TAŃCE LUBELSKIE:
Tańce lubelskie charakteryzują się tym, że tempo tańca zależnie od miejsca pochodzenia ma ściśle określone niuanse. Dość często pojawiającą się nieścisłością w sensie charakteru tańca jest nadmierne przyspieszenie tanecznego tempa. Mimo pozornych przyspieszeń tańce lubelskie nie mogą być wykonywane w takim tempie jak na kielecczyźnie czy na mazowszu. Inną ważną sprawą jest sposób kłaniania się, czy akcentowania. Ukłony w tańcach lubelskich nie są wykonywane tak nisko, a to z powodu, że dziewczęta mające wianki z tyłu głowy nie mogą wykonywać tak energicznych ruchów głową obciążoną wiankiem ze wstążkami. Drugim ważnym elementem jest rozkładanie w czasie tańca - jest to ruch uzupełniający ukłon nie występujący w innych regionach, a wybitnie charakterystyczny dla tego regionu.
Charakterystycznym elementem tańca jest "wierność" partnerce, z którą tańczy tancerz. Para tańcząca ze sobą w czasie tańca nie zmienia partnerów, a jeżeli nawet to tylko na krótko, po to by powrócić do siebie. Partner przez cały czas tańca podkreśla swoim zachowaniem urodę partnerki. Gesty partnera ciągle wskazują na własną partnerkę, nie oznacza to jednak, że nie docenia urody innych dziewcząt tańczących, na które wskazuje ruchami głowy, jest to gest szacunku i sympatii dla partnerki innego tancerza. Przy swojej wesołości tancerze nie są trywialni, ani rubaszni, jeżeli są ironiczni to w stosunku do siebie, do wad w sensie społeczności, które są wyśmiewane w tekstach piosenek, a nie w sposobie tańczenia. Dlatego nie ma tańców parodiujących.
W grupie tańców lubelskich zespół "KOS" posiada takie elementy jak: Polka, Walczyk lubelski, Cygan, Mach, Chodzony, Oberek lubelski.
TAŃCE RZESZOWSKIE:
Tańce tego regionu cechuje żywiołowość, dynamika, duże tempo, ogromna swoboda, a także obszerność i elegancja ruchu. Cechą, która występuje znacznie wyraźniej niż w innych regionach Polski jest dowolność w doborze i kolejności ustalonych elementów ruchowych, wprowadzana z dużą fantazją oraz ozdabianie różnymi dodatkowymi, wyrazistymi gestami. Często powtarzanym ruchem tancerzy jest potrząsanie otwartą dłonią ręki uniesionej w górę. Jest to jakby pozdrowienie otoczenia, kolegów, dziewczyny i chęć zwrócenia na siebie uwagi. Tancerz daje znak uniesioną ręką "muzyce", aby przestała teraz grać, bo on teraz będzie śpiewał i tańczył. W czasie śpiewu tancerze szeroko rozpościerają ręce, unoszą je w górę i na zmianę opuszczają w dół. Często stosują kroki akcentowane, skoki w miejscu, tupnięcia ze skoku w głębi przysiad i uderzenia rękę o podłogę. Po szybkich obrotach następuje nagłe zahamowanie i energiczny rzut ręki w górę. Często tancerz klaszcze w dłonie, uderza dłonią o kolano. W czasie tańca słychać pokrzykiwania, pogwizdywania i nawoływania różnego rodzaju: stop muzyka, równo chłopaki, itp.
Dziewczęta, nieco skromniejsze, przytupują mniej energicznie, nie gestykulują rękami, ale popiskują w czasie wzmagania się tempa tańca.
Sposób poruszania się w tańcu charakteryzuje rozluźnienie ciała, przy czym większość tańców jest tańczona na całych stopach, nogi w kolanach miękko zginają się i nie usztywniając prostują przy każdym postawieniu stopy. Postawa prosta, dumna z lekko wzniesioną głową, ale nie sztywna. Tancerki bardzo często składają ręce na biodra, łokcie skierowane są ku przodowi i całe ciało wprowadzone w piękny, harmonijny ruch. Większość tańców posiada metrum na dwie czwarte lub trzy ósme. Tańcom nieodłącznie towarzyszy, jako część składowa piosenka. Tańczący śpiewają często jedną zwrotkę na początku, a następnie w czasie tańca lub przed powtarzaniem go.
W grupie tańców rzeszowskich "KOS" posiada następujące elementy: Laskowiak, Cebulka, Polka hura, Polka z kropką, Polka suwana, Polka bez noge, Chłop.
TAŃCE PODLASKIE:
W tańcach podlaskich występują:
Tańce wirowe pojedynczych par. W tańcach tych przeważnie wirowanie następuje po obejściu koła parą za parą, w ustawieniu par obok siebie. Wyraźnie widać przewagę tancerza, który prowadzi kieruje swą partnerką. Tańczy się większość tańców wirowych w cztery strony zmieniając kierunek postępowania po linii koła, albo stronę obrotów pod dyktando któregoś tancerza, który jest przewodnikiem. Postawa tancerza jest wyprostowana, nogi nie usztywnione w kolanach stawiane są na całą stopę. Partnerzy nie trzymają się zbyt blisko, a w tańcach z ozdobnymi krokami tanecznymi zachowują większą niż zazwyczaj odległość.
Tańce korowodowe. Tańce te składają się zwykle z kilku fragmentów, a nieraz kończą obrotami lub krążeniem parami. Mają jak zwykle przewodnika, który tańczy w pierwszej parze i choć cechuje je gromadna wesołość, odbywają się w pilnie przestrzeganym porządku.
Tańce popisowe. Prawdopodobnie miały one dawniej swoje magiczne znaczenie, a więc: zawierucha, wiatr, hajduk, zajączek. W tych tańcach trudno określić jakieś normy wykonania, bo indywidualnie każdy z tańczących nadaje im własny wyraz.
Mężczyźni wyżywają się w tańcu bardziej niż kobiety. Przytupują mocno i energicznie przed zmianą kierunku, czy fragmentem tańca i pokrzykują w odpowiednich momentach: "pod skibę", "pod sześć"- to na zmianę kierunku.
TAŃCE LACHÓW SĄDECKICH:
Tańce Lachów sądeckich to przeważnie tańce wirowe lub takie, w których wirowanie jest jednym z motywów tanecznych. Są to w większości tańce pojedynczych par, w których para nie posiada wspólnych figur ani kontaktów z inną parą. Odznaczają się one zaskakującym bogactwem motywów tanecznych, na które składa się przeplatanie półobrotów, obrotów i różnego rodzaju akcentów ze zmianą kierunku obrotów, a czasem kierunku przesuwania się po linii koła. Poza tym występuje operowanie krokami tanecznymi składającymi się z podobnych do siebie elementów, ale łączonych w różnorodnych konfiguracjach.
Najczęściej powtarzającym się krokiem jest krok polki, wykonywany na kilka sposobów: szurając nogami po podłodze w szuroku, wirując z rozmachem w polce wściekłej.
Wirowanie w metrum nieparzystym (trójkowym) przebiega jednolitymi, niezróżnicowanymi krokami. Występuje w wolnym walcu i szybkim walczyku, gdzie na uwagę zasługuję nieregularność fraz muzycznych.
Oprócz wirowania i półobrotów ze zmianą kierunku, w tańcach pojedynczych par tego regionu spotyka się kroki akcentowane, tupnięcia oraz przesuwanie się po kole w przód i w bok.
Z tańców zbiorowych jest krzyżok, tańczony w cztery pary, ze spotykaniem się par i przebieganiem na krzyż pod bramkami. Krzyżok kończy się szurokiem. Drugim tańcem o cechach tańca zbiorowego jest parada. Wyodrębniającym się elementem tego tańca są ukłony partnerów, kolejno składane sobie nawzajem, całej grupie tańczących i widzom, czy obserwatorom.
Oddzielny dział stanowią tzw. "krakowiaki". Chłopcy popisują się fantazją w improwizacji przyśpiewek, przeplatanych fragmentami tańca. Po przyśpiewce szeregiem oddalają się od kapeli ozdobnymi krokami, po czym znów zbliżają się do kapeli, aby zaśpiewać następną zwrotkę piosenki. W czasie tańca nie robią obrotów, ani nie odbywają drogi po kole. Przy przyśpiewce natomiast gestykulują wznosząc prawą rękę w górę i wykonując nią rytmiczne ruchy zwracając się to w jedną, to w drugą stronę, przytupują pozostając przy tym w luźnej grupie. Kroki taneczne jakie stosują to: pochodny krok cwału krakowskiego, wykonywany na całych stopach z przesuwaniem się w tył lub w przód, chód w przód z unoszeniem kolan przed siebie i z ozdobnym krokiem, pokrewnym do krzesanego w krakowiaku.