Dwaj
wielcy i zasłużeni dla psychologii rozwojowej filozofowie:
JOHN
LOCKE /1632
– 1704/, Anglia
Umysł dziecka to czysta
karta „tabula
rasa”.
Twórca ENWIRONMENTALIZMU
/ empiryzmu/
JAN
JAKUB ROUSSEAU
/1712 – 1778/, Francja.
Rozwój człowieka wynika z
wrodzonych procesów kierujących pojawianiem się kolejnych
zachowań.
To twórca NATYWIZMU
/biologizmu/.
SPÓR
EMPIRYZMU Z NATYWIZMEM
Nie ma niczego
w
umyśle, co by wpierw nie znajdowało się w zmysłach.
„Umysł bardziej niż
czystą kartę papieru przypomina blok marmuru, którego żyłki
ograniczają to, o można z niego wyrzeźbić” (cyt. Leibnitz)
Teorie
rozwoju można podzielić na:
jednoczynnikowe
dwuczynnikowe
wieloczynnikowe
JEDNOCZYNNIKOWE
DZIELIMY NA:
biologistyczne / natywistyczne/ - najważniejsza jest rola
dziedzicznych
i wrodzonych dyspozycji psychicznych,
z
którymi dziecko przychodzi na świat i które ujawniają się wraz
z dojrzewaniem.
empirystyczne / enmironmentalistyczne/ - dziecko jest
wytworem środowiska, w którym wzrasta.
Dwuczynnikowa
teoria, to
inaczej
teoria interakcyjna
/William Stern, 1871 – 1938/
Odziedziczone dyspozycje są
zawiązkami cech przekształcającymi się w trwałe właściwości
pod wpływem środowiska.
Co
powoduje zmiany rozwojowe i co je podtrzymuje?
czynnik rozwoju – stan poprzedzający, przyczyna, wszystko,
co wywiera określony wpływ na zjawisko rozwoju;
proces rozwoju -uporządkowany w czasie ciąg zmian i stanów
zachodzących po sobie.
cechy wrodzone – zależą od genotypu, czyli od materiału
genetycznego zawartego w chromosomach jednostki.
Środowisko
fizyczne (materialne),
społeczne,
obcowanie z ludźmi i obcowanie z przedmiotami,
organizacja przestrzenna i organizacja czasowa środowiska,
stymulacja zewnętrzna niezamierzona.
Wychowanie
wpływy intencjonalne,
socjalizacja,
kształcenie, nauczanie,
modelowanie,
ćwiczenie,
instruowanie.
Aktywność
podmiotu
własna aktywność,
spontaniczna,
wewnętrznie motywowana.
3
RODZAJE KORELACJI GENOTYP A ŚRODOWISKO
Pasywna: ludzie otrzymują genotypy skorelowane ze
środowiskiem rodzinnym.
Reaktywna: ludzie skłaniają innych do reakcji na swoje
właściwości genetyczne
Aktywna: ludzie poszukują lub tworzą środowiska
skorelowane ze swymi właściwościami.
Są
dwa podstawowe procesy rozwoju:
DOJRZEWANIE
UCZENIE
SIĘ
Dojrzewanie – aktualizacja zawartego w genach ogólnego
programu rozwoju. Efektem dojrzewania są funkcje filogenetyczne,
czyli wspólne dla całego rodzaju ludzkiego. Ćwiczenie jako takie
nie odgrywa istotnej roli w ich pojawieniu się.
Uczenie się – względnie trwała zmiana zachowania pod
wpływem doświadczenia. To proces gromadzenia indywidualnych
doświadczeń
MATURACJONIZM
Na wagę dojrzewania zwrócił uwagę Arnold Gessell
(1880-1961), twórca maturacjonizmu, teorii podkreślającej
kluczową rolę dojrzewania.
Gessell stworzył pojęcie „gotowości uwarunkowanej
dojrzewaniem” (maturational readiness).
organizm musi osiągnąć odpowiedni poziom dojrzałości, aby
możliwy był skuteczny wpływ zewnętrznych oddziaływań, np.
nauczania.
SKUTKI
INTERAKCJI DOJRZEWANIA I UCZENIA SIĘ
Przebieg rozwoju jest
zróżnicowany.
Dojrzewanie ogranicza rozwój,
wyznacza jego granice.
Kres dojrzewania jest rzadko
osiągany /to tylko zastój/
Pozbawienie możliwości
uczenia się ogranicza rozwój.
Stymulacja jest istotna dla
pełnego rozwoju.
Efektywność uczenia się
zależy od właściwego dlań czasu /problem gotowości do uczenia
się, okresów sensytywnych i krytycznych/.
Warto
zapamiętać!
Okres krytyczny: odcinek czasu, w którym pojawienie się lub
brak pewnego rodzaju doświadczeń ma szczególne znaczenie dla
organizmu. To samo doświadczenie mające miejsce przed lub po tym
momencie będzie miało niewielki wpływ lub żaden.
Okres sensytywny: to okres szczególnej wrażliwości, okres
przejściowy do następnej fazy.
EPIGENEZA
(Arystoteles)
Proces rozwoju jako ciąg
przekształceń zachodzących w ciągu życia zarówno na poziomie
psychicznym, jak i na poziomie zachowania, pod wpływem działania
wielu czynników.
Wzory poznawcze i
aktywności nie są bezpośrednio obecne w stadiach początkowych, a
pojawiają się stopniowo, pod wpływem działania wielu czynników.
PREFORMIZM
(PREFORMACJONIZM)
Wszystkie właściwości organizmu są w nim obecne od samego
początku, tj. od momentu poczęcia, a rozwój polega tylko na ich
wzrastaniu.
Zasada
epigenezy ma 2 interpretacje:
Predeterministyczną – rozwój każdego organizmu można
ujmować jako proces dojrzewania. Wpływy środowiskowe mają
charakter pasywny;
Probabilistyczną rola wpływów środowiska jest bardzo
duża: inicjują i podtrzymują zmiany związane z dojrzewaniem..
SŁOWNICZEK
Eugenika -
filozofia selektywnej hodowli w odniesieniu do ludzi.
Eutenia -
doskonalenie rodzaju ludzkiego za pośrednictwem zmian w środowisku.
Filogeneza –
rozwój wszystkich organizmów żywych od najprostszych do
najbardziej złożonych.
Antropogeneza –
rozwój życia psychicznego człowieka jako gatunku na przestrzeni
wieku.
Ontogeneza –
rozwój jednostki od stadium zarodkowego do śmierci.