Odnóża. U stawonogów prymitywniejszych
Odnóża. U stawonogów prymitywniejszych pod względem filogenetycznym każdy segment ciała, z wyjątkiem pierwszego i ostatniego, to jest akronu i telsonu, jest zaopatrzony w parzyste odnóża, które są ruchomo zestawione z ciałem. Z kolei odnóża składają się z członów połączonych ze sobą stawowato. Wprawiane są w ruch za pomocą wyodrębnionych mięśni, obsługujących człony, zlokalizowanych w ich wnętrzu. Tylko u najprymitywniejszych skorupiaków odnóża są prostowane pod wpływem ciśnienia płynu jamy ciała (hydrostatycznie), a zginane za pomocą mięśni. Członowane odnóża stawonogów wykazują bardziej złożone ruchy parapodia pierścienic, będące wypukleniami wora powłokowego i poruszające się tylko wahadłowo. Niektóre stawonogi, za pomocą odnóży wykonują skomplikowane czynności.
Pierwotnym typem odnóża stawonogów jest odnóże dwugałęziowe (nie brak jednak poglądu zakładającego, że pierwotnym było odnóże jednogałęziowe, ale liczba zwolenników tego drugiego poglądu stale maleje). Odnóże składa się, podobnie jak u pierścienic, z części podstawowej (protopoditu) oraz dwu gałęzi: wewnętrznej dośrodkowej (endopoditu) i zewnętrznej (egzopoditu), skierowanej odśrodkowo w stosunku do długiej osi ciała. W szczegółach budowa odnóży jest bardzo zróżnicowana. Część podstawowa składa się z trzech (stosunkowo rzadko) członów - prekoksopoditu, koksopoditu i bazipoditu, dwóch - koksopoditu i bazipoditu, albo tylko jednego członu - koksopoditu. Kopalne dane wskazują, że pierwotnie część podstawowa składała się tylko z jednego członu. Uległ on rozdzieleniu na dwie lub trzy podjednostki w toku ewolucji poszczególnych grup stawonogów. Na części podstawowej mogą występować dodatkowo wyrostek lub 2 wyrostki zewnętrzne (epipodity, egzity) oraz wyrostek wewnętrzny (endit). Epipodity u form wodnych funkcjonują jako skrzela, a endity często wykształcone są w struktury rozdrabniające pokarm. Gałęzie mają różną budowę i składają się z różnej liczby członów. U prymitywnych skorupiaków są rozpłaszczone, liściaste, służą do wiosłowania. Ponadto, obie gałęzie mogą być tak dalece skrócone, że są krótsze od epipoditów i wtedy odnóże robi wrażenie trójgałęziowego. Jednogałęziowe odnóże powstało przez zaniknięcie jednej z gałęzi, najczęściej zewnętrznej, a wtedy takiej jednogałęziowe odnóże określa się jako stenopodium. Odnóża, odpowiednio do tagm, dzieli się na głowowe, tułowiowe i odwłokowe.
Najbardziej wyspecjalizowane są odnóża występujące na głowie. Przekształciły się one albo w narządy zmysłów, zwane czułkami (antenami), albo w narządy służące do pobierania pokarmu, określane jako narządy gębowe (przysadki gębowe).
Odnóża - przydatki stawonogów będące
Odnóża - przydatki stawonogów będące narządem ruchu lub przekształcone w czułki, narządy gębowe, kopulacyjne itp.; występują po 1 parze na każdym segmencie; zależnie od funkcji ulegają modyfikacjom, np.: odnóża kroczne, chwytne, grzebne, pływne, skoczne; owady posiadają trzy pary odnóży ruchowych (nóg), po jednej parze na każdym z segmentów tułowia. Podstawowy człon nogi - biodro - mieści się zwykle we wgłębieniu tułowia, zwanym panewką biodrową. Pozostałe człony nóg są połączone z biodrem i ze sobą nawzajem stawami i noszą następujące nazwy (kolejno od nasady ku wierzchołkowi nogi): krętarz, udo, goleń i stopa. Stopa jest najczęściej rozczłonowana i zakończona parą pazurków. Rzadziej spotyka się pazurek pojedynczy lub brak pazurków (u owadów z rzędu straszyków występuje pięć członów stopy, zakończonej dwoma pazurkami i czepnej poduszeczki pomiędzy nimi). Rozróżnia się kilka typów nóg (w zależności od ich ukształtowania i funkcji): nogi bieżne (o budowie typowej, wydłużone, smukłe), pływne, skoczne (tylne, o zgrubiałych udach), chwytne (przednie), grzebne itd.
Wymiana gazowa u żab jak i innych dorosłych płazów , odbywa się za pomocą workowatych płuc oraz przez całą powierzchnię skóry. Z jamy gębowo – gardzielowej prowadzi krótka rurka – tchawica . Pobieranie powietrza odbywa się na zasadzie ,, łykania ‘‘. Powietrze dostaje się przez nozdrza do jamy gębowo – gardzielowej . Żaby nie mają żeber , nie mają więc klatki piersiowej , która u innych kręgowców lądowych odgrywa istotną rolę w pobieraniu i wydalaniu gazów . Wymiana gazowa za pomocą płuc nie zapewnia żabie wystarczającej ilości tlenu , toteż ogromną rolę odgrywa u niej oddychanie przez skórę .
Osiąga 7–9, rzadziej 11 cm długości[8]. Największe rozmiary cechują osobniki z umiarkowanych szerokości geograficznych, przerastające płazy z południa i północy, mimo że to wśród tych ostatnich najwyższa jest średnia wieku, dodatnio korelującego z wielkością. Geny odpowiadają za tę zmienność tylko częściowo[9].
Poszczególne osobniki żaby trawnej różnią się od siebie ubarwieniem. Gładka skóra tego gatunku obfituje w chromatofory[10]. Ich grzbiety mogą przybierać barwy różnych odcieni brązu (szarobrązowe, oliwkowobrązowe), żółci, szarości, spotyka się też oliwkowe i rudawe. Grzbiet i boki pokrywa drobne[1] lub większe ciemne plamkowanie[8]. Od oka do nasady kończyn przebiega trójkątna ciemnobrunatna plama skroniowa[11]. Szyję zdobi ciemna plama w kształcie litery V[1]. Tylne łapy zdobią poprzeczne pasy[8]. Brzuszna strona ciała przyjmuje kolory białe, żółtawe i szarawe z plamkowaniem brązowym, brązowoszarym lub czarnym[1].
Głowa jest mała[11]. Źrenica oka leży horyzontalnie. Pysk określa się jako zaokrąglony[1], krótki i tępy[8] lub szeroki, ostro zakończony[11] (zaostrzeniu pyska jedne źródła przeczą[8], a z innych wynika, że jest bardziej zaostrzony, niż u żab zielonych[10]). Tylna część języka jest wolna i rozwidlona. Występują zęby lemieszowe[1].
Ciało jest korpulentne[1], wydłużone, krępe[10]. Mostek i omosternum są skostniałe[1].
Stosunek długości ciała do długości goleni wynosi 1,76-2,0. Gdy płaz ustawia swe długie, silne, zdolne do wykonywania dalekich skoków[10] tylne łapy wzdłuż ciała, staw skokowy górny znajduje się w okolicy oka[1]. Nigdy nie sięga jednak końca pyska[8]. Wewnętrzny guzek śródstopia jest krótszy od pierwszego palca 2,2-4,4 raza. Palce spaja błona pławna[1], niezbyt silnie rozwinięta[10].
Obserwuje się dymorfizm płciowy. Samice osiągają większą długość ciała, niż płeć przeciwna. Różnice te zmniejszają się z wiekiem[12]. U samców występują wewnętrzne parzyste worki rezonansowe, a także opuszki na pierwszym palcu. Podczas sezonu godowego ich podgardle przybiera barwę niebieskawą. Wtedy też samce ubarwione są jasno, szarawo, samice zaś brązowo i rudo[1].
RAK ODDYCHA za pomoca skrzel.sa one pierzaste i wyrastaja z czterach pierwszych odnozy krocznych,ktore mieszcza sie w specjalnych zaglebieniach zwanych jamami skrzelowymi