ZACHOWANIE RATOWNIKA WOBEC
POSZKODOWANEGO
wobec ofiary wypadku zachowuj życzliwą stanowczość, by mogła uwierzyć, że wiesz co robisz;
nie dopuszczaj do komentowania stanu poszkodowanych przez otaczających was ludzi;
staraj się wzbudzić do siebie zaufanie poszkodowanych;
mobilizuj ich siły psychiczne, przekonując, że wspólnie dacie sobie radę;
jeżeli to możliwe, pomniejszaj w ich świadomości doznane obrażenia, sugerując np., że "to tylko tak wygląda, w rzeczywistości nie jest źle".
Uważaj!
Przekazując informację o stanie ratowanych zawodowej służbie ratowniczej, rób to tak, by poszkodowany nie słyszał Twojego meldunku!
UWAŻAJ! NIEPRZYTOMNY SŁYSZY!
Błąd może mieć poważne konsekwencje. Osoba, którą przekonałeś, że doznała groźnych obrażeń, może się załamać i stwierdziwszy, "że czas umierać", zakodować sobie w psychice proces umierania.
Pamiętaj! Chcesz przetrwać sytuację zagrożenia życia, musisz posiadać:
zdolność do koncentracji umysłowej;
zdolność do improwizowania;
wiarę we własne siły;
umiejętność przystosowania się do sytuacji;
zdolność do zachowania spokoju;
zdolność do trwania w optymizmie.
Każda osoba znajdująca się w pobliżu miejsca wypadku powinna udzielić wszelkiej możliwej pomocy jego ofiarom o ile nie zagraża to jej życiu. Pojęcia tego nie można ograniczać tylko do wezwania karetki pogotowia, bo jej dojazd z różnych przyczyn trwać może zbyt długo w stosunku do czasu w jakim można uratować ofiarę wypadku. Od czasu zatrzymania krążenia i oddechu do czasu bezpowrotnego obumarcia najbardziej wrażliwej na niedotlenienie tkanki, jaką jest tkanka mózgowa, upływa 4-5 minut.