Wzrost gospodarczy- jest to stałe zwiększenie zdolności danego kraju do produkcji towarów i usług pożądanych przez ludzi. Zdolności produkcyjne każdej gospodarki zależą przede wszystkim od ilości i jakości występujących w niej zasobów naturalnych, majątku trwałego, jak i również od poziomu techniki produkcji oraz poziomu kwalifikacji pracy.
Wzrost gospodarczy polega więc na rozszerzeniu i ulepszeniu materialnych i osobowych czynników produkcji. Wymaga to ciągłej akumulacji kapitału, dzięki gromadzonym oszczędnościom i inwestycjom, ciągłego doskonalenia ludzkich umiejętności i dokonywania postępu technicznego. Podstawowe czynniki to inwestycje, postęp techniczny, alokacja nakładów.
Rozwój gospodarczy jest długofalowym procesem przemian dokonujących się w gospodarce. Obejmuje zarówno zmiany ilościowe, dotyczące wzrostu produkcji, zatrudnienia, inwestycji, rozmiarów funkcjonującego kapitału, dochodów, spożycia i in. wielkości ekonomicznych charakteryzujących gospodarkę od strony ilościowej (wzrost gospodarczy), jak również towarzyszące im zmiany o charakterze jakościowym. Jest terminem szerszym, ponieważ oprócz zmian ilościowych obejmuje zmiany jakościowe (zmiany organizacji społeczeństw). Czynniki rozwoju gospodarczego: • kapitał ludzki • ziemia i surowce - odnawialne i nieodnawialne • postęp techniczny • inwestycje - powiększanie kapitału rzeczowego
Strategią rozwoju nazywa się rozmaite sposoby oddziaływania w celu pobudzenia wzrostu gospodarczego. Podstawowym problemem w projektowaniu strategii rozwoju jest znalezienie sposobu, aby przerwać zespół współzależności tworzących w gospodarce błędne koło niedorozwoju i ubóstwa.
Typy strategii: liberalna (monetarystyczna lub ortodoksyjna), gospodarki otwartej, industrializacji, rozwoju rolniczego, redystrybucji
Polityka prowzrostowa, zwana również polityką prorozwojową ma na celu podniesienie poziomu dobrobytu społeczeństwa poprzez zainicjowanie wzrostu gospodarczego oraz uruchomienie szeregu mechanizmów z nim związanych, w tym realnego zwiększenia zdolności akumulacyjnych gospodarki. Osiągnięcie takiego stanu możliwe jest dzięki rozszerzeniu wzrostu popytu na dobra krajowe oraz pobudzeniu popytu wewnętrznego i kierowaniu go na aktywizację procesów inwestycyjnych. Polityka prowzrostowa stymuluje wzrost dzięki środkom polityki monetarnej i polityki fiskalnej oraz poprzez podejmowanie przez rząd bezpośrednich działań w postaci specjalnych programów, czy też inwestycji rządowych.Powyższe działania odblokowują popyt wewnętrzny i zewnętrzny, co w prawdzie początkowo może prowadzić do przejściowej destabilizacji i nasilenia się procesów inflacyjnych, jednak w długim okresie prowadzi do wzrostu gospodarki oraz rozwoju.
Politykę monetarną dzieli się na: restrykcyjną (twardą), ekspansywną (miękką).
Podstawową częścią składową polityki fiskalnej jest polityka podatkowa, określająca cele poboru podatków oraz sposoby ich realizacji. W efekcie polityka fiskalna działa poprzez proces kształtowania polityki pieniężnej i wydatków publicznych w celu: • łagodzenia wahań cykli koniunkturalnych • utrzymania tendencji wzrostowej gospodarki przy wysokim zatrudnieniu, a niskiej i niezmiennej inflacji (stabilizacja cen).
Polityka pieniężna- jest jednym z narzędzi polityki gospodarczej. Razem z polityką budżetową, która często łączy się z polityką fiskalną tworzy politykę finansową. Ta z kolei jest istotnym elementem polityki ekonomicznej państwa. Podstawowym celem polityki pieniężnej jest utrzymanie stabilnego poziomu cen. Stabilność cen jest niezbędna do zbudowania trwałych fundamentów długofalowego wzrostu gospodarczego. Politykę pieniężną państwa prowadzi bank centralny lub inna instytucja rządowa upoważniona do realizacji tej funkcji. Politykę monetarną dzieli się na: • Politykę restrykcyjną (twardą), której celem jest zmniejszanie podaży pieniądza poprzez podwyższanie stopy dyskontowej, podwyższenie poziomu rezerw obowiązkowych oraz sprzedaż na otwartym rynku - jest to polityka antyinflacyjna. • Politykę ekspansywną (miękką), której celem jest zwiększanie podaży pieniądza poprzez obniżanie stopy dyskontowej, obniżanie poziomu rezerw obowiązkowych, zakupy na otwartym rynku.
Operacje otwartego rynku to transakcje dokonywane z inicjatywy banku centralnego z bankami komercyjnymi. Obejmują one warunkową i bezwarunkową sprzedaż lub kupno papierów wartościowych lub dewiz, a także emisje własnych papierów dłużnych banku centralnego. Operacje otwartego rynku równoważą popyt i podaż środków utrzymywanych przez banki komercyjne w banku centralnym.
Funkcje banku centralnego Pełni on trzy podstawowe funkcje, jako: • Bank emisyjny - NBP ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych będących prawnym środkiem płatniczym w Polsce. NBP określa wielkość ich emisji oraz moment wprowadzenia do obiegu, za którego płynność odpowiada. Ponadto, organizuje obieg pieniężny i reguluje ilość pieniądza w obiegu. • Bank banków - NBP pełni w stosunku do banków funkcje regulacyjne, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa depozytów zgromadzonych w bankach oraz stabilności sektora bankowego. Organizuje system rozliczeń pieniężnych, prowadzi bieżące rozrachunki międzybankowe i aktywnie uczestniczy w międzybankowym rynku pieniężnym. Narodowy Bank Polski jest odpowiedzialny za stabilność i bezpieczeństwo całego systemu bankowego. Pełniąc funkcję banku banków, sprawuje kontrolę nad działalnością banków, a w
szczególności nad przestrzeganiem przepisów prawa bankowego. Ponadto NBP nadzoruje systemy płatności w Polsce. • Centralny bank państwa - NBP prowadzi obsługę bankową budżetu państwa, prowadzi rachunki bankowe rządu i centralnych instytucji państwowych, państwowych funduszy celowych i państwowych jednostek budżetowych oraz realizuje ich zlecenia płatnicze.
Polityka ochrony środowiska-(czyste powietrze, poprawa czystości wód, ograniczenie hałasu, gospodarka odpadami, ochrona przyrody). Cele: Zachowanie środowiska i poprawa jego stanu; Ochrona zdrowia ludzkiego; Rozważne i racjonalne wykorzystywanie zasobów naturalnych; Popieranie międzynarodowych przedsięwzięć na rzecz rozwiązywania regionalnych i globalnych problemów ochrony środowisk.
Propozycja Szóstego Programu działań w dziedzinie środowiska naturalnego, zatytułowanego "Środowisko 2010: Nasza przyszłość zależy od naszego wyboru" na lata 2001-2010, została opracowana i opublikowana przez Komisję Europejską w styczniu 2001 r. Komisja zaplanowała uznanie za priorytetowe czterech dziedzin: przeciwdziałanie zmianom klimatycznym (efektowi cieplarnianemu); ochronę przyrody i bioróżnorodności (zwiększenie obszarów chronionych, w tym mórz); dbałość o wpływ środowiska na zdrowie (surowsze normy); oraz oszczędne wykorzystanie zasobów naturalnych i gospodarki odpadami (recykling). Dla uzyskania poprawy sytuacji w tych dziedzinach, proponuje się pięć głównych metod działania: zapewnienie wdrożenia istniejącego prawa ekologicznego; uwzględnianie potrzeb ochrony środowiska we wszystkich sferach wspólnotowej polityki; bliską współpracę z biznesem i konsumentami w celu znalezienia optymalnych rozwiązań; zapewnienie lepszej i łatwiej dostępnej informacji na temat środowiska wszystkim obywatelom Unii; a także rozwinięcie bardziej świadomego - z punktu widzenia dbałości o środowisko naturalne - podejścia do problemu wykorzystania gruntów. Program ma się stać komponentem przyszłej, całościowej strategii Wspólnoty na rzecz trwałego rozwoju. Propozycja Komisji Europejskiej wymaga zgody Parlamentu Europejskiego i Rady UE; instytucje te podejmą stosowną decyzję w ramach procedury współdecydowania.
Instrumentarium Wspólnoty w dziedzinie ochrony środowiska zostało wykształcone w ciągu ostatnich trzydziestu lat, wraz z rozwojem stosownej polityki. Na pierwszym planie znajduje się wspólnotowa legislacja, a więc: rozporządzenia, dyrektywy i decyzje, których wydano w sumie, w tej dziedzinie, ponad dwieście. Instytucje UE do spraw ochrony środowiska: Europejska Agencja Ochrony Środowiska(Kopenhaga), Komisja Ochrony Środowiska
BEZROBOCIE I POLITYKA ZATRUDNIENIA- politykę zatrudnienia można definiować jako oddziaływanie państwa i innych podmiotów społecznych i gospodarczych na rynek pracy w celu kształtowania procesów związanych z przygotowaniem, włączaniem do sfery pracy użytecznej, alokacją oraz racjonalnym spożytkowaniem zasobów ludzkich.
Jako dyscypliny naukowej , głównym celem polityki zatrudnienia jest poszukiwanie metod i środków umożliwiających optymalne w danych warunkach gospodarowanie czynnikiem ludzkim.
celem polityki zatrudnienia jest : -walka z bezrobociem i jego skutkami, -bilansowanie zatrudnienia w skali krajowej i lokalnej, -kształtowanie jego struktury zgodnie z potrzebami i profilem demograficznym ludności -dostosowanie kwalifikacji zasobów pracy do potrzeb gospodarczych, -organizacja rynku pracy i związanego z nim pośrednictwa oraz poradnictwa zawodowego, -udzielanie pomocy w znalezieniu zajęcia grupom społecznym mającym szczególne trudności w aktywizacji zawodowej (np. młodocianym, niepełnosprawnym, Kobietom, zwalnianym z zakładów karnych itp.) , -motywowaniem do prac.
Do podstawowych funkcji realizowanych przez obecne służby zatrudnienia zaliczamy :pośrednictwa pracy, doradztwa zawodowego, informacyjno-statystyczna, analityczno-programowa, promowania i organizowania szkoleń i przekwalifikowań zawodowych, promowania nowych miejsc pracy, ochrony socjalnej bezrobotnych.
Aktywna i pasywna polityka walki z bezrobociem. - pasywna mająca na celu łagodzenie ekonomicznych skutków bezrobocia dla doświadczających go osób oraz aktywna, której zadaniem jest zmniejszenie liczby bezrobotnych.
bezrobotny to osoba nie zatrudniona i nie wykonująca innej pracy zarobkowej, zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującego w danym zawodzie lub służbie, nie ucząca się w szkole w systemie dziennym, zarejestrowana we właściwym dla swego miejsca zamieszkania (stałego lub czasowego) rejonowym urzędzie pracy, jeżeli: - ukończyła 18 lat; z wyjątkiem młodocianych absolwentów, - nie ukończyła: kobieta 60 lat, a mężczyzna 65 lat, - nie nabyła prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej albo po ustaniu zatrudnienia nie pobiera świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego lub wychowawczego, - nie jest właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni użytków rolnych powyżej 2 ha przeliczeniowych, - jest osobą niepełnosprawną, której stan zdrowia pozwala na podjęcie zatrudnienia co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy obowiązującego w danym zawodzie lub służbie, - nie jest osobą tymczasowo aresztowaną lub nie odbywa kary pozbawienia wolności, - nie podlega ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu z tytułu stałej pracy jako domownik w gospodarstwie rolnym, - nie podjęła pozarolniczej działalności gospodarczej od dnia wskazanego w zgłoszeniu, - nie uzyskuje miesięcznie dochodu w wysokości przekraczającej połowę najniższego wynagrodzenia, z zastrzeżeniem jak wyżej w sprawie nieruchomości rolnej.
Rodzaje bezrobocia: frykcyjne, strukturalne, wynikające z nieefektywnego popytu, klasyczne lub płacowe, cykliczne (koniunkturalne), ukryte.
Rynek pracy, jeden z rynków czynników wytwórczych, na którym przedmiotem wymiany są usługi świadczone przez siłę roboczą, czyli praca.
POLITYKA BUDŻETOWA- Istotą finansów publicznych jest gromadzenie oraz rozdzielanie zasobów pieniężnych związków publicznoprawnych (państwa i samorządu terytorialnego), by w ten sposób zaspokoić wspólne potrzeby społeczeństwa
ν Podstawową i najszerszą instytucją finansów publicznych jest budżet czyli zapis planu wydatków i sposobów ich finansowania
Budżet państwa opisuje, jakie dobra i usługi rząd chce kupić wϖ nadchodzącym roku, jakich chce dokonać płatności transferowych i jak chce za to zapłacić. To pewien zespół rachunków przedstawiających na okres jednego roku kalendarzowego wszelkie stałe wpływy i obciążenia państwa (wewnętrzna istota budżetu)- rachunek tutaj jest liczbowym opisem gospodarki finansowej państwa, umożliwiającym jej kształtowanie i kontrolę- gospodarka może być zrównoważona, ale może też przynosić deficyt lub nadwyżkę) Jest to także pewna prezentacja programu działania rządu, wϖ którym ogólne cele polityczne i społeczno-gospodarcze zostały przekształcone w konkretne, wyrażone liczbowo zamierzenia realizacyjne. Jest to zespół narzędzi i środków służących do realizacji świadomie określanych zadań społeczno-gospodarczych państwa. Katalog najważniejszych zasad budżetowych: -zasada zupełności (powszechności) -zasada jedności -zasada szczegółowości -zasada jawności -zasada równowagi budżetowej.
Nadwyżka budżetowa- oznacza, że dochody państwa są większe od wydatków
deficyt budżetowy- oznacza, że wydatki państwa są większe odν dochodów; nadwyżka wydatków nad przychodami budżetu państwa Deficyt budżetowy może być finansowany na 3 sposoby: -Pożyczką krajową - przez emisję obligacji i bonów skarbowych; -Pożyczką z zagranicy; -Emisją pieniądza.
podatek jest publicznoprawnym, nieodpłatnym, przymusowym oraz bezzwrotnym świadczeniem pieniężnym na rzecz Skarbu Państwa lub gminy.Celem podatku jest konieczność zapewnienia środków finansowychν przede wszystkim na pokrycie wydatków publicznych oraz innych celów społeczno-gospodarczych.
Do podstawowych funkcji finansów zalicza się: funkcję alokacyjną, redystrybucyjną;,stabilizacyjną;
Aktywna polityka budżetowa ma miejsce wówczas, gdy rząd stosuje wybrane środki w celu przeciwdziałania cyklicznym fluktuacjom oraz w celu stabilizacji cen czy ograniczenia bezrobocia. Polityka ta wymaga wprowadzenia zamian legislacyjnych w programach budżetowych. Aktywna polityka fiskalna polega na podejmowaniu takich decyzji dotyczących zmian dochodów i wydatków budżetowych, które pozwolą osiągnąć zamierzone w danej sytuacji cele gospodarcze.
Pasywna polityka budżetowa oparta jest na założeniu, że określone elementy dochodów i wydatków budżetowych cechuje tendencja do automatycznego reagowania na zmiany sytuacji gospodarczej w celu wyzwalania impulsów kompensujących, będących przeciwwagą wobec wahań koniunktury. Ta forma polityki budżetowej opiera się na koncepcji działania automatycznych stabilizatorów.
Polityka dochodowa- zespół różnorodnych działań polityki ekonomicznej, poprzez które państwo dąży do zmniejszenia wzrostu dochodu nominalnego wywierając bezpośredni wpływ na płace i ceny; ma zasięg szerszy niż polityka płac, gdyż na ogólną sumę dochodów składają się nie tylko wynagrodzenia pracowników, lecz również: dochody z tytułu własności kapitału i majątku,transfery z zagranicy,pieniężne świadczenia społeczne. Jest formą bezpośredniej ingerencji w proces ustalania wysokości płac i cen. Polityka ta jest najbardziej efektywna w tych sektorach gospodarki, które są zmonopolizowane (czy to przez związki zawodowe, bądź kapitał). W sytuacji gdy jedna ze stron jest na tyle silna, by kontrolować rynek ma ona decydujący wpływ na kształtowanie się ogólnego poziomu cen w gospodarce.
Poziom dochodów społeczeństwa jest proporcjonalny do osiągniętego przez kraj poziomu rozwoju gospodarczego, którego miarą jest wielkość PKB na 1 mieszkańca.
Uczestnicy działań gospodarczych interesują się głównie wzrostem dochodów realnych (czyli ilorazem współczynnika wzrostu dochodów nominalnych i współczynnika wzrostu cen), mających określoną siłę nabywczą. Gdy ceny rosną szybciej niż dochody nominalne, następuje zubożenie społeczeństwa.
Siła nabywcza ludności - możliwość nabycia przez ludność określonej ilości dóbr i usług wyrażoną sumą pieniędzy i otwartych kredytów znajdujących się w danym momencie w dyspozycji ludności.
Siła nabywcza pieniądza - ilość towarów otrzymanych w zamian za jednostkę pieniądza.
Inflacja - zjawisko monetarne wywołane szybszym przyrostem ilości pieniądza niż produkcji (obniżanie się siły nabywczej pieniądza). Na rynku obserwowana jest jako długotrwały wzrost średniego poziomu cen określonego koszyka dóbr. W praktyce inflacja na rynku konsumpcyjnym jest inna niż inflacja na rynku zaopatrzeniowym i nieco inaczej wpływa na kondycję gospodarki. Przeciwieństwem inflacji jest deflacja.
Korzystnym efektem niewielkiej inflacji może być ułatwienie renegocjacji realnej wartości niektórych cen oraz płac.
Najpopularniejszą miarą inflacji jest indeks wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych (CPI). Drugą miarą inflacji jest indeks cen producentów PPI. Jest to wskaźnik zmiany cen produkcji przemysłowej.
Rodzaje inflacji Według kryterium tempa:
*pełzająca - nie przekracza 5% rocznie, *krocząca - oscyluje w granicach 5-10% rocznie,*megainflacja - 15-50% rocznie *galopująca - wzrost cen od kilkudziesięciu do ok. 100% w skali rocznej, *hiperinflacja - roczny wzrost cen o ok. 100% lub więcej.
Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Niezależna międzynarodowa organizacja w ramach ONZ, zajmująca się kwestiami stabilizacji ekonomicznej na świecie. Został powołany na Konferencji w Bretton Woods w USA, w 1944 r., a swoją działalność rozpoczął w1947r.Fundusz ma swoją siedzibę w Waszyngtonie, zrzesza 185 państw. Organy MFW: a. Rada Gubernatorów b. Rada Administracyjna. c.Komitet Tymczasowy d. Komitet Rozwoju e. Departamenty Funkcjonalne
Ploska należała do MFW do 1950r., kiedy to musiała opuścić fundusz pod presją decyzji ZSRR. W 1981 złożyła wniosek o ponowne przyjęcie do MFW . W 1986 została ponownie członkiem Międzynarodowego Funduszu Walutowego.W 1990 r. Polska uzyskała kredyt w ramach stand-by arrangements w wysokości 545 mln SDR.
BANK ODBUDOWY I ROZWOJU
międzynarodowa instytucja finansowa utworzona w 1945 równocześnie z Międzynar. Funduszem Walutowym na konferencji ONZ w Bretton Woods, potocznie zwana Bankiem Światowym, siedzibą IBRD jest Waszyngton. Prawie wszystkie kraje będące członkami MFW należą zarazem do Banku Światowego. Organizacja powołana została w celu udzielania pomocy finansowej państwom znajdującym się w sytuacji odbudowy wojennych zniszczeń oraz poprawy sytuacji gospodarczej. Na początku działalności Banku kapitał wynosił 10 miliardów USD.Organy: • Prezes Banku - stoi na czele BŚ, jest także przewodniczącym Zarządu Dyrektorów Wykonawczych-Robert Zoellick • Rada Gubernatorów- reprezentacja państw członkowskich, • Rada Dyrektorów Wykonawczych- organ wykonawczy Polska była jednym z krajów założycieli Banku Światowego. Wystąpiła jednak z niego w 1950 roku, by ponownie stać się jego członkiem w 1986 roku. Od roku 1990 korzysta z udzielanych przez Bank kredytó
Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju OECD jest międzyrządową organizacją gospodarczą, powołaną do życia w 1960 r. na mocy Konwencji Paryskiej, podpisanej w 1960 r. Jest bezpośrednią sukcesorką Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC), powstałej w 1948 r. w celu odbudowy Europy ze zniszczeń wojennych w ramach realizacji Planu Marshalla.
Siedziba organizacji znajduje się w Paryżu. Funkcję Sekretarza Generalnego OECD od dnia 1 czerwca 2006 r. pełni Angel Gurria (Meksyk).
Głównym celem OECD jest koordynacja polityki społeczno-ekonomicznej krajów członkowskich w celu stymulowania wzrostu gospodarczego, zatrudnienia, rozwoju społecznego oraz międzynarodowego handlu i przepływów kapitałowych. W związku z tym Organizacja opracowuje wspólne zasady działania w poszczególnych dziedzinach gospodarki, które przyjmują postać zaleceń, rezolucji, deklaracji, umów.
W skład organizacji wchodzą najbardziej rozwinięte gospodarczo państwa świata (Australia, Austria, Belgia, Czechy, Dania, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Islandia, Irlandia, Japonia, Kanada, Korea, Luksemburg, Meksyk, Niemcy, Nowa Zelandia, Norwegia, Polska, Portugalia, Słowacja, Szwecja, Szwajcaria, Turcja, Węgry, Wielka Brytania, USA, Włochy. Komisja UE uczestniczy w pełni we wszystkich pracach Organizacji.), tworząc "klub najbogatszych" - elitarną organizację krajów stanowiących niespełna 1/6 ludności świata, a dostarczających ok. 2/3 globalnej produkcji towarowej, 3/5 światowego eksportu i 4/5 ogółu publicznej pomocy rozwojowej.
EFTA powstało 4 stycznia 1960 roku na mocy podpisanej Konwencji Sztokholmskiej, przez członków-założycieli Austrię, Danię, Norwegię, Portugalię, Szwecję, Szwajcarię i Wielką Brytanię. Jest to ugrupowanie składające się z państw o podobnym potencjale, ograniczone do handlu artykułami przemysłowymi i niektórymi przetworzonymi artykułami rolniczymi, nie prowadzące wspólnej polityki handlowej i rolnej, nie regulujące wymiany usług oraz przepływów kapitału i osób. Mało zbiurokratyzowane, otwarte na przyjmowanie nowych członków. Organem naczelnym koordynującą pracę w EFTA jest Rada.
Środkowoeuropejska Umowa o Wolnym Handlu (CEFTA -została formalnie podpisana 21 grudnia 1992 r. w Krakowie, a weszła w życie z dniem 1 stycznia 1994 r. Początkowo porozumienie podpisały Czechy, Słowacja, Polska i Węgry. W roku 1996 do CEFTA przystąpiła Słowenia, w 1997 r. Rumunia, W 1999- Bułgaria, natomiast w 2003- Chorwacja. Kraje przystępujące do UE w maju 2004 roku (Polska, Czechy, Węgry, Słowacja i Słowenia) automatycznie wyszły ze struktur CEFTA. Jej członkami nadal pozostały Bułgaria, Rumunia i Chorwacja, które rozwijają między sobą wymianę handlową. Przystąpieniem do CEFTA zainteresowane są Ukraina, Macedonia, Federacja Rosyjska (oraz Turcja, Izrael i Egipt). Organem nadzorującym i zarządzającym realizacją postanowień Umowy jest Wspólny Komitet, którego członkami są ministrowie krajów CEFTA odpowiedzialni za współpracę gospodarczą z zagranicą. Podejmuje on decyzje tylko w przypadkach przewidzianych w umowie, w pozostałych natomiast - zalecenia. Posiedzenia odbywają się w razie konieczności (ale przynajmniej raz w roku). Na czele Komitetu stoi Prezydent Wspólnego Komitetu (co roku przewodnictwo innego kraju członkowskiego). Podkomisja Handlu Rolniczego Wspólnego Komitetu, powstała 18. VI. 1999 roku na sesji Wspólnego Komitetu w Budapeszcie. Celem jej jest rozwiązywanie problemów pojawiających się w handlu produktami rolniczymi.