Wiszące ogrody Semiramidy
Semiramidy w Babilonie zalicza się do siedmiu cudów świata. Zbudowano je rzekomo dla królowej Semiramidy na tarasie pałacu i doprowadzono do nich system rur nawadniających, prawdopodobnie za czasów Nabuchodonozora II, około roku 600 p.n.e.. Co do ich istnienia nie ma jednak absolutnej pewności. Opisywali je przede wszystkim greccy historycy i m.in. Strabon i Diodor Sycylijski. Niestety, wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia nie potwierdziły ich bajkowego wyglądu, a jedynie wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II. Dachy, na których zasadzono rośliny, były wykonane z materiałów nieprzepuszczających wody, m.in. smoły i ołowiu, dlatego nie przeciekały podczas nawadniania. Składały się z ponad 100 tarasów zbudowanych jeden nad drugim i wypełnionych taką ilością ziemi, że rosły na nich drzewa. Ogrody te zostały założone w VII wieku p.n.e. na zlecenie ówczesnego władcy, który, jak przypuszcza się, podarował je później królowej Semiramidzie. Owe ogrody musiały istnieć ze względu na wzmianki o nich występujące w wielu źródłach historycznych z tamtego okresu, lecz niestety do naszych czasów nie przetrwały żadne ślady tych ogrodów.
Wiszące ogrody królowej
Wyobrażenie wiszących ogrodów Babilonu
Ogrody Semiramidy wg wyobrażeń z pocz. XX wieku
(Martin Heemskerck). Na dalszym planie Wieża Babel