Samotność bohatera i jej sens. Przedstaw na wybranych bohaterach literatury epoki romantyzmu.

Samotność to stan wyobcowania, spowodowany brakiem ludzi bliskich oraz jakiejkolwiek możliwości porozumienia się z innymi ludźmi. Samotność jest problemem wielu ludzi, niezależnie od ich wieku, płci czy pozycji społecznej. Biały człowiek może być równie samotny jak czarny. Samotność ludzie obierają w podobny sposób, cierpiąc mniej lub bardziej. Taki stan boli, a bólu tego nie można usunąć za pomocą leków. Bowiem jedynym lekarstwem na samotność jest kontakt z innymi ludźmi - czasami wystarczy odrobina życzliwości i miły uśmiech, by ktoś znajdujący się obok nas poczuł się mniej samotny. Częstą przyczyną samotności jest starość - schorowani, opuszczeni przez rodzinę ludzie często cierpią, choć się do tego nie przyznają. Żyją samotnie, a ich jedynym towarzyszem staje się telewizor, pies lub kot… Samotne czują się również sieroty oraz dzieci, które rodzice opuścili bądź zaniedbali do tego stopnia, że wylądowały w domach dziecka. Również brak atrakcyjności fizycznej staje się częstą przyczyną samotności. Ci, którzy nie potrafią dostrzec w sobie żadnego piękna, zamykają się w sobie, bojąc się braku akceptacji lub nawet wyśmiania przez otoczenie.

Istnieje wiele rodzajów samotności. Te podstawowe to:

-samotność w tłumie - na taką samotność cierpią ludzie, którzy pozornie mają wielu przyjaciół i znajomych. Żadnym z nich nie umieją jednak znaleźć głębszego kontaktu, zrozumienia.

-samotność z przymusu - następuje wtedy, gdy komuś zostaje odebrane prawo do obrania własnej drogi życiowej, na której mógłby znaleźć przyjaciół i przestać być samotny.

-samotność z wyboru - istnieją ludzie, którzy lubią być samotni. Oni sami wybierają taką drogę, na której nie spotykają innych ludzi i z nikim się nie zaprzyjaźniają.

Samotność może odmienić człowieka. Oczywiście chodzi o samotność z wyboru, bo ci, którzy są samotni nie z własnej woli odczuwają samotność jedynie jako cierpienie. Natomiast ci, którzy wybrali samotność, mają czas i okazję do przemyślenia własnych zachowań i podejmowanych decyzji. Samotność sprzyja przemyśleniom o własnym życiu, jego uporządkowaniu i podejmowaniu decyzji o zmianach. Człowiek, który wybiera samotność, może zacząć żyć lepiej z otoczeniem. Natomiast ten, kto na samotność zostaje skazany, izoluje się w swoim cierpieniu i odcina od ludzi, "dziczejąc".

Cierpiący bohaterowie literaccy:

Rodion Romanowicz Raskolnikow, bohater powieści Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego. Raskolnikow jest dwudziestotrzyletnim studentem prawa. Samotność jest jego świadomym wyborem. Uważa się za człowieka wybitnego, który potrafi zapewnić szczęście ludzkości, dlatego odsuwa się od niej. Rodnio uważa, że w imię wyższych wartości może złamać prawo, dlatego popełnia okrutną zbrodnię. Wyrzuty sumienia, jakie później cierpi, przeżywa w samotności. Żyje w strachu, pełen wątpliwości, ale początkowo odrzuca pomoc, którą oferują mu inni ludzie. Dopiero odejście od samotności sprawia, że Raskolnikow jest w stanie zrozumieć swój błąd i przyznać się do winy, zmierzając tym samym ku lepszemu życiu.

Kordian to tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego. Kordian odrzucony przez Laurę, cierpiący w wyniku nieszczęśliwej miłości, w śmierci szuka ucieczki od nękających go problemów i wyzwolenia z poczucia braku użyteczności społecznej. Po nieudanym samobójstwie podróżuje po Europie, a kiedy wraca, postanawia poświęcić swoje życie na walkę z ciemiężycielami ojczyzny. Podziemia katedry świętego Jana są świadkiem sceny, kiedy Kordian zostaje odrzucony przez innych i skazany na samotność. Postanawia jednak zabić cara. Swoją samotność najgłębiej odczuwa w chwilach poprzedzających zamach. Może ona odwodzi go od podjętego zamierzenia? Kordian nie zabija cara, w ostatniej chwili się wycofuje. Tym samym skazuje się na śmierć. W chwilach tuż przed śmiercią towarzyszą mu również rozmyślania o samotności. Tę samotność jednak Kordian wybrał sam i pozwoliła mu ona skupić się na celu, który sobie obrał.

Konrad Wallenrod to bohater utworu Adama Mickiewicza. Jest to kolejny bohater romantyczny, który cierpi w wyniku samotności. Jako małe dziecko Wallenrod został porwany przez Krzyżaków z Litwy. Jako dorosły już człowiek dowiaduje się, skąd pochodzi i kim naprawdę jest. Postanawia zemścić się na porywaczach i wyzwolić swą ojczyznę pomimo tego, że wśród wrogów jest zupełnie sam. Przez te lata, kiedy nie wiedział o swoim pochodzeniu, udało mu się wypracować wysoką pozycję wśród Krzyżaków i teraz postanawia to wykorzystać. Zostaje wodzem naczelnym i jako taki dokonuje sabotażu wielkiej krzyżackiej wyprawy, co w efekcie powoduje złamanie potęgi Zakonu Krzyżackiego. Konrad Wallenrod płaci jednak za to wysoką cenę. Musiał bowiem wybierać pomiędzy szczęściem ojczyzny i swoim szczęściem. Sprzeciwił się również etyce rycerskiej, wybierając zdradę. Wallenrod jest samotny, ale jest to samotność z wyboru. Całą swoją uwagę bohater skupia na osiągnięciu dobra Litwy, poświęcając tym samym dobro swoje i swej ukochanej. Osamotnienie, kłamstwo i obłuda towarzyszą mu w całym życiu. Konrad Wallenrod osiąga sukces, łamiąc Zakon Krzyżacki, ale nie przynosi mu to satysfakcji, ponieważ zdradzając ludzi, którzy go wychowali, działał wbrew sobie. Kiedy zdrada dokonana przez Wallenroda wychodzi na jaw, bohater sam odbiera sobie życie, uprzedzając śmierć, na którą został skazany.

Samotność przedstawionych przez mnie bohaterów negatywnie płynęła na ich losy. Każdego z nich można nazwać postacią tragiczną, ponieważ w efekcie wszyscy ponoszą klęskę. Za wyjątek można tutaj uznać Raskolnikowi, bohatera Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, który w wyniku różnych przeżyć w końcu zrozumie swój błąd i usiłuje go naprawić. Natomiast i Kordian, i Konrad Wallenrod giną. Jeden z nich zostaje skazany na śmierć w wyniku spisku, drugi też jest skazany na śmierć - ale wcześniej sam odbiera sobie życie.

Przyczyny samotności w literaturze są różne. Często bohaterowie sami skazują się na samotność, aby skupić się na wyznaczonym sobie celu, który najczęściej ma patriotyczne podłoże. Zdarza się, że czują się odpowiedzialni za losy innych ludzi i chcą im pomóc, ale w wyniku tego sami skazują się na samotność. Dla bohaterów romantycznych zawsze najważniejsza jest idea, której bez żalu poświęcają swoje życie.