Międzynarodowa konwencja o ochronie nowych odmian roślin(UPOV) ustalona w 1961r. poprawiana w 1972, 1978, 1991. Zmiana konwencji UPOV dotyczy ochrony praw autorskich hodowców oraz ochrony plantacji odmian. Konwencja wprowadza następującą definicje odmiany: Odmiana jest to populacja roślin w obrębie jednostki systematycznej botanicznej, która: 1. może być zdefiniowana za pomocą właściwości fenotypowych wynikających z danego genotypu lub kombinacji genotypów. 2. może być odróżniona za pomocą przynajmniej jednej cechy fenotypowej- marker odmian (odrębności). 3. pozostaje niezmieniona przy zastosowaniu właściwego dla niej cyklu rozmnożeń (wyrównanie i trwałość). Odmiana nowa- odmiana, która w dniu zgłoszenia wniosku nie była wprowadzana przez hodowcę do obrotu, w kraju gdzie jest wniosek składany- przez rok a w innych conajmniej przez 4 lata. W każdym kraju istnieje instytucja zajmująca się rejestracją, ochroną odmian- w Polsce COBORU. W krajach UE do rejestracji odmian i ich ochrony w krajach członkowskich powołano CPOV z siedzibą we Francji, może ona rejestrować odmiany w kilku krajach członkowskich jednocześnie. Zakres ochrony praw autorskich hodowcy w Konwencji UPOV przewiduje, że nie można bez zgody hodowcy:1. wytwarzać i rozmnażać materiału siewnego 2. przygotować go do rozmnażania 3. sprzedawać i wprowadzać do obrotu 4. eksportować 5. importować. Wyłączne prawo hodowcy odnosi się również do: 1. Odmian pochodzących lub wytworzonych bezpośrednio lub pośrednio z chronionej odmiany macierzystej. 2. Odmian nie różniących się istotnie od odmian chronionych. 3. Odmian mieszańcowych przy wytwarzaniu których utrzymuje się stałe odmiany chronione. 4. Materiału ze zbioru odmian chronionych, jeżeli ma być czysty, jako materiału handlowego. Odmianę uważa się za pochodzącą od danej odmiany macierzystej wtedy, gdy: 1. Zachowuje ona takie cechy fenotypowe, które są wynikiem działania genotypu odmian macierzystej. 2. Jej odrębność jest niezbyt duża od odmiany macierzystej.

Ochrona patentowa przysługuje hodowcy przez 20 lat lub 26 dla odmian winorośli potem prawa do odmiany przechodzi na własność państwa. Wyłączne prawo dotyczy wykorzystania odmiany chronionej: 1. w celach nie zarobkowych 2. doświadczalnych 3. jako źródło zmienności do wytwarzania nowych odmian z wyjątkiem otrzymania odmian pochodnych.

Zasady wytwarzania materiału siewnego Wytwarzanie materiału siewnego rozpoczyna się od materiału wytworzonego przez hodowcę i stanowi jedno lub kilka jego rozmnożeń. Zgodnie z nowymi wymogami Ustawy Nasiennej, materiał siewny mogą reprodukować przedsiębiorcy wpisani do rejestru przedsiębiorstw dokonujących obrotu materiałem siewnym oraz rolnicy, którzy wytwarzają go we własnym gospodarstwie i zostali wpisani do rejestru prowadzonego przez wojewódzki Inspektorach. Przy wytwarzaniu materiału siewnego należy uwzględnić: utrzymanie tożsamości i czystości odmianowej, ochronę przed chorobami i szkodnikami przenoszonymi przez materiał siewny, uzyskanie materiału siewnego, o jakości i parametrach odpowiednich dla poszczególnych gatunków. Przy wytwarzaniu materiału siewnego kategorii kwalifikowany powierzchnia plantacji nie może być mniejsza niż: 3ha w przypadku zbóż, 1ha w przypadku ziemniaków, 0,5 ha w pozostałych gatunkach. Materiał siewny podlega urzędowej kontroli - uprawa nasion powinna odpowiadać wymogą norm dla produkcji nasion danego gatunku, materiał siewny powinien odpowiadać normom jakościowym. W ocenie wyróżnia się 1. ocenie podlega, którą mogą wykonywać urzędowi kwalifikatorzy, 2. ocenę laboratoryjną wykonywaną przez upoważnione laboratorium, 3. ocenę tożsamości odmianowej prowadzony przez COBORU na poletkach doświadczalnych, 4. ocenę cech zewnętrznych- dotyczy sadzeniaków. Wniosek o dokonanie oceny polowej składa się do wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na położenie plantacji. Wniosek ten składa: 1. hodowca lub upoważniona przez niego osoba, która prowadzi obrót materiałem nasiennym, 2. hodowca, jeśli plantacja nasienna obsiana jest własnymi odmianami hodowcy. Ocena polowa plantacji nasiennej składa się z kilku ocen stanu plantacji w zależności od kategorii reprodukowanego materiału ocenia się: przedplon, izolacja przestrzenna, tożsamość i czystość odmianowa, występowanie na plantacji organizmów kwarantannowych, etykiety materiału siewnego użytego do siewu, agrotechniki i stanu ogólnego plantacji, porównanie plantacji przez organy niekwarantannowe, stan zachwaszczenia. Ocenę przeprowadza się w dwóch etapach: ocena ogólnego stanu plantacji, ocena szczegółowa. Ocena szczegółowa- jest przeprowadzana na poletkach metrowych, w co najmniej 4 powtórzeniach ich liczba zależy od wielkości plantacji. Jeżeli plantacja odpowiada normom otrzymuje świadectwo kwalifikacji polowej. Następnie pobiera się próby do oceny laboratoryjnej materiału siewnego.