Panzerfaust 30k, 30, 60, 100

W momencie rozpoczęcia wojny z Polską Niemcy do zwalczania czołgów stosowali prócz oczywiście dział ppanc. także rusznice Panzerbuchse 38. Realia frontowe Kampanii Wrześniowej, jak późniejszej francuskiej jeszcze nie wymuszały na projektantach nowych, indywidualnych broni ppanc. Sytuacja zmieniła się diametralnie w czasie walk w ZSRR. Radzieckie czołgi T-34, a tym bardziej KV były niewrażliwe na tak "prymitywną" broń jak PzB 39 (zmodernizowana po kampanii w Polsce wersja PzB 38) czy przeciwpancerne granaty nasadkowe: klein Gewehr Panzer Granate, gross Gew.Pz.Gr, a także gross Gew.Pz.Gr 43 wystrzeliwane z nasadki (Schiessbecher) na karabinie Mauser 98k.

Na początku 1943 r. wprowadzono kolejne bronie przeciwpancerne m.in. ręczny kumulacyjny granat ppanc. PWM 1/L (o wadze 1 kg), a następnie granat H.Hol.Gr 3 Kg- magnetyczny z ładunkiem kumulacyjnym. Wszystkie w/w konstrukcje miały wiele wad- a to za drogie w produkcji, nieporęczne, za słabe, nie celne itp. W związku z tym zlecenie opracowania nowej broni, która miała spełniać następujące warunki: masowa, łatwa i tania produkcja, maksymalna prostota obsługi, maksymalna skuteczność; powierzono dr Langwielerowi z biura konstrukcyjnego firmy HASAG (Hugo Schneider Aktien Gesellschaftr).

W roku 1942 powstał prototyp pocisku- Faustpatrone (nabój pięściowy). Była to głowica o ładunku kumulacyjnym osadzonym na krótkiej rurze i miotana ładunkiem prochowym. Doskonałe wyniki balistyczne spowodowały opracowanie bezpiecznego sposobu wystrzeliwania głowicy. Na przełomie 1942 i 1943 r. pojawiło się ostateczne rozwiązanie: przedłużono rurową wyrzutnię, skonstruowano mechanizm odpalający wraz z prostym celownikiem oraz nadkalibrową głowicę stabilizowaną aerodynamicznie 1.

Pierwsze egzemplarze Panzerfaustów 30k i 30 trafiły na front już w połowie 1943 r. szybko zyskując uznanie.

Oba modele odróżniał jedynie kaliber głowicy i zdolność przebicia. Ładunek kumulacyjny w głowicy wykonany był z heksolitu (stopu trotylu i heksegonu), którego dodatkowo efekt kumulacyjny wzmagała wkładka o odpowiednim kształcie, wykonana z miękkiej blachy (miedzi ze wzgl. na koszty nie stosowano). Dla polepszenia własności aerodynamicznych głowica miała czepiec balistyczny, detonowana była prostym zapalnikiem bezwładnościowym uderzającym w spłonkę osadzoną w małym ładunku pobudzającym Zundladung 34. Zapalnik był dodatkowo zabezpieczony (przed przypadkowym zadziałaniem) przez spiralną sprężynę, a cały w/w zespół znajdował się za ładunkiem kumulacyjnym. Aby ustabilizować lot pocisku dołączono doń krótki drewniany drążek, do którego przybijano prostokątne lub trójkątne blaszki (ze sprężynującej, cienkiej blachy)-pełniły one rolę brzechw aerodynamicznych po opuszczeniu wyrzutni przez pocisk.

Rurowa wyrzutnia wykonana była z miękkiej stali i była trwale połączona z mechanizmem odpalającym i celownikiem. Wewnątrz rury umieszczano tekturowy pakiet z prochem- ładunkiem miotającym. Koniec rury zatkany był kartonową pokrywką, zabezpieczającą przed przypadkowym zapchaniem przewodu wyrzutni- przy strzale wyrzucało go ciśnienie gazów prochowych. Mechanizm odpalający składał się z iglicy ze sprężynką, przycisku spustowego, bezpiecznika, nadto dźwigni napinającej, będącej zarazem celownikiem. Działanie bezpiecznika polegało na zasłonięciu kanału ogniowego wiodącego od spłonki do ładunku prochowego. Jeśli tuleja bezpiecznika została przekręcona o 1/4 obrotu, odsłaniał się kanał ogniowy 2.

Kolejne modele Panzerfausta, odpowiednio: 60, 100, 150 różnił kaliber głowicy i wielkość ładunku miotającego. Konstrukcja i mechanizm nie ulegał istotnym zmianom, z racji wzrastania zasięgu broni modyfikacjom ulegały nastawy celowników. Jedynie we wzorze 150 wprowadzono (a był to już początek 1945 r.) wielokrotne- 10 krotne- użycie wyrzutni rurowej. Osiągnięto to przez umieszczenie ładunku miotającego w głowicy oraz przez wzmocnienie rury. W wyniku problemu z transportem model ów nie wszedł do walki.
Model 250 (o teoretycznym zasięgu 250 m) z racji zakończenia wojny nie opuścił desek kreślarskich nigdy nie wchodząc nawet w fazę prototypową.

Panzerfaust jako indywidualna broń przeciwpancerna był zgodnie z zamierzeniami bronią tanią, łatwą w produkcji, prostą w użyciu nawet dla niedoświadczonego żołnierza i niebywale skuteczną.

DANE TAKTYCZNO-TECHNICZNE

	30 (30k)	60	100	150
Długość całkowita	1030 mm	1030 mm	1150 mm	1150 mm
Średnica głowicy	150 (100) mm	150 mm	150 mm	105 mm
Prędkość początkowa	27 m/s	40 m/s	61 m/s	82 m/s
Przebijalność pancerza	200 (150) mm	200 mm	200 mm	200 mm
Waga całkowita	5,1 (3,1) kg	6,1 kg	6,8 kg	6,69 kg
Zasięg:  do celu nieruchomego  do celu ruchomego	40 m  30 m	80 m  60 m	150 m  100 m	(?)  150 m

Panzerfaust 30k (u góry) i Panzerfaust 60 (u dołu):
1. głowica bojowa z ładunkiem kumulacyjnym,
2. zespół zapalnika i detonatora,
3. drążek z brzechwami stabilizującymi,
4. ładunek miotający,
5. urządzenie spustowe (i celownik)

---