu białym i mięsno-słoninowy o umaszczeniu łaciatym. W roku 1962 uznano je za dwie rasy: złotnicką białą i złotnicką pstrą oraz otwarto dla nich księgi zwierząt zarodowych.
Rasa złotnicką biała selekcjonowana była w kierunku typu mięsno-bekonowego. W celu przyspieszenia tego procesu w roku 1957 przekrzyżowano ją z rasą szwedzką krajową uszlachetnioną, nie przekraczając “udziału krwi” rasy uszlachetniającej w ilości 3/8. W następstwie selekcji i “dolewu krwi” świń landrace nastąpiło zwiększenie przyrostów dziennych, skrócenie okresu tuczu i obniżenie wieku w dniu uboju. Polepszono wykorzystanie paszy oraz użytkowość rzeźną.
Świnie rasy złotnickiej białej są duże, szybko rosną i późno dojrzewają. Lochy są plenne i dobrze odchowywują prosięta.
Stanowią nieliczne stado świń i są wykorzystywane w krzyżowaniu towarowym do tworzenia loch mieszańców z rasą wbp,

Wielka czarna angielska - rasy świń
Rasa ta została wyhodowana w Wielkiej Brytanii na początku wieku XIX, w wyniku krzyżowania twórczego ras chińskich, neapolitańskich i portugalskich, a także ras angielskich i świni dzikiej.
Nazwa jej pochodzi od hrabstwa Kornwalia (ang. Cornwall), w którym została wyhodowana.
Świnie tej rasy są średniej wielkości, o jednolitym czarnym umaszczeniu. Głowa Jest lekka, uszy są średniej wielkości, zwisłe. Grzbiet jest długi, klatka piersiowa głęboka, a kończyny są krótkie i mocne.
Zachowała ona więcej cech pierwotnych, jest więc mniej szlachetna i odznacza się gorszą użytkowością rzeźną.
Lochy tej rasy są mniej plenne niż rasy wielkiej białej angielskiej, ale są troskliwymi matkami.
Świnie tej rasy są dostosowane do utrzymania pastwiskowego. Na początku wieku XX importowano je do Niemiec, Włoch, Węgier, Hiszpanii, Australii, Nowej Zelandii i innych krajów, w tym także do Polski (do Wielkopolski). Ze względu na czarne umaszczenie rasa ta nadaje się do klimatu tropikalnego.

Tamworth - rasy świń
Wyhodowana została w l połowie wieku XIX w Wielkiej Brytanii (Anglia), w okolicach miasteczka Tamworth - w Staffordshire. Należy do jednej z najstarszych ras angielskich, a jej księgi hodowlane otwarto w roku 1885. Przez Anglików uważana jest za rasę rodzimą.
Została ukształtowana przez odpowiednią selekcję i dobór, lecz nie zaprzecza się możliwości udziału w jej tworzeniu świń neapolitańskich i portugalskich, którym prawdopodobnie zawdzięcza złocistorude umaszczenie.
Tułów świń tej rasy jest długi i prosty, nogi krótkie. Głowę mają dość dużą, ryj prosty, uszy stojące, średniej wielkości.
Dorosłe knury ważą około 300 kg, lochy - około 280 kg.
Świnie tej rasy późno dojrzewają, odznaczają się nieco mniejszym tempem wzrostu niż świnie wielkiej białej angielskiej, a ich mięso jest chude. Nadają się do produkcji bekonu.
Dużą popularność rasa ta zyskała w USA, Kanadzie, Australii i Nowej Zelandii.
Na początku wieku XX sprowadzono ją również do Polski (woj. warszawskie i lubelskie), jednak nie przyjęta się i nie odegrała istotnej roli w uszlachetnianiu naszego pogłowia.

Wesseks - rasy świń
Należy do starych angielskich ras. Powstała w połowie wieku XIX, w wyniku krzyżowania świń czarnych z New Forest ze świniami rasy sussex, które miały biały pas na środkowej części tułowia i czarne nogi.
Należy do świń o średnich wymiarach ciała. Dorosłe knury osiągają masę ciała 300-350 kg. zaś lochy 250-280 kg.
Głowa jest średniej długości, uszy zwieszone, tułów długi, głęboki. Umaszczenie jest czarne, ale przez kłąb, barki i kończyny przednie biegnie biały pas. Dopuszczalne są białe plamki na ryju, nogach tylnych i na ogonie.
Rasa ta jest ceniona ze względu na swoją odporność i duży Instynkt macierzyński. Średnia liczba prosiąt urodzonych w miocie wynosi 11-12 sztuk.
Świnie te odznaczają się dobrym tempem wzrostu, masę ciała bekonową uzyskują w wieku 185-190 dni, zużywając około 2,8 kg paszy na 1 kg przyrostu.
Wykazują duże zdolności aklimatyzacyjne. Rasa ta zapoczątkowała powstanie w wielu krajach rodzimych świń siodłatych (w USA - hampshire). W Wielkiej Brytanii stanowi komponent mateczny w krzyżowaniu trójrasowym.

Duroc - rasy świń
W powstaniu tej rasy brały udział czerwono umaszczone świnie gwinejskie, sprowadzone z zachodniego wybrzeża Afryki, czerwone świnie hiszpańskie i portugalskie oraz rudawe świnie berkshire z Wielkiej Brytanii. Podstawową bazę do tworzonej rasy stanowiły dwie odmiany czerwonych świń - Jersey i duroc.
Jersey została wyhodowana jeszcze przed rokiem 1850. Odmiana duroc została wyhodowana w stanie Nowy York, przez Izaaka Finka, który pozyskał materiał wyjściowy od swego sąsiada będącego właścicielem ogiera pełnej krwi angielskiej o nazwie Duroc. Tak więc nazwa tej rasy pochodzi od nazwy konia.
Przez wiele lat obydwie odmiany czerwonych świń utrzymywano niezależnie od siebie. Od tego czasu zaczęto krzyżować obie odmiany ze sobą, a nazwę ograniczono do słowa “duroc”.
Świnie tej rasy mają umaszczenie czerwone, którego odcień waha się od jasnozłotego do bardzo ciemnoczerwonego, zbliżonego do mahoniowego. Świnie tej rasy odznaczają się średnią wielkością. Ich tułów jest długi, grzbiet łukowaty, nogi są mocne i wysokie, a uszy małe i obwisłe.
Rasa ta nie charakteryzuje się szczególnie jakąkolwiek cechą, jednak zachowuje pewną równowagę najważniejszych cech produkcyjnych na stosunkowo wysokim poziomie, co jest dobrze oceniane zarówno przez farmerów, jak l przez przemysł mięsny.
Plenność loch wynosi średnio 9,5 prosiąt żywo urodzonych w miocie. Lochy odznaczają się dobrym instynktem macierzyńskim i dobrą mlecznością.
Stanowią doskonały komponent w krzyżowaniu towarowym. Rasa ta znalazła zastosowanie w wielu programach hybrydyzacji na świecie, między innymi również w Polsce.
Rasa ta odznacza się dużymi zdolnościami przystosowawczymi, jest odporna na stres i nie stwierdzono w jej obrębie osobników dodatnio reagujących na test halotanowy.

Hampshire - rasy świń
Została wyhodowana w USA w drugiej połowie wieku XIX. Poważny wpływ na jej powstanie wywarły świnie angielskie rasy essex i wessex saddłeback (z hrabstwa Hampshire).
Początkowo, tj. w końcu wieku XIX, hodowano ją pod nazwą thin rind, a nazwy hampshire używa się od roku 1904.
Pierwszy związek hodowców tej rasy powstał w roku 1893. Świnie rasy hampshire odznaczają się średnią wielkością, czarnym umaszczeniem, z charakterystycznym białym pasem przechodzącym przez łopatki, przednie kończyny i brzuch. Głowa jest lekka, z długim, lekko wklęsłym ryjem.
Uszy są krótkie i stojące. Tułów jest średniej długości, grzbiet i szynka są dobrze umięśnione. Kończyny są krótkie, stromo ustawione.

Jest jedną z najbardziej cenionych ras świń w USA. Uznanie i dużą popularność zdobyła dzięki wyrównaniu i zrównoważeniu wszystkich cech użytkowych oraz dobrym wynikom uzyskiwanym w krzyżowaniu.
Według wyników kontroli użytkowości rozpłodowej prowadzonej w USA plenność ich jest wysoka - 11,4-11,8 prosiąt żywo urodzonych i 8,9-10,3 odchowanych do 56. dnia.
Odznaczają się dobrą wartością tuczną i wydajnością rzeźną, dojrzewają średnio wcześnie. Dzięki dużej zdolności przystosowawczej, plenności i dobrej jakości mięsa są używane do krzyżowania towarowego w USA, jak również w wielu krajach europejskich, jako komponent ojcowski. Nie stwierdzono u tej rasy osobników dodatnio reagujących na test halotanowy.
Do Polski została sprowadzona w latach 70. z Wielkiej Brytanii i Czechosłowacji, lecz ze względu na niskie wyniki użytkowe i małe zainteresowanie w roku 1981 zlikwidowano ostatnie osobniki tej rasy. W roku 1988 ponownie zaczęto importować zwierzęta tej rasy z Wielkiej Brytanii i Czechosłowacji (głównie z Czech).

Polsko-chińska (Poland-China) - rasy świń
Jedna z najstarszych ras świń USA. Powstała w pierwszej połowie wieku XIX w południowo-zachodniej części stanu Ohio w wyniku skrzyżowania świń: rosyjskich, chińskich, irlandzkich oraz angielskich berkszyrów. W trakcie formowania tej rasy, prawdopodobnie użyto również świń przywiezionych z Polski przez osadników, mających farmy w okolicach, gdzie rasa ta powstała.
Stąd też pochodzi nazwa, którą nadano jej w roku 1878 w Indianapolis i założono związek hodowców świń rasy polsko-chińskiej.
Umaszczenie jej jest czarne z białymi plamami na ryju, kończynach i na ogonie. W obrębie tej rasy występuje kilka odmian, różniących się umaszczeniem i rozmiarami ciała. Należą do wcześnie dojrzewających i reprezentują typ mięsny. Wymiary ciała są u nich od średnich do dość dużych. Tułów jest stosunkowo krótki, grzbiet szeroki, klatka piersiowa głęboka, nogi są stosunkowo krótkie.
Dorosłe knury osiągają masę ciała 400-430 kg, lochy - 320-340 kg).
Maciory odznaczają się dobrą plennością i mlecznością. Podczas tuczu masę ciała 100 kg uzyskują w wieku 175 dni a średnie przyrosty dzienne wynoszą 790 g, udział chudego mięsa stanowi 54,9%. Znakomicie wykorzystują pastwisko. Dzięki czarnej pigmentacji skóry bardzo dobrze znoszą również silne nasłonecznienie.
W USA świnie tej rasy użyto do tworzenia nowych ras typu mięsnego: spotted poland-china, minnesota 2 oraz beltsville 1.

Spotted Poland-China - rasy świń
Powstała w wyniku skrzyżowania świń rasy Poland-China z angielską świnią glosterską cętkowaną (gloucester old spots).
Umaszczenie świń tej rasy jest łaciate; mają mniejsze rozmiary ciała od świń czarnych. Wcześniej dojrzewają i odznaczają się dłuższym tułowiem.
Maciory są plenne i mleczne, a tuczniki odznaczają się dobrą wartością tuczną i rzeźną. W czasie tuczu przyrosty dzienne przekraczają 800 g, a tusze tych świń zawierają 53,2% chudego mięsa.

Chester white - rasy świń
Pochodzi od ras angielskich białych (cheshire, lincolnshire, yorkshire), jak również od ras normandzkich. Nazwę otrzymała od okręgu Chester w południowo-wschodniej Pensylwanii. Za rasę została uznana w roku 1988.
Należy do świń dużych. Tułów jest długi i głęboki. Grzbiet jest umiarkowanie karpiowaty, nogi mocne, a uszy średniej wielkości, zwisłe. Umaszczenie jest białe.
Dorosłe osobniki osiągają masę ciała powyżej 400 kg.
Lochy odznaczają się bardzo dobrą płodnością i plennością, wysoką mlecznością oraz dobrym instynktem macierzyńskim.
Wartości tuczne i rzeźne są dobre. Tuczniki masę ciała 100 kg uzyskują średnio w wieku 179 dni, tusze ich są dobrze umięśnione, udział szynek stanowi 17,2%, a średnia grubość słoniny grzbietowej wynosi 3,02 cm.
Użyto tej rasy do krzyżowania twórczego, w wyniku którego powstała rasa lacombe.

Hereford - rasy świń
Rasa ta została wytworzona pod koniec wieku XIX w USA w wyniku skrzyżowania ras: chester white, duroc, Poland-China i hampshire.
Za rasę uznano ją w roku 1934. Reprezentuje typ mięsny. Są to świnie średnio duże. Umaszczenie ich jest czerwone na 2/3 powierzchni ciała. Głowa, nogi, podbrzusze i koniec ogona są białe, uszy zwisie. Charakteryzuje się średnią wartością tuczną i rzeźną.

Pietrain (Le Porc Belge de Pietrain) - rasy świń
Rasa ta została wyhodowana w Belgii po l wojnie światowej, a uznana za rasę w roku 1956. Co do jej genezy istnieje kilka hipotez. Prawdopodobnie powstała przez skrzyżowanie rasy yorkshire z rasą świń bayeux, mająca w swoim rodowodzie geny rasy berkshire.
Nazwa jej wywodzi się od wsi Pietrain.
Omaszczenie jest szarobiałe z nieregularnymi plamami czarnymi i rudymi. Zwierzęta są średniej wielkości. Ich tułów jest średnio długi, szeroki i głęboki, o wyjątkowo silnym umięśnieniu grzbietu, łopatek i szynek; stąd nazywa się je czteroszynkowymi. Zad jest szeroki i ścięty, ogon nisko osadzony, szynki bardzo zaokrąglone, pękate, nogi krótkie. Głowa jest mała, uszy są krótkie, szerokie i ustawione poziomo.
Plenność loch wynosi średnio 9,8 prosiąt w miocie. Dojrzałość somatyczną świnie te osiągają w wieku 4 lat. Odznaczają się szybkim wzrostem do momentu uzyskania masy ciała 75 kg, później przyrosty są coraz mniejsze, a wykorzystywanie paszy pogarsza się. Dobowe przyrosty w okresie tuczu wynoszą około 700 g. Masę ciała 90-95 kg świnie osiągają w wieku 180 dni. Tusze zwierząt tej rasy odznaczają się bardzo dużym udziałem mięsa, lecz jest ono blade i bardzo wodniste.
Wadą tej rasy jest duża podatność na stresy i wysoki odsetek zwierząt pozytywnie reagujących na test halotanowy.
Ze względu na dużą wydajność mięsa rasa ma znaczenie międzynarodowe. W tuczu używana jest jako komponent ojcowski w wielu europejskich programach krzyżowania towarowego świń.