Kultura na początku może spróbujemy opisać z definicji czym jest kultura.

Z definicji encyklopedycznej kultura to, "w znaczeniu najszerszym – wszystko, co w zachowaniu się i wyposażeniu członków społeczeństw ludzkich stanowi rezultat zbiorowej działalności. Mówi się też o kulturze jako tym, co w zachowaniu się ludzkim jest wyuczone – w odróżnieniu od tego, co biologicznie odziedziczone." Ogólnie przez kulturę rozumiemy całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, państwa bądź epoki. Pomimo znacznych różnic nie sposób dostrzec ogromnego wpływu jaki wywarły obce kultury na nasze dziedzictwo. Jednym z kształtujących to czynników było niewątpliwie położenie naszego państwa w środkowej Europie decydowało o pewnym pośrednictwie między wschodem a zachodem Europy.
Począwszy od II tysiąclecia p.n.e. przybywały do Europy ludy indoeuropejskie, które pozostawiły po sobie trwały ślad w postaci języków. Większość używanych w Europie języków jest pochodzenia indoeuropejskiego (greka, łacina, pochodne od niej języki romańskie, celtyckie, germańskie i słowiańskie). Również duży wpływ na kształtowanie się naszej świadomości kulturowej miała kultura hellenistyczna. Po dziś dzień postrzegamy piękno klasyfikując je według kanonów greckich.

Europa jest kontynentem, na który składają się liczne zróżnicowane państwa nie tylko pod względem religii czy gospodarki, ale również kultury. Pod pojęciem kultury rozumie się całokształt dorobku materialnego i duchowego danego państwa, który określa wszelkie modele zachowań ludzkich, obyczaje, dzieła sztuki itp. Mimo tak wielu różnic nie sposób zauważyć wpływu obcych kultur do naszego narodu.

Kultura rzymska w ciągu stuleci uległa wielu przemianom. Rzymianie byli początkowo mieszkańcami niewielkiego miasta-państwa. W miarę upływu czasu ich państwo bardzo się powiększyło, a oni sami zetknęli się z kulturami rozmaitych ludów. Były wśród nich kultury starsze i bardziej atrakcyjne od rzymskiej. Stąd też Rzymianie ulegli po części ich urokowi, lecz jednocześnie przetworzyli wyniesione z nich wątki, czyniąc z nich element oryginalny własnej kultury. Wielkie znaczenie dla rozwoju rzymskiej kultury miało zetknięcie ze stojącymi na wyższym poziomie rozwoju Etruskami i Grekami. Etruskowie wnieśli olbrzymi wkład w rozwój rzymskiej państwowości i religii. Natomiast Grecy zapoznali Rzymian z największymi zdobyczami kulturalnymi świata śródziemnomorskiego. Kultura grecka imponowała mieszkańcom Rzymu. W III i II w. p.n.e. do dobrego tonu należało znać nie tylko greckich poetów i filozofów, ale także posługiwać się językiem greckim. Rzymianie podziwiali dzieła greckiej sztuki i architektury, co oczywiście nie przeszkodziło im w podboju Grecji. Młodzież rzymska wyjeżdżała na studia do ośrodków nauki greckiej. Rzymianie interesowali się tymi działami filozofii, które obejmowały etykę, teorię państwa i społeczeństwa. Spośród systemów greckich najbliższa im była filozofia stoicka, jej surowa moralność i praktyczne wskazówki życia w społeczeństwie odpowiadały Rzymianom.

Pierwotna religia Rzymian, jak ich kultura była wytworem ludu rolników i pasterzy. W świecie rzymskich bogów dominowały bóstwa rolnicze oraz opiekuńcze domu (tzw. Lary i Penaty). W panteonie poczesne miejsce zajmowali Jowisz, Mars i Kwirynus. wie. Gdy Rzymianie zetknęli się bliżej z kulturą grecką dokonał się proces hellenizacji rzymskiego panteonu. Bogów rzymskich zaczęto utożsamiać z bogami greckimi. Gdy wojska rzymskie dotarły na Wschód zetknęły się tam z nowymi religiami. Szczególnie przyjęły się w Rzymie kulty irańskiego boga Mitry i egipskiej bogini Izydy. W trudnych chwilach społeczeństwo szukało pociechy u nowych, tajemniczych bogów. Podbój Palestyny spowodował, że w granicach cesarstwa znaleźli się także wyznawcy religii monoteistycznej – judaizmu.

Cywilizacja.

To stan rodzaju społeczeństwa w danym okresie historycznym uwarunkowany stopniem opanowania potrzeb przez człowieka , a więc ogół dóbr materialnych , środków i umiejętności produkcyjnych oraz instytucji społecznych w powiązaniu z wierzeniami , czyli światem duchowym człowieka .
Kultura
Tworzona dla człowieka i przez człowieka w ramach pewnej grupy społecznej , religijnej czy narodowej , owocem zachowań i działań człowieka są wytwory kultury : architektura i sztuki plastyczne , literatura , teatr , muzyka , film , radio , telewizja , ale także narzędzia i sprzęty użytku , obyczaje domowe i towarzyskie , nazwy etyczne i prawa , obrzędy liturgiczne i zwyczaje religijne .

Literatura jest częścią kultury i możemy ją tylko odbierać w pełni z zrozumieniem kulturalnych kontekstów ( całość tekstu , w którym znajduje się dany wyraz ) z jasną wizją okoliczności , które wpłynęły na kształt artystyczny danego dzieła z zrozumieniem dzieciństwa , z którego dane dzieło wyrasta . fundamentem kultury jest człowiek . Im bardziej wyższe i bardziej wysublimowane ( wyniosłe , szlachetne ) są jego dzieła tym wyższa jest kultura, którą tworzy człowieka.
Język polski należy do grupy języków słowiańskich , a wraz z nią do rodziny języków indoeuropejskich . W grupie języków słowiańskich bliższe językowi polskiemu były dorzecza ( dialekty ) lechickie ( również wymarłe dialekty : połabski , pomorski ) . Język ogólnonarodowy czyli odmiana kulturalna języka narodowego jest tą odmianą , która jest upowszechniana przez szkołę , administrację , literaturę , prasę – służy ona jako środek porozumiewania się we wszystkich dziedzinach wszystkich członków narodu . Język literacki , czyli pisemna odmiana języka ogólnego utożsamiany bywa z językiem literatury pięknej czyli ze stylem artystycznym . Powstanie języka literackiego jest trudne do ustalenia , istnieją spory uczonych na ten temat . Można przepuszczać , że już w pierwszej połowie XIX wieku istniał dobrze ukształtowany ponaddialektalny język , który możemy uważać za prototyp ogólnonarodowego języka literackiego.

Kultura jako całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, narodu bądź epoki zaznaczyła swą obecność także na ziemiach polskich, choć powstała ona nie tylko na swojej podstawowej, własnej i samodzielnie tworzącej się bazie, ale także na hellenistyczno - łacińsko- chrześcijańskiej.

W okresie baroku najwybitniejszym architektem był Tylman z Gomeren; dominowały formy rzymskiego baroku, później rokoka, przeniesionego z Francji i Saksonii (pałace w Warszawie, Radzyniu Podlaskim).Drugą połowę XIX w. cechował rozkwit realistyczno –romantycznego malarstwa historycznego (Matejko, Grottger), batalistycznego (J. Kossak).
Ludzie w/w doprowadzili do rozkwitu kultury i sztuki w naszej ojczyźnie. Wielu z nich kształciło się u mistrzów pochodzących z Włoch, Niemiec, Francji i opierało się na kulturze Wschodu i Zachodu. Jeden z ówczesnych artystów pisał „W mojej ojczyźnie nowy duch ogarnia poetów i artystów. Coraz uważniej zwracają oczy ku Ziemi, w naturze szukając wzorów dla swoich dzieł, w ludzkich myślach i sercach podniety. Studiują także stare greckie rzymskie księgi, uczą się na starożytnych posągach, jak zgodnie z naturą odtwarzać kształt ludzkiego ciała, radość i niepokój ludzkiego oblicza”.
Podczas tych wszystkich przemian powstawała także muzyka.

Od XVII w. istniały w Paryżu salony zbierające pisarzy i uczonych, później również urzędników i artystów wraz z mecenasami kultury. Inicjatorkami J organizatorkami ich były z zasady kobiety, wpierw ze sfer arystokratycznych, później — w miarę wzrostu handlu i przemysłu oraz w związku z przeniesieniem się dworu do Wersalu — z domów mieszczańskich. Zanim salon stał się instytucją banalną, stanowił przeciwwagę, nie tylko kulturalną, także polityczną, dla dworu królewskiego. Panowała tam znacznie luźniejsza etykieta i większa swoboda, zwłaszcza gdy wielu twórców idei oświecenia nie znajdowało aprobaty na dworze. W XVIII w. salony paryskie stanowiły już wzór dla całej Europy i na całą Europę swój wpływ wywierały; wystarczy wspomnieć edukację młodego Stanisława Augusta u madame Geoffrin.
Kobiety organizowały kulturę we Francji i z Francji, mężczyźni z Anglii. Tu twórców i mecenasów kultury łączyły organizacje wolnomularskie zwane lożami, które w XVII w. stawały się coraz bardziej ekskluzywnymi klubami, skupiającymi nie tylko budowniczych i magnackich inwestorów budowlanych, lecz również innych ludzi sztuki i snobistycznych ludzi interesu. Zarówno organizacja zwana wolnomularstwem, czyli masonerią, jak czysto brytyjski wynalazek snobizmu rozpowszechniły się szybko w całej Europie. Wolnomularstwo był u bezwyznaniowe, deistyczne (choć zdarzały się odłamy mistycyzujące i wyznawcy ateizmu), otoczone tajemnicą, ekskluzywne i głęboko przesiąknięte nową religią rozumu, oświecenia i tolerancji, dla której szerzenia położyło niemałe zasługi. Jego międzynarodowe znaczenie miało istotny wpływ na rozprzestrzenianie się nowych idei, zwłaszcza ze względu na łączącą wolnomularzy solidarność. Snobizm wywodził się z mniej szlachetnych cech natury ludzkiej, zmuszał mało kulturalnych dorobkiewiczów do udawania, iż są równi przedstawicielom starej arystokracji, ale ponieważ ta równość polegać miała na korzystaniu z dóbr kultury i na jej finansowaniu, miał istotne znaczenie dla rozwoju oświecenia europejskiego.

Podsumowując możemy stwierdzić, iż to właśnie kultura pozwala wytworzyć narodowi własne, indywidualne cechy, różniące je od innych państw i narodów. To właśnie ona stanowi o sile państwa. Niestety w dzisiejszych czasach ogromny i niestety często destrukcyjny wpływ na nasze dziedzictwo kulturowe i tradycje ma gwałtowna i często nachalna "amerykanizacja" naszych zachowań. Ze względu na szybki rozwój transportu i środków telekomunikacyjnych następuje szybkie zamazywanie różnic kulturowych. W dobie internetu świat staje się tzw. "globalną wioską". Uważam, że wkrótce powinniśmy się zastanowić czy kultura polska jest kulturą światową? Przyjęcie nas do struktur NATO oraz UE, ze względu na konieczność ogromnych dostosowań , może doprowadzić do całkowitego wymieszania i zaniedbania tradycji w obrębie Starego Świata.

Bibliografia:

Multimedialna Encyklopedia PWN
Geografia - Podręcznik dla szkoły średniej

Historia - Podręcznik dla szkoły średniej

Biblia

Internet (Kultura Francuska)