SLECHTA VLADIMIR

Projekt Berserker

VLADIMIR SLECHTA

Przełożył Michał Górny

2010

–Jasne. Fink wynegocjował rozejm do rana, może to i była jego zasługa. Rano baron znowu wysłał do Thilemanna negocjatora. Herold wjechał do rzeki, a Thilemann kazał go zabić. –Znaczy, co? Baron miał dwóch heroldów?

–Nie. Miał tylko Finka. W tym brodzie zastrzelili kogo innego. Fink zaraz potem prowadził natarcie przez rzekę.

–Natarcie? W takiej sytuacji? Nie bardzo to widzę…

–Nic specjalnego. Fink i może z piętnastu Wilków od Lynxa, do tego ze trzydziestu piechurów barona. Wszyscy poza Finkiem zginęli w ciągu pierwszych trzech minut.

–Dalej! Co było dalej?

–Wszyscy wiecie, co było dalej! Opowiadają o tym niestworzone historie i wygląda na to że to wszystko prawda. Pancerni jeźdźcy Thilemanna wpadli w bród, a Fink pod brzuchami ich koni przedostał się na tyły i tam zabijał, zabijał, zabijał. Gdzie się pojawił, to jakby między ludźmi przeszedł anioł śmierci. Brał po zabitych konie i broń. Nie mogli się go pozbyć. I tak to trwało jakieś dwadzieścia minut. Potem jeźdźcy Thilemanna, co byli bliżej Gowerego, zaczęli spieprzać. Uciekali na wszystkie strony, wjeżdżali w bród, nie dbając o osłonę, woda spychała ich aż do wodospadów. Inni jechali do tylnych szeregów, które szły w stronę rzeki. Podobno to wyglądało jak lawina, natarcie zamieniło się w ucieczkę. Chaos i zagłada. A potem baron uderzył jeszcze raz. I zrobił z Thilemanna mokrą plamę.

Prolog

Miano bojowe

Chłopiec nazywał się Gouvernet Fink. Nie potępiam go za te wszystkie straszne rzeczy, które ma na sumieniu. Nikt nie może być pewien, jak by się na jego miejscu zachował wtedy nad Laramisą.

Nie miał jeszcze dwudziestu pięciu lat, gdy pojawiał się u boku wodzów na czele wielkich armii. Kiedy indziej przebijał się przez pustkowia jako szeregowy członek zdziesiątkowanego w walce, wycofującego się oddziału. Marzł w okopach zasypanych śniegiem. Wyjeżdżał na spotkanie lufom karabinów gotowych do strzału, napiętym kuszom, łukom o cięciwach nerwowo drżących w spoconych rękach. Nie znał strachu. Wesoły, optymista, świetny kumpel. Miał wszystkie zalety, jakie można sobie wyobrazić. Zaczynał być znany.

Nazywali go Gowery Zięba, to było jego miano bojowe. Lubił je.

Nie, nigdy przedtem nie miał broni w ręku. Jego narzędziami pracy było słowo i biała flaga. Był heroldem, negocjatorem. Pojawiał się przed armią i negocjował warunki pokoju, wojny, kapitulacji. Nieraz patrzył śmierci w oczy, wiele razy był ranny. Ale nic go nie zmusiło do zabijania.

Żal mi go, gdy sobie przypominam, jak leżał na brzegu Laramisy, podziurawiony strzałami, pocięty klingami jeźdźców Thilemanna. Czasem myślę, że lepiej by było, gdyby tam umarł. Kiedy indziej cieszę się, że przeżył.

Że przeżyłem.

Bo to ja jestem Gouvernet Fink, dla przyjaciół (o ile takowych mam) Gowery Zięba. Ale moje nom de guerre, miano bojowe, brzmi inaczej. Gowery z Laramisy. Niestety.

Wspominam tego chłopaka, jakim był w przeddzień bitwy o bród, i nijak nie mogę przyjąć do wiadomości, że to byłem ja. Ja powstałem potem. Nazajutrz rano. A było to tak…

* * *

Musiałem chwilę poczekać, aż zrobią dla mnie przerwę w zasieku z zaostrzonych tyczek świerkowych. Zapach żywicy ze świeżo ściętych drzew wiercił w nozdrzach. Gdzieś z oddali dochodziły krzyki drapieżnych ptaków goniących się nad szczytami Alp Tyrgańskich. Żołnierze mieli na sobie plastikowe pancerze w panterkę, obwieszone taśmami do karabinów maszynowych. Zarośnięci, o pogrubiałych, znużonych rysach twarzy, z których długotrwałe deszcze wypłukały wszelkie kolory życia. Próbowałem ocenić ich uzbrojenie, morale, ducha bojowego. Oczywiście te taśmy, sprzężone lufy karabinu maszynowego Franzoni sterczące tuż obok spod niedbałego kamuflażu – to wszystko było przedstawienie na mój użytek. Zanim dojadę nad Laramisę, kaem znajdzie się na innej pozycji.

Byli zmęczeni. Pościg za naszymi oddziałami trwał za długo – tydzień i jeszcze dwa dni, ciągle na zimnie i w deszczu. Z ich twarzy wyczytałem zacięty upór zawodowców wojny, chcących pokazać, wbrew wszystkiemu, co się dzieje dookoła, że znają się na swojej robocie. Nie wróżyło to nic dobrego baronowi von Ogilvy’emu i jego ludziom. W tym mnie.

Młodziak z pagonami kapitana, który przyprowadził mnie tu ze sztabu Thilemanna, wskazał mi odblokowaną drogę.

–Czekamy tu na ciebie o świcie, heroldzie. Na ciebie i barona. Na was dwóch i oświadczenie o kapitulacji. Jeśli pojawisz się sam, nie żyjesz.

Pokręcił przy tym głową dla podkreślenia, jak bardzo mu się nie podoba perspektywa mojego przyjścia w pojedynkę.

Wskoczyłem na siodło gniadej klaczy. Machnąłem im ręką na pożegnanie. Laramisa szumiała jakieś ćwierć mili ode mnie, w wodzie odbijały się ostatnie promienie zachodzącego słońca. Zaraz schowa się za skaliste szczyty, zacznie się długi, niespieszny zmierzch.

–Wreszcie przestało padać – powiedziałem do siebie półgłosem, ostrożnie kierując konia w stronę brodu. – Wreszcie będzie lato. Ale ja tego już nie zobaczę i paru innych gości też nie.

Powiedziałem to po lombardzku, starając się naśladować charakterystyczny akcent Thilemanna. Uśmiechnąłem się do siebie. Czułem się jak chłopiec, któremu właśnie skończył się rok szkolny i zaczynają wakacje. Faktycznie, coś się kończyło. Moje życie. I życie ludzi barona. Doskonale sobie z tego zdawałem sprawę.

Mam parę zdjęć z tych czasów. Patrzy z nich szeroka, ufna twarz bez jednej zmarszczki. Dziewczyny mówiły, że ładna. Oczy zielone jak szkło butelek, które chłopi czasem znajdują podczas orki. Strzygłem się wtedy krótko, na długość zębów grzebienia. Nosiłem samodziałowe poncho, ciemnoczerwone, z naszytymi białymi gołębiami i złotymi palemkami. Te znaki są znakiem heroldów, podobnie jak czerwony kolor, ale zwykle noszą oni czerwone płaszcze lub używają czerwonych chorągwi. Poncho nosiłem tylko ja, Gowery Fink, znany w pewnych kręgach jako Zięba.

Kobyła weszła do wody i zatrzymała się. Nie miała ochoty moczyć brzucha w zimnej, rwącej rzece. Kiedy stuknąłem ją lekko obcasami w słabiznę, zrozumiała, że nie ma innego wyjścia. Ruszyła naprzód, ostrożnie wyszukując sobie drogę na kamienistym dnie. Lodowata woda moczyła brzegi poncho, chlapała na czarne skórzane spodnie, trochę też nalało mi się do wysokich sznurowanych butów.

Wszystko mi jedno, czy mam buty całe,

Czy bez podeszwy, czy numery trzy za małe…

–zaśpiewałem cicho. Tym razem przeszedłem na niemiecki. Potem, dalej jadąc w poprzek Laramisy, śpiewałem tę piosenkę w różnych językach Cesarstwa i w różnych tonacjach.

Wszystko mi jedno, czy mam buty całe…

Kiedyś to miejsce nazywało się Krahenbrück – Wroni Most. Było tu miasto, a w mieście most. Nawet kilka mostów. Ale to było dawno. Jedyną pamiątkę po tych mostach stanowił szereg kamiennych filarów w poprzek koryta rzeki. Z miasta nie zostało nic.

Ptaki dalej goniły się nad zielonymi szczytami gór.

–Co się z tobą działo?! – zagrzmiał niski głos z bliskiego już brzegu. – Ciebie to po śmierć posłać! Wszyscy na ciebie czekają i już się robią mocno nerwowi!

Dno Laramisy stało się grząskie. Przynagliłem kobyłę do szybszej jazdy. Trzech żołnierzy w kamuflażu odróżniłem od otaczającego podłoża dopiero, kiedy odskoczyli klaczy spod kopyt.

–Jak jest? – spytał jeden z nich.

–Dupa – odparłem krótko. – Dupa blada. I do tego zbita.

Klacz człapała spokojnie drogą pod górę, a moim oczom ukazywali się kolejni żołnierze, uzbrojeni przeważnie w karabinki, maczety, szturmowe pistolety, w kamizelkach kuloodpornych i hełmach z przyłbicami.

Jeszcze parę migawek z moich wspomnień. Misiowaty facet o krótkich włosach starannie odważa czarny proch i wsypuje do kartonowych gilz. Obok niego, z głową na kolanach, śpi jego kolega, w ręce ma kompozytowy łuk, a obok niego tkwi w ziemi dziesięć strzał zrobionych z plastikowych rurek. Sześciu zmokniętych chłopaków pilnuje zwalisty sierżant w baranim kożuchu narzuconym na ramiona. Dryblas z tatuowaną twarzą niedbale ćwiczy szermierkę rycerskim mieczem.

Smętne resztki trzytysięcznej armii barona, którą dziewięć dni wstecz Thilemann rozbił w puch jakieś sto kilometrów na południe stąd. Bitwa nad Reggenz stała się przysłowiowa, jako przykład zwycięstwa pancerza nad pociskiem. Przewagę liczebną mieliśmy my. O takich karabinach, jakie u nas mieli wszyscy piechurzy, tamci mogli tylko marzyć. A jednak Thilemann zaatakował. Najważniejszą siłę uderzeniową swojej armii – mniej więcej dwustu ludzi – wyposażył w pełne pancerze plastikowe, podobniejsze do skafandrów niż do zbroi. Nasi wpakowali w nich parę tysięcy nabojów po półtorej marki za sztukę, a im to nie przeszkodziło, mimo ostrzału, podejść na parę metrów do naszej pierwszej linii obrony.

Tych dwustu „nurków” Thilemann uzbroił w powtarzalne śrutówki, a każda miała w magazynku sześć nabojów z grubym śrutem. Taka zabawka potrafi urwać rękę przy barku albo nogę w biodrze. A całą ochronę naszych chłopców stanowiły kamizelki kuloodporne i przyłbice.

Uszedłem z życiem tylko dzięki temu, że znalazłem się na lewym skrzydle, które osłaniał Christopher Lynx. Każdy wie, że lamelkowa struktura pancerzy indywidualnych, doskonale chroniąca przed ostrzałem z broni palnej (z karabinem maszynowym włącznie), przed stalowym grotem strzały z łuku chroni w takim stopniu jak skarpetka przed igłą. Sześćdziesięciu harcowników Lynxa – ściśle biorąc, ich kompozytowe łuki – kilka razy pod rząd odparło ataki zabijaków Thilemanna, dając baronowi szansę uratowania tego, co zostało z lewego skrzydła, i wycofania na z góry upatrzone pozycje.

Drogę do morza – i do promów kotwiczących o parę mil od brzegu – mieliśmy odciętą. Pozostało jedno wyjście – skierować się w stronę Alp. To nie był dobry pomysł.

Dziewięć dni cofaliśmy się górskimi dolinami, gramoliliśmy po skalach. Szliśmy przez tereny niegdyś gęsto zaludnione, o które jednak toczyły się ciężkie walki w czasie wojny zwanej drugą energetyczną. Linie komunikacyjne przestały istnieć – zostały zasypane tunele, zrujnowane mosty, wspaniałe niegdyś autostrady pokryte lejami po bombach. Resztę załatwiła natura – woda, wiatr, korzenie drzew rozsadzające asfalt i mury domów.

Dlaczego opowiadam o drugiej energetycznej? Że co, że to dawne dzieje? Oj, gdybyście tam wtedy byli z nami, zaraz byście zmienili zdanie. Dwa razy wpakowaliśmy się na stare pola minowe. Te miny leżały w ziemi co najmniej od wyżej wymienionej ostatniej wielkiej wojny, czyli co najmniej dwieście pięćdziesiąt lat, ale działały bez zarzutu. Dobra, germańska robota. Albo może galijska…

Mniejsza o to. W górze drzewa, w ziemi miny, a pośrodku wy. I nie wiecie, czy jesteście na brzegu pola minowego, czy właśnie w samym środku. Oba te pola przyniosły nam poważne straty w ludziach i z obu wydostaliśmy się metodą pchania przodem koni, co bardzo zredukowało pogłowie zwierząt.

Przez cały ten czas padał deszcz. Co gorsza Thilemann, zamiast wyprawić wielką imprezę dla uczczenia wspaniałego zwycięstwa, ruszył w pościg. Może myślał, że nas dorwie w ciągu jednego czy dwóch dni i wyrżnie – chciał robotę wykonać do końca. Później, jakeśmy mu się wymknęli, dostał na tym punkcie obsesji.

Mieliśmy lepszą manewrowość od jego tysiącosobowej armii. Po pierwsze, było nas trzy setki z groszami, a po wtóre, strach dodawał nam sił. Natomiast Thilemann był w tej wygodnej sytuacji, że myśmy brnęli po omacku przez nieznany teren, a on szedł trasą przetartą przez nas. Trwało to dziewięć dni, aż wreszcie dokonaliśmy rzeczy niemożliwej – przez pustkowia dopchaliśmy się aż do brodu na Laramisie. Od bezpiecznego terenu dzieliło nas pół dnia marszu, i to po znanych drogach. Nasz kraj. To znaczy nie dosłownie mój, ale człowieka, dla którego pracowałem – barona von Ogilvy’ego. Tylko przekroczyć Laramisę – zostałoby sześć, w porywach siedem godzin marszu do Gartzu, nieobronnego miasta bez stałego garnizonu.

Przeprowadziliśmy Thilemanna przez Alpy Tyrgańskie, a jako nagrodę za wytrwałość podaliśmy mu Gartz na talerzu…

Byłem jednym z ostatnich atutów barona, który ogólnie miał w karcie same blotki. Może gdzieś się zaplątał jakiś walet. I w efekcie właśnie teraz jechałem powoli pod górkę na swojej rudawej klaczy imieniem Bułeczka, żeby powiedzieć baronowi, co usłyszałem od Thilemanna.

W górze, spośród naprędce zbudowanych fortyfikacji buchały obłoki pary – żołnierze przytrzymywali tłok w kotle. Gdyby mi o tym mówiono kiedy indziej i gdzie indziej, umarłbym ze śmiechu: Wasyl Schaeffer, nadworny technolog barona, gdzieś kupił za ciężkie pieniądze rysunki rzekomo skopiowane z oryginalnych projektów Leonarda da Vinci. Genialny wynalazca, który jako pierwszy przewidział teoretycznie i narysował skrzydło delta, akwalung i helikopter, wymyślił też ustrojstwo, po którym Yasil dużo sobie obiecuje: działo parowe.

Działo parowe! Śmiech na sali? Możliwe. Ale dowódcy barona za wszelką cenę chcieli mieć ciężką broń. Jakąkolwiek. Bardzo jestem ciekaw, jak to urządzenie będzie działało, i z głębokim żalem zawiadamiam, że o tym nikomu nie opowiem.

Bunkier dowodzenia stał na polanie mniej więcej milę orgońską od Laramisy. Został zbudowany sposobem uproszczonym – żołnierze nakładli na skały pni świerków i przykryli je gliną. Trzy ściany bunkra stanowił dolomitowy masyw, a czwartą – tam, gdzie przedtem biegła ścieżka – wał z gliny. Rynnę, w której zbudowano bunkier, wyżłobiły deszcze – można było w ciemno założyć, że jak trochę popada, to woda zabierze stąd barona z całą obstawą.

Przed bunkrem stało ze trzydziestu ludzi. Warta pilnująca, żeby nikt się tu nie zbliżał, i Wilki od Christophera Lynxa, którym nikt nie miał odwagi powiedzieć, żeby sobie poszli. Wkoło ostry zapach ciepłych strumieni tryskających na skalne ściany.

Zeskoczyłem z konia, rzuciłem wodze jednemu z wartowników i wszedłem do bunkra. Dym papierosowy gryzł w oczy.

–Fink! – usłyszałem grzmiący głos barona Ogilvy’ego. – Co się z tobą działo? Już myślałem, że Thilemann odeśle nam twoją głowę przy pomocy katapulty!

Baron był niewysoki, o szerokich barkach. Ze względu na niezbyt proporcjonalną budowę nazywano go za plecami Krasnalem. Wyglądał na czterdzieści parę lat i rzeczywiście tyle miał. Szeroka, ogorzała, żabia twarz. Nosił sfatygowany plastikowy pancerz, specjalnie dobrany do jego nietypowych wymiarów, a przez spoiny na łokciach i barkach prześwitywał poszarpany wełniany sweter. Ochraniacze nóg przynitowano do panterkowych spodni. Widać było, że cały drży – trudno powiedzieć, z zimna i zmęczenia czy z nerwów.

–No, to czego chce ta ślepa uliczka ewolucji?

–A czego może chcieć? – uśmiechnąłem się. – Kapitulacji. Bezwarunkowej. Jutro o świcie.

–Cooo?! – zaryczał baron. – I o tym żeś z nim tyle gadał? Powiedziałeś mu, żeby wyznaczył cenę za to, że się wycofa? Że jutro wieczorem może tu mieć muły objuczone złotem? Rozmawiałeś z nim o liczbie koni, bydła, niewolników? – głos mu się trochę zmienił.

Dwaj podporucznicy w milczeniu palili mocne, ręcznie nabijane papierosy. Dym kłębił się leniwie pod stropem ciasnego pomieszczenia i powoli odpływał do otworów między belkami stropu, przez które do wnętrza dostawało się nieco światła gasnącego dnia. W żaden sposób nie zareagowali na krzyk barona. W bunkrze był jednak jeszcze jeden człowiek.

–Mówiłem, fe na to nie pójdzie, panie baronie – roześmiał się. – Musiałby upafć na głowę. Jak się nie poddamy, wdepfe nas w ziemię.

Nie był to nikt z ludzi barona. Wysoki, w czarnej plastikowej zbroi wzorowanej na zbrojach starożytnych herosów. Na ramionach miał ciemnoniebieski rycerski płaszcz, włosy byle jak przystrzyżone poniżej uszu. Miał niecałe trzydzieści lat, ale o tym wiedzieli tylko ci, co go dobrze znali. Z twarzy nie dawało się odgadnąć wieku. Jeżeli to, co miał, można było nazwać twarzą. Od czoła po brodę skórę pokrywał mu czerwono-żółto-czarny tatuaż. Ruda szczecina w czarne cętki. Surowy, chytry pysk rysia.

W warunkach bojowych taki tatuaż to dobra rzecz. Przeciwnik boi się na zapas. Może rozsądnie przypuszczać, że ktoś, kto tak okrutnie obchodzi się z własną twarzą, nie będzie miał względów dla nikogo i dla niczego.

Człowiek o twarzy rysia nazywał się (jeśli to było jego prawdziwe nazwisko) Christopher Lynx. Mówił dość dziwnie, zamiast spółgłosek świszczących pojawiał się osobliwy dźwięk, coś pośredniego między F i W. Powodem była zajęcza warga. Mógł pochodzić z Westfalii, tam jest to często wadą dziedziczną.

–Zamknij się, Lynx! – ryknął baron. – Fink! To ma być skutek waszej mediacji? Poddać się i dać się wyrżnąć to mogliśmy już pod Reggenz!

–Thilemann zobowiązał się – rzekłem zmęczonym głosem – że jeśli się poddamy, nie pozwoli żołnierzom plądrować miasta.

–Zobowiązał się! Może jeszcze uważasz, że mówił poważnie? Albo że jest w stanie powstrzymać tych swoich rezunów? Znam go, ciula, taki sam dobry jak oni, założę się o każde pieniądze, że już pod Reggenz im obiecał baby i piwo w Gartzu… – Baron zamilkł na chwilę. Koniec końców chodziło o jego piwo, a owe baby były jego poddanymi. – Czas! – powiedział z błyskiem w oczach. – Ten złamas zostawił nam całą noc. Dlaczego? Dlaczego nie atakuje teraz? Przecież mógł sobie wyliczyć, że posłaliśmy po pomoc do Gartzu i jutro koło południa przyjdzie odsiecz!

–Jutro koło południa – zaszeleścił Christopher Lynx – nasze trupy będą płynąć Laramisą w stronę wodospadów.

–Jak pan myśli, panie Fink? – zwrócił się do mnie, swoim zwyczajem raz mówiąc mi per ty, a raz per pan. – Dlaczego dał nam spokój, czas na okopanie się? Tak na twój gust, dlaczego jeszcze nie zaatakował? Może to całe ultimatum to pic na wodę, poczeka, aż się ściemni, a potem… – Strzelił palcami.

–Na mój gust – wzruszyłem ramionami – armia Thilemanna rozciągnęła się w marszu i to, co tu jest, to są czołowe oddziały. Myślę, że Thilemann trochę się bał, że przejdziecie z powrotem przez Laramisę i uderzycie na niego, zanim tu dojdą jego główne siły. Pewnie dlatego tak długo ze mną rozmawiał – wiedział, że dopóki rozmowy trwają, pan będzie czekał z nadzieją na drugim brzegu. Wypuścił mnie dopiero, jak się poczuł silniejszy.

–Znaczy… Pan myśli… A! Mogliśmy cofnąć się za Laramisę i zabić Thilemanna. Faktycznie, gdyby Thilemann zginął, to… Szlag! Przepuściliśmy niezłą okazję!

Pod baronem ugięły się nogi. Opadł na drewniany fotel obrotowy. Fotel był dla niego czymś w rodzaju talizmanu. Siedząc w nim, wydawał rozkazy, wbijał w mapę chorągiewki przed przegraną bitwą pod Reggenz. Potem juczne zwierzęta i piechurzy taszczyli ten mebel przez góry, choć musieliśmy pozbyć się cenniejszego sprzętu. Baron chyba sobie uroił, że jego wyczerpani, głodni żołnierze w końcu uznają fotel za karabin maszynowy, bo wygląda podobnie (no, aż tak łudząco podobny to on nie był), co wzmocni ich ducha bojowego.

–I co jeszcze? Co ci jeszcze pokazali?

–Najemnicy Thilemanna byli obwieszeni taśmami z amunicją jak choinki, ale ta amunicja nie pasowała ani do ich karabinów, ani do cekaemu Franzoniego, który mi nieznacznie pokazali. Wnoszę z tego, że tabory Thilemanna zostały porządnie w tyle.

–Mamy szansę! – wykrzyknął Lynx. – Atakujemy! Standardowo, między drugą a trzecią rano!

–Sukin że ty syn, aż sam się dziwię, jak cię dobrze znam! – ryknął wściekle baron von Ogilvy, obrzucając Christophera Lynxa spojrzeniem mordercy. – Dobrześ to sobie wykombinował! Przelecisz ze swoimi jeźdźcami przez Laramisę i za chwilę będziecie w taborach Thilemanna, zabijając wszystko, co się rusza. I wszystko pięknie, tylko moich piechurów karabiny Thilemanna zmiotą, zanim się znajdą w połowie rzeki. Wy pohulacie w taborach, stwierdzicie, że moi ludzie już odpłynęli Laramisą, i pozostanie wam tylko przebić się w jakieś bezpieczne okolice!

Rozwalił się na fotelu i zamilkł na parę minut, najwidoczniej próbując ochłonąć.

–Zostaniemy i będziemy bronić brodu – powiedział dobitnie.

–Nie jesteśmy w stanie go obronić! – parsknął Lynx.

–Wiem o tym. – Baron skinął głową.

–No to w takim razie, po co?! – wykrzyknął Lynx. – Mamy się dać pozabijać?

–Już przepadło – wycedził baron, patrząc mu w oczy. – Przystałeś do nas – dodał z naciskiem – i zostaniesz z nami do końca.

Drżał jeszcze, ale chyba już emocje z niego trochę opadły.

Christopher Lynx wahał się przez chwilę, ale potem kiwnął głową.

–Zostanę do końca.

Na żabim obliczu barona wykwitł brzydki uśmiech.

–Bardzo mnie cieszy, żeśmy to sobie wyjaśnili. Lubię jasne sytuacje – oświadczył. – Jeśli w ogóle dojdzie do walki, to koniec z nami. Możemy tylko liczyć na cud. Chociażby – że dzicy zejdą z gór i przyłączą się do nas. Może w nocy przyjdzie burza i rzeka przybierze. Bo jeśli Thilemann przejdzie przez Laramisę, nic mu nie przeszkodzi wkroczyć do Gartzu. A wtedy z miasta zostanie trochę dymiących ruin i kupa trupów.

Oparł łokcie o poręcze fotela i podparł brodę pięściami.

–Co Thilemann marudzi o kapitulacji?

–Żebyśmy się stawili o świcie – odparłem. – Pan baron i ja. Jak bracia.

–W porządku. – Baron kiwnął głową. – Pojedziesz tam. Wszyscy mówią, że jesteś mistrzem w swoim fachu, nie ma lepszego negocjatora od ciebie – masz okazję, żeby się wykazać. Będziesz negocjować. Na zwłokę.

Zrobiło mi się jednocześnie zimno i gorąco.

–Ależ panie baronie! Jeśli pojadę sam, to nawet nie przejadę przez Laramisę, zastrzelą mnie po drodze!

–Nonsens! – obruszył się baron. – Thilemann to barbarzyńca, owszem, ale nawet on nie pozwoli zabić herolda. Nie widzisz, że daję ci szansę ujścia z życiem? Będziesz się z obozu Thilemanna przyglądał, jak nas tu jego rezuny mordują!

–Na jedno wychodzi. – Wzruszyłem ramionami. – Tak czy owak, nie żyję. Pojadę sam, to pomyśli, że jestem obwieszony dynamitem i wysadzę się w powietrze razem z nimi. Nie dopuści mnie do siebie, panie baronie! – upierałem się. – Proszę mi dać karabin, będę walczył razem z pana piechurami. Zawsze jednego żołnierza więcej!

Twarz barona pociemniała na tyle, na ile to przy jego cerze było możliwe.

–Ja tu dowodzę! – warknął, dla podkreślenia wagi swoich słów waląc pięścią w poręcz fotela. – Jutro o świcie wyruszasz. Wymyśl jakieś bajki, które opowiesz Thilemannowi. Odmaszerować!

Rozejrzałem się po izbie. Podporucznicy palili papierosy i patrzyli przed siebie, jakbym był przezroczysty. Dla nich nie istniałem. Christopher Lynx wykrzywił twarz w czymś, co miało być przyjaznym uśmiechem.

Przełknąłem wielką gulę w gardle, ukłoniłem się nieznacznie baronowi i wyszedłem z bunkra. Przed bunkrem, nie przejmując się wartą, zebrało się z pięćdziesięciu żołnierzy. Piechurzy barona w ubłoconych sukiennych mundurach, w kamizelkach przetartych aż do kompozytowych wkładek. Wilki Lynxa, wysocy, w niejednolitych zbrojach dobranych wedle indywidualnego gustu z uzbrojenia różnych armii, wszyscy z tatuażami na twarzach.

–I co? – spytał dziobaty kapral.

–I pstro – roześmiałem się. – Zostajemy tutaj. Na stałe.

–Zabiją… Wszystkich zabiją… – szepnął chudy małolat w za dużym mundurze, raczej do siebie niż do nas.

Wysoki osiłek z kamuflażem wytatuowanym bezpośrednio na twarzy klepnął go w ramię.

–Zamknij się, dzieciątko! Może i ty będziesz jutro gryzł ziemię, ale my, Wilki Chrisa Lynxa, się nie damy! Przebijemy się, jak zawsze!

Wziąłem kobyłę za uzdę i ruszyłem dalej ścieżką. Za mną panowała cisza. Milczenie żołnierzy, którzy wiedzą, że jutro zginą. Człapałem po szerokiej, prostej drodze, miejscami zarośniętej trawą, z wysepkami starego asfaltu. W przemoczonych butach za każdym krokiem chlupała mi woda.

Niebo w górze ściemniało już niemal do granatu, ale gwiazdy jeszcze się nie pojawiły. Drapieżne ptaki darły się w dalszym ciągu. Z lewej strony ciągnęły się nad ziemią smugi dymu. Skierowałem się w ich stronę.

Po chwili doszedłem do miejsca, w którym wśród skał stało kilka spiczastych namiotów. Szare płótno zlewało się z otoczeniem. Przed jednym z namiotów siedziała na kamieniu ładna dziewczyna w oficerskiej bluzie i długiej niebieskiej spódnicy. Właśnie zaglądała do garnka nad niewielkim ogniskiem.

Aga.

Miała siedemnaście lat i ochotę na mnie.

–Zięba – odezwała się. – Jesteś wreszcie… Nie było cię od południa. Załatwiłeś coś?

–Rozejm do rana – odrzekłem. Rozsiodłałem kobyłkę i przykryłem derką. – Nie wiem, czy to moja zasługa – dodałem.

Usiadłem na kamieniu i z trudem ściągnąłem przemoczone buty. Wystawiłem mokre nogi przed siebie, susząc je w cieple ogniska. Dziewczyna patrzyła na mnie w milczeniu. Wreszcie woda w czajniku zaczęła się gotować. Agnes zalała nią herbatę w garnku, posłodziła, zamieszała łyżką.

–Trzymaj – podała mi garnek. – Pij. Toż ty się cały trzęsiesz. Buty całkiem przemoczone?

–Wszystko mi jedno – zanuciłem – czy mam buty całe…

Spojrzała mi w oczy.

–Bardzo napaleni? – spytała. – Ci od Thilemanna?

–Daj spokój – jęknąłem. – W życiu nie widziałem takich napalonych wojaków… No nic, Aga, trzeba się pożegnać. Na ciebie już czas. To, co tu się będzie działo jutro od rana, nie będzie odpowiednie dla małych dziewczynek.

Obrzuciła mnie posępnym spojrzeniem.

Ładna, dzielna dziewczyna. Miała siedemnaście lat i wiedziała o życiu wszystko, a przynajmniej tak uważała. Córka podoficera, spędziła życie w wojskowych obozach. Wybrała sobie mnie, herolda – i miała nadzieję, że ją stąd zabiorę gdzieś do innego świata. A teraz nie chciała mnie zostawić.

–O nie, nie, kolego, tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. Zostaję z tobą. Do końca.

–Koniec każdy ma swój. Ja też będę miał swój, taki malutki, w sam raz na jedną osobę. Dla nikogo innego tam miejsca nie ma. Nie ma rady, musisz spadać. Weź Bułeczkę. Znam ją dłużej niż ciebie i nie chcę, żeby ją ktoś skrzywdził.

–A ty?

–A ja robię za desant na tamtym świecie. Będę tam przed innymi, przygotuję im miejsce.

–Znaczy, co?

–Znaczy, to – roześmiałem się. – Krasnal sobie wymyślił, żebym jutro od rana dalej negocjował z Thilemannem. Grał na zwłokę. Sęk w tym, że tamci żadnych negocjacji jutro nie przewidują. Zastrzelą mnie, zanim do nich dotrę, prawdopodobnie gdzieś w połowie Laramisy. A potem się zacznie impreza.

Usiadła znowu na kamieniu, nadal trzymając w ręce garnek z herbatą, który jakoś zapomniałem od niej wziąć.

–Aha. Dasz się zabić. Baron się da zabić. Tym razem może nawet przyjdzie kreska na tego całego kotołaka. Bo wolicie zginąć, stojąc…

Wlazłem na czworakach do naszego maleńkiego namiotu.

–Coś koło tego. Aga, nie widziałaś tu gdzieś flaszki? Miałem jeszcze ćwiartkę wódki…

Postawiła garnek na kamieniu. Trochę krzywo. Spadł, uderzył o skałę, herbata się wylała. Wystawiłem głowę z namiotu, żeby zobaczyć, co się stało.

Aga przyklękła i przytuliła się do mnie.

–Zięba… Gowery… kocham cię. Chcę chociaż tę ostatnią noc spędzić z tobą. Chciałabym mieć po tobie pamiątkę. Twoje dziecko. Chłopca jak ty. Będziemy się kochać, a potem pojadę.

Wyciągnąłem z namiotu tobołek z rzeczami dziewczyny.

–Kobieto, czyś ty na głowę upadła? Nic z tego nie będzie. Niech do ciebie dotrze, że ja umieram ze strachu. Mnie się z tego strachu chce rzygać, a nie kochać. Dam teraz w banię i jakoś przeżyję tę cholerną noc. Rano już będę dobry.

Wstałem i znowu osiodłałem Bułeczkę. Aga stała nad swoim tobołkiem. Podniosłem go z ziemi i powiesiłem na łęku siodła.

–Jedź. Jedź już.

Znowu mnie objęła, pocałowała na pożegnanie.

–Gowery, nie masz pojęcia, jak cię kocham…

Zręcznie wskoczyła na siodło. Długa spódnica nie przeszkodziła jej w tym zupełnie. To była spódnica uszyta właśnie do jazdy. Spłynęła na strzemiona jak wodospad.

Dziewczyna zawinęła koniem, kierując go w stronę wydeptanej drogi prowadzącej do wielkiego miasta Gartz i jeszcze dalej. Patrzyłem za Agą i Bułeczką, aż rozpłynęły się w zapadającej ciemności.

–Było jej powiedzieć, żeby się pospieszyła – usłyszałem. – Konnica Thilemanna jutro pójdzie jak burza.

Obejrzałem się. Stał za mną ktoś od Lynxa. Wysoki, jak oni wszyscy, w stalowo-plastikowym pancerzu na miarę, kunsztownie zdobionym. Ochraniacze ścięgien i łokci, jakby dla kontrastu, były seryjnej produkcji i to raczej z tych tańszych. Natomiast tatuażu nie dałoby się pomylić z żadnym innym: kolorowe ptasie skrzydła rozpostarte na kościach policzkowych.

Bez słowa wyciągnąłem do niego rękę, w której trzymałem butelkę. Wziął, pociągnął z umiarem.

–Dzięki… Wiesz, tak se myślę, że nam tu kiedyś pomnik postawią. Będzie na nim napisane coś mniej więcej takiego: Przechodniu, powiedz w Gartzu, żeśmy tu wszyscy polegli, bo… bo nic sensowniejszego nam nie przyszło do głowy.

–Coś kolo tego – skinąłem głową. – Wierni swym prawom i takie tam.

Znad horyzontu wypłynęło na niebo pierwsze miasto orbitalne.

* * *

Nad ranem miałem dziwny sen. Zaczyna się rozwidniać. Gwiazdy jeszcze świecą, ale tych najsłabszych już nie widać. Tu i tam, jak martwe oczy ryby, lśnią ostrym światłem mniejsze miasta orbitalne. Coda i, kosmiczny olbrzym, stoi prawie w zenicie. Z odległości tysięcy kilometrów wyraźnie widać logo Imperium Techniki S.A. Miasto wygląda, jakby mniej więcej jedną trzecią bryły ucięto toporem bojowym.

Za chwilę, no, może za godzinę słońce oświetli umarłe lasy na szczytach Alp Tyrgańskich. Tu i tam wśród namiotów błyskają ogniska wartowników. Przy jednym z nich siedzi Aga, obejmując się ramionami, bo zimno. Naprawdę zimno, a ona ma na sobie tylko tę długą spódnicę i bluzę wojskową. Obok grzebie nogą Bułeczka.

Wartownik, omijając wielkie kamienie, podchodzi do namiotu, przed którym stoi spłowiały proporzec herolda. Aga podnosi głowę. Wartownik wie, że to moja dziewczyna. Początkowo w armii barona von Ogilvy’ego było dwadzieścia pięć kobiet (głównie dziwek), ale nad Laramisę dotarły tylko trzy.

W półśnie słyszałem głosy.

–Idę obudzić herolda – to mówi żołnierz. – Baron kazał.

–On już nie śpi – to Aga. – Poszedł się odlać.

Żołnierz niezdecydowanie przestępuje z nogi na nogę.

Ma może ze dwadzieścia lat.

–Ty… – odzywa się Aga – jak ci na imię?

–Jakub. Jakub Eiche.

–Kuba… przeleć mnie.

Żołnierz robi trzy niezgrabne kroki i obejmuje ją.

–Aga… ty lepiej stąd jedź, póki czas.

–Spoko, pojadę. Pożegnam się z Gowerym, on pojedzie w swoją stronę, ja w swoją, co rychlej. Idźże już, ja naprawdę dopilnuję, żeby Gowery pojechał, gdzie trzeba.

Żołnierz odchodzi. Idzie od namiotu do namiotu, trzepiąc kolbą karabinu w płótno.

–Wojsko, wstawać!

Przez zamknięte powieki czuję świt.

Znowu zapadam w głęboki sen…

W namiocie jest jasno. Co jest, do cholery? Dlaczego nikt mnie nie obudził?!

W pomiętym podkoszulku i rozpiętych spodniach wyskoczyłem z namiotu. Walcząc z kacem, patrzyłem na ludzi kręcących się dookoła.

–Hej, wy! Która godzina? Dlaczego nikt mnie nie obudził?

–O, jeszcze jesteś? – zdziwił się jakiś podoficer piechoty, który tuż obok usuwał z organizmu nadmiar wody. – Czy się wróciłeś?

–Co?

–No przecież widziałem, jak odjeżdżasz.

–Co ty pieprzysz? – warknąłem, jedną ręką zapinając spodnie, drugą szukając w namiocie mokrych butów. – Niby kiedy?

–A z dziesięć minut temu…

Z trudem wciągnąłem zesztywniałe od wilgoci buty i zacząłem szukać najważniejszej części garderoby.

–W mordę i nożem, gdzie jest moje poncho? Szlag by to trafił! Gdzie ja wsadziłem to pieprzone poncho?

–Co ty tworzysz? – odezwał się ten sam żołnierz. – Piętnaście minut temu widziałem na własne ślepia, jak jechałeś w dół. W poncho. W kapturze na łbie. Na tej twojej przysmażonej kobyle… No, chyba że to nie byłeś ty?

–O, szlag jasny nagły porywisty! O Jezusicku najsłodszy! Pewnie jeszcze jechałem, znaczy ten ktoś jechał na Bułeczce?

–A na czym miał jechać, na mamucie? W piekle bym tego zwierzaka poznał!

Niebo z szarego zrobiło się jasnosine. W podkoszulku, spodniach i niezasznurowanych butach rzuciłem się do osiodłanych koni stojących przy drodze. Niewiele myśląc, wyrwałem pierwszemu z brzegu żołnierzowi wodze z ręki i wskoczyłem na konia.

–Zostawże, debilu! – ryknął. – To moje!

Nie zwróciłem na niego uwagi. Przyspieszyłem na tyle, na ile mogłem sobie na to pozwolić na stromej górskiej drodze. Mijałem żołnierzy, jednych już na stanowiskach ogniowych, innych idących na swoje miejsca.

–Halt! – Plutonowy z nabitą śrutówką zastąpił mi drogę. – Ty dokąd? Z którego plutonu?

–Z jakiego plutonu? Negocjator! – odkrzyknąłem. – W drodze do Thilemanna!

–Jaki negocjator? Jeden tu już jechał, dziesięć minut temu… Cholera, to kogo ja przepuściłem?!

Nie miałem czasu na dyskusje. Pochyliłem się głęboko w siodle i wyrżnąłem go pięścią w twarz. Zachwiał się. Wyrwałem mu z ręki śrutówkę i celnym kopem usunąłem go z drogi. Wbiłem koniowi w boki obcasy i puściłem się galopem w dół ku rzece.

Wstawał dzień. W wodach Laramisy odbijały się pierwsze promienie słońca. Dookoła słyszałem nawoływania żołnierzy.

–Chłopaki, zaczęło się!

–Za mną! Skopiemy im…

–Wróć! Na stanowiska!

Już byłem w rzece. Woda pryskała na boki.

–Aga! – krzyczę. – Nie strzelać! Nie strzelać! Ten na przodzie to nie ja!

Na środku rwącej rzeki kręciła się Bułeczka, najwidoczniej nie wiedząc, do którego brzegu się skierować. Na jej grzbiecie leżał jakiś nieruchomy tobołek okryty moim poncho, z którego sterczały trzy pierzaste strzały.

Zarepetowałem broń.

–Idioci! To nie byłem ja!

Na drugim brzegu strzelcy Thilemanna napinali cięciwy łuków, celowniczy

ustawiał karabin.

–Skurwysyny! Mój koń, uderzony wściekle, stanął dęba. Z boku sterczał mu koniec bełtu z kuszy. Druga strzała trafiła mnie w żebro, ześliznęła się, przebiła szczyt płuca, zatrzymała się na łopatce.

Koń wspiął się znowu na zadnie nogi. Dostał serię z kaemu Franzoniego. Obok mnie forsowało bród dziesięciu jeźdźców Lynxa, którzy mój wypad wzięli za sygnał do ataku.

W wodzie po piersi pchałem się na drugi brzeg. Nic mnie nie bolało. Strzelałem przez wodny pył, dopóki miałem czym.

–Skurwysyny! To nie byłem ja!

Tłum pancernych jeźdźców Thilemanna runął z naprzeciwka. Strzały po obu stronach rzeki zlały się w jeden ogłuszający hałas. Gdzieś za mną działo parowe wystrzeliło i rozleciało się z trzaskiem.

Świat zasnuła czerwona mgła.

A potem…

To, co potem, to już nie byłem ja.

* * *

Nie chce mi się o tym dłużej gadać. Boli. W ciągu godziny straciłem wszystko, co budowałem przez lata. Sławę, szacunek dla siebie. Stałem się mścicielem z Laramisy. No nie, bez przesady, nie ma obawy, jeszcze o Larami – sie usłyszycie, nosem wam będzie wychodziło. Kto sieje wiatr, zbiera burzę. A ja nad tą rzeką zasiałem całkiem porządny huragan. Takie zjawisko atmosferyczne ma długotrwałe skutki dla rolnictwa. Kłębiło się przez parę lat, rozkwitało, dojrzewało.

A potem wciągnęło mnie z powrotem.

Rozdział 1

Kłopoty Patrycji van Hasse

Już trzeci wieczór siedziałem w gospodzie „Pod Jodłą”. Lokal nie zmienił się od moich studenckich czasów. Poprawka. Kiedyś o tej porze był pełny, że szpilki nie wsadzisz. Studencka tawerna tętniąca życiem. Kiedyś. Teraz była pustawa do zamknięcia, a przychodzili tu nie tyle studenci, co rzemieślnicy, robotnicy albo strażnicy miejscy. Wydała mi się też dużo mniejsza, choć rybackie sieci i trójzęby na ścianach były te same co kiedyś, podobnie jak drewniane stoły i długie lawy. Za wąskimi oknami kończył się piękny, pogodny wrześniowy dzień. W dole lśniła Bełtawa. Gdybym wychylił się z okna (albo przez szerokie dwuskrzydłowe drzwi wyszedł na nabrzeże), zobaczyłbym na drugim brzegu katedrę św. Wita. Co prawda katedra rozpadała się, od kiedy pamiętam – nigdy nie było dość pieniędzy, żeby ją wyremontować i utrzymać w jakim takim stanie – ale miałem nieprzyjemne wrażenie, że ostatnio niszczeje dużo prędzej.

Katedra Świętego Wita. Jeden z symboli tego kraju – kiedyś królestwa, potem republiki i tak dalej, teraz z kolei Regencji, cokolwiek to słowo właściwie znaczy. Zmieniał się ustrój, zmieniały się granice, zmieniała się i nazwa państwa. Teraz nazywało się Bojemia – Ziemia Bojków. Żyli tu dwa i pół tysiąca lat temu. Potem odeszli i nigdy nie wrócili. Ale nazwa została.

Miasto za oknem nazywało się Parga. Prag. Praga. Praha. Wybierzcie sobie, co wam się najbardziej podoba. Jakkolwiek by je nazywać, ja się tu urodziłem, dorosłem, a potem poszedłem w świat i nie było mnie tu przez osiem lat. Jedną trzecią życia spędziłem gdzieś daleko stąd. Ani razu nie przyjechałem zobaczyć swoje rodzinne strony, chociaż często bywałem jakieś pół dnia drogi stąd. Nie przyjechałem, bo się bałem tego, co mogłem zobaczyć.

Wreszcie zebrałem się na odwagę i zrobiłem sobie parę dni wolnego. Było inaczej niżem się był spodziewał.

Program na ten wieczór miałem tyleż kompletny co nieskomplikowany: będę wolno a konsekwentnie sączył optymizm z dostarczanych przez Sumeka butelek z pstrymi etykietami, rozmawiając z innymi gośćmi o sprawach przyjemnych, a przynajmniej obojętnych. Jeśli mi się uda zalać robaka, wstanę jutro, kiedy się rozwidni. Pójdę pod wielki, zapuszczony dom, stojący niedaleko stąd, oderwę deskę, którą zabito drzwi wejściowe, i wejdę do środka. Rzucę okiem na spłowiałe tapety, pogadam z pająkami, a potem po szerokich schodach wejdę do ogrodu, usiądę i będę podziwiał promienie słońca wpadające do wnętrza przez dziury po brakujących dachówkach. Może w tumanach wirującego w powietrzu kurzu zobaczę krasnoludki, które tam kiedyś mieszkały.

Jak widać, plan miałem gotowy, ale instynkt podpowiadał, że wszystko może się zdarzyć…

Od bitwy nad Laramisą minęły cztery lata, a ja właściwie niewiele się zmieniłem – nie licząc oczywiście krzywo pozrastanych kości i tym podobnych mało istotnych szczegółów. Przestałem się tylko strzyc, więc teraz włosy spływały mi na ramiona. Rozczesywałem je na boki, a z tyłu związywałem rzemieniem. Nosiłem czarne skórzane spodnie i wysokie sznurowane buty. Poncho też – nie zmieniłem przyzwyczajeń. Niebieskie z czarnymi wzorami, wyglądało tu z lekka ekscentrycznie, nikt inny takiego stroju nie nosił. Szczerze mówiąc, wszędzie wyglądało ekscentrycznie. Czarny wzór nic nie oznaczał, nie był to znak herolda czy coś w tym stylu. Taki wzór, żeby było ładnie.

W dalszym ciągu prezentowałem szeroki wachlarz przyjacielskich uśmiechów, ale obawiam się, że straciły wiele ze swego uroku. Miałem trzydzieści jeden lat, byłem silny i czułem się doskonale. Teraz już wiem – od trzydziestki do czterdziestki to dla mężczyzny najlepszy wiek.

–Wszystko jest jak było – mówiłem właśnie Sumekowi. – Tylko ja się chyba zmieniłem. Jakoś mi się wszystko wydaje mniejsze.

Siedziałem na stołku barowym, bawiąc się do połowy opróżnionym kielichem. Sumeek stał po swojej stronie szynkwasu. Miał czas na rozmowę ze mną – tawerna była pusta, tylko w najdalszym kącie siedział chłopak z dziewczyną. Nie zauważali świata poza sobą.

–Pozmieniało się – odparł Sumeek, strosząc sumiaste wąsy.

Siwizna pokrywała mu już pół głowy. Kiedyś to był kawał chłopa i jeszcze trochę z tego pozostało. Już ze dwadzieścia lat prowadził ten lokal, ale wcześniej, zanim go kupił, spędził w zachodnich krajach kawał życia. Bardzo urozmaiconego życia.

–Napij się ze mną – mruknąłem, podsuwając mu kielich. Sumeek wyciągnął spod blatu własną szklanicę i nalał sobie trochę płynu na dno. Stuknął swoim naczyniem o moje i umoczył wargi.

–Chodziłem po mieście – powiedziałem – szukałem dziewczyn, z którymi kiedyś sypiałem. Niektóre robią teraz za szanowane obywatelki, ale inne znikły. Po prostu znikły, były i nie ma, nikt nic o nich nie wie. Szukałem chłopaków, z którymi chadzałem kiedyś na piwo. Znajdowałem okna i drzwi zabite deskami.

Sumeek kiwnął głową.

–Miałem tak samo, jak wróciłem. Nawet języka zapomniałem na amen, musiałem się uczyć od początku.

–E, to już ściemniasz – roześmiałem się. – Już co jak co, ale języka ojczystego to się zapomnieć nie da.

–No dobra, przesadzam – ustąpił. – Rozumieć rozumiałem, jak się co nazywa to też wiedziałem, ale mówiłem z takim akcentem, że nikt nie rozumiał.

Pokiwałem głową.

–To nigdy nie był bogaty kraj, ale mimo wszystko jakoś tam cywilizowany. Jeszcze teraz z Pilzenia i Budweisa wożą piwo, a na uniwersytet trafiają dzieci z bogatych rodów Cesarstwa. W Boryniu sprawdzałem w encyklopedii. Ale co mnie zażyło i przeraziło, to liczba ludności. Ileż to miasto ma, sto tysięcy mieszkańców? W całym kraju ile, pół miliona? Jak wyjeżdżałem dziesięć lat temu, było o połowę więcej.

–Tyfus – odparł krótko Sumeek. – Właściwie jeszcze się po nim nie pozbieraliśmy. Od czasu epidemii wszystko się porąbało. Tu jest pogranicze, wszystko idzie szybciej. Jak jest dobrze, ludzie się pojawiają jak grzyby po deszczu.

–I odwrotnie – dopowiedziałem.

–I odwrotnie – potwierdził. – A do tego jeszcze przechery z tym twoim przyjacielem… Przepraszam cię na chwilę, ale ja tu gadu-gadu, a klienci czekają. Jeszcze pogadamy.

Tawerna zaczęła się wypełniać ludźmi. Para zakochanych dalej kleiła się w najciemniejszym kącie. Czterej krzepcy robotnicy przy stole koło okna domagali się piwa i cebulaków. Jakiś niepozorny urzędniczyna usiadł tak, żeby być jak najdalej od nich. Sumeek zajął się gośćmi, a mnie zostawił sam na sam z kielichem i do połowy opróżnioną butelką. Polewałem sobie sam.

Po chwili oberżysta wrócił.

–Ty wyjechałeś w osiemdziesiątym trzecim, dobrze mówię?

–W osiemdziesiątym trzecim. – Skinąłem głową. – Na początku lata. Myślałem, że wrócę na Boże Narodzenie, ale gdzie tam, na Boże Narodzenie to ja już byłem w drodze na Pirenkę. Robiłem u powstańców za negocjatora dziesięć miesięcy i tam sobie wyrobiłem nazwisko.

–W osiemdziesiątym trzecim… – zastanowił się oberżysta. – No to tuż przed tyfusem, wybuchł jesienią osiemdziesiątego trzeciego właśnie.

–Słyszałem. Podobno było cholernie.

–Kijowo było. Ludzie padali jak muchy, trupy gniły na ulicach. Ale ja nie dlatego, po prostu tak mi coś zaświtało, że jakbyś został i przeżył, mogłeś zrobić karierę. Polityka. Masz dobre pochodzenie. Spokojnie mógłbyś teraz być regentem. Ostatecznie twojego stryja wybrali…

–Przyrodniego stryja – poprawiłem.

Franciszek Erazm Stanek, dawniej entomolog amator, czyli badacz tego, co normalny człowiek rozgniata, brat mojego ojczyma. Nigdy go nie lubiłem.

–Wiesz, co myślę o polityce, koleś?

–Wiem – odparł spokojnie. – Już mi to mówiłeś.

–Kiedy?!

–Wtedy. W osiemdziesiątym trzecim. Jak wyjeżdżałeś. Coś się zmieniło?

–Ty to jeszcze pamiętasz?! Zresztą, mniejsza o większość, ja też pamiętam. Mówiłem, że polityka to jest zajęcie dla ludzi mało zdolnych, a cholernie ambitnych. Jak ktoś jest w stanie się przebić normalną drogą, nie musi się pchać do polityki. I jeszcze trzeba do tego być ekshibicjonistą. Bierzesz się za politykę, to zapomnij o prywatności. Jeszcze potem kłaniaj się ludziom, których najchętniej byś skopał po dupie, i wygłupiaj się na wiecach, na które przychodzą tylko porąbane feministki i opóźnieni w rozwoju faceci w średnim wieku…

–No, coś takiego mówiłeś.

–Tak wtedy mówiłem.

–A teraz?

–A teraz wiem, że miałem rację, ale to jest tylko część prawdy. Polityka jest dla wybranych. Musisz mieć układy, powiązania, koligacje, kupę stryjków, wujków, cioć. Mówiąc krótko, a nie długo: musisz pochodzić z odpowiedniej rodziny.

–No właśnie, przecież pochodzisz z odpowiedniej rodziny.

–Taaa… Pochodzę. Gouvernet Fink, z tych Finków… – Westchnąłem z lubością. – Właśnie dlatego się wyniosłem. Chciałem żyć tam, gdzie nikt nie zna moich stryjków, wujków i cioć. Sam i za własne pieniądze. Tak przy okazji, jak sobie radzi mój stryjek w charakterze głowy Regencji?

Na Sumeku całe moje przemówienie nie zrobiło specjalnego wrażenia.

–A co sobie ma nie radzić. – Wzruszył ramionami.

–Już go widzę – wyszczerzyłem zęby. – Prowadzi posiedzenie rady, a ze wszystkich stron różne handelesy zanudzają, żeby podpisał odpowiednią decyzję. A każdy urzędas kombinuje, co zrobić, żeby to podpisał regent osobiście, to on w razie czego będzie kryty. A stryju kiwa poważnie głową i mówi: To trzeba jeszcze rozeznać… Nad tą sprawą pochylimy się z troską…

–Przejdź ty się do niego, pewnie chętnie ci to odstąpi.

–To nie jest fucha dla mnie. – Pokręciłem głową. – Już nie mam co do roboty, tylko brać sobie na łeb odpowiedzialność bez władzy i użerać się z radą o każdy ruch. Nie, to nie dla mnie, ja jestem samotny jeździec.

Sumeek znowu stuknął swoją szklanką w mój kielich.

–No, to za powrót samotnego jeźdźca!

–Nie, nie, nie. Żadnych powrotów. Za mój urlop.

–Kiedyś wrócisz. Tak jak ja wróciłem. Z tym, że ciebie będzie stać na coś więcej niż mała knajpka… W gazetach o tobie piszą, czytałem w Tagblatt, że pracujesz dla Oggerda?

–W zasadzie tak, ale nie na stałe. Jak potrzebuje tłumacza albo negocjatora.

Na sąsiednim stołku usiadł przy szynkwasie grubas w mundurze straży miejskiej, zamówił utopenca i pół litra piwa. Oparł o szynkwas pięciostopowy łuk pokryty delikatną skórką, prawdopodobnie szczurzą. Czułem, że go lubię.

Przez otwarte okno napływał do wnętrza zapach jesieni, rozkładu, błota, umierania.

Właściwie serdelki ze słoniną też lubię. Nie każdy uważa, że ten smak pasuje do octu i papryki, ale ja tak.

Również zamówiłem utopenca, po czym zagadnąłem:

–Nie mogę oderwać oczu od pańskiej broni. Można obejrzeć?

–Pewnie – odparł ostrym tonem. – Proszę bardzo.

Nie mówił długo, a zdążył mnie opluć od stóp do głów.

Przestał jeść i patrzył, jak sprawdzam giętkość łuku, siłę naciągu, kształt chwytu.

–Lubię łuki – zwierzyłem się. – Bardziej niż broń palną. Dużo elegantsze.

–A pewnie, pewnie – ożywił się grubas. – Jeśli człowiek się umie z łukiem obchodzić, jest równie skuteczny jak karabin. Strzały można wykorzystywać znów i znów, aż się je przy jakiejś okazji straci. Nacisnąć spust i pluć ołowiem to każdy głupi potrafi, a do łuku to trzeba mieć charakter i umiejętności.

–Piękna rzecz – powiedziałem, próbując przez szczurzą skórę ustalić, co jest pod spodem. – Plastik?

–Nie, no, coś pan? Same materiały naturalne!

–Wygląda jak kompozyt – upierałem się.

–A kompozyt. Ale naturalny. Cis, po zewnętrznej stronie krowie ścięgna, po wewnętrznej warstwa rogu. Prędkość początkowa strzały czterdzieści pięć metrów na sekundę! Załatwiłem człowieka na sto siedemdziesiąt metrów!

–Nie do wiary! Poluje pan nim?

–A poluję, poluję. Na złodziei i inną zarazę. Dobrze go znają, nazywają go Rudy Heinrich.

–A zabił pan już nim kogoś?

Grubas spochmurniał.

–Panie, coś pan? Przecie mówię, że…

–Ja nie mówię – przerwałem – trafił, zranił, unieszkodliwił i takie tam. Pytałem: zabił. Z łuku cholernie ciężko kogoś zabić.

–Ale o co panu chodzi?

–O nic złego. Przez jakiś czas prowadziłem taką prywatną statystykę i wyszło mi, że łuk to nie jest broń do zabijania. Prosta sprawa – strzała najpierw robi dziurę, a potem natychmiast ją zatyka i tamuje upływ krwi. Trafić kogoś, bo ja wiem, z mauzera dziewiątki, to gość leci pięć metrów do tyłu i w tej dyskusji już udziału nie weźmie. Tak, tak, ja też wiem, ile kosztuje nabój do mauzera, a strzały do łuku kupuje się wszędzie po marce za tuzin. Ale strzała… – machnąłem ręką. – Nieprzyjaciel kipnie, ale pewnie tak gdzieś za cztery godziny.

Tłuścioch patrzył na mnie wytrzeszczonymi oczami.

–Co pan mi tu za farmazony opowiadasz!

Szczerze mówiąc, nie były to takie zupełne farmazony. Dobrze przygotowanego przeciwnika naprawdę ciężko zabić z łuku, ale jego jest trudno zabić czymkolwiek. Widziałem już różne dziwne rzeczy. Widziałem ludzi zabitych strzałą z odległości stu metrów przy silnym wietrze bocznym. I widziałem takich, którzy naszpikowani strzałami jak jeże przeżyli bez trwałych następstw.

Możecie sobie myśleć o mnie, co chcecie. Dość, że w tej właśnie chwili zaczęło u mnie dawać o sobie znać pierwsze stadium upojenia alkoholowego, przejawiające się – przynajmniej u mnie – przede wszystkim w gadulstwie. Przyszła mi ochota przećwiczyć na tych Bogu ducha winnych ludziach psychologię stosowaną, pobawić się ich emocjami, zdenerwować, przestraszyć, a potem uspokoić jednym celnym zdaniem.

No dobra, wiem, nieładnie…

–Farmazony, powiadasz pan? – odparłem z lekkim uśmieszkiem i odchyliłem poncho.

Miałem pod nim wojskowy pas z sakwami i schowkami na różne pożyteczne drobiazgi. Odpiąłem pas, podciągnąłem koszulę i T-shirt.

Gwardzista gwizdnął przez zęby. Nagle okazało się, że wszyscy klienci stoją przy mnie. Robotnicy, chłopak z dziewczyną, wypłosz o wyglądzie urzędnika.

–Tutaj mnie trafiło. – Pokazałem bliznę. – Dziobnęło szczyt płuca, weszło aż po lotki. O, tutaj. – Odwróciłem się bokiem. – Latało tych strzał w powietrzu ile chcieć, i trochę ołowiu też. Dzień był taki, że nikt nie oszczędzał amunicji. Jak się impreza skończyła, lekarz wydłubał ze mnie łącznie pięć strzał z łuku i jedną z kuszy, do tego dwie kulki. Jedna była nawet podpisana, zatrzymałem ją sobie na pamiątkę…

Sięgnąłem za koszulę i wyciągnąłem naszyjnik z czterech zębów wilkołaka, sześciu piór złotego bażanta i starannie odlanego przedmiotu z ołowiu.

–O, proszę. Możecie się przekonać.

Podsunąłem naszyjnik dziewczynie pod nos. Na pocisku ktoś naskrobał: Luigi M.

Wyciągnęła rękę po naszyjnik.

–Job twoju mać! – sapnął z szacunkiem w głosie jeden z robotników. – A gdzie cię tak urządzili?

–Nad Laramisą. Cztery lata temu.

Laramisa. Słowo-klucz. Wyraźnie się zawahali. Po dłuższej chwili ciszy facet o twarzy urzędnika spytał ostrożnie:

–A po której stronie…? U Thilemanna czy u Ogilvy’ego?

–Pewnie, że u barona.

Tym razem cisza brzmiała bardzo nieprzyjemnie. Odsunęli się ode mnie, odruchowo przyjmując postawę obronną. Grubas przesunął kołczan ze strzałami z tyłka na biodro i nieco wysunął jedną strzałę. Nie, w żadnym razie nie popierali Thilemanna. Wiedziałem, o co chodzi, ale wolałem udawać głupiego. Jak się bawić, to się bawić.

–Ale… wy nie od Lynxa? – wyrwało się dziewczynie.

–Lynx, mówisz? – prychnąłem, upychając sobie koszulę do spodni. – A był tam taki, i z nim z pięćdziesięciu ludzi, z czego większość nie przeżyła. Ale dlaczego miałbym być od Lynxa? No, nie mówcie – dodałem, przejeżdżając sobie dłonią po twarzy – że mi się zrobił tatuaż na gębie?

Kilkanaście par rozszerzonych oczu, a potem zbiorowy ryk śmiechu. Klepali mnie po plecach, rżąc radośnie.

–Bez obaw – roześmiał się Sumeek – ja znam tego gościa, on jest stąd. Trochę się ostatnio włóczył po świecie…

Posłużyłem się najbardziej przyjacielskim uśmiechem.

–Sumciu, polejże wszystkim. Panna, może przejdźmy na ty?

Chłopak, z którym przyszła, jako jedyny nie przyłączył się do ogólnej wesołości. Przyglądał mi się szeroko otwartymi oczami.

–My się naprawdę boimy Christophera Lynxa… proszę pana – powiedział cicho.

I w tej właśnie chwili poczułem, że ktoś mi kładzie rękę na ramieniu.

–Pan Zięba?

Odwróciłem się.

Miała na pewno po trzydziestce. Ale mimo to robiła wrażenie. Pociągająca, trochę diaboliczna. Okrągła twarz, ciemnopiwne oczy, usta pełne, jakby wydęte. Ciemne, krótko ostrzyżone włosy. Miała na sobie dopasowane trzewiki i perłową tunikę do pół łydki. Na karku i na nadgarstkach złote bransoletki, dość dyskretne. Sądząc z akcentu, nie była stąd. Obstawiałem Saksonię.

Spodobała mi się od pierwszego wejrzenia. Kobieta, która tak wygląda po trzydziestce, będzie dobrze wyglądała i za następne piętnaście lat.

Spojrzałem na nią w dobrze udanym zdumieniu.

–Ich bin kein Herr Zięba* – odparłem, udając, że coś piję. – A z kim mam nieprzyjemności –Ale pan jest pan Zięba – oświadczyła ta dziwna osóbka, przykrywając moją szklankę dłonią. – Proszę już nie pić. Potrzebuję pańskiej pomocy.

–Warum, schöne Unbekannte?* Język już mi się zaczynał plątać.

–Porozmawiamy. Tam w rogu. Panie starszy, podwójna kawa dla pana Zięby.

Zmysłu organizacyjnego nie można było jej odmówić.

Siedząc przy stole z boku, sączyłem gorzką kawę, żegnając się z wizją mile a beztrosko spędzonego wieczoru. Z drugiej strony cieszyłem się, że mój instynkt w dalszym ciągu działa bezbłędnie. Miałem wrażenie, że jestem jedną nogą na równi pochyłej i właśnie stawiam tam drugą.

–Nie ma sensu mówić po germańsku – oświadczyła. – Mówię topsze po tutejszemu.

–Ale ja naprawdę nie jestem pan Zięba – uśmiechnąłem się. – To ksywa. Nazywam się Fink. Gouvernet Fink. Fink to po niemiecku zięba. Czyli w sumie na jedno wychodzi. Czyja pani nie nudzę?

Miałem wrażenie, że nie wszystko rozumie.

–Panie Zię… panie Fink… Nazywam się Patrycja Hasse. Jestem obywatelką Cesarstwa, jak pan to niezawodnie odgadł z mojego akcentu, ale od dłuższego czasu mieszkam tutaj. Mój mąż… zresztą to w tej chwili nieistotne. Dość na tym, że nie ma go obecnie w Pardze. Mniejsza o to. Pilnie potrzebuję pomocy. Na szczęście dowiedziałam się, że jest pan jednym z najlepszych negocjatorów i że tu pana mogę zastać. Panie Fink, proszę mi pomóc, nie pożałuje pan!

–Sęk w tym, że ja nie potrzebuję pieniędzy. Na swoje potrzeby wystarcza mi to, co mam. Poza tym ja tu przyjechałem na urlop. Naprawdę zasłużony urlop. Pierwszy od jakichś ośmiu lat.

–Dam panu wszystko, czego pan tylko zechce!

–Nie tak prędko, proszę pani. Drżę z ciekawości, co też pani rozumie przez wszystko.

–Panie Fink… proszę…

Nie traciła czasu. Wyciągnęła ręce nad stołem, wyłuskała mi z palców kubek z kawą i zamknęła moją dłoń w swoich dłoniach.

–Jako zaliczkę proponuję przejście na ty.

Miało to być wypowiedziane kokieteryjnie. Nie wyszło. Umierała ze strachu. Wściekłe drżenie całego ciała mówiło więcej niż cała ta flirciarska poza.

–Przyjaciele mówią na mnie Zięba. Albo Gowery. Tak mi wykrzywili w świecie porządne imię.

–Mnie nazywają Pat.

Spostrzegła, że w dalszym ciągu ściska moją rękę. Puściła ją. Powoli, z ociąganiem. Jakby się bała, że jeśli nie będzie mnie trzymać, to po prostu wstanę i odejdę.

–Dobra. To teraz mów, z czym masz problem.

–Potrzebuję kogoś, kto by się wybrał do Betonstadt.

–Do Betoniary? Dawno nie byłem w Pardze, więc może coś się zmieniło, ale dziesięć lat temu o Betoniarze opowiadano niezłe horrory.

–Nic się nie zmieniło.

–Niebezpieczna droga.

–Nie chcesz… nie pomożesz mi? – spytała takim głosem, jakby się zaraz miała rozpłakać.

–W porządku – przerwałem. – Pójdziemy do Betonstadt. Samowtór. Ty i ja. Piękna nieznajoma i niejaki Gowery F. w stanie wskazującym na spożycie. A tam zastaniemy… no właśnie, co?

–Ktoś tam przetrzymuje moją córkę.

Włosy mi się zjeżyły na potylicy. Wcale mi się to nie podobało. Wcale.

–Porwanie? Ktoś porwał twoją córeczkę? Chcą okupu? Byłaś z tym na policji?

–Nie, to nic z tych rzeczy. Żaden tam okup. Przypuszczam, że poszła dobrowolnie. To już nie jest dziecko. Ma siedemnaście lat.

–Ile?! Siedemnaście? To ileż ty masz? To twoja rodzona córka, czy adoptowana?

Patrycja Hasse spuściła oczy i lekko się zaczerwieniła.

–Urodziłam, jak miałam siedemnaście lat. Tyle, ile ona ma teraz – zamilkła na chwilę. – Nazywa się Patrycja Hasse, tak jak ja. Ja… to moja wina. Dawałam jej pieniądze, ale nie miałam dla niej czasu. Zdawało mi się, że to wciąż jeszcze dziecko.

Wyjęła z torebki zdjęcie. Profesjonalnie zrobiony retuszowany portret. Spojrzałem na twarz Diabełka Bis. Skóra zdjęta z matki. Pewnie tak wyglądała Patrycja Starsza siedemnaście lat temu. Pewna siebie do bezczelności.

–Słuchaj, a nie bierzesz pod uwagę, że ona może być trzy ulice stąd, w małym mieszkanku, w którym pracuje z jakimś studentem nad powołaniem do życia Patrycji Hasse III?

–Nie biorę. Wiem, co jest grane. Ta idiotka dała się zwerbować do jakiejś prywatnej armii. W Betonstadt jest tylko punkt zborny. Dziś w nocy mają ją wywieźć z tego terenu.

–Prywatna armia? – zdumiałem się. – Nie byłem tu już z dziesięć lat, ale z tego, co wiem, to jest ostro nielegalne. Żadne państwo nie pozwala brać swoich obywateli do wojska. Nie możesz po prostu iść z tym do komendy straży miejskiej?

–Byłam tam przed południem – odparła z naciskiem Patrycja. – Wykręcili się, że Betonstadt to nie ich teren. Poszłam do magistratu, to mi powiedzieli, że rejon jest co prawda ich, ale jakakolwiek akcja w Betonstadt jest z góry przegrana. Że to jest dżungla, która pożre każdego, kto nie zna odpowiednich ścieżek.

–Taki kit ci sprzedali?

–Taki. Żeby nie przedłużać: koniec końców, używszy wszystkich swoich kontaktów, dopchałam się do jednej z kancelarii tajnych służb. I wiesz, co mi powiedzieli?

–Skąd mam wiedzieć?!

–Że to jest robota dla negocjatora i żebym do tego najęła niejakiego pana Ziębę, który już trzeci dzień popija nad Bełtawą w tawernie „Pod Jodłą”.

Nie powiem, robiło to wrażenie. Tajne służby fatygują się, żeby mnie śledzić. Moja pozycja w świecie wzrasta.

–Znasz nazwisko faceta, który ci to powiedział?

Sięgnęła do małej torebki, w jakiej kobiety noszą chustkę do nosa, klucze, pieniądze, szminkę. Wygrzebała z niej pomięty papierek.

–Kasparek – powiedziała. – Marek Kasparek.

–Gdzieś ty z nim rozmawiała?

–W tym dużym baraku zaraz za teatrem. No, tam, gdzie…

–Wiem. Gdzie od zawsze jest glinowo. Poszłaś tam i powiedziałaś mu o tej prywatnej armii?

–Powiedziałam mu wszystko, co wiedziałam. Twierdził, że nie wierzy, by ktoś tu werbował ludzi do prywatnej armii. A jak podejrzewam porwanie, to on przyjmie ode mnie zawiadomienie i przekaże dalej, żeby agenci w Betonstadt zbadali sprawę. Uprzedzał, że to może potrwać do dwóch tygodni. Trochę na niego nawrzeszczałam, jestem… no, jak by ci to rzec, nazwisko mojego męża coś tu znaczy. No i wtedy wysłał mnie do ciebie.

Sprawa śmierdziała coraz intensywniej. Werbowanie ludzi do prywatnej armii. Skorumpowana tajna policja. Odpowiedzialny funkcjonariusz, który gdy już żywcem nie wie, jak się wykręcić ze sprawy, wciąga do niej osobę spoza układów. Czyli w tym wypadku mnie.

Spojrzałem na kobietę przez opary alkoholu. Przyjąć? Odmówić? Nie, ja w takich sytuacjach pomocy nie odmawiam. Kiedyś, na etapie szukania przygód, umyślnie pakowałem się w kłopoty. Teraz już nie. Teraz porządek spraw się odwrócił, to przygody szukają mnie. Mój chleb powszedni. Toteż nie uciekam przed nimi – wiem, że i tak nie ucieknę.

Milczałem. Nie należy zgadzać się zbyt szybko. Zrozumiała to jako odmowę. Odsunęła się ode mnie, wyciągnęła z torebki chusteczkę i zaczęła cicho płakać.

–Panie Fink… proszę…

Skinąłem głową.

–Da się zrobić. Wybiorę się do Betonogrodu.

Otarła oczy. Pomału zaczęła się uspokajać.

–Z tego, co wiem – podjąłem – do Betonogrodu jest stąd dziesięć kilometrów. Jest tam jakaś droga? Jak się tam dostaniemy? Ściemnia się, a wolałbym nie połamać swojej kobyłce nóg. Trzeba spytać, gdzie tu można o tej porze wynająć łódź, to chyba najlepsze wyjście.

–Mam powóz.

Z boku stuknęło okno, które Sumeek właśnie zamykał. W samą porę. Od rzeki ciągnął wieczorny chłód.

Wstałem.

–Idziemy.

Wyciągnąłem spod poncho długą, wąską sakiewkę wypchaną monetami. Nie noszę broni, a taki przedmiot w razie potrzeby doskonale zastępuje obuszek.

–Poczekaj przed knajpą, Pat – powiedziałem, wygrzebując dwie srebrne dziesięciomarkówki. – Tylko zapłacę.

Nie ruszyła się.

–Nie uciekniesz mi.

–Nie mam zamiaru. Wyjdź. Zaraz przyjdę.

Podszedłem do Sumeka, położyłem pieniądze na blacie.

–Znasz ją?

–Nie.

–Mówi, że nazywa się Patrycja Hasse. Ma do mnie sprawę. W Betonstadt.

–Łatwy chleb to nie będzie. Dużo daje?

–Siebie.

–Opłaca ci się?

–Jeszcze nie wiem.

–Przed lokalem stoi powóz, widziałem, jak zamykałem okno. To jej?

–Zdaje się.

–Ma herb na drzwiach. Poczekajże moment, rzucę okiem, zobaczę, czyje to.

–Mam mało czasu. Strasznie pogania.

–Momencik.

Odszedł za kotarę na zaplecze. Przez szczelinę między zasłoną a futryną patrzyłem, jak otwiera schowek, wyjmuje jakiś zeszyt i kartkuje go. Momencik przeciągnął się do jakichś dziesięciu minut, w ciągu których Patrycja dwa razy wracała do knajpy i dawała mi znaki, stojąc w drzwiach.

–To jest furka niejakiego Karla Mariana van Hasse – poinformował mnie Sumeek.

–Co to za jeden?

–Jakaś grubsza rybeńka. Mieszka na Haselbuschgarten.

–Co o nim wiesz?

–Nic. Ale te papiery, w których się na niego nadziałem, to jest lista policji.

–Git. Byłeś może jakoś ostatnio w Betonstadt?

–Od paru lat nie byłem. Trochę się tam pozmieniało. Na gorsze. Pożyczyć ci pistolet?

–Nie, dzięki. Trzymaj się.

–Jak wrócisz, to mnie nie budź. Klucz masz.

Jasne, że miałem, skoro mieszkałem u niego w pokoju gościnnym na piętrze tawerny.

Na dworze było ciemno. Z wolna rozjaśniały się sodowe lampy na nabrzeżu, światło rozpraszało się w obłoczkach mgły znad Bełtawy. Patrycja Hasse objęła się ramionami, chroniąc się przed zimnem. Mnie też zrobiło się zimno. Pod wpływem dojmującego chłodu wytrzeźwiałem szybciej niż bym chciał.

Powóz Patrycji stał przed samym wejściem do knajpy. Solidny, czteromiejscowy, z herbem na drzwiach – książęca korona i przecięty na pół drapieżny ptak, prawdopodobnie kania, w niebiesko-złotym polu. Przez chwilę zastanawiałem się, co by to miało znaczyć – heraldyka nigdy mnie specjalnie nie interesowała. Wstępnie założyłem, że herb musi pochodzić gdzieś spod Alp.

Pojazd był zaprzężony w dwa siwe wałachy. Silne, dobrze odżywione. Woźnica siedział na koźle nieruchomo jak posąg. Od powozu podszedł do nas niewysoki, ale mocno zbudowany facecik i swobodnym ruchem zarzucił Patrycji płaszcz na ramiona.

–Dzięki – powiedziała. – Gowery, to jest Lenz. Pójdzie z tobą do Betonstadt.

–Sie masz, kolego.

Nie fatygowałem się podawać facecikowi ręki. To nie była sytuacja na takie wylewności.

–Nie rozumie cię – wyjaśniła Patrycja. – Mówi tylko po germańsku. Miejscowym językiem nie włada.

Powtórzyłem pozdrowienie we wskazanym języku.

–Wiesz, gdzie i po co idziemy?

–Wiem – odburknął.

–Hannover? – spytałem, próbując rozpoznać akcent po tym jednym słowie.

–Kiel* – odparł. Uśmiechnąłem się do niego szeroko swoim uśmiechem testowym. Na Lenza nie działał. Twarz mu nawet nie drgnęła. W ogóle był idealnym przykładem tego, jak powinien wyglądać goryl czy inny ochroniarz. Wiek nieokreślony, prawdopodobnie gdzieś koło czterdziestki. Tanie spodnie, szary golf, za duża bluza, pod którą można schować różne przydatne przedmioty. Kanciasta, krótko ostrzyżona głowa. Twarz bez wyrazu. Krótkie, mocne palce. Solidne buty z okutymi czubkami.

–Wsiadaj – przynagliła mnie Patrycja.

–Ty przodem.

Lenz został na zewnątrz. Nie należało mu się miejsce w ciepłym wozie, musiał się zadowolić towarzystwem woźnicy na koźle.

–Kto to jest ten Lenz? – spytałem, usadowiwszy się na tapicerowanej kanapce w powozie.

–Nikt. Sługa rodziny.

Pneumatyczne opony powozu szumiały na bruku.

–Pat, mówi ci coś słowo goryl?

–A co mi ma mówić? Owszem, to jest mój goryl. Bo co?

–Bo to, że słowo goryl kiedyś oznaczało coś zupełnie innego. Oznaczało antropoida, stworzenie podobne do człowieka. Żyły takie w Afryce, ale zostały wytępione, jeszcze zanim Afryka została całkiem spustoszona. Parę lat temu w byłej enklawie arabskiej na północy Ziemi Skalistej mówiono mi, że trochę goryli, tych prawdziwych, przeżyło. Ktoś je widział. Ale z tego, co mi o nich mówiono, miały już niewiele wspólnego z dawnymi gorylami. Nie mogły mieć dużo wspólnego. Promieniowanie po wybuchach atomowych pozmieniało im kod genetyczny.

Patrycja owinęła się ciaśniej płaszczem.

–Daj spokój. Nie masz pojęcia, jaka ci jestem wdzięczna, że się zgodziłeś. Musiałabym sama iść do Betonstadt i jeszcze pilnować Lenza, bo nie zna języka. Chyba się zdrzemnę. Całą zeszłą noc oka nie zmrużyłam.

–Śpij, śpij. Zanim się tam doturlamy, minie ze dwie godziny, może trzy.

Ja co prawda zeszłej nocy spałem, ale po tym, com był wypił tego dnia, też mi się chciało spać.

Rozdział 2

Miasto na południu

Monotonne kołysanie powozu ustało. Na zewnątrz rozległy się głosy. Przetarłem oczy, leniwie otworzyłem drzwi i wysiadłem. W oczach miałem piach. Niebo było czyste, gwiazdy jasno świeciły. W odbitym świetle miast orbitalnych było prawie widno. Drzewa wyglądały jak na niedoświetlonej czarno-białej fotografii.

Drogę zagradzał pasiasty szlaban. Zresztą i tak zaraz się kończyła, dalej był już tylko las. Przy drodze przed drewnianym domkiem oświetlonym dwiema lampami oliwnymi dwaj wartownicy tłumaczyli stangretowi:

–Tą drogą pan nie przejedzie. To jest droga do Południowego.

Południowe. Betonstadt. Dwie nazwy jednego getta.

Woźnica coś bełkotał niezrozumiałym dla mnie dialektem. Lenz siedział obok niego jak posąg.

Wyciągnąłem spod poncho uwierzytelniony odpis licencji herolda. Miał taką samą moc jak oryginał, a robił lepsze wrażenie, bo było na nim więcej pieczęci i podpisów nieczytelnych.

–Negocjacje urzędowe, panowie. Jestem negocjatorem i jadę służbowo do Betonstadt.

Kapral zapalił elektryczną latarkę i wlepił oczy w dokument.

–Wydano w mieście Bremie… – udawał, że tłumaczy z germańskiego. Założę się o każde pieniądze, że poza „Bremen” nie zrozumiał z całego dokumentu ani słowa.

Miał na sobie standardowy mundur żołnierzy biednych krajów: kurtkę khaki i spodnie z lichego sukna. Rękawy kurtki były ucięte, co wyglądało dość niesamowicie.

Zachodziłem w głowę, z kim właściwie mam do czynienia. Straż miejska? Na pewno nie, oni bardzo dbali o porządne umundurowanie. Żadnych urwanych rękawów. Pagony na zmaltretowanej kurtce wojskowe. Armia? Dlaczego armia miałaby patrolować drogę do Betonstadt? I w ogóle, dlaczego ktokolwiek patroluje drogę? Tego za moich czasów nie bywało.

Miałem na końcu języka pytanie, jak często na tym zadupiu pojawia się jakaś inspekcja, ale to nie był moment na złośliwości.

Z powozu wysiadła Patrycja Hasse, rozespana, dyskretnie ziewająca, z guzikiem płaszcza odciśniętym na policzku.

–Szanowna pani także wybiera się do Południowego? – spytał kapral, patrząc na drzwi powozu, jakby się spodziewał, że wyjdzie zza nich tuzin dworek.

–Nie – wyręczyłem Pat. – Pani poczeka na nas tutaj. Do miasta pójdę ja i ten pan. – Wskazałem na Lenza.

–Na wejście do Południowego jest wymagane zezwolenie – pouczył mnie kapral. Obok niego stanął drugi żołnierz, uzbrojony w karabin z czterotaktowym zamkiem. Ten miał kurtkę w dobrym stanie, za to pas tak luźny, że ledwo się trzymał na biodrach, a furażerkę tak odsuniętą do tyłu, że aż dziw, że mu nie spadła z głowy.

–Pozwolenie na wejście do gruzowiska? – zdziwiłem się. – I kto takie pozwolenia wystawia?

–Ja.

–A, chyba że tak – uśmiechnąłem się. – To proszę.

Kapral wprowadził mnie do strażnicy i wyciągnął ze stosu papierów formularz.

–Przeczytać, podpisać.

Ja, niżej podpisany, oświadczam, że jestem świadom niebezpieczeństwa, sralis mazgalis pierdolamentus duptus, w takich kwitach wszędzie piszą to samo, w przypadku nagłej śmierci lub uszczerbku na zdrowiu rezygnuję z wszelkich roszczeń…

Wpisałem w stosownych rubrykach swoje dane i złożyłem u dołu zamaszysty podpis.

–A powiedz ty mi, kolego – spytałem kaprala – co byś zrobił, gdybyśmy zupełnie przypadkowo pobłądzili, ominęli strażnicę i o, tym tam traktem wbili do Betonstadt?

–Ja bym nic nie zrobił, ale wy byście mieli problem – odparł żołnierz bez uśmiechu. Widać było, że nie żartuje. Pokręciłem głową, myśląc o tych wszystkich biurokratycznych ceremoniach.

Za nami rozległ się zgrzyt stali. To Lenz wyciągnął spod kurtki niewielki automat i właśnie zakładał magazynek.

Kapral zrobił krok w jego stronę.

–Pokaż!

Lenz cofnął się o krok i potrząsnął przecząco głową.

–Nie rozumie – powiedziałem. – Nie mówi po tutejszemu.

–Nie rzutuje – burknął żołnierz. – Chciałem tylko popatrzeć. Mnie nic do tego, ale jeśli zamierzacie szpanować tą zabawką w Południku, to najpierw sobie kupcie trumny. Za taki sprzęt można w Pardze kupić dwupiętrową willę z babą i fortepianem.

–Będziemy uważać – zapewniłem. Klepnąłem Lenza w plecy. – Komm mit! * Żołnierz podniósł szlaban. Weszliśmy obaj do ciemnego lasu.

Wydeptane ścieżki w świetle rzucanym przez orbitalne miasta wydawały się na zmianę srebrne i czarne. Plątały się, przecinały, krzyżowały, ale ostatecznie wszystkie prowadziły w tym samym kierunku.

–Wiesz – odezwałem się po germańsku – nieraz się zastanawiałem, jakim prawem w ogóle istnieje coś takiego jak Betonstadt. Ale chyba już wiem. Powiedzieć ci?

–Ehem – odparł ochroniarz.

–Tak, jak patrzę, to każde państwo ma swoją strefę wolnocłową. Taka ziemia niczyja. Taki Betonstadt. Przeładunek towarów z przemytu. Tą drogą trafiają do kraju wyroby, które albo w ogóle zabroniono przywozić, albo jest na nie bardzo wysokie cło; to się nazywa ochrona rodzimej wytwórczości. Państwo niby chroni tych rodzimych producentów, ale po cichu ściąga do kraju tanie towary. Rodzimi producenci krzyczą, że z takich miejsc jak Betonstadt trafiają na rynek wyroby po dumpingowych cenach, a rząd rozkłada ręce, że to nie oni, od tego jest policja. Policja, jak trzeba, też sobie znajdzie jakąś wymówkę. I interes się kręci. Przemytnicy mają spokój, bo im nikt nie przeszkadza. Normalni ludzie mają spokój, bo mogą za tanie pieniądze kupić, czego im potrzeba. Policjanci mają spokój, bo od bossów z Betonstadt dostają swoją dolę, akurat taką, żeby się wszystkim opłacało. Betonstadt to jest taka strefa wolna od podatków. Lenz, płacisz podatki?

–Ja.

–Widzisz, ja nie pamiętam, żebym kiedykolwiek zapłacił choć feniga podatku, a wcale nie zarabiam mało…

Nie doczekałem się żadnej reakcji. Co u diabla, czy to stworzenie nie ma żadnych poglądów? Mam się pakować w grubszą awanturę z kimś, o kim nie wiem absolutnie nic?

Postanowiłem go sprowokować.

–Na mój gust problem z Betonstadt i podobnymi oazami absolutnej wolności polega na tym, że chrapkę na niekontrolowane dochody ma jeszcze parę innych osób. Handel narkotykami. Hazard. Płatny perwersyjny seks. Pewnego pięknego dnia władza odkryje, że Betonstadt wymknął się spod kontroli i że nic z tym nie może zrobić, bo sama go wyhodowała. A tymczasem pociesza się, że przynajmniej ma wszelką zarazę zgromadzoną w jednym miejscu. Ale tak nie jest. Absolutnie nie. Co ty na to, kolego z Kilonii?

–Ja. Du hast recht.* Z lasu wyłoniły się ciemne kontury ruin. Nisko nad ziemią pojawiły się kolorowe światła. Zbliżaliśmy się do Betonstadt.

Kiedyś na coś takiego mówiło się blokowisko. Domy z betonowych płyt wznosiły się na dwadzieścia, trzydzieści, a czasem i pięćdziesiąt metrów w górę. W tych domach mieszkali ludzie. Jedni obok drugich, jedni nad drugimi, jedni pod drugimi. Każdy taki dom miał tylu mieszkańców co spora wieś.

Ale domy z płyt nie były tak trwałe jak wsie. Wieś stoi przez wieki, a co z domami? Okazało się, że beton nie był tak solidny, jak to wynikało z faktur. Pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat, zim, wiosen i jesieni wystarczyło, wojna dołożyła swoje. Przez drobne szczeliny do paneli wciskała się wilgoć, niszcząc rury i armatury z marnej stali. Deszcze wypłukały piasek. Domy przestały się nadawać do mieszkania.

Teraz tam, gdzie kiedyś było blokowisko, leżały kupy gruzów. Regularnie rozmieszczone pagórki wskazywały, gdzie stał który dom. Betonowy gruz zmieszany ze szkłem i pordzewiałym żelazem. Tu i tam sterczał w niebo kikut wieżowca, jakby na znak, że w czasach, kiedy budowano blokowiska, gdy nikt sobie nie zawracał głowy jakością, czasem trafił się chlubny wyjątek i ten czy ów dom zbudowano porządniej.

Zniszczony teren, z którego jeszcze przez wieki nie będzie żadnego pożytku. Pięknie rosły tu brzozy i jawory. Bujnie rozrastały się krzaki bzu. I pokrzywy wysokie na chłopa.

A w ruinach żyli ludzie. Zbiegli niewolnicy, przestępcy, przemytnicy, paserzy, rozbitkowie życiowi wszelkiego autoramentu.

Lubię takie miejsca jak Betonstadt. Są… prawdziwe. Mają fatalną opinię, ale wbrew pozorom da się tam żyć. Jak kto za twardy, to Betonstadt go wyda władzy, bo mieszkańcy getta nie mają żadnego interesu w tym, żeby straż miejska co tydzień przetrząsała każdy kąt w poszukiwaniu kogoś, kto zbyt jej zalazł za skórę. Jeśli ktoś nie uważa na siebie, to w Betonstadt rzeczywiście pewnego dnia obudzi się bez głowy. Lubię ludzi, którzy tam żyją. Napisałem o nich pracę magisterską pod tytułem Wybrane zagadnienia psychologii społecznej skupisk ludności ulegającej procesowi wykluczenia. Ale to było dawno. Odkąd zbierałem tu materiał, minęło dziesięć lat. Po moich ówczesnych kontaktach nie zostało nawet wspomnienie.

Miasto.

Domy – nowe, z drewna, papreksu i tego, co akurat było pod ręką, i odkopane partery wysokościowców. Ulice – nierówne, błotniste, ciemne. Oświetlenie – na rogach ulic misy wypchane trudnym do określenia materiałem, płonącym i dymiącym, girlandy żarówek nad knajpami, burdelami, szulerniami, straganami. Przedmieście miało dochody z turystyki – obywatele godni czci ciągnęli tu, by trwonić majątek na spełnienie swych mrocznych fantazji. Niedaleko płynęła Bełtawa, z portów Pargi można się tu dostać wodną taksówką za parę groszy. Marynarze z rzeki, ochrona holowników, przeważnie spędzający życie na podróżach na trasie Parga – Magdeburg – Hamburg i z powrotem, spędzali tu czas od rozładunku do załadunku. Nocami łodzie o poczernionych burtach przywoziły wszelkie dobra kradzione i z przemytu.

Skąpo ubrane kobiety ogrzewały tyłki przy ogniu. Na skraju ulicy migotały papierosy ich aniołów stróżów w skórzanych kurtkach.

Lenz zatrzymał się na środku ulicy. Wyciągnął z kieszeni na piersi skórzane pudełko, z niego dwa tampony, które starannie wepchnął sobie do nosa.

–Na grypę – wyjaśnił. – W Betonstadt jest epidemia grypy.

–O, rozgadałeś się – skomentowałem to przemówienie. – A tak w ogóle to wiesz może, gdzie idziemy?

Znowu sięgnął do kieszeni, tym razem wyciągnął poskładany papier. Zupełnie nie przejmował się tym, że obserwuje go kilkadziesiąt par oczu skrytych w półmroku ochroniarzy i rozszerzone atropiną źrenice czarnowłosych ślicznotek w kusych skórzanych ubrankach, siedzących w oknach wystaw bez szyb.

Jakaś wysztafirowana blondynka, której najprzyzwoitszym elementem garderoby były sznurowane buty sięgające do tyłka, podeszła do nas i z lubieżnie wysuniętym końcem języka zajrzała do mapy Lenza. Zignorował ją. Zaczęła taksować mnie. Spojrzałem na nią, wytrzeszczając oczy. Skrzywiła się i położyła Lenzowi głowę na muskularnym ramieniu.

–Podobasz mi się, chłopcze – zagadała. Rutyna oczywiście, ale brzmiało miło. – Taki napakowany… lubię takich.

Lenz w dalszym ciągu nie zwracał na nią uwagi. Przy świetle miniaturowej latarki przyglądał się odręcznemu planowi tego, co kiedyś było Południowym Miastem.

–Hier. – Stuknął grubym palcem. – Hier ist das.* Wenzel Klaus Strasse. Blondynka nie zniechęcała się. Dłonią z długimi, czerwonymi paznokciami wodziła po umięśnionym brzuchu Lenza. Stamtąd ruszyła w górę, w stronę pachy, aż w końcu natrafiła na lufę automatu. Momentalnie cofnęła rękę, odwróciła się i odeszła ze stukotem wysokich obcasów.

Przyjrzałem się dzielnicy, której szukaliśmy.

–Tutaj? No, to mam genialny plan: musimy iść na południowy zachód, czyli, o ile wiem, tam między Codą a Newtonem – stwierdziłem, wskazując ręką lśniące na niebie miasta orbitalne. – Jaka to skala? A, jeden do dwunastu tysięcy? No to może do pierwszych mrozów tego Wencelklausa znajdziemy.

Ruszyliśmy dalej, w głąb Betonogrodu. Gwar sklepów, fałszywy śpiew z burdeli, szczebiot nierządnic został stopniowo gdzieś w tyle. Zewnętrzny pierścień, od strony Pargi, miał wszystkiego kilkaset metrów szerokości. Tam były nocne kluby, domy negocjowalnego afektu, knajpy. Dalej były już tylko gruzy. Noc. Ostre kontury ruin. Wymarłe miasta na orbicie.

I ciche, szybkie kroki dookoła. Wszędzie tupot nóg. Przed nami, za nami, po bokach. Betonstadt czuwa. Betonstadt patrzy. Któż to się tu zapędził? Jeśli to turyści seksualni pomylili drogę, zostaną uprzejmie acz stanowczo skierowani we właściwym kierunku. Jeśli nie – trzeba się przyjrzeć, ustalić, pośledzić, a potem… potem to już jest dużo różnych wariantów.

Doskonale zdawałem sobie sprawę, że mamy towarzystwo. Lenz zasuwał jak mały parowóz, betonowy żwirek trzeszczał mu pod butami. Od czasu do czasu zapalał na chwilę latarkę, sprawdzając coś na planie. Zastanawiałem się, czy ma świetną orientację i faktycznie zmierzamy do miejsca, w którym przemytnicy ludzi trzymają Patrycję van Hasse, lat siedemnaście, czy pobłądził i nie chce się do tego przyznać.

Z ciemności wychynęło z piętnastu ludzi, okrążając nas.

–W czym możemy panom pomóc? Szukają panowie pamiątek dla turystów? – odezwał się któryś pewnym siebie głosem.

Trzej inni odkryli zasłonięte dotąd latarnie. W ich świetle zobaczyliśmy ponurych facetów w ciężkich butach, wojskowych spodniach z kieszeniami na wierzchu i kamizelkach kuloodpornych różnych typów. Wszyscy byli uzbrojeni – w tasaki, cepy albo maczety. Ekipa gotowa do walki.

Lenz nie przejął się nimi specjalnie. Poświecił latarką na mapę i stuknął w nią palcem.

–Szukamy kogoś – powiedziałem, patrząc na przybyłych.

Ryk śmiechu.

–Słyszycie? Oni kogoś szukają. Monte, no centralnie trzymaj mnie…

Inny głos:

–Tu go nie znajdziecie. Ale jak się odwrócicie i potuptacie tam, skądeście przyszli, to wszystko będzie w porządku. Za poradę pięćdziesiąt marek.

Wyciągnąłem spod poncho swoją latarkę i licencję.

–To jest mój certyfikat. Nazywam się Gowery Fink i tu pracuję.

–Monte, słyszałeś? Ale numer! Ten pan pracuje!

–Nazywam się Gowery Fink. Zwą mnie Zięba.

–A chuj z tym, jak cię nazywają! – prychnął ktoś za moimi plecami. Inny zaświecił mi lampą prosto w twarz. Przymrużywszy oczy, próbowałem mu się wymknąć.

–Parę lat temu – ciągnąłem – znałem tu paru ludzi. Jest tu jeszcze Baloun? Jarek Baloun, Gerry na niego mówili.

Cisza.

–Termit może? Albo Slida Nappel?

–Slida wyjechał do Furthu – odpowiedział któryś.

Zaczynało mnie to męczyć.

–Bez jaj! – rzuciłem, tym razem ostro. – Dogadamy się. Żeście o mnie słyszeli, to na bank. Robiłem negocjacje dla von Ogilvy’ego. Cztery lata temu byłem nad Laramisą.

–Ściema! – krzyknął ktoś z drugiej strony kręgu. Słychać było, że się przestraszył. – Nie wierzcie mu, wkręca was!

Ale to, co powiedziałem, już zaczynało działać. Lampy zakołysały się, bo ci, co je trzymali, cofnęli się. Tylko kilku zostało na swoich miejscach. Jeden z nich, z włosami sterczącymi na boki jak szczotka kominiarska, podszedł do mnie.

–Gowery Fink? Ten, co był nad Laramisą?

–Ten sam – wyszczerzyłem zęby. – Osobiście.

–Wiesz – powiedział z wahaniem – nie chcemy tu mieć kłopotów…

–Super – odparłem. – Świetnie się składa, bo ja też nie chcę. A może da się tak załatwić, żeby nie było kłopotów.

Podszedł jeszcze o krok bliżej.

–To, mówisz, czego szukacie?

Powiedział to rzeczowym tonem. Po prostu pytał jak człowiek, który byłby skłonny pomóc. Nie tak, jak się mówi: „Czego tu szukasz?”

–Wenzel Klaus Strasse – odpowiedziałem, wyjmując Lenzowi plan z ręki. – O, tej!

–Monte, Fretka, rzućcie no okiem – polecił najeżony, patrząc na swoich ludzi. Dwaj z nich podeszli z widocznym wahaniem. Chwilę rozmawiali półgłosem.

–Tak myślałem – powiedział najeżony.

–Melina przemytników ludzi – dodałem.

–Widać, że wiesz, czego chcesz – skomentował.

–To niedobrze?

–Fatalnie! – prychnął. – Ja nie mogę o tym decydować sam.

–A kto może?

–Zaprowadzę was do niego.

Spojrzałem na Lenza. Ten matoł stał obok mnie bez ruchu, z prawą ręką nonszalancko wsuniętą pod kurtkę. Oddychał głośno ustami, bo nos miał zatkany tym swoim lekarstwem na grypę. Mogłem tylko mieć nadzieję, że mu nagle nie odbije, nie wyciągnie swojego wypasionego automatu i nie zacznie strzelać do wszystkiego, co się rusza.

–Spoko, Lenzi. Alles in Ordnung.* W kilku zdaniach po germańsku wytłumaczyłem mu, co się dzieje.

–To już – machnął ręką najeżony. – Ruchy. Nie będę przy was kwitł całą noc, mam inne sprawy.

Tośmy poszli dalej, w trochę innym składzie niż chcieliśmy. Ja, Lenz, najeżony i ci dwaj, których nazywał Monte i Fretka. Reszta nocnej straży Betonstadt została na miejscu, zapewne czatując na dalszych zabłąkanych wędrowców. Noc była jasna i nawet niezbyt zimna. Mdły blask wymarłych miast wzywał statecznych obywateli Pargi, żeby rozbili skarbonki, wypuścili się na ziemię niczyją i tamże za swoje rzetelnie zarobione pieniądze kupili sobie towarzystwo dziewczyny, którą będą mogli związać pasami i zbić batem. Albo, przeciwnie, takiej, która im zapewni takie atrakcje.

Wiedziałem, gdzie nas prowadzą. Dziesięć lat temu tam właśnie poznałem Slide Nappela, Gerry’ego Balouna, Termita i innych ciekawych ludzi. Szliśmy wśród ruin zarośniętych brzózkami i sosenkami, na ścieżce co jakiś czas natrafiając na jeżyny i paprocie. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że trawy i krzaki po obu stronach ścieżki kryją dziesiątki przemyślnych pułapek. Za żadne pieniądze nie zszedłbym z drogi. Na stalowych wnykach czy jamie o dnie najeżonym zaostrzonymi tyczkami fakt, że mają do czynienia z Gowerym znad Laramisy, mógłby nie zrobić należytego wrażenia.

Prawdziwe centrum Betonstadt znajdowało się o jakieś trzy kwadranse drogi od miejsca, w którym nas zatrzymała brygada najeżonego. Nad zalanym wodą wąwozem o stromych ścianach przerzucono kładki z bali sosnowych. Tak przy okazji – wąwóz powstał przez zawalenie się stacji metra, prawdopodobnie zbombardowanej w czasie drugiej wojny energetycznej. Obok kładki stało kilka straganów z ziemniakami i innymi jarzynami.

Zdziwiliście się, co? Pewnie nie mieści wam się w głowach, jakim cudem taki stragan może istnieć wśród zbójeckich leży. Należałoby się spodziewać, że taki stragan zaraz zostanie w krótkim czasie rozkradziony, chyba że pierwej komuś przyjdzie ochota sprawdzić, jak daleko polecą kartofle, jeśli się wrzuci do środka ręczny granat.

Odpowiedź jest prosta. To było plemię prymitywnych wojowników. Na własnym terenie, wśród swoich obowiązywały zasady jasne, proste, rozsądne i twarde. Co więcej, mieszkało tu też trochę kobiet, z którymi wszyscy obchodzili się jak z istotami ludzkimi. Jeśli ktoś miał ochotę kobietę zgwałcić albo w inny sposób poniżyć, musiał drałować trzy kilometry do dzielnicy handlowej i tam znaleźć profesjonalistkę, która pomoże mu rozwiązać problem za odpowiednią opłatą. Żyły tu także dzieci – od małego ucząc się walczyć, kraść i rabować.

Ups. Chyba teraz z kolei wydaje wam się, że centrum Betonstadt stanowiło jakąś oazę szczęścia. Wolni ludzie, zero podatków, każdy wie, z czego żyje, nikt nie bierze pieniędzy za darmo. Też miałem takie wrażenie, jak zaczynałem zbierać materiały do magisterki. Dopiero potem, z relacji swoich informatorów i z własnego doświadczenia, zorientowałem się, jak było naprawdę.

Ci wszyscy ludzie stanowili element aspołeczny. Między sobą potrafili być do pewnego stopnia słowni, uczciwi, rzetelni w interesach i wierni w przyjaźni. Tyle, że do pewnego stopnia robi wielką różnicę. Konflikty jednostek czy poszczególnych grup w społeczności, a te zdarzały się często, z reguły kończyły się śmiercią jednego lub kilku uczestników. Toteż śmierć była na porządku dziennym. Ujemny przyrost naturalny wyrównywał stały dopływ zbiegłych przestępców z Pargi, Orgonu, Saksonii i Bawarii, tudzież zbiegów z latyfundiów zarządzanych w najlepszym feudalnym stylu.

Wszystkie takie skupiska elementu aspołecznego mają tę cechę, że po pierwsze, taka grupa ma wodza, a po drugie, wodzem zostaje się tylko i wyłącznie dzięki brutalnej sile potwierdzonej w pojedynkach. Samców chętnych na to stanowisko nigdy nie brakuje, więc śmiertelność wodzów jest wysoka. Najsłabsi przeżywają na tym stanowisku wszystkiego parę dni, najsprawniejsi nawet kilka lat.

Najeżony i jego dwaj podkomendni prowadzili nas do siedziby wodza, mieszczącej się w ogromnej podziemnej budowli wzniesionej kiedyś wraz z osiedlem jako schron przeciwatomowy. Znajdowała się we wnętrzu zgrabnego pagórka, wchodziło się do niej po schodach prowadzących jakieś trzy metry pod ziemię i dalej przez wielkie wrota, które trzy wieki temu ktoś zapomniał zamknąć i tak już zostało. Między pancernymi płytami została szczelina akurat na szerokość jednej osoby, co niewątpliwie ułatwiało obronę.

Za wrotami korytarz rozgałęział się na kilka mniejszych. Tutaj wszystkie wejścia były zamknięte hermetycznymi drzwiami, czuć było amoniak – widać pomieszczenia za nimi były wykorzystywane jako szamba. Pewnie założono tu jakieś urządzenie do gromadzenia biogazu, który potem cieniutkimi rurkami płynął do wykorzystywanych części bunkra. Na ścianach migotały niebieskie płomienie lampek gazowych.

Bunkier składał się z kilkudziesięciu samodzielnych małych pomieszczeń i jednej wielkiej hali. Nie wiem, do czego ta hala miała służyć, ale robiła przygnębiające wrażenie. Była ogromna, ale niska – od podłogi do stropu raptem trzy metry i las słupów. Wszędzie beton, beton, beton… Szaro, tylko gdzieniegdzie stare i nowe graffiti. Migotanie gazowych lampek.

Wódz oczekiwał nas w przeciwległym końcu hali.

Oficjalne zgromadzenia prymitywnych plemion wszędzie wyglądają podobnie. Wstęp mają tam tylko wojownicy po rytuale przejścia; jeśli wpuszcza się także samice, to tylko jako ozdobę – mają prawo patrzeć (najlepiej w ziemię), słuchać i milczeć. Na ścianach wiszą zwykle skóry niedźwiedzi, łby wilkołazów i rysomaków (to znaczy zmutowanych psów i rysiów). W centralnym punkcie stoi jakiś totem z wykrzywioną twarzą, ewentualnie także z potężnym wzwodem. W tej betonowej jaskini było o tyle inaczej, że zamiast bałwana stał starannie wynaprawiany, wypucowany do połysku samochód terenowy z wielkimi oponami. Kiedy jeszcze nadawał się do jazdy, musiał kosztować majątek.

Taki samochód jest dużo szybszy i nieporównanie wygodniejszy od najpiękniejszego ogiera. Kilka razy zdarzyło mi się czymś takim jechać i, mówię wam, warto było. Niestety, mają też pewne wady. Największą z nich jest cena – za każdy z nich można by kupić niewielki tabun koni z rzędem. Poza tym musielibyście jeździć tylko po szosach, a przynajmniej drogach – taki pojazd co prawda nazywa się „terenowy”, ale w lesie, a tym bardziej na bagnach nie powinien się pokazywać, podczas gdy dobry koń świetnie sobie tam radzi. No i jeszcze jeden szczegół: potrzebujecie paliwa. Gdy nasi przodkowie wyssali z ziemi całą ropę i gaz, wydłubali węgiel, spalili je, zamieniając w ciepło i spaliny, ideę transportu samochodowego diabli wzięli. Owszem, w Cesarstwie jest mnóstwo urządzeń do wyrobu paliwa. Przy miejskich kolektorach ściekowych nabiją wam butlę sprężonym gazem. Są rafinerie wytwarzające paliwo z oleju rzepakowego, fabryczki paliwa z węgla drzewnego. Ale tu, w Bojemii? Wolne żarty. Tu się uprawia pszenicę i kartofle. Starcza akurat na tyle, żeby ludzie nie umarli z głodu… Zdaje się, że to trochę nie na temat?

Przeszliśmy przez las betonowych słupów do końca hali, do wspomnianego kąta ozdobionego zwierzęcymi skórami, łbami i terenówką. Najeżony najwyraźniej posłał kogoś przodem z informacją, bo czekał już na nas komitet powitalny w sile mniej więcej stu osób. Mimo to monstrualna hala była prawie pusta, tyle że jej pustą część litościwie okryła ciemność. Przyzwoicie świeciło tylko osiem lamp oliwnych. Nie wiem, dlaczego świecili olejem – może dlatego, że zmyślna instalacja na biogaz była zawodna i często się psuła, a może wojownicy nie chcieli na okrągło wąchać oparów metanu.

Wódz siedział na masywnym, ozdobnym fotelu, tym samym, na którym dziesięć lat temu siadywał Ludwik Feld, zwany Termitem.

–Reilly – zwrócił się do niego nasz najeżony przewodnik – ten tutaj twierdzi, że nazywa się Gowery z Laramisy. I że znał Slide i Termita, to w takim razie ty też go powinieneś znać. Przyjrzyj mu się uważnie. To faktycznie jest Gowery z Laramisy?

Sprytnie to rozegrał. Naprawdę genialnie. Jeżeli wódz mnie nie pozna, diabli wezmą moc zaklęcia Laramisa, a my za chwilę zginiemy, bo widzieliśmy za dużo.

–Szlag by cię trafił, Serge! Po cholerę żeś ich tu przywlókł? – westchnął wódz i wstał, żeby nas sobie lepiej obejrzeć.

Wyglądał na jakieś czterdzieści lat. Gruby, o nalanej twarzy, z przystrzyżoną bródką i krótkimi włosami z grzebieniem dredów przez środek głowy od czoła do karku. Miał na sobie jaskrawofioletową batystową koszulę i maskujące spodnie galijskiego komandosa obwieszone mnóstwem złotych łańcuszków. Nerwowy, najwyraźniej był już wodzem dłużej niż jego odporność nerwowa pozwalała.

–Kurwa, jasne, że to on! Nic się kretyn nie zmienił.

Nie wydaje mi się, żeby mnie chciał obrazić. Ot, takie sobie ozdobniki retoryczne. Ja z kolei go nie rozpoznawałem, a przypomniałem sobie dopiero, słysząc jego lekko barani głos.

–Pewnie! – podjąłem. – Już cię kojarzę! Szczurołap cię nazywali, tylko wtedy byłeś chudy jak śmierć na chorągwi!

–Widzicie? – ożywił się grubas. – Oczywiście, że to jest mój stary znajomy znad Laramisy, Gowery Laramita!

Magiczne słowo Laramisa sprawiało, że trochę mojej ponurej sławy spływało i na niego.

–A co cię sprowadza, Gowery? Masz do nas jakiś interes? Czy ot, tak wpadłeś zobaczyć starych kumpli?

Ot, cwaniak! Doskonale wiedział, czego szukam. Widocznie myślał, że się rozmyśliłem po drodze.

Wiedząc już, z kim mam do czynienia, policzyłem, ile może mieć lat. Do czterdziestki, proszę ja państwa, brakowało mu jeszcze co najmniej dwanaście. W Betonogrodzie ludzie starzeją się szybko.

–Szuka przemytników ludzi – wyręczył mnie najeżony Serge (czyżby Siergiej?).

–Cooo? Gowery, czy to prawda? Przyszedłeś mi robić koło dupy?

–Łe tam. – Pokręciłem głową. – Żadnych przemytników nie szukam.

–A widzisz, dupku żołędny? Jeszcze by też, po co mojemu kumplowi Goweremu przemytnicy ludzi? Gdzie by go mieli przemycić?

Wśród zgromadzonych rozległ się cichy śmiech. Podniosłem rękę. Zrobiło się cicho.

–Szukam jednej dziewczyny. Nazywa się Patrycja van Hasse. Z tego, co wiem, jest teraz w rękach tych przemytników, co o nich mówiłem.

Znowu cisza. I znowu śmiechy.

–Kurwa go mać! – zawył Reilly, w pewnych kręgach znany jako Szczurołap. – W co ty mnie próbujesz wkręcić, idioto?! Serge, nie mogłeś ich sam załatwić?

–Twój kolega Gowery – odparł z kamiennym spokojem najeżony – spóźnił się. Przemytnicy ulotnili się z całym towarem. Wczoraj przed południem.

–No właśnie! – ożywił się Szczurołap. – Wczoraj przed południem. No i widzisz. Wczoraj przed południem.

–Jak pech, to pech – westchnąłem. – Ale… jak znam życie, to zostawili jakąś obstawę tam, gdzie mieli melinę, nie? Chciałbym z tym towarzystwem pogadać.

–Czyś ty na głowę upadł? Ty sobie zdajesz sprawę, idioto chorobliwy, w co nas próbujesz wciągnąć?

–Hola! – zawołałem do głębi urażony. – Ja się tu na audiencję nie wpraszałem. Znalazłbym ich sam, ale ten sympatyczny młodzieniec nalegał, żebyśmy tu z nim przyszli. No to proszę, jesteśmy. Po co mnie tu ciągnął, jak mi nie chcecie pomóc? Po co mnie tu trzymacie? Może wy macie za dużo czasu, ale mnie się spieszy!

–Człowieku, życie ci zbrzydło, że tak z nami gadasz?

Miałem tego szczerze dosyć. Mogliśmy się tu tak przekomarzać do uśmiechniętej śmierci.

–Lenzi, uwaga! – syknąłem i jednym skokiem znalazłem się na piedestale obok wymuskanej terenówki.

–Reilly, drogi przyjacielu – roześmiałem się, patrząc na Szczurołapa i resztę towarzystwa – i tak mam przechlapane.

Celnym kopem wybiłem z zamocowania boczne lusterko kultowej maszyny. Lusterko wielkości biografii polityka szczebla powiatowego zakreśliło w powietrzu krzywą balistyczną, wyleciało gdzieś poza zasięg światła lamp olejnych i, sądząc po odgłosach, zakończyło lot lądowaniem z rozbiciem.

–Jam jest Gowery Laramita! – zagrzmiałem. – Chcę rozmawiać z przemytnikami ludzi.

Cisza.

Patrzyli w milczeniu na mnie i na Lenza. Ochroniarz Patrycji stał w rozkroku, ściskając w rękach swój automacik. Nie rozumiał wprawdzie, o czym rozmawiamy, ale orientował się, że właśnie dopuściłem się świętokradztwa.

–Reilly – odezwał się w końcu najeżony – a może by tak pozwolić, żeby szmuglerzy go załatwili? To sprawa między nim a nimi, nam co do tego?

Tłusty gość zwany niegdyś Szczurołapem, a teraz Reillym, przywarł mocniej do swego tronu. Lewa połowa twarzy drgała mu nerwowo.

–To ty żeś ich tu przywlókł, ciołku – zachrypiał. – W stosownym czasie raczę ci osobiście nakopać do dupy. A teraz weź ich stąd i zaprowadź, gdzie chcieli.

Najeżony skłonił głowę.

–Możemy iść. Monte, Fretka, weźcie lampy i spadamy.

Zeskoczyłem z cokołu i klepnąłem Reilly’ego w plecy.

–Dzięki, koleś. Do zobaczenia w lepszych czasach.

W niepojętym porywie uprzejmości nie potraktował mnie żadnym wyzwiskiem.

Wyszliśmy znowu między stragany oświetlone blaskiem orbitalek.

–Ty masz na imię Serge? – spytałem najeżonego.

–Siergiej.

–Słuchaj, Sierioża, coś ci powiem. Macie za szefa wyjątkowego szmaciarza. I on ci mówi, że ci nakopie do dupy? Może lepiej, żebyś to ty jego kopnął w dupę i zajął jego miejsce? Nie myślałeś nigdy o tym?

–A nie. Ja nie jestem taki jak on. Nie chcę tu zostać na stałe.

Tłumacząc na otwarty tekst: na razie nie mam wyboru, ale nie jestem bandziorem jak ci tutaj.

Pokruszony beton trzeszczał pod butami.

–Tu jest skrót.

–Słuchaj – zwrócił się do mnie Serge – to jest Oggerd? Ten ćwok, co idzie z tobą i słowem się nie odezwie?

–Nie. To nie on. Ktoś inny.

–Wyobrażam sobie, że Oggerd musi być wyższy. Ty dla niego pracujesz, nie?

–Od czasu do czasu. To nie jest stała robota. I, faktycznie, Oggerd jest wyższy od Lenza.

–Oggerd Orłosęp – zamyślił się Siergiej. – Mówią, że jest cyborgiem. Pół człowiek, pół maszyna.

–Faktycznie, tak mówią.

–A to prawda?

–A bo ja wiem? Pod rentgenem go nie oglądałem. Nie wiem, może tak, może nie.

–Podobno zabił dziesiątki ludzi. Ma być najlepszym rycerzem Cesarstwa.

–Zgadza się. Najlepszy od czasów Orlanda Orgońskiego, znanego jako Książę.

–A tak ogólnie, jaki on jest?

–W porządku. Dużo bardziej w porządku niż większość ludzi. Uczciwy, prawdomówny, hojny dla przyjaciół.

–Kto by pomyślał… Jakoś tak zawsze myślałem, że to jest potwór, maszyna do zabijania.

–Taki jest, a tak wygląda. Ale jedno drugiemu nie przeszkadza.

–A ty sam… To prawda, że cię nie można zranić?

–Tak mówią, ale parę razy mnie postrzelili.

–Ale wtedy nad Laramisą toś nieźle narozrabiał, co?

–Ano. Miałem zły humor.

Było już bliżej świtu niż zmierzchu. Nastała pora, kiedy prawa fizyki działają w ograniczonym zakresie i człowiek ma wrażenie, że to, co uważa za świat, jest tylko jego nieostrym odbiciem. W takich chwilach czas biegnie inaczej, nie dla ludzi, ale sam dla siebie. Miasta orbitalne nie są wytworem rąk ludzkich, lecz oczami bezlitosnych demonów, a gwiazdy pryszczami na ich twarzach.

Napięcie ustąpiło.

–To ten barak tam – zachrypiał najeżony.

O sto pięćdziesiąt metrów od nas, jak samotny ząb, wznosił się wolno stojący budynek, chyba czteropiętrowy. Ciemne okna bez szyb wyglądały jak włazy do piekieł. Wejście było słabo oświetlone, ale źródła światła nie widziałem. Monte, a może to był Fretka, zakrył latarnię.

–Dalej nie idę – powiedział najeżony. – Szmuglerzy płacą dobrze, ale są cholernie nerwowi.

–Ilu ich tam jest?

–Nie wiem, dwóch, trzech, więcej nie.

–Mają jakieś zabezpieczenia, czy ja wiem, pułapki, sygnalizację, coś w tym stylu?

–Nie. My jesteśmy ich zabezpieczeniem.

–Aha… Poczekasz na nas? Rozumiesz, żeby nas wyprowadzić stąd z powrotem?

–Co, cykorek obleciał? Pewnie, że poczekam, przecież muszę wiedzieć, jak się ta zabawa skończy. Dobrze powiedziałeś Reilly’emu – co by nie było, mamy przechlapane. Albo wy zabijecie ich, albo oni was. Na szczęście – dodał – i tak wszystko będzie na Reilly ego.

–Komm, Lenz – syknąłem do ochroniarza. – Dort ist das.* Lekkimi skokami ruszyliśmy w stronę oświetlonego wejścia.

–Ich rechts, du links* – szepnął Lenz. Ustawiliśmy się po obu jego stronach. Lenz podniósł z ziemi kawałek betonu i wrzucił go do środka, rozbijając z trzaskiem.

Czekaliśmy.

Na zewnątrz wyszedł chłopak w szarych wełnianych spodniach i eleganckiej ocieplanej kurtce, uczesany, ogolony. Obraz młodego człowieka z innego świata psuł tylko samopowtarzalny karabin w rękach.

W chwilę później Lenz rąbnął go pięścią w szczękę. Na tyle silnie, że chłopak z trzaskiem wyrżnął głową w betonową futrynę. Podtrzymałem bezwładną postać i ostrożnie ułożyłem na ziemi.

Chłopak charczał. Po brodzie spływała mu krew z przegryzionego języka.

–Scheisse!* – syknąłem. – Zabiłeś go, trollu! Teraz nam już nic nie powie!

–Den brauchen wir nicht* – rzucił półgłosem Lenz i ruszył w głąb budynku, w ciemność. W pół minuty później był z powrotem. – Nikogo nie ma! –A widzisz! A ten tutaj mógł nam powiedzieć, gdzie się podziali!

Po zdezelowanych drewnianych schodach weszliśmy na piętro, od czasu do czasu świecąc latarką.

Pusto. Szyb windowy wypatroszony, zostały tylko kawałki liny. Mimochodem świeciłem w puste dziury po drzwiach. Nic. Wilgoć i pleśń. Przez puste okna wpadało do środka trochę światła upiornych miast na niebie. Drewniane schody w górę. Drugie piętro.

Ciemność.

A potem trochę światła.

Słabiutkie lśnienie wydobywało się z wnętrza pomieszczenia socjalnego. Najpierw tylko odblask, ale kiedy zajrzałem za przepierzenie, zrobiło się jaśniej. Tam, gdzie kiedyś była kuchnia i łazienka, wygrodzone ścianami z papreksu, ziała dziura przez dwa piętra, którą ktoś byle jak zabezpieczył uciętymi gałęziami.

W półprzysiadzie, z pustymi rękami, bez broni szedłem w stronę źródła światła. Jeszcze kilka kroków…

Pomieszczenie, oświetlone trzema migoczącymi świeczkami, miało jakieś trzy na cztery metry. Akurat na pokój dziecinny. Właściwie zmieściłoby się tu pewnie i sześcioro dzieci, powiedzmy na dwóch trzypoziomowych łóżkach, ale to czysta teoria – z tego, co wiem, u schyłku cywilizacji atlantyckiej jeśli ktoś w ogóle miał dziecko, to jedno. Więcej dzieci przeszkadzało w karierze zawodowej, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak trudno było się ich dochować.

Podłoga była czysto zamieciona, może nawet od czasu do czasu ścierano ją na mokro. Po ziemi walały się trzy puste butelki, w tym jedna rozbita na drobne kawałki, dalej jakieś resztki bielizny.

Bomby próżniowe już dawno oczyściły ściany z wesołych obrazków, kolorowych tapet i tynku, zostawiając goły beton, na którym ktoś, najwidoczniej niedawno, uwiecznił swoje wizje artystyczne. Tak więc teraz na ścianie można było podziwiać kilka wielkich malunków o dość nieprzyzwoitej treści – przedziwne połączenie głupoty z mistyką. Wyobraźcie sobie gołe postacie w różnych karkołomnych pozycjach, do tego symbole satanistyczne, drapieżne ptaki i różne bestie. Już? No to właśnie na coś takiego patrzyłem.

Okna były zasłonięte tekturą. Pół pokoju zajmował tapczan przykryty ciężką czerwoną kapą. Na tapczanie leżała krótko ostrzyżona goła blondynka, nieduża, ale dobrze zbudowana, z szeroko rozrzuconymi nogami. Jasna plama w kroczu dobitnie wskazywała, że dziewczyna jest autentyczną i niefałszowaną blondynką. Żadna tam chemia. Dookoła niej unosiły się opary alkoholu.

W kącie, gdzie tapczan stykał się z narożnikiem pomieszczenia, siedziała po turecku druga dziewczyna, też ładna, ale o długich, ciemnych, kręconych włosach, ubrana tylko w za duży T-shirt. Oczy miała szeroko rozwarte, ręce przyciśnięte do podbrzusza. Kiwała się monotonnie w przód i w tył.

Podszedłem do niej i złapałem ją za ramię.

–Ej, panna!

Żadnej reakcji. Kiwała się dalej, jakby od tego kiwania zależało jej życie. Przyłożyłem palce do tętnicy szyjnej tej leżącej.

–Żyje, tylko jest narąbana jak szpadel. Czy któraś z nich to Patrycja Hasse?

–Nein.* Nieszczęścia chodzą parami… Ile, mówił Siergiej, w tej budzie miało być ludzi? Dwóch? Trzech? W każdym razie brakuje jeszcze przynajmniej jednego.

Przy drzwiach mignął jakiś cień. Bojąc się, że Lenz zacznie strzelać, rzuciłem się za nim, nie zawracając sobie głowy drobnym szczegółem, że jestem nieuzbrojony. Złapałem go za kołnierz i wyrżnąłem w głowę sakiewką. Jęknął głośno i dał się wciągnąć do pokoju. Nie tak wysoki jak ten, którego zabił Lenz. Sądząc z twarzy, mógł mieć ze szesnaście lat…

Z korytarza huknął strzał. Widocznie był tam ktoś jeszcze. Z betonowego stropu posypały się odłamki. Rykoszet gwizdnął w powietrzu, przebił tekturę zastępującą szybę i poleciał w ciemność, nie czyniąc nikomu krzywdy.

Lenz pochylił się, odepchnął mnie i opierającego się chłopaka na bok. Jego maleńki automat rzygnął pociskami, osmalając mi twarz. Na moment przestałem słyszeć cokolwiek.

Prawym uchem, które było dalej od automatu Lenza, usłyszałem z korytarza krzyk. Potem szczęk stali, jakby ktoś przeładowywał broń, ale kolejna wraża kula poleciała w zupełnie przypadkowym kierunku.

Lenz rzucił się na korytarz. Tupot gdzieś dalej, chyba piętro niżej. Krótkie serie z automatu. Lenz znał się na swojej robocie, nie marnował nabojów.

Samotny wystrzał z karabinu. Ostatni raz zaszczekał automat. Cisza.

Wlokąc ze sobą swego jeńca, wybiegłem na korytarz.

–Przestań strzelać, matole! – ryknąłem w pusty szyb windowy. – Natychmiast! Żywcem brać!

Hałas w dole umilkł. Po chwili rozległ się głos Lenza.

–Er ist tot.* Pięknie, kurwa, pięknie! W co ja się właściwie dałem wkręcić? Kto tę akcję zmontował i po co? To zaczyna wyglądać jak krwawa zemsta. Weszliśmy do akcji dziesięć minut temu, a już są dwa trupy. Czy Patrycja van Hasse młodsza w ogóle istnieje albo przynajmniej kiedykolwiek istniała?

Nadszedł z dołu Lenz. Sięgnąłem po latarkę i przyjrzałem mu się. Zamrugał. Automat nie mierzył ani we mnie, ani w jeńca. Kim w ogóle jest ten cały Lenz? Czy aby nie chciałby zlikwidować także mnie? Może chciałby, tylko się boi? Ostatecznie zabić Gowerego Ziębę to nie takie proste, jak się wydaje na pierwszy rzut oka, wielu już próbowało… Czułem nieprzepartą chęć poderżnięcia Lenzowi gardła, zanim przyjdzie mu ochota naszpikować mnie ołowiem jak tamtego. Jakby mi czytał w myślach, schował broń do kabury.

Dysząc głęboko, próbowałem się uspokoić. Lenz wcisnął sobie wierzchem dłoni wysuwające się z nosa grypochrony. Cały czas trzymałem za ramię kolesia, którego zdążyłem złapać, zanim Lenz podziurawił kulami jego kolegę. Czułem, że chwieje się na nogach.

Moja jedyna szansa, żeby się dowiedzieć, co się dzieje i zdecydować, co dalej.

Wróciliśmy do pokoju. Zdobyłem się na heroiczny wysiłek nieobrzucenia Lenza słowami, które natrętnie pchały mi się na usta. Policzyłem do dziesięciu.

–W każdym razie jednego mamy – powiedziałem pojednawczo.

Spojrzałem na dziewczyny. Blondynka zareagowała na strzelaninę: przewróciła się z brzucha na bok. Leżała teraz na łóżku jak kawał mięsa na stole rzeźnika. Nie widziałem w tym widoku nic wzruszającego. Bardzo mi przykro.

Bardzo mi przykro, że mi nie było przykro.

Ciemnowłosa kiwała się tam i z powrotem.

Zdawałem sobie sprawę, że jeśli na wyższych piętrach jeszcze ktoś jest (z obliczeń wychodziło, że brakuje dwóch), to już na nas czeka. Nie mamy tam czego szukać, zdmuchnie nas serią zza węgła, nim zdążymy powiedzieć „cholera!”

–Słuchaj, niedźwiedziu – powiedziałem – idź na dół i rozbierz tego typa z kurtki i spodni, te panny trzeba ubrać, zanim zamarzną. Jakbyś jeszcze kogo spotkał, weź go ze sobą. Żywego.

Zawahał się. Miałem wrażenie, że go znam od lat, czytałem w nim jak w otwartej książce. Widziałem w życiu dziesiątki takich jak on.

–No już, ruchy! A bo to nigdy nie rozbierałeś trupa?

Wydał z siebie swój standardowy nieartykułowany pomruk i rozpłynął się w ciemności. Wreszcie mogłem pogadać z nowym znajomym.

–No, mały, co tu robisz?

Chłopak szczękał zębami tak, że przypominało to pracę młyna parowego. Ze strachu nie mógł z siebie wydusić ani słowa. Drobny, chudy, krótko ostrzyżony, z grzywką spadającą z czoła na prawe oko. Miał na sobie szare wełniane spodnie i ocieplaną kurtkę, podobne do ciuchów, które Lenz właśnie ściągał z truposza na dole. Tyle, że tamten miał kurtkę ciemnoniebieską, a ten beżową.

–Ja… psze pana… ja się nazywam Petr Braun – wykrztusił przez szczękające zęby. – Jestem studentem… studiuję na technicznym… tu, w Pardze. Dałem się zwerbować do nich… do… do tamtego. Ale potem zmieniłem zdanie. Chcę do domu…

–Że jak? – przerwałem, udając bardziej zdziwionego niż byłem w rzeczywistości. – Dałeś się zwerbować, potem się rozmyśliłeś, a oni ci pozwolili zostać? Ot tak, po prostu?

–A co mieli nie pozwolić. – Wzruszył ramionami.

–A pozostali, co się najęli? Ilu ich było i gdzie są teraz?

–Nie wiem, ile. Ze dwadzieścia osób. Zabrali ich dziś kolo południa.

Sięgnąłem pod poncho, z jednej z ładownic wyjąłem strzykawkę i ampułkę z szarym płynem, i zrobiłem dziewczynie zastrzyk w pośladek.

–Te dwie też się dały zwerbować? – spytałem mimochodem.

–No. Też. Tę to znam, studiuje tam gdzie ja, tylko dwa lata wyżej, w tym roku powinna skończyć.

–Masz szczęście, chłopie, że cię tak po prostu zostawili. Więcej szczęścia niż te dwie dziewuchy. A właściwie, to do czegoś ty się najął?

–Obiecywali nam szkolenie. Ze dwa, trzy miesiące, a potem będziemy na tyle dobrzy, że się będziemy mogli najmować do oddziałów.

–Do oddziałów, znaczy do prywatnych armii różnych klanów w Cesarstwie?

–No właśnie.

–Czyli co, obiecywali wam szkolenie za friko?

–O czym pan mówi?

Z dołu przyszedł Lenz z kurtką i spodniami.

–Tam już nikogo nie było – rzucił.

–Słuchaj, Petr, a właściwie to dlaczego nie poszedłeś z nimi na to szkolenie?

Petr Braun pociągnął nosem. Wyglądał, jakby się miał zaraz rozpłakać.

–Ja… bo… niedobrze… Boli mnie kark… i chyba mam grypę.

Ubrałem bezwładną dziewczynę w kurtkę i rozejrzałem się po pokoju. W kącie leżał zmięty, brudny, postrzępiony koc. Nic innego nie było pod ręką. Owinąłem leżącą dziewczynę w koc, po czym zacząłem wpychać nogi drugiej panny w spodnie zdjęte z trupa. Z nią było trudniej, wybiłem ją z rytmu i zaczęła się ze mną szarpać. Trochę to trwało.

–Poczekaj – powiedziałem. – Dam ci coś na uspokojenie.

Sięgnąłem po strzykawkę.

–Nie! – krzyknęła histerycznie na jej widok. – Nie, proszę, nie! Nie chcę! Już nie chcę!

Brzmiało to na tyle przekonująco, że schowałem strzykawkę i próbowałem złagodzić szok, pojąc ją z butelki, którą stale noszę przy pasie, roztworem glukozy z dodatkiem soli. Glukoza jako szybko przyswajalny nośnik energii, sól dla wyrównania tego, co człowiek wypocił. Nie jest to specjalnie smaczny napój.

Rozwarłem dziewczynie usta. Broniła się rozpaczliwie, ciągle powtarzając: „Nie, proszę, nie!” i „Już nie chcę!”. W końcu trochę się uspokoiła i udało mi się ją przekonać, żeby raz i drugi wzięła duży łyk płynu z butelki. Zamilkła, z oczu znikł jej hipnotyczny blask.

–Znasz tę dziewczynę? – spytałem, podając chłopakowi zdjęcie Patrycji.

–Znam – odparł, przyjrzawszy się zdjęciu. – Ale tylko z widzenia. Chyba się nazywa Anna Hasse.

–Imię się nie zgadza.

–Jak jej ze chrztu, to nie wiem, psze pana. Ale na nazwisko na pewno ma Hasse. Jej tata jest kupcem.

–Patrycja Hasse.

–A, tak, tak. Patrycja.

Alleluja! Wreszcie coś wiem. Historia Patrycji starszej była prawdziwa. W każdym razie naprawdę wysłała nas po swoją córkę.

–Też tu była? Poszła z oddziałem?

Petr Braun patrzył na mnie tępo, jakby nie wiedział, co powiedzieć.

–Petr! Halo, halo! Była tu czy nie?

–Właśnie myślę. To wszystko działo się tak szybko…

–Szybko czy wolno, widziałeś ją czy nie? Tu było wszystkiego dwadzieścia osób, trudno kogoś przeoczyć, a jeszcze taką ładną dziewczynę!

–No, tak, no była tu – potwierdził niepewnie Petr Braun.

–Na pewno?

–Na pewno – odparł trochę pewniejszym głosem.

W takich sprawach najlepiej sprawdza się metoda zwiększania i zmniejszania nacisku. Sądząc z tego, jak się zachowywał Petr Braun przyparty do muru, pytaniem o Patrycję van Hasse dotknąłem czegoś, o czym jeszcze nie wiem, a on wie i nie wie, że ja nie wiem. Powie. Tylko nie powinienem poganiać.

–Słuchaj, Petr – powiedziałem – bądź dżentelmenem. Pożycz tej pannie kurtkę. Ty jakoś bez kurtki wytrzymasz, a jej może zmarznąć… sam wiesz co.

Zdjął kurtkę.

–Ty, a tak przy okazji, to gdzie właściwie mieliście iść? Znaczy, do tego obozu szkoleniowego?

–Do Freil… no, gdzieś w Cesarstwie to jest.

–A te dwie dlaczego nie poszły do Frylandii? Też chciały do domu?

–Nie, psze pana – odparł Petr, podając mi kurtkę. – Oni je zostawili. Zawsze sobie zostawiają jakieś dziewczyny…

Najwyraźniej właśnie powiedział za dużo. Zamilkł w pół słowa i rzucił się w stronę drzwi. Nie ze mną takie numery. Odskoczyłem od ciemnowłosej i podciąłem szczeniakowi nogi. Padł na ziemię. Kopnąłem leżącego w kostkę. Dostatecznie mocno. Potem złapałem go za klapy koszuli, podniosłem z ziemi i przycisnąłem do ściany.

–O, panie student, nieładnie tak przerywać rozmowę. Wiesz, szczawiu, ile dostaniesz za handel ludźmi? Jeszcze się będziesz cieszył, że już jesteś po wyroku i już cię nie wezmą na przesłuchanie trzeciego stopnia. No, gadaj, gnoju, to może cię puszczę wolno!

–Nie… nie! Ja wszystko powiem! Wszystko powiem!

–Cel podróży też?

–Freiland…

–A we Frylandii, co?

–Obóz, co tam robią to szkolenie. Tam łatwo trafić. Cesarskim gościńcem na Lipsk, z pół dnia drogi od granicy. Tam jest skała z narysowaną głową rysia, i tam trzeba skręcić do lasu. Dalej przez puszczę, cały czas na wschód, i za dwie godziny będzie ścieżka, ona prowadzi do obozu.

–Byłeś tam już?

Wytarł nos w rękaw.

–No… byłem – przyznał z ociąganiem. – Tylko raz. Naprawdę, psze pana, to był błąd, że do nich poszedłem. To mi się nie podoba. Grozili mi. Bałem się. Psze pana, ja chyba jestem chory. Mam grypę, dlatego tu zostałem. Chciałem iść na policję i wszystko im powiedzieć. Muszę wytrzeć nos, psze…

No proszę. Złapał tu chorobę, której Lenz boi się bardziej niż zbójów gwałcących siedemnastolatki? Puściłem go. Sięgnął do tylnej kieszeni swoich ślicznych spodni po chustkę do nosa.

Ciekawa chustka. Schowana w saszetce z impregnowanego płótna, zapinanej na rzep, i jeszcze owinięta w folię plastikową. Jasny szlag, kto trzyma chustkę do nosa w hermetycznym opakowaniu?

Zanim zdążyłem to przemyśleć, Petr Braun przyłożył sobie chustkę do twarzy.

Oczy mu się rozszerzyły, białka pokryły się pajęczyną czerwonych żyłek. Chustka spadła na ziemię, zamiast twarzy wystraszonego chłopaczka pojawiła się wykrzywiona twarz niebezpiecznego szaleńca z wyszczerzonymi zębami. Wyrzucił przed siebie obie ręce, ściśnięte w pięści. Udało mi się uchylić przed ciosem, ale Braun wpadł na mnie całym ciałem i znalazłem się na ziemi, próbując usunąć się z zasięgu glanów Brauna masakrujących mi żebra.

Siadł mi na karku. Był ode mnie o głowę niższy i lekko licząc o dwadzieścia kilogramów lżejszy, ale to ja się musiałem bronić przed nim. To już nie walka, to atak szaleńca. Jego palce zaciskały mi się na krtani. W napadzie szału miał nadludzką siłę, nie mogłem mu dać rady. Tylko cud mógł mnie uratować.

I cud się zdarzył.

Prawa dłoń Brauna trafiła na mój nos. Ta sama dłoń, w której przed chwilą trzymał chustkę. Próbując zaczerpnąć choć trochę powietrza, powąchałem ją – i poczułem, jak budzi się we mnie coś, czego nie znam. Prymitywna, potężna siła. Świat wyglądał inaczej, wszystko miało bardzo ostre kontury i różowawy odcień. Czułem, jak mięśnie twarzy mi sztywnieją, wykrzywiając się w szalonym grymasie. Złapałem chłopca za przeguby, bez wysiłku oderwałem jego dłonie od mojego gardła.

Zabić! Zabić!

Z pewnym opóźnieniem zauważyłem, że złamałem mu rękę. Nic to. Złamałem drugą. I nagle szał znikł tak nagle, jak nagle się pojawił. U mnie i u niego.

Petr Braun osunął się na ziemię. Leżał teraz i tylko cicho jęczał. Czułem się potwornie słaby. Oparłem się o usmarowaną betonową ścianę i wstałem. Rozejrzałem się za chustką Petra.

Lenz stał w drzwiach nieruchomy jak skała.

–Ty debilu! Mało mnie nie zabił! Już mnie dusił! – chciałem krzyczeć, ale wyszedł mi z tego tylko charkot.

Chustka Brauna leżała w zasięgu ręki ciemnowłosej dziewczyny. Ta w międzyczasie trochę oprzytomniała. Rozglądała się dookoła, płacząc cicho. Wyciągnęła rękę po chustkę Brauna…

–Nie! Zostaw! – krzyknąłem.

Za późno. Podniosła ten skrawek materiału i próbowała sobie nim otrzeć oczy. Cokolwiek tam było, było na tyle silne, że wcale nie musiała bezpośrednio dotykać chustką do nosa. Oczy jej się rozszerzyły i pokryły siatką czerwonych żyłek identycznie jak przed chwilą Braunowi, a zapewne w międzyczasie i mnie.

–Ty bydlaku! – zawyła dziewczyna cienkim głosem. – On był najgorszy z nich wszystkich! On mnie najwięcej…

Była mniej więcej tego wzrostu co Braun, może nieco szczuplejsza. Ale bezwładne ciało Brauna w jej rękach zdawało się ważyć tyle, co koszyczek do robótek ręcznych. Rzuciła nim o ścianę. Ręce chłopaka poleciały na boki, odpadł od ściany jak szmaciana lalka. Na moje oko już nie żył.

Dziewczyna podniosła go z ziemi i znowu rzuciła nim o ścianę, ale tym razem trafiła w dyktę. Ciało Brauna przebiło to, co kiedyś było oknem, i wyleciało w zimną jesienną noc jak jakiś monstrualny motyl. Dziewczyna rzuciła się w stronę otworu. O nie, tak łatwo on jej nie ucieknie. Co to, to nie…

Zanim zdążyła wyskoczyć z okna w ślad za nim, podciąłem jej nogi, przewróciłem na brzuch, ukląkłem jej na tyłku i trzymałem, dopóki nie przestała się rzucać. Potem powoli rozejrzałem się po pokoju.

–Lenzi, mało mnie nie zabił! – krzyknąłem do goryla, który przez cały czas stał pod ścianą jak nieruchomy robot.

Rozejrzałem się po pomieszczeniu, zajrzałem pod tapczan i wyciągnąłem spod niego śmietniczkę na długim kiju. Zebrałem na nią chustkę Brauna i wyrzuciłem z okna wraz ze śmietniczką.

–Powinienem to wziąć do jakiegoś laboratorium – mruknąłem do siebie – i kazać zbadać, ale…

Rozdział 3

Konsul saski

Żołnierze przy szlabanie zauważyli nas bez trudu. Zachowywaliśmy się dość głośno, a przy tym nieśliśmy odkryte światło. My też widzieliśmy ich z daleka i wyraźnie, w świetle lamp widać było, jak sprawdzają zamki karabinów, a jeden puka do drzwi powozu. Słyszałem jego głos: –Pani, cosi się dzieje!

Z powozu wylazła rozespana, rozczochrana Patrycja Hasse i wzdrygnęła się z zimna.

Gdyśmy byli prawie na miejscu, żołnierze podkręcili knoty lamp. Szliśmy długo – ja, Lenz, nastroszony Siergiej i ci dwaj, których nazywał Monte i Fretka. Zmęczyliśmy się porządnie, niosąc na noszach obie dziewczyny. Spały. Jedna jeszcze nie wytrzeźwiała, a drugiej dałem tabletkę nasenną. Na widok trzech mężczyzn o dzikim wyglądzie, w kamizelkach kuloodpornych i spodniach z grubego płótna, żołnierze przyklękli z karabinami gotowymi do strzału, jeden przy powozie, drugi za rogiem strażnicy. Patrycja podbiegła do noszy.

–Macie ją? Znaleźliście?

–Nie – odparłem ponuro. – Twojej córki nie znaleźliśmy.

–A te tutaj, to kto?

–Mówiąc skrótowo, jej byłe koleżanki. Trzeba je odwieźć do miasta i niech się nimi lekarze zajmą. Wsadźcie je do powozu.

Lenz i chłopcy z Betonstadt zrobili, co im kazałem. Patrycja dreptała tam i z powrotem, mamrocząc coś do siebie.

–Hej! – odezwał się kapral w kurtce z uciętymi rękawami, nadal klęczący za rogiem strażnicy z karabinem gotowym do strzału. – Ciebie to ja znam! – Wskazał głową na Siergieja. – Za ciebie jest nagroda!

Miałem serdecznie dosyć tego wojskowo-biurokratycznego bajzlu. Problem z takimi ludźmi polega na tym, że oni reprezentują instytucję. Podnieś na takiego rękę, to ci instytucja rękę odrąbie. A przynajmniej będzie próbowała.

–Konkretnie – zwróciłem się do kaprala. – Ile?

–Ile czego?

Oblizał przy tym wargi. Doskonale wiedział, o czym mowa.

–Ile się należy za to, żeś nic nie widział?

–Dwa… trzydzieści marek – odparł. – Trzydzieści dla mnie – dodał szybko – i trzydzieści dla kolegi.

Sięgnąłem do sakiewki i wyjąłem z niej sześć srebrnych monet. Kapral wyszedł zza strażnicy z karabinem pod pachą.

–Pokaż? No proszę, ładny, nowy, srebrny… Tanio wyszło, koleś, za tego tutaj bym dostał dwie i pół stówy. Siergiej Grubiesz, no proszę, toś, ciulu, do Południka zwiał?

–Gówno byś dostał, nie dwie i pół stówy. Nie dałbyś go rady zamknąć.

–Dałbym, dał, więc dawaj kasę.

–Jak oni pójdą.

Odwróciłem się do Siergieja i jego chłopców.

–Cuda się dzieją, szmal z nieba leci – oznajmiłem. – Nastawcie łapy, to i wam kapnie.

–Nie, nie. – Potrząsnął rozczochraną grzywą Siergiej. – Nie chcemy twoich pieniędzy.

–A czego chcecie? Co wam mogę dać za to, żeście mi pomogli?

–Nic. Cieszę się, że cię widziałem przy pracy.

–Mam u ciebie dług, Siergiej.

–Ale gówno – rzekł najeżony. – Podasz mi rękę?

Przełożyłem pieniądze do lewej ręki i wyciągnąłem do niego prawą.

–Miło było cię poznać.

Po chwili wszyscy trzej znikli w ciemnościach.

–No – powiedział kapral – to teraz kasa.

–Jeszcze nie – odparłem. – Jeszcze chwila.

–O żesz ty śmierdzielu! My się na coś umówili, nie?

–Umówili się.

Chwila milczenia.

–No to dawaj kasę, nie?

–Wiesz – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu – przemyślałem to. Wyszło mi, że fajniej będzie popatrzeć, jak aresztujesz Siergieja Grubiesza…

W świetle lamp oliwnych zobaczyłem, że kapral blednie. Wykonał błyskawiczny zamach kolbą karabinu, próbując mi złamać szczękę. Nie uważałem tego za dobry pomysł. Wyrżnąłem go prawą ręką w splot słoneczny i słuchałem, jak mu z sykiem uchodzi powietrze z płuc.

–Nicht schiessen, Lenz.* Ochroniarz wbił lufę broni w bok drugiego wartownika.

–Patrycja, do wozu!

–Co… co chcesz zrobić?

–Nic. Jedziemy. Ty debilu! – zwróciłem się do żołnierza rozpaczliwie próbującego złapać oddech. Był już prawie siny. – Obejrzyj sobie tę ozdobę na drzwiach, zapamiętaj, jak wygląda, a potem sprawdź w papierach, kto takiej używa! Jedź! – poleciłem stangretowi, który dotychczas niewzruszenie siedział na koźle, owinięty kocem.

Nie trzeba mu było tego powtarzać. Strzelił batem i konie ruszyły kłusem. Opony szumiały na betonie.

Żołnierz w końcu zdołał złapać powietrze. Oddychał ciężko, najwidoczniej ciesząc się, że mu się udało.

–Tylko cię sprawdzałem – prychnąłem, rzucając mu te sześć monet w twarz. – Miękki jesteś, kolego.

Uśmiechnąłem się do niego na pożegnanie i pobiegłem za odjeżdżającym powozem. Otworzyłem drzwiczki i wskoczyłem w biegu, gdy tymczasem Lenz złapał prawą ręką za poręcz i wciągnął się na kozioł.

Wracaliśmy. Wóz podskakiwał na wybojach. Za oknem było ciemno. Wnętrze powozu, oświetlone słabym światłem fosforówki, wydawało się jakieś mniejsze. Przybyły dwa bezwładne ciała dziewczyn, które co chwila przewracały się mnie albo Patrycji na kolana. W powietrzu czuć było alkohol, pot z brudnych koców i jakieś osobliwe męskie perfumy.

Milczenie. Patrycja zdawała się być u kresu wytrzymałości psychicznej. Twarz jej poszarzała i zwiotczała. Jakby się starzała w oczach, ale może to była moja autosugestia. Wreszcie trochę się pozbierała i spytała słabiutkim głosem, jak było w Betonstadt. Opowiedziałem pokrótce o naszych przygodach, omijając motyw Szczurołapa, a o Siergieju i jego towarzyszach powiedziałem, że ich nająłem, nie wdając się w szczegóły. I tak Lenz jej wszystko opowie szczegółowo.

–Kawa – powiedziałem. – Napiłbym się kawy. Która może być godzina?

Patrycja spojrzała na zegarek.

–Pierwsza. Co robimy?

–Frylandia. – Wzruszyłem ramionami. – W puszczy jest jakiś obóz. Chyba wiem, jak tam trafić. Konno to będzie na jakieś dwa dni drogi. Żaden problem. Tylko trzeba mieć wizę Cesarstwa.

–Wizę, żeby wjechać do Frylandii? Wiza na Dzikie Pola?

Trochę się ożywiła. Wyglądało na to, że w jej głowie kiełkuje kolejny plan. Chyba wiedziałem, jaki.

–No, wiza. Pozwolenie. Frylandia ma zaostrzone przepisy o komunikacji.

–Nie wiem, o co ci chodzi z tym zezwoleniem. Wiem, co to jest Frylandia. Pustkowie między Szprewą a Łabą, wyludnione od…

–Od drugiej energetycznej. Zgadza się. Puszcza, a jak dobrze pokopać w ziemi, to się znajdzie ruiny miast.

–No. I w środku tego gościniec, jedna z najlepszych dróg tutaj, na skraju Europy.

–Na skraju cywilizowanej Europy, chciałaś powiedzieć? To tutaj to jest, serce ty moje, tak zwana Europa Środkowa. Znam sprawę, jestem stąd. Ale co do reszty, masz rację. Frylandia to jest dwieście tysięcy kilometrów kwadratowych lasu i bagien. Zapasowa przestrzeń życiowa, będą ją kolonizować, kiedy w rdzennych krajach Cesarstwa gęstość zaludnienia przekroczy tak zwaną barierę Schwarzsteina. Na razie nadwyżki ludności osiedlają w Pribałtyce, a dzięki wojnom, powstaniom i epidemiom te nadwyżki nie są specjalnie duże. W związku z tym we Frylandii jeszcze przez sto, sto pięćdziesiąt lat nic się nie zmieni.

–Kto może mi wydać takie zezwolenie?

–Jakiś urzędnik Cesarstwa, pewnie konsul saski. Saska Republika Federalna ma konsulat w Pardze.

–No to już mamy wizę w kieszeni. Konsul saski jest moim dobrym znajomym.

–O! – uniosłem brwi. – Właśnie. Masz wysoko postawionych znajomych, w każdym razie jak na prowincjonalne standardy. Czym się właściwie zajmuje twój mąż?

–Mój mąż jest przedstawicielem handlowym. Chwilowo jest poza Pargą, wyjechał w interesach, nie mogę powiedzieć, dokąd.

–A skądeś wytrzasnęła tego Lenza?

–Lenz? Sługa rodzinny. Trafił do nas z przydziału, ale to było już cholernie dawno, jakieś dziesięć lat temu. Jest jak członek rodziny. O Patrycję dbał, jak… no, te takie wielkie wierne psy…

Przy wzmiance o córce otarła oczy.

–Lenz ma jedną dosyć nieprzyjemną cechę – zauważyłem.

–Mianowicie?

–Cholernie lubi zabijać.

Nie skomentowała.

Zmieniłem temat.

–Wiesz, ja już kiedyś byłem we Frylandii, ale bliżej północnej granicy. Jakieś trzy lata temu. Ścigaliśmy paru niesympatycznych gości, którzy chcieli się zaszyć w puszczy i poczekać, aż o nich zapomnimy. Mieliśmy wtedy pozwolenie, wizy, psy tropiące, z których zresztą nie było żadnego pożytku, bo w puszczy jest pełno różnych zapachów i taki miejski pies głupieje na amen. Ale przede wszystkim mieliśmy taką gównianą flagę. Trzymaliśmy ją na kiju, bardzo ładnie wyglądała. Pobłądziliśmy na bagnach, ale poza tym dawało się wytrzymać. W końcu wylądowaliśmy w faktorii, w ruinach miasta, które kiedyś nazywało się Witten. We Frylandii pozyskują drewno i to, co się da wygrzebać z ruin miast. Mówią, że Frylandia jest bezludna, ale to nieprawda, tam żyją potomkowie tych, którzy przeżyli drugą energetyczną. Myśliwi. W Witten sprzedają skóry, a czasem pozostałości dawnych Niemiec, a kupują to, co potrzebne do życia na pustkowiu. No więc przyjechaliśmy tam, uzupełniliśmy zapasy, a potem trochę rozmawialiśmy z szefem. Akurat do jego sklepu przyszedł jakiś tubylec. Dzikus kompletny, zarośnięty po oczy, w skórach, z brakami w uzębieniu. Wyjął z worka jakieś skóry, parę poroży daniela, dostał za to worek pszenicy i ostrze do siekiery. A potem ten człowiek lasu wyjął z drugiej torby inny towar, ucięte ludzkie głowy, sztuk trzy. Szef wypłacił mu premię według cennika, a te łby wywalił przez okno na gnojowisko. To były głowy tych kolesiów, których szukaliśmy we Frylandii. Bo, widzisz, oni nie mieli tej szmatki na kiju. Już wiesz, co to jest wiza? To ten trójkątny kawałek materiału. Zabawne?

–Nie.

Przez następne dwadzieścia minut jechaliśmy w milczeniu. Potem wóz wjechał na bruk, a za oknami – zasłonek nie zaciągnęliśmy – z wolna zaczęły się pojawiać słabo świecące latarnie. Ciemne sylwetki domów. Ciemne okna, za którymi spali ludzie.

–Co z tymi dziewczynami? – spytała w końcu.

–Wysadzimy je. Lenz – rzuciłem, wystawiając głowę z okna – na następnym skrzyżowaniu w lewo.

–Co tam jest? – spytała Patrycja.

–Kiedyś był szpital. Pewnie dalej jest.

–Jest. – Skinęła głową. – Nic się nie zmieniło. Lepiej do szpitala niż do straży, mogliby zadawać jakieś niewygodne pytania.

W chwilę później kołatałem do bramy pod oświetlonym napisem Szpital Specjalistyczny – Fakultatskrankenhaus, z blondynką owiniętą w koc na ramieniu, podpierając drugą dziewczynę. Nie jest to najwygodniejsza pozycja do dobijania się do bramy, ale ja jestem zdolny. Dziewczyna w szarych spodniach trzy razy upadła na ziemię podczas tej operacji.

Trwało to dosyć długo, wreszcie z bramy wysunęła się rozczochrana głowa siostry w szpitalnym fartuchu.

–Czyś pan do diabła zwariował? – powitała mnie tonem zawodowego wykidajły. – Tu nie nocna knajpa!

–Te panie nie nadają się do knajpy – roześmiałem się. Chyba dość blado, miałem tej nocy kilka ciekawych przeżyć. – Siostra będzie uprzejma obudzić lekarza.

–Kogo pan przywiózł?

–Dwie dziewczyny, nazwisk nie znam, znalazłem je w Betonstadt, ktoś je upił i prawdopodobnie zgwałcił. Zbiorowo, jak sądzę. Poza tym silne wychłodzenie.

Nerwowo przełknęła ślinę.

–Beton…? To chyba powinnam zawiadomić policję…?

–A proszę bardzo, to nie moja sprawa. Ale przedtem proszę się nimi zaopiekować.

Otworzyła furtkę w bramie.

–Proszę za mną.

Poszedłem. Kolana zaczynały mi się uginać, dziewczyna w kocu obudziła się i zaczęła się wiercić, dobrze chociaż, że ciemnowłosa szła już o własnych siłach. Zanim zdołałem je posadzić na niewygodnych krzesłach w izbie przyjęć, siostra wróciła ze świeżo obudzonym doktorem – młodym, przedwcześnie wyłysiałym mężczyzną w grubych okularach, w wymiętym białym kitlu. Tłumaczyłem mu cierpliwie, gdzie znalazłem te dwie dziewczyny i co im się było przytrafiło.

–Od zdarzenia nie minęło jeszcze dwanaście godzin, panie doktorze – dodałem. – Ostatnia chwila, żeby im dać sam pan wie, co. Żeby nie miały po tej nocy żadnej pamiątki, poza przykrymi wspomnieniami.

Spojrzał na mnie nieprzyjaźnie zza pancernych szkieł.

–Za pozwoleniem, ale kim pan jest, że mi pan udziela takich rad?

–Też doktorem. Studiowałem medycynę, tu na uniwerku, tylko niestety niewłaściwy kierunek, psychologię stosowaną. Pan też po uniwerku? Tak? Możeśmy się i kiedyś spotkali? Dyplom robiłem w osiemdziesiątym trzecim. Gouvernet R. Fink. – Machnąłem mu przed nosem odpisem licencji, po tej nocy już nieco wymiętym.

–To R. znaczy co? – spytał nieco bez sensu.

–Rajmund. Moje drugie imię, ale nie używam. Na pana miejscu zwróciłbym raczej uwagę na Finka niż na Er. Kiedyś to nazwisko było tu dosyć znane.

–Fink? Ale…

–Moja rodzina, niestety, wymarła w czasie epidemii tyfusu. Uniknąłem śmierci tylko dlatego, że nie było mnie wtedy w kraju. Teraz moim najbliższym krewnym jest niejaki Franciszek E. Stanek.

Cios był celny. W razie gdybyście nie pamiętali, mój przyrodni stryj był wtedy numerem jeden, prezydentem, a pod względem niektórych możliwości przypominał udzielnego księcia.

–Mam nadzieję, że zadba pan o te dwie dziewczyny. Ze szczególnym uwzględnieniem tej piguły, o której mówiłem.

–Oczywiście, proszę pana. Może pan być spokojny.

Odwrócił się do apteczki. Korzystając z okazji, wyszedłem z izby przyjęć i po długich schodach wyłożonych kafelkami opuściłem szpital.

Powóz Patrycji stał za rogiem – nie chciała, żeby ktokolwiek w szpitalu widział, kto przywiózł te dwie dziewczyny. Wręcz dziwiłem się, że w ogóle tu czeka myślałem, że Lenz ma dosyć oleju w głowie, żeby zarządzić odjazd, zanim wrócę.

Wsadziłem głowę do wnętrza powozu.

–No, to by było na tyle. Cześć, Pat?

Bilans nocy wypadał wcale nieźle. Dwóch złoczyńców gryzło ziemię. Dwie dziewczyny wyciągnąłem z nielichej kabały. Trochę szkoda było Petra Brauna, ale sam zaczął, a poza tym wyglądało na to, że mimo swoich siedemnastu lat był kompletnie zdemoralizowany. Zawarłem też znajomość z dosyć sympatycznym człowiekiem, mam na myśli Siergieja G.

Tyle, że gdy ja opiekowałem się skrzywdzonymi niewiastami, Patrycja przemyślała sprawę i podjęła decyzję.

–Gowery – oświadczyła pewnym siebie głosem – pojedziesz z Lenzem do Frylandii.

Skąd wiedziałem, że wpadnie na taki pomysł?

–Pudło. Nigdzie nie pojadę. Żadna siła mnie do tego nie zmusi. We Frylandii jest jakiś nielegalny ośrodek badawczy. Dobrze zabezpieczony. To jest robota dla porządnej hanzy, a nie dla jednego człowieka.

Oczy jej zaszły łzami.

–Gowery, proszę…

–Mogę ci tylko coś poradzić. Idź do konsula. Zreferuj mu sprawę i naciskaj na niego, żeby załatwił twoją sprawę drogą służbową.

–Gowery, na litość boską, wiesz, ile by to trwało?!

–Wcale nie tak długo. Parga nie ma połączenia telefonicznego z Cesarstwem, ale konsul może wysłać kuriera. Pociągiem. Pociąg do Lipienia albo Saltbergu jedzie góra osiem godzin. Stamtąd już będzie mógł złapać łączność z Boryniem dalekopisem. Nie wiem, ile im zajmie podjęcie decyzji, ale na ogół w takich sprawach Cesarstwo działa szybko. Przypuszczam, że odpowiednia instytucja w Boryniu wyśle specgrupę, może własnym pociągiem. Jeśli konsul przekaże im to wszystko, czego się dowiedziałem i co ci zaraz powiem, nie będą się w ogóle pchali do Pargi. Kolej leci po granicy Frylandii, wysiądą po drodze. Ja wiem, że to brzmi, jakby miało trwać wieki, ale w ciągu tygodnia możesz mieć córkę w domu.

Słuchała uważnie.

–No dobrze – powiedziała w końcu. – Chyba masz rację. Do Lipienia są trzy pociągi na tydzień, najbliższy akurat jutro o ósmej rano i kurier od konsula może nim pojechać. Pójdę do Waltera teraz, obudzę go. On to dla mnie chętnie załatwi.

–Jedź – poparłem ją. – Ja pójdę do siebie pieszo.

–No co ty! Jedziemy razem do konsula! Przecież to ty znasz wszystkie szczegóły! Opowiesz mu!

Miała rację.

Po chwili znowu siedziałem w jej powozie, podziwiając jego doskonałe zawieszenie. Skierowaliśmy się do dzielnicy Haselbuschgarten, co się tłumaczy jako „Ogród w Leszczynowym Gaju”.

Był przedświt, jakoś koło trzeciej nad ranem. Konie parskały, ostatecznie były równie zmęczone jak my, ale nikt ich nie pytał o zdanie. Na pustych ulicach stukot kopyt słychać było z daleka. Czasem gdzieś zaszczekał obudzony pies.

Otworzyłem drzwi i wyjrzałem na ulicę. Przejeżdżaliśmy obok wartowni. Nikt na nas nie zwrócił uwagi.

–Myślałem, że dzielnica dyplomatyczna jest chroniona?

–Bo jest – ziewnął z kozła Lenz. – Warta chyba śpi.

Jechaliśmy wzdłuż ozdobnych płotów, za którymi srebrzyste światło orbitalek wydobywało z ciemności gęste krzaki. Dalej, w głębi, stały luksusowe wille ludzi, których stać było na to, żeby w nich mieszkać. Wreszcie powóz zatrzymał się przed kutą bramą o kratach w kształcie szeregu kopii. Na bramie wisiał wielki herb, jakby orzeł i coś jeszcze. Żadnego napisu. Ktoś, kto tu przyjeżdża, dobrze wie, do kogo się wybiera.

Lenz coś zawołał po germańsku tak gardłowo, że nic nie zrozumiałem, prawdopodobnie hasło.

Do furtki podszedł ochroniarz z dwoma wielkimi dobermanami na smyczach. Powiedział coś do Lenza w podobny sposób. Potem znowu odezwał się Lenz. Wreszcie ochroniarz otworzył furtkę i odciągnął psy kawałek dalej. Dobermany wspinały się na zadnich łapach, szarpały na smyczach, próbowały nas ugryźć, poszczekiwały cicho.

–Wrrrr! – warknąłem na nie. Odskoczyły i uspokoiły się.

Przeszliśmy przez ogród i wstąpiliśmy na białe, słabo oświetlone schody. Przy wielkich, ozdobnych dwuskrzydłowych drzwiach przejął nas, nazwijmy go tak z braku lepszego pomysłu, służący numer dwa. Krótkim, ale wysokim korytarzem zaprowadził nas do rozległego hallu.

–Warten Sie, bitte* – powiedział, zapalając dwie przygaszone lampy elektryczne, i znikł za małymi bocznymi drzwiami. Czekaliśmy w rozległym pomieszczeniu z podłogą pokrytą dywanem grubości chyba dwudziestu centymetrów, z półkami pełnymi książek. Patrycja opadła na jedno z krzeseł przy masywnym, intarsjowanym stole. Byłem potwornie głodny. Ileż to czasu minęło od kolacji? Czy w ogóle jadłem kolację? A, prawda, ten utopenec u Sumeka… Napiłbym się kawy. Albo może czegoś mocniejszego?

Wyciągnąłem latarkę i zacząłem oglądać grzbiety książek. Gdzieś tu niezawodnie jest ukryty domowy barek, czyli parę butelek z czymś dobrym do picia.

–Pat! Co ty tu robisz o tej pogańskiej godzinie?

W drzwiach stał temperamentny facecik po pięćdziesiątce, z siwymi włosami zaczesanymi do tyłu, w niebieskim jedwabnym żupanie wyszytym srebrną nicią w jakieś tygryski czy inne lewki. Za nim stał ponury ochroniarz, większy od niego chyba dwa razy w każdą stronę, z wiatrówką przewieszoną przez plecy. Wyglądał jak klon Lenza, nawet ubrany był tak samo. Ciekawe. Już czwarta osoba w tym domu, która jest na nogach o takiej koszmarnej porze.

Przerwałem obserwację, stwierdziwszy, że domowy barek mam w zasięgu ręki.

Patrycja podeszła do facecika i wyciągnęła do niego rękę gestem człowieka, który się właśnie topi i maca dookoła siebie powietrze w poszukiwaniu zwisających nad wodą gałęzi wierzby. Lub ostatecznie brzytwy.

–Walter! Dobrze cię widzieć. Mam problem. Musisz mi pomóc!

–Dla ciebie wszystko! – odparł konsul ze źle udanym zapałem. – Co mogę dla ciebie zrobić?

–Walter, jest źle! Jest bardzo źle! Patrycję zabrali jacyś handlarze żywym towarem!

–Co takiego? Nie może to być! To jakiś kawał jest?

–Niestety, nie. Szukaliśmy jej już w Betonstadt, aleśmy się spóźnili. Pan Fink był tak dobry, że podjął się poszukiwań. Ustalił, że Patrycja została wywieziona do Freiland, do jakiegoś nielegalnego ośrodka szkoleniowego. Walter! Tylko ty możesz mi pomóc! Na pewno potrafisz to jakoś legalnie załatwić!

Rozmowa toczyła się w potocznym germańskim, ściśle biorąc w odmianie ogólnoniemieckiej, jaką mówią wyższe sfery. Zanim Patrycja skończyła mówić, przysunąłem się bliżej konsula i obejrzałem go sobie z bliska. Cerę miał wypielęgnowaną różnymi specyfikami, gładką, niemal dziecięcą, co wyglądało z lekka nienaturalnie w zestawieniu z oczami otoczonymi siateczką drobnych zmarszczek. Był starannie ogolony i pachniał wodą kolońską o ostrym piżmowym zapachu.

–Nazywam się Fink. Gouvernet R. Fink – powiedziałem tym samym dialektem. – Jestem negocjatorem. Oto odpis mojej licencji.

Konsul obrzucił mnie nieprzyjaznym spojrzeniem i szybkim ruchem przyciągnął klapę żupana do szyi. Nie był tak szybki, bym nie zdążył zauważyć trzech świeżych zadrapań na piersi. Właśnie przerwaliśmy konsulowi zabawę z kimś, kto akurat w ten sposób bawić się nie chciał.

Nie uznał za stosowne mi się przedstawić. Zapewne w przekonaniu, że wiem, jak się nazywa. Podał mi tylko rękę wierzchem dłoni do góry. Uścisnąłem mu dłoń jak równy równemu.

–Walter! – pisnęła Patrycja głosem chyba o oktawę wyższym niż poprzednio i objęła go. – Musisz mi pomóc. Pomóż, odwdzięczę się! Jestem sama, nie ma mi kto pomóc, mąż jest w terenie. Dawno mówiłam, że to tak nie może być, że on mnie ciągle zostawia samą, a ty jesteś silny, kawał chłopa…

Bogiem a prawdą była od wspomnianego kawała chłopa pół głowy wyższa. Wdychała perfumy konsula rozszerzonymi nozdrzami i próbowała przykleić się do niego jak najściślej. On z kolei próbował uwolnić się z jej uścisku, wił się i ostrożnie zdejmował z siebie jej ręce. Cofał się przy tym dookoła stołu. Patrycja mówiła dalej, coraz mniej wyraźnie, robił się z tego niezrozumiały bełkot. Źrenice trochę się jej rozszerzyły, jak po użyciu jakichś narkotyków.

Kiedy już tak obtańczyli połowę stołu, złapałem Patrycję za ramię i pokonując jej zawzięty opór, odciągnąłem ją w stronę wysokiego okna.

–Używa pan ciekawych perfum, ekscelencjo – uśmiechnąłem się.

Otworzyłem okno i wystawiłem głowę Patrycji na zimno.

Przy otwarciu okna natychmiast rozległ się brzęczyk alarmu. Konsul sięgnął pod blat stołu, nacisnął spojenie desek. Alarm zamilkł. Do pomieszczenia wpadł służący numer dwa z wiatrówką w rękach. Konsul odgonił go zniecierpliwionym ruchem ręki.

Patrycja oprzytomniała. Wciągnęła głowę z powrotem do pokoju i próbowała uśmiechnąć się z zakłopotaniem.

–Przepraszam… Chyba coś się ze mną działo dziwnego. Jestem przemęczona. Siadają mi nerwy. Nie myśl o tym, co wtedy bełkotałam, dobrze?

Konsul nie odpowiedział jej, skupiony na obserwacji mojej skromnej osoby.

–Jeśli dobrze usłyszałem, jest pan heroldem i nazywa się Fink? Odnoszę wrażenie, że już gdzieś słyszałem pańskie nazwisko.

–Nie mogę wykluczyć. – Skinąłem głową. – O solidnej firmie dużo się mówi.

–Czy to aby nie pan był trzy lata temu nad Laramisą?

–Owszem – odparłem, kiwając się leniwie. – Gowery znad Laramisy to ja.

–Pan? A zatem jakim cudem akurat pan się wplątał w tę sprawę?

–Trudno powiedzieć. Prawdopodobnie takim, jak we wszystkie inne: we właściwym czasie znajdowałem się we właściwym miejscu.

Nie wiedział, co ma powiedzieć. Jeden zero dla mnie.

–I twierdzi pan, że małą Patrycję wywieźli gdzieś na pustkowia?

–Bardzo prawdopodobne – odparłem. – Rozpytywałem dwie dziewczyny, które miały tam trafić razem z nią, ale udało nam się je wydostać. Widzę to tak, że sporządzi pan protokół i skontaktuje się z kompetentną instytucją w Boryniu. Według mojego informatora jest tam jakiś obóz szkoleniowy. Albo laboratorium doświadczalne? – dodałem, patrząc na niego badawczo.

–Drogi panie, z całym szacunkiem, myślę, że dał się pan okłamać – oświadczył zimnym, nieprzyjemnym tonem, w którym nie zauważyłem szacunku. – Gdyby coś takiego rzeczywiście istniało, na pewno bym o tym wiedział. Freiland to też mój teren. Wiedział pan? Pan się ewidentnie myli. We Freiland nic takiego nie ma i być nie może.

Mówił coraz szybciej. Zaraz zacznie bełkotać jak przed chwilą Patrycja.

–Freiland to jest… to jest pustkowie, które…

Podniosłem rękę.

–Panie konsulu! – Ja też umiałem mówić zimno i ostro. – Zachodzi uzasadnione podejrzenie, że we Freiland prowadzi się doświadczenia na ludziach. Na tyle uzasadnione, że jeżeli pan się tym nie zajmie, zawiadomię właściwe organy w Berlinie sam. Jak mi się urlop skończy.

Dwa zero.

–Proszę chwilę poczekać.

Znikł za drzwiami, którymi przedtem wszedł.

–Co tam, panna? – zwróciłem się do Patrycji. – Już lepiej?

–Co się ze mną działo?

–Nic wielkiego. Rzuciłaś się temu wypłoszowi na szyję i próbowałaś mu odgryźć ucho.

–Co?! Nic nie pamiętam… Ja już głupieję z tego wszystkiego. Walter bardzo lubi małą, zawsze pamiętał, jak miała imieniny albo urodziny. On… nigdy nie był specjalnie imprezowy ani odważny. Ale za to solidny, odpowiedzialny. Pomoże nam, prawda?

–Żeby się do tego jakoś strasznie wyrywał, to nie powiem, ale nie bardzo ma inne wyjście…

Wreszcie udało mi się otworzyć drzwiczki zamaskowane naklejonymi grzbietami książek. Wyjąłem ze skrytki butelkę z obiecująco wyglądającą etykietą, pełną złotawego płynu. Postawiłem szklaneczkę na stole i zacząłem wyciągać korek.

Niestety, nie było mi sądzone skosztować tej cieczy, w każdym razie nie pod tym dachem. Drzwi rozwarły się i do pomieszczenia wpadło kilku niekompletnie ubranych uzbrojonych facetów, a za nimi konsul. Ze spąsowiałą twarzą wykrzywioną grymasem nienawiści wyglądał jak bóg zemsty.

–Ty dupku! – rozdarł się. – Ciekawe, że akurat ty się tym zajmujesz! Ty to wszystko namotałeś i chcesz mnie zniszczyć! Nie jesteś żadnym negocjatorem! Cofnęli ci licencję zaraz po bitwie!

–Cofnęli – potwierdziłem, nieco zaskoczony – kto mówi, że nie cofnęli? A za pół roku oddali.

Konsul odwrócił się do jednego z ochroniarzy i próbował mu zabrać broń.

–Jesteś przestępcą! Wrogiem społeczeństwa! Gehen Sie weg!* Wynoś się z mojego domu! Natychmiast! Gehen Sie weg! Gdybym nie zorientował się, że sytuacja staje się skrajnie niezręczna, musiałbym zwrócić dyplom doktora psychologii. Pośmiertnie. Złapałem przerażoną Patrycję za rękę i siłą wywlokłem z pomieszczenia. Konsul w końcu pokonał opór Lenza bis i wyrwał mu kuszę pneumatyczną. W ostatniej chwili zdążyłem zamknąć drzwi. W ułamek sekundy później wbiło się w nie z dziesięć stalowych strzał.

Trzymając cały czas Patrycję, biegłem przez ciemny ogród. Przy furtce Lenz bawił się smyczą.

–Jakiś problem? – spytał.

Problem w postaci służącego numer dwa z garłaczem właśnie nas dogonił i zabulgotał coś niezrozumiałego w kilońskim żargonie, wskazując na mnie. Niestety, nie ręką, tylko lufą.

Lenz ustawił się między mną a lufą. Potrząsnął głową i odezwał się tylko jednym słowem.

–Nein.

Przejął ode mnie bezwładną Patrycję i odepchnął mnie nieznacznie.

–Idź. Idź. Byle dalej.

Przy furtce pojawił się Lenz bis, który już odzyskał broń. Robił dużo hałasu, ale Lenz odpowiadał mu konsekwentnie: Nein. Nein.

Jeszcze długo słyszałem to jego nie, wiejąc z zagrożonego terenu. Byłem już daleko od rezydencji konsula, gdy dotarło do mnie, że w ręce wciąż trzymam butelkę.

Rozdział 4

Handlarze dzieci

Za kwadrans szósta zaczęło robić się jasno. Siedziałem przy nabrzeżu za sągiem drewna i obserwowałem ruch w porcie po drugiej stronie Bełtawy. Nie koleje, nie gościńce, lecz Bełtawa jest główną drogą łączącą Regencję z Europą. Holowniki wywożą z Pargi, Pilzenia i Königinburga len, drewno, nadwyżki zboża, beczki oleju rzepakowego i sławnego tutejszego piwa. W przeciwną stronę, z Borynia, płyną sprzęty domowe, narzędzia rolnicze, części do elektrowni wodnych, w ogóle wszelkie urządzenia elektryczne, kawa, tytoń, herbata. Pociągi służą praktycznie tylko do przewozu osób, linie kolejowe idą z północy, od Lipienia, i w Pardze skręcają ostro na zachód. Do Pilzenia można się dostać gościńcem na Plauen, ale w okolice Königinburga i do całej południowej połowy kraju daje się dotrzeć albo po bardzo marnych drogach, albo Łabą i Bełtawą.

Około szóstej znad Bełtawy zaczęła się podnosić mgła, zakrywając port i nabrzeże. O tyle mi się to podobało, że mgła litościwie zakryła także ogromny ceglany mur o wymiarach na moje oko jakieś trzydzieści metrów na dwadzieścia. Wcześniej, bywając w Pardze, takich ozdób nad rzeką nie widziałem. Ktoś to tu postawił w jednym konkretnym celu: żeby na nim umieścić plakat agitacyjny przed wyborami, które odbyły się jakieś trzy lata temu. Plakat miał dalej żywe, jasne, pogodne kolory, chociaż już trzy lata padał na niego deszcz i śnieg, zapewne także pluli członkowie opozycji (jeśli w tym kraju istnieje jakaś opozycja, bo nie jestem pewien), uznałem więc, że ktoś go musiał za ciężkie pieniądze przywieźć z Cesarstwa. To musiało być kosztowne przedsięwzięcie. Skoro już mowa o pieniądzach, na plakacie też były. Tłustawy, obleśnie uśmiechnięty osobnik w dobrze skrojonym garniturze miał tych pieniędzy pełne garście i z lisim uśmiechem rozdawał je przechodniom. Stał na tle dobrze uprawionych pól, oświetlonych wschodzącym (czy może zachodzącym?) słońcem, a na wysokości jego kolan widniał napis:

Głosujcie na Partię Demokratyczną,

gwarancję rozwoju.

wybierzmy pewność

Pewność miał, jak rozumiem, uosabiać ten obywatel z papierkami w rękach. Jego nazwiska tam nie było, widocznie autor zakładał, że wszyscy znają faceta z twarzy. O dziwo, ja też go znałem, chociaż nie byłem tu osiem lat. Nazywał się Franciszek Erazm Stanek. Mógł spokojnie rozdawać pieniądze garściami. Mógłby nimi palić w piecu, gdyby chciał. Dzięki epidemii tyfusu odziedziczył wszystko, co zostało po ludziach noszących nazwisko Fink albo Stanek.

Może i mnie by trochę odpalił, gdybym do niego przyszedł.

Powoli, małymi łyczkami sączyłem koniak z butelki, którą wyniosłem na pamiątkę z rezydencji konsula. O wpół do siódmej wylałem z manierki resztę mikstury energetycznej z wody, glukozy i soli, i wlałem tam koniak. Pustą butelkę po koniaku wyrzuciłem do Bełtawy. Przez chwilę zastanawiałem się, czyby nie wrzucić do niej kartki z prośbą o ratunek, ale uznałem, że mam poważniejsze rzeczy do roboty.

O siódmej zero zero, kiedy wszystkie osoby urzędowe grzecznie siedzą za biurkami, udałem się do baraku policyjnego, o którym wczoraj wieczorem wspominała Patrycja.

Zaraz za drzwiami wejściowymi znajdował się oszklony kiosk, w jakim siedzą dyżurni – przeważnie starzy policjanci, dla których taka spokojna praca w cieple stanowi raczej nagrodę niż okazję do wykazania się gorliwością na odpowiedzialnym stanowisku.

–Ja do pana Kasparka – rzuciłem w przelocie starszemu panu i nie przejmując się specjalnie jego protestami, wszedłem po czterech schodkach prowadzących do kolejnych drzwi. Od tej strony nie miały klamki, otwierało się je brzęczykiem właśnie z kiosku, w którym siedział dyżurny. Zapukałem do drzwi, potem pchnąłem energicznie. Zamek już dawno miał swoje najlepsze lata za sobą. Wyleciał na ziemię razem z kawałkiem drzwi.

Znalazłem się w szerokim hallu, mając na wprost siebie wielką tablicę z planem całego budynku. Podpisy poszczególnych części w rodzaju: Wydział Wewnętrzny, Dział Rachuby, Naczelnik, niewiele mi mówiły, więc postanowiłem zdać się na instynkt. Na chybił trafił udałem się na drugie piętro i wszedłem do długiego korytarza słabo oświetlonego jedynym oknem na przeciwległym końcu. Po obu stronach szeregi drzwi bez tabliczek.

Przy samym oknie korytarz rozszerzał się. We wnęce znajdował się zlewozmywak i kuchenka gazowa, na której ktoś sobie gotował kawę. Szybkim krokiem doszedłem do tej miniaturowej kuchni. Chłopakowi, który czekał tam, aż woda się zagotuje, szczęka opadła prawie do pasa. Nawet mu się specjalnie nie dziwiłem. Na ścianie przy kuchence wisiały dwa tuziny portretów wyrzutków społeczeństwa i wybitnych osobistości, żeby każdy, kto tu przyjdzie gotować wodę, dobrze je sobie zapamiętał. Na honorowym miejscu, pośrodku tablicy, wisiało zdjęcie, dwa razy większe od pozostałych, przedstawiające przystojnego młodego człowieka o długich włosach, podpisane:

Gouvernet R. Fink

(Govery znad Laramisy)

–Dzień dobry – odezwałem się, ignorując galerię portretów. – Do pana Kasparka. Marka Kasparka.

Powtórzyłem to jeszcze raz czy dwa. Uprzejmie zaprowadził mnie do drzwi, na których widniał tylko numer 46. Jeszcze tak całkiem nie zszedłem na psy, instynkt działa i zaprowadził mnie na właściwe piętro.

Zapukałem.

–Wejść!

Wszystkie biura wyglądają tak samo. Pokój 46 nie stanowił wyjątku. Wąski, wysoki, naprzeciwko drzwi otwarte okno, przez które wpełzała do środka mgła. Pod ścianami otwarte szafy pełne segregatorów, na środku pomieszczenia solidne ciężkie biurko zawalone papierami. Po mojej stronie biurka stało rozchwierutane krzesło dla interesanta, po drugiej, tej lepszej, znajdował się solidny fotel, mniej więcej taki, jaki wierni żołnierze barona von Ogilvy’ego taszczyli spod Reggenz nad Laramisę. W fotelu zasiadał przystojny, sympatycznie wyglądający typ, krótko ostrzyżony, gładko ogolony, umyty, uczesany, w roboczych ciuchach, co w tym przypadku oznacza koszulę, krawat i szelki do kabury.

–Pan Kasparek? – spytałem.

–Kasparek. Marek Kasparek. Cześć, Zięba. Siadaj.

Usiadłem.

–My się znamy?

–Pewnie. Ze studiów. Ja byłem na prawie, a ty na medycynie.

Nie znam człowieka! Nic to, tylu ludzi się teraz przyznaje do znajomości ze mną… Niech będzie, że jesteśmy na ty.

–Wczoraj była u ciebie pani Patrycja van Hasse. W sprawie swojej córki.

–Była. I co, odprowadziłeś smarkatą do domu?

W głowie cicho zabrzęczał mi dzwonek alarmowy. Szlag! Jeszcześmy dobrze nie zaczęli rozmowy, a on już wali z grubej rury.

–Już jej nie zastaliśmy – odparłem wymijająco.

–Lepsze gówno – mruknął Marek Kasparek. Na jego twarzy malował się niepokój, ale wyczułem, że w rzeczywistości się nie zaniepokoił. – Wyjąć dziewuchę z takiej ą-ę rodziny…

–Co robimy? – próbowałem go wysondować.

Rozłożył ręce.

–To już ty kombinuj. Ja na Niderlandców mam zero przełożenia.

Szlag Zeusowy najjaśniejszy! On mnie z kimś myli. Co by tu zrobić, żeby z niego wyciągnąć jak najwięcej?

–To ty powiedziałeś pani van Hasse, gdzie ma szukać Patrycji?

Tym razem za jego machaniem rękami naprawdę kryło się zdenerwowanie.

–Ja? Za kogo mnie masz? Ona mi to powiedziała. Jakaś kumpela tej gówniary jej to wychlapała. Nic nowego, impreza się już dawno rozkręciła, na uniwerku wszystko wylazło na wierzch. Nie mogłem się tej van Hasse pozbyć. Nasi ją odsyłali od Annasza do Kajfasza, w końcu trafiła do mnie. No, a ja wiedziałem, że tu jesteś, więc uznałem, że… wiesz, Salomonowe rozwiązanie. Słuchaj – dodał, pochylając się do mnie i konfidencjonalnie zniżając głos – moglibyście już z tym zrobić koniec. Za dużo smrodu się koło tego robi.

Co ja mam powiedzieć? Kto mi powie, co mam powiedzieć?

–Przyjechałem się rozejrzeć – palnąłem.

–I co, jesteś spokojniejszy?

Uznałem, że lepiej będzie okazać niepokój, czyli, jak to się mówi, dobrze szanownemu panu Kaśparkowi nawrzucać.

–Dziś w nocy – oświadczyłem z kwaśną miną – wyciągnąłem z Betonstadt dwie dziewczyny. Przejdź się do specszpitalki i spytaj, czy się dobrze bawiły.

–Nigdzie nie muszę chodzić, już czytałem – prychnął, stukając otwartą dłonią w pismo leżące przed nim na biurku. – Dobrze wiedziała jedna z drugą, co je może spotkać, nikt ich tam siłą nie ciągnął! – dodał, patrząc na mnie z niedowierzaniem.

Kiedy się chodzi po cienkim lodzie, każdy trzask wydaje się ogłuszającym hałasem.

Postanowiłem iść na całość.

–Jak mam być szczery, to nie podoba mi się, że tyle mówisz każdemu, kto zrobi smutne oczka!

–Ależ Ziębo drogi – roześmiał się z dużą pewnością siebie – komu bym miał ufać, jak nie tobie? A, skoro już tu jesteś, miałbym prośbę. Uspokój trochę tych Niderlandców, bo za dużo sobie pozwalają. Zachowują się tu, jakby ten kraj należał do nich.

On mnie z kimś myli… Nie, to niemożliwe, mnie z nikim nie można pomylić. To jakaś inna sprawa.

–Tak samo – blefowałem – bardzo mnie dziwi, że ktoś ci wspomniał o mnie.

–Żeby nie to, w ogóle bym się w sprawę nie pakował – roześmiał się Kasparek. – Coś mi tu śmierdzi od samego początku, ale jak mi powiedzieli, że ty za tym stoisz, i to pasowało do faktów… – wzruszył ramionami. – Przyszedłeś zatrzeć ślady, nie? – raczej stwierdził niż zapytał. – Projekt się kończy…

Miałem cholernie mało czasu do namysłu. Blef wychodził.

–Kryptonim projektu też ci podali? – nacisnąłem.

Albo głos mi trochę zadrżał, albo to był za stary wróbel na aż takie plewy i właśnie się zorientował, że go po prostu ciągnę za język.

–Do kurwy dupy! – Sięgnął po pistolet, ale zamarł w pół ruchu. – Ty też… a ja to kupiłem!

–Co ty tu kombinujesz? Ktoś mnie chce wciągnąć w jakieś większe gówno!

Marek Kasparek zbladł jak ściana i oblał się potem.

–Mówili, że to się od ciebie zaczęło! Latem osiemdziesiątego siódmego roku!

–Ty debilu chorobliwy! – ryknąłem. – Latem osiemdziesiątego siódmego to ja leżałem w Gartzu na szpitalce i nie bardzo wiedziałem, jak się nazywam! Pół roku trwało, zanim mnie poskładali do kupy!

Przechyliłem się przez stół i złapałem go za krawat.

–Co tu się, kurwa, dzieje! Co tu się z wami porobiło, że własne dzieci sprzedajecie?!

Przełknął nerwowo ślinę.

–Obiecywali… Obiecywali, że jak będziemy wspierać projekt, to w zamian pomogą nam załatwić Lynxa!

–Kto? Kto wam to obiecywał? Co to za projekt?!

Patrzył na mnie wytrzeszczonymi oczami.

–Nie – pokręcił głową. – Nie mogę. Zabij mnie, nic ci nie powiem, bo by wybili całą moją rodzinę. Chryste, jakiż ja byłem głupi…

Przez otwarte okno pchała się do pokoju już nie mgła znad Bełtawy, lecz czerwona kipiel Laramisy. Porwałem solidne biurko, nad którym strawiło pracowite życie kilka pokoleń urzędasów, i wyrżnąłem nim w ścianę. Drewno pękło z trzaskiem. Krew wrzała mi w żyłach. Wszystko widziałem przez czerwoną mgłę. Jeszcze chwila, a zamienię się w szaleńca, uosobienie furii.

Próbowałem się opanować.

–Nie! Tym razem nie!

Tylko ja słyszałem ten krzyk.

Wbiłem paznokcie w dłonie.

Przez kilka nieskończenie długich sekund walczyłem sam ze sobą. Wygrałem.

Nie zwracając uwagi na załamanego Kasparka, do którego jeszcze nie dotarło, ile miał szczęścia, że nie stracił w tej przygodzie życia, wyszedłem na korytarz i ruszyłem w stronę schodów. W otwartych drzwiach pozostałych pokojów stali inni sympatyczni panowie z pistoletami na szelkach, ale żaden z nich nie podniósł na mnie ręki.

Przeszedłem między nimi, jakby ich nie było. Gowery Niezwyciężony. Gowery znad Laramisy.

Rozdział 5

Jorika

Czerwień. Czerwony świt budzi się z nocy.

Laramisa. Jaskrawoczerwone niebo, na którym za moment pojawi się słońce. Ciemnoczerwona, szybko płynąca rzeka. Ruchome czerwone sylwetki na przeciwległym brzegu.

Światło powoli przywraca światu prawdziwe kolory. Niebo błękitnieje, rzeka szarzeje, brzeg zielenieje. Na konturach zostaje ślad czerwieni.

Człowiek, któremu to wszystko się śni, brodzi w lodowatej wodzie z garłaczem nad głową, gniew dodaje mu sił. Przez rzekę przejeżdżają jeźdźcy, z dziesięciu Wilków od Christophera Lynxa. Cięciwy kompozytowych łuków, brzęcząc, wypluwają jedną strzałę po drugiej, z szybkostrzelnością powtarzalnego karabinu i z podobną silą rażenia. A potem jeźdźcy jeden po drugim spadają z siodeł, trafieni strzałami z łuków, pociskami z kuszy, kulami karabinowymi, ołowianymi siekańcami. Rzeka niesie ciała w stronę wodospadu.

Wycie. Ryk. Rżenie koni. Bojowe okrzyki. Na drugim brzegu z regularnym stukotem maszyny do szycia pluje kulami karabin maszynowy Franzoniego.

Ramię w ramię długim szeregiem wjeżdżają do brodu jeźdźcy Thilemanna okryci ciemnymi płytami plastiku. Napierśniki koni i osłony ud przy siodłach dodatkowo zabezpieczone bodącymi szpikulcami.

Huk. Świst. Garłacz człowieka, któremu się to wszystko śni, wysyła serdeczne pozdrowienia.

Karabin stuka monotonnie.

Z boku nadjeżdża wraży jeździec. Nurkuję w wodę pod jego brzuchem i skaczę jeźdźcowi od tyłu na grzbiet. Łapię go za dolną krawędź przyłbicy i szarpię. Wrzucam półtrupa ze skręconym karkiem do wody, ale przedtem wyłuskuję mu z konwulsyjnie drgających palców samopowtarzalny karabin.

Strzelam.

Podjeżdżam z boku do szeregu jeźdźców i strzelam, aż wyczerpuje się amunicja w magazynku. Potem wyciągam z futerału przy siodle maczetę, wdrapuję się na siodło i skaczę na plecy następnemu żołnierzowi.

Widzę nieostro. Zgiełk bitwy i huk wystrzałów narasta, poszczególne dźwięki zlewają się w jeden monotonny hałas.

Z którego wyodrębnia się regularne stukanie.

–Otwórz!

Uderzam o coś, chyba drewnianego.

Mój koszmarny sen powoli ustępuje pod naporem rzeczywistości. Na korytarzu, za grubymi drzwiami, ktoś krzyczy.

–Gowery, otwórz! – to głos Sumeka.

Wygrzebuję się z pozwijanej pościeli. Z oczami zwężonymi jak u kota wędruję przez pokój. Potykam się o przewrócone krzesło, bose nogi plączą mi się w porozrzucanych ciuchach.

Pokój znajduje się na piętrze nad tawerną Sumeka, gdzie chwilowo mieszkam. W głowie tupot białych myszek. Próbuję się pozbierać, bo doskonale wiem, co zastanę za drzwiami. Oprócz Sumeka będą tam ludzie albo konsula, albo Kasparka, wciskający mu lufę garłacza w szyję. Zaproszą mnie na, nazwijmy to, kawę.

Mam nieprzepartą chęć wytrzaskać sam siebie po pysku. Po cholerę ja w to wpakowałem Sumeka?

Łomot nie ustawał.

–Zięba, otwórz!

Za trzecią próbą udało mi się trafić do drzwi i otworzyć je. Na korytarzu nie było nikogo od konsula ani od Kasparka. Była natomiast dziewczyna.

I to w dodatku zjawiskowo piękna. Wysoka, nie za mocno zbudowana, ale bardzo wysportowana. Piaskowy kombinezon z mnóstwem kieszeni i kieszonek, ściśnięty szerokim pasem, wypełniony okrągłościami tam, gdzie powinien. Skórzane sznurowane buty do pół łydki musiały kosztować majątek. Krótko ostrzyżone jasne włosy, długa grzywka rozczesana w przedziałek i przycięta tuż nad brwiami. Zza pleców dziewczyny do pokoju zaglądał z jednej strony Sumeek, a z drugiej jakiś chłopek, o którym trudno było powiedzieć cokolwiek poza tym, że przez ramię miał przewieszony obrzynek.

Dziewczyna pchnęła mnie dłonią w pierś. Cofnąłem się o trzy kroki w głąb pokoju. Obejrzała mnie sobie intensywnie niebieskimi oczami i skrzywiła się z niesmakiem.

–Ale syf! – padło z pełnych czerwonych warg. – Wszyscy faceci tacy sami. Jak można żyć w takim chlewie?!

Przeszła przez pokój, podeszła do okna i otworzyła je na oścież. Mgła napłynęła do środka, a mnie się zrobiło upiornie zimno, czemu trudno się dziwić, zważywszy że miałem na sobie tylko spodnie. Mój podkoszulek, koszula i poncho leżały gdzieś na podłodze razem z przewróconym krzesłem.

–My się znamy? – spytałem, mrugając oczami. – Z tobą też studiowałem?

Nie, wykluczone. Z nią na pewno do żadnej szkoły nie chodziłem, była co najmniej o dziesięć lat młodsza ode mnie.

Dziewczyna właśnie odsłaniała drugie okno.

–Rzygać się chce, jak się wejdzie!

Podniosła przewrócone krzesło, postawiła na podłodze i usiadła na nim okrakiem, z łokciami na oparciu.

–Cześć, Zięba – powiedziała zgryźliwie. – Fajnie, żeś wpadł.

Wiedziałem, że skądś ją znam, i na tym skądś moja wiedza się kończyła. W starannie wybranym zakątku mózgu białe myszki tańczyły kankana. Spojrzałem na zegarek. Wpół do jedenastej. Za oknem przez mgłę powoli przebijało się wielkie pomarańczowe słońce.

Podniecała mnie, gdy tak siedziała okrakiem na krześle. Brało mnie coraz wyraźniej. Przy okazji stwierdziłem, że to, co ma na sobie, w rzeczywistości nie jest kombinezonem, tylko bluzą i spodniami z podciągniętym stanem.

–Nie zaobserwowałam entuzjazmu – westchnęła. – W sumie, czego ja się spodziewałam po takim tłumoku? Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

–Staram się – zachrypiałem. – My się już gdzieś widzieliśmy, nie? – spróbowałem ująć to inaczej.

–Ty wredny egocentryku! – wybuchnęła. – Ty chyba naprawdę mnie nie pamiętasz! Po toś wrócił do Pargi, żeby chlać „Pod Jodłą”? Tata już trzy dni czeka, żebyś się do niego pofatygował. Czekasz, aż po ciebie przyśle lektykę z herbem?

I wtedy sobie przypomniałem…

Impreza w ogrodzie, oblewanie mojego dyplomu. Mama, nad wyraz dumna z syna. Blady przyrodni brat w krawacie i za dużej marynarce. Cala rodzina mojego świętej pamięci ojca, jakieś dwa tuziny cioć i wujków. Ojczym nerwowo dyskutuje ze swoim tłuściutkim, o głowę od niego niższym bratem Franciszkiem Erazmem. Roztrząsają jakiś problem filozoficzny. Bardziej niż na nich patrzę na żonę Franciszka Erazma, wysoką kobietę niezwykłej piękności.

Ciocie, wujkowie, mnóstwo dzieci. Służba bezszelestnie roznosi lekkie piwo i tace z przekąskami. Mała dziewczynka deklamuje posępny a zawiły poemat Karla Friedricha Treiera „Feniks”. No dobrze, nie taka znów mała, ma dziesięć lat, ale mnie wydaje się mała, bo ja mam lat dwadzieścia trzy i cały świat leży u mych stóp. Sama sobie wybrała ten wiersz, uparła się i dopięła swego, chociaż inni mówili „ojej, jej, na co ty się porywasz”.

Wiersz mówi o tym, jak świat zniszczony przez wojnę światową odradza się jak Feniks z popiołów i natychmiast odtwarza granice, które doprowadziły do tej wojny.

Gdzieś po czwartej zwrotce dziewczynka zacina się i nie wie, jak było dalej. Nic dziwnego, utwór jest za trudny dla dziecka w tym wieku.

W pół godziny później znajduję ją w ogrodowej altanie – zapłakaną, wściekłą na siebie. Pocieszam ją, opowiadam różne wesołe historie z uniwerku, a potem uczę ją grać w szachy.

Trzy dni później wyjeżdżam na zawsze z Pargi i z Bojemii.

* * *

Teraz, w pokoju gościnnym tawerny „Pod Jodłą”, zacząłem recytować wiersz K.F. Treiera Feniks. Dziewczyna poczerwieniała aż po cebulki włosów. Jeżeli kiedyś zdarzy wam się wystąpić z przygotowaną recytacją i zapomnieć w połowie, jak to idzie dalej, zapewniam was: będziecie to pamiętać i na studiach, i na emeryturze.

–Jorika? Aleś wyrosła! Ileż ty właściwie masz lat? Nie, czekaj, sam policzę, masz…

Chyba myśli, że się z niej nabijam. Zresztą, może i w tym jest trochę prawdy. Patrząc na nią, mam gdzieś w tyle głowy obraz rozdającego na billboardzie pełne garście banknotów Franciszka E. Stanka. Jej ojca.

–Osiemnaście – przerwała.

–No tak… Jak wyjeżdżałem, było takie kochane dzieciątko. Taka księżniczka teraz się z ciebie zrobiła?

Teraz już była naprawdę wściekła.

–Nie rżnij głupa, doskonale wiesz, że księżniczki to są w królestwach, a tata jest tylko regentem. Jestem córką regenta i to wszystko. Słuchaj, co to jest? Czołówkę z parowozem zaliczyłeś, czy jak? – spytała, wodząc ręką po moich sękatych, źle zrośniętych żebrach po lewej stronie obnażonej klatki piersiowej.

Jakbym usłyszał w jej głosie nutę czułości.

–Coś koło tego.

Pospiesznie wyciągnąłem z juków czysty podkoszulek. Przy okazji wypadł też na podłogę ciężki przedmiot.

–Przyszłaś mnie zaprosić na niedzielny obiad? – zainteresowałem się. – A będzie kaczka?

Jorika patrzyła, jak wkładam podkoszulek, flanelową koszulę, pas z ładownicami, szukam skarpetek, wyciągam spod łóżka buty. W otwartych drzwiach o futrynę z jednej strony opierał się Sumeek, a z drugiej ten chłopina, nieznacznie uśmiechając się samymi kącikami ust. Z takiego nieznacznego półuśmiechu słynęła niejaka Mona Liza, dopóki islamska ciężka artyleria nie zamieniła Luwru i połowy Paryża w kupę gruzów.

–Odejdź, Szymonie – powiedziała Jorika. – Panie Schmidt, proszę zostawić nas samych.

Schmidt – to było prawdziwe nazwisko Sumeka. Czyli Szymon, to musiał być ten z półuśmiechem. Zastosowali się do jej życzenia.

Cały czas siedząc okrakiem na krześle, sięgnęła do bocznej kieszeni spodni i wyciągnęła trójkątną flagę z wyszytym skomplikowanym motywem – jakiś ptak, kreski mające chyba symbolizować łuki i jeszcze jakieś linie, których sensu nie rozgryzłem.

–Masz, przyda ci się.

–Co to jest?

–Wiza do Frylandii.

–Co???

Podniosła z podłogi moją manierkę i potrząsnęła nią. Rozległ się głośny chlupot.

–Już też nie miałeś co robić, tylko się schlać takimi szczynami… Z policji wyszedłeś o ósmej cztery, zgadza się?

–Po co ci ta szmatka?

–Zgadnij.

–Chcesz, żebym jechał do Frylandii? Jużem dzisiaj takiej jednej klarował, jakoś o trzeciej w nocy chyba, że to jest robota dla hanzy.

–Będzie hanza – obiecała poważnie.

–Jezusicku…

–Dwie godziny temu była u mnie pani van Hasse i wszystko mi opowiedziała. Patrycja, znaczy jej córka, to moja koleżanka. Przyjaciółka. Najlepsza. Nie mam pojęcia, dlaczego właśnie ona się dała zwerbować. I dlaczego nic mi o tym nie powiedziała.

Przez chwilę patrzyła, jak sznuruję buty.

–Mają ludzie fąfry w dupie – dodała z wahaniem. – To, że dopchałeś się do Południowego i wyciągnąłeś stamtąd te dwie dziewczyny, i jeszcze znalazłeś namiary na obóz we Frylandii… mógłby ktoś powiedzieć, że to było banalnie proste. Ale nam się przez dwa miesiące nie udała nawet jedna dziesiąta tego.

–Było banalne. – Wzruszyłem ramionami. – Rutynowa robota. A kto to jesteście wy? Mam na myśli – ci wy, co wam się ta dziesiąta nie udała?

–My. Poznasz nas. Poczuwamy się do odpowiedzialności za to, co się w tym kraju dzieje, i nie życzymy sobie, żeby ktoś stąd kradł młodych ludzi – silnych, zdrowych, zdolnych. Cieszę się, że wróciłeś i do nas dołączysz.

–Nie wróciłem. – Potrząsnąłem głową. – Wpadłem na trochę, powspominać. Mam urlop. I tyle.

–Nie rzutuje. Na razie grunt, że jedziesz do Frylandii.

–Słuchaj, Jori, ta flaga jest autentyczna?

–No pewnie, że jest autentyczna. Po co bym ci miała dawać fałszywkę? Żeby cię puszczaki rozwaliły?!

Podniosła z ziemi pudło ze stali i plastiku, które wypadło z juków. Rozpięła zamek błyskawiczny, wyjęła z pudła dwulufową śrutówkę z pistoletowym uchwytem, złamała wprawnym ruchem i zajrzała do pustych komór nabojowych.

–Co to jest?

–Śrutówka, a co ma być?

–Nie pytam o sprzęt, tylko o te mazaje na nim – odparła, wskazując palcem na koślawe inskrypcje na drewnianych i stalowych częściach broni. – Srebro chyba, nie? E równe em ce kwadrat… – czytała. – Pi równe trzy koma czternaście… Sądząc z charakteru pisma, to jakiś wariat pisał. W ogóle, jakim sposobem udało mu się to wlepić do tego żelastwa?

–Ta rura – wyjaśniłem niechętnie – należała do osobistego technologa wojownika Oggerda, znanego jako Orłosęp. Ten technolog, czyli, powiedzmy po ludzku, czarodziej, ozdobił ją wzorami matematycznymi i fizycznymi. Widocznie lubił. Potem z tej śrutówki trzasnął na pustkowiu pod Korytarzem kogoś, kto… kogo bardzo lubiłem, powiedzmy. I tak ta rura trafiła do mnie. Ale nie używam jej.

–Ile czasu potrzebujesz, żeby się ogarnąć? Spakować?

–Piętnaście minut? – wzruszyłem ramionami.

–To możesz zaczynać. Czekam na ulicy.

Gwałtownym ruchem wstała z krzesła, odłożyła broń na stertę moich rzeczy i wyszła z pokoju. Zostały po niej otwarte drzwi i trochę energii, którą kipiała.

* * *

Prawdę mówiąc, nie miałem czego pakować. Rzeczy potrzebne w podróży mam gotowe stale, więc musiałem tylko wrzucić brudną bieliznę do worka, a resztę czasu miałem dla siebie. Bardzo dobrze, mogłem się ogolić i umyć zęby. Potem wziąłem sakwy i zwinięte poncho, i zszedłem na dół. Oddałem Sumekowi klucz, poprosiłem, żeby kazał wyprać moją bieliznę, i wcisnąłem mu parę dziesięciomarkówek. Poszedłem do stajni i osiodłałem kobyłkę. Wyprowadziłem ją na ulicę w siedemnaście i pół minuty, odkąd Jorika wyszła z pokoju. Promienie słońca przebijały się przez mgłę, a strzępki błękitu w górze zapowiadały kolejny jesienny dzień pełen wrażeń. Ulica w jedną stronę wiodła na nabrzeże, na drugiej zaś kończyła się niewielkim placem z targiem warzywnym. Służące i gospodynie w wełnianych chustach i długich spódnicach krążyły między straganami, z dłońmi w rękawach, bo nadal było dosyć zimno. Rozespani sprzedawcy ziewali ukradkiem, rzemieślnicy z wielkimi torbami na narzędzia przeciskali się przez tłum. Na Bełtawie, na poły przesłoniętej mgłą, parowy holownik wpychał barkę do śluzy.

Miałem wrażenie, że całe to miasto jest dla tych ludzi za duże.

–Co to za chabeta? – usłyszałem z boku głos Joriki. – Nie masz kasy na lepszego konia?

–Odklap się od mojej kobyłki – przywołałem ją do porządku, dotknięty do żywego. – Mnie się podoba. Bułeczka ma na imię – dodałem, głaszcząc klacz po chrapach.

Jorika prowadziła za uzdę wysokiego karego kłusaka, dosyć nerwowego. Tuż obok stał tamten drobny facecik. Dopiero teraz mogłem mu się bliżej przyjrzeć. Wyglądał na czterdzieści lat, gładko ogolony, o ostrych rysach twarzy. Szare płócienne spodnie i nierzucająca się w oczy kuloodporna kamizelka wyglądały nieco egzotycznie na tle tych wszystkich zacnych mieszczan dookoła. Włosy miał króciutko ostrzyżone, a zza prawego ucha sterczała mu kolba obrzynka. W tym mieście nie było zwyczaju noszenia broni na wierzchu, chyba że w połączeniu z mundurem.

On też trzymał za uzdę konia – niskiego, srokatego wildziaka, potomka zdziczałych koni, jakie żyją w puszczach niezamieszkanych części kontynentu. Takim wildziakiem była i moja Bułeczka.

Podobał mi się ten człowiek w wysokich sznurowanych butach, podobnych do moich. Byliśmy ulepieni z tej samej gliny – jeździliśmy konno w razie potrzeby, ale z ducha pozostaliśmy piechurami.

Dziewczyna nie zareagowała na mój protest.

–Szymon, to jest mój przyrodni brat Gowery Fink. Zięba na niego mówią, na pewno o nim słyszałeś.

–Coś mi się obiło o uszy – uśmiechnął się i wyciągnął rękę. – Szymon.

–Szymon tak samo jak ty był za granicą – wyjaśniła Jorika – i służył u obcych. Ale teraz wrócił.

–Ja nigdzie nie wróciłem – próbowałem sprostować, ale odpuściłem sobie. Wskoczyłem na siodło Bułeczki. Szymon i Jorika też dosiedli koni. Podkowy zastukały o bruk.

Od ludzi kręcących się dookoła czuło się spokój. Jakby to właśnie było sensem życia – wytrwale, sumiennie pracować dla siebie i dla otoczenia. Wystarczy żyć uczciwie i odpowiedzialnie, a wszystko będzie dobrze. Jakby nie było na świecie epidemii tyfusu, cholery, żółtaczki i złośliwych mutacji grypy.

Jakby za nieszczelną północno-wschodnią granicą nie zainstalował się człowiek o twarzy rysia.

W tym swoistym stanie pomiędzy snem a jawą, trzeźwością a opilstwem, drobne szczegóły odciskały mi się głęboko w pamięci. Mieszczanka z wielkim koszem prowadzi za rękę chłopczyka o poważnej twarzy. Samojazd na holcgaz ze skrzynią wyładowaną meblami. Zrujnowane wieże katedry św. Wita wyłaniają się z mgły. Kamienny most noszący imię średniowiecznego cesarza Karola, naprawiony profilami stalowymi i betonem w miejscach, w których uszkodził go ostrzał rakietowy.

Zamknąłem oczy.

Mały chłopiec, z lekką nadwagą, trochę niechlujny, stoi u przyczółka tego mostu. Nazywa się Gouvernet Rajmund Fink, w domu nazywają go Gowy. Okrągłymi oczami patrzy na latającą machinę nad górą zwaną Petrin. Szare cygaro z białymi napisami pomału płynie w powietrzu na wschód, posłuszne ruchom śmigła.

Sterowiec!

Fikcja spotkała się z rzeczywistością. Do chłopca dociera, że opowieści o maszynach latających, o statkach kosmicznych, o wymarłych miastach zbudowanych w kosmicznej próżni to nie bajki, ale wspomnienia o tym, co było naprawdę.

Gdzie się to wszystko podziało, te samoloty, samochody, pociągi, telewizja, sprzęt audio? Dlaczego z tego wszystkiego zostało tak niewiele?

–Gdzie jedziemy? – spytałem.

–Do Usti – rzuciła przez ramię Jorika.

–To jest droga na cały dzień. Bym coś wrzucił na ruszt.

–Będziesz miał okazję. Jedziemy pociągiem.

–Wątpię. Pociąg pojechał ósma zero zero, następny będzie jutro.

–Podstawią nam specjalny.

Prawda, jakie to proste? Fajnie być córką regenta. Jak trzeba, to i pociąg się znajdzie.

A potem, tak jak cztery dni temu, smutek ścisnął mi serce jak cybantem. Jechaliśmy obok wielkiego, szarego domu, który kiedyś miał jasny fronton, kolorową bramę i okiennice. Teraz bramę i okiennice zabito deskami. W tym domu kiedyś, dawno, dawno temu, a może wczoraj, mieszkał chłopiec, który nazywał się Gowy Fink, jego mama, bardzo wykształcony i jeszcze bardziej marudny ojczym, anemiczny przyrodni brat… Był też ogrodnik i kucharka, którzy praktycznie byli członkami rodziny, stado psów i kotów, i ciocie, i wujkowie, którzy przychodzili i odchodzili, a w międzyczasie głośno dyskutowali o książkach, teatrze, modzie i polityce.

–Chciałem wejść – powiedziałem, wskazując brodą dom – i sprawdzić, czy na strychu dalej mieszkają krasnale. Ale nie dałem rady sforsować tej barykady.

–Szukałam tych krasnali wiele razy. – Skinęła poważnie głową. – Ale nigdy ich nie spotkałam.

Potem zauważyła, że łzy ciekną mi po twarzy.

–Jak to się stało, byłem w Pirenejach – wyjaśniłem. – Dowiedziałem się dopiero następnego roku latem. Nawet na pogrzeb nie mogłem przyjechać.

–Twoja mama zrobiła z waszego domu szpital – powiedziała dziewczyna. – Przyjęła tam tabun chorych i opiekowała się nimi. To się musiało tak skończyć. Zwalili wszystkich do zbiorowego grobu, zasypali wapnem i tyle. Mnie tata zabrał i wyjechaliśmy, wróciliśmy dopiero, jak się epidemia skończyła. Tchórzostwo skrajne, nie mówię nie… no, ale żyjemy.

Chwilę jechaliśmy w milczeniu.

–Wybacz – dodała.

Rozdział 6

Karabinem i koleją

Przezornie nie wsiadaliśmy na głównym dworcu. Jorika ciągnęła nas przez pół miasta. Słońce wylazło wreszcie na dobre zza chmur i zaczęło przygrzewać. W końcu dotarliśmy na bocznicę kolejową, gdzie czekał na nas pociąg z dymiącą lokomotywą, i wszystko stało się jasne. W każdym razie to, o kim Jorika mówiła my. Zielony kolor wagonów nie pozostawiał wątpliwości. Jedyny wagon pasażerski, bydlęcy wagon dla koni, nawet lokomotywa lśniła kolorem znanym jako khaki. W sumie to nawet wyglądało logicznie. Skorumpowana policja – albo może tylko jej cywilna odnoga – działała przeciwko własnemu krajowi. Na to armia nie mogła sobie pozwolić. Od pół roku prowadziła u źródeł Morawy dziwną wojnę z Christopherem Lynxem. Ci, którzy na przedgórzu Jesioników odpierali ataki Wilków, nie mogli być jednocześnie odważni i zniewieściali, ideowi i skorumpowani. Ich dowódcy też musieli być uczciwi, oddani państwu. I dowódcy dowódców.

Zostawiliśmy konie w odpowiednim wagonie i zajęli miejsca w przedziale. Do wagonu weszłoby jeszcze ze czterdzieści osób, ale byliśmy w nim sami. Usiedliśmy na kanapie, tylko mały Szymon miał problem – trudno rozsiąść się wygodnie z karabinem przewieszonym przez plecy. Rozwiązał to w ten sposób, że zdjął z siebie całą pasiastą czarno-szarą kamizelkę z grubej skóry i razem z karabinem wrzucił na półkę.

–Wolę konia – mruknął.

Zdewastowane, niezamieszkane domy przy torach zaczęły się przesuwać za oknem.

–Age of rifles – dodał. – Tak zawsze mówił mój szef. Pochodził z Bristolu i był zakręcony na punkcie dziewiętnastego wieku.

–Epoka strzelb? – upewniłem się, czy o to mu chodziło.

–No. Coś koło tego. Karabiny i para, mówił. Ty dużo języków znasz, nie?

–Taką mam pracę. – Skinąłem głową. – Znam angielski i parę innych rzeczy. Mam pamięć absolutną – pochwaliłem się.

–I o co temu twojemu szefowi chodziło z tą epoką strzelb? – wtrąciła się Jorika. Miało dziewczę tupet, do Szymona odnosiła się jak do kumpla rówieśnika.

–Karabiny i para w dziewiętnastym wieku pozwoliły Brytanii zawładnąć połową Azji. Indie, Pakistan, Afganistan… Wielkie, gęsto zaludnione kraje. Karabin i maszyna parowa, nic więcej. Czyli dokładnie to, co my mamy.

Nie przekonało mnie to.

–Jasne. Podbijemy Indie, tylko najpierw trzeba ustalić, czy jeszcze istnieją.

–Jak to, mamy tylko karabiny i maszyny parowe? – zaprotestowała ostro Jorika. – A te, no… automobile? A maszyny latające, zeppeliny?

–No pewnie – zaśmiał się kpiąco Szymon. – Pełno ich w Pardze, sam widziałem…

–Ale gdybyśmy chcieli, to byśmy byli w stanie je wyprodukować! Mamy dokładne plany!

–Mamy. A jak już je wyprodukujesz, skąd weźmiesz paliwo? Zamiast pszenicy zaczniesz siać rzepak i przerabiać na biodiesel? A jak już będziesz miała paliwo, to gdzie będziesz tymi wynalazkami jeździć? Z Pargi do Lipienia i z powrotem, jedyną szosą?

–Zero pozytywnego myślenia! – rozzłościła się dziewczyna. – W Pardze w zeszłym roku uruchomiliśmy już drugą elektrownię wodną!

Wzniosłem ręce w geście podziwu.

–Aj waj! Dynamo, silnik spalinowy, elektrownia wodna… I co teraz chcesz zrobić, mając te wynalazki?

Spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

–Jak to? Przecież elektryczność to podstawa przemysłu!

–Myślisz, że elektrownia wodna wystarczy, żeby obsłużyć wielki piec? Że przy pomocy elektryczności stopisz żelazo? Że dynamo wystarczy, żeby wyprodukować specjalne stopy? Nie kombinuj, ułatwię ci zadanie, odpowiedź brzmi: nie. Przy pomocy elektryczności nie wyprodukujesz stali, żeby mieć broń, abyś mogła godnie przywitać niejakiego Christophera Lynxa. To jest pierwsza rzecz, jakiej potrzebujesz: broń. Zasiejesz pole rzepakiem, zamiast pszenicy będziesz miała rzepak, a ludzie będą głodować. Z rzepaku zrobisz ekopaliwo. Całe to paliwo i do tego cały węgiel drzewny spalisz w wielkich piecach. Potrzebujesz karabinów, armat, kulomiotów. W tym celu musisz mieć przemysł zbrojeniowy – frezarki, tokarki, prasy do wytłaczania łusek. Te wszystkie młotki, cęgi i pilniki są z żelaza. A poza tym musisz mieć – klepnąłem okno wagonu – transport. Nie masz mobilności, nie utrzymasz kraju. Szczęście w nieszczęściu, że zostało nam po przodkach trochę torów, trzeba było tylko pouzupełniać ubytki, bo żeby nie to, cofnęlibyśmy się do epoki kamiennej. Ale nawet najprostsza fura zaprzężona w woły ma stalowe części – obręcze kół, osie, resory. Tak to wygląda, koleżanko sympatyczna. Nigdy nie będziesz miała tyle paliwa i żelaza, żeby jeszcze wyprodukować traktor i kombajn. Jeżeli zaczniesz robić traktory zamiast broni, stracisz i te traktory, i życie.

Jorika wyraźnie oklapła.

–Nie łam się – próbował ją pocieszyć Szymon. – Na pewno uczeni w Cesarstwie wynajdą sposób na skroplenie elektryczności, żeby ją można było wlać do kanistra.

–To jest myśl! – uśmiechnąłem się. – Elektryka wpłynie. Opatentuj to. Jeśli Cesarstwo będzie miało okazję, oprze gospodarkę na elektryce w płynie.

Teraz była ostrożniejsza.

–Cały problem polega na zdaniu jeśli Cesarstwo będzie miało okazję, nie? Co to znaczy?

–Ty jej powiedz – szturchnąłem Szymona. – Co ją mam sam straszyć…

–Widzisz, Joriko – zaczął ostrożnie mały wojownik – co my wiemy o tym, co się wyrabia na bagnach radioaktywnych? W skażonych biologicznie ruinach, wśród pól minowych? Co tam się zalęgnie i wylezie na nas? Co my wiemy o tym, co się dzieje prawie pod naszym nosem? Pewna jesteś, że już na karpackich przełęczach nie gromadzą się jacyś nowi Hunowie? Zresztą, w sumie po co nam najazd wrogów, wykończą nas w końcu te wszystkie dżumy, cholery i inne czarne grypy. Te zarazy nie wzięły się znikąd, to wszystko było przed drugą energetyczną hodowane w laboratoriach wojskowych.

Jorika nie poddawała się.

–Dobra, wygraliście. A teraz powiedzcie pointę, to się pośmiejemy razem.

–To była pointa – wyszczerzył zęby Szymon. – Lepszego kawału się z tego nie zrobi.

Domów za oknami było coraz mniej. Ruiny tego, co kilkaset lat temu było wielkim miastem zwanym Pragą, przeplatały się z coraz rozleglejszymi terenami, gdzie przyroda odebrała wszystko, czego człowiek nie obronił. Szachownica pól. Kępy drzew, przeważnie liściastych, z których wystawały zniszczone ściany opuszczonych domów – słońce i deszcz stopniowo nadały im barwę kości. Wioski z pięknymi kościółkami, wielkimi kuźniami czy obecnie giserniami, obok nich zbiorniki na wodę pitną i metylester. Rozpędzone śmigi elektrowni wiatrowych. Sady, w których kończył się zbiór jabłek. Kolorowy jesienny dzień w kraju, w którym życie wydaje się takie łatwe.

–Pointa jest taka – odpowiedziałem – że mamy w tej chwili technikę z dziewiętnastego wieku, natomiast dysponujemy technologią wieku dwudziestego pierwszego. I myślimy takimi kategoriami, jak nasi przodkowie dwieście pięćdziesiąt lat temu. Wierzymy w technikę. Uprawiamy ścierwojadztwo, żyjemy z tego, co tu było przed drugą energetyczną. W dziewiętnastym wieku maszyna parowa miała sprawność dziesięć procent, to znaczy dziewięćdziesiąt procent energii szło na rozkurz. My robimy maszyny parowe o sprawności sześćdziesiąt procent, a jak się dobrze postaramy, to dojdziemy do dziewięćdziesięciu pięciu.

–Dalej nie widzę w tym nic śmiesznego – upomniała mnie Jorika.

–Każdego śmieszy co innego. Mnie na przykład wprawia w znakomity humor obserwowanie, jak ten świat konsekwentnie upodabnia się do świata późnego średniowiecza. I nawet nie mam na myśli tych wszystkich pseudofeudalnych baronów i wojewodów w Cesarstwie, teraz akurat myślę o pewnej młodocianej księżniczce, która dysponuje specjalnym pociągiem wyłącznie dlatego, że jej tata zrobił karierę polityczną. Że już nie wspomnę o tym, że twój tata jest formalnym właścicielem całego majątku państwowego, a ty jako jego potomek automatycznie przejmujesz jego niektóre uprawnienia.

–Jest zwierzchnikiem sił zbrojnych – rzekł Szymon z udawaną czołobitnością.

–Co? Ona???

–Pewnie. Jest już pełnoletnia, osiemnastkę skończyła, duża dziewczynka, no to co ma nie dowodzić armią?

Ku wściekłości Joriki wybuchnęliśmy dzikim śmiechem, pokwikując i klepiąc się po kolanach. Początkowo udawała, że nie robi to na niej wrażenia, potem jęczała, żebyśmy już przestali, w końcu rozzłościła się tak, że była bliska płaczu.

W końcu trochęśmy ją ułagodzili. Sięgnąłem do pasa po manierkę, pociągnąłem koniaku zarekwirowanego konsulowi i podałem manierkę Szymonowi.

–Niezłe – pochwalił. – Ty, ja cię pamiętam. Sześć lat temu negocjowałeś rozejm na Sundzie. Byłem wtedy kapitanem w gwardii Svena org Darkowitza.

–Sześć lat temu? Taki młody, a już kapitan?

–A co miałem nie być? – zdziwił się Szymon. – A teraz jestem niczym. Ot, stary złom.

–Weź se jaj nie rób. Ileż ty masz, czterdziechę?

–Bingo.

–Życie zaczyna się po czterdziestce, nie? A właściwie dlaczego pirzgnąłeś tym kapitaństwem nad Sundem?

–Dlatego. – Wskazał brodą okno. – Nie czujesz? Tu się urodziłeś, tu jest twoje miejsce, tu jest twój dom, i właśnie ma kłopoty. Więc wróciłem. Tak samo jak ty wróciłeś.

Patrząc przez okno ponad szeroką równiną, widzieliśmy odległą o kilometr magistralę z Pargi do Borynia. Wiodła na północ, prosta jak napięta struna, i przez lasy Frylandii łączyła Bojemię z północnymi krajami Cesarstwa. Jak drobne koraliki pełzły po niej wyładowane fury i ciężarówki napędzane spirytusem lub metylestrem. A wszędzie dookoła ciągnęły się pola i pastwiska, poprzecinane ciemnymi laskami bukowymi, na nich tu i tam kapliczki i białe krzyże. Ja nie wierzę w Boga, ale ludzie, którzy tam mieszkali, wierzyli. W takim kraju trudno podważyć twierdzenie, że do znękanej wojnami Europy wrócił Jezus Chrystus, Syn Boży. Teraz wędruje przez świat w towarzystwie coraz liczniejszego zastępu Sprawiedliwych. Kiedy tych Sprawiedliwych uzbiera się tysiąc, nastąpi koniec tego świata i Sąd Ostateczny.

–Słyszysz ten bulgot? – spytał mnie Szymon.

–Jaki bulgot? – zdziwiła się Jorika.

–Bulgot. Ta cala ziemia to jest wielki kocioł z zupą. Zupa się dogotowuje, a wszyscy stoją dookoła z łyżkami i oblizują się. Rozminowana, zdezaktywowana, odbudowana, zasiedlona. Naród spokojny, będzie słuchał tego, kto akurat będzie u władzy. I dlatego wróciłem. Żeby jakiś Christopher Lynx nie dostał tego tanim kosztem.

–Jak Lynx zaatakował, to ty już tu byłeś – zauważyła Jorika. – A może coś wiedziałeś wcześniej? – przycisnęła.

–Powiedziałem „jakiś Christopher Lynx”. Pierwszy przykład z brzegu wziąłem. Nie byłoby Lynxa, to by się zgłosił jakiś inny

–Nie będziemy w nieskończoność kresami – upierała się Jorika. – Cesarstwo prowadzi badania terenów za bagnami północno-wschodnimi. Przymierza się do kolonizacji nowych terenów.

–Bagniska wokół kanału między Morawą a Oredą – odparł Szymon, posyłając jej kolejną porcję swojego nieznacznego uśmiechu. – Pisali w gazetach, ale już w zeszłym roku. Nie wydaje ci się, że to trochę stara sprawa?

–Wyprawa Neuwitza wyruszyła od nas – nie ustępowała Jorika – z naszego terytorium, więc Cesarstwo musi nam przekazać jej wyniki. Skoro nic nam jeszcze nie przekazali, to rozumiem, że albo wyprawa jeszcze nie wróciła, albo jeszcze nie opracowali wyników. Wyprawa znajdzie drogę na północny wschód i zbada, czy tam rzeczywiście jest pusty teren. Jeśli tak, to Cesarstwo potem uruchomi kolonizację Niziny Mazowieckiej. To stworzy połączenie lądowe między Cesarstwem a Niemnem, powstanie droga dla karawan aż do skolonizowanej Pribałtyki. I w ten sposób przestaniemy być kresami, kolonizacja będzie szła przez nas – mówiła z coraz większym zapałem – a to oznacza inwestycje i tak dalej.

–Nie wiesz czasem – mruknął do mnie Szymon – co Neuwitz ustalił?

–Wiem. – Kiwnąłem głową. – Końcowy raport wyprawy Neuwitza nie był publikowany, ale ja go widziałem. Nie znalazł nic poza spustoszoną ziemią. Radioaktywne bagna koło Oredy, na których mieszkają wilkołaki, niedźwiedzie bagienne i diabli wiedzą co jeszcze, pewnie i mamuty się znajdą. Zbadał ruiny aglomeracji koło Gliwic. Próbował przejść przez puszczę, która powstała po drugiej energetycznej wskutek użycia jakiegoś eksperymentalnego defoliantu, nie dał rady, odbił na południe, na Pogórze Karpackie. Tam nadziali się na jakieś dzikie plemię, podobno ludożerców, to towarzystwo ich zmasakrowało, Neuwitz zginął, a ze stu ludzi wróciło dwudziestu. W zeszłym roku dotarli na północny wschód Orgonu.

–Co? – nie dowierzała Jorika. – To niemożliwe! Naprawdę? Nic nam nie powiedzieli…

Robiła wrażenie mocno zaskoczonej.

–Ale – spytała po chwili – mimo to Cesarstwo chce iść na wschód, nie?

–A chce, chce, co ma nie chcieć. Cesarstwo ma mnóstwo ciekawych planów. Zasiedlanie Pribałtyki pochłania większość sił i środków, jakie mają do dyspozycji. Nie wiem, co się tak podniecasz tym Cesarstwem, im ten teren wisi.

Z płaskiej jak stół równiny strzelała w niebo cieniutka wieża. Strażnica. Niebawem ukazała nam się jeszcze solidna linia umocnień.

–Usti – powiedział Szymon. – Miasto i twierdza. Byłeś tam kiedyś?

–Nie. – Pokręciłem głową. – Jakoś się nie złożyło.

Nie musiałem tam jednak być, by wiedzieć, że jest w tej chwili jedną z najważniejszych strategicznych twierdz Regencji. Tutaj szkolono rekrutów, stąd szło zaopatrzenie dla garnizonów ziem północnego zachodu, broniących ich przed łupieskimi wyprawami Christophera Lynxa.

Ktoś nas musiał zapowiedzieć, przestawiono zwrotnicę, pociąg odbił na boczny tor i z głośnym piskiem hamulców powoli wytracał prędkość. Jorika wstała z ławki i wyszła na korytarz, a potem, gdy pociąg zatrzymał się przy umocnieniach, otworzyła drzwi wagonu i coś komuś tłumaczyła. Szymon wstał, chyba chciał jej pomóc w tym tłumaczeniu. Położyłem mu rękę na ramieniu i pchnąłem z powrotem na ławkę.

–Słuchaj, co jest między tobą a Joriką?

–Nic. – Uśmiechnął się swoim tajemniczym półuśmiechem. – Absolutnie nic.

–Nie jesteś aby dla niej trochę za stary?

–Nawet nie trochę – odparł. – Na jej standardy to jestem prastary. Ona jest w takim wieku, że czterdzieści lat to jest dla niej starzec nad grobem. Spisany na straty. Już nawet nie mówię o tym, że jestem od niej pól głowy niższy.

–A twój stosunek do niej, jaki?

Szymon zamyślił się.

–Pozytywny – odparł. – Zdecydowanie pozytywny.

–Szlag by cię trafił, dobrze wiesz, o co mi chodzi!

–Pewnie, że wiem. Ja… ja jej pilnuję. Ma kompleks. Uwidziało jej się, że musi naprawić wszystkie grzechy tatusia. Dzika dziewczyna. Pilnuję jej, bo ktoś musi. I śmiem twierdzić – dodał z filuternym błyskiem w oku – że to nie jest łatwy chleb.

Zamilkł. W korytarzu Jorika szczekliwym głosem wydawała rozkazy komuś, kto nie był uprzedzony o naszym przyjeździe. Trwało to dosyć długo.

–Zależy jej na tobie – zauważył Szymon. Tym razem miał poważną minę.

–Na mnie?

–No. Jeszcze zanim wróciłeś, często o tobie wspominała. A jakeś już wrócił do Pargi, to nic jej nie obchodziło, poza tym, kiedy przyjdziesz, nie do niej oczywiście, ale do jej taty. A tyś się nie pojawiał, tylko włóczyłeś się po mieście albo tankowałeś „Pod Jodłą”. Strasznie się tym gryzła.

Pociąg ruszył. Jorika, czerwona z irytacji, zatrzasnęła drzwi.

–Te ciołki w ogóle nie patrzą na dalekopis!

Przyjrzałem się jej uważnie. Jak to się dzieje, że mam taką ładną siostrę? Właściwie nigdy jej nie wspominałem. Przez te wszystkie lata, osiem długich lat, brałem pod uwagę tylko jej ojca, Franciszka Stanka, którego teraz skreśliłem definitywnie, zobaczywszy jego billboard wyborczy (pełne garście pieniędzy, w razie gdybyście nie pamiętali). Nie uwzględniałem go w swoich rachubach… dotychczas. Teraz chyba będę musiał.

Siłowniki rozsunęły żelazne wrota i pociąg wjechał do twierdzy zwanej Usti.

Rozdział 7

Rada wojenna

Spoglądałem przez niewielkie okno na miejsce znane zwykle jako apelplac. Pomieszczenie, w którym się znajdowałem, miało ściany grube na prawie metr i wysoki strop o krzyżowym sklepieniu. Rdzeń twierdzy stanowiły dawne koszary z czasów znanych jako terezjańskie, z idyllicznej epoki werbli, szwadronów ułańskich i wojen, w których najbardziej niszczycielską bronią była armata. Kiedy jeszcze żołnierze mieli zaufanie do swoich wodzów, niezależnie czy nazywali się Napoleon, Suworow czy Wellington, i na ich słowo szli dobrowolnie na śmierć. Jeśli Szymon miał rację w swoich wywodach o epoce strzelb, te czasy właśnie wracały. Pluton żołnierzy ćwiczył musztrę. W lewo zwrot. W prawo zwrot. W tył zwrot. Konstrukcja złożona z trzydziestu mężczyzn poruszała się jednolicie jak ogromny wieszak na ubrania. Kogoś mogłoby to rozbawić, ale mnie ciarki chodziły po plecach – jak zawsze, gdy stykam się ze zjawiskiem bezmyślnego posłuszeństwa.

Odwróciłem się plecami do okna. Przy podłużnym stole siedzieli na ozdobnych krzesłach Jorika, Szymon i nieznany mi młody facet w randze kapitana, wyglądał na trzydzieści lat. Najbliżej mnie stał kolejny oficer, wąsaty major w znoszonym mundurze, pięćdziesięcioletni chyba. Skądś go znalem, ale nie mogłem ustalić, skąd.

Wodził wskaźnikiem po ściennej mapie, na której dominowały różne odcienie zieleni, przecięte niebieskimi kreskami oznaczającymi Łabę i Bełtawę, wzdłuż których miejscami pojawiały się kolorowe plamy.

Bojemia. Mój kraj. Na północy, zachodzie i południu ograniczona górami – Bomwaldem, Arcem, Karkonoszami. Na wschodzie wyraźnej granicy nie ma – najpierw pojawiają się pagórki, a potem rozległe bagna nad Morawą, Oredą i kanałem łączącym te dwie rzeki. Trzy większe miasta – Parga, Pilzeń i Kóniginburg, czyli Hradec Kralove. Daleko na południu, tam, gdzie Bełtawa staje się spławna – trzydziestotysięczny Budweis.

Od dwustu pięćdziesięciu lat nie znalazła się ekipa geodetów, która by chociaż z grubsza sprawdziła, ile to, co na mapie, ma wspólnego z rzeczywistością. Ludzie odbudowujący swój świat zniszczony przez drugą wojnę energetyczną nie mieli czasu ani głowy do takich drobiazgów. Po dawnej cywilizacji europejskiej zostały tony atlasów szkolnych, map turystycznych, wojskowych sztabówek, które przerysowywano, a potem przerysowywano kopie. W toku wielkiej wojny miasta i całe okręgi znikały z powierzchni ziemi, obrócone w gruzy i zarastające puszczą lub zmienione w coś przypominającego stare zdjęcia z Księżyca. Rzeki opuszczały ustalone koryta i rozlewały się po okolicy. Czasem góry topniały od wybuchów atomowych i znowu zastygały, podobne do rzeźb ze szkła. Nowe siedliska ludzkie rzadko leżą dokładnie tam gdzie dawne, od których przejęły nazwę.

Oczkiem w głowie kartografów odrysowujących dawne mapy są drogi. Chcą ich tam mieć jak najwięcej. Jak najgęstszą sieć transportową, po której jeździłyby arby, wozy zaprzężone w woły, a kiedyś, gdy znów wybuchnie wiek samochodu, także pojazdy samojezdne. Ale w tym celu cesarscy technologowie muszą opracować w swoich laboratoriach sposób na proste i tanie pozyskiwanie energii z czegoś, czego wszędzie jest dużo.

Krótko mówiąc, kartografowie odrysowują drogi, szosy i autostrady ze starych map. Niestety, w praktyce wygląda to inaczej. W rzeczywistości do transportu służą koleje, a przede wszystkim rzeki – Bełtawa i Łaba. Mam wrażenie, że już o tym mówiłem przy innej okazji.

–Freiland – powiedział wąsaty major, którego skądś znałem, okrążając wskaźnikiem odpowiedni teren na mapie. Jego granice były zresztą dość wyraźne, leżał między dwiema niebieskimi kreskami – Łabą i Nysą.

–Dawniej ten kraj nazywał się Łużyce. Tu było miasto Drezno. Tędy, w pobliżu granicy zachodniej, przebiega przez Freiland droga cesarska łącząca Pargę z Boryniem. Przypuszczamy, że ten obóz szkoleniowy, albo może zakład doświadczalny, nie znajduje się dalej niż dzień lub dwa dni konno od Pargi.

Skinąłem głową.

–Sytuacja wygląda tak – ciągnął major – że ktoś werbuje naszych ludzi w wieku od piętnastu do dwudziestu lat. Zdrowych, silnych, inteligentnych. Ten werbunek trwa od co najmniej czterech miesięcy, ale dopiero niedawno uzyskaliśmy konkretne informacje. Zwerbowani są wywożeni do Freilandu i tamże… nie wiem, jak to określić, osoby, które stamtąd wróciły…

Aż podskoczyłem.

–Co takiego? Ktoś z nich wrócił?

–Owszem. Wiemy o siedmiu osobach, ale to nie jest wszystko, raczej nawet nie większość. Powiem więcej, przywieźli ze sobą zarobione pieniądze i nie były to małe sumy. Pamięć krótkotrwałą mieli wymazaną sposobem elektromagnetycznym, nie pamiętali nic z tego, co się z nimi działo w puszczy.

–Zaraz, chwila, proszę wolniej, bo nie przyswajam – przerwałem. – Znikają wam dzieci i nikt się tym nie przejmuje. Ktoś je sobie wypożycza, potem oddaje, po drodze wymazuje im pamięć… Panie majorze, ja się na tym akurat trochę znam, to nie jest tak hop siup jak skasować taśmę magnetofonową. Trzeba mieć odpowiednią aparaturę, trzeba to robić z wyczuciem, bo inaczej się uszkadza mózg. I jeszcze jedno. Problemy zaczęły się w maju, tak?

–W maju – potwierdził major.

–A mamy już październik. O ilu przypadkach wiecie? Mam na myśli – ile jest udokumentowanych wiadomości o zwerbowanych małolatach?

–Siedemdziesiąt z groszami, nie wiem dokładnie.

–W dalszym ciągu nic z tego nie rozumiem. Z tego, co wiem, ten werbunek odbywał się głównie na uniwersytecie. To nie były jakieś sieroty ze slumsów! Nikt się nie zainteresował, gdzie to całe towarzystwo się podziało?

–Mam wrażenie, że nie orientuje się pan, cośmy tu wtedy mieli na głowie – rzeki major. – Nie zdaje sobie pan sprawy, co tu się działo…

–Aaa! – zakrztusiłem się. – Lynx!

–Dokładnie. Pański kolega znad Laramisy.

–A na to ja już nie doktor – rozłożyłem ręce. – Z Lynxem nic mnie nie łączy i nie łączyło.

–Czyżby? – parsknął major drwiąco. – Nie doktor? Rzeczywiście nic was nie łączyło? Gdyby nie pańskie… fenomenalne osiągnięcia, Lynx prawdopodobnie nie przeżyłby bitwy o bród na Laramisie.

Spojrzałem mu ostro w oczy.

–O to mnie pan obwinia? Że to właśnie moja zasługa?

–Toście chyba przesadzili – powiedziała z naciskiem Jorika, patrząc na niego.

–Przepraszam pana. – Skinął głową major. – Ale wyjaśnijmy jedną sprawę: podobno Christopher Lynx w bitwie nad Laramisą osobiście zabił samotnego Thilemanna. Czy może się mylę?

Przełknąłem ślinę.

–Mnie przy tym nie było, ale tak mówią. Mówił mi o tym jeden z jego Wilków. Parę razy mnie odwiedził w szpitalu w Gartzu. Myszka na niego mówią, ma na twarzy wytatuowane ptasie skrzydła.

Dlaczego ja im właściwie mówiłem o Myszce? Odniosłem wrażenie, że to ich jakoś obchodziło. Jorika wyraźnie drgnęła, a major skrzywił się nieznacznie.

Po czym znowu wziął do ręki wskaźnik.

–Te tereny nazywano kiedyś Górnym Śląskiem, po niemiecku Oberschlesien. Zapewne wie pan, że jest to część tak zwanych Dzikich Pól. Zawsze było schronieniem dla różnych niewyraźnych indywiduów. Był pan tam kiedyś?

–Nie.

–Ale zapewne wie pan w zarysie, jak tam jest?

–Pustkowie. Bagna. Chmary komarów. Większość ludzi w ciągu pół roku umiera tam na zakaźne zapalenie płuc.

–Istotnie tak mówią. Niemniej pańskie informacje mogą być nieaktualne, panie Fink. Myśli pan, że gdyby tam był aż tak… niezdrowy klimat, pchali by się tam uchodźcy polityczni z całego Cesarstwa? Proszę spojrzeć – to jest, w linii prostej, wszystkiego dwieście pięćdziesiąt kilometrów od Borynia.

–Od dłuższej chwili próbuję zrozumieć, dlaczego rozmawiamy tu o Oberschlesien.

–Pytał pan, dlaczego nikt nie uganiał się za młodzieżą zwerbowaną do tego całego obozu we Freiland. Odpowiedź jest bardzo prosta. Nikt ich nie porywał, poszli dobrowolnie, a w domu pokazali karty powołania. Na początku kwietnia Christopher Lynx napadł Königinburg, spustoszył parę wsi w okolicy, zabrał bydło, zostawił za sobą z pięćset trupów. Nie wliczam do tego zabitych żołnierzy, pięciuset zabitych cywilów obojga płci. Oczywiście ogłoszono mobilizację. Nie wiem, czy pan się orientuje, że na tutejsze warunki pięćset osób to jest pokaźna liczba.

Potrząsnąłem głową.

–Christopher Lynx ma w Cesarstwie wyrok śmierci. Nie muszę dodawać, że wydany zaocznie. Po nieudanym zamachu na burmistrza Moguncji jest wywołańcem, ostatecznie stracił też patent rycerski… zrobił to, co przed nim robili wszyscy zbiegowie z Cesarstwa. To miasto – stuknął wskaźnikiem w mapę – było dla nas zawsze źródłem kłopotów. Przykład z wcześniejszych lat. Arko Hadi, Hans Heine, Jaroslav Bart. Czasem zrabowali stado owiec. Zawsze unikali bezpośredniego starcia. Nie mordowali naszych obywateli, bali się, że urządzimy ekspedycję karną na ich teren i tam się z nimi rozprawimy.

–Wiem. – Skinąłem głową. – A potem pojawił się Christopher Lynx, były patentowany rider. Część tych zbójów, jak by to powiedzieć, wyeliminował, innych przyjął do spółki, obchodził się z tym terenem jak ze swoim własnym.

–Jak ze swoim własnym – potwierdził siwy major. – Zgłosiliśmy oficjalny protest i wyglądało na to, że sąd podzieli nasze zdanie. Już zanosiło się na to, że Cesarstwo wyśle do Oberschlesien korpus ekspedycyjny, który rozwiąże problem Lynxa definitywnie. Niestety – westchnął – żaden generał nie pójdzie walczyć na bagna. Zwłaszcza że Christopher Lynx, bohater znad Laramisy, to jest firma.

–Krasnal nigdy nie przestanie być wdzięczny Lynxowi za Laramisę.

–Krasnal?

–Von Ogilvy miał taką ksywkę. Zawsze będzie Lynxa chronił. W dodatku mówią, że Chris jest nieślubnym synem… a zresztą, co będę magiel robił.

Uświadomiłem sobie, że mówię o Lynxie po imieniu, jakbyśmy rzeczywiście byli starymi kumplami.

–Wtedy, cztery lata temu – rozłożyłem ręce – mój stryj był zbyt ostrożny i nie wysłał von Ogilvy’emu na odsiecz głupiej kompanii piechoty. Gdyby to zrobił, to by Cesarstwo podeszło do sprawy bezstronnie. Ale że było jak było, więc jest jak jest. Musicie sobie radzić sami.

Cisza.

–Chyba nie wiesz, z kim rozmawiasz – odezwała się Jorika. Cicho i spokojnie.

Przyjrzałem się siwemu majorowi jeszcze raz. Może gdyby nie miał wąsów…?

Wojna.

Na ulicach ryczą silniki dział samobieżnych, w powietrzu zapach spalonego oleju i spirytusu, skonfiskowanego w gospodach jako paliwo strategiczne.

Strach.

Nie ma większego strachu nad ten, który przeżywa małe dziecko.

Osiemdziesiąty rok.

–Znam pana, majorze – powiedziałem smętnie. – Major Hoffmann. Alben Hoffmann. W osiemdziesiątym roku walczył pan u Orlanda Orgońskiego.

Tak było. Wszystkie (trzy) miejscowe gazety były pełne jego zdjęć. Był jednym z nielicznych, którzy przeżyli bitwę, w której połączone siły Orgonu i Bojemii odparły inwazję bałkańską.

Wąsaty major oparł się pięściami o blat stołu i pochylił się w moją stronę.

–Nigdy między nami nie będzie przyjaźni, panie Fink – powiedział. – To jest po prostu niemożliwe.

Udało mu się mnie zaskoczyć.

–Abo?

–A bo pan jest z tego samego gatunku. Tego samego co Thilemann, baron von Ogilvy albo Christopher Lynx. Z tego samego co Orlando Orgoński, znany też jako Książę, którego skądinąd dobrze znam i cenię jako dobrego człowieka i wspaniałego dowódcę. Wojna to jest wasza praca, wasz odpoczynek i wasze hobby. My się przed nią bronimy, bo to uważamy za swój obowiązek.

–Ma pan na swój sposób rację… – wzruszyłem ramionami.

–Nie! – przerwał mi. – Komunikuję panu, że pana nie lubię i nigdy nie polubię. Pana osobiście. Ja się urodziłem w zagrodzie. Nikt mnie nie uczył czytać i pisać, a pierwsze prawdziwe buty dostałem mając lat dziesięć. Moja matka rodziła jedno dziecko po drugim, większość zmarła. Była silna i ładna, więc nasz pan, jak go sparło, wzywał ją do swojego domu, żeby ją bzyknąć. Niech mu to będzie odpuszczone, prawdopodobnie to on jest faktycznie moim ojcem, a nie ten żałosny osobnik, który kładł mi do głowy, że zawsze lepiej się nie wychylać. Od szóstego roku życia pracowałem w polu. Nie znałem innego świata niż ten, który widziałem z progu naszej chaty. Kiedy miałem dwadzieścia lat, wzięli mnie do wojska, a rok później wysłali pod Frann do walki w charakterze mięsa armatniego. Czysty przypadek, że wyszedłem z tego z życiem… Panu, o ile wiem, niczego w życiu nie brakowało. Pańska matka nie musiała cerować gaci, a co dopiero odkładać tego cerowania, myć się i iść do majątku. Robił pan, na co pan miał ochotę. Wybrał pan sobie kierunek studiów, którego na miejscowym uniwersytecie nie było. Psychologia stosowana! Czegoś takiego chyba nigdzie nie ma!

Znowu mnie zaskoczył. Nie spodziewałem się takiego namiętnego przemówienia. Alben Hoffmann był człowiekiem, którego byłbym w stanie szanować.

–Urodził się pan w zagrodzie – powiedziałem. – Jako syn niewolnicy. Czuje się pan pokrzywdzony. Ja, panie majorze, urodziłem się jako członek miejscowej elyty. Być może to pana zdziwi, ale ja także czuję się pokrzywdzony.

Milczał. Chyba się wstydził tych nerwowych zwierzeń.

–Proszę na nią spojrzeć – powiedziałem, wskazując na pobladłą z oburzenia Jorikę. – Ona może też się czuć pokrzywdzona. Dlatego robi to wszystko… Dlaczego pan tego nie powiedział już dawno jej?

Trafiłem w punkt. Jorika była jego talizmanem. Właściwie w tej chwili była talizmanem dla nas wszystkich.

–Zięba… – zachrypiała, ale przerwałem jej machnięciem ręki.

–Git. Nie możemy być przyjaciółmi. Chyba ma pan rację, to faktycznie niemożliwe. Ale w tej chwili jesteśmy sojusznikami. Mamy jeden cel. Panie majorze, zapomnijmy o tym, co pan mi powiedział. Wróćmy do meritum, dobrze?

–Jasne. – Skinął głową.

–Zastanawia mnie zbieżność czasowa między atakiem Lynxa a zniknięciem tych młodziaków. Myśli pan, że ktoś to tak specjalnie urządził?

–Ma pan na myśli atak Lynxa i rozpoczęcie werbunku ochotników?

–Dokładnie.

–A czy – odpowiedział pytaniem na pytanie – ktoś specjalnie urządził tyfus w osiemdziesiątym trzecim?

–Ma pan rację, są rzeczy, których się nie udowodni… – zamyśliłem się, po czym postanowiłem zagrać w otwarte karty. – Wiem, że we Freiland jest ukryta stacja doświadczalna, w której ktoś pracuje i robi doświadczenia z narkotykiem wywołującym dziką furię, działającym natychmiast… – zawahałem się na chwilę, po czym dodałem: – Albo, z tego co wiem, popęd seksualny.

–Skąd pan to wie? – spytał natychmiast major.

–Tego akurat nie wiem, to moje spekulacje. Ma pan jakieś inne informacje?

–Za pozwoleniem pana majora, zapoznałbym pana Finka… – odezwał się milczący dotychczas kapitan. – Mamy pewną wiedzę o tym, co się dzieje w tym, jak pan to nazywa, ośrodku doświadczalnym we Freiland. Żadnych narkotyków.

Słychać było, że stopniowo zapala się do tematu.

–To jedno pewne. Sześciu z tych, którzy wrócili, zrobiliśmy kompletną analizę krwi i moczu. Nie znaleźliśmy absolutnie nic. Spróbowaliśmy czegoś innego. Hipnozy. Dwie osoby udało nam się w transie hipnotycznym przesłuchać. Trochę się od nich dowiedzieliśmy. Mówili o strachu, o nienawiści, o miłości, o popędach tak silnych, że głuszyły wszelkie inne dążenia i potrzeby. W opinii lekarskiej pojawił się zwrot popędy w postaci czystej. Mamy w tej sprawie pewną teorię…

–Jaką?

–Oddziaływanie chemiczne.

–To to samo, co narkotyki.

–Nie. – Kapitan pokręcił głową. – Narkotyk działa z pewnym opóźnieniem. Ma czas wchłaniania, narastania działania, kulminację, potem następuje stan depresyjny, coś w rodzaju kaca. Oddziaływanie, o którym mówię, pojawia się natychmiast i znika tak samo nagle jak się pojawiło, bez stopniowego ustępowania. Jasne?

–Oczywiście, że rozumiem. – Skinąłem głową. – Właściwie zeszłej nocy coś takiego przerobiłem…

Pokrótce opowiedziałem im o swoim spotkaniu z Petrem Braunem.

–Miał coś w chustce do nosa – zakończyłem. – Działało natychmiast na wszystkich – na niego, na tę dziewczynę, na mnie. Potem wszystko znikło – razem z chustką…

Wstałem z krzesła i zacząłem chodzić po pokoju. To, co mi powiedzieli, i to, co sam wiedziałem, zaczynało składać się w logiczną całość.

–No, to jesteśmy w domu. Freiland to jest ziemia przeklęta, ale komuś się na coś przydała. Ten ktoś posunął się do tego, że namówił Lynxa, zbrodniarza wyjętego spod prawa, do rozpętania wojny z Regencją tylko po to, żeby, korzystając z zamieszania, móc spokojnie werbować ochotników do badań. Niektórzy ochotnicy wrócili do domów, ba, dostali zapłatę za udział w przedsięwzięciu. Ktokolwiek to jest, postępuje na swój sposób uczciwie. Następna sprawa: badania wymagają doświadczeń na ludziach, a to jest na terytorium Cesarstwa jedno z najcięższych przestępstw. Pomijając wszystko inne, na mój nos muszą za tym stać naprawdę poważne pieniądze. Trzeba to wszystko zorganizować, zakamuflować, dać w łapę komu trzeba, a to wszystko wymaga potężnych środków.

–Wiesz, kto to jest ten ktoś? – spytała Jorika. Przemówienie wyszło mi tak dobitnie, że jej szczęka opadła. Nasz przeciwnik rysował się bardzo wyraziście. Potężny, bezwzględny, ambitny, bogaty. Cała Regencja Bojemii była dla niego ledwie przystawką.

–Nie – wzruszyłem ramionami. – Ale na mój gust to ktoś z Cesarstwa.

–Też tak sądzimy – przytaknął major Hoffmann. – Tylko jednego w tym nie rozumiemy: po co to tak komplikować? Mogliby te badania prowadzić na jakimś dużym statku, a doświadczenia robić na niewolnikach.

–Tak prosto czegoś takiego zrobić się nie da – wyjaśniłem. – Boryń to nie jest taka sto razy większa Parga. Tam nie ma jednej wspólnej kliki trzęsącej polityką. Boryń to jest dżungla, w której dwadzieścia klanów wojuje ze sobą na śmierć i życie. Ale w tej dżungli jest jakiś ustalony porządek i obowiązują pewne zasady. Na przykład: zero narkotyków. Narkotyki osłabiają społeczeństwo. Zero doświadczeń na ludziach. Kogoś, kto by na terytorium Cesarstwa robił doświadczenia na ludziach, skazuje się na śmierć. Długą i bolesną. Nikt by nie chciał kryć takiego przestępstwa. A co do niewolników, to zdaje się, że te badania wymagają dobrowolności.

–Doceniam pańską otwartość, panie Fink – powiedział major Hoffmann, patrząc mi prosto w oczy. – A pańskie wnioski są mocno podobne do naszych.

–A co pan zamierza?

–Wyprawić się do Freiland. Panna Jorika spodziewa się, że pan się przyłączy.

–Do Freiland?

–Dokładnie.

–I co ta wyprawa ma na celu?

–Zwiad. Znaleźć świadków z niezlasowanymi mózgami. Porobić zdjęcia. Znaleźć dowody, które można przedstawić Trybunałowi Ratyzbońskiemu razem z zawiadomieniem, że tacy a tacy uprowadzają naszych obywateli poza nasze terytorium. Sprawa jest polityczna, mogłaby się przydać w sporze z Lynxem.

–Dobrze pomyślane. – Skinąłem głową. – A co ja mam w tym wszystkim do roboty?

–Jest pan już wprowadzony w sprawę. Panna Jorika uważa, że jest pan odpowiednim człowiekiem.

–Jorika coś mówiła o ekipie…

Jorika wstała powoli.

–Zgadza się, braciszku. Jest. Czteroosobowa.

–A tych pozostałych trzech farciarzy, to kto?

–Szymon, Lenz i ja.

–Aha, i ty! Super! I może jeszcze ciocia, i babcia? Bez jaj! To nie jest zabawa dla dzieci!

Z perspektywy moich trzydziestu jeden lat tak to właśnie widziałem.

–Aha, i ja! – odpowiedziała, przedrzeźniając mnie.

Odwróciłem się do pozostałych, nie wierząc swoim uszom.

–Szymon! Panie majorze! Wyście o tym wiedzieli od początku, czy dopiero teraz z tym wyskoczyła?

–Wiedziałem. – Major wzruszył ramionami. – Nie podoba mi się to, ale nic na to nie poradzę. Panna Jorika Stanek według prawa tego kraju jest moją przełożoną. Niestety. Szczerze mówiąc, w życiu się nie spodziewałem, że ta formalna zależność rzeczywiście dojdzie do głosu.

–Szlag by was wszystkich! Przecież to jest kompletny idiotyzm i wy to widzicie gołym okiem! Status zwierzchnika sił zbrojnych dla najstarszego potomka regenta wprowadził Joachim Kraus, trzydzieści lat temu, żeby załatwić synekurę swojemu synowi! Przecież nikt tego nie traktuje poważnie!

–Takie jest prawo – odparła krótko Jorika. – Możecie się do niego zastosować albo je złamać. Wybór należy do was.

–Uważam pomysł za zły – oświadczył major – ale nie jestem w stanie jej zabronić. Jeśli akcja się nie powiedzie, nie możemy nic dla was zrobić, my oficjalnie nic o waszych działaniach nie wiemy.

–Ty naprawdę masz nieźle narąbane, siostrzyczko! Nie lepiej to zostawić mężczyznom?

–Nie lepiej – odparła poważnie.

–A właściwie, dlaczego Lenz? – ocknąłem się nagle.

–Tak to uzgodniłam z panią van Hasse – wyjaśniła Jorika. – Pat była… jest moją przyjaciółką. Pani van Hasse sama zaproponowała Lenza.

Rany boskie, w co ja się wpakowałem?

–Skrajny kretynizm! – wybuchnąłem. – Jeśli pójdę do Freiland, to sam. Jeśli Szymon chce iść ze mną, proszę bardzo, da sobie radę. Lenz, niech będzie, acz niechętnie, kto to w ogóle jest ten Lenz? Ale ty? Nie, nie, nie, nie, nie, wykluczone! – pokręciłem energicznie głową.

–Nie jestem dzieckiem! – zasyczała. – Nie jestem gorsza od was! Jestem pełnoletnia i przeszłam kurs przetrwania w lasach Hemmeln!

–A, to co innego! Kurs przetrwania z wycieczkami półdniowymi do lasu i pieczeniem kiełbasek to nie byle co!

Jorika powoli wyciągnęła z bocznej kieszeni proporczyk i rozwinęła go.

–To jest mój wkład – powiedziała, z widocznym trudem hamując wściekłość. – Załatwiam to od dwóch miesięcy. Ja mam wizę do Freiland i ja się tam wybieram. A jeśli ty chcesz się przyłączyć, to mogę się nad tym zastanowić…

Pokręciłem głową z niedowierzaniem. Powiodłem wzrokiem po wszystkich obecnych.

–Szymon, jak ty to widzisz?

–Ja to widzę tak – odparł mały wojownik, zaszczycając mnie swoim półuśmiechem – że to dzieciątko mówi poważnie. Żeby ją powstrzymać, musielibyśmy ją zamknąć w szpitalu, jeno się obawiam, że by rychło uciekła. Jeśli chodzi o mnie, to ja z nią pójdę i będę pilnował, żeby sobie nie zrobiła krzywdy.

Odwróciłem się do niego plecami. Kiszka. Nie mam wyboru. Leżę i kwiczę.

Znowu stanąłem twarzą w twarz z całym towarzystwem oraz problemem.

–Na twoje wyszło, siostrzyczko. Szczerze mówiąc, najchętniej bym cię przełożył przez kolano i przywalił parę razy porządnie tą szmatką w tyłek, ale jak znam życie, to panowie żołnierze zastrzeliliby mnie na miejscu za obrazę majestatu… Dobra. Ja wiem, jak tam się idzie. Mniej więcej się domyślam, co tam zastanę. Macie jeszcze coś ciekawego? Jest jeszcze coś, co powinienem wiedzieć?

–Owszem. Jak się łatwo domyślić, nie przewidywaliśmy pańskiego udziału w akcji. Podjęliśmy działania we własnym zakresie. Jednemu z naszych agentów udało się przeniknąć między rekrutów. Jest gdzieś we Freiland, wyruszył trzy tygodnie temu.

Coś mi się przypomniało…

–Znam człowieka, który wie o całej sprawie dużo więcej niż ja. Może powinniście go przycisnąć. Nazywa się Marek Kasparek.

Zapadło milczenie. Najwidoczniej dotknąłem czułego miejsca.

–Nie możemy sobie pozwolić – powiedział po chwili major – na wojnę między tajnymi służbami a armią. Rozrosłoby się to w… coś dużo większego.

Pokiwałem głową.

–Wy o nich wiecie. A oni o was?

–Nie. W każdym razie nie sądzę. Jeszcze dla wyjaśnienia sytuacji: przykrywką całej akcji jest archeologia. Miesiąc temu załatwiono pozwolenie na wjazd do Freiland dla celów badań archeologicznych – to ta flaga. Powinna zapewnić bezpieczeństwo, jeśli chodzi o dzikich z puszczy. To jest legenda numer jeden.

–A legenda numer dwa?

–A to już zależy od was. Oficjalnie nikt z was nie jest obywatelem tego państwa. Pan stracił obywatelstwo przy emigracji, Szymon Honner tak samo, a Lenz nigdy go nie miał. Panna Jorika przed wjazdem do Freiland otrzyma nową tożsamość… nie muszę chyba panu tłumaczyć, że ona jest najsłabszym ogniwem i wasza głowa w tym, żeby jej zapewnić maksymalną ochronę. Legenda numer dwa jest taka: obywatelka Cesarstwa Patrycja van Hasse najęła was i zleciła wam poszukiwanie jej córki. Co do strony organizacyjnej: wyruszycie w nocy, jak tylko dotrze tutaj Lenz. Kolo dziesiątej rano macie szansę przekroczyć Arc i wjechać do Freiland. Pojedziecie szosą cesarską, ale w pewnym momencie musicie z niej zejść. Pan wie, gdzie to jest?

–Mogę się z wami podzielić tą wiedzą. Schodzimy z szosy przy skale, na której jest wymalowana głowa rysia.

–Mówi to panu coś? – zwrócił się major do Szymona.

–Jechałem do Pargi cesarską szosą osiem miesięcy wstecz – odparł Szymon – i, szczerze mówiąc, głowy rysia sobie nie przypominam, ale to niczego nie dowodzi. Po brzegach cesarskiej szosy jest pełno straszydeł, kości, totemów, jest pełno malunków na skałach, nawet na większych kamieniach. Dzicy ostrzegają. Jak ktoś bez pozwolenia zejdzie z szosy i wchodzi do lasu, staje się zwierzyną łowną.

–Rozumiem. – Kiwnął głową major. – Miejmy nadzieję, że pan tam trafi. Przypominam, że waszym zadaniem jest rozpoznanie, uzyskanie dowodów i materiału fotograficznego.

–Rozkaz! – przećwiczyłem na nim swój uśmiech.

–Nie jestem pańskim przełożonym – wzruszył ramionami major – więc i rozkazywać panu nie mogę. Panu Szymonowi ani panu Lenzowi, ani pannie Jorice też nie. Tylko proszę, uważajcie na nią.

–To by było na tyle – powiedziała energicznie Jorika. – Gowery, wyglądasz jak świeży trup. Doprowadź się do porządku. W kantynie dostaniesz coś do jedzenia, potem wskażą ci miejsce do spania. Masz szansę przespać siedem godzin.

–Pewnie. Mam jeszcze jedną prośbę…

Sięgnąłem pod poncho i wyciągnąłem podługowate pudło. Otworzyłem je i wyjąłem obciętą śrutówkę ozdobioną srebrnymi bazgrołami, nad którymi rano wytrząsała się Jorika.

–Potrzebuję nabojów do tego ustrojstwa. Tak z dziesięć sztuk.

–Nie ma sprawy – odparł major.

–Proszę. – Podałem mu broń przez stół. – Na przymiar. Mam wrażenie, że to nietypowy kaliber.

Skinąłem ręką na pożegnanie i wyszedłem.

Rozdział 8

Mój przyjaciel Myszka

Na dziedzińcu twierdzy znalazłem kantynę, a w niej zamówiłem solidną porcję gulaszu wołowego. Niespełna godzinę później siedziałem na niskim zydlu, popijałem z blaszanego kubka gorzką kawę i wygrzewałem się w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Tak mnie zastali Jorika i Szymon. Szymon wyciągnął lewą rękę i podał mi papierową torbę z nabojami.

–Standardowy kaliber – powiedział.

Wziąłem torbę i chciałem z jego prawej ręki wziąć broń, ale okazało się, że Szymon trzyma ją mocno za lufę.

–Ciekawa zabawka – powiedział i w końcu puścił śrutówkę. – Ładnie zdobiona. Srebrne napisy wpuszczone w drewno i stal. Widziałem już takich trochę, ale nigdy takim zakręconym pismem.

–Pisał to – uśmiechnąłem się, mrużąc oczy w promieniach słońca – Halgerd Hargo, de er nauk przyr, technolog niejakiego Oggerda Adlergaiera.

–Osobisty czarodziej Orłosępa – podsumował Szymon. – Wiedziałem, że w tym jest jakaś tajemnica. Wyjaśnisz mi, do czego to służy?

–Nie. Myślałem, że ty wiesz.

–O czym wy mówicie? – wtrąciła się Jorika.

–Nic ważnego. – Szymon machnął ręką.

–Ale ja mam coś ważnego! – wypaliła. – Szymon, wybacz, że cię na chwilę zostawiamy. Zięba, chodź. Muszę ci kogoś pokazać. Twój dobry znajomy.

Nie miałem pojęcia, kogo mi chce pokazać. A w sumie mogłem się domyślić. To wszystko było przygotowane, żaden tam nagły wyskok Joriki.

Szliśmy w stronę wysokiej wieży strażniczej z muru pruskiego, ale nie to było naszym celem. Przeszliśmy na drugi dziedziniec, gdzie czekali już dwaj oficerowie i żołnierz.

Jorika obejrzała się przez ramię, sprawdzając, czy idę za nią, i weszła niskimi drzwiami do szarego baraku. Żołnierz i oficerowie szli za nią, nie zaszczycając mnie ani słowem, w ogóle nie okazując, że mnie widzą. Dołączyłem do nich.

Zeszliśmy po kilku schodach w dół do czegoś, co wyglądało na areszt. Ciasne więzienne cele o grubych betonowych ścianach i niziutkich pancernych drzwiach. Ciemny korytarz oświetlały tylko małe okienka pod stropem – byliśmy już poniżej poziomu terenu. Wzdłuż korytarza ciągnęły się drzwi do cel, z judaszami i klapkami do podawania jedzenia. Po kolejnych schodach zeszliśmy jeszcze piętro niżej. Tutaj podłoga musiała już być co najmniej cztery metry pod ziemią. Włosy lekko mi się jeżyły na karku. Takie miejsca działają na mnie bardzo dołująco. Wy też byście się tam nie czuli dobrze.

W tym korytarzu było już tylko troje drzwi do cel i składana ławeczka dla strażnika. Jorika odsłoniła jeden judasz.

–Znasz go? – spytała.

Patrząc przez pancerne szkło, w pierwszej chwili nie widziałem nic. Dopiero potem w mdłym świetle wpadającym przez wąziutki szyb dojrzałem w celi składane łóżko, na którym siedział człowiek okutany płaszczem. Jeśli coś mi przypominał, to najprędzej kupę szmat.

–Nie widzę twarzy – powiedziałem.

–On nie ma twarzy.

–A, to nie znam. Wszyscy ludzie, których znałem, mieli.

–Jak sobie chcesz – westchnęła Jorika. – Zajrzymy do środka.

–To jeszcze musimy wezwać kilku chłopaków – odezwał się jeden z oficerów.

–Damy radę – odparła Jorika. Oficerowie tylko wzruszyli ramionami. Gdy żołnierz grzechotał kluczami w poszukiwaniu właściwego, wyciągnęli z kabur rewolwery, naciągnęli i trzymali gotowe do strzału.

Żołnierz otworzył drzwi. Uderzył mnie odór moczu i zgniłej słomy. Moją uwagę zwrócił łańcuch, jednym końcem przymocowany do betonowej ściany. Drugi koniec ginął w szmatach, do których przytulał się nieznany mi człowiek na pryczy.

Więzień podniósł głowę i odgarnął z twarzy długie włosy, posklejane tak, że wyglądały jak konopne sznur ki. Skóra kolorem przypominała ser, który ktoś zostawił w spiżarni dwa miesiące temu i o nim zapomniał.

W korytarzu trzasnął przełącznik. Pod sufitem celi zapaliła się trzydziestowatowa żarówka osłonięta specjalną klatką. Nie podjąłbym się czytać w tym świetle, ale dla więźnia było aż za silne. Ruszył się gwałtownie, zakrywając oczy. Od szarej cery, szarych ścian, szarych szmat jaskrawo odcinał się tatuaż na twarzy – kolorowe skrzydła tropikalnego ptaka.

–Myszka…

Wtedy, przed bitwą nad Laramisą, piliśmy z jednej butelki. Potem trzy razy odwiedził mnie w szpitalu w Gartzu. Pojęcia nie mam, czy miał jakiś szczególny powód. W każdym razie uznałem go za swojego przyjaciela.

–Nareszcie – zachrypiał więzień chropawym głosem po germańsku. – Przyszedłeś po mnie? Co się stało, że Chris wybrał jak raz ciebie?

–Nie. – Potrząsnąłem głową. – Nie Lynx. Przykro mi.

–A kto cię przysłał?

–Nikt. Ja… ja tu jestem z nimi.

–A to… – więzień krótko powiedział, co mi w co, i owinął się z głową płaszczem na znak, że nie chce mu się z nikim gadać.

–Co narozrabiał? – spytałem. – Dlaczego go trzymacie w tej dziurze?

–Bandyta. Ujęliśmy go podczas plądrowania wsi pod Königinburgiem. Zabił… znaczy on i ci, których nie złapaliśmy… wielu ludzi ze wsi. Także kobiety i dzieci. Twarda sztuka. Dotychczas nic z niego nie wycisnęliśmy. Od Lynxa jest, nie?

–Pewnie. Jeden z tych, co przeżyli Laramisę. Musi być u niego kimś ważnym.

Obróciłem się w stronę drzwi.

–Tylko nie wiem, po co mi go pokazujecie. Jak go chcecie zabić, to go zabijcie. Mnie do tego nie potrzebujecie.

Jeszcze zanim wyszliśmy, zwróciłem się do Joriki:

–Lekarz go oglądał? Próbował go prześwietlić? Albo zrobić usg i tomo?

–Zgłupiałeś? – odparła Jorika już na korytarzu. – To tutaj jeszcze ma lekarz oglądać? Po tym wszystkim…? Zaraz, co to jest tomo?

–Nieważne. Zapomnij. Jestem kompletnie wypluty. Mam całą zeszłą noc do tyłu. Królestwo za łóżko i kołdrę…

* * *

Jeśli tak postanowię przed zaśnięciem, jestem w stanie obudzić się o godzinie, którą sobie ustaliłem. Mam budzik w głowie, działa bez zarzutu. Tym razem nastawiłem go na dziesięć minut po północy. W ciasnej koszarowej klitce były dwa łóżka i umywalka. Na drugim posłaniu spał Szymon. Spałem ze śrutówką pod głową. Wyciągnąłem ją trochę, żeby mieć kolbę przy samym uchu, i czekałem. Nie musiałem czekać długo.

–Potrzebuję nabojów do tego ustrojstwa. Tak z dziesięć sztuk – usłyszałem słaby głos, obcy, nieznany, jak to zwykle bywa, kiedy się słyszy swój własny głos.

Tajemnica śrutówki nie polegała tylko na sposobie, w jaki udało się połączyć stop srebra i innych metali z drewnem i stalą, ale i na tym, co kryło się wewnątrz broni. Mieściło się tam echo, znane też jako konserwa dźwiękowa – substancja, która magazynuje dźwięki i uwalnia je po upływie określonego czasu. Były różne rodzaje konserw dźwiękowych. Tę akurat wynalazł i skonstruował genialny szaleniec Hal Hargo. Przez większą część czasu urządzenie było izolowane w stalowo-plastikowym pudle, w którym nosiłem broń.

Nie, broń z ukrytym echem nie miała pierwotnie żadnego szczególnego przeznaczenia. Po prostu Hal Hargo chciał się sprawdzić.

Słabnący odgłos oddalających się kroków. Trzasnęły drzwi. Chwila ciszy, a potem głos Joriki:

–Szymon, teraz ty. Udało ci się coś ustalić na temat bitwy nad Laramisą?

Szymon:

–Coś tam wiem. Gowery Fink, zwany Ziębą, i rzeka Laramisa to są dwie strony tego samego medalu. Zeby nie mieszać, zacznę od początku. Baron von Ogilvy dotarł nad Laramisę pierwszy i ulokował się na skałach. Bronić się tam mógł długo i skutecznie, ale miał za mało ludzi, żeby był sens bronić brodu. Ale został. Thilemann dotarł parę godzin później. Zaopatrzenie nie nadążało, więc odłożył atak na następny dzień. W międzyczasie baron próbował negocjować.

Jorika:

–Za pośrednictwem Gowery ego Finka?

Szymon:

–Jasne. Fink wynegocjował rozejm do rana, może to i była jego zasługa. Rano baron znowu wysłał do Thile – manna negocjatora. Herold wjechał do rzeki, a Thilemann kazał go zabić.

–Znaczy co – tym razem odezwał się major – baron miał dwóch heroldów?

–Nie. Miał tylko Finka. W tym brodzie zastrzelili kogo innego. Fink zaraz potem prowadził natarcie przez rzekę.

Zdziwiony głos majora:

–Natarcie? W takiej sytuacji? Nie bardzo to widzę…

–Nic specjalnego. Fink i może z piętnastu Wilków od Lynxa, do tego ze trzydziestu piechurów barona. Wszyscy poza Finkiem zginęli w ciągu pierwszych trzech minut.

Jorika (zdyszanym głosem):

–Dalej! Co było dalej?

–Wszyscy wiecie, co było dalej! – odparł Szymon. – Opowiadają o tym niestworzone historie i wygląda na to, że to wszystko prawda. Pancerni jeźdźcy Thilemanna wpadli w bród, a Fink pod brzuchami ich koni przedostał się na tyły i tam zabijał, zabijał, zabijał, gdzie się pojawił, to jakby między ludźmi przeszedł anioł śmierci. Brał po zabitych konie i broń. Nie mogli się go pozbyć. I tak to trwało jakieś dwadzieścia minut. Potem jeźdźcy Thilemanna, co byli bliżej Gowery’ego, zaczęli spieprzać. Uciekali na wszystkie strony, wjeżdżali w bród, nie dbając o osłonę, woda spychała ich aż do wodospadów. Inni jechali do tylnych szeregów, które szły w stronę rzeki. Podobno to wyglądało jak lawina, natarcie zamieniło się w ucieczkę. Chaos i zagłada. A potem baron uderzył jeszcze raz. I zrobił z Thilemanna mokrą plamę.

–A Gowery? – To znowu Jorika. – To prawda, że wyszedł z tego bez draśnięcia?

Szymon:

–Przeciwnie. Był półżywy. Cud, że przeżył.

–I co było dalej?

–Mówił mi naoczny świadek. Baron jakby w ogóle nie zauważył, że Thilemann nie żyje, a jego armia wieje. Jeździł po pobojowisku jak wariat i darł się, żeby natychmiast znaleźli Gowery’ego Finka i powiesili go na najbliższym drzewie. Tyle, że Fink leżał pod kupą trupów, a zaczym go wyciągnęli, to baronowi już trochę przeszło. Nie, to nieprawda, że Zięby nie da się zranić. To był strzęp człowieka. Pół roku leżał w szpitalu w Gartzu. Jedną nerkę ma z przeszczepu. Wątrobę mu musieli odhodować ze strzępków, bo nie było co operować. Ma praktycznie nową wątrobę, może chlać, ile chce. Już nie mówię o takich szczegółach, jak przestrzelone płuca i połamane kości…

Nowy głos, z żywym zainteresowaniem. To włączył się do dyskusji małomówny kapitan:

–To naprawdę jest do zrobienia, z tą wątrobą?

–Da się zrobić – potwierdził Szymon – ale kosztuje kupę forsy. A Cesarstwo odwdzięczyło się hojnie nie tylko Lynxowi, Finkowi również. W końcu awansowali go na kapitana, pomimo tego, że Fink w ogóle nie jest żołnierzem. I nigdy nie był. Nie służył w armii Cesarstwa. Mimo to mianowali go kapitanem.

Jorika:

–A to, że Gowery doprowadził do ucieczki całą armię… to prawda?

–Nie wiem. Prywatnie w to nie wierzę. Żeby jeden człowiek pobił armię? Ale z relacji świadków tak to wygląda.

Jorika:

–Gowery… Czy ten człowiek to w ogóle jest Gowery? Ilu ludzi wtedy zabił?

Szymon:

–Byli tacy, którzy próbowali policzyć, zaraz po bitwie. Mówili, że stu pięćdziesięciu. Około.

Jorika (ze zgrozą w głosie):

–Stu pięćdziesięciu?!

–No. Stu pięćdziesięciu wyszkolonych żołnierzy, i wszystko to w ciągu pół godziny. Chyba wliczyli do tego tych, których załatwiła pierwsza fala harcowników Lynxa. Nie można ich nie doceniać, chłopcy potrafią sieknąć…

Na korytarzu, w realnym świecie, nie w tym zaklętym w kolbie pistoletu, rozległ się odgłos szybkich kroków. W dalszym ciągu wydobywały się z pistoletu ciche głosy. Już nigdy ich nie usłyszę. Konserwa dźwiękowa to nie magnetofon, zapis można odtworzyć tylko raz.

Ktoś wszedł do pokoju.

Usiadłem na łóżku. Szymon, który do tego momentu oddychał równomiernie przez sen, również. Przeciągnął się i sięgnął w stronę krzesła, na które był odłożył pas z karabinem. Zanim się dobrze obudził, już zdążył odciągnąć zamek.

–Gowery! – To była Jorika. – Możemy porozmawiać?

W słabiutkim świetle wpadającym z korytarza spojrzałem na zegarek. Pierwsza. Dużo się nie naspałem. Czułem się wypoczęty, ale tak mi się tylko zdawało. W ciągu paru następnych godzin popełniłem błąd, za który ktoś zapłacił życiem. Człowiek, który zginął zamiast mnie.

Możemy porozmawiać? Możemy, czemu nie… Wskoczyłem w spodnie i buty. Szymon poradził sobie z tym równie szybko. Za minutę byliśmy ubrani.

Przez długi koszarowy korytarz oświetlony słabą żarówką nad stolikiem wartownika wyszliśmy na szerokie schody. Nie cierpię koszar. Mają w sobie coś upiornie nieludzkiego. Magazyn dorastających chłopców, w którego ścianach odkłada się ich beznadzieja i niezaspokojony głód seksualny.

Żółte lampy oświetlały apelplac, wspomagane przez odbite światło pustych wysp orbitalnych. Zaszczękałem zębami z zimna. Październikowe noce nie są ciepłe.

Ścisnąłem się ramionami. Wyszedłem z izby tylko w spodniach i T-shircie. Spojrzałem na Szymona. Drobny wojownik też trząsł się z zimna.

Przed wejściem do więzienia stało kilka osób. Zwrócił moją uwagę wysłużony sierżant w średnim wieku, ze sznurem wartownika przy mundurze. Pod pachą trzymał jakiś gałgan, który w widmowym świetle żółtych lamp i srebrnych miast satelitarnych wydawał mi się szary z czarnymi plamami. Sam sierżant był blady jak kreda i wyglądał jak trup świeżo po ekshumacji. Chciałem zażartować, że nie jestem przedsiębiorcą pogrzebowym, ale nie chciało mi to przejść przez gardło.

Jorika szła przed nami i, co niezwykłe, nic nie mówiła. Doszliśmy za nią do wejścia do więzienia, potem tym długim podziemnym korytarzem i po schodach piętro niżej. Po drodze dołączało do nas coraz więcej ludzi – zabandażowany sierżant, dwóch ze straży, jacyś faceci z lampasami. Drzwi celi Myszki były otwarte, wewnątrz stali jeszcze jacyś żołnierze. Żarówka pod sufitem świeciła o rząd wielkości mocniej niż minionego popołudnia, a poza tym z trzech różnych miejsc świeciły latarki.

Na podłodze kupka szmat. Spojrzawszy z bliska, zauważyłem, że się lekko chwieje.

–Załatwiłam go – powiedziała w końcu Jorika, gdy tak staliśmy nad żałosną kupką szmat, która kiedyś była harcownikiem z pstrym tatuażem na twarzy. – Jestem równie dobra jak ty, braciszku! – warknęła. – Ja też umiem zabijać. Podajcie ten przedmiot!

Jeden z gapiów podał jej brudnożółty przedmiot, wyglądający jak podłużna płaska kość, z piłkowatymi zębami wzdłuż krawędzi.

–Jakiś ciul mu to podrzucił! – warknęła Jorika. – Aby na pewno nie ty, braciszku? Przeciął tym łańcuch i mało nie zabił strażnika!

Podeszła do mnie i próbowała mi spojrzeć prosto w oczy. Nie była niska, ale ja mam metr osiemdziesiąt pięć, więc i tak patrzyłem na nią z góry.

–To ten twój przyjaciel, który cię odwiedzał w szpitalu? On jest dla ciebie ważniejszy niż ja?

Zorientowałem się, że większość stojących dookoła – tak z ośmiu – ma w rękach broń. Wycelowaną we mnie.

Milczałem.

–Co się stało? – spytał Szymon.

–Nie wiem, co ci strzeliło do łba, braciszku – syknęła Jorika, stojąc twarzą do mnie. – Mówiłeś, żeby go zbadał lekarz. Obudziłam lekarza i poszłam do tego ciula. Twój kolega rzucił się na nas, omal nie zarżnął strażnika, a mnie chciał wziąć jako zakładniczkę. Ale – głos jej skoczył prawie o oktawę – załatwiłam go, tutaj, ot tak, jednym palcem… No, co się gapisz, ja też potrafię zabić człowieka!

Przyklęknąłem nad kupką szmat i odchyliłem płaszcz. Kolorowe skrzydła ptaka zlały się w szarą plamę, jakby ktoś zrobił jedną kulkę z całej paczki plasteliny. Człowiek zwany Myszką jeszcze żył.

–Nie zabiłaś go – zgasiłem ją. – Już umierał, jak przyszliście.

Brudny płaszcz Myszki był przesiąknięty krwią. Trudno uwierzyć, ile krwi mieści się w człowieku – ale też Myszka to był kawał chłopa. Był. Kiedy miał wpływ na swoje losy.

Nie licząc płaszcza, był nagi. Nie zostawili mu spodni, koszuli ani skarpetek. Pięć miesięcy spędził w lochu ubrany tylko w płaszcz, jaki chronił harcowników przed słońcem i deszczem, a w nocy zastępował koc.

Skórę miał szarą, zmiętą jak krepina, mięśnie sflaczałe, normalne objawy stanu wycieńczenia. Na boku podłużna rana – poszarpana skóra, wilgotne różowe mięso.

–Tutaj – powiedziałem. – Miał to zaszyte pod skórą.

Myszka charczał cicho. Podniosłem mu głowę i podparłem swoim kolanem.

–Poznajesz mnie, Myszka? – spytałem. – Gowery Zięba, poznajesz?

–Jebany konował – zachrypiał cicho harcownik. – W sraczu bym go utopił…

–Spieprzył sprawę – stwierdziłem. – Wszył ci to w mięsień, a nie w skórę. Straciłeś dużo krwi.

–W mordę i nożem… – wyszeptały popękane wargi umierającego. – Mogło wyjść. Mogłem wziąć tę… – tu nastąpiło gwarowe określenie narządu występującego jedynie u kobiet -…na zakładniczkę i zwiać. Dałbym radę… żeby ten konował nie spartaczył…

–Dałbyś radę – potwierdziłem. Nie widziałem powodu, żeby mu tłumaczyć, że nie miał żadnych szans.

–A ty kto…? – zachrypiał.

–Gowery. Zięba. Chodziłeś do mnie do szpitala w Gartzu.

–Było – potwierdził słabiutkim głosem. – Ty byłeś pierwszy.

–Pierwszy kto?

Dotknąłem tajemnicy. Czułem to. Człowiek umierający na moich rękach wiedział coś, czego warto było posłuchać.

–Pierwszy… berserker… tam, nad Laramisą… powiedz Chrisowi… że ja…

Jest to rzecz ciekawa widzieć, jak człowiek umiera. Rozmawia z tobą, mózg funkcjonuje bez zarzutu, poleca ci, żebyś coś zrobił, i nagłe, w ułamku sekundy, koniec.

Wstałem. Głowa Myszki wyrżnęła o betonową podłogę. To już nie miało znaczenia.

–Koniec – powiedziałem. – Nie żyje.

–Mówisz, że to miał pod skórą? – upewniła się Jorika. W jej głosie wyczułem ulgę, że to jednak nie ja dostarczyłem harcownikowi Lynxa śmiercionośne narzędzie.

–Nie – odparłem, wyjmując jej z ręki ostrze. – Nie pod skórą, tylko w mięsie. Dziś uznał, że ma szansę, wyrwał to sobie, a jeszcze zanim się skapowałaś, że musisz czegoś takiego poszukać, wykrwawił się.

–Co to jest berserker?

Wzruszyłem ramionami. Była w szoku. Nie widziałem sensu w tłumaczeniu jej czegokolwiek.

–Po czyjej stronie ty właściwie jesteś, braciszku?

Popatrzyłem powoli na nią, Szymona, żołnierzy stojących dookoła.

–Po mojej własnej – odrzekłem.

Spojrzała nerwowo na zegarek.

–Dochodzi druga – szepnęła.

Podszedłem do Szymona.

–Jeszcze jest czas, żeby to odkręcić. Żadnej Frylandii. Niech się dzieje, co chce.

–Akcja trwa – pokręcił głową. – Ktoś na nas czeka.

–Lenz? Co, do jasnej cholery, Lenz ma z nami wspólnego?

Nie odpowiedział wprost.

–Powiem, żeby siodłali konie. Idź się ubrać. Za pół godziny wyruszamy.

–W mordę i nożem! Ty przecież wiesz, na kogo się nadziejemy we Frylandii!

–Wiem – zgodził się. – Ale ona nie wie. I pójdzie, choćby została całkiem sama. Ona i Lenz.

–Myślisz, że mamy jakąś szansę?

–Ona ma… jeśli będziemy z nią. A my – kogo to obchodzi?

Rozdział 9

Szmuglerzy

Jaśniejsze ciała niebieskie kryły się za horyzontem. Nad nami lśniły, jak ziarna świetlistej kaszy, niezliczone gwiazdy i kilka stacji orbitalnych – tych mniejszych, świecących niewiele silniej niż Wenus lub Gwiazda Polarna. W dole, tam, gdzie byliśmy, zalegała ciemność. Żołnierze trzymali w rękach podłużne błękitne lampy, wypuszczali ustami obłoczki pary. W brzuchu kiełkowała mi gorzka kawa i tłusty wojskowy gulasz, parokrotnie odgrzewany. Zanim zdążyłem wciągnąć rękawice do konnej jazdy, chłód porządnie szczypnął mnie w końce palców. Było około trzeciej nad ranem i temperatura była bliska zeru. Szymon, ziewając, wyprowadził ze stajni srokacza i Bułeczkę. Z niejakim trudem wgramoliliśmy się na siodła i ruszyli w stronę głównej bramy twierdzy. Czekała tam na nas Jorika na kłusaku, z drugim koniem objuczonym ładunkiem. Na bluzę założyła gruby wojskowy sweter khaki. Był na nią za duży, więc ścisnęła go w talii pasem z kaburą na wielkokalibrowy pistolet.

W bramie zasalutował nam na pożegnanie wąsaty Alben Hoffmann. Tylko ja zadałem sobie trud odpowiedzenia na honory – ostatecznie jest się tym kapitanem cesarskiej armii (choć nigdy nie byłem żołnierzem). Chmury zaczęły przesłaniać światła na nieboskłonie. Oczy pomału przywykały do ciemności. Dwaj żołnierze z niebieskimi latarkami wyprowadzili nas jeszcze jakieś dwa kilometry poza twierdzę, gdzie droga łączyła się z gościńcem.

Mam na myśli magistralę Parga – Boryń, o której już mimochodem wspomniałem. Stanowiła kolejną pamiątkę po cywilizacji atlantyckiej – dawno, dawno temu pomykały po jej sześciu pasach setki tysięcy samochodów z prędkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Sto trzydzieści kilometrów na godzinę. Prawie czterdzieści metrów na sekundę. Wyobrażacie sobie taką prędkość? Ja sobie jestem w stanie wyobrazić, bo mnie kiedyś wieźli zeppelinem i wojskową terenówką. To tylko tak strasznie brzmi: czterdzieści metrów na sekundę.

Z dawnej autostrady został pas o szerokości jakichś dziesięciu metrów, dobrze widoczny także w tym słabiutkim świetle. Pokrywał go tłuczeń, zamieniony przez stada jeżdżących po nim blaszaków w szorstką, niemal jednolitą masę, z wysepkami asfaltu tu i ówdzie. Nasze konie mogły iść na pamięć, nie było obawy, że na nierównej nawierzchni poranią sobie kopyta. Owinąłem wodze wokół łęku siodła, założyłem ręce pod poncho. Pozwoliłem Bułeczce iść jak jej się wydawało najlepiej i próbowałem zasnąć. Bez skutku. Ilekroć mi się udało zdrzemnąć, budził mnie ostry przymrozek.

O świcie dotarliśmy do strażnicy granicznej. Szara bryła z wysoką wieżą przywodziła na myśl średniowieczny gród. Jej jedynym zadaniem było pilnowanie magistrali. Dziesięcioosobowa załoga z moździerzem i kulomiotem mogła poradzić sobie z mniejszymi oddziałami nieprzyjaciela, względnie w swym gnieździe z litego betonu dać odpór siłom sto razy silniejszym liczebnie. Służba w niej na ogół stanowiła czystą formalność, ale ostatnio zaczęto ją traktować poważnie. Dla Christophera Lynxa przebicie się przez lasy Freiland i wdarcie się na teren kraju po cesarskiej szosie byłoby trudne, ale nie niemożliwe. Właśnie z tej racji strażnica została połączona podziemnymi kablami telefonicznymi z Usti.

Powoli zaczęło się rozwidniać. Mgła opadała, zamieniając się w szron. Kałuże przy drodze pokrywały się warstewką lodu. Przed strażnicą tkwił nieruchomo jeździec w zielonej kurtce, na wielkim koniu. Dojechawszy do niego, wyciągnąłem rękę spod poncho i poklepałem klaczkę po szyi.

–Cześć, Lenzi. Zdaje się, że ten koń nie jest specjalnie zachwycony, że na nim siedzisz. Na twoim miejscu pozbyłbym się go.

–Uhm… – zabulgotał Lenz.

Byliśmy w komplecie.

Po chwili okazało się, że mamy nawet nadkomplet. Z ciemności, od drzwi strażnicy nadszedł piąty.

–Idę z wami – zachrypiał.

Pochyliłem się w siodle i obejrzałem go sobie uważnie. Jego wygląd najkrócej określiłoby słowo dystyngowany. Był z zupełnie innego świata. Szare wełniane spodnie miał wpuszczone w wysokie buty do konnej jazdy, na perłowym sportowym golfiku skórzaną kurtkę, prostą, ale z górnej półki. Wyglądał młodzieńczo tym rodzajem młodzieńczości, który od pewnego wieku wygląda nieco dziwnie.

–A ty kto? – spytałem.

–Nazywam się Karl Marian van Hasse. Jadę s fami szukać mojej córki.

–Czyżby? – zdziwiłem się. – Miał pan być w podróży w interesach. Jakoś szybko pan wrócił.

–Fróciłem akurat na czas, szeby sie do fas przyłączyć – odpalił.

Wyprostowałem się w siodle i ostentacyjnie rozejrzałem się dookoła.

–Jeśli ma jeszcze do nas dołączyć kapela cygańska, niech ktoś mi to powie od razu.

–So to za fyglupy! – rozdarł się.

–Przepraszam. Ale doprawdy nie możemy pana ze sobą wziąć.

–A to dlaszego? – spytał tonem uprzejmego zdziwienia. – Przecież najęła fas meine szona.

Mówił po czesku dużo gorzej niż jego żona. Miałem wrażenie, że nawet się specjalnie nie stara. I tak przecież wyświadczał nam grzeczność. To my jemu mieliśmy towarzyszyć, nie on nam.

–Najęła? – spytałem, zaszokowany jego arogancją. Zrozumiał to opacznie.

–Sicher, Herr Fink, ma pan rasja. Meine Frau mofiła, sze fam jesze nic nie sapłaciła. Entschuldigen Sie, bitte.* Ona… ona nie fiedziała so robić. F sdenerfofaniu sapomniala. Ja nie mam sfyszaju mieś dugów. Sięgnął do kieszeni na piersi i wyjął gruby portfel.

–Panie Karolu – odezwała się z boku Jorika – to nie jest tak, jak pan myśli.

Zastrzygłem uszami. To, że mu mówi per pan, niechby i po imieniu, o czymś świadczyło. Tak samo jak niezwykły szacunek w jej glosie.

–Nie ma potrzeby – powiedziałem po germańsku. – O pieniądzach porozmawiamy, jak będzie po wszystkim.

On też przeszedł na swój język ojczysty.

–Nie. Znam swoje obowiązki. We Freiland może mi się przytrafić coś… nieodwracalnego. Zapłacę panu z góry, mam do pana zaufanie. I tamtemu panu. – Wskazał na Szymona. – Rozumiem, że pracuje dla pana.

Spróbowałem go podpuścić.

–A z Joriką, co? Nie pomyślał pan, że ona też u mnie pracuje?

Nie zrozumiał.

–Nie – rzekł poważnie. – Panna Jorika zgłosiła chęć pomocy, co rozumiem – jest od dawna przyjacielem rodziny. Pomysł, by również udała się do Freiland, w istocie nie wydaje mi się przesadnie rozsądnym, jednakowoż to nie kto inny, jak ona właśnie pozyskała ten proporzec, ma więc prawo stanowić o sobie. Pełnoletnia wszak jest…

Ty dupku, pomyślałem. Naprawdę ci się zdaje, że ten cały bigos to tylko na cześć twojej rodzinki?

Zeskoczyłem z konia i skoczyłem do Karla Mariana ze szczerym zamiarem zmniejszenia odległości dzielącej jego zęby od kręgosłupa. W tej samej chwili coś za mną stuknęło i poczułem na ramieniu rękę Lenza, który właśnie z zupełnie nieoczekiwaną u niego zwinnością zeskoczył był ze swego wałacha.

–Nein – powiedział cicho.

Dotarło do mnie, że przecież Lenz jest ochroniarzem rodziny van Hasse… Opanowałem się.

–Szanowny panie, czy mógłby pan powiedzieć mi, co pan właściwie wie w sprawie? Chętnie bym sprawdził, na ile pańska wiedza pokrywa się z moją.

Nie kazał się długo prosić. W widoczny sposób moje zachowanie spodobało mu się, wyglądało profesjonalnie. Opowiedział mi wszystko ze szczegółami. O werbowaniu młodzieży w Regencji, punkcie zbornym w Betonstadt, laboratorium we Freiland. O skale z głową rysia, o której przez roztargnienie powiedziałem jego żonie, też wiedział. Z rozpaczą obróciłem oczy tam, gdzie na tle ciemnego nieba widniała sylwetka drobnego jeźdźca z lufą koło ucha.

–I cały kamuflaż się usrał! – jęknąłem.

Dłoń Lenza, która cały czas spoczywała, na moim ramieniu, ścisnęła się. Krótkie, mocne palce wbiły się w moje ciało. Szarpnąłem się nerwowo. I w tej samej chwili zobaczyłem odblask na lufie automatu sterczącej spod kurtki Lenza.

–Was? – spytał van Hasse. – Was sagen Sie?* Rosumiem szeski, ale proszę mofić pomału. –Możemy mówić językiem Cesarstwa, jeśli pan woli… Mam jeszcze parę pytań. Czy pan jest w stanie spędzić noc w lesie? Maszerować dwa dni w deszczu na głodno i mimo to zachować czujność? Potrafi pan niepostrzeżenie zbliżyć się do nieprzyjaciela i zabić go? Zabić bez ostrzeżenia, nie dając mu żadnej szansy?

–Sądzę, że…

–Kiedy pan to wszystko ostatnio robił?

–Ja…

–Nie! Panie van Hasse! Mówi pan, że pan mnie najął. Niech będzie. Nazwijmy to tak. I właśnie dlatego nie mogę pana wziąć ze sobą. Jest pan moim klientem. Nie mam prawa pana narażać. To sprzeczne z zasadami. To byłoby nieprofesjonalne. To jakby pan przyszedł i powiedział: Zięba, ty stary…

Ręka Lenza dotknęła mojego karku i przerwała mój monolog w idealnym momencie. To był rzeczywiście dobry sposób na pozbycie się pana Karla Mariana.

Van Hasse pochylił głowę i niezdecydowanie przestępował z nogi na nogę.

–Ma pan rację – zgodził się. – Ma pan sto procent racji. Tylko mam pytanie: czy ma pan dzieci?

–Nie mam. W każdym razie o żadnych nie wiem.

–Otóż to. Nie wie pan przeto, co jest być ojcem. Proszę wierzyć, że dokażę wszystkiego, o czym pan mówił, albowiem…

–Proszę pana – przerwałem – może pan nam pomóc dużo bardziej niż pan myśli.

–Ja? – ożywił się.

–Pan. Proszę nas policzyć. Jest nas czworo. Porywamy się na coś, co nas wielokrotnie przerasta. Będę szczery do bólu: własne życie jest dla nas cenniejsze niż pańska córka. Jeśli damy radę, przywieziemy ją do domu. Ale osobiście nie sądzę, żebyśmy dali radę. Natomiast pan… przecież pan ma układy w Boryniu! Już wspominałem pańskiej żonie, że znalezienie państwa córki to jest robota dla specgrupy…

–Oczywiście, zgadzam się z panem…

–…jak mówię, to jest robota dla specgrupy, a ja próbowałem załatwić to drogą oficjalną. Rozmawiałem z konsulem saskim, który, zdaje się, jest pańskim bardzo dobrym znajomym, a on nas wyrzucił na kopach, ledwośmy z życiem uszli. Zatem teraz pańska kolej. Nie wierzyć konsulowi. Ominąć konsula. Załatwić w Boryniu specgrupę na własną rękę.

Pokręcił głową z niedowierzaniem.

–Nie jest w mojej mocy znaleźć się w Boryniu rychlej niż za trzy dni…

–Owszem, może pan tam być jeszcze dzisiaj! Jeśli pan się pospieszy, specgrupa będzie na miejscu jeszcze przed nami.

–Mniema pan, że bym to był w stanie zrobić?

–Jeszcze jak! Z tego, co wiem, bezpośredni pociąg wychodzi z Pargi o ósmej rano. Ma pan parę godzin na to, żeby dotrzeć do linii kolejowej. Jeśli porozumie się pan z majorem Hoffmannem z twierdzy w Usti, każe dla pana zatrzymać pociąg.

Mówiłem, mówiłem, czując jak ogarnia mnie euforia. Proste i genialne! Wycieczka Joriki pozostanie wycieczką, a brudną robotę odwali za nas kto inny.

–Czy ja wiem…? – rozłożył ręce Karl Marian van Hasse.

–Jeśli pan się naprawdę postara, dziś wieczór specgrupa może wkroczyć do akcji! – tłumaczyłem żarliwie, chcąc się go pozbyć.

–W porządku. – Skinął głową. – Dołożę starań.

Dziwnie łatwo pozwolił się odwieść od tej podróży. Powinno było mi to dać do myślenia. Niestety, nikt nie jest doskonały, a już na pewno nie zmęczony człowiek, który dwie noce nie spał, a w międzyczasie został wciągnięty w awanturnicze przedsięwzięcie organizowane przez postrzeloną osiemnastolatkę.

–Bardzo dobrze pan zdecydował – powiedziałem, machając mu na pożegnanie. – Powodzenia!

Nie odpowiedział. Odjechaliśmy.

Strażnica była dobrze zlokalizowana. Na północ od niej rozciągały się bagna nad prawym dopływem Laby, nazwy nie pamiętam. Magistrala przez jakieś trzy kilometry prowadziła po wysepkach mocnego gruntu połączonych mostami pontonowymi, które w razie ataku od północy można było w krótkim czasie rozwalić ostrzałem z moździerza. Konieczność forsowania moczarów umyślnie utrzymywanych w stanie maksymalnego zabagnienia zapewne znacznie wpłynęłaby na tempo marszu nieprzyjaciela.

Pomimo wczesnej pory spotykaliśmy na drodze małe karawany i pojedyncze wozy kupców, którzy chcieli jednym skokiem pokonać pustkowia i przed nocą znaleźć się w jakimś większym mieście w Cesarstwie. Wyglądało to tak, jakbyśmy znaleźli się na starcie jakiegoś osobliwego wyścigu. Objęliśmy prowadzenie, bośmy byli szybsi od wozów zaprzężonych w woły i jucznych zwierząt powiązanych w karawany. Potem jednak z rozgłośnym trąbieniem wyprzedził nas konwój trzech rozklekotanych ciężarówek śmierdzących biodieslem, spychając nas na czwarte miejsce.

Mgła to rozpadała się na pasemka, to znów gęstniała. Czasem niepewnie przyświecało nam jesienne słońce, czasem kokon mgły całkiem się rozpływał i odsłaniał strome zbocza Arcu. Tu i tam po lewej stronie, gdzieś daleko w dole widzieliśmy lśniące wody Łaby. Ociepliło się i w końcu udało mi się wywalczyć w siodle Bułeczki parę chwil spokojnego snu. Nic mi się nie śniło.

Zbliżało się południe, kiedy dotarliśmy do najwyższego punktu drogi. Po obu stronach stały dwa słupy wysokie na trzy metry. Granica Bojemii.

Ku północy teren obniżał się. Zielony kolor lasów iglastych mieszał się ze wszystkimi odcieniami czerwieni i żółci, którymi jesień zabarwiła liście dębów, buków i brzóz.

–Freiland – powiedziałem. – Wolny kraj. Kiedyś ten teren nazywał się Łużyce, ale nawet nie wiem, co to znaczy. Szymon, byłeś tam kiedyś?

–Przejeżdżałem parę razy gościńcem. Do puszczy nigdy nie wchodziłem.

–I bardzo dobrze. Najlepszą zabawę zostawiłeś sobie na końcówkę życia.

Konie ruszyły dalej. Na skraju lasu zamigotało coś kolorowego. Zbliżywszy się, zobaczyliśmy drewnianą palisadę pociętą czerwonymi pręgami, najeżoną pióropuszem bażancich piór. Ostrzeżenie puszczaków.

Po obu stronach w regularnych odstępach tablice ostrzegawcze krzyczały po czesku, germańsku i w północnym wspólnym: Zejście z drogi grozi śmiercią. Jakby dla potwierdzenia tych słów z drzew zwisały artefakty dzikich – pomalowane kawałki drewna, kawałki skóry, kości. Szymon miał rację – większość skał pokrywały prymitywne rysunki. Szukaliśmy tej z głową rysia.

Szymonowi najwyraźniej już drugi dzień coś nie dawało spokoju.

–Słuchaj, Zięba, mogę cię o coś zapytać?

–A proszę bardzo.

–Jak to jest, że masz kapitana, jak nigdy nie byłeś w wojsku?

–Proste pytanie, prosta odpowiedź – roześmiałem się. – Dali mi kapitana pośmiertnie.

–Jak to pośmiertnie?

–Tak zwyczajnie. Do jakichś fagasów barona von Ogilvy’ego dotarła mocno przesadzona wiadomość, że umarłem w szpitalu w Gartzu. Ponieważ właśnie byli w trakcie fetowania wszystkich, którzy przeżyli bitwę o bród, wymyślili, że wykorzystają propagandowo moją śmierć. I przed frontem armii, z hukiem, pukiem, biciem w bębny i gwardią honorową przypięli pagony do mojego postrzelanego poncho.

–Wygłupiasz się!

–Żebym tak zdrów był… Myszka mi to opowiadał w szpitalu, obśmiał się przy tym jak norka.

–Pisali o tym w gazetach?

–A pewnie, jeszcze jak pisali. Zrobiłem się znany właśnie przez ten numer z awansem, dopiero potem zaczęli pisać o tym, co narozrabiałem nad Laramisą. A ci nadgorliwcy, którzy wymyślili, żeby mnie awansować, stracili stołki.

–I co, nie chciały cesarskie trepy, żebyś faktycznie wstąpił do armii?

–Chcieli, pewnie że chcieli. Ale ich załatwiłem odmownie.

Zza zakrętu, jakieś dwieście metrów od nas, wyjechali trzej jeźdźcy. Zbliżyli się do nas, a potem obojętnie minęli.

Czy mieli w sobie coś charakterystycznego? Chyba nie. Dwaj byli bardzo podobni do siebie – włosy zaczesane do tyłu, okazałe wąsy, okrągłe twarze. Pękaci, nie otyli, raczej krępi, jak krępy był na przykład Lenz. Wyglądali jak dwaj bracia, jeden mojego wzrostu, drugi półtorej głowy niższy. Mieli na sobie piękne ciepłe bluzy z bladoniebieskiego sztucznego włókna i szare wełniane spodnie, jechali na dorodnych wałachach. Biła od nich spokojna pewność siebie. Mogli być na przykład kupcami, którzy rano wyjechali z cesarskiej części Freiland, a wieczór spędzą już w Mielniku. Trzecim był wysoki chudzielec o długich zaniedbanych włosach i zmęczonej twarzy, w wojskowej kurtce i czerwonych manchesterach. Tamci nie mieli broni na wierzchu, natomiast u jego siodła wisiało olstro na rewolwer o długiej lufie.

Znałem tych wąsatych. Niedawno spotkałem kogoś, kto wyglądał identycznie. Długowłosy chudzielec był ich skautem – przewodnikiem.

Zatrzymałem Bułeczkę i przyjrzałem im się. Oddalali się od nas powoli.

–To oni? – spytał Szymon, patrząc na mnie.

–Tak jakby.

–Co? – ożywiła się Jorika. – Znacie ich?

Wzruszyłem ramionami.

–Zdaje się, że to są przemytnicy ludzi. Tak mi się to czasowo składa. Przedwczoraj przed południem wyjechali z Betonstadt, wczoraj opchnęli ładunek, dzisiaj wracają. Znakiem czego zjazd do lasu jest niedaleko.

Trzej jeźdźcy byli już sto pięćdziesiąt metrów od nas. Stuknąłem Bułeczkę końcem wodzy między uszy.

–Jedź, panna.

Szymon ruszył, a kłusak Joriki poszedł za przykładem naszych koni. Ale Jorika nad czymś rozmyślała, zagryzała wargi i stopniowo czerwieniała.

–Nie! – krzyknęła nagle w jakieś pięć minut później. – Tak być nie może! Że oni tu kursują, jakby byli u siebie!

–Dokładnie tak mówił Marek Kasparek – przyświadczyłem. – No i co? To nie jest celem naszej wyprawy.

–Nie możemy tego tak zostawić! – wybuchnęła. Zdarła wodze, aż koń stanął dęba. W tej pozycji zawróciła w miejscu. Co jak co, ale jeździć to ona umiała. Myśmy potrzebowali więcej czasu, żeby zawrócić.

–Stój! – ryknął za nią Szymon. – Czekaj!

Przez cztery czy pięć sekund szamotał się z węzłem łączącym wodze luzaka z łękiem siodła jego srokacza. Wreszcie sięgnął do kieszeni kamizelki i w blasku słońca błysnęło długie ostrze sztyletu. Przeciął rzemień.

Obejrzałem się na ochroniarza.

–Lenzi! Czekaj tu na nas!

W żadnym razie nie chciałem pozwolić, żeby goryl Patrycji wmieszał się w to, co tu się za chwilę stanie.

Strzemię w strzemię cwałowaliśmy za Joriką, ale nasze konie daleko ustępowały jej wierzchowcowi. Nie wiedziała, jakie ma szczęście. Znaleźliśmy się na miejscu w dwie minuty po niej. W ostatniej chwili.

–Dokumenty! – krzyczała. – Wylegitymować się! Kim jesteście i co tu robicie!

Dookoła łopotały wiszące na gałęziach kolorowe fladry dzikich. Tu jest Freiland, mościa panno. Tu nikogo nie obchodzi, że jesteś córką regenta.

Wąsacze patrzyli na nią w osłupieniu. Ciągle nie rozumieli, kto to właściwie jest i czego od nich chce.

–Sso jezd? – spytał wyższy. Powiedział to w jakimś dialekcie flamandzkiego. Tak, to oni. Niderlandczycy, na których tak się uskarżał Marek Kasparek.

Długowłosy skaut sięgnął po pistolet, ale zanim zdążył cokolwiek zrobić, miał przed twarzą lufy mojej śrutówki. W tej samej chwili Jorika, zanim Szymon zdążył jej powiedzieć, że tego właśnie nie powinna robić, wyciągnęła z kieszeni jakąś bumagę i machnęła im przed twarzami.

–To jest mój dokument służbowy! Popatrzcie na niego i zastosujcie się! Nazwiska! Powód podróży do Bojemii!

Dopiero w tym momencie Szymon złapał ją za rękę, w której trzymała dokument.

Duży wąsal i mały wąsal patrzyli na dziewczynę z umiarkowanym zainteresowaniem. Wiedzieli równie dobrze jak my, że nikt ich tu nie może legitymować, zatrzymywać ani kontrolować. Byli na terytorium Cesarstwa, na drodze specjalnego znaczenia. Byłem niemal pewien, że Cesarstwo ma układ z dzikimi, którzy mają oko na drogę i w razie konieczności mają zrobić porządek – takimi środkami, jakie uznają za stosowne. Bardzo możliwe, że z dąbrowy gęstego listowia właśnie patrzyły na nas czyjeś bystre oczy.

Chudy skaut nie wytrzymał.

–Pojebało was? – ryknął jakąś mieszanką germańskiego i wspólnego. – Weźcie tę debilkę i spieprzajcie, póki was grzecznie proszę!

Wątpię, żeby Jorika rozumiała słowa, ale ton i gesty na pewno. Trochę się zmieszała i pozwoliła Szymonowi odciągnąć się kawałek dalej, na bezpieczną odległość od trzech nieznajomych. Skaut jeszcze parę minut rozstawiał nam rodzinę po kątach, a potem odwrócił się bokiem do Joriki, a tyłem do nas, i powoli odjechał.

Wąsacze zrobili to samo. Odjechali niespiesznie, co chwila oglądając się na nas i kręcąc głowami z niedowierzaniem. Staliśmy na brzegu drogi jak zmokłe kury.

W oddali pojawiła się dwukółka na pneumatycznych oponach, ciągnięta przez narowistego osiołka, na której jechali dwaj żylaści kupcy pogrążeni w ożywionej dyskusji. Czekaliśmy, aż przejadą. Rzucili na nas okiem, nie przerywając rozmowy. Tamci trzej dojechali do miejsca, w którym droga znikała za horyzontem, i wkrótce znikli nam z oczu.

–Pokaż no to, kotku puszysty – powiedziałem.

Wyjąłem załamanej Jorice ze zwiotczałej ręki zafoliowany kwit i obejrzałem go sobie. Pięknie. Zdjęcie, imię, nazwisko, data urodzenia, odcisk palca oraz wykaz wszystkich uprawnień przysługujących okazicielce. Wykaz obejmował, żebym tak zdrów był, szesnaście pozycji.

–Słyszałem, że akcja jest utajniona – powiedziałem zgryźliwie. – Czyli rozumiem, że to jest ta twoja fikcyjna tożsamość, dzieweczko? Jorika Stanek, córka regenta, niezły kamuflaż. Ale kim jesteś naprawdę? Dopuścisz wujcia do sekretu?

–Dasz popatrzeć? – spytał Szymon, wyciągając rękę.

Podałem mu dokument. Mały wojownik bez czytania podpalił go zapałką, którą trzymał już w lewej ręce. Zeskoczył z siodła i patrzył, jak płonąca folia zwija się.

–Jakieś dziadowskie państewko ta Bojemia – skomentował złośliwie. – W cywilizowanych krajach takie dokumenty są ogniotrwałe.

Krople plastiku skapywały na ujeżdżoną drogę, a Szymon starannie rozsmarowywał je butem. Wreszcie strzepnął na ziemię także spalony papier i wdeptał w podłoże.

–Moim zdaniem trzeba ją zrewidować – powiedział zimno.

Jorika zmalała o głowę. Popełniła błąd, a myśmy jej to właśnie udowadniali. Niektórzy muszą przejechać gołym tyłkiem po tłuczonym szkle, żeby się czegoś nauczyć.

–Rewizja osobista? – upewniłem się.

–Dokładnie. Rewizja osobista. Może mieć takich śmieci dowolną ilość.

–Słusznie. Jorika, z konia – zażądałem. – Złaź na ziemię i wyskakuj z ciuchów.

–Chyba żartujesz! – pisnęła, czerwona ze wstydu.

–Dawno nie byłem taki poważny. Przecież to dla twojego dobra. Brata się wstydzisz? A Szymon? Patrz na niego, stary dziad, nic ci z jego strony nie grozi…

Przypuszczam, że byśmy jej w końcu nie rozebrali. Zresztą problem rozwiązał się sam.

–Ju-huuu! – rozległo się z oddali. Na horyzoncie stał bokiem do nas wielki wałach z niewysokim krępym jeźdźcem. Mniejszy wąsacz stał w strzemionach ze wzniesioną prawą ręką. Z tej odległości nie było widać, ale nie ulegało wątpliwości, że rękę ma zaciśniętą w pięść, a sterczy z niej tylko środkowy palec.

–Hej, maleńka! – wołał łamanym germańskim. – Ja cię tu zaraz…

Bulgotu kończącego zdanie, po flamandzku chyba, nie zrozumiałem, ale nietrudno było zgadnąć, co on ją zaraz… Tego już było dla Joriki za wiele. Struna, którą w niej napięliśmy, pękła.

–Nieeee!!!

Na twarzy pojawiły jej się czerwone plamy. Przestała się kontrolować. Prasnęła konia przez zad długim końcem wodzy, równocześnie wbijając mu pięty w słabiznę. Zerwał się do galopu, jakby mu kto skrzydła przyprawił.

–Jezusicku… – jęknął Szymon i skoczył na konia. Nie czekając na niego, ruszyłem za Joriką, która już w pełnym cwale odpinała kaburę u pasa i wyciągała pistolet.

Pościg zajął nam trochę czasu. Gdy znaleźliśmy się u wierzchołka wzniesienia, szmuglerzy byli niewiele dalej. Nie spieszyli się przecież. A dalej były słupy graniczne. Trzej jeźdźcy właśnie obok nich przejeżdżali.

Tym sposobem akcja przeniosła się na terytorium Regencji. Doprawdy, mieliśmy więcej szczęścia niż rozumu.

Jorika wyprzedzała mnie o jakieś pięćdziesiąt metrów. Widziałem od tyłu, jak się pochyla w strzemionach, wymachując pistoletem. Zdarła wodze i zamachnęła się, chcąc trafić małego wąsacza lufą w twarz, ale w takim pędzie nie udało jej się skoordynować wszystkich ruchów.

Niski wąsacz zaśmiał się głośno. Słyszałem ten śmiech, widziałem błysk zębów pod dorodnym wąsem. Wyraźnie spodobała mu się ta zabawa. W ostatniej chwili, gdy Jorika już go mijała, uchylił się przed lufą pistoletu zataczającą w powietrzu przedziwną krzywą i z niekłamaną elegancją uderzył Jorikę w twarz.

Jorika skierowała broń lufą w stronę lasu i nacisnęła spust. Nie chciała zabijać – tylko zasygnalizować, że ma broń i nie zawaha się jej użyć. Nacisnęła spust drugi raz, i jeszcze raz, i jeszcze, próbując strzelić, aż wreszcie zorientowała się, że zapomniała odbezpieczyć broń. Wąsacze pękali ze śmiechu. Jorika sięgnęła lewą ręką do bezpiecznika. Dałoby się to bez trudu zrobić palcem prawej ręki, ale w tej chwili to było dla niej zbyt skomplikowane.

Duży i mały wąsacz bawili się przednio, ale długowłosy skaut najwyraźniej reprezentował inny typ poczucia humoru. W jednej chwili wyrwał rewolwer, strzelił koniowi Joriki w zad z odległości dziesięciu metrów, po czym wziął na cel moją skromną osobę i dwa razy nacisnął spust.

Uratowało mnie tylko to, że jego kobyła nie była doświadczonym czworonożnym wojakiem jak Bułeczka czy wildziak Szymona, tylko zwyczajnym koniem, który boi się hałasu. Po pierwszym strzale podskoczyła, skutkiem czego dwie następne kule, przeznaczone dla mnie, chybiły celu. Zanim skaut strzelił czwarty raz, niewidzialny cios zdmuchnął go z siodła.

Ranny kłusak Joriki stanął dęba, rżąc rozpaczliwie. Dziewczyna nie mogła nad nim zapanować. Trzymając się oburącz grzywy, rozpaczliwie próbowała się utrzymać w siodle. Jej pistolet walał się po ziemi gdzieś na skraju drogi.

Tymczasem wyższy z wąsaczy zsunął się z siodła, ukrył za masywną nogą konia i wyrwał z futerału samozariadkę. Niższy siedział dalej na koniu, nie miał wyboru – broń zahaczyła się o zrolowany koc. Stracił przez to dwie cenne sekundy.

Szarżowałem na wąsacza, celując w niego ze śrutówki. Stalowe oczy broni zahipnotyzowały faceta, stracił kolejną sekundę. Już byłem przy nim, już lufy wbijały mu się w twarz jak grot kopii. Zawył z bólu i spadł z siodła. Ten wyższy naciskał raz po raz spust samozariadki, dwie czy trzy kule gwizdnęły koło mnie, jedna z nich nawet zahaczyła o poncho. Zeskoczyłem w biegu. Stanowiliśmy z Bułeczką zgrany tandem, nie takie rzeczy się razem robiło.

Ten niższy wył z bólu i wściekłości. Zamiast lewego oka miał krwawą ranę, resztki gałki ocznej rozmazały się na lufach śrutówki. Dla pewności wyrżnąłem go tymi lufami w szczękę. Wyszło gorzej, niż się spodziewałem. Uchylił się, a lufy ześliznęły się po jego brodzie i zahaczyły o kurtkę. Złapał je mocno, a prawą ręką trafił mnie w twarz. Ten typ był naprawdę dobrze wyszkolony i silny. Poczułem to uderzenie aż w krzyżach. Wyrwał mi z ręki broń, złapał oburącz i wycelował we mnie.

W tym momencie zorientowałem się, że broń nie jest naciągnięta. W większości śrutówek zamek napina się przez złamanie luf. Typ odsunął zapadkę i zajrzał swoim jedynym już okiem do pustych komór nabojowych. Kopnąłem go w krocze, poprawiłem tą samą nogą w twarz. Wspominałem, że poczułem jego uderzenie aż w krzyżach, ale działanie mojego buta można porównać z granatem moździerzowym. Słyszałem trzask jakichś kości, nie wiem dokładnie jakich, w każdym razie dla niego ta walka się skończyła.

Był już bezbronny. Ale musiałem go zabić. Był przeciw, skomlał i wił się. Tłukłem go swoim trzosem, ale nie udało mi się ani rozwalić mu krtani, ani przetrącić kręgosłupa, ani rozłupać skroni. Gdy wreszcie przestałem się nim zajmować, jego twarz trudno było odróżnić od potylicy. I dalej żył.

Wstałem i rozejrzałem się. Koń Joriki stał na trzech nogach, cicho rzężąc. Sama Jorika, trupio blada, klęczała na drodze. Nieco dalej chwiała się na nogach klacz skauta. Pod nią leżał na plecach jej właściciel, konwulsyjnymi ruchami próbując dosięgnąć rewolweru leżącego półtora metra od jego prawej ręki. Gdzieś z boku podrygiwały sterczące spod końskiego ciała nogi mniejszego ze szmuglerów.

Szymon podszedł do nas z karabinem w rękach. To on nas uratował. Gdy tylko wyjechał na wzgórze i zobaczył szmuglerów, wstrzymał konia, zaparł się w strzemionach i dobył karabinu. Pierwszym strzałem zdmuchnął z siodła przewodnika. Niezłe osiągnięcie, zważywszy, że strzelał z odległości siedemdziesięciu metrów, prawie nie celując.

Dalsze trzy kule wpakował w wałacha, za którym kryl się wysoki wąsacz. Koń padł, przygniatając jeźdźca.

Jorika szczękała zębami. Dopiero teraz dotarło do niej, z jakimi rzeźnikami się zadaje.

–Nie chciałam nikogo zabić – bąknęła.

–Oni też cię nie chcieli zabić – warknął Szymon, zaglądając w oczy człowiekowi przygniecionemu przez konia. – Ciebie nie – uściślił. – Ciebie chcieli zerżnąć.

Bez jakiegokolwiek komentarza wpakował człowiekowi pod koniem kulę w łeb.

–Trzeba tu posprzątać – zwrócił się do mnie. – Wywalimy to do lasu.

Znowu strzelił, tym razem w potylicę niższego.

–Weź konie – dodał – i wyciągnij nimi to ścierwo. Giwery mieli niezłe. Chcesz którąś?

–Nie – odparłem głucho.

Podszedłem do chwiejącego się na nogach kłusaka Joriki i zacząłem mu rozpinać popręg. Gdzieś w pobliżu huknął trzeci strzał. Szymon dobił chudego skauta.

–Jasne – powiedział. – Jorika, weź tamtą kobyłkę. Rozsiodłaj ją i przełóż na nią swoje siodło. Uzdę zostaw jak jest. Zięba, właściwie dlaczegoś z tego nie strzelał?

–Bo nienabite – wyjaśniłem.

–A. Rozumiem.

Zarzucił sobie na ramię zabitego przewodnika i poszedł do lasu, a ja zacząłem uprzątać konie. Kobyła skauta i wałach małego miały przy siodłach zwinięte liny i nimi się posłużyłem – owinąłem je jednymi końcami wokół szyi zabitego konia, drugie przywiązałem do łęków siodeł. Pogoniłem konie, które przez rzadki las odciągnęły padlinę jakieś pięćdziesiąt metrów od drogi, zostawiając za sobą krwawy ślad w potarganym poszyciu.

Nie była to specjalnie skomplikowana operacja i nie zajęła wiele czasu – może z kwadrans, może i tyle nie. Droga była pusta, nie napatoczył się żaden przypadkowy podróżny. Szczęście nas nie opuszczało. Tymczasem Szymon wyniósł do lasu obu wąsaczy. Wszystkich zabitych obszukał. W kieszeni bluzy skauta znalazł podobną flagę jak nasza – przepustkę do Frylandii.

W międzyczasie Jorika doszła do siebie na tyle, że była w stanie osiodłać swojego nowego wierzchowca. Łatwiej było przełożyć całe siodło z przyległościami niż dopasowywać tamto do figury Joriki, skracać puśliska, przekładać zrolowany koc i sakwy.

Pozostał problem rannego kłusaka i drugiego wałacha. Kłusaka Szymon zaprowadził do lasu i tamże zastrzelił, ale nie miał serca zabić zdrowego konia. Rozsiodłaliśmy go więc, wyrzuciliśmy siodło i uzdę do lasu, a potem zacięliśmy konia, odganiając go w stronę Regencji. Mam nadzieję, że spotkał go tam lepszy los.

Wiem, że to brzmi niewiarygodnie, ale od pierwszego spotkania ze szmuglerami do pozbycia się trupów nie minęły nawet trzy kwadranse. Czterdzieści pięć minut temu nie wiedzieliśmy, że ci ludzie w ogóle istnieją. Nić ich życia wiła się gdzieś tam, aż dopełzła tu, na granicę pustkowia i Bojemii. Teraz leżeli martwi wśród paproci i karłowatych świerków, czekając, aż zainteresuje się nimi robactwo i drobna zwierzyna. W takim lesie za dwa tygodnie zostaną po nich tylko kości, starannie ogryzione.

Nie ograbiliśmy ciał. Wzięliśmy tylko flagę i dwie paczki nabojów do karabinu Szymona. Ich eleganckie ciuchy, ciepłe kurtki, koce, siodła, uzdyzgniją wraz z nimi. Ktoś musiałby upaść na głowę, żeby schodzić z drogi w bezpośredniej bliskości Frylandii.

Czas naglił. Gdzieś po stronie Regencji rozległy się jakieś głosy, przybliżały się szybciej niż byśmy chcieli. Znowu jacyś kupcy, którzy chcą przejechać przez puszczę, zanim nadejdzie noc. Pospiesznie postaraliśmy się zamaskować najbardziej rzucające się w oczy ślady – zasypać ziemią plamy krwi, wyrównać trawę i krzaki połamane przy wleczeniu padliny. Potem dosiedliśmy koni i ruszyli dobrym tempem w dalszą drogę.

Cały czas dyskretnie obserwowałem Jorikę. Nadeszła chwila prawdy. Teraz mieliśmy się dowiedzieć, jaka jest naprawdę. Pierwsza walka. Walka, którą sprowokowała, głupio, bez sensu, a potem się do niej nie włączyła. Dzięki temu nie narobiła głupstw. Przez chwilę wyglądało na to, że się rozsypie, ale potem się pozbierała, pomogła nam zatrzeć ślady walki.

Teraz jechała, milcząc, blada, zamyślona. Próbowała sobie to wszystko poukładać. Miała aż nadto tematów do przemyśleń.

O to ci chodziło, księżniczko? Tego chciałaś? Tego się spodziewałaś? Brudnej walki z ludźmi, których w ogóle nie znaliśmy? Co teraz powiesz o tym miłym, trochę zabawnym faceciku, który bez mrugnięcia okiem zastrzelił trzech rannych?

Rozdział 10

Frylandia

Czasu było mało. Lenz czekał na nas tam, gdzieśmy go zostawili. Siedział na swoim wałachu, z wodzami luzaka owiniętymi wokół łęku siodła. Był niesamowicie podobny do tamtych dwóch wąsatych facetów w eleganckich ciepłych kurtkach bez jednej plamki, większego i mniejszego. Był tak samo zadbany i pewny siebie jak oni. Zabijaka ze złej dzielnicy portowego miasta, który doszedł do czegoś i potrafi się szanować.

Nie opowiadaliśmy mu, co się stało, a on nie pytał. Ściśle biorąc, nikt nic nie mówił. Ale wiedziałem, że on wie.

Jechaliśmy szybko i bez postojów. Dochodziła trzecia, gdy po jakiejś godzinie jazdy dotarliśmy do skały z głową rysia. Była nie do przeoczenia – w jakimś pseudoprymitywnym stylu, wymalowana jasnymi niezmywalnymi farbami.

–Tutaj – powiedział Szymon, przerywając długotrwałe milczenie.

–Zgadza się – potwierdziłem.

–Czegoś taki pewny? – zainteresował się. Na jego twarzy znowu pojawił się półuśmiech.

–Elementarne. Widzisz te mazaje? Taki sam styl jak malunki na ścianach ich meliny w Betonstadt.

–Widocznie zabiliście z Lenzem jakiegoś malarza. Może się chłopak wynajął do tej roboty, żeby mieć kasę na farby i płótno. Może…

–Przestań! – jęknęła Jorika. – Błagam, przestań!

–Trzeba zobaczyć ślady – powiedział ugodowo Szymon. Ruszyliśmy przez krzaki, jeden po jednej, drugi po drugiej stronie skały. Po chwili spotkaliśmy się na drodze.

–Macie ślady? – spytała Jorika.

–Tak – potwierdził Szymon.

–Ja też – dodałem. – Dzisiejsze i wczorajsze. W lesie już nie będziemy szukać śladów, zdamy się na kompas. Czas podnieść flagę. Utnę jakiegoś badyla…

Jorika wyjęła z sakwy antenę teleskopową, rozłożyła ją i zatknęła proporczyk na jej szczycie. Drugi koniec anteny wsunęła w przygotowaną na ten cel kieszeń przy łęku siodła. Czyli tę sprawę przemyślała była starannie. Ale najwyraźniej tylko to.

–Zobacz! – powiedział Szymon, pokazując mi flagę, którą był zabrał zabitemu skautowi. Na pierwszy rzut oka wyglądała podobnie – podobny ptak i te lecące strzały. Ale w rzeczywistości różniły się wyraźnie – inna wielkość, inne rozmieszczenie lecących strzał i do tego gwiazda, widocznie symbolizująca słońce, czego na naszej fladze nie było. – Cwaniaki. Wygląda na to, że nie ma dwóch takich samych.

–I co komu z tego? – spytała Jorika.

–Nie ma sensu ich kopiować. Dzicy we Freiland wiedzą o każdej fladze – kto i po co ją dostał. Miałaś dzikie szczęście, żeś tak szybko ją dostała. Ich jest góra piętnaście, może dwadzieścia.

Starannie poskładał swoją flagę i schował do kieszeni flakwesty. Pozostało tylko ruszyć w głąb lasu. Pochłonęła nas puszcza.

Nie przesadzajmy, nie była to jakaś nieprzebyta dżungla – dość widny las mieszany z przewagą drzew liściastych, raczej rzadki niż gęsty, porośnięty przy ziemi krzakami i paprociami, wśród których gęsto leżały powalone pnie. Nieznany świat. Brodziliśmy w opadłych kolorowych liściach, co chwila zsiadając z koni i prowadząc je, żeby nie połamały nóg w wykrotach. Puszczę przecinały setki zwierzęcych ścieżek. Bez kompasu w życiu byśmy nie utrzymali prawidłowego kierunku.

Po dwóch godzinach zacząłem podejrzewać, że Petr Braun mnie wpuścił w maliny i żadnej drogi na północny wschód od cesarskiej szosy nie ma. Brnęliśmy jednak dalej w milczeniu. Nasze cienie wydłużyły się.

Pierwsza nie wytrzymała Jorika.

–Mówiłeś, że do tej ścieżki się idzie dwie godziny, a idziemy już prawie trzy!

–Mówiłem. – Wzruszyłem ramionami. – I jak ktoś zna teren, to dojdzie za dwie. Nie łam się, dziewczyno, zaraz będziemy na miejscu.

–Cholerne komary! – irytował się Szymon, chyba po raz setny klepiąc się po twarzy. – Że to ścierwo nie wy – marzło! Przecież w nocy już są przymrozki!

O jakieś trzydzieści metrów od nas, ledwo widoczna, migała w krzakach zielona kurtka Lenza.

–Hej! – zawołał cicho. – Hier ist das!* Podeszliśmy do niego. Przez las biegła droga z tak porządnego asfaltobetonu, że puszcza nie poradziła sobie z nią przez dwa wieki z okładem. Albo też ktoś przez ten czas zadał sobie trud jej utrzymania w stanie używalności.

–No, jesteśmy – westchnęła Jorika z ulgą.

–Trzeba iść na północ – zauważyłem, orientując kompas.

–Co to jest? – krzyknęła Jorika. – To tamto…?

W powietrzu unosiła się nieruchomo biała ludzka postać z rozpostartymi rękami.

Odruchowo sięgnęliśmy po broń, ale zaraz zrezygnowaliśmy. To była po prostu figura Chrystusa Ukrzyżowanego, wykonana z jakiegoś dziwnego stopu, nierdzewnego i ogólnie odpornego na ząb czasu. Natomiast granitowy krzyż, do którego figura była przymocowana, już dawno poczerniał, porósł mchem i teraz zlewał się z tłem.

–Niesamowite – zauważyła Jorika, dotykając figury. – Jakby z tego emanowała jakaś energia.

–Ciekawa technologia – skomentowałem, także dotykając Chrystusa. – Aktywna stal, chyba jeszcze sprzed. Spadamy, jakoś mnie to miejsce dołuje.

Pozostałych także w sąsiedztwie białego Chrystusa ogarniało dziwne przygnębienie.

–Aktywna stal, wpływająca na psychikę – potwierdził Szymon. – Słyszeć, tom o tym słyszał, ale widzę pierwszy raz.

Jechaliśmy dalej asfaltobetonową drogą, która na przekór prawom fizyki oparła się wpływowi czasu i przyrody. Pojawiła się mgła, dotąd ukryta za drzewami. W górze, nad koronami drzew, był jeszcze dzień, ale w puszczy już się ściemniało.

–Zalegamy – powiedziałem.

–Chcesz zejść z drogi? – upewnił się Szymon.

–Sto metrów w las wystarczy, żeby nas nikt nie zobaczył. Tylko pamiętajcie, że skręciliśmy na zachód, czyli rano musimy iść na wschód. Inaczej moglibyśmy nigdy nie znaleźć drogi.

–Przesadzasz – prychnęła Jorika.

–Słucham? – uśmiechnąłem się. – Kotku puszysty, mnie się w takim lesie zdarzyło, że poszedłem się odlać i szukałem potem obozu sześć godzin!

Chyba mi nie uwierzyła.

Odprowadziliśmy konie o te sto metrów, od drogi. Szymon rozpalił wśród wilgotnego mchu i gnijących łodyg paproci małe, niedymiące ognisko.

–Jak coś chcemy gotować – zauważył – to teraz. Jak się ściemni, gasimy ogień.

Oczywiście miał rację. Szybki jesienny wieczór zaskoczył nas, zanim woda w cynowym kociołku zdążyła się zagotować. Szymon bez litości rozrzucił ognisko, utykając niedopalone kawałki drewna nadpalonymi kawałkami w mech. Skończyliśmy gotowanie, używając krytego palnika spirytusowego. Działało, ale niebieskawy spirytusowy ogień nie dawał takiego poczucia bezpieczeństwa jak ognisko.

Naszą kolację stanowiły konserwy ogólnowojskowe, fasola z wieprzowiną. Lenza też poczęstowaliśmy – mieliśmy tych konserw dużo – on jednak szanował swoje zdrowie i wolał wyciągnąć własne kanapki.

Nikt nic nie mówił.

Otaczał nas mur białej mgły, wilgotny, nieprzyjazny. Potem, gdy się ochłodziło, mgła ustąpiła miejsca kompletnej ciemności. Jeszcze nie było wpół do ósmej.

–Zimno się robi – powiedziała Jorika w ciemność, okrywając się derką. – Lato się skończyło.

Między przerzedzonymi koronami drzew prześwitywał blask jednej z największych stacji orbitalnych.

–Co to jest? – spytała. – Coda?

–Idaho – odezwał się z ciemności głos Szymona. – Albo inaczej Majak, jak kto woli.

–Myślicie, że wewnątrz Idaho, Cody, Zefira, innych orbitalek, jeszcze ktoś żyje?

–Od jakichś dwustu lat nikt nie latał w kosmos, żeby to sprawdzić. Ale na mój gust to tam już dawno nikt nie żyje. Utrzymać ludzkie warunki w takiej skorupie, jak dookoła jest próżnia i zero bezwzględne, to nie jest takie hop siup. Czytałem parę analiz i ze wszystkich wynikało… no dobrze, ze wszystkich napisanych jakoś sensownie wynikało, że to jest nieprawdopodobne, żeby w miastach satelitarnych przetrwało życie.

–Europa to Europa! – wybuchnęła Jorika z nieoczekiwaną wojowniczością. – Europa chwilowo ma kłopoty. Ale słyszałam, że są inne silne kontynenty, Japonia i Ameryka. Na pewno na nich się utrzymała atlantycka kultura i dalej utrzymuje kontakt z miastami na orbicie!

–Dawna kultura atlantycka – powiedziałem z powątpiewaniem – to była kultura globalna. Była wszędzie. Jeśli nie ma jej w Europie, to nie ma jej nigdzie. A już na pewno coś by było wiadomo, gdyby ktoś latał w kosmos.

–No dobrze, ale cesarscy technolodzy są w stanie zbudować maszyny latające! – upierała się Jorika.

–O tym to z kolei ja trochę wiem – roześmiał się Szymon. – Faktycznie, cesarska armia ma sterówce rozpoznawcze, powiem więcej, ma nawet w podziemnych hangarach parę samolotów. Latają co roku w Dzień Integracji i wtedy jest radość i ogólne wzruszenie. Chodzi toto na spirytus, zużywa go jakieś potworne ilości, a jest się w stanie utrzymać w powietrzu góra godzinę.

–No to jak to jest, że nasi przodkowie byli w stanie budować miasta na orbicie? Podobno dotarli nawet na Marsa i zbudowali tam kolonię. To co oni mieli, czego my nie mamy?

–Energię – odpowiedziałem. – Mieli źródła energii. Ropę naftową, węgiel, gaz. Skamieniałe resztki organizmów zalegające pod powierzchnią ziemi. Wykopali je, spalili, zamienili w energię, starczyło im tego na kilka pokoleń, a nam nie zostawili nic poza ziemią zatrutą spalinami i zawaloną odpadami. I epidemie chorób, które hodowali po laboratoriach wojennych.

–No tak – westchnęła Jorika. – Nam nie zostawili nic.

–No, coś tam dla nas zostało – sprostowałem. – Technologia. Jesteśmy w stanie zbudować większość urządzeń, jakie oni mieli u schyłku cywilizacji atlantyckiej. Telefon.

Telegraf. Radio. Telewizor. Stal aktywna. Pojazdy samobieżne, maszyny latające. Wideo. Ale seryjna produkcja większości tych urządzeń jest za droga.

–Wiem, co to jest radio i te różne inne, a ten telewizor i wideo, to co to jest?

–A takie zabawki dla bogatych rodzin w Cesarstwie…

–Słuchaj, Zięba – odezwała się naraz, nie zawracając sobie głowy dyskrecją czy taktem – kto to był ten drugi negocjator, tam nad Laramisą?

Zaskoczyła mnie. Nie spodziewałem się pytania wprost.

–Nikt. Von Ogilvy miał tylko mnie.

–To kogo zabili, jak przejeżdżał przez bród?

Trafiła w czuły punkt. Nikomu nigdy tego nie opowiadałem.

–Aga miała na imię – powiedziałem cicho.

–Znałeś ją?

–Pewnie. Zrobiła to, żeby mnie chronić. Jak spałem, rąbnęła mi poncho i konia. Bułeczkę. Dała się zabić zamiast mnie.

–Dlaczego?

–Żebym żył.

–Była twoją… byliście razem? Kochałeś ją?

–Powiedziałem jej, żeby jechała w cholerę, w bezpieczne miejsce. Wtedy, wieczorem, w przeddzień bitwy. Nie chciałem, żeby jej się coś stało. Wróciła w nocy…

–Kochałeś ją?

–Ożeniłbym się z nią! Kochałem ją, niech to szlag! Porządna dziewczyna na niepogodę, która mi się wplątała w życiorys… – głos zaczął mi się łamać.

Zmieniła temat.

–Co to znaczy berserker?

–Jest taka stara germańska legenda, że byli wojownicy, którzy w warunkach bojowych wprowadzali się w trans i byli wtedy nie do pokonania, każdy mógł rozwalić całą armię.

–Tak jak ty nad Laramisą?

–Tak jak ja…

–O co chodziło temu twojemu kumplowi, temu Myszce, że byłeś pierwszym berserkerem?

–Sam bym chciał wiedzieć. Też to za mną chodzi.

–Oddziaływanie chemiczne – odezwał się w ciemności głos Szymona.

–Co?!

–To, czego szukamy, może się wiązać z Laramisą – wyjaśnił.

–Nonsens – odparła Jorika. – Niby jak? To było cztery lata temu. Siedemset kilometrów stąd. Co to ma wspólnego z nami, z Freiland, z porwanymi małolatami?

–Chwila, moment… – powiedziałem. – Marek Kasparek! Ktoś mu klarował, że mam coś wspólnego z tym, co się dzieje we Frylandii. Że beze mnie nie byłoby w ogóle tych badań. Dlaczego właśnie ja? Szymon, ja jeszcze nie wiem, co tu jest grane, ale tak czuję, że masz rację. Te badania mają coś wspólnego z Laramisą. Coś się tam zaczęło, a to tutaj to jest dalszy ciąg. To się trzyma kupy. Ten Kasparek to jest niegłupi facet, nie da się wkręcić. Może faktycznie wtedy nad Laramisą ktoś mnie czymś naszprycował, zrobił ze mnie królika doświadczalnego, berserkera właśnie. Tylko jednego Kasparkowi nie powiedzieli – że nic o tym wszystkim nie wiedziałem, nikt mi nie powiedział ani wtedy, ani potem…

Poczułem przypływ nadziei, że ten ktoś, albo to coś, co zrobiło taką masakrę w Laramisie, to nie byłem ja, tylko jakiś wariat, cyborg nafaszerowany chemią. I znowu ogarnęła mnie wściekłość.

–Jeśli faktycznie – zasyczałem w ciemność – to ktoś mi drogo zapłaci. Za Agę. Za to, że ją, nie wiem, omamił, namówił czy zmusił, żeby poszła przez bród zamiast mnie.

Wąska dłoń o drobnych palcach szukała czegoś w ciemności, wreszcie natrafiła na moją rękę i ścisnęła ją.

Jorika.

Ręka była chłodna i trochę drżała, pewnie z zimna.

–Myślisz, że ten ktoś… wykorzystał Agę?

Zacząłem się uspokajać. Zanim sobie ułożyłem odpowiedź, wyręczył mnie Szymon.

–To przecież jasne! Nie można tak po prostu zrobić z człowieka agresywnego wariata i już, bo zacznie zabijać każdego, kto się nawinie. Trzeba mu dać motywację, skierować jego agresję w odpowiednim kierunku.

Cisza. Jorika mocno ściskała mnie za rękę.

–Dzielimy warty? – spytał Szymon.

–Nie – odpowiedziałem. – Nie widzę sensu, zresztą nie ma jak. Zawsze musiałbyś wartować ty albo ja, bo ani Jorika, ani Lenz nie mają doświadczenia. Nie wiem, jak ty, ale ja nie mam ochoty zarwać połowy nocy. Wir gehen schlafen*, Lenz – dodałem, bo osobisty ochroniarz Patrycji zdawał się nie rozumieć ani słowa z całej rozmowy. Potem słychać było już tylko szelest rozkładanych śpiworów. Raz i drugi błysnęło w ciemności żółte światło latarki Lenza, ale po nerwowych syknięciach Szymona znikło i nie pojawiło się więcej. Zdawałem sobie sprawę, że Lenz, nieprzyzwyczajony do nocowania poza zabudowaniami stałymi, większości nocy nie prześpi, ale mało mnie to obchodziło. Byłem zmęczony i potwornie niewyspany. Założyłem w ciemno, że o Jorikę zatroszczy się Szymon, i zająłem się swoimi sprawami. Rozłożyłem na ziemi nieprzemakalną folię izolacyjną, na tyle szeroką, że mogłem się w nią zawinąć. Nie zajęło mi to nawet dwóch minut. Liczyłem, że nocny chłód nie pozwoli mi naprawdę głęboko zasnąć. W prawej ręce ściskałem kolbę śrutówki. Reszta towarzystwa jeszcze się wierciła gdzieś opodal, ale ja zasypiałem szybko. W ostatniej chwili przed zaśnięciem uprzytomniłem sobie, że broń jest nienabita.

I zasnąłem.

Obudziłem się po godzinie. Coś było nie w porządku, choć jeszcze nie byłem w stanie sprecyzować, co. Odetchnąłem głęboko mroźnym powietrzem i nadstawiłem ucha.

W pierwszym rzędzie przyszła mi do głowy nienabita broń. Kciukiem i palcem wskazującym odsunąłem zapadkę i otworzyłem broń, lewą ręką namacalem rzemienie pod poncho, gdzie oprócz sakiewek były naszyte cztery ładownice, które przezornie zapełniłem nabojami.

–Gowery! – szepnął słaby głos Joriki. – Zięba!

Pospiesznie wsunąłem naboje do komór i zatrzasnąłem broń.

–No?

–Zimno!

Ciemność, rozpraszana przez blask ciał niebieskich, przeszła w różne odcienie szarości. Nie tylko my dwoje nie spaliśmy. Z ziemi podniosła się zwalista postać Lenza i odeszła nieco dalej w las, pokasłując i pociągając nosem.

Zrobiło mi się jej żal.

–Słuchajże, dziewczyno, wstań i zdejmij te przepocone ciuchy, które miałaś na sobie cały dzień, bo w życiu się w nich nie zagrzejesz! Pożyczę ci coś swojego.

Sięgnąłem pod głowę i wyciągnąłem z sakwy trykotowy kombinezon, jaki zawsze trzymam na czarną godzinę. To bardzo pożyteczny wynalazek, myśliwi i poszukiwacze w puszczach potrafią go nie zdejmować tygodniami – mogą sobie pozwolić, bo ma urządzone otwory na cele fizjologiczne. Ten kombinezon, uszyty z bawełny kosmatej od środka, był co prawda znoszony, ale starannie wyprany. Parę razy mi już był uratował jeśli nie życie, to przynajmniej zdrowie. To bardzo poprawia humor, gdy człowiek w czasie wyczerpującego marszu w deszcz czy w roztopy przemoczony do nitki i zmarznięty na kość wie, że na noc znowu włoży takie ubranko, suche i ciepłe.

–Ale ty się nie przebierałeś – zaszczękała Jorika. Nie protestowała, zrobiła, co kazałem. W mdłym nocnym świetle widziałem, jak szybkimi ruchami ściąga ubranie i bieliznę. – Szymon i Lenz też nie.

–My przyzwyczajeni. Nie raz i nie dwa spaliśmy w lesie. Ja i Szymon, mówię. A Lenz? Pies go ganiał, Lenz nie jest moją przyrodnią siostrą. Słyszysz, jak sobie załatwił nerki? Czekaj, panna, pomogę ci.

W tych ciemnościach rozpracowanie ubranka było ponad siły Joriki. Szczękając zębami, przekładała rękawy i nogawki, nie mogąc znaleźć głównego wejścia. Dziwnie się czułem, gdym dotknął jej skóry. Dawno nie dotykałem nagiej dziewczyny.

–Kobieto, toż ty nie masz szansy przeżyć w dziczy ani jednej nocy! – jęknąłem, ubierając ją jak małe dziecko. Upchnąłem jej nogi do nogawek, ręce do rękawów, zapiąłem girlandę guziczków od kołnierza po krocze.

–Kładź się – powiedziałem, sadzając ją na płachcie.

–Czekaj, pójdę po sweter…

–Olać sweter. Kładź się.

Widywałem już większej mocy śpiwory. Taki sobie tandetny śpiworek, zapinany na zamek błyskawiczny. Rozpiąłem go, żeby się nim przykryć. Owinąłem Jorikę połą płachty i zacząłem ją starannie opatulać.

–Daruj sobie – zaprotestowała. – W końcu nie po to wydałam tyle kasy na kurs przetrwania…

–Kursy przetrwania robi się latem – roześmiałem się. – A teraz, wystaw sobie, jest tak gdzieś koło zera.

Przylgnąłem do jej pleców. Odwróciła głowę.

–Tak będziemy spać?

–A masz lepszy pomysł?

–Ciepłe to – zmieniła temat. – Co to za płachta, gdzieś to kupił?

Przywarłem do jej pleców jeszcze mocniej.

–Tego nie ma w handlu. To jest sprzęt specjalnych jednostek… takich naprawdę specjalnych. Wiesz w ogóle, jak się ratuje odmrożonych?

–Śniegiem się naciera, to każde dziecko wie.

–Chała – roześmiałem się cicho, prosto do ucha, jej włosy łaskotały mnie w wargi. – Ciepłem biologicznym się ogrzewa. Własnym ciałem. Jak ja ciebie teraz.

–Dobrze. Już nic mi nie jest. I nie pchaj mi się z łapami do piersi. Ani do brzucha.

–A bo co? Nie jestem twoim rodzonym bratem. Nawet twój ojciec nie był bratem mojego ojca, tylko ojczyma. To jest takie dalekie pokrewieństwo, że naprawdę nie ma problemu, żebym…

Moje ciało reagowało, jak by to powiedzieć, prawidłowo. Nie mogłem tego powstrzymać. A ona nie mogła tego nie zauważyć.

–Weź tę rękę! – syknęła, już ostrzejszym głosem.

–A proszę bardzo – odpowiedziałem, gryząc ją lekko w ucho. – Dobranoc.

Już zasypiałem, kiedy znowu mnie obudziła.

–Słuchaj, tak myślę o Patrycji… Mówiłam ci, że była moją przyjaciółką?

–Uhm. Wspominałaś.

–Moja najlepsza kumpelka. Od dwunastu lat. Obie jesteśmy z dobrze ustawionych rodzin, byłyśmy w jednej klasie dla takich protekcyjnych dzieci, chociaż była ode mnie dwa lata młodsza. Jakoś tak sobie wpadłyśmy w oko. Taka delikatna dziewczyna, zero alkoholu, nawet jak się pchałyśmy w najdziksze miejsca. Ja, owszem, nieraz się porządnie urżnęłam… Lenz chodził z nami, zawsze na nas czekał na dworze, deszcz czy śnieg. Jak ten taki wielki wierny pies… Ciągle nas różni faceci chcieli odprowadzać, ale bali się go.

–Dobrze już, dobrze. Śpij…

–Chodzi mi o to, że nie wyobrażam sobie, żeby mi się mogło stać coś złego, kiedy jest ze mną Lenz… i ty.

Nagle całkiem się obudziłem.

–Słuchaj! Mówisz, że ta mała Patrycja to była taka grzeczna i delikatna dziewczynka… To jakim cudem dała się zwerbować do prywatnej armii?

–Myślę, że chciała być taka jak ja. Ano, moja wina. Nie mogę sobie tego darować…

–Powiedziałaś jej wszystko, co ustaliłaś? O tajnym obozie szkoleniowym we Frylandii?

–Powiedziałam. To niedobrze, co?

–Mniejsza o to. Spieprzyłaś wszystko, co można było spieprzyć. Mam nadzieję, że dzięki temu już nic więcej nie spieprzysz.

–Okropny jesteś, wiesz?

–Czy ktoś przesłuchał te dwie dziewczyny, co je wyciągnąłem z Betonstadt? Pytał je o Patrycję?

–Chyba tak. Nie wiem. Czy to ważne?

–Nie. Śpij.

Zasypiała. Mnie się odechciało spać. Co to za numery? Patrycja van Hasse młodsza, grzeczna i zrównoważona dziewczynka dała się zwerbować do obozu szkoleniowego, żeby dorównać swojej przyjaciółce – amazonce. Szła na całość, a oni nie mogli tego nie zauważyć. Wycisnęli z niej wszystko. Pułkownik Hoffmann wspominał o agencie, którego wprowadził między rekrutów. Nie zazdrościłem mu. Jorika rzeczywiście popełniła wszystkie błędy, jakie się dało popełnić, ale było ich dużo więcej niż myślałem.

Rozdział 11

Ludzie z puszczy

Zapadłem w głęboki sen. Nic mi się nie śniło. Tak było do jakiejś trzeciej nad ranem. Ogrzewaliśmy się nawzajem, obracali synchronicznie, raz ja jej grzałem plecy, a raz ona mnie. Około trzeciej pojawiły się sny, i to takie, że wrogowi nie życzę. Przed czwartą stoczyłem sam ze sobą ciężką walkę, żeby jednak nie rozebrać Joriki z kombinezonu, w który ją z takim trudem opakowałem. Nie, nic z tych rzeczy. Na nic sobie nie pozwoliłem. Odsunąłem się, wlazłem do jej śpiwora i próbowałem znowu zasnąć. Niewiele mi to dało. Śpiwór z obozu przetrwania był w sam raz na ciepłe letnie noce. Pokasływanie i smarkanie moich towarzyszy, przewracających się z boku na bok, wskazywało, że oni też mieli ciężką noc. Spanie pod gołym niebem o tej porze roku nie było dobrym pomysłem.

Tak przebiedowaliśmy do mglistego świtu. Wszystko przesiąkło wilgocią, ale mimo to Szymon – co było doprawdy wyczynem godnym podziwu – rozpalił z mokrego drewna ogień i zrobił kawę. Taki mokry świt przynosi pewną interesującą myśl: ma się nieodparte wrażenie, że wilgotny śpiwór i ubranie na nic się już nie przyda, lepiej je zostawić, przynajmniej będzie lżej. Szymon i ja znaliśmy to doskonale, więc starannie złożyliśmy i spakowaliśmy cały swój bagaż. Jorice i Lenzowi nie pozostało nic innego, jak pójść za naszym przykładem. Dla zabawy poleciłem Jorice znaleźć drogę, z której wczoraj zeszliśmy. Pozwoliłem jej błądzić wśród drzew jakieś dziesięć minut, a potem wyjąłem kompas.

Znaleźliśmy drogę i poszli we właściwym kierunku. Promienie słońca właśnie zaczynały się przebijać przez rzadkie już liście na gałęziach, żółte, brązowe, czerwone. Koniom z nozdrzy, a nam z ust wydobywały się obłoczki pary. Znalazłem sobie osobliwą zabawę: spluwać i patrzeć, jak ślina w mroźnym powietrzu rozdziela się na tysiąc mikroskopijnych kropelek. Parę razy na mgnienie oka pojawiała się we mgle tęcza.

Potem asfalt definitywnie znikł pod kożuchem liści, igliwia, pod krzakami i wysokimi paprociami. Szliśmy drogą wydeptaną przez końskie kopyta i ciężkie buty, tu i tam w błotnistym podłożu zauważyliśmy ślad opony. Nic nie wskazywało na to, że niecałe trzy wieki temu przypadało tu czterysta osób na kilometr kwadratowy.

Jechałem ostatni. W puszczy dookoła brzęczały chmary owadów, które jeszcze nie zdążyły wymarznąć przez chłodne noce. W gałęziach darły się ptaki, w dole czasem mignęła sarna lub zając. Czas płynął, słońce przygrzewało. Jak dla mnie, ta droga przez piękny kolorowy las mogłaby trwać w nieskończoność.

Koło południa, rozleniwiony widokiem babiego lata, postanowiłem się zdrzemnąć. Tak z kwadrans. Nie udało się. Kątem oka zauważyłem ruch czegoś za dużego na sarnę. I kolor się nie zgadzał. A przede wszystkim – sama by uciekła.

Pochyliwszy się w siodle, jakbym spał, obserwowałem okolicę spod przymkniętych powiek, z trudem panując nad sobą, żeby naprawdę nie zasnąć. Wreszcie, gdy na moment zasłonił mnie pień rozłożystego dębu, pochyliłem się kobyłce do ucha i szepnąłem:

–Idź!

Zsunąłem się z siodła. Bułeczka poszła dalej. Rytm kroków nie zmienił się ani na sekundę.

Brzegiem drogi bezszelestnie sunął przez puszczę jakiś cień. Nieznajomy w czerwonych łachmanach mignął w promieniach słońca i znowu znikł. Pozwoliłem mu przejść, potem wyszedłem zza pnia, wyciągnąłem rękę i krzyknąłem:

–Ej, ty tam! Widzę cię!

Z kolorowych liści opadłych na ziemię zerwał się człowiek z napiętym łukiem. Świst i stuk. Chciałem uskoczyć, ale za późno. Strzała przebiła poncho i przyszpiliła połę do pnia dębu. Świst i stuk. Druga.

Strzały mnie unieruchomiły. Nie byłem ranny, ale straciłem swobodę ruchów. Szarpnąłem, żeby się uwolnić, rozrywając materiał. Stukot kopyt – to wrócili Lenz i Szymon, obaj już z bronią gotową do strzału.

Chciałem machać rękami, ale poncho przyszpilone strzałami do drzewa nie pozwalało.

–Nie strzelać! Nie strzelać!

Szymon uderzył Lenza lufą swojej broni w nadgarstek. Padły cztery szybkie strzały z automatu, ale gdzieś w krzaki. Broń wypadła Lenzowi z rąk, lecz wisiała dalej na pasie. Szymon wyrżnął go kolbą w żołądek. Lenz czknął – i znowu sięgnął po automat.

Szymon wstrzymał konia, przyłożył kolbę do ramienia, i krzyknął po germańsku:

–Rzuć broń, bo strzelam!

Jorika machała flagą na antenie teleskopowej. Przede mną zamajaczyła kolejna postać, w skórach, z kamiennym toporkiem w rękach. Siekiera zderzyła się z moją głową. Świat zawirował i znikł za mgłą.

* * *

Ciemno. Czerwona mgła. Krzyk. Huk wodospadu. Kwik koni. Co im konie zawiniły? Głos Szymona:

–Obudź się! Jesteś potrzebny!

Prawą ręką wbijam komuś długi sztylet pod-kamizelkę kuloodporną. Ryk.

–Mamo! Mamo! – krzyczy umierający żołnierz.

–Ty, no, obudź się, do cholery!

Leżałem wśród kolorowych liści, a Jorika przecierała mi skronie wodą z butelki. Obok stała reszta. Rozzłoszczony Lenz, Szymon wyglądający, jakby się nagle postarzał, i jeszcze dwóch, których nie znałem. Nerwowy chudy młodziak z długimi, rzadkimi włosami i kobieta przy kości, wyglądająca na jakieś czterdzieści lat. Oboje w skórach i futrach. Ich odzież, zszywana z różnych kawałków, była na szwach ponacinana we frędzle, co na tym terenie stanowiło doskonały kamuflaż. Zbrojni w długie łuki, za pasem nosili zakrzywione noże i kamienne toporki. Młody nerwowo przestępował z nogi na nogę, kobieta stała nieruchomo jak posąg.

Pokręciłem głową, sprawdzając stan kręgów szyjnych.

–Nic ci nie jest – pocieszył mnie Szymon. – Walnął cię tępą stroną i z wyczuciem.

–Dzięki – spróbowałem się uśmiechnąć. – Dzięki, żeś zabronił Lenzowi strzelać. Już byśmy nie żyli.

Wstałem pomału, zacząłem widzieć ostrzej. Wstępnie zdiagnozowałem sobie lekkie wstrząśnienie mózgu.

–Lenzi – zachrypiałem – ty masz jedną wadę, cholernie lubisz zabijać.

–Pogadaj z nimi – odezwał się Szymon, wskazując na ludzi puszczy. – Już chcieli spadać, ale Jorika ich zatrzymała.

–Spoko.

Kręciło mi się w głowie, więc wolałem usiąść. Obok dreptały konie uwiązane do młodych drzewek. Karabin Szymona, automat Lenza i pistolet Joriki leżały obok, na znak, że nie mamy wrogich zamiarów.

–Ja – spróbowałem starogermańskiego – i moi przyjaciele nie mamy złych zamiarów. Gowery – uderzyłem się w pierś – das ist mein Name. Das ist Jorika, hier Simon, dort Lenz.* Kobieta poruszyła wargami. To, co usłyszałem, brzmiało jak schein.

–Okenschein? – spytałem.

–Oakerschein – poprawiła.

Wskazałem na łuk, który trzymała w ręce.

–Der Bogen - powiedziałem.

Spojrzała na broń.

–E bohen.

Wyciągnąłem prawą rękę.

–Die Hand.

–I haan.

–Rozumiem – kiwnąłem głową. – Język taki jak się spodziewałem, tylko wymowa inna.

Przerobiłem z nią parę innych słów – but, koń, noga, kobieta, mężczyzna, droga, drzewo… – próbując złapać wymowę. Równocześnie zastanawiałem się gorączkowo, czy dałoby się uzyskać pomoc tych dzikich? Powiedzieć im prawdę?

Spróbowałem.

–Po tej drodze chodzą ludzie. Źli ludzie. – Położyłem rękę na żołądek, pokazując gestem, że niedobrze. – Nasi wrogowie. – Uderzyłem pięścią w otwartą dłoń. – Mają jeńców. – Skrzyżowane, jakby związane ręce. – Jeńcy nasi przyjaciele.

Wszyscy obecni obserwowali moje popisy oratorskie w bezruchu. Nagle kobieta puściła łuk i wywróciła skraj kubraka na lewą stronę.

–E lus – powiedziała, wskazując podszewkę ze strzyżonego futra. – Luss hout.

–Skóra rysia – potwierdziłem. – Domy. Krzyk. Zabijanie.

Kobieta szybko się rozkręciła. Bardzo trudno było zrozumieć, co właściwie mówi. Towarzyszący jej nerwowy młodzieniec nie życzył sobie rozwijania tematu. Usiadł na mchu, objął rękami głowę, zatkał uszy i kiwał się w przód i w tył, pokrzykując coś stłumionym głosem.

No tak, mówiła kobieta. Po tej drodze czasem jeżdżą rycerze na koniach i prowadzą jeńców do grodu (?), zakazanego miasta (?) w puszczy. Ten gród (dużo starych domów) jest niedaleko stąd. Tam się dzieją bardzo złe rzeczy. Bogowie leśnych ludzi są bardzo niezadowoleni. Duchy ludzi (jeńców?), którzy umarli w grodzie czy zakazanym mieście są nieporządne, przychodzą do osad leśnych ludzi i patrzą, jak pracują, co, jak zrozumiałem, nie jest specjalnie przyjemne. Leśni ludzie już nieraz chcieli wyprawić się przeciwko zakazanemu miastu, zabić rycerzy i ich czarodziejów (?), ale zabrania im tego przysięga, którą złożyli wodzowi.

Kobieta prosiła, żebym wygnał z lasu bardzo złych ludzi, jeśli jestem w stanie to zrobić, ale żebym uważał na czarodziejów (?), którzy sieją wokół siebie strach, nienawiść i (wahanie) niedobre obyczaje.

Kobieta tym samym słowem określała las i leśnych ludzi, podobnie jak gród i dom. Musiałem ją długo wypytywać, zanim się dogadaliśmy. Stopniowo informacje zaczęły się składać w sensowną całość. W obiekcie stojącym w puszczy było według niej dwudziestu do trzydziestu wojowników, mniej więcej tyleż jeńców i jakieś dziesięć osób ubierających się na biało, których nazywała izar.

Domyśliłem się w tym zniekształconego wizzard, co pochodzi z europejskiego wspólnego i jest zwyczajowym tytułem wykwalifikowanego technologa.

–Pomożecie nam pobić bardzo złych ludzi? – spytałem.

Rozłożyła ręce. Nie, nie mogą nam pomóc, bo złożyli przysięgę wodzowi. Ale mogą mnie i moją drużynę przeprowadzić przez las, ukryć, dostarczyć żywność. Kiwając głową, zreferowałem reszcie ekipy, jak się sprawy mają.

–Tam jest jakiś obiekt, prawdopodobnie stara fabryka. W swoim czasie musiała być dosyć ważna, sądząc po tej drodze, bo zrobili ją taką solidną, że puszcza jej nie dała rady przez dwieście pięćdziesiąt lat.

–Myślisz, że można im wierzyć? – zawahał się Szymon.

–Myślę, że tak. Są przerażeni i bezradni. W tej fabryce chyba faktycznie się dzieją bardzo złe rzeczy i bogowie puszczy są bardzo rozgniewani. Tak, że już całkiem nie mamy innego wyjścia, tylko im wierzyć.

Jorika pomału, z ujmującym uśmiechem wyciągnęła z kołczana młodziaka jedną strzałę i przejechała palcem po grocie.

–Krzemień! – w jej głosie brzmiała rozpacz. – Widziałam coś takiego w muzeum. W głowie się nie mieści, że dwieście pięćdziesiąt lat temu tu był normalny zamieszkały kraj. W środku Europy, zaraz za naszą granicą, trwa epoka kamienna. Jakbyśmy odbyli podróż w czasie. Kilkadziesiąt tysięcy lat w przeszłość.

–Nie w przeszłość – uśmiechnąłem się smętnie. – W przyszłość. W takim świecie będą żyły nasze dzieci.

Nie wiem, czyby to coś zmieniło, gdybyśmy do końca jechali asfaltem. Po krótkiej naradzie przyjęliśmy propozycję dzikich. Zeszliśmy z oficjalnej drogi i pozwolili się prowadzić niewidocznymi ścieżkami, po których przeważnie musieliśmy iść pieszo, prowadząc konie.

Lenz przyjął wszystko, co się dzieje, jak dopust boży – wyglądało na to, że nie wie, co się dzieje. Szymon zdał się na mój rozsądek. Jorika całkiem się pogubiła i najwyraźniej rozmyślała o tym, co się z nami zaraz stanie.

Po półtorej godzinie marszu, gdyśmy się piechotą przedzierali przez gąszcz, schowała się za zad Bułeczki i spytała półgłosem:

–Kontrolujesz, co się dzieje? Ci tutaj, ten nerwowy koleś i ta baba, dlaczego oni nam pomagają?

Odwróciłem głowę w jej stronę.

–Jasne, że kontroluję. Wiedzą, że jesteśmy na wojennej ścieżce. Nie chcą się pakować między nas a tamtych. Tak się nie robi. To by nie było słuszne. Ludy prymitywne nie wtrącają się do cudzych wojen. Przyłączyli się do nas, bo tamci naruszyli zasady, wedle których oni żyją.

–Nie boisz się, że to jest podpucha? Że oni nas po prostu wykończą?

–Nie. Może cię to zdziwi, ale ja im wierzę.

–To po co nas ciągną po tych krzakach?

–Chcą pokazać, że są po naszej stronie. Więc się nie śmiej, udawaj, że to wszystko uważasz za normę. Tym skrótem jest co prawda dalej, ale nie na widoku. Oni dobrze wiedzą, przed czym nas próbują uchronić.

Nie skomentowała tego. Straciłem poczucie czasu i orientację w przestrzeni, a ukradkowe zerkanie na kompas na nic się nie zdało. Głowa, która po ciosie obuchem siekiery zdawała się pękać, pomału przestawała boleć.

Po jakichś trzech godzinach męczącego marszu nerwowy młodziak zatrzymał się, machnął ręką i coś zabulgotał.

–Zaczynam rozumieć – zauważył Szymon. – Mówi, że do bardzo złego miasta już niedaleko.

Było około wpół do piątej. Zmierzchało. Znajdowaliśmy się przy dobrze sobie znanej asfaltobetonowej drodze.

Spojrzeliśmy w głąb przecinki. O jakieś sto pięćdziesiąt metrów od nas drogę przegradzał jaskrawoczerwony mur.

–Słowa rozumiem, sensu nie – powiedział Szymon. – Koleś mówi, że mu wierci uszy krzyk czerwonego, czy w ogóle martwego człowieka…

Wyjąłem spod poncho lunetę i podałem mu.

–Nie rozumiesz kontekstu? To patrz tam. Wygląda jak brama. A przed bramą masz kontekst…

–Matko Boska! Chryste Panie!

Jorika odebrała mu lunetę, spojrzała przez nią i zzieleniała.

Po lewej stronie bramy sterczał z ziemi pal, na który nadziane było nagie ciało mężczyzny, z szeroko rozkrzyżowanymi rękami i nogami.

Szymon podszedł do luzaka i zaczął wypakowywać sprzęt. Rozwijał torby, wyjmował z nich plastikowe pancerze i przyłbice. Do swojej flakwesty, z którą się nie rozstawał, dodał naramienniki, nałokietniki, osłony ścięgien, nagolenniki, osłony bioder – i po chwili stał przed nami w kompletnej plastikowej zbroi w barwach ochronnych.

Jorika bezgłośnie poruszała wargami. Lenz swoim zwyczajem stał obok bez ruchu.

Dzicy znikli. Jeszcze przed chwilą stali przy nas… Teraz gdzieś niedaleko czekali, jak się rozwinie sytuacja.

–To ten wasz agent? – spytałem, wskazując ręką chłopaka na palu.

–Tak – odpowiedziała ledwo dosłyszalnie Jorika, którą Szymon właśnie ubierał w pancerz ze wzmocnionego plastiku.

–Znakiem tego już tam nikogo nie macie.

Rozdział 12

Zaklęty zamek

–Co robimy? Milczałem.

Cisnęła mi się na usta odpowiedź: Spadamy. Wiejemy. Wracamy. Nie do Regencji, a do Cesarstwa, gdzie sprawy idą ustalonym porządkiem, gdzie każdy Christopher Lynx otrzyma to, na co zasłużył.

Nigdy dotąd nie zdecydowałem się na ucieczkę. Może dlatego, że nie zależało mi na własnym życiu. Ale teraz zależało mi na życiu tej postrzelonej dziewczyny. I chciałem tylko, żeby jej się nie stało nic złego.

Tylko, że jeśli się wycofamy, to, co się dzieje za tym czerwonym murem, rozrośnie się i pożre Regencję.

–Zwiad – powiedziałem. – My z Szymonem podkradniemy się pod ten mur i spróbujemy zajrzeć do środka. Obfotografować. Jak się ściemni, wycofamy się do puszczy, tam będziemy bezpieczni. Puszczaki nas obronią.

–To możemy zrobić – zgodził się Szymon. – Popatrzeć. I to wszystko.

–Idę z wami – oświadczyła Jorika. Odwagi dziewczynie nie sposób było odmówić.

–Nie – postawiłem sprawę twardo. – Na razie tylko rzucimy na to okiem, a dalej się zobaczy. Za godzinę zacznie się ściemniać.

–Gowery dobrze mówi – poparł mnie Szymon. – Mamy tylko godzinę. Po ciemku nic nie zdziałamy, przy tym murze na bank jest pełno pułapek.

–A to na pewno – przyświadczyłem. – Ale ja w żadną nie wpadnę.

–No pewnie – zatriumfował Szymon. – To niewielki problem.

Uśmiechał się przy tym nieznacznie, jak zwykle.

Zdjąłem poncho, wywróciłem na lewą stronę i włożyłem znów. Podszewka była pokryta łaciatym kamuflażem. Byłem gotów.

–Godzinę – przypomniałem. – Nie więcej.

–Masz aparat? – spytał Szymon.

Wszyscy wiedzieliśmy, co jest grane. Wszyscy graliśmy na zwłokę. Tylko godzinka. Potem zakopiemy się do jutra w lesie, a jutro… Jutro będzie futro. Pewnie stanie się cud i rano tego czerwonego świństwa już tu nie będzie.

–Właśnie, aparat! – ożywiłem się. – Przecież mamy robić zdjęcia. Nie mam. Jorika miała wziąć. Jorika, dawaj aparat.

–Fotograficzny? – upewniła się, patrząc na nas tępo. – Nie mam.

–Przecież mówiłaś Hoffmannowi, żeby ci dał aparat!

–Mówiłam. Dał. Ale zapomniałam zapakować.

Czy mogę oddalić się na chwilę, żeby sobie zawyć?!

Policzyłem do dziesięciu. Nie pomogło.

–No to idziemy – zarządziłem. – Wzdłuż drogi, a potem wzdłuż ściany.

–Ćśśś! – syknął Szymon, wskazując coś nieznacznym gestem. Odwróciłem głowę i spojrzałem na bramę.

W otwartych wrotach ni stąd, ni zowąd pojawił się wysoki facet w srokatej fioletowo-białej bluzie i obcisłych ciemnoczerwonych butach.

Właściwie wyglądał jak pajac. Z ramion, piersi i brzegów bluzy zwisały mu frędzelki, niektóre zakończone świecidełkami. Przez jego pierś biegły dwa skrzyżowane pasy. Na jednym wisiała pochwa z maczetą, dyndająca gdzieś koło kolan, na drugim jakieś dziwne ustrojstwo, prawdopodobnie obrzyn. Szaleństwo fioletu i bieli nie kończyło się na bluzie, rozlewało się także na twarz, a z tego, cośmy mogli dojrzeć, także na łysą głowę.

Pajac rozejrzał się dookoła i wrócił za wrota. Jeszcze chwilę milczeliśmy. Serce waliło mi jak głupie.

–Widzieliście, jaki obdziargany? – wydyszała Jorika. – Tam jest Lynx!

Nikt nie odpowiedział. Dawno się domyślaliśmy, że tam jest Lynx.

–A naszyjnik widzieliście? – odezwał się Szymon, kiedy milczenie zbyt się przedłużało.

–Jakieś białe kamienie – odpowiedziałem.

–Średnio kamienie. Czaszki. Ludzkie chyba.

–Ludzkie czaszki? – przeraziła się Jorika. – Nie no, niemożliwe… za małe były!

–Mogły być dziecięce – zgasił ją Szymon. – Zięba, idziemy. Przed nocą musimy wrócić do lasu.

Odwrócił się na pięcie i ruszył. Poszedłem za nim.

Przemykaliśmy się przez las, jakieś dziesięć metrów od drogi. Zdałem się na Szymona – widać było, że wie, co robi. Szedł pierwszy, nieznacznymi gestami wskazując, którędy mam iść, a które miejsca mu się nie podobają. W rzeczy samej w dwóch miejscach z trawy i opadłych liści wychynęły kołki, do których przymocowany był drut przeciągnięty tuż nad ziemią. Takich pułapek na pewno było więcej – te tutaj po prostu były źle zamaskowane – ale Szymon przeprowadził mnie przez nie bez przygód.

Zatrzymał się pięć metrów od czerwonego muru.

–Jakiś pomysł? – spytał.

–A pewnie – odszepnąłem. – Przysymulujemy, że zrobiliśmy rozpoznanie, za jakąś godzinę się spotkamy. Zyskamy na czasie, do jutra.

–A jutro co?

–Poobserwujemy. Poczekamy.

–Na co?

–Aż się zacznie impreza.

–Jak dla mnie, bardzo fajny plan – pochwalił Szymon.

Byliśmy o dziesięć metrów od ciała nabitego na pal.

Ukryty w kępie liści i paproci mogłem mu się dokładnie przyjrzeć. Drewniany, poczerniały pał wbijał się w ciało w okolicy krzyża, a wystawał pół metra nad wykręconą głową. Poprzeczka nie pozwalała zwłokom zsunąć się na ziemię pod własnym ciężarem. Trup nie miał żadnych widocznych obrażeń poza dziurą na wylot przez cały tułów, wypełnioną drewnem. W sumie nie męczył się długo, pomyślałem, wszystkiego parę minut. Ale sądząc z wykrzywionej strachem twarzy trupa, zupełnie tego nie doceniał.

Szymon spojrzał w tym samym kierunku, a potem wskazał ręką kierunek przeciwny – w stronę czerwonego muru. Miał rację. Spędzenie godziny u stóp trupa na palu byłoby proszeniem się o przeprowadzkę do wariatkowa. Pochyleni, w półprzysiadzie skradaliśmy się dalej. Szymon od czasu do czasu łamał łodygę paproci lub gałązkę na krzaku, żebyśmy w szarówce byli w stanie znaleźć drogę powrotną. Jeden nierozważny krok – i wybuchnie nam pod nogą mina odłamkowa.

Po dalszych pięćdziesięciu metrach dotarliśmy do rogu obiektu. Roślinność dotarła w tym miejscu do samego muru, tuliła się do niego, pięła do góry. Stanęliśmy.

–Myślisz, że jutro coś się zmieni? – spytał Szymon.

–Cholera wie. Możliwe.

–Masz na myśli starego Hassę? Ojca tej Patrycji?

–Na przykład.

–Niepotrzebnie pozwoliliśmy mu odjechać – oświadczył.

–A co miałem zrobić? Nogę mu złamać? Kazać wojakom ze strażnicy, żeby go odstawili do Usti i tam żeby go uwięzili?

–Coś koło tego. Najlepiej jedno i drugie.

–A zarejestrowałeś, że Lenz mi cały czas wpychał automat w plecy? W razie gdybyś nie zauważył, to jest ochroniarz van Hassów. Mało tego, Jorika dobrze van Hassa zna, była dla niego cholernie miła, jak by nie było, to nie jest pierwszy lepszy przechodzień. Ja doskonale wiem, że to było złe wyjście, puszczać go. Ale w tym momencie nie było dobrego wyjścia.

Szymon skinął głową i umilkł. Przez chwilę nie robiliśmy nic.

Potem Szymon, któremu się widocznie nudziło, wyjął z kieszeni flakwesty kieszonkowy peryskop. Właściwie peryskop to za dużo powiedziane – wypukłe lusterko, które można było przyczepić do masztu teleskopowego. Rozciągnął maszt, wyszło tego ze dwa metry. Starczyło. Wysunął lusterko nad mur i popatrzył.

Obraz był zmniejszony i zniekształcony. Widzieliśmy tylko gruzy, gąszcz pokrzyw i mur jakiejś budowli.

–Między murem a tym barakiem jest odstęp – zauważył Szymon. – Wygląda na to, że tam jest korytarz, którym nikt nie chodzi. Te pokrzywy są dosyć świeże.

Na pięć minut zapadło milczenie.

–Szymon, daj mi złodziejkę – powiedziałem w końcu. – Obejrzę to bezpośrednio.

Szymon splótł palce, tworząc stopień, na którym oparłem czubek buta i wspiąłem się po murze. Palcami zaczepiłem się o jego krawędź i podciągnąłem się.

Niewiele widziałem – tylko to przejście, zarośnięte pokrzywami i krzakami bzu, szerokie może z pięć metrów. Prowadziło z narożnika, w którym się znajdowaliśmy, do bramy i gdzieś w prawo, znikając w chaszczach. Z jednej strony czerwony mur, z drugiej odrapane szare mury betonowych baraków.

O jakieś piętnaście metrów ode mnie warował w pokrzywach czarny podpalany pies, jakby mieszaniec wilka i dobermana.

Zsunąłem się na dół.

–Tam jest pies – powiedziałem. – Jak nas zwietrzy, będzie piłował ryj.

–To dupa blada.

–Nie taka blada, wejdę tam i jakoś to załatwię.

–Zabijesz go? Po cichu? A dlaczego ty, a nie ja?

–Nie mam zamiaru zwierzątku krzywdy robić. Dogadam się z nim.

–Znaczy co?!

–Mam kursy niektóre z zoopsychologii, znam sygnały psów.

–Jaja se robisz.

–No dobra – ustąpiłem – mam naturalną łatwość porozumiewania się z psami, prawdopodobnie wrodzoną. Inaczej nic by z tego nie było.

–A, chyba że – zgodził się. – Słyszałem o ludziach, którzy umieli się dogadywać z psami. Ale nie widziałem żadnego w akcji.

–To masz okazję, patrz przez lusterko.

Wyjąłem z futerału posrebrzaną śrutówkę.

–Potrzymaj mi to żelastwo, przeszkadzałoby tylko.

Znowu podstawił mi stopkę. Podciągnąłem się na szczyt muru.

–Szymon – szepnąłem w dół – jak już tam będę, trochę się rozejrzę. Za dwadzieścia minut wracam.

Nic nie powiedział, tylko znowu zaprezentował swój półuśmiech.

Przewinąłem się przez krawędź muru i z dwóch i pół metra skoczyłem na dół. Prawie metrowa warstwa zeschłych łodyg zamortyzowała upadek. Podniosłem się do przysiadu. Pod piętami zazgrzytały okruchy betonu, jedna noga pośliznęła mi się na mchu pokrywającym betonową nawierzchnię. Upadłem, poparzyłem sobie ręce pokrzywami, ale poza tym nic się nie stało. Wyprostowałem się. Co większe pokrzywy sięgały mi wyżej głowy.

Podszedłem do szarego baraku. Pokrzywy były tam niższe, widocznie nigdy nie dochodziło tam słońce. Doberman już biegł w moją stronę. Nie szczekał, był nauczony atakować bez zbędnego hałasu. Z drugiej strony także zafalowały pokrzywy – psy były dwa.

Gwizdnąłem wysoko. Jeśli się to dobrze robi, można trochę opóźnić atak większości dużych psów. Ale nie powstrzymać.

Zatrzymały się pół metra ode mnie i teraz stały z wyszczerzonymi zębami, skulonymi uszami, powarkując groźnie. Gwizdnąłem o pół tonu niżej, powoli przykucnąłem, podniosłem ręce, rysując dłońmi w powietrzu obłe figury.

Nie wiem, czy te znaki, które wykonuję w takiej sytuacji, mają jakieś znaczenie magiczne. Nie sądzę. Po prostu pomagają mi się skoncentrować. Uspokajają mnie, doprowadzają do względnej równowagi. A psy to czują. Czują z zapachu mojego potu. Na atak reaguję nietypowo – nie boję się, nie próbuję uciekać ani atakować. Dalej gwiżdżę. To wszystko razem uspokaja je.

Przestały warczeć. Pozwoliły się dotknąć. Podrapałem je za uszami. Mówiłem do nich spokojnie i z przekonaniem, chwaląc je, jakie są ładne i silne. Nie bez znaczenia było, że czuły ode mnie także zapach Szymona. Teraz jego też już znały.

Wstałem i zostawiłem psy na miejscu. Posuwałem się przez pokrzywy coraz dalej od bramy, w głąb obiektu. Szedłem wzdłuż tylnej ściany baraku, aż się skończyła. Narożnik baraku od ściany następnej opuszczonej budowli dzielił pięciometrowy prześwit. Poczołgałem się tamtędy tak daleko, na ile mi starczyło odwagi. Ukryty w chwastach rozejrzałem się po okolicy.

Szarość, gęstniejąca pod koronami drzew, znikła. Przede mną roztaczał się zamknięty prostokątny plac o rozmiarach mniej więcej sto na dwieście metrów, ograniczony długimi parterowymi halami ze zniszczoną większą częścią dachów.

Spojrzałem w stronę bramy. Zobaczyłem pootwierane wrota, ale nigdzie nie było żywego ducha. W przedniej części obiektu, w pobliżu bramy, ktoś wyciął samosiejki, krzaki i trawę, wywiózł naniesioną glinę, aż dokopał się do pierwotnej asfaltobetonowej nawierzchni. W tej okolicy zajął się też zniszczonymi halami – naprawił dachy, wstawił szyby (widocznie gdzieś tutaj można było dostać szkło). Od strony bramy betonowe ściany ginęły w gąszczu, przez okna wyrastały gałęzie krzewów i karłowatych drzew. Zauważyłem jednak, że z tylu prostokąta, naprzeciwko bramy, jest wybieg dla niewielkiego stada koni.

Stary obiekt zbudowano solidnie i w sposób przemyślany. Funkcjonalistyczny styl wskazywał na lata trzydzieste dwudziestego wieku. Prawdopodobnie fabryka amunicji z czasów Trzeciej Rzeszy – tworu politycznego, który w swoim czasie wojował z resztą Europy. Przeszedłem się jeszcze dalej i natrafiłem na solidną trzypiętrową budowlę, niedaleko bramy, po mojej stronie. Między halami fabrycznymi stała willa, w której widocznie kiedyś mieściła się dyrekcja. Teraz też była dobrze utrzymana – dwuspadowy dach pokryty rdzawoczerwonymi dachówkami, okna na parterze i na piętrze oszklone. Coś mnie tam ciągnęło.

Spojrzałem na zegarek. Z dwudziestu minut, o których mówiłem z Szymonem, minęło już piętnaście. Nic to, jak kocha to poczeka. Za pół godziny na pewno wrócę. To było takie proste – przejść przez pokrzywowe pole korytarzem między czerwonym murem a ścianami baraku, a potem zajrzeć do środka przez tylne drzwi. Takiej okazji nie wolno było zmarnować.

Wróciłem w miejsce, w którym przeszedłem przez mur. Podłożyłem sobie kawał betonu pod nogę, podskoczyłem, uwiesiłem się u krawędzi muru. W lesie za murem zapadała noc, ściana lasu z czerwonej stała się niemal czarna. W maskującej płachcie poncho i czarnych spodniach mogłem spokojnie wisieć na krawędzi muru bez obawy, że mnie ktoś zauważy.

Przewinąłem się i szeptem zreferowałem Szymonowi swój plan. Nie czekając, aż zaprotestuje, skończyłem rozmowę, zeskoczyłem z powrotem i ruszyłem przez gąszcz pokrzyw ku trzypiętrowemu budynkowi.

W tylnej ścianie nie było żadnych drzwi – tylko kilka oszklonych okienek, które po sprawdzeniu okazały się przynależeć do toalety. W chwilę później stałem na kafelkach obok trzech ceramicznych pisuarów, które tu przetrwały wieki. Śmierdziało moczem i pleśnią na ścianach. Próbowałem zebrać myśli. Co dalej? Znalazłem się w jaskini lwa. Nie mam broni, bom ją zostawił Szymonowi. Wracać? Wtedy cała operacja traci sens.

Nieznacznie nacisnąłem klamkę drzwi wiodących na korytarz. Nasłuchiwałem. Wreszcie pchnąłem drzwi i rozejrzałem się.

W obie strony wiódł odrapany korytarz, słabo oświetlony ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Spomiędzy kafelków na podłodze wyrastała trawa. W niektórych oknach były szyby, w innych już nie. Tynk ze ścian osypał się już dawno, ktoś go pozamiatał i wywiózł. Na czerwonych cegłach czas nie zostawił istotnych śladów.

Wzdychanie. W korytarzu słychać, że ktoś cicho wzdycha. Jakoś dziwnie, aż mróz mi przebiegał po kościach. Coś wisiało w powietrzu, coś strasznego i fascynującego zarazem. Mimo woli przypomniały mi się sny z minionej nocy, kiedy się tuliłem do Joriki. Poczułem, że się rumienię.

Ruszyłem korytarzem, szukając źródła tych odgłosów. Jedne drzwi były uchylone. Podkradłem się do nich i uchyliłem je szerzej. Znowu przeszedł mnie zimny dreszcz.

Wewnątrz było kilkanaście osób – chłopcy i dziewczyny – w wieku mniej więcej od szesnastu do dwudziestu lat. Nikt mnie nie zauważył. Okna zasłonięte starymi, brudnymi zasłonami. Pomieszczenie oświetlał szereg świec przylepionych do plastikowej karoserii jakiegoś samojazdu, którego wnętrzności już dawno pożarła rdza. Wrak nie był jednak pośrodku pomieszczenia ani w centrum uwagi.

Najważniejszym obiektem było wielkie żelazne łóżko, na którym leżała panienka w delikatnej różowej sukience z białymi koronkami i sznureczkami. Włosy miała kunsztownie uczesane, twarz bladą, nieznacznie umalowaną. Uchylone usta podkreślone szminką, na szyi kilkakrotnie owinięty sznur pereł. Szeroko otwartymi oczami zdawała się widzieć jakiś inny, lepszy świat. Ręce i nogi miała przywiązane do ozdobnych poręczy łóżka.

Nad dziewczyną klęczał chłopak w kamuflażu, z ogoloną głową, tylko przez środek ciemienia ciągnął mu się grzebień włosów. Mógł mieć jakieś osiemnaście lat. Powoli, powolutku wodził językiem po wargach dziewczyny, po brodzie, gardle, aż do dołka pomiędzy obojczykami. Potem szybkim, płynnym ruchem drapieżnika odpiął od pasa bagnet i powoli, powolutku przeciął naszyjnik. Perły z delikatnym stukotem potoczyły się po podłodze.

Było w tym widowisku coś przerażającego. Wbrew sobie przyłączyłem się do półokręgu widzów. Chłopak w kamuflażu rozbierał dziewczynę z różowej sukienki, równie powolnymi płynnymi ruchami, jak przedtem ją całował. Teraz wzdychała już nie tylko panienka w różowym. Razem z nią szybko i głośno oddychali wszyscy dookoła. W tym ja, stary harcownik Gowery Zięba.

Wytężyłem resztki woli, potrząsnąłem głową i wyszedłem bez pożegnania. W nozdrzach miałem niemożliwy do zdefiniowania zapach seksu i przemocy. Słabł, ale gdzieś w głębi mojego mózgu rytuał Różowej Panienki i Zdobywcy trwał nadal. Przez wybite okno spojrzałem na pusty dziedziniec. Zapadał zmrok. Potem zorientowałem się, że gdzieś w dali rozlega się krzyk.

Doszedłem do schodów prowadzących do piwnicy – oddalonych o jakieś dwadzieścia kroków. Krzyk przybrał na sile. W dole, u podnóża schodów, zauważyłem blade światło lampy. Elektrycznej. Gdzieś na terenie obiektu musiała być ukryta maleńka elektrownia. Na pewno nie po to, żeby zasilać jedną smętną żarówkę w piwnicy, musiały z niej korzystać jakieś poważniejsze urządzenia.

Zszedłem po schodach. Na drodze stanęły mi okute stalą drzwi. Otworzyłem je bez pukania.

–Czego się kiwasz, debilu! Stój prosto! Nigdy mi się nie podobałeś, Margold, będziesz żałował, że mnie poznałeś! Ty mnie jeszcze nie znasz! Trzeba było zostać u mamusi, szmaciarzu! Rzygać mi się chce, jak na ciebie patrzę! – darł się siedemnastolatek w eleganckiej białej koszuli i czarnych oficerskich butach. Włosy starannie zaczesane do tyłu. Stał w rozkroku, z rękami założonymi za plecy. Gdy krzyczał, pulsowały mu żyły na karku. Pod betonową ścianą pokrytą rdzawą pleśnią stał adresat tej przemowy – niższy, w podobnym wieku, w podartej koszuli i wojskowych roboczych spodniach. Boso. Trząsł się, ale chyba tylko z zimna, bo wyraz twarzy miał względnie spokojny.

–Czego się gibiesz! – darł się tamten głosem przeskakującym w falset. – Było baczność, to stój na baczność!

Stanąłem mu za plecami i słuchałem, jak wymyśla temu pod ścianą i informuje go w niewybrednych słowach, że się przespał z jego siostrą i że nie było to nic ciekawego.

Miałem dosyć. Chwyciłem go za ramię i odwróciłem twarzą do siebie.

–Koniec zabawy, kolego!

–Cisza! – odwarknął i próbował mnie odepchnąć. Trzasnąłem go dwa razy w twarz. To ostatecznie wybiło go z transu. Ten pod ścianą przyglądał mi się badawczo.

–Wszystko w porządku? – spytałem.

Chwilę musiałem poczekać na odpowiedź.

–Tak, wszystko dobrze – odpowiedział bosy chłopak. Trząsł się dalej, ale teraz już nie było wątpliwości – trząsł się, bo stał boso na zimnej wilgotnej podłodze.

Ten w mundurze coś bełkotał. Wyjąłem zdjęcie Patrycji Hassę.

–Znacie tę dziewczynę?

Margold przyjrzał się zdjęciu.

–Gdzieś ją widziałem – powiedział. – Chyba gdzieś w Pardze.

–Tu jej nie ma?

–Nie wiem.

–Miała dołączyć wczoraj – podsunąłem. – Z wczorajszym transportem.

–Tak – potwierdził Margold – wczoraj przyszedł towar. Ale takiej tam nie było. Nie wiem, Jirko, widziałeś tam taką?

Pytanie było skierowane do chłopaka w oficerskich spodniach, ale z niego chwilowo nie było żadnego pożytku. Teraz z kolei on się trząsł, wodził oczami po pomieszczeniu i coś mamrotał.

–Pan pokaże… – Ocknął się w końcu i spojrzał na zdjęcie. – A tak, jest tu taka. Ale ją zaraz zwinęli i zabrali do kanciapy nad laboratorium.

–Chłopaki – zwróciłem się do obydwu – ja tu przyszedłem po tę dziewczynę. Zięba jestem. Próbuję ją wyciągnąć z tej, jak mówicie, kanciapy. Myślicie, że to się da zrobić?

–A dlaczego nie? – Margold wzruszył ramionami. Ten chłopak miał nerwy ze stali.

–Ale tam pewnie będą ci od Lynxa! – zaprotestowałem.

–Oni wszyscy chleją. – Pokręcił głową. – Agregat chodzi na spirytus. Też się częstujemy, nikt nie pyta.

–Znaczy co, myślisz, że mogę tak sobie wejść, wziąć Patrycję i spadać?

–Tam są doktory. Teraz to już tylko dwóch czy trzech. Ale jak pan się tu dopchał, to im pan da radę jedną ręką.

–Ty, Margold, ty mnie czasem nie wkręcasz? Niby co, nikt tego wszystkiego nie pilnuje? Was, na przykład, żebyście nie uciekli?

Margold najwyraźniej miał już dosyć tłumaczenia debilowi rzeczy oczywistych.

–A niby jak byśmy mieli uciec?! – wybuchnął. – Przez puszczę, bez kompasu, bez flagi? A pan to tu dotarł bez flagi? No widzi pan. A gdyby nawet nas jakimś fartem nie złapali tubylcy, to nas złapią lynxowi z tymi swoimi kundlami…

–Jasne, jasne! – powiedziałem pospiesznie, chcąc zatrzeć złe wrażenie. – Ja muszę stąd spadać, tylko chciałbym z Patrycją. Mogę zabrać do Pargi każdego, kto chce.

Chłopak w białej koszuli załamał się. Zaczął płakać.

–Proszę pana, ja… ja nigdy tu nie chciałem… Nie chcę tu być, psze pana, pan mnie weźmie do domu…

–Masz to u mnie.

Potargałem mu przyjacielskim gestem jego kunsztowną fryzurę i dokładnie w tym momencie zorientowałem się, że w piwnicy jest jeszcze ktoś czwarty. Odwróciłem się w jego stronę.

Twarz przybysza widziałem jakoś nieostro. Nic dziwnego. Bezpośrednio na skórze miał wytatuowany kamuflaż. Barczysty, mocno zbudowany wojak-Wilk, z tych, co byli nad Laramisą. Ramiona nagie, koszula z oderwanymi rękawami. Do kompletu puszczańskie spodnie z jeleniej skóry, z frędzlami na szwach i sznurowane buty po kolana. Zionął alkoholem.

–Hej, szczawie, co tu się dzieje?

Ustawiłem się tak, żeby żarówka oświetlała mi twarz.

–Cześć, głąbie. Poznajesz? Gowery, dla przyjaciół Zięba. Mam biznes do Chrisa. Na wartowni nikogo nie ma, a…

–Kurwa go mać!

Ręka wytatuowanego harcownika skoczyła do pasa. Zanim zdążył rozpiąć kaburę i wyciągnąć pistolet, okręciłem się na pięcie i celnym kopem w bok trafiłem go w żołądek. Niestety, pod spodem miał kamizelkę kuloodporną, po której moja noga zgrabnie się ześliznęła. Straciłem równowagę, zachwiałem się. W chwilę później wytatuowany założył mi krawat.

Posłużyłem się chwytem, jaki zwykle stosowałem w takich sytuacjach – lewym łokciem w tył, prawą pięścią przez lewe ramię. I to samo w drugą stronę. Łokcie trafiały we flakwestę, pięści w pustkę. Operacja nie udała się. Wytatuowany dusił mnie powoli i metodycznie. Sklepienie nade mną zaczęło się rozpływać.

Jednakowoż nie byliśmy sami. Margold właśnie zdecydował, po której stronie chce stanąć. Wyrżnął Wilka pięścią w ucho. Nie była to wielka sztuka, zważywszy, że był od niego przeszło o głowę wyższy. Wytatuowany rozluźnił chwyt. Wyśliznąłem się i huknąłem go łokciem w obdziarganą skroń. Zamroczyło go. Lewą ręką złapałem go za prawą, tę samą, którą dopiero co mnie dusił, a potem przerzuciłem go sobie przez ramię. Upadł z łomotem na betonową podłogę. Dla pewności dodałem jeszcze cios w kark kantem dłoni.

Gotowe. Udało się. Zrobiłem dokładnie to, czego nie chciałem. Wpakowałem się w sam środek największej rozróby.

Sięgnąłem do tętnicy szyjnej wojaka. Szukałem tętna, aż znalazłem. Naprężyłem rękę… i zawahałem się. Potem, zamiast mu gołą ręką zmiażdżyć krtań, jeszcze raz wyrżnąłem go w skroń.

Margold i chłopak nazwany Jirko obserwowali mnie uważnie. Wyjąłem z kabury pistolet Wilka, wyciągnąłem magazynek i dla pewności wyjąłem z niego naboje. Pięć sztuk, zaśniedziałych, naciętych w gwiazdkę.

–Koleś odwala brudną robotę za marną kasę – zauważyłem. – Nawet go nie stać na komplet nabojów. Ale może to robi, bo lubi. Weź to, Mar… Jak ty masz na imię?

–Fritz.

Wsadziłem naboje z powrotem do magazynka, a magazynek do pistoletu. Podałem broń małemu rekrutowi.

–Ja też bym chciał wrócić do Pargi – powiedział, biorąc broń.

–Macie pomysł, jak wyjść? Poczekacie tu na mnie i pójdziemy razem przez mur?

–Tam są miny!

–No to, jak się chcecie wydostać?

–Normalnie, przez bramę. Zaczym się Wilki skapują, nas już nie ma.

–I co dalej?

Fritz Margold obrzucił mnie pogardliwym spojrzeniem.

–Sam pan jest?

–Za murem są koledzy.

–Macie spluwy? Macie flagę? No to czego się bać?! Zejdziemy w puszczę, jakby nas gonili, to rozwalimy psy, bez psów nas nie znajdą!

Pewność siebie prezentowana przez Fritza porażała.

–Hmm… To umawiamy się za, powiedzmy, godzinę przy bramie. Tylko żadnych gwałtownych ruchów. Gdyby mnie nie było, nie uciekajcie sami, bo się zrobi zadyma, a ja zostanę w środku.

–Spoko. My wiemy, co jest grane.

–Myślicie, że ktoś się przyłączy?

–Raczej tak. Popytamy.

–Popytajcie. Słuchajcie, gdzie tu znajdę to laboratorium?

–Laboratorium? Trzeci barak w lewo od wejścia. Tam są ci w białych płaszczach.

–To idziemy.

Wyszliśmy po schodach na górę, nie zaprzątając sobie głów tym, że Wilk w najlepszym razie zaziębi się, leżąc na zimnej podłodze. Na dworze był mrok, w korytarzu również, tylko przez drzwi do Różowej Panienki, które zapomniałem zamknąć, sączyło się światło świec.

Impreza trwała. Chłopiec zdążył porwać na strzępy różową sukienkę i wszystko, co było pod nią, a teraz kreślił ostrzem noża cieniutkie kreski na skórze dziewczyny.

–Fritz! – syknąłem. – Twoja kolej! Zrób z nimi porządek!

Fritz Margold tylko skinął głową. Przeszedł przez krąg widzów, zerwał typa w kamuflażu z dziewczyny, wbił mu pięść w żołądek. Nie poprzestał na tym. Ścisnął chłopaka za łokieć, a gdy ten pod naciskiem na chrząstki rozwarł dłoń, złapał spadający nóż i przeciął więzy krępujące dziewczynę.

Wystarczy. Wycofałem się i przez okienko toalety wyskoczyłem z powrotem w pokrzywisko.

Była już noc. Tym razem bez mgły, od razu zrobiło się zimno i wilgoć w powietrzu zamieniła się w-szron. Pokrzywy szeleściły i trzeszczały, jakby były ze szkła.

Stopień z betonowego bloku. Odepchnąć się. Podskoczyć. Tym razem udało mi się dopiero za drugim podejściem, za pierwszym palce zsunęły się po śliskiej ścianie. Jednym zdaniem prostym poinformowałem Szymona przez mur, że idę po Patrycję. Drugim, nieprzesadnie rozwiniętym – że za jakąś godzinę pojawię się w bramie w towarzystwie kilku dezerterów, przy czym będziemy mieli mało czasu.

–Ty idioto! – rozległo się zza muru. – Ty dupku pieprzony!

Chciałem jeszcze raz wciągnąć się na mur, żeby zobaczyć, jak wygląda Szymon bez uśmiechu, ale palce znowu mi się zsunęły.

Parłem z powrotem przez pokrzywy w korytarzu między murem a ścianami domu i nagle się zawahałem. Ściemniało się, ale coś jeszcze było widać. Przebieganie przez pustą przestrzeń przed uchyloną bramą było posunięciem ryzykownym. Przypomniał mi się tamten przyjemniaczek z naszyjnikiem z czaszek. Skulony na skraju pokrzywowych zarośli spoglądałem zza zeschniętych łodyg i czułem, jak pot mi spływa po karku. W co ja się wpakowałem?

Nie mogłem iść dalej. Wycofać się też nie. Pochopnie dałem słowo Hassom i Fritzowi Margoldowi. Coś mi mówiło, że jeśli wyjdę na otwartą przestrzeń, nie żyję.

Pat.

Rozwiązanie sytuacji przyniosła cichutka melodyjka złożona z zaledwie dwóch dźwięków. Rozlegała się z lewej i z prawej strony – od miast satelitarnych wypływających na ciemny nieboskłon i z rumowiska pod moimi nogami. Ktoś szedł przez dziedziniec w stronę bramy. Facet ostrzyżony na jeża, w renesansowym odzieniu – wysokie buty pod kolana, dopasowane spodnie, kabat z ozdobnie poprzecinanymi rękawami. Pod pachą niósł krótki łuk i z jego cięciwy wydobywał te dwa dźwięki.

Nie widziałem twarzy, ale wiedziałem, że jest szczelnie pokryta kolorowym tatuażem. Harcownicy Lynxa mieli taki sam instynkt jak ja. Gdy coś się działo, czuli to przez skórę.

Lekko, bezszelestnie podszedł do uchylonej bramy, chwilę stał przy niej, wyjrzał na drogę, potem odszedł. Przez cały ten czas ani na chwilę nie przestał brzdąkać na cięciwie łuku. Dwa tony cały czas niosły się w powietrzu.

Cichutko przebiegłem za jego plecami te piętnaście czy dwadzieścia metrów dzielących mnie od gąszczu pokrzyw po drugiej stronie.

Trzeci budynek od bramy. Przez szpary w zasłonach prześwitywało żółte światło.

W ciemnościach musiałem iść ostrożniej. Przy ścianie namacałem czubkiem buta dziurę w ziemi, prawdopodobnie szyb windowy. Miałem szczęście, że udało mi się do niego nie wpaść. Co teraz? Próbować dostać się do budynku przez piwnicę, prawdopodobnie przez zwały gruzów? Nadeszła chwila prawdy. Jeśli rzeczywiście wejdę do domu, gra skończona. Patrycja młodsza jest tam gdzieś uwięziona i najpewniej ma towarzystwo. Każdy, kogo spotkam na swej drodze, musi… zamilknąć. Umrzeć. Mam trzos-obuszek i nie zawaham się go użyć.

Podszedłem pod jedno z oświetlonych okien. Poczułem słodkawą woń palonego alkoholu. Widocznie przy oknie był wylot szybu wentylacyjnego. Słyszałem szum wirnika wentylatora i ciche sapanie. Tam w środku był agregat prądotwórczy na spirytus.

–Spiryt – westchnąłem. – Daj Boże, żeby naprawdę wszyscy byli narąbani.

Podskoczyłem i złapałem za parapet. Wciągnąłem się na górę. Pierwszym, co zauważyłem, była framuga okna – drewniana, dobrze utrzymana, niedawno pomalowana na biało. Przez szczelinę między futryną a żaluzją widać było pomieszczenie wyłożone białymi kafelkami, oświetlone słabą żarówką.

Wyglądało to jak laboratorium. No pewnie! Laboratorium!

Oparty łokciem o parapet, prawą ręką wyciągnąłem z futerału przy pasie sprężynowy nóż. Szczęknęła sprężyna, błysnęło ostrze. Wbiłem je w ramę okna jak najbliżej ściany. Szyba zabrzęczała.

Znieruchomiałem i czekałem na rozwój wydarzeń. Nic. Oparłem się o wbity nóż i ukląkłem na wąziutkim parapecie. Ostrożnie wyciągnąłem ostrze i wepchnąłem je pod środkową część ramy przy parapecie. Po chwili udało mi się podważyć dźwignię mechanizmu zamykania okna. Pociągnąłem za ramę, najpierw lekko, potem energiczniej. W górze coś stuknęło – druga zapadka puściła. Okno otwarło się

Teraz tylko ostrożnie. Perspektywa upadku z dwumetrowej wysokości jakoś mi nie odpowiadała. Po chwili balansowania na parapecie wszedłem do środka.

Rozdział 13

Człowiek znad Laramisy

To kiedyś naprawdę było laboratorium. Białe kafelki na ścianach, o dziwo, pozostały nietknięte. Urządzenia pasowały do tego, co wiem o laboratoriach. Ergometr – siodełko z pedałami jak w rowerze. Wielkie stoły z rzędami probówek i palnikami spirytusowymi. Dwie wielkie kolumny destylacyjne. Stół zawalony papierami.

I, poza mną niegodnym, ani żywego ducha w środku.

Przez chwilę przewracałem papiery na stole, aż znalazłem to, czego szukałem: samokopiujący dziennik pracy, jakiego używają zakłady badawcze, zarówno państwowe jak i prywatne, w sztywnej płóciennej oprawie koloru niebieskiego. W rubryce „Nazwa przedsięwzięcia badawczego” ktoś wpisał śmiałym, okrągłym pismem:

Projekt Berserker

Przekartkowałem zeszyt, w większości gęsto zapisany. W adnotacjach po niemiecku powtarzało się słowo, które uznałem za klucz do zagadki.

Feromon.

Nie usłyszałem nic podejrzanego. Po prostu instynktownie wyczułem, że nie jestem w tym laboratorium sam. Oderwałem wzrok od dziennika i ujrzałem przed sobą drobnego, łysiejącego facecika w fartuchu, który zapewne kiedyś był biały, ale to musiało być bardzo dawno. Spod fartucha wystawały jeszcze brudniejsze spodnie. Na szyi wisiała mu maska filtracyjna, z tych, jakie noszą chirurdzy, obejmująca tylko usta i nos.

–Cześć, Wasyl – odezwałem się przyjacielskim głosem. – Kopę lat.

Wasyl Schaeffer! Nawiedzony konstruktor działa parowego znad Laramisy! Najwyraźniej w biochemii czuł się lepiej niż w mechanice – w badaniach nad feromonami wykonał kawał dobrej, solidnej roboty.

–Dobra robota, koleś – powiedziałem z przyjacielskim uśmiechem, wskazując na zeszyt. Ściskając prawą ręką obuszek ukryty pod poncho, przysunąłem się do niego o dwa kroki. Plan był prosty – grać na zwłokę, mówić o niczym, potem w stosownej chwili zdefasonować mu nieco czaszkę i opuścić ten miły lokal.

Podniósł obie ręce. Lewą założył maskę, w prawej trzymał rozpylacz. Wykonał ten ruch niewiarygodnie płynnie, musiał już mieć w tym niejaką wprawę. Gdyby się na sekundę zawahał, miałbym go z głowy.

Nie zawahał się.

Rzuciłem w niego zeszytem i przeszedłem do ataku. Chłoptaś ścisnął gruszkę rozpylacza i z dyszy wytrysnął obłoczek czegoś. Miałem wrażenie, że to był ból w aerozolu.

Przez pierwsze dwie sekundy mówiłem sobie, że to nic strasznego, poboli i przestanie. Przez następne trzy sekundy walczyłem z tym i już wydawało się, że wygram. A potem już tylko osłaniałem głowę, jęczałem i próbowałem złapać oddech.

To nie był ból. To strach. Strach, który kazał mi ukryć się w kącie, zwinąć się w kłębek i krzyczeć. Chemicznie czyste przerażenie zwierzęcia stojącego oko w oko ze swoim naturalnym wrogiem, niezdolnego do jakiegokolwiek ruchu i umierającego na atak serca, jeśli to trwa dostatecznie długo.

Stara fabryka zamieniona w zaklęty zamek ożyła. Jacyś faceci w pancerzach wywlekli mnie z laboratorium. Nic nie mówili, bo też mieli na twarzach maski filtracyjne. Nie miałem do nich żalu, że mnie kopią i biją pięściami – byłem wdzięczny, że wyciągają mnie z zasięgu działania strachu.

Zaciągnęli mnie do innego pomieszczenia, rozebrali do naga i przywiązali do drewnianego krzyża w kształcie litery X, już wcześniej przygotowanego na jakąś podobną okazję. Co za przemyślna konstrukcja! Kostki, łydki, uda, łokcie, przedramiona i nadgarstki miałem przypięte szerokimi pasami do nieheblowanego drzewa. Na kark założyli mi szeroką obręcz i czymś przymocowali. Mogłem poruszać tylko palcami, a i to w niewielkim zakresie.

Było mi źle. Bardzo źle. To wszystko mnie przerosło.

Stopniowo zacząłem dochodzić do siebie. Rozejrzałem się dookoła. Znajdowałem się w okrągłym pomieszczeniu o średnicy jakichś szesnastu metrów. Przez trzy otwory wejściowe i szpary w kamiennym murze wpadało do środka nieco światła z elektrycznych lamp umieszczonych gdzieś za podwieszanym sufitem. Dawało to tak rozproszone oświetlenie, że wewnątrz pomieszczenia nie było ostrych cieni, widać było każdy najmniejszy szczegół. Pochodnie w żelaznych uchwytach nie paliły się, widocznie chwilowo nie było zapotrzebowania na taką dekorację. Nie palił się też ogień w otwartym palenisku, żelazne klej – ma leżały spokojnie w chłodnym popiele.

Z boku na dwóch stołach leżały starannie ułożone narzędzia. Baty zakończone haczykami, ostre brzeszczoty, proste imadła. Dobre, stare żelazo, skóra, drewno… Najbardziej skomplikowanym elementem tych urządzeń była śruba. Mignęła mi myśl, że ktoś, kto urządził tę replikę średniowiecznej izby tortur, był dobrym psychologiem. Zestaw oszczędny, ale budzący zaufanie. Czuć, że tu pracują ludzie, którzy lubią swoją pracę. Cokolwiek przyjdzie im zrobić, zrobią uważnie i sumiennie.

Poczułem potężny przeciąg. Powietrze przed twarzą zdawało się zamarzać. Zimno pozbawiło nagą skórę czucia.

Trzej wojownicy stanęli pod ścianami i zdjęli maski. Dwaj z nich mało się różnili – długie płaszcze na ramionach, tłuste włosy przystrzyżone nożem. Mieli na sobie kawałki plastikowych pancerzy pochodzące z arsenałów elitarnych jednostek dziesięciu różnych krajów. Lekkość i naturalność, z jaką nosili te eklektyczne konstrukcje, wskazywała, że dawno już stały się dla nich drugą skórą.

Różnili się przede wszystkim tatuażami. Jeden miał na twarzy czarne i białe pręgi, jak u zebry, drugi wyglądał, jakby mu zeszyto twarz z kilku kawałków – na kościach policzkowych i nasadzie nosa, na wargach i brodzie ciągnęły się głębokie, rozlane sznyty, których brzegi ozdobił czernią i czerwienią. W poprzek blizn miał wytatuowane toporne, umyślnie niezgrabne szwy.

Wygląd tych dwóch nie budził wątpliwości – rzeźnicy. Zawodowi mordercy, dokumentnie wyprani z wszelkiej wrażliwości. Trzeci był inny. Długie włosy miał starannie umyte i związane cienką wstążką. Renesansowy skórzany kubrak, już wytarty, ale w dalszym ciągu piękny, w wielu miejscach starannie nacięty i związany krzyżującymi się rzemieniami. Fałdy kubraka najwyraźniej były wypchane kevlarem, podobnie jak dopasowane spodnie. Obok prawego ucha sterczały lotki strzał – nie nosił ich w kołczanie, lecz w futerale na plecach, gdzie każda strzała tkwiła w osobnej kieszeni. A tatuaż… Z niebieskiego czoła skapywały mu aż na brodę niebieskozielone krople. Wyglądał jak elf z mitów celtyckich lub inna fantastyczna istota.

Czekali.

W kwadrans później w jednym z otworów pojawił się ten, na kogo czekali.

–Zięba! Jak fię maf! – rozległ się znajomy głos człowieka, który nie wymawiał spółgłosek świszczących.

Patrząc na rysią twarz, zauważyłem, jak się zmienił Christopher Lynx. Zmizerniał. Nadal nosił tę jedyną w swoim rodzaju stalowo-plastikową zbroję zdobioną wzorem w liście winorośli. I ciemnofioletowy płaszcz lamowany skórą rysia – nie ten sam, co nad Laramisą, ale bardzo podobny. Długie włosy, już rzadsze niż kiedyś, po – zlepiane, zwisały mu przed oczami jak firanki. Do tego głębokie zmarszczki po bokach nosa i ust zniekształcające rysi tatuaż, dawno nie przycinane wąsy w nieładzie.

–Tak się spodziewałem, że cif tu spotkam – powiedziałem spokojnie rozciętymi wargami. – Wpakowałeś się w niezłe gówno, kolego.

Zupełnie mimochodem stuknął mnie w twarz ręką w rękawicy. Stalowe okucia na kostkach rozcięły skórę i zazgrzytały o kość policzkową. Ciepła krew ciekła mi po twarzy, skapywała na ramię.

–No co ty powiesz? A mnie się jak raz zdaje, że w gówno to ty się wpakowałeś. I to po szyję.

–Doświadczenia na ludziach – syknąłem, nie przestając się uśmiechać. Jakbym też miał na twarzy tatuaż przedstawiający szeroki przyjazny uśmiech. – To musiało w końcu wyleźć na wierzch.

–Doświadczenia na ludziach? Pochlebiasz mi. Ja i doświadczenia? Czyja mam do tego kwalifikacje?

–Chris, ja już wiem o Projekcie Berserker. Feromony, mówi ci to coś?

–Jaki dobrze poinformowany – powiedział przeciągle Lynx. – A skąd ty taki mądry?

–Od Myszki – wypaliłem z grubej rury.

Podziałało. Przez chwilę patrzył mi w oczy w milczeniu, potem powiódł wzrokiem po swoich wojownikach.

–Od Myszki? – powtórzył. – Ściemniasz! Myszka nie żyje od czterech miesięcy!

–Akurat. Nie żyje faktycznie, ale od dwóch dni. A przez te cztery miesiące zdychał w więzieniu wojskowym w Bojemii. Jak go tam znalazłem, ważył niecałe pięćdziesiąt kilo.

Lynx znowu popatrzył na trzy wytatuowane twarze. To było poważne oskarżenie.

–Chyba mówisz prawdę. I z tym Myszką też. Niefart. Byliśmy pewni, że zginął pod Königinburgiem.

Umoczył wskazujący palec we krwi, która ściekała mi z twarzy na pierś i kapała na podłogę. Namalował mi tą krwią kilka kresek na żebrach.

–Ciekawe – zauważył. – Nie krzepnie. To pewnie z zimna. Zięba, tobie nie zimno takiemu nieubranemu?

Pytanie było z gatunku retorycznych. Szczękałem zębami i, na ile mi więzy pozwalały, dygotałem.

–Zięba, naprawdę uważasz, że jest sens grać twardziela? Próbować, ile wytrzymasz, zanim zaczniesz mówić? Bo i tak zaczniesz, powiesz wszystko, co wiesz. Oszczędź sobie tego, powiedz od razu, ilu was tu jest, gdzie reszta, kto was tu przysłał i takie tam.

Napiąłem wszystkie mięśnie, żeby choć na moment przestać się trząść. Obróciłem głowę w lewo, potem w prawo, co nie było łatwe z wysokim stalowym kołnierzem na szyi.

–Przyszedłem sam – powiedziałem wojownikom stojącym po bokach. – I sam odejdę. Znacie mnie, jestem Gowery Zięba znad Laramisy. Nie muszę się chować za niczyimi plecami. Broni nie noszę, w razie potrzeby zdobywam na nieprzyjacielu.

Chwila prawdy.

W tym momencie Christopher Lynx powinien był rozwalić mi krtań, złamać pięścią szczękę i wcisnąć palce przez gałki oczne do mózgu. Nie dla bezinteresownej przyjemności zabijania, lecz po to, by uspokoić swoich wojowników. Wszyscy wojenni zawodowcy są beznadziejnie przesądni, przekupują Fortunę dziesiątkami drobnych grzeczności. Christopher Lynx powinien był udowodnić im, że nieśmiertelność Gowery’ego Finka, znanego w pewnych kręgach jako Człowiek znad Laramisy, to mit i legenda.

Nie zrobił tego. Cofnął się o dwa kroki, spojrzał na mnie ze zdumieniem, potem przez chwilę przyglądał się kałuży krwi pod moimi nogami.

–Ciekawe. – Wzruszył ramionami. – Myślałem że jesteś cwańszy. Przecież ta cała historia zaczęła się od ciebie.

–Wiem. Myszka mi mówił. Tam, nad Laramisą, zrobili ze mnie berserkera.

Prowadziliśmy spokojną konwersację, jakbyśmy siedzieli przy herbatce. Major Hoffmann miał rację – Lynx i ja byliśmy ulepieni z tej samej gliny. Rozumieliśmy się. Może mnie zabije albo pozwoli zakatować na śmierć, ale dopiero potem. Jak skończymy rozmowę.

–Tak ci powiedział Myszka?

–No. Ktoś mnie naszprycował. Myślę, że ten ktoś na – szprycował też część twoich Wilków, ostatecznie nie byłem w tym brodzie sam.

–I ty też tak to widzisz? I myślisz, że kto to był ten ktoś?

–Ktoś wrócił rano z Gartzu – blefowałem. – Ktoś nie chciał, żeby Thilemann wygrał. Zastosował oddziaływanie biologiczne, zamienił nas w potwory, ale wam tego świństwa nie dał. Tyle, że wy, znaczy ty i Wasyl, jesteście cwańsi niż temu komuś się zdawało. Wymyśliliście, że sami sobie tę chemię wyprodukujecie. Pewnie już od początku wiedzieliście, że potrzebujecie feromonów…

Lynx słuchał mojego bajdurzenia z niejakim rozbawieniem. Urwałem.

–Naprawdę jesteś takim idiotą? – uśmiechnął się. – Już prawie zaczynałem ci wierzyć, ale teraz spieprzyłeś sprawę. Myszka, jak go złapali, gówno wiedział, a ty wiesz jeszcze mniej. Zgadujesz i tyle. Czyli znowu ten sam temat: Zięba, skąd się tu wziąłeś? Ori, podgrzej lutlampę, trochę go podsmażymy.

–Wszedłem frontową bramą – wycharczałem. – Przyszedłem jako negocjator. Nikogo nie spotkałem, nikt mnie nie zatrzymywał, mogłem zajrzeć gdzie mi się podobało. Robicie tu coś poza chlaniem i męczeniem porządnych ludzi?

–Negocjator? W czyim imieniu?

–Chris, w ten sposób nie będziemy rozmawiać. Powiedz im, żeby mnie odwiązali. Jak się ubiorę, to będziemy mogli pogadać. Dobrze wiesz, dla kogo pracuję.

Lynxowi wyraźnie zaczynały puszczać nerwy.

–Pierdolisz! Próbujesz wszystkiego, co ci się przypomni, najpierw Myszka, teraz Oggerd! Żebyś miał za sobą Oggerda, tobyś się nie czaił po kątach, tylko stal przed bramą, trąbił i napieprzał w bęben!

Zrobił dwa kroki w moją stronę i spojrzał mi w oczy.

–Ostatni raz pytam grzecznie. Możesz się nie ochrzaniać i tak wszystko wiemy. Wycisnęliśmy to z tej van Hasse. Mam sprawdzić, czy będziesz twardszy od tej gówniary?

Szarpnąłem się w więzach.

–I to mówi Christopher Lynx, który kiedyś był patentowanym rycerzem? Obrońca wdów i sierot? Popatrz do lustra, nie chce ci się rzygać na ten widok? Pogardzam tobą, rozumiesz?

Zachwiał się. Nieznacznie, ale jednak. Udało się. Metodą prób i błędów znalazłem jego słaby punkt.

–Byłem dobrym rycerzem – syknął.

–Gówno byłeś nie rycerz. Jak kto był rycerzem, to mu to zostaje na resztę życia! Nie upadnie tak nisko, żeby torturować dzieci!

Milczał. Tamci trzej także. Oblizał rozszczepioną wargę i powiedział cicho i spokojnie:

–Wiesz, dlaczego to wszystko robię? Myślisz, że mi przyjemnie patrzeć, jak tu zdychasz z zimna?

Ciekawe. Zaraz mogę nie żyć, a Lynxa obchodzi, co o nim myślę.

–Słyszałeś kiedyś słowo Azja, dupku? Taki kontynent jest, wiesz? Za lasem, za bagnami, za ugorami poatomowymi powstały nowe państwa, dużo silniejsze niż Cesarstwo i wszyscy jego sojusznicy razem wzięci. Wcześniej czy później jakiś nowy Attyla czy inny Dżyngischan ruszy na zachód, to jest tylko kwestia czasu. A my będziemy gotowi. Ja będę gotowy. Bo to ja będę rządził Bojemią. Regencja jest buforem między Europą a tym, co przylezie z Azji, i żeby przeżyć, to musi mieć silnego przywódcę. I będzie miało. Mnie. Wezmę ją i nikt mi nie przeszkodzi. To będzie moja zemsta za udział w Projekcie Berserker.

Gdzieś na zewnątrz huknęły dwa strzały.

–Nie wierzę w Boga – zachrypiałem. – Nie wierzę w Boga, ale teraz wiem, że Szatan istnieje. To ty. Potrafisz logicznie uzasadnić każde zło. Jesteś…

Urwałem, bo zorientowałem się, że Christopher Lynx mnie nie słucha. Jego uwagę zaprzątały odgłosy z zewnątrz.

–Pilnujcie go – rzucił. – Ktoś po niego idzie. W razie problemów weźmiecie go ze sobą. Żywego!

Wyszedł przez dziurę w kamiennej ścianie.

Atmosfera zrobiła się nerwowa. Wojownicy dociągali rzemienie zbroi, wkładali hełmy. Każdy hełm był z innej serii, ale wszystkie o tej samej konstrukcji – basinet, z przyłbicą z przezroczystego plastiku. We wprawnych rękach pojawiła się broń – karabin pneumatyczny i dwa krótkie łuki ze stalowych płaskowników. Odsunęli się pod ściany, z ugiętymi nogami, żeby w razie zagrożenia móc odskoczyć.

Wszedł człowiek z kamuflażem wytatuowanym na twarzy, ten, którego obiłem w piwnicy.

–Koniec alarmu – powiedział, podchodząc do mnie. Zgiął palce. Dłoń upodobniła się do grotu kopii. Wbił mi kostki palców w żołądek.

–Co jest? – odezwał się ten z prążkami zebry na twarzy.

–A nic takiego – odparł Kamuflaż i smagnął mnie grzbietem ręki po twarzy. Potem litościwie wyciągnął broń i sprawdził, ile ma nabojów. – Niedobrze, już mi tylko trzy kulki zostały.

Przystawił mi lufę do twarzy, ale Zebra złapał go za nadgarstek.

–Zostaw. Chris go jeszcze potrzebuje.

–A co było tam na dworze? – spytał ten ze sznytami na twarzy. Spod przyłbicy głos wydobywał się jakby zduszony.

–A nic, nic, kłopoty ze szczawiami. Możecie zdjąć skorupy, a ja załatwię tego gnoja.

–Daruj sobie, Jock – warknął Zebra. – Jużeście się widzieli wieczorem, nie?

–Gówno cię to obchodzi! – odpalił Jock, ale na usta Zebry już wypływał szeroki uśmiech.

–Chłopaki, ja wiem, co jest! Jock dziś wieczór nadział się na tego typa, dostał po mordzie i jeszcze giwerę stracił. Dobrze mówię, Jock?

Człowiek z kamuflażem na twarzy wyrżnął Zebrę w brzuch, ale tamten był w pancerzu, więc tylko zadudniło. Rozległ się śmiech pozostałych. Jock chciał wyładować złość na mnie, ale do akcji wkroczył ten ze sznytami i szwami. Złapał rozwścieczonego Jocka za ramię i odepchnął na bok.

–Też siedzisz w syfie, Jock. Pijaństwo, te wszystkie panienki i to wszystko, co im możesz robić, a one się jeszcze cieszą. I jeszcze to gówno, które Schaeffer pichci w laborce. Coś wam powiem: zawsze uważałem, że Chris niepotrzebnie się w to wpakował. Na nas też to badają, mówię wam.

Przez chwilę miałem wrażenie, że Pocerowany mnie broni. Ale nie. Trochę go przeceniłem.

–Popatrzcie na niego – wskazał na mnie. – Przyniósł pozdrowienia od Myszki. Myszka umarł przedwczoraj! Boli mnie to. – Uderzył się w pierś. – Boli jak cholera! Zostawiliśmy go samego! Do końca życia sobie tego nie daruję!… A teraz herold Gowery Fink nam opowie, gdzie się spotkał z Myszką.

–Nic ci nie powie – prychnął Zebra. – Zaraz zdechnie.

–To go ładnie poprosimy. Odwiążemy go i trochę podgrzejemy.

–Nie! – ryknął ten z błękitnym wodospadem na twarzy. – Chcesz go odwiązać, idioto? Nie byłeś nad Laramisą!

Miał władczy głos, powiedziałbym, szkolony. Głos oficera. Albo polityka.

Nieznacznie stanął obok tego z kamuflażem.

–Jock dobrze gada. Był tam wtedy ze mną. Lepiej zabijmy tego cwela, zanim będzie za późno.

–Uspokój się! – krzyknął Zebra. – Lynx woli go żywego!

–A ja siebie wolę żywego! Nie widziałeś go nad Laramisą. A ja widziałem. Dotąd mi się to po nocach śni!

–Masz się czego bać! Zmarznięty na kość.

–Zaraz go zarżnę i nie przeszkadzaj mi, bo pożałujesz. Zarżnę go, a potem jakoś to Lynxowi wytłumaczymy.

Wodospad wyciągnął z wewnętrznej kieszeni długi nóż o cienkim ostrzu.

–Zabity w czasie ucieczki – westchnął z upodobaniem. – Potwierdzicie, że się urwał i próbował uciec. Co ty na to, panie herold?

Nie zwróciłem na niego uwagi. Otępiały od upływu krwi i wychłodzenia rejestrowałem tylko odgłosy z oddali. Ciało ogrzewały mi oślepiające promienie czerwonego słońca znad Laramisy.

Wodospad zakręcił długim prętem, który trzymał w palcach. Stal zawirowała jak śmigi błyszczącego wiatraka.

Huk.

Jock wyglądał, jakby od tyłu potrącił go autobus. W otworze w pseudokamiennej ścianie wypaliła z obu luf posrebrzana śrutówka. Jock przedreptał parę metrów i bokiem wyrżnął w kamienną ścianę.

Brzęczą cięciwy kompozytowych łuków. Co chwila odzywa się wiatrówka. Jorika klęka przy drzwiach, rękami w pancernych rękawicach łamie śrutówkę i wpycha kolejne naboje do komór. Na jej miejscu pojawia się Szymon, karabin pluje ołowiem w rytmie trzy czwarte.

Zebra odskoczył w bok. Obok leżał bezwładnie Pocerowany. Salwa z karabinu Wódospada trafiła w tarcze ochronne Szymona i odrzuciła go w tył.

We drzwiach stanął Lenz. W jednoczęściowym pancerzu osłaniającym głowę i pierś wyglądał jak golem. Jego automat pluł szybkimi, krótkimi seriami jak krajzega. Fontanny pocisków kalibru dwadzieścia dwa nie były w stanie rzucać przeciwnikami o ścianę, tylko przestawiały ich po pomieszczeniu.

Zebra, Pocerowany i Wodospad wznowili ogień. Ich arma defensiva, czyli pancerz, chroniła ich przed poważniejszymi obrażeniami. Jock przewrócił się na ziemi, otarł nagim przedramieniem krew z twarzy, którą rozbił o ścianę. Jako jedyny z Wilków nie miał hełmu, pancerza ani ochraniaczy ramion i nóg. Flakwesta, którą miał pod bluzą, uratowała mu życie, ale salwa z myśliwskiej dubeltówki jest w stanie spowodować obrażenia wewnętrzne i przez pancerz.

Karabin pneumatyczny w rękach Zebry narobił trochę zamieszania. Pociski wybiły Jorikę, Szymona i Lenza z równowagi i celnymi strzałami posunęły o cztery metry wstecz. Strzały z kompozytowych łuków są groźne. Groty z rozszczepionego krzemienia – ostre jak żyletki i absurdalnie mocne – przecinają plastik pancerzy i wchodzą na centymetr pod niego. Krótkie stalowe łuki na szczęście nie mają takiej siły rażenia jak te duże, kompozytowe.

Jorika wystrzeliła znowu. Zebra poleciał w tył, jakby porwany olbrzymią siecią rybacką, wybijając kilka kamieni ze ściany. Lenz i Szymon osłaniali się nawzajem. Lenz strzelał tylko wtedy, gdy Szymon wpychał naboje do magazynka karabinu. Sam nie musiał nabijać, bo jego małokalibrowy automat miał w magazynku dziewięćdziesiąt nabojów, a on gospodarował nimi oszczędnie.

Zebra, Wodospad i Pocerowany odzyskali kontrolę nad sytuacją. Konsekwentnie wypychali napastników za drzwi. Jock czołgał się po ziemi, brudnymi rękami ocierając krew z oczu. We flakweście był bezbronny jak dziecko, wręcz śmieszny. Całkiem jak ja.

Strzały, bulgot wiatrówki, brzęk cięciw, stuk strzał o ściany i plastikowe pancerze zlewały się w ogłuszającą kakofonię. Pomieszczenie wypełnił cementowy pył, odłamki kamieni, dym z prochu, który nie był tak całkiem bezdymny, jak twierdzili sprzedający. – Monstrualne chrząszcze w chitynowych pancerzach zwarły się w śmiertelnej walce.

Huk. Jorika strzeliła przy samej ziemi. W miejscu, gdzie Zebra miał staw skokowy, pojawił się krwawy strzęp buchający krwią w rytmie tętna. Zebra odpiął nagolennik, odwiązał od pasa rzemień, przewiązał goleń.

W tumanach pyłu dojrzałem Szymona, który pięcioma szybkimi krokami przeskoczył na stronę wroga i wbił lufę swojej broni między dolną krawędź hełmu a kołnierz kubraka Wodospada. Zanim nacisnął spust, rzucił szybkie spojrzenie za siebie. Jock od spodu celował mu pod pachę lufą pistoletu, w którym mogła jeszcze być jakaś amunicja.

Wewnętrzną stronę przyłbicy Wodospada zalała krew, białe włókna i szara masa. Zaraz potem Szymona trafiła kula. Ostatnia, jaką Jock miał w magazynku.

Poraniony latającymi odłamkami krwawiłem z trzydziestu drobnych ran. Czułem, jak moje więzy luzują się. Ostatkiem sił utrzymując świadomość, otworzyłem oczy. Zobaczyłem przezroczystą tarczę, a za nią spoconą twarz Lenza z nosem wypchanym grypochronami.

–Szybciej! Szybciej! – krzyczała Jorika, przecinając mi więzy.

Lenz złapał mnie pod ramię i wyciągnął na dwór, w noc. Przywitało nas kilka pojedynczych wystrzałów.

Przestrzeń między budynkami oświetlała stojąca w zenicie Coda. Wyraźnie widać było półkrąg jeźdźców oddalonych od nas o jakieś trzydzieści metrów. Naprzeciwko mnie, w rozkroku, podpierając się rękami pod boki, stał wysoki mężczyzna, srebrzyste światło oświetlało czarne lśniące ochraniacze.

Christopher Lynx.

–Brać ich! – krzyknął mocnym głosem. – Ich jest tylko sześcioro!

Biła od niego pewność siebie. Nie, nie straci rozsądku z tak błahego powodu.

–Gdzie Szymon? – syknąłem.

–Nie wiem! – krzyknęła Jorika. – Nie wiem! – słychać było, że jest na granicy histerii.

–Diabli wzięli – zahuczał zniekształcony przez tampony w nosie i golemowy pancerz głos Lenza.

–Na nich! – huknął Lynx. Szereg jeźdźców i piechurów ruszył w stronę miejsca, gdzie siedzieliśmy we trójkę za wejściem do baraku.

Wziąłem się w garść.

–Leż – warknąłem, przyciskając Jorikę do ziemi. Wziąłem w zdrętwiałe palce posrebrzaną śrutówkę, złamałem ją niezgrabnym ruchem i próbowałem sprawdzić, czy jest nabita. Nic z tego nie wyszło, bo w końcach palców zupełnie nie miałem czucia, więc postanowiłem myśleć pozytywnie. Zamknąłem broń. Żeby trafić palcem wskazującym i środkowym do spustów, musiałem pomóc sobie lewą ręką. Ruszyłem naprzeciw nich – nagi, półżywy człowiek wobec dwudziestu dobrze uzbrojonych i opancerzonych zabijaków. W srebrzystym świetle padającym z nocnego nieba czułem się jak robak wyciągnięty z ciemnej gliny.

–Jam jest! – zawołałem.

Zmusiłem struny głosowe, żeby dały z siebie wszystko.

–Szmaciarze! Jam jest Gowery znad Laramisy, idę po was! Idę po ciebie, Lynx!

–Dobić go! – krzyknął Christopher Lynx, ale głos mu zadrżał.

Wypaliłem z obu luf i… padłem twarzą w dół.

Nie widziałem strumienia krwi tryskającego z pachwiny Christophera Lynxa. Jedna ze śrucin znalazła przejście między ochraniaczem uda a dolną krawędzią flakwesty i przecięła mu tętnicę biodrową.

–Kurwa mać! – krzyknął Christopher Lynx głosem o oktawę wyższym. – Rozepnijcie mnie!

Palcami uciskał pachwinę, próbując zatkać dziurę, przez którą uciekało z niego życie.

Jorika sięgnęła do bocznej kieszeni i wyciągnęła z niej granat. Z innej wydobyła procę, szeroką kieszeń na dwóch długich rzemieniach. Wyrwała zębami zawleczkę, włożyła granat do kieszeni procy, rozkręciła procę nad głową.

–Zróbcie coś! Dostałem w pachwinę! – ryczał Christopher Lynx. Cienki strumień krwi odmierzał tętno.

–Jezus Maria! – krzyczał ktoś. – Zabił go!

–Wiedziałem! – krzyczał inny głos. – To nie człowiek, to cyborg!

Jorika puściła rzemień procy. Granat zatoczył łuk w powietrzu i eksplodował nad głowami jeźdźców. Lenz zrobił krok w przód i nacisnął spust automatu. Na taśmie zostało jeszcze co najmniej trzydzieści nabojów.

Krzyki bólu. Rżenie koni. Szczekanie psów. Tętent kopyt.

Cisza.

Rozdział 14

Umierający wróg

Ciepło. Ciepło miało kolor brązowoczerwony. Jak stary żeliwny piec rozpalony do czerwoności.

Ból.

Ból, gdy zdrętwiałe z zimna narządy przywierały do siebie. Skuliłem się, żeby być bliżej ciepła, w samym środku.

Dokładnie wiedziałem, gdzie mam nerki. Czułem wyraźnie ich kontury. Do brzucha ktoś mi nasypał kurzych podrobów świeżo wyjętych z zamrażarki. Ból.

Ciepło huczało jak piec rozpalony do czerwoności. To był piec. Zionął mi ciepłem w twarz z odległości trzech metrów.

Ostrożnie sięgnąłem za siebie i natrafiłem na nagą skórę. Tylko nie byłem pewien, czy to czyjaś, czy moja własna.

–Panna, to ty?

–Yyy… Zięba, tak się cieszę, że żyjesz! – Przywarła do moich pleców młodym, gorącym ciałem. Potem wykonała taki ruch, jakby chciała odskoczyć.

–Leż. – Przycisnąłem ją do siebie. – Wytrzymaj jeszcze chwilę.

Mrowienie w końcach palców. Wracało mi czucie.

–Co się stało? – spytałem, patrząc na rozgrzany piec.

–Byłeś nieprzytomny. I zimny jak trup. Myślałam, że to już koniec. Chwilami nie wyczuwałam tętna.

–To normalne przy wychłodzeniu. Gdzie Lynx?

–Pojechali. Nie ma. Olej to… Lynx ranny, chyba ciężko. Ale to też olej.

–Tak liczyłem, że spękają. – Skinąłem głową. – Gdzie Lenz i Szymon?

–Lenz tu gdzieś powinien być. Szymon nie żyje.

–Nie żyje… Szkoda chłopa. A znalazłaś… Patrycję?

–…tak. Nie wiem, dziwna jakaś jest. Nie poznała mnie. Znaleźliśmy ją we…

Urwała. Musiało to być coś, o czym zbyt ciężko mówić.

–W szoku musi być, nie? Nieźle ją tu urządzili.

–Chyba w szoku. Myślisz, że jej przejdzie?

–A bo ja wiem? Nie znam dziewczyny. A reszta małolatów? Ile ich było?

–Ze dwadzieścia sztuk. Część pojechała z Lynxem. Woleli tak. Dobrowolnie. Nie podoba mi się to. Dadzą sobie obdziargać pyski i będą walczyć przeciwko Czechom – użyła dawnej nazwy Regencji.

Milczałem. Zaciskałem zęby. Życie boli. Gdzieś wewnątrz coś mną trzęsło, niekontrolowane, niepowstrzymane. Szok po wychłodzeniu.

Rwący ból twarzy rozbitej pięścią Lynxa.

Drzwi otwarły się – widocznie ktoś w korytarzu usłyszał naszą rozmowę. W blasku rozpalonego pieca pojawiła się sylwetka niewysokiego człowieka z kolbą karabinu sterczącą nad ramieniem.

–Szymon! – zawołałem.

–To ja – odezwał się obcy głos. Jorika zapaliła latarkę i w jej świetle ujrzałem Fritza Margolda. Lewa połowa jego twarzy stanowiła jeden wielki siniec, przez plecy miał przewieszony na pasie karabin Szymona.

–Zgaś to! – warknął. Zauważyłem jeszcze zakrwawione dziąsła i wielką dziurę tam, gdzie jeszcze wczoraj miał zęby.

–Cześć, Frycek – uśmiechnąłem się. – Jak zdrowie? Czy mi się zdaje, czy poprzednim razem miałeś więcej zębów?

–Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr – uciął.

–Urosłeś – zauważyłem. – Powiedziałbym, że tak gdzieś o pół kolby.

Wzruszył ramionami w odpowiedzi. Pas karabinu był urwany i prowizorycznie związany – widać Fritz Margold oderwał go siłą od flakwesty, do której był przynitowany.

–Po coś go urywał? – zainteresowałem się. – Nie mogłeś wziąć od razu jego katany?

–Nie widziałeś, co Jock miał w klamce? Ponacinał sobie naboje na krzyż.

–Faktycznie, było. Zrobił z nich dum-dum.

–Słyszałem o takim patencie, ale w sumie nie wierzyłem, że to działa. Szymonowi wyłaziła z płuc taka drobna kaszka. Cala flakwesta była od środka zasmarowana mielonymi flakami.

Umilkł na chwilę i dodał konfidencjonalnie:

–Mało się nie porzygałem, jak to zobaczyłem.

Poczułem, że mu zazdroszczę. Ma siedemnaście lat. Właśnie przeszedł chrzest bojowy i wytrzymał. Zahartowała się stal. Nie będzie sobie zawracał głowy wątpliwościami, nie będą go męczyć rozterki moralne ani wyrzuty sumienia. Ludzie będą dla niego kandydatami na karby na kolbie.

Może go krzywdziłem? To on mnie uratował. Pachołki Lynxa go dogoniły, a on im się wyrwał, przebił się za bramę, ściągnął na pomoc Szymona i Jorikę.

–Lepiej stąd spadać – zauważył. – Lynxowi może odwalić i tu wróci.

–Dobra. Pojedziemy. Obudź mnie, jak się rozwidni.

–Już się rozwidnia.

–Git. Frycek, wyjdź, dama chce się ubrać.

Wyszedł.

Galareta pod moją przeponą trzęsła się w dalszym ciągu, w głowie szumiało mi jak w ulu, coś mi podchodziło z bulgotem do gardła, pilnie musiałem iść do ubikacji. Usiadłem ostrożnie. Pomacałem się palcami po twarzy i trafiłem na gazę przesiąkniętą zakrzepłą krwią. Rana już nie krwawiła – gdy byłem nieprzytomny, ktoś ją zeszył prostym ściegiem nicią chirurgiczną.

Na krześle przy łóżku wisiało moje ubranie. Gdy w nim grzebałem, wypadła z głośnym brzękiem śrutówka, a potem wytrząsnąłem z niego jeszcze pięć czerwonych naboi do niej. W blasku rozpalonego piecyka przejrzałem moje szmatki. Trzosu nie było. Ktoś bardziej potrzebował moich pasów z ładownicami niż ja, więc wziął. Zmienił też właściciela igielnik, zapinki, apteczka, luneta i dokumenty, nie mówiąc już o pieniądzach. Nie przejąłem się tym specjalnie. Został mi poszarpany T-shirt, buty, koszula, poncho i buty, w których jakiś łobuz przeciął sznurowadła.

Włożyłem na siebie wszystko, co mi zostało, załadowałem śrutówkę i zatknąłem za pas. Na miękkich nogach wyszedłem na korytarz i dalej na dwór.

Fritz miał rację. Niebo zaczęło się rozjaśniać, a na wschodzie było wręcz niebieskie. W pobliżu bramy kręciło się kilka postaci ludzkich, obok nich zauważyłem sylwetki trzech czy czterech koni. Pospiesznie odkuśtykałem za budynek, w stronę pokrzywowych chaszczy, i rozpiąłem spodnie.

Skończywszy, dostrzegłem ruch obok siebie. W pokrzywach pojawił się spory czarny cień. Przyjrzałem mu się uważniej, a potem zapiszczałem tym charakterystycznym dźwiękiem, który tak fascynuje psy.

Z gąszczu wylazł zapomniany przez wszystkich doberman. Odezwałem się do niego. Przybiegł radośnie, merdając kikutem obciętego ogona. Wydarzenia minionej nocy przerastały jego psi umysł, niemniej zdawał sobie sprawę, że zmarnował życiową szansę – w nocy na pierwszym miejscu postawił swoje obowiązki służbowe i pilnował jakichś drzwi, zamiast uciec razem z ludźmi, którzy go karmili, szkolili i wydawali rozkazy. Wyciągnąłem rękę i pogłaskałem go po grzbiecie.

Granatowe niebo stało się ciemnoniebieskie. Małolaty przy bramie kłóciły się głośno, próbując załadować na konie jak najwięcej koców, juków z jedzeniem i pojemników na wodę. Słabo im to szło.

Z dobermanem na krótkiej smyczy ruszyłem na plac, żeby spróbować znaleźć jakieś ślady i zorientować się, co tu się wczoraj stało. Chodziłem w kółko tam, gdzie ostatni raz widziałem Christophera Lynxa. Wreszcie znalazłem – potargany stalowo-plastikowy pancerz ozdobiony motywem liści winorośli, pokryty czarną skorupą zakrzepłej krwi. W kurzu zaschnięta posoka. Ciemna linia na ziemi. Kolejna kałuża. Czarne ślady podkowy, widocznie koń wdepnął w rozlaną krew. Mnóstwo ciemnych kropek, jakby ktoś lał krew z konewki.

Ileż on jej stracił?

Krwawe ślady doprowadziły mnie do bramy. Chłopak w kamuflażu, ten sam, którego widziałem wczoraj jako głównego aktora w psychodramie pt. Zdobywca i Różowa Panienka, wrzeszczał właśnie na swoją partnerkę:

–Zastanówże się, kretynko, jest szesnaście osób, każdy musi mieć koc, przynajmniej cztery litry wody i coś do żarcia. Część będziesz po prostu musiała wziąć na garb, na te chabety już więcej nie załadujesz, a jeszcze Wendy ma złamaną rękę, Karl gorączkę, a Patka nie kontaktuje, oni muszą jechać!

–Wsadź sobie koce w dupę! – odcięła się Różowa Panienka. – Jeszcze czego, nie mam co do roboty, tylko spać pod drzewem! Jak damy po garach, to o północy będziemy w domu!

–Pewnie – poparła ją Jorika. – Dojedziemy do fortu przy bagnach, a oni zadzwonią do twierdzy po furę. Albo ciężarówkę.

–Pogięło cię, księżniczko? – rozdarł się chłopak, którego znałem jako Jirka. – Do twierdzy nas chcesz zaciągnąć? Żeby nas wszystkich wsadzili do pierdla za dezercję?

Ja się wypisuję, jak widzę mundur, to dostaję wysypki. To ja już wolę się jeszcze dzień przekimać w lesie!

–Ej wy! – zawołał ktoś z lasu. – Jeszcze jeden futrzak! Frycek, ty masz giwerę, rozwal go! Pan się odsunie, Fritz ma słabe oko!

Doberman zauważył, że o nim mowa.

–Wolnego – uśmiechnąłem się do nich. – Żadnego strzelania. To mój pies.

Pochyliłem się nad zwierzakiem i poklepałem go po grzbiecie.

–Dobry piesek, dobry. Oni ci nic nie zrobią – odezwałem się po germańsku.

–A jak pan myśli – odważyła się Różowa Panienka – czy to nie bez sensu, ciągnąć ze sobą te wszystkie ciuchy, koce i namioty?

–Muszę cię rozczarować – odparłem, patrząc na nią z sympatią – ale droga do domu prowadzi przez pustkowie. Przez puszczę. Gdyby to nawet miało trwać kilka godzin, warto się spakować, jakby miało trwać tydzień, bo nigdy nie wiesz, co się stanie po drodze. Wystarczy ci taka rada mądrego starca?

–Wystarczy – pisnęła. – Dziękuję.

Nie była tak poobijana jak Fritz Margold. Patrzyłem na nich z rozbawieniem, wyglądali jak na wycieczce klasowej. Wyszedłem krok za bramę i przestałem się uśmiechać. Przed bramą nadal stał pal z nadzianym ciałem mężczyzny. Czar prysł.

–Ej! – zawołałem w ich stronę. – Zapomnieliście o tym za bramą. Trzeba go zdjąć i pochować.

–Co? – usłyszałem zza bramy.

–Tam jest pełno trupiego jadu!

–To był kawał skurwiela!

–Jemu to już i tak rybka!

–Zostawcie robotę i pochowajcie go – powtórzyłem, chyba już nie byłem taki miły. Nie wiem, dlaczego mi tak na tym zależało. Może też słyszałem ten cichy krzyk.

Okazało się, że młódź ma przede mną duży respekt. Bez szemrania wzięli się do roboty. Wygrzebali skądś siekierę 0 długim stylisku, kawał płótna i parę gumowych rękawic. Chudy blondyn czterema ciosami zrąbał pal, ktoś inny wyciągnął go z trupa, jeszcze inni zawinęli ciało w płachtę 1 gdzieś ponieśli. Gdy się postarali, działali jak zgrana drużyna – wszystko to nie zajęło im nawet dziesięciu minut.

Bez trupa na honorowym miejscu zdawało się, że słońce zaczęło świecić jaśniej. Stałem na drodze i patrzyłem na po części bezlistne już korony drzew, prześwietlone promieniami słońca. Doberman przy mojej nodze zawarczał ostrzegawczo.

Odwróciłem głowę. Trzy kroki ode mnie stał chłopiec z puszczy, ten sam, który wczoraj przywalił mi kamienną siekierą. Nie zauważyłem, kiedy się do mnie zbliżył. Wiedziałem jedno: trupa już nie było, i nie było też jego ducha, którego krzyk tak przerażał młodego puszczaka. Pozdrowiłem go gestem i złapałem dobermana za przycięte ucho.

Chłopak wskazał na pancerz w liście winorośli, który nadal trzymałem w ręce, i wykonał gest w stronę lasu.

–Lynx? – spytałem.

Milczenie.

–Są tam gdzieś jeźdźcy?

Żadnej reakcji.

Na migi da się wyjaśnić niejedno, ale pod warunkiem, że się otrzymuje jakieś odpowiedzi. Temu tutaj nie chciało się ze mną gadać. Stał i patrzył na mnie. Potem obszedł mnie dookoła, przybliżył się do mnie z tej strony, z której nie było psa. Złapał mnie za skraj poncho i lekko pociągnął w stronę lasu.

Zrozumiałem.

–Frycek! Jorika! – zawołałem. Wyszli z bramy. – Zmiana planów. Jedźcie sami do Regencji, ja tu mam jeszcze coś do załatwienia.

–Co takiego? – odezwali się jednocześnie.

–Zobaczę się z Lynxem. Krwi się z niego wylało jak z zarżniętego prosiaka. Jest tu gdzieś blisko, ten obywatel mnie do niego zaprowadzi! Idę z nim, zostawcie mi tu Bułeczkę, i przede wszystkim Lenza! Absolutnie nie bierzcie ze sobą Lenza!

–Nie możemy cię tu zostawić bez flagi – zauważył Fritz. – Puszczaki cię zatłuką.

–Nie zatłuką. – Pokręciłem głową. – Mamy swoją flagę. Jest u Szymona w kieszeni flakwesty.

–Pewnie jest cała we krwi. – Fritz wzruszył ramionami.

–Nie rzutuje. Jorika, spróbuj ją wyprać i zostaw ją Lenzowi. Upierze się, to dobrze, nie upierze się, to drugie dobrze, ani Lenz, ani ja flagi nie potrzebujemy. Dobrze znamy dzikich. Wygoniliśmy stąd złe duchy.

–Jak sobie chcesz. – Fritz skinął głową. Odnosił się do mnie jak równy do równego, chociaż był ode mnie prawie o połowę młodszy. – Wezmę resztę ekipy i spadamy.

–Lećcie. Spotkamy się w Pardze, zabiorę cię na piwo gdzieś, gdzie nie będą marudzić, że jesteś za mały.

W brzuchu dalej pulsowała mi mrożona galareta, ale krew rozgrzewała łowiecka gorączka. W ciągu najbliższych paru godzin dorwę tego wytatuowanego śmierdziela. Albo przynajmniej znajdę jego zwłoki.

–Gowery! – krzyknęła mi prosto w ucho Jorika. – Pogięło cię? Co ty kombinujesz?

–Już ci mówiłem. Idę po Lynxa… Gdzie leziesz?! – krzyknąłem na puszczaka, który właśnie odwrócił się na pięcie i ruszył między drzewa. Chłopak rozłożył ręce na znak, że chciał mi zrobić grzeczność, ale jak nie, to nie.

Diabli mnie zaczęli brać.

–Pilnuj! – poleciłem psu po germańsku. Stanął przed dzikusem na szeroko rozstawionych łapach i zawarczał groźnie.

Jorika uderzyła mnie pięścią w pierś.

–A ja to co? A co ze mną?

–A co ma być? Wrócisz do Regencji, nic ci się nie stanie.

–Ty egoistyczny dupku! Dlaczego mi to robisz?

–A co ja ci robię? Robię to, co chcieliśmy zrobić. Ty chciałaś. Szymon chciał. Jestem mu to winien. Dokończę, co on zaczął. Nie dociera do ciebie, że drugiej takiej okazji nie będzie?

–Aha! Szymonowi jesteś winien, biedactwo! A mnie to nic nie jesteś winien? To ja załatwiłam, rozumiesz? Ja ich namówiłam! Szymon chciał się cofnąć w puszczę, to mu powiedziałam, że jest tchórz i że jak tak, to ja idę po ciebie sama! No to ze mną poszedł, a Lenz się przyłączył. To ja cię uratowałam… I co, to teraz się nie liczy, tak?

–Dziewczyno, nie dociera do ciebie, że wszystko się może rozstrzygnąć teraz, w ciągu paru godzin?

–Dociera. Ze Hoffmann miał rację, jesteś taki sam jak oni. Taki sam jak Lynx. Pamiętałam cię innego. Myślałam, że… a ty jesteś potwór! Cyborg! Maszyna do zabijania!

Złapałem ją za ramiona i potrząsnąłem z całej siły.

–Nie łapiesz, że to wszystko robię dla ciebie? Wiesz, co mi wczoraj powiedział Lynx? Że weźmie sobie Regencję, będzie tu rządził, rozumiesz? Że przyjdzie i po prostu sobie weźmie twój kraj, sam sobie wypłaci taką premię za udział w projekcie…

Rzuciła mi się na szyję.

–Nie! Miałeś rację! Nie mamy szansy w walce z nimi! Nie obronimy się, tyle z tego będzie! Błagam, nie odchodź. Szymon nie żyje, ty ledwo uszedłeś z życiem, jeszcze się trzęsiesz! Nie chcę cię stracić, rozumiesz? Co ci mam dać, żebyś został ze mną? Już nic nie mam, tylko siebie! Chcesz? To bierz, ale nigdzie nie chodź! Odeślemy wszystkich, i Lenza też, i zostaniemy tu razem. Nie podobam ci się? Nie pociągam cię?

Objąłem ją.

–Kocham cię. Kocham cię jak cholera, ale nie chcę cię skrzywdzić. Zasługujesz na kogoś lepszego niż ja.

–Nikogo lepszego nie ma!

Staliśmy objęci, a ja w duchu zastanawiałem się, co ta dziewucha we mnie widzi. Miałem wrażenie, że jestem równie pociągający jak skrzyżowanie skarpetki po tygodniu noszenia ze zmiętym pudełkiem po papierosach.

–Poczekam tu na ciebie – powiedziała przez łzy, wyswobodziwszy się z moich objęć. – Zostanę tu z Lenzem i z Patką, musisz nam z nią pomóc. Nie kontaktuje i myślę, że w tym stanie nie przewieziemy jej przez puszczę.

–Tak zrobimy – kiwnąłem głową. – Tylko się przejdę po lesie. Trzy godziny, góra cztery. Do południa wrócę.

Złapałem psa za skórę na karku i skinąłem ręką na nerwowego chłopaka.

–Możemy iść. Idziemy.

Szerokim łukiem wyrzuciłem do lasu ochraniacz w liście winorośli.

* * *

Mój przewodnik kluczył po lesie. Na pewno tam, gdzie szliśmy, wiodła jakaś wygodniejsza ścieżka, ale wzgardził nią. Ciągnął mnie ledwo widocznymi dróżkami zwierzyny, erozyjnymi rozpadlinami, na przełaj przez paprocie i jeżyny. Zastanawiałem się, gdzie i dlaczego mnie prowadzi – do Lynxa? Z nabitą śrutówką za pasem i z psem u boku nie czułem się bezbronny. A pies w razie potrzeby na pewno by znalazł drogę powrotną. Szliśmy przez puszczę pół godziny, a może godzinę – trudno mi było powiedzieć, bo zegarek również gdzieś zniknął we wczorajszej zawierusze, a poczucie czasu miałem mocno rozstrojone – wreszcie chłopak wyprowadził mnie na leśną drogę. Droga, czy raczej ścieżka, prowadziła gdzieś na południowy wschód, wydeptana i utrzymywana niewątpliwie przez puszczaków. Dla jeźdźców zdawała mi się całkowicie nieprzydatna – wyboista, z nisko się zwieszającymi gałęziami – niemniej widziałem na niej świeże ślady kopyt. Przypuszczam, że ludzie Lynxa używali tej ścieżki podczas podróży na bagna Górnego Śląska, gdzie Lynx miał główną bazę. Jestem przekonany, że to, iż Lynx używał ścieżek puszczaków, doprowadzało ich do szału i tylko czekali na okazję, żeby mu szczerze opowiedzieć o swoich uczuciach.

Na pierwszego nagiego trupa trafiliśmy może po piętnastu minutach. Siedział na skraju drogi z połamanymi rękami i nogami, podparty ostrym kijem, którego ostrze sterczało mu nad obojczykiem. Ostre końce połamanych kości przebijały mu skórę ramion i goleni, przy czym nie było przy nich zasinień – widocznie już nie żył, gdy mu łamano kości. Oskalpowana głowa zwisała mu na piersi.

Szedłem dalej.

Z drugiej strony przyłączył się do mnie, bezszelestnie jak duch, kolejny puszczak, tym razem stary, tylko w przepasce na biodrach i wysokich mokasynach sięgających do pół łydki. Na głowie miał sporą łysinę, za to długie wąsy zwisały mu aż na piersi. Łypnął na mnie, ale potem zachowywał się, jakby mnie nie widział. Wolałbym, żeby na jego miejscu była tamta silna baba, Okayschein czy jakoś tak, ale nikt mnie nie pytał o zdanie.

Kolejny trup był ubrany we flakwestę. Oszczep został wbity z taką siłą, że osunął się po kompozytowej wkładce, przebił tkaninę na szwie i wbił się w ciało. Krew, która trysnęła z przebitej piersi, zaplamiła flakwestę nieodwracalnie.

Doberman warczał, skomlał, nie chciał iść dalej. W powietrzu unosił się fetor świeżego mięsa.

Po drugiej stronie ścieżki leżały zwłoki dwóch koni, przy których uwijało się czworo leśnych wojowników – dwaj mężczyźni i dwie kobiety. Z jednego konia ściągali skórę przy pomocy krótkich noży, drugiego, już oskórowanego, właśnie ćwiartowali i ładowali wielkie kawały mięsa na włóki ze świerkowych gałęzi. Wszyscy byli nadzy, od stóp do głów umazani krzepnącą krwią.

Za całą tą padliną w poprzek ścieżki leżał Lynx.

Leżał na wznak, owinięty swoim ciepłym płaszczem. Stalowo-plastikowe płyty nagolenników lśniły w słońcu. Wyglądało na to, że jego osobiście ludzie puszczy nie tknęli palcem. Twarz miał pomarszczoną, poszarzałą, chwilami miałem wrażenie, że tatuaż unosi się pół palca nad nią jak hologram. Pierś unosiła mu się nieregularnie. Oczy miał zamknięte, ale otworzył je, gdy przy nim przyklęknąłem.

–Co się stało, Chris?

–Flaga… – zachrypiał. – Nie mieliśmy tej pieprzonej szmatki…

–Jak to nie miałeś? Musiałeś mieć, nie?

–Odesłałem Wasyla wczoraj, zaraz potem, jak cię znaleźliśmy. Flagę dałem jego obstawie… o kurde… a drugą mają ci, co jechali po zaopatrzenie. Te kurduple by mi nie dały rady, gdybym był zdrowy. Nie mogłem się utrzymać w siodle, ludzie uciekli, zostało ze mną tylko kilku konnych… Za mało nas było… Kurduple chyba widzą w ciemności…

Spojrzałem na dzikich. Coś było w tym, co mówił – wszyscy byli drobni, najwyższy mógł mieć z metr pięćdziesiąt. Prawdopodobnie degeneracja wskutek chowu wsobnego.

–Dlaczego cię nie zabili?

–Zawsze to ja się z nimi kontaktowałem, mnie już nie traktują jak obcego.

Zrozumiałem. To Lynx był tym wodzem, któremu dzicy złożyli przysięgę. Nie skrzywdzili go, ale mu nie pomogli.

–Kurwa mać – zachrypiał. – Chyba mnie tu zostawią. Prędzej wytną sobie nową ścieżkę sto metrów dalej niż mnie uprzątną.

Teraz zrozumiałem sens całej operacji. Jakieś tabu zabraniało dzikim zabić Lynxa, więc posłali po mnie, żebym go dobił, a najlepiej także usunął ze ścieżki.

–Mogę ci jakoś pomóc?

–Mnie już raczej nikt nie pomoże. Patrz…

Nieznacznym ruchem ręki odchylił płaszcz, odsłaniając lewą nogę. Spodnie miał rozdarte od kroku do kolana, w pachwinie wielki skrzep, skórę na łydce potwornie spuchniętą, czarną od krwi.

–Trafiłeś w tętnicę. Chłopcy mi zrobili ucisk, ale jak tutaj… zostałem sam, wyczaiłem, że jak nic z tym nie zrobię, to się wykrwawię. Miałem latarkę, igłę i nić. Całkiem nieźle, jak na początek. Spieprzyłem sprawę. Całą tętnicę sobie rozpieprzyłem. A teraz z nogi zostało jedno gówno, jak mi jej nikt do wieczora nie utnie, to pójdzie gangrena.

Milczałem.

Pomyślałem o Jorice, którą zostawiłem samą z Lenzem. Była właściwa pora, żeby Lynxa dobić i uciąć mu, ale głowę. Dla pewności. Żeby przypadkiem nie ożył.

On też to wiedział.

–Fajnie, że przyszedłeś – zachrypiał znowu. – Przynajmniej mogę ci powiedzieć, co się stało nad Laramisą. Wiesz w ogóle, co to jest berserker?

–Tak się składa, że wiem. Tak się nazywali superkilerzy u dawnych Germanów. Taki berserker jak dostał szału bojowego, to był w stanie załatwić całą armię.

–Ściema!

–Dokładnie tak było – upierałem się.

–Słuchaj uważnie, bo nie będę powtarzać. Berserker się nakręcał do furii, fakt, to był najważniejszy objaw. Ale żeby był nie wiem jaki rzeźnik, i tak z armią by sobie nie poradził. Jego skóra wytwarzała razem z potem taką substancję, nazwijmy to dla uproszczenia feromon, która wywoływała u wroga paniczny strach. Taki strach, że nie byli się w stanie bronić. Czujesz sprawę? Coś w nas jeszcze zostało z czasów, kiedy nasi przodkowie porośnięci sierścią polowali na mamuty. Komunikacja niewerbalna. Gruczoły pachowe, które powodują u ludzi niesamowitą furię, niesamowity strach…

Zrozumiałem.

–Nie!

–Owszem, tak. Nad Laramisą sam się zmieniłeś w berserkera, kiedy thilemańcy zabili ci dziewczynę.

–Nie! Myszka mi mówił, że ktoś mnie przemienił. Naszprycował!

–Tak myśleliśmy. – Skinął głową wyrozumiale. – Bo jak to, żeby taki mamlas się zmienił w superwojownika? Ale tak było, panie Zięba. I to był impuls do Projektu Berserker.

–Łżesz!

–Pofarciło ci się nad Laramisą, że cię nie ustrzelili z dystansu i dopchałeś się do nich. Widziałem to z góry, duże przeżycie. Jakbyś rzucił kamień w wodę. Jedna fala odpływała od ciebie, centrycznie, druga się pchała na ciebie i też odpływała. I tak w kółko. Mało, ci, co byli najbliżej ciebie, nawdychali się tego twojego szału, to wystarczy parę cząstek – chcesz, wierz, nie chcesz, nie wierz. Uciekali, a byli tak naszprycowani tym strachem, że to z nich wychodziło z potem i przenosiło się na następnych. Nie, żebym sam się wtedy kapnął, co się dzieje. Wtedy jeszcze nie wiedziałem. Ale patrzył na to z góry jeszcze ktoś, dużo cwańszy niż ty i ja razem wzięci. Wasyl Schaeffer. Potem szukał sponsora, odszukał mnie na Górnym Śląsku i namówił, żebym to zorganizował. Po kija mi to było…

Oblizał suche wargi językiem tak poszarzałym, jakby już dawno martwym. Urwałem kawałek koszuli i wymoczyłem w rosie pokrywającej trawę. Zwilżyłem mu wargi mokrą szmatką.

–To ty kazałeś, żeby wasze króliki doświadczalne dostały zapłatę i mogły odejść?

–A ja. Wystaw sobie, że coś tam z tego ridera we mnie zostało.

Milczałem. Nie miałem nic do dodania.

Ja. To byłem ja. Nikt mnie nie rozgrzeszy. Ta krew spada na mnie.

–Dobrze masz… – zachrypiał Lynx po chwili. – Wyszło ci to kompletnym, nieprawdopodobnym przypadkiem. Osiągnąłeś idealny stan, ogarnął cię tak zwany słuszny gniew. Wszedłeś do historii wojskowości, a w sumie medycyny też. Odtąd będzie można wytwarzać berserkerów planowo. Chemicznie.

–Jeśli dobrze rozumiem – szepnąłem – Projekt Berserker to było badanie tych, no, feromonów. Chodziło o wytworzenie aromatu niekontrolowanego szału i niemożliwego do opanowania strachu. I jeszcze rozszerzyliście badania o seks.

–O, właśnie. Uzyskać wyniki empirycznie, a potem badać je, jak to mówią technolodzy, w warunkach kontrolowanych.

–I testowaliście to na tych szczawiach. Nakręcaliście ich na maksa, a potem badali skład ich potu. Badaliście substancje spod pachy, które by ze skutkiem natychmiastowym działały na innych ludzi, bez takiego podkładu.

–Wreszcie załapałeś.

–I te badania… Doprowadziliście je do końca?

–W zasadzie tak. Praktycznie byliśmy już gotowi. Już, jak mówią technolodzy, udało nam się odtworzyć wyniki empiryczne w warunkach kontrolowanych.

W sumie po co pytam, pomyślałem. Jakbym sam nie przerobił tego szału. I tego strachu.

–Stworzyliście nową broń – oskarżyłem go – przy pomocy której jacyś wariaci znowu zrobią z Europy jeden wielki cmentarz.

Lynx próbował się uśmiechnąć.

–Wczoraj powiedziałeś – przypomniał – że jestem diabłem osobiście. Zaraz zobaczymy, czy z ciebie taki Jezusek, za jakiego się podajesz. Patrz…

Sięgnął do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Bładymi, niemal przezroczystymi palcami wyciągnął stamtąd gruby zeszyt w usztywnianych okładkach.

–Myślisz, że bym to dał temu psychopacie Schaefferowi?

Dziennik roboczy: Projektu Berserker!

–Jest twój – zarechotał.

Jeden ruch – i już trzymałem zeszyt w garści.

Plik papieru cenniejszy od fury wyładowanej złotem.

Broń silniejsza od bomby atomowej.

Substancja, która zmieni astmatycznego urzędniczynę w nordyckiego berserkera. A użycie innego preparatu zrobi z tegoż urzędniczyny seksmaszynę, na jedno jego tchnienie dziewczyny same będą wyskakiwać z majtek…

Zrobiło mi się krótkie spięcie w mózgu. Nagle straciłem kontakt z rzeczywistością. Nie wiem, czy się pożegnałem, nie wiem, co właściwie zrobiłem. Pewnie odwróciłem się na pięcie i uciekłem ścieżką, skądem był przyszedł. Dopiero gdy mnie zaczęła łapać kolka, zwolniłem i trochę się opanowałem.

Wygrał. Kupił ode mnie życie za ten zeszyt. Otworzyłem go pospiesznie, obawiając się, że notatki mogą być zaszyfrowane albo strony powyrywane. Nie. Kartki były fabrycznie numerowane, a notatki mniej lub bardziej czytelnie pisane zwyczajnie po germańsku. Mniej więcej w trzech czwartych grubości zaczęły się pojawiać wzory chemiczne, na których tak mi zależało.

Każda strona powstała w czterech egzemplarzach. Oryginał i pierwsze kopie zostały w zeszycie, ale pozostałe dwie kopie zostały wyrwane. Nie byłem jedynym posiadaczem tych notatek. Trochę mi to popsuło humor.

Zapomniałem zabić Lynxa! Przez chwilę walczyłem z pokusą, żeby wrócić i naprawić to niedopatrzenie, ale zrezygnowałem. Teraz już na pewno szukali go jego harcownicy, co bym zrobił sam wobec nich? W dodatku piesek, który teraz mi się łasił do nóg, przy spotkaniu z Wilkami na pewno przeszedłby na ich stronę i zwrócił się przeciwko mnie.

Uprzytomniłem sobie, że ostatecznie nie spytałem, kto był sponsorem projektu. Ale nazwisko sponsora znał ktoś jeszcze. Ktoś, kto czekał na mnie w obozie.

Schowałem zeszyt za pas i złapałem dobermana za ucho.

–Szukaj – powiedziałem. – Ślad! – Podsunąłem mu swoje poncho.

Chwilę trwało, zanim zrozumiał, czego od niego oczekuję.

Rozdział 15

I żyli długo

Miałem wrażenie, że jest późne popołudnie i za chwilę zacznie się ściemniać. Moje poczucie czasu było mocno zaburzone – w rzeczywistości od wyjścia z obozu nie minęły nawet cztery godziny. Kiedy doberman doprowadził mnie z powrotem do obozu, dochodziła jedenasta. Nigdzie żywego ducha. Po modrym niebie przepływał obłok, pękaty jak brzuch karpia przed tarłem. Baraki wokół dziedzińca były ciemnoszare, w górze szumiała jesienna puszcza.

Rozejrzałem się. W głębi obiektu ujrzałem rdzawą plamę i ruszyłem w jej kierunku. Gdy się zbliżyłem, z ogryzionej końskimi zębami zagrody wychyliła się Bułeczka. Oparła się piersią o górną belkę ogrodzenia, wydęła wargi i parsknęła na powitanie.

Za kępą krzaków znalazłem Lenza. Stał w dole w ziemi i machał łopatą.

Lenz. Taaak. Miałem do niego parę… pytań o szczegóły.

Za końską zagrodą, przy tylnej alejce obiektu, znajdował się cmentarz. Wydzielony pas gruntu, a na nim osiemnaście niewielkich kopczyków z gliny i kamieni. Nad każdym wbita tabliczka z nazwiskiem i datą. To wszystko. Cmentarz ofiar Projektu Berserker.

Na końcu szeregu Lenz kopał dziewiętnasty dół dla czegoś owiniętego płótnem. Podszedłem i rozwinąłem to coś. Spojrzałem w wytrzeszczone martwe oczy tkwiące w bladej twarzy. Dopiero po chwili zorientowałem się, że to jest Szymon. Że to był Szymon. Razem w nim, w ciasnym, jakby przyjacielskim uścisku, leżał Wodospad. Wytatuowana twarz zesztywniała w maskę pośmiertną, na głowie brakowało ciemienia. Amunicja Szymona zrobiła wewnątrz basinetu niezłą jatkę.

Zakryłem twarze nieboszczyków płachtą. Zdawało się, że Lenz nawet mnie nie zauważył. Cały czas wyrzucał glinę z dołu, pracował powoli, metodycznie i wytrwale. Pocił się, kurtkę odwiesił na jeden z nagrobków, oparł o niego automat. Dziura w ziemi miała już ponad metr głębokości.

Podszedłem na brzeg grobu, doberman przytulił mi się do kolan.

–Cześć, Lenzi.

Przestał pracować i spojrzał na mnie z niekłamanym zdziwieniem.

–Nie pytasz, jak się czuję? – zaśmiałem się. – Dziękować, dziękować, całkiem nieźle. Już się trochę rozgrzałem, mam tylko skasowane nerki, najwyżej będę robił siusiu co kwadrans.

–Hmmm… – odpowiedział Lenz przez nos. Można to było wziąć za głębszy wydech.

–Bardzo ładny dołek zrobiłeś. Myślisz, że ja też bym się tam zmieścił?

Oparł się o łopatę.

–Możesz spróbować – zabulgotał swoim gardłowym germańskim.

W szarych wełnianych spodniach, brudnych i pomiętych, z ciemnymi plamami potu na ubraniu tracił wiele ze swego uroku. Spojrzał na swój automat, był poza jego zasięgiem.

–Olej to, Lenzi. – Pokręciłem głową. – Dla mnie wykopiesz inny dołek. Ja indywidualista jestem, nie chciałbym leżeć w grobie z kimś innym.

Sięgnąłem ręką do gładkiej sierści psa i podrapałem dobermana za uchem.

–Gut – skinął głową Lenz.

–Wczoraj miałeś tu te swoje tampony na grypę – powiedziałem. – Byś mi dał kilka? Zlecę sobie po znajomości analizę w laboratorium i zrobię wedle recepty jeszcze kilka.

Pokręcił powoli głową.

–Żadna grypa.

–Słuchaj, Lenz – zirytowałem się. – Od początku wiedziałeś, co jest grane. W Betonstadt. Byliśmy we cztery osoby w małym pomieszczeniu, z czego trzy się przestały kontrolować, przez to świństwo, co je Petr Braun miał w chustce. Na ciebie to nie działało. Miałeś nos wypchany watą, w której był jakiś filtr i ona po prostu te feromony zatrzymała. I wczoraj też wiedziałeś, gdzie idziesz i co cię tu może spotkać… Lenzi, z kim ty jesteś i przeciwko komu? Jeśli przeciwko mnie, to dlaczegoś mnie wczoraj ochronił?

Czekałem, co usłyszę, a ten milczał. Niemal słyszałem, jak pracuje maszyna parowa w jego mózgu.

–Du Trottel - zachrypiał wreszcie. – Sie sind schon da.* Pies, którego skórę gładziłem, zachwiał się, mięśnie mi zwiotczały pod ręką. Zrozumiałem.

W przysiadzie, cały czas z ręką na skórze psa, obejrzałem się za siebie. Oni już tu są. Nadchodzą.

Jorika, blada, śmiertelnie przerażona, prowadziła dziewczynę z fotografii. Więc to jest mała Patrycja? Wojskowe spodnie, gruby sweter, wielkie oczy bez wyrazu. Poruszała się jak automat. Obie dziewczyny pchał przed sobą jak tarczę konsul saski, ten podstarzały słaby człowieczek, na którego swego czasu tak bardzo liczyła Patrycja Starsza. Zdenerwowany, nieogolony, skóra na policzkach drgała mu nerwowo. Konsulowi towarzyszyło trzech fagasów w zielonych ubrankach – pamiętałem ich z konsulatu, i wtedy na swój użytek nazwałem Lenz bis (z wiatrówką) i służący numer dwa (z powtarzalną śrutówką). Trzeci, psiarz z ogrodu konsulatu, trzymał karabin samopowtarzalny.

–Ale numer… – jęknąłem.

W ułamku sekundy wszystko stało się jasne. Karl Marian van Hasse nie zwrócił się do swoich znajomych w Boryniu. Wolał szukać pomocy u dobrego, starego Waltera. Ale jak oni się tu dostali tak szybko?

–A, jesteś! – zawołał konsul. – Skąd się tu wziąłeś, zum Teufel*? Mówiły, że zwiałeś! –Zwiałeś? – prychnąłem. – Czyżbyśmy przeszli ostatnio na ty?

–Zięba! – Jorika wytrzeszczyła oczy. – Myślałam, że im uciekłeś!

–Co?

Dotarło do mnie, że schrzaniłem sprawę totalnie. Dziennik roboczy przyprawił mnie o zaćmienie umysłu.

–Horst, idioto! – krzyknął konsul. – Jak tyś to sprawdzał? Pilnujcie tego śmiecia! Lenz, schyl się, bo zasłaniasz!

Ukląkłem na jedno kolano, wpijając palce w gładką psią sierść. Teraz przynajmniej stanowiłem mniejszy cel. Szczęknęły zamki broni w rękach fagasów konsula. Śmierć brała kosę do ręki. Wczoraj Szymon, dzisiaj ja. Co jeden to głupiej.

Niepotrzebniej.

Pomoc przyszła z najmniej spodziewanej strony.

–Was ist mit dir, Patricia?* Pierwszy raz w głosie Lenza usłyszałem ślad jakiegokolwiek uczucia.

–Zamknij się, kretynie! – wrzasnął konsul. – Z tobą to jeszcze pogadamy! Czyś ty oszalał? Tak stanąć przeciw naszym sojusznikom?

–Aber Herr van Hasse hat mir gesagt…* –Co cię obchodzi, co powiedział Hasse! Ty go masz chronić, a nie słuchać!

–Aber Patricia…*

–To twoja wina, miałeś jej pilnować! Nie dopełniłeś obowiązków! Pozwoliłeś, żeby się do tego wtrąciła ta porąbana Fraulein* Stanek! Dla podkreślenia wagi swoich słów konsul wyciągnął spod kurtki wielki pistolet i uderzył nim Jorikę w twarz.

Lenz trwał przy swoim.

–Herr Waszastakomski, was ist mit Patricia.^?* –Jest w szoku, Lynx jej trochę dokopał – odparł konsul. – Nie gap się tak na mnie, głupku, mnie też obchodzi to, co się stało Patrycji. Bardzo mi przykro. Wystarczy?

Łapał z trudem powietrze, poczerwieniał, sapał. Miałem wrażenie, że zaraz dostanie zawału.

W duszy zaświtała mi iskierka nadziei. Wiem, jak konsul ma na imię. Prymitywni wojownicy wiedzą, że jeśli się zna imię nieprzyjaciela, daje to pewną przewagę nad nim. Ciekawe, że to naprawdę działa. Walter Waszastakomski.

–A więc to ty, Walter! – zwróciłem się do niego po imieniu. – To ty byłeś sponsorem Projektu Berserker!

–Scheisse! Schweinerei!* Zainwestowałem w to cały majątek rodzinny, a ten cwel mi to rozwala! Będę teraz szukał Lynxa po bagnach, żeby od niego dostać to, co mi się należy! – pienił się konsul, na twarzy wykwitły mu czerwone plamy. Gdzie ta dystynkcja, gdzie hochgermanisch?

–A jak go już znajdę, to mi będzie wpierał, że go tam wygoniła armia cesarska! Gówno! Wlazła mu tam jedna durna baba i trzech facetów, w tym jeden mój! Horst, Detlef, rozwalcie go, zanim mnie tu szlag trafi!

–Zaraz! – krzyknąłem. – Błagam, minutę!

Spoconą lewą ręką wyciągnąłem zza pasa śrutówkę, próbując sobie przypomnieć, czy naprawdę jest nabita i naciągnięta. Pod prawą dłonią drżały napięte mięśnie psa.

–Zabijecie mnie – powiedziałem. – To zupełnie oczywiste. W porządku. Ale ostrzegam, nie ważcie się zabić Joriki.

–Nie? A to niby dlaczego? – zdziwił się konsul.

–W niczym wam nie zagraża. Żywa nie stanowi dla pana żadnego zagrożenia. Nikogo w Cesarstwie nie zna, nikt jej nie uwierzy.

–Dosyć! – szczeknął konsul. – Horst!

–Nie! Zabita Jorika to dla pana śmierć! Jeśli ją pan zabije, ma pan przeciwko sobie całą armię Regencji! Major Hoffmann będzie zaszczycony, mogąc osobiście poprowadzić atak na konsulat, a kogo tam weźmie żywcem, to każe ukrzyżować! On ma w dupie immunitety dyplomatyczne!

Dobrze sobie to wyliczyłem. Konsul zawahał się i spojrzał po swoich ludziach. Miałem jakąś szansę. Bardzo małą.

–Laufe!* – syknąłem. Doberman skoczył naprzód jak zwolniona sprężyna. Skok. Drugi. Konsul, Lenz bis i psiarz wystrzelili jednocześnie. Ołów z trzech luf rozerwał psa na strzępy.

Skoczyłem w bok, wyrwałem śrutówkę, przetoczyłem się kilka razy. Nie strzelałem. Bałem się zranić Jorikę. Miałem tylko nadzieję, że wytrzymam tyle trafień, co wtedy nad Laramisą, i załatwię ich, ilu się da.

Numer dwa przyłożył kolbę broni do ramienia. Strzeliłem do niego.

Dwa strzały.

Srutówka to jest taka broń, że nie da się spudłować, a już zwłaszcza przy walce na takie odległości. Ale mnie się to udało. Dwie garście ołowiu przeleciały obok typa, nie czyniąc mu żadnej szkody.

Złamałem broń, żeby wyrzucić gorące łuski. Prawa zacięła się, próbowałem ją wydłubać palcem. Bezskutecznie. Jeszcze do kompletu złamałem paznokieć.

Dupa.

Dupa blada.

Za moimi plecami automat Lenza wył jak krajzega. Lenz! Prawda! Przecież to ich człowiek! Całkiem o nim zapomniałem!

Nad moją głową wrzała walka. Ze wszystkich stron huczały strzały. Karabin, śrutówka, wiatrówka. Leżałem na boku i wytrwale próbowałem wydłubać łuski. W końcu mi się to udało. Wsadziłem do komór dwa nowe naboje.

Wstałem. Już po wszystkim. Prawie.

Psiarz i Lenz bis leżeli na ziemi, podziurawieni jak sito małokalibrowymi pociskami z automatu Lenza. Numer dwa klęczał, kaszlał, pluł krwią. Lenz, z ramieniem rozdartym grubym śrutem, stał w rozkroku obok płytkiego grobu. Dwa szybkie strzały z pistoletu konsula rzuciły go na kupę świeżo wykopanej gliny.

Złapałem oburącz pistoletową kolbę i wycelowałem w konsula. Skrył się za Joriką i przycisnął jej lufę do potylicy.

–Nie ruszaj się! Jeden ruch i gówniara nie żyje!

Podchodziłem coraz bliżej. Zastrzeliłbym go, a on by zabił ją. Nie wiem, jak bym potem z tym potrafił żyć.

Patrycja Młodsza, dotąd bierna i bezwolna, nagle przebudziła się do życia.

–Zostaw ją! – krzyknęła i uwiesiła się konsulowi na ręce, w której trzymał pistolet. – Zostaw ją!

Przystawiłem lufy śrutówki do twarzy konsula Waltera Waszastakomskiego i nacisnąłem oba spusty jednocześnie. Głowa dyplomaty rozprysła się jak przejrzały melon, ciało zwiotczało i zwaliło się na ziemię. Podniosłem pistolet, który wypadł konsulowi z ręki, i wycelowałem w numer dwa. Pachołek, z krwawą pianą na ustach, wyciągnął w moją stronę puste ręce.

–Bitte! Nicht schiessen! Bitte!* Musnąłem palcem wskazującym spust, z lufy broni, przestawionej na tryb automatyczny, wyleciały trzy przypłaszczone kule i rozerwały mu pierś.

Trzeba było o tym pomyśleć wcześniej, kolego.

Dla pewności wpakowałem jeszcze po kulce w ciała psiarza i Lenza bis, tak jak to podpatrzyłem u Szymona. Jeszcze z pistoletem w garści rozejrzałem się po pobojowisku, próbując się zorientować, co się właśnie stało.

Lenz.

Lenz stanął po naszej stronie.

Mała Patrycja klęczała przy ciele gorylowatego ochroniarza.

–Lenzi! – płakała. – Tak długo cię nie było!

Goryl miał zamiast prawego ramienia krwawy strzęp – mięso, kawałki kości, resztki szarego golfa. Żołądek przebiły mu dwie kule z pistoletu konsula.

Umierał.

Ramionami dziewczynki w grubym swetrze wstrząsał płacz.

–Czekałam na ciebie, Lenzi. Ciągle sobie mówiłam: gdzie on jest? gdzie on jest? już powinien być!

Jorika stała obok bezgłowego ciała konsula, trupio blada, z prawą stroną twarzy i bluzą zachlapaną kroplami jego krwi, odłamkami czaszki i szarymi strzępkami mózgu.

–Jorika! Dostałaś?

–Nie-sły-szę! – odkrzyknęła, pokazując to na migi.

–To tylko od strzału! – krzyknąłem, potrząsając nią. – To przejdzie!

Zrzuciłem poncho, z koszuli, która już dzisiaj swoje przeszła, oderwałem kolejny kawałek materiału. Otarłem Jorice krew z twarzy, przejechałem rękami po ciele, sprawdzając, czy nie znajdę gdzieś małego otworu wlotowego kulki.

–Mówiłam im to – szlochała za moimi plecami Patrycja. – Jak mnie bili, to im mówiłam: przyjdzie po mnie Lenz i was wszystkich pozabija!

–Zięba! – Jorika w końcu się obudziła i rzuciła mi się w ramiona, ściskając mnie z siłą stwarzającą realne niebezpieczeństwo uszkodzenia żeber. Po czym odepchnęła się ode mnie.

Odepchnęła się ode mnie, schyliła się i rozwiązała but. Drugi. Pozbywszy się butów, zrzuciła bluzę. Ręce jej się trzęsły jak w chorobie Parkinsona. Boże drogi, cóż to się dzieje? Dalsze następstwa szoku?

Bluza i spodnie zachlapane krwią konsula leżały już u jej stóp. Stała w skarpetkach na zimnej ziemi, mocując się z guziczkami trykotowego kombinezonu.

–No co tak stoisz, pomóż mi! – krzyknęła.

A potem…

W głowie eksplodował mi granat fosforowy.

Chyba krzyczałem. Chyba ona też krzyczała. A potem ugryzła mnie w ramię.

Wszystko trwało niecałe dziesięć minut.

Gdy oprzytomniałem, Jorika leżała na ziemi i miała na sobie tylko skarpetki. No i mnie. Oddychałem pospiesznie, nierówno, jakbym właśnie skończył maraton. Razem z nią. Miałem na sobie spodnie, ale spuszczone do kostek, kolana starte do krwi, na ramieniu ślady zębów Joriki.

A dopiero potem usłyszałem, że gdzieś za mną płacze mała Patrycja:

–No widzisz, miśku, to już nie boli, widzisz, że nie.

–O Boże – jęknęła Jorika. – Zostawiliśmy ją tam z nim.

Wstałem. Nogi mi się trzęsły jak po ataku na bagnety. Poniekąd można to było tak nazwać… Podciągnąłem spodnie i stanąłem za plecami Patrycji. Lenz charczał, z wywróconych oczu widać było tylko przekrwione białka.

–Człowiek konsula – sapnęła za mną zdruzgotana Jorika. – Od początku wszystko wiedział. O Lynxie, o tym obozie…

–To nie był niczyj człowiek – odparłem.

Drobne dreszcze wstrząsnęły mięśniami na twarzy i szyi Lenza. Pierś poruszała się nieregularnie, na krwawej masie, jaką stanowiło jego ciało, pojawiały się różowe bąble. Wargi umierającego poruszały się, jakby w potwornym wysiłku.

–Patrycja… – zacharczał. – Patry…

To był komentarz do naszej rozmowy. Lenzowi od początku nie chodziło o nic poza Patrycją. Opiekował się nią przez całe jej życie jak rodzoną córką. Ochraniał ją, a ona mu się wymknęła, ruszyła w pogoń za szaloną przygodą. Może traktował to jak błąd w sztuce. Ale mimo to mam wrażenie, że ją kochał.

–Szedł z nami dla Patrycji. Zwrócił się przeciwko konsulowi, bo wiedział, że konsul nas wszystkich każe pozabijać. Mnie, ciebie i ją.

–Dzięki – szeptała Patrycja. – Dzięki za wszystko, Lenzi.

Umarł. Bez ostrzeżenia. Nagle okazało się, że nie żyje. Mała Patrycja spojrzała na mnie i odgarnęła z twarzy splątane włosy.

–Już umarł – powiedziała.

Naprawdę tak powiedziała. Już umarł. Tak, jak się mówi pociąg już przyjechał albo jesień już się zaczęła.

Wstała z ziemi, ocierając rękawem oczy, i uśmiechnęła się do mnie.

–Patrycja Anna-Liza van Hassę – przedstawiła się.

–Gowery Fink.

–Wiem. Znam pana, Jorika dużo mi o panu opowiadała, jeszcze w Pardze.

Szklany blask jej oczu gdzieś znikł.

* * *

Odesłałem dziewczyny poza strefę działań wojennych. Siodłając Bułeczkę, powiedziałem im, że odjeżdżamy, ale okazało się, że w jednym z budynków stoją cztery nie – rozsiodłane gniadosze, na których przyjechał był konsul z obstawą. Siodła nosiły napis: Joachim Penke, Zinsstall Mühlbitz. Do dołu wykopanego przez Lenza wrzuciłem jego ciało, a potem także Szymona i człowieka z zielononiebieski – mi kroplami na twarzy i wszystkie zawaliłem gliną.

Od tego czasu nie mam żadnych oporów przed ograbianiem trupów. Obszukałem fagasów konsula i zarekwirowałem zawartość ich sakiewek. Przetrząsnąłem kieszenie tego, co zostało z konsula, i znalazłem mapę – kartkę wyrwaną ze starego atlasu, na którą ktoś naniósł granice Frylandii i grubą kreską obwiódł nazwę miasteczka Mühlbitz. Wiedziałem, że Mühlbitz jest pierwszą stacją kolejową na terytorium Cesarstwa, oczywiście jadąc od strony Regencji. Tajemnica, jakim sposobem konsul zaraz po nas znalazł się we Frylandii, została wyjaśniona.

Przyjechał pociągiem. Cóż stąd, że z Pargi akurat nie było żadnego pociągu osobowego? Może pojechali specjalnym dyplomatycznym, a może – co było bardziej prawdopodobne – konsul użył swoich wpływów i kazał sobie doczepić wagon do pociągu towarowego.

W Mühlbitz zaczynała się linia, przy której ktoś dopisał, że oznacza drogę dla wozów do faktorii we Frylandii. Wiedziałem, że w puszczy istnieją takie drogi, jeżdżą nimi puszczacy, drwale i kupcy dostarczający dzikim mąkę, paciorki i żelazne groty do strzał. Od drogi odchodziła linia przerywana, którą ktoś podpisał „Kerben”.

Im dłużej czytałem mapę, tym bardziej wychodziło mi, że mamy dziesięć godzin, żeby się dostać do Mühlbitz.

W kieszeni na piersi kurtki konsula znalazłem flagę – pozwolenie na wjazd do Frylandii. Od razu mi się poprawiło samopoczucie. Rozwinęliśmy proporczyk i ruszyliśmy w drogę powrotną. Dziewczynki grzecznie wsiadły na koń i pozwoliły się prowadzić wyznaczoną drogą. Nie marudziły i w ogóle zachowywały się wzorowo. Rozmawiały o samych przyjemnych sprawach, a na postojach robiły mi jedzenie – podpłomyki żytnie, okraszone gorczycą i drobno siekaną cebulą.

* * *

Miasteczko Mühlbitz, jakieś dziesięć czysto utrzymanych ulic, żyło przede wszystkim ze stacji kolejowej. Dotarliśmy tam dwie godziny po zmroku. Ulice były ciche i puste. Za to z daleka widać było dworzec oświetlony lampami biogazowymi. Restauracja dworcowa tętniła życiem, na peronie kłębił się tłum ludzi, przeważnie kupców. Po drugiej stronie torów stał pociąg towarowy, przy otwartym wagonie bydlęcym z napisem: Antoni Lasek – Przewóz koni; głośno rozmawiali celnik, maszynista i jakiś cywil. Lokomotywa posapywała cicho, czekając, żeby przepuścić pospieszny. Przyjechaliśmy w samą porę. Pociąg pospieszny z Borynia do Pargi odjeżdżał za niecałą godzinę. Posłałem pachołka, żeby odprowadził gniadosze do stajni, i poszedłem do kasy kupić dwa bilety do Pargi.

Dziewczyny stały przed dworcem w towarzystwie Bułeczki. Podałem Jorice bilety.

–Schowaj i pilnuj.

Spojrzała na mnie koso, widocznie przeczuwając, co będzie dalej.

–No, panny, zaraz się pożegnamy.

–Dlaczego? – spytała Jorika.

–Bo ja się nie wybieram do Pargi. Zostajemy tu z Bułeczką do rana, a jutro do południa wrócimy do Borynia.

–Dlaczego nie chcesz ze mną wrócić do Pargi?

–Mam swoje powody – próbowałem ją spławić.

–Zięba – trochę jej zadrżał głos – nie musisz mi nic mówić, ja… ja wiem, dlaczego wolisz jechać do Borynia.

–Nie wiesz – odparłem pospiesznie, mimo woli dotykając pod poncho twardych okładek zatkniętego za pas zeszytu.

–Jak to właściwie było z Lynxem? Nie żyje?

–Jak się rozstawaliśmy, to pewna część Lynxa już nie żyła – odparłem, mając na myśli lewą nogę.

–Co ty gadasz? O co chodzi?

–O nic. Mamy go z głowy.

W końcu cudów nie ma, a jeśli już się zdarzają, to najwyżej trzy dziennie. Ja dzisiaj zużyłem cały przydział.

Chwilę milczeliśmy, Jorika patrzyła w ziemię, przestępując z nogi na nogę. Potem podniosła wzrok.

–Wrócisz kiedyś? Przyjedziesz do mnie?

Zapatrzyłem się w blask gęsto rozmieszczonych latarni biogazowych, syczących cicho, wydzielających charakterystyczny zapach podwórza wiejskiej zagrody.

Broda jej drżała. Była twardsza, niż myślałem początkowo, ale teraz wyglądało na to, że się rozsypie. Musiałem ją jakoś pocieszyć.

–Coś mi mówi, że wrócę.

Nagle znalazła się w moich ramionach.

–Poczekam na ciebie, Zięba – płakała mi w poncho. – Będę czekać…

W oddali zazgrzytały zwrotnice. Pociąg zaraz tu będzie.

–Ale pociąg nie będzie czekał na was – zauważyłem, wyplątując się z ich objęć. – Wybacz… Pomachasz mi z okna batystową chusteczką?

–Nie. Jak płaczę, to mi się zawsze robi czerwony nos.

Pociąg wjeżdżał już na dworzec. Lokomotywa hamowała ze zgrzytem.

Wziąłem Bułeczkę za uzdę i wyszedłem poza krąg światła.

Epilog

Dom skrzatów

Stałem przed budynkiem dworca i patrzyłem w ciemność, w której przed chwilą znikły tylne światła pociągu pospiesznego relacji Boryń-Parga. Peron opustoszał, pikolak zamknął drzwi restauracji dworcowej, biogazowe lampy zgasły. Na torze czwartym celnik i maszynista dalej rozmawiali z cywilem, prawdopodobnie Antonim Laskiem, przewoźnikiem koni we własnej osobie. Miałem niejasne wrażenie, że powinienem w tej chwili siedzieć w pociągu z Joriką na kolanach i miziać się z nią, nie przejmując się tym, kto patrzy i co pomyśli. Chyba by mi się to podobało. Pod poncho zmacałem okładki dziennika roboczego Projektu Berserker. Coś, co wszyscy chcieli mieć. Pierwsza nagroda w tym wyścigu. Kto ją zdobędzie, na tego czekają zaszczyty i niewyobrażalne bogactwo.

Stałem na dworcu w Mühlbitz, ściskając prawą ręką zeszyt, a lewą uzdę rdzawej klaczy. Nagle z głębi pamięci wypłynął obraz. Dziewczyna w jeździeckiej spódnicy i oficerskiej bluzie.

Aga.

Czy się nie mylę? Czy rzeczywiście najcenniejszym trofeum na tych zawodach jest zeszyt roboczy projektu? Czy aby tak naprawdę główną nagrodą nie jest coś innego? Albo ktoś inny?

Jorika?

A trzeciego dnia, przystąpiwszy do niego, kusiciel rzeki: Dam ci formułę magiczną, aby bardzo przyspieszyła karierę twoją. Twoja będzie władza nad wielkimi zastępami, poważanie między ludem i przedniejsze krzesła w synagogach. Cesarz da ci tytuły, które będą ponad wszelkie tytuły, i latyfundia, jakich oko nie widziało i o jakich ucho nie słyszało. I wszystko to twoim będzie, jeśli będziesz cwany i chytry. Pamiętaj, abyś był szybki, abyś wyprzedził Wasyla i rodzinę jego, albowiem co ty masz w zeszycie, jest w głowach ich. A jeśli nie będziesz rozumnie dobierał sojuszników, zaprawdę powiadam ci, nie znasz dnia ani godziny, kiedy się obudzisz na dnie Renu.

A on, odpowiadając, rzekł…

A gdyby tak po prostu olać ten zeszyt?

Nagle poczułem, że to dobrze, że nie odjechałem z Joriką. Gdybym teraz siedział z nią w pociągu, miałbym wątpliwości. Miałbym poczucie, że dla chwilowej zachcianki przerżnąłem swoją przyszłość. A tak – przemyślałem sprawę i nie miałem wątpliwości.

Na czwartym torze Antoni Lasek dyskutował z celnikiem o wysokości cła.

Wsunąłem zeszyt z powrotem za pas i wsunąłem palce prawej ręki do tylnej kieszeni spodni, próbując sprawdzić na dotyk, ile konsul i spółka nosili przy sobie na drobne wydatki. Nielichy plik papieru. Starczy z zapasem. Jeśli zapłacę za Tośka L. cło, będzie dziko szczęśliwy i z przyjemnością zabierze mnie i Bułeczkę do Pargi.

Będę w Pardze kilka godzin po Jorice. Przekimam się u Sumeka. Jutro ubiorę się jak na koronację cesarza, a potem z butelką koniaku i bukietem róż wparuję do gabinetu mojego niekoniecznie ukochanego przyrodniego stryja, żeby go poprosić o rękę jego jedynaczki.

Sumeek na pewno jeszcze trzyma dla mnie ten pokój na piętrze.

A potem przypomnę sobie o wielkim domu nad rzeką, z wypłowiałą fasadą, o deskach, którymi zabito okna i drzwi. O domu, na strychu którego mieszkały skrzaty. Może są tam dalej.

O domu, w którym kiedyś mieszkał chłopiec z nadwagą, który nazywał się Gowy Fink, z mamą, ojczymem, przyrodnim bratem, ogrodnikiem i kucharką, stadem kotów, cioć i wujków. Wszyscy umarli w pięćdziesiątym piątym roku na tyfus. Przeżyłem tylko ja i ten dom należy do mnie.

Wyrwę deski, którymi zabito okna i drzwi, i napalę nimi w kominku.

Poprawiłem w garści wodze i lekko stuknąłem Bułeczkę między uszy, po czym poprowadziłem ją przez plątaninę torów do pana Antoniego Laska, który już dostawał chrypki.

–Chodź – powiedziałem. – Jedziemy do domu.

* Nie jestem żaden „pan Zięba” (niem.).

* Dlaczego, piękna nieznajoma?

* Kilonia.

* (tu:) Idziemy!

* Tak. Masz rację.

* Tutaj. To tutaj.

* Wszystko w porządku.

* Chodź. Tam to jest.

* Ja w prawo, ty w lewo.

* (tu:) Cholera!

* On nam na nic.

* Nie.

* Nie żyje.

* Nie strzelać, Lenz.

* Proszę zaczekać.

* Wynoś się pan!

* Oczywiście, panie Fink… Moja żona… Przepraszam pana.

* Co?… Co pan mówi?

* To tu!

* ⁰ Idziemy spać. ^[1]…to moje imię. To jest Jorika, to Szymon, a to Lenz.

^[1]Ty kretynie… Już są.

*…to moje imię. To jest Jorika, to Szymon, a to Lenz.

* Ty kretynie… Już są.

*…do diabła.

* Co tobie, Patrycjo?

* Ale pan van Hasse mi powiedział…

* Ale Patrycja…

* Panna.

* Panie Waszastakomski, co z Patrycją?

* Cholera! Świństwo i draństwo!

* Biegnij!

* Proszę! Nie strzelać! Proszę!

This file was created with BookDesigner program

[e-mail]

2010-12-19

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/