Organizacje międzynarodowe
Organizacje
międzyrządowe
są tworzone przez państwa i działają na podstawie umów
międzynarodowych. Z reguły posiadają pewien zakres podmiotowości
prawnej. Można ją określić jako formę współpracy państw,
ustaloną w umowie międzynarodowej, obejmującą względnie stałą
liczbę członków i której podstawową cechą jest istnienie
stałych organów o określonych kompetencjach i uprawnieniach,
działających dla realizacji wspólnych celów, określonych przede
wszystkim w statucie organizacji. Organizacje pozarządowe nie
działają na podstawie umów międzynarodowych, lecz na podstawie
porozumień nieformalnych o charakterze wewnątrz prawnym. Jej
członkami związki, instytucje, osoby prawne i fizyczne z różnych
państw, a nie same państwa. Niektóre z nich mają duże znaczenie
polityczne, gospodarcze czy społeczne, inne natomiast mają bardzo
ograniczony zasięg oddziaływania. Niektóre organizacje pozarządowe
uzyskały status konsultacyjny. Mogą one uczestniczyć w
posiedzeniach Rady Gospodarczo-Społecznej w charakterze
obserwatorów, przedstawiać pisemne oświadczenia itp..Organizacje
pozarządowe mogą, więc w pewnym zakresie uczestniczyć w pracach
organizacji rządowych, a przez to pośrednio oddziaływać na
państwa członkowskie tych organizacji.
Należy rozróżnić organizacje międzynarodowe powszechne
(uniwersalne) oraz partykularne (regionalne).
Organizacje
powszechne
stanowią te organizacje, które w założeniu mogą objąć
wszystkie państwa świata.Organizacją faktycznie spełniającą te
założenie jest tylko ONZ. Charakter powszechny mają również
międzynarodowe organizacje wyspecjalizowane związane specjalnymi
układami z ONZ, wraz, z którą tworzą tzw. system Narodów
Zjednoczonych. Są to m.in. Międzynarodowa Organizacja Pracy (ILO),
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), Międzynarodowy Fundusz Walutowy
(IMF). Z ONZ związane są też dwie inne organizacje międzynarodowe
o charakterze powszechnym, a mianowicie: Międzynarodowa Agencja
Energii Atomowej (IAEA) oraz Światowa Organizacja Handlu (WTO).
Członkostwo
organizacji partykularnej
(regionalnej) jest uzależnione od położenia geograficznego, co
niekiedy znajduje odbicie w nazwie organizacji. Pod względem
geograficznym najbardziej określonym regionem jest kontynent.
Charakter kontynentalny ma Organizacja Państw Jedności
Afrykańskiej, do której należą wszystkie państwa afrykańskie,
oprócz Maroka. Rada Europy mimo nazwy nie ma charakteru
kontynentalnego. Inną grupę stanowią międzynarodowe organizacje
regionalne obejmujące państwa położone na określonej części
jakiegoś kontynentu i tym samym maja mniejsza liczbę członków.
Przykładami mogą być: Rada Nordycka, Stowarzyszenia Państw Azji
Południowo-Wschodniej (ASEAN), Organizacja Państw Karaibów
Wschodnich (OECS), Forum Pacyfiku Południowego (SPF). Organizacje
międzynarodowe o charakterze partykularnym, ale inne niż
organizacje regionalne, odznaczają się tym, że członkostwo oparte
jest na różnych kryteriach, wśród których kryterium geograficzne
nie odgrywa istotnej roli. W rezultacie członkami są zarówno
państwa sąsiednie i państw położone w różnych częściach
świata. Można przytoczyć kilka organizacji międzynarodowych,
których skład członkowski odpowiada w każdym przypadku innemu
kryterium, a mianowicie: brytyjska Wspólnota Narodów (jest
zrzeszeniem obejmującym Wilk. Brytanię i 53 inne państwa, których
terytoria należały do brytyjskiego imperium kolonialnego),
Organizacja Konferencji Islamskiej, Liga Państw Arabskich,
Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC, skupia 11
państw Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej). Organizacja
międzynarodowa o charakterze pierwotnie regionalnym może go utracić
na skutek zmiany składu członkowskiego. Tak stało się z Radą
Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG) po przyjęciu do niej Mongolii,
Kuby i Wietnamu.
Duże znaczenie ma podział organizacji międzynarodowych wg stopnia ich władzy w stosunku do państw członkowskich na organizacje o charakterze koordynacyjnym oraz integracyjnym.. Organizacje charakterze koordynacyjnym stanowią klasyczny typ organizacji międzynarodowej, koordynują i uzgadniają działalność państw członkowskich, zmierzającą do realizacji celów organizacji. Są one oparte na zasadzie suwerenności państw członkowskich. Do tej II kategorii należą Wspólnoty Europejskiej (Unia Europejska). Tworzą one organizm oparty nie tylko na prawie międzynarodowym, ale także na wspólnym prawie państwowym.
Organizacje
międzynarodowe podzielone wg ich kompetencji rozwijają działalność
we wszystkich ważniejszych dziedzinach stosunków międzynarodowych.
Są to organizacje o kompetencjach ogólnych Np. ONZ, Organizacja
Państw Amerykańskich, Liga Państw Arabskich, Unia Afrykańska.
Od tej struktury organizacyjnej istnieją wyjątki Np. ONZ posiada 3
rady oraz własny organ sądowy. W zachodnioeuropejskich wspólnotach
gospodarczych-Komisja, która ma szerokie kompetencje, a nawet może
podejmować decyzje wiążące dla państw członkowskich, składa
się z funkcjonariuszy międzynarodowych, a ponadto wspólnoty mają
jeszcze organ o charakterze parlamentarnym.
Ze
względu na różnorodność organów można je klasyfikować wg
określonych kryteriów:
Klasyfikując
organy wg ich składu, wyróżniamy organy składające się z państw
(organy przedstawicielskie)oraz organy składające się z osób
fizycznych (o.nieprzedstawicielskie). W organach międzynarodowych
państwa reprezentowane są przez swoich przedstawicieli, którzy
działają na podstawie instrukcji otrzymywanych od rządów i
wszelkie oświadczenia i działania przypisywane są państwom. Taki
charakter ma większość organów organizacji międzynarodowych. Np.
członkami Rady Bezpieczeństwa NZ jest 5 mocarstw i 10 innych państw
wybieranych przez Zgromadzenie Ogólne. W organach
nieprzedstawicielskich osoby fizyczne działają we własnym imieniu,
a nie jako przedstawiciele państw. Do organów tych należą przede
wszystkim sekretariaty organizacji, organy sądowe i inne organy
rozstrzygania sporów oraz niektóre inne organy jak Np. Komisja
Prawa Międzynarodowego ONZ.
Organy
przedstawicielskie można podzielić na plenarne, w skład, których
wchodzą wszyscy członkowie organizacji (Np. Zgromadzenie Ogólne
ONZ), i organy o ograniczonym składzie, do których wchodzą tylko
niektórzy członkowie organizacji (Rada Bezpieczeństwa NZ).
Organy
można również sklasyfikować w zależności od miejsca, jakie
zajmują w strukturze organizacji. Istnieją organy główne i
pomocnicze. Organy główne są przewidziane w statucie organizacji,
natomiast organy pomocnicze są albo przewidziane w statucie albo
tworzone w miarę potrzeby przez organy główne.
Podstawą prawną istnienia i działania ONZ (Organizacja Narodów Zjednoczonych) jest Karta Narodów Zjednoczonych, która została podpisana 26.06.1945r, a weszła w Zycie 25.10.1945r. jest to wielostronna umowa międzynarodowa. Dla stron Karta ma szczególne znaczenie prawne, ponieważ w razie sprzeczności między zobowiązaniami wynikającymi z Karty a zobowiązaniami z jakiejkolwiek umowy międzynarodowej zobowiązania wynikające z Karty mają pierwszeństwo. Karta została sporządzona w 5 językach: angielskim, francuskim, rosyjskim, hiszpańskim i chińskim. Karta składa się ze wstępu oraz 111 artykułów, podzielonych na 19 rozdziałów. Załącznikiem stanowiącym integralną część Karty jest Statut Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Kart przewiduje 2 procedury zmian: zwykłe zmiany (poprawki) uchwalane przez Zgromadzenie Ogólne oraz rewizję Karty dokonaną przez ogólną konferencję członków ONZ.
Podstawowym
celem (zadaniem) ONZ
jest zapewnienie trwałego pokoju i bezpieczeństwa, poprzez
stosowanie skutecznych środków zbiorowych w celu zapobiegania
zagrożeniom pokoju i ich usuwania, tłumienie aktów agresji,
załatwianie sporów w drodze pokojowej wg zasad sprawiedliwości i
prawa międzynarodowego. Z I celem związany jest II, mianowicie
rozwijanie współpracy politycznej dla umacniania pokoju
powszechnego (rozwijanie przyjaznych stosunków między państwami,
oparte na poszanowaniu zasady równouprawnienia i samostanowienia
narodów). Cel III jest to popieranie współpracy międzynarodowej w
wielu dziedzinach m.in. gospodarczej, humanitarnej, kulturalnej,
społecznej oraz poszanowania praw człowieka. Dodatkowo (cel IV) ONZ
ma być ośrodkiem spajającym [harmonizującym]działalność
międzynarodową, zmierzającą do osiągnięcia tych trzech celów.
Karta
wymienia zasady, wg, których ma postępować ONZ i jej członkowie.
Są to: suwerenna równość, nieinterwencja, wykonywanie zobowiązań
międzynarodowych, pokojowe załatwianie sporów, wyrzeczenie się
siły, bezpieczeństwo zbiorowe. Większość z nich stanowi zarazem
podstawowe zasady współczesnego prawa międzynarodowego.
ONZ
opiera się na zasadzie suwerennej równości wszystkich jej
członków. Określenie to oznacza suwerenność i równość państw,
które są podstawowymi zasadami współczesnego prawa
międzynarodowego.
Z
suwerenności wynika zakaz interwencji jednego państwa w sprawy
wewnętrzne innego państwa. Zasada nieinterwencji jest powszechną
normą pr.międz.
Wszyscy
członkowie ONZ mają wykonywać w dobrej wierze zobowiązania
przyjęte zgodnie z Kartą. Jest to potwierdzenie podstawowej normy
Pr.międz.: pacta sunt servanda.
Członkowie
ONZ zobowiązani są załatwiać swe spory międzynarodowe środkami
pokojowymi w taki sposób, aby nie dopuścić do zagrożenia
międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, oraz sprawiedliwości. Ta
zasada jest powszechnie obowiązująca w pr.międz.
Z
pokojowym załatwianiem sporów wiąże się zasada wyrzeczenia się
siły. Członkowie ONZ są zobowiązani do powstrzymania się w swych
stosunkach międzynarodowych od groźby lub użycia siły przeciwko
całości terytorialnej lub niepodległości jakiegokolwiek państwa
albo w jakikolwiek sposób sprzeczny z celami ONZ. Jej realizacja
jest podstawowym celem ONZ.
Zasada
bezpieczeństwa zbiorowego polega na obowiązku wszystkich członków
udzielania ONZ wszelkiej pomocy w każdej akcji, podjętej zgodnie z
Kartą, oraz na obowiązku wstrzymania się od udzielania pomocy
jakiemukolwiek państwu, przeciwko, któremu ONZ podjęło akcję
zapobiegawczą lub przymusową. Związana jest ona z nadrzędnym
celem ONZ-utrzymaniem międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.
Zgodnie z Kartą ONZ ma zapewnić, aby państwa niebędące członkami, postępowały zgodnie z wymienionymi zasadami w stopniu koniecznym do utrzymania pokoju i bezpieczeństwa na świecie. Zagadnienie to zostało w Karcie potraktowane uniwersalnie, ponieważ zakaz agresji i naruszania pokoju stanowi powszechnie obowiązująca normę prawa międzynarodowego.
ONZ
posiada organy główne i pomocnicze. Organy główne ONZ to
Zgromadzenie Ogólne, Rada Bezpieczeństwa, Rada
Gospodarczo-Społeczna, Rada Powiernicza, Międzynarodowy Trybunał
Sprawiedliwości (MTS) i Sekretariat. Organy pomocnicze ONZ można
tworzyć zgodnie z Kartą, jeżeli okażą się konieczne.
Zgromadzenie Ogólne i Rada Gosp-Społ powołały do życia wiele
organów pomocniczych. Są one podporządkowane organom głównym,
które je powołały, i składają im sprawozdania. Organy te mają
charakter stały lub czasowy. Niektóre ze stałych organów maja
duże znaczenie (np. Komisja Prawa Międzynarodowego, która jest
organem pomocniczym Zgromadzenia Ogólnego). Na organy pomocnicze nie
można nakładać obowiązków ani przyznawać im takich uprawnień,
które nie należą do zakresu działania organu głównego, ponieważ
byłoby to niezgodne z Kartą.
Zgromadzenie
ogólne ma bardzo szerokie kompetencje. Może ono omawiać wszelkie
sprawy dotyczące kompetencji i funkcji któregokolwiek organu
(głównego lub pomocniczego). Może ono omawiać wszelkie
zagadnienia lub sprawy wchodzące w zakres Karty albo dotyczące
kompetencji i funkcji któregokolwiek organu ONZ. Może ono, pod
warunkiem nienaruszalności kompetencji Rady Bezpieczeństwa,
udzielać w związku z takimi zagadnieniami i sprawami zaleceń
członkom ONZ i Radzie Bezpieczeństwa. Posiada również wiele
szczegółowych uprawnień. Do nich należy inicjowanie badan i
wydawanie poleceń w celu: rozwoju współpracy międzynarodowej w
dziedzinie polityki, popierania stopniowego rozwoju prawa
międzynarodowego i jego kodyfikacji, popierania współpracy
międzynarodowej w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej,
wychowawczej i zdrowia, oraz w celu realizacji praw człowieka i
podstawowych wolności dla wszystkich (niezależnie od rasy, płci,
języka lub religii). Zgromadzenie bada i zatwierdza budżet ONZ oraz
analizuje sprawozdania składane mu przez pozostałe organy ONZ. W
wielu przypadkach kompetencją Zgromadzenia jest również
decydowanie o konkretnych sprawach. Dotyczy to przede wszystkim spraw
samej ONZ, takich jak wybór członków rad, przyjmowanie nowych
członków, sprawy budżetowe i finansowe. Zgromadzenie może
rozważać ogólne zasady współpracy nad utrzymaniem pokoju i
bezpieczeństwa, włączając w to zasady rozbrojenia i regulowania
zbrojeń oraz w związku z tymi zasadami może udzielać zaleceń
członkom ONZ i Radzie Bezpieczeństwa.
Rada
Bezpieczeństwa
jest organem, na którym spoczywa główna odpowiedzialność za
utrzymanie bezpieczeństwa i pokoju międzynarodowego. Tej funkcji
odpowiada jej skład- 5 mocarstw posiadających broń atomową, czyli
USA, Rosja, Chiny, Francja i Wielka Brytania. Rada składa się
obecnie z 15 członków (poprzednio z 11)- 5 członków stałych i 10
niestałych, których wybiera Zgromadzenie Ogólne na okres 2 lat
(bez prawa natychmiastowej reelekcji).
Podstawową
funkcją Rady jest działanie w celu utrzymania pokoju i
bezpieczeństwa międzynarodowego. Rada działa w tym zakresie z
tytułu delegacji władzy. Do kompetencji Rady należą: pokojowe
załatwianie sporów, podejmowanie akcji w razie zagrożenia pokoju,
naruszenia pokoju i aktów agresji, popieranie układów regionalnych
w celu utrzymania pokoju, spełnianie pewnych funkcji w stosunku do
okręgów strategicznych obszarów powierniczych, a także
opracowywanie planów systemu regulowania zbrojeń. Posiada wiele
kompetencji szczegółowych m.in. związanych z przyjmowaniem,
zawieszaniem i wykluczaniem członków, wyborem sędziów MTS,
powoływaniem Sekretarza Generalnego. Niektóre uchwały Rady
adresowane do państw są prawnie wiążące. Moc wiążącą maję
też decyzje Rady. Uchwały podejmowane w formie zaleceń nie mają
mocy wiążącej dla członków ONZ.
Rada
Gospodarczo-Społeczna
jest organem, który zajmuje się koordynacją działalności ONZ i
innych organizacji międzynarodowych „ systemu ONZ”. Rada
prowadzi lub inicjuje studia oraz wydaje zalecenia dotyczące
międzynarodowych stosunków gospodarczych, społecznych,
kulturalnych, oświatowych i zdrowotnych oraz praw człowieka. Jest
ona organem koordynującym działalność wszystkich organizacji
wyspecjalizowanych tworzących system NZ. Może ona również
poczynić odpowiednie kroki w celu stałego otrzymywania od nich
sprawozdań oraz dopuścić ich przedstawicieli do udziału w
obradach Rady i jej komisjach, bez prawa głosu. Może zawierać
porozumienia w sprawie zasięgania opinii organizacji pozarządowych,
zajmujących się sprawami wchodzącymi w zakres jej kompetencji.
Uprawnienia Rady obejmują badanie, zalecanie oraz inicjatywę
prawotwórczą. W jej skład wchodzą obecnie 54 państwa.
Zgromadzenie Ogólne wybiera członków Rady na 3 lata.