Bo kiedy przychodzi nowy dzień ... wszystko budzi się do życia. Tak też było i w tym przypadku. Choć nie można nazwać tego tylko przypadkiem. Niezwykłe wydarzenie dla każdego człowieka, który właśnie napotkał na swej drodze zakręt. Nie taki pod koniec życia, prowadzący na prostą drogę, lecz był to jeden z tych, za którym kryły się kolejne przeszkody i kolejne nowe zakręty. Nic nie wskazywało na to, że będzie najważniejszym momentem w moim życiu. Wybór odpowiedniej szkoły ponad gimnazjalnej to przecież pestka. Bułka z masłem. Jabłko z dżemem... Chyba przesadziłam. Nie spodziewałam się, jakim cudem to moje malutkie życie, będzie tyle znaczyło dla drugiej osoby. Od wielu lat – odkąd pamiętam – nigdy dla nikogo nie byłam ważna. Żaden człowiek na tej kuli ziemskiej nie poświęciłby dla mnie swojego życia. No może oprócz mojej mamy, ale to inna historia. Po za tym to nie wiem czy tak by się stało. Gdybym naprawdę była w jakimś niebezpieczeństwie pewnie by się tym nie przejęto. Tak jak to było kiedyś.

Spotykając go pierwszy raz nie wiedziałam co będzie dalej. Co będzie następnego dnia i czy w ogóle będzie jakieś jutro. Zaczęło się koszmarnie. Z trudem, zmuszona przez rodziców wybrałam jedno z liceum ogólnokształcących w Rzeszowie. Niby było bardzo dobry i na wysokim poziomie. Szczerze nie obchodziło mnie to co będzie dalej ze mną. Nie zastanawiałam się co chcę robić dalej w życiu. Kim zostanę ? Tego pytania nigdy sobie nie zadałam. Gdy tak myślałam : Po co właściwie istnieję ?I wtedy właśnie przychodzi kryzys. Dół w który się zapadam. Rzadko ale jednak, próbuję się z niego wydostać. Tylko po co? I znowu zapadam się w ten okropny rów zapomnienia i nienawiści. Mam żal do wszystkich ludzi o to, ze mnie tak ignorują i nie zauważają. Dlaczego to akurat ja jestem jedną z tych szarych myszek z pod miotły? Kiedy nadejdzie pomoc i z której strony ? Może wcale nie przyjdzie?

Ku mojemu zdziwieniu ratunek dla mojego ‘’ ja ‘’ pojawia się. Wraz z pierwszym dniem mojego nowego rozdziału z życia, który wszyscy nazywają ‘’ pierwszym dniem w ogólniaku ‘’. To było takie dziwne. Tzn. uczucie we mnie gdy weszłam do sali pełnej obcych mi ludzi. Jak się domyślam pewnie nigdy z żadnym z nich się nie zaprzyjaźnię. To byłby dopiero szok. Podsumowanie mojego życia :

PRZYJACIÓŁ: dwoje

KOLEGÓW : żadnych

ZNAJOMYCH : mniej niż zerooo

Przestronna sala przeraziła mnie swoją nowoczesnością. Po całej sali można było tańczyć ponieważ było tam tyle miejsca jak na sali tanecznej. Była to jednak sala informatyczna. Ławki oddalone od siebie w równej odległości, czyste i zadbane. Wcale nie popisane . Przez duże okna wpadały jasne strugi światła słonecznego.

Usiadłam w ławce gdzie było jedyne wolne miejsce, obok trochę dziwnego gościa. Kurczę!

Czy ja znowu użyłam słowa ‘’ dziwny ‘’ ? Mniejsza o to. Chłopak z bujną fryzurą i gładką cerą spojrzał na mnie, odsunął się w bok jak najdalej. Nie zwróciłam na niego większej uwagi. Może tylko na to jak był ubrany. Miał na sobie jasne dżinsy i kremowy golf pod szyję. Na nogach wygodne trampki pasujące do wszystkiego. Nie zauważyłam też tego, że wszyscy licząc nauczycielkę, gapią się na mnie. Jakbym była co najmniej jakimś dziwadłem . A wcale tak owym nie byłam. Ubrałam się dzisiaj wyjątkowo ładnie. Zrezygnowałam z podartych dresów i podkoszulka w paski. Założyłam stosowną do tego miejsca spódnicę za kolano, białą koronkową bluzeczkę, a do tego czarne szpilki. Wszystko pasowało do siebie. Chyba że zapomniałam włożyć czegoś bardzo istotnego. Dyskretnie spojrzałam na siebie, ale nic takiego nie zauważyłam.

To początek mojego opowiadanka pt Zagubione wspomnienia. Nic specjalnego ... Co wy o tym myślicie ?