USG

Jest to metoda nieinwazyjnego obrazowania, wykorzystująca fale ultradźwiękowe rozchodzące się w tkankach i narządach organizmu. Analiza echa powstającego wskutek odbicia fal ultradźwiękowych od badanych narządów pozwala ocenić ich budowę anatomiczną, charakter zmian ogniskowych oraz wykryć nieprawidłowe struktury. Badanie USG pozwala na ocenę kształtu, wielkości i położenia narządu czy przestrzeni anatomicznej, a także powierzchni i wnętrza tych narządów. Najczęściej przedstawia się narząd w wymiarach podłużnych i poprzecznych w stosunku do jego długiej osi, można go jednak obserwować w dowolnym przekroju. Z oceny echostruktury badanego narządu można wysunąć niektóre wnioski diagnostyczne dotyczące charakteru zmiany - zapalnej, zanikowej, zwyrodnieniowej czy nowotworowej, a w tej ostatniej - sugerować proces łagodny czy złośliwy. To samo odnosi się do tworów patologicznych położonych wewnątrz narządów, które najczęściej inaczej odbijają ultradźwięki niż otoczenie. USG jest szczególnie pomocne w badaniu tkanek miękkich, zwłaszcza w położnictwie (diagnostyka ciąży, rozpoznawanie ropomacicza), oraz w badaniach jamy brzusznej. Badanie ultrasonograficzne umożliwia między innymi ocenę motoryki przewodu pokarmowego, stanów zapalnych jelit, nowotworów przewodu pokarmowego, owrzodzenia i zapalenie żołądka, niedrożności, obecności ciał obcych.

RTG

Zdjęcie rentgenowskie - RTG

Badanie radiologiczne polega na przechodzeniu przez wybraną cześć ciała pacjenta (np. kończynę) kontrolowanych dawek promieni rentgenowskich (promieni X) rzutowanych na prostopadłą płaszczyznę z detektorem tych promieni. Wysyłane z lampy rentgenowskiej promienie X przed dotarciem do detektora są częściowo pochłaniane przez przeszkody (czyli tkanki badanego pacjenta), znajdujące się pomiędzy tymi obiektami. Detektorem promieni X może być błona fotograficzna (klisza rentgenowska) lub specjalny ekran luminescencyjny - zamieniający pierwotny obraz promieniowania rentgenowskiego na obraz światła widzialnego. Klisze rentgenowskie przed badaniem umieszczane są w światłoszczelnych kasetach i układane jak najbliżej ciała badanego pacjenta, natomiast lampa rentgenowska ustawiana jest w określonym odstępie (zwykle około 2 m). W badaniu wykorzystywana jest różnica w zdolności do pochłaniania promieniowania rentgenowskiego przez różne tkanki – im silniej dany obiekt pochłania promienie rentgenowskie tym mocniej cieniuje na zdjęciu, czyli widoczny jest w postaci jaśniejszej plamy. Najsilniej pochłaniającą promieniowanie rentgenowskie tkanką ustroju jest kość, co spowodowane jest tym, że w porównaniu do innych tkanek zawiera ona w swoim składzie znacznie więcej związków nieorganicznych, czyli soli mineralnych.

Badanie radiologiczne pozwala na ukazanie wielu szczegółów morfologicznych wnętrza organizmu, bez uwidocznienia których postawienie rozpoznania ostatecznego często jest niemożliwe. Mimo wielu zalet metodą RTG posługuje się stosunkowo niewielka grupa praktyków. Wynika to prawdopodobnie z dość powszechnego przekonania, że badania rentgenodiagnostyczne odnoszą się wyłącznie do rozpoznawania schorzeń układu kostnego, w tym w szczególności do złamań lub diagnostyki dysplazji stawu biodrowego. Tymczasem badanie RTG można z powodzeniem wykorzystać do diagnostyki chorób w obrębie klatki piersiowej (płyn w jamie opłucnej, obrzęk płuc, urazy, nowotwory, przepuklina przeponowa) oraz jamy brzusznej (skręt lub rozszerzenie żołądka, obecność ciała obcego, niedrożność przewodu pokarmowego).

W zależności od sposobu wykonania zdjęcia badanie radiologiczne dzieli się na zwykłe (zdjęcie przeglądowe) lub tzw. badanie kontrastowe, wykonywane w celu dokładniejszego uwidocznienia wnętrza bądź struktur badanego narządu (np. światła jelita)