- finanse publiczne.

Podobny program organizowany jest dla posiadaczy licencjata, a także magisterium w innych dziedzinach, lub nawet dla posiadaczy dyplomu trzeciego stopnia. Cykl ten zasadza się na takim samym programie, co poprzedni i obejmuje mniej więcej tę samą ilość godzin.

Na uczelniach europejskich programy i wymagania na studiach dziennych i „zaocznych" (part time, evening courses) są takie same. Z tego względu studia, które u nas niesłusznie nazywają się „zaocznymi", trwają zazwyczaj dłużej. W rzeczywistości nasze „studia zaoczne", wcale zaocznymi nie są. Zaocznymi mogłyby być jedynie studia korespondencyjne (distance lear-ningf.

b) Krajowa Szkoła Administracji Publicznej

Krajowa Szkoła Administracji Publicznej została powołana do życia ustawą z dnia 14 czerwca 1991 r. o Krajowej Szkole Administracji Publicznej. Podstawowym jej zadaniem jest kształcenie i przygotowanie do służby pub­licznej kadr wyższych urzędników administracji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zakres działania, zasady kształcenia, obowiązki słuchaczy a przede wszystkim ustrój i organizację Szkoły są uregulowane w ustawie. Elementy w ustawie nieuregulowane określa statut. Obydwa akty określają zadania Szkoły oraz jej prawne usytuowanie. KSAP podporządkowana jest Prezesowi Rady Ministrów.

O przyjęcie do Szkoły mogą ubiegać się osoby, które ukończyły studia wyższe, władają językiem obcym, mają obywatelstwo polskie, nie są pozbawiene praw publicznych, mają odpowiedni wiek.

Kształcenie w KSAP ma charakter stacjonarny bez podziału na semestry] i trwa ok. 20 miesięcy. W okresie tym Szkoła zapewnia: zdobycie wiedzy z| zakresu nowoczesnej administracji, staże zawodowe, intensywną naukę języ­ków zachodnich, trening komputerowy.

Cały program nauki oparty jest na założeniu, że absolwent Szkoły to kierownik nowoczesny, zdolny do podejmowania niełatwych decyzji, mający umiejętność kierowania zespołami ludzkimi.

Słuchacze Szkoły podejmują i wykonują przez okres nie krótszy niż lat pięć od daty jej ukończenia pracę w urzędach administracji na stanowiskach ^ postawionych im do dyspozycji przez Prezesa Rady Ministrów.

³ Zob. W. Mikulowski, K. Płaza, Wstępny projekt standardów programu nauczania na kierunku Administracji (studia licencjackie i magisterskie), maszynopis. Warszawa 2000.

270

c) Dokształcanie pracowników

Dokształcanie pracowników jest elementem uzupełniającym niedosta­tecznie udany nabór, ale też jest niezbędnym w warunkach poprawnie przeprowadzonego naboru. W obydwu tych okolicznościach przeciwdziała proce­sowi zapominania, demontuje rutynę, w którą urzędnik wpada bardzo łatwo i często, umożliwia zorganizowane zapoznanie się ze stanem wiedzy aktualnej, umożliwia orientację w nowych i zamierzanych regulacjach normatywnych, daje mocną możliwość zapoznania się z najnowszymi zjawiskami i zdarzenia­mi lub z ich możliwością mającą znaczenie dla organizacji i funkcjonowania administracji, zwiększa zasobność intelektualną jednostki organizacyjnej, po­lepsza warunki dla dalszego, zindywidualizowanego i grupowego kształcenia.

Dokształcenie jest zjawiskiem właściwym dziś dla wszystkich rozwinię­tych państw świata. Jest rozwijane i finansowane przez obydwie administracje:

publiczną i prywatną.

Poszczególne sektory administracji mają wyodrębnione i realizowane

plany szkoleniowe. Ich struktura nierzadko jest imponująca. Tak jest na przy­kład w polskiej służbie cywilnej, której szkolenie jest elementem stałym.

Poważną rolę w dokształcaniu pełnią uczelnie wyższe, a zwłaszcza Uni­wersytety przez prowadzenie studiów podyplomowych.

D. Kobiety w administracji

Nie ma proporcji między liczbą kobiet w administracji a ilością regulacji, która tę liczbę chce powiększyć. Z powodu stosunku do kobiet w krajach nie naszego regionu kulturowego i geograficznego, zwłaszcza regulacje prawne międzynarodowe w postaci konwencji, miały jeszcze w 1925 r. za przedmiot zwalczanie handlu kobietami (i dziećmi), a w 1933 zwalczanie handlu kobie­tami pełnoletnimi.

Niemniej już w 1953 roku wprowadzając w życie zasadę równości praw kobiet i mężczyzn określoną w karcie Narodów Zjednoczonych kraje człon­kowskie zawierają Konwencję z dnia 31 marca o prawach politycznych kobiet (Przyjętą przez Polskę od dnia l sierpnia 1954 roku), w której uznając, że każdy człowiek ma prawo do udziału w rządzeniu swym krajem, czy to bezpośrednio, czy tez pośrednio przez swobodnie wybranych przedstawicieli, i że ma prawo

o dostępu na zasadach równości do służby publicznej w swoim kraju, oraz pragnąc przyznać mężczyznom i kobietom równość w dziedzinie korzystania z praw politycznych i ich wykonywania, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, postanowiono, że: a) kobiety uprawnione do głosowania we wszelkich wyborach na równych warunkach

271

---