Fundacja szkolna Eudemiosa w Milecie.

Eudemos postanowił ofiarować na wychowanie wolno urodzonych chłopców 10 talentów w srebrze. Cały lud był mu wdzięczny:"uchwalili obywatele wyrazić Eudemiosowi słowa pochwały za troskę około tego, co najszlachetniejsze i otoczyć go ze strony ludu i rady szczególną opieką". Eudemos wpłacał ratami pewną kwotę na ręce urzędników skarbowych. Ci zaś oddawali je zarządcom banku państwowego, którzy wstawiali nową rubrykę w budżecie miejskim. Każdy kto chciał być nauczycielem gimnastyki lub przedmiotów elementarnych musiał się zgłosić do pedonomów czyli inspektorów szkolnych, w terminie od 15-20 kwietnia. Pedonomowie ogłaszali nazwiska 28 w hali Antiocha:"dnia 28 tegoż miesiąca, gdy zbierze się zgromadzenie ludowe, należy ustawić olchestre, trójnóg i ołtarz ofiarny:. Kapłani Hermesa Euagoniosa w polestrze muz i chłopców, Herold, nowo obrani pedonomowie I Eudemos składali ofiarę z kadzideł Hermesowi, Muzom, Apollinowi Muzegecie. Herold odmawiał modlitwę za uczestników zgromadzenia ludowego, potem następowało wręczenie listy kandydatów sekretarzowi, który po kolei ich wywoływał. Każdy z wywołanych musiał złożyć przysięgę. Nauczyciele gimnastyki przysięgali na Hermesa, zaś nauczyciele przedmiotów elementarnych na Muzy i Apollina. potem mianowano czterech nauczycieli gimnastyki i czterech przedmiotów elementarnych. Każdy nauczyciel gimnastyki dostawał miesięcznie 40 drahm, zaś nauczyciele przedmiotów elementarnych 30 drahm. niektórzy nauczyciele gimnastyki mogli wyjechać wraz z uczniami na igrzyska konkursowe, musieli jednak uzyskać od pedonomów urlop i znaleźć zastępce dla chłopców, który musiał być zatwierdzony przez Pedonomów. Pieniądze były wypłacane pierwszego dnia każdego miesiąca. Gdyby nie zostały wypłacone przez Skarbników, musieli płacić oni 500 staterów do kasy świątyni Hermesa i Muz. Nauczyciele mogli wtedy dochodzić do pieniędzy na podstawie prawa policyjnego. Po odliczeniu poborów z wyznaczonej kwoty resztę brali Pedonomowie, aby kupić najpiękniejszego woła dla Boegiów, a co pięć lat dla Apollina Didymejskiego, aby złożyć go w ofierze. Piąty dzień każdego miesiąca był wolny. Każda uchwała zebrania ludowego musiała być wyryta na dwóch tablicach, a jedna z nich była wystawiana na widok publiczny, a druga w świątyni Delfickiego Apollina obok exedry czyli przestrzeni między ławami przeznaczonej dla publiczności.

Pliniusz w liście do Tacyta był zszokowany tym, że młodzi ludzie nie uczą się w swoich rodzinnych miastach. Wolą np. w Mediolanie, bo ich zdaniem są tam lepsi nauczyciele niż ci miejscowi. Pliniusz w rozmowie z jednym z rodziców mówił o tym, że zawsze jest lepiej uczyć się w rodzinnej miejscowości, ponieważ wtedy dzieci mogą być pilnowane przez rodziców oraz koszta nauki są dużo niższe niż w dużych miastach. Wszystkie pieniądze, które były wydawane na podróże czy na stancje, mogły być przeznaczone na sprowadzenie odpowiednich, wykwalifikowanych nauczycieli. Sam Pliniusz był gotów zapłacić trzecią część sumy, mimo iż nie posiadał dzieci. Rodzice mogli dzięki temu pilnować spraw związanych z edukacją i wybierać jak najlepszych nauczycieli. Dzieci mogły nauczyć się czcić i kochać swoje miasto. Dzięki dobremu szkolnictwu dzieci z innych miast mogłyby też się tam uczyć.