PEDAGOGIKA PORÓWNAWCZA

Zjawisko oświatowe (A. Bürli)

Krąg osób Personel Metody Instytucje

Zjawiska kontekstowe (A. Bürli)

Światopogląd, kształcenie, opieka zdrowotna, opieka socjalna, gospodarka, polityka, społeczeństwo, ludność.

Funkcje badań porównawczych
(W. Hörner)

Idiograficzna (opis systemów z wyjaśnieniem)

Melioracyjna (ulepszanie sytemu własnego)

Ewolucjonistyczna (wykrywanie tendencji rozwoju oświaty)

Eksperymentalna (weryfikowanie hipotez w warunkach quasi eksperymentalnych

Uniwersalność niepełnosprawności

Podejście indywidualistyczno-materialistyczne (niepełnosprawność jest odchyleniem w rozwoju psychofizycznym jednostki)

Podejście relacyjne (niepełnosprawność jest szczególną relacją między jednostką i jej otoczeniem)

Międzykulturowe testowanie uniwersalności ( Clorkes, Neubert (1989): )

(odmienność, wartościowanie, reakcja społeczna)

Odmienności fizyczne (zwłaszcza ograniczające rozwój) są dostrzegane i negatywnie wartościowane niezależnie od kultur i przy małej zmienności wewnątrzkulturowej)

Niektóre odmienności nie są uniwersalnie wartościowane (np. niepłodność, albinizm, trudności w uczeniu się)

Trzy kategorie SEN (OECD)

Niepełnosprawność (podłoże organiczne)

Trudności w uczeniu się i zaburzenia zachowania

Pokrzywdzenie (społeczne, kulturowe, językowe)

Międzynarodowe dokumenty dotyczące kształcenia osób niepełnosprawnych

Standardowe Zasady Wyrównywania Szans Osób Niepełnosprawnych ONZ (1993)

Deklaracja z Salamanki oraz Wytyczne do działań w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych (1994)

Deklaracja Madrycka (2002)

Konwencja o Prawach Osób Niepełnosprawnych ONZ (2006)

Standardowe Zasady Wyrównywania Szans ONZ (1993) ( zasada 6. )

Państwa powinny brać pod uwagę zasadę równych szans w dostępie do edukacji (…) o charakterze integracyjnym.

Trzeba pamiętać, że w pewnych przypadkach nauczanie specjalne może być uznane za najbardziej odpowiednią formę kształcenia niektórych niepełnosprawnych uczniów

Międzynarodowa Konwencja Praw Osób Żyjących z Niepełnosprawnością ONZ (2006)
Państwa-Strony uznają prawo osób niepełnosprawnych do edukacji. Mając na celu realizację tego prawa bez jakiejkolwiek formy dyskryminacji i na zasadach równości, Państwa-Strony zagwarantują system edukacji włączającej na wszystkich etapach edukacji.

Motywy upowszechniania kształcenia niesegracyjnego

wychowanie dzieci niepełnosprawnych w rodzinie (Dania, 1969)

prawne konsekwencje dyskryminacji (USA, 1975)

strukturalne problemy szkolnictwa (Włochy, 1977)

Typ segregacyjny - Szeroki zakres specjalnego kształcenia, realizowanego w placówkach segregacyjnych.

Typ asymilacyjny - Niewielki zakres specjalnego kształcenia, realizowanego w placówkach segregacyjnych

Typ wspólnego nurtu - Szeroki zakres specjalnego kształcenia, realizowanego w placówkach niesegregacyjnych

Typ włączający-Niewielki zakres specjalnego kształcenia, realizowanego w placówkach niesegregacyjnych

Klasyfikacja integracji szkolnej (Szumski 2006)

Integracja pierwotna

Integracja wtórna (reintegracja)

Integracja szkolno-organizacyjna i programowa przy użyciu specjalnych środków

Integracja szkolno-organizacyjna, ale nie programowa

Wybrane formy organizacji kształcenia uczniów z niepełnosprawnością

szkoły specjalne współpracujące

klasy specjalne przejściowe

zwykłe klasy z dodatkowym nauczaniem

klasy integracyjne z nauczycielem wspierającym

zwykłe klasy z doradcą

zwykłe klasy o zredukowanej liczebności

Zasada wielu opcji

Optymalnym rozwiązaniem jest system zróżnicowany, w którym różni uczniowie z SEN kształceni są w różnych formach edukacyjnych, zapewniających im najlepsze warunki nauki i rozwoju.

Prawo rodziców do wybory formy kształcenia dzieci niepełnosprawnych

Wytyczne do działań w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych, punkt 60. (1994)

„”Rodzice są partnerami uprzywilejowanymi w odniesieniu do SEN ich dzieci i jeśli to tylko możliwe należy pozwolić im wybierać rodzaj kształcenia, jakie preferowaliby dla swojego dziecka”

Dwa typy realizacji uprawnień rodziców:

Aktywne prawo wyboru - (autonomiczna decyzja rodziców, brak możliwości relegowania ze szkoły ogólnodostępnej – np. Holandia, Anglia i Walia, flamandzka część Belgii)

Pasywny współudział - (inicjują agendy publiczne, ale rodzice uczestniczą w procesie diagnozy; zgoda rodziców lub tryb administracyjny (np. Dania, Norwegia)

Zasada wielu opcji i (niespełnione) warunki jej stosowania

Każdy uczeń ma potencjalny dostęp do każdej formy kształcenia

Diagnoza potrzeb każdego ucznia jest trafna

Trafność decyzji dotyczącej formy kształcenia jest weryfikowalna

Konsekwencje zasady wielu opcji

Uzasadnienie każdego współczesnego systemu kształcenia specjalnego

Wyprowadzenie dyskursu pedagogiki specjalnej poza obszar etyki społecznej

Wymiary strategii dydaktycznych:

struktura zadań dydaktycznych, poglądowość, utrwalanie wiedzy i umiejętności, transfer wiedzy

informacja zwrotna, kontrola postępów.

Typy badań naukowych:

I. Badania praktyczne: rozpoznawcze i oceniające

II. Badania teoretyczne: eksploracyjne i weryfikacyjne