Logika jest to nauka formułująca prawa poprawnego:
a) psychologii myślenia,
b) działania,
c) myślenia i wypowiadania myśli.

Poprawne stosowanie zasad logiki prowadzi do:
a) paradoksów i antynomii,
b) wieloznaczności i niejasności,
c) sprzeczności i przeciwieństw,
c) zrozumienia i porozumienia,
d) absurdów i bełkotu.

Logika to nauka:
a) nieformalna,
b) empiryczna,
c) zajmująca się różnymi rodzajami wynikania.

Logika w znaczeniu szerokim obejmuje:
a) semiotykę i logikę formalną,
b) semiotykę i metodologię nauk,
c) semiotykę, logikę formalną i metodologię nauk.

Logika formalna obejmuje:
a) tylko klasyczny rachunek zdań,
b) rachunek kwantyfikatorów bez rachunku zdań,
c) wiele rożnych teorii logicznych.

Metodologia ogólna nauk:
a) jest nauką o wszelkich działaniach i ich skutkach,
b) dotyczy metod wspólnych wszystkim naukom,
c) dotyczy metod stosowanych w poszczególnych naukach.

Semiotyka logiczna składa się z takich nauk o języku jak:
a) składnia, semiologia i retoryka,
b) syntaktyka, semantyka i pragmatyka,
c) językoznawstwo, semiotyka i sofistyka.

Syntaktyka logiczna zajmuje się:
a) skutecznością wypowiedzi,
b) wzajemnymi stosunkami między znakami a rzeczywistością,
c) związkami między znakami danego języka.

Semantyka logiczna zajmuje się:
a) związkami między znakami danego języka,
b) znaczeniem wyrażeń językowych,
c) siłą perswazyjną języka.

Pragmatyka logiczna bada:
a) funkcje znaków językowych i ich wpływu na ludzi,
b) relacje między znakami języka a rzeczywistością,
c) związki między znakami językowymi.

Z punktu widzenia semiotyki język jest to:
a) organ mowy,
b) mówienie,
c) mowa poprawna gramatycznie,
d) uporządkowany system znaków słownych.

Język to uporządkowany system:
a) dźwięków i liter,
b) znaków i reguł posługiwania się znakami ,
c) obrazów słownych.



Do funkcji języka nie należy funkcja:
a) komunikacyjna,
b) dystrybucyjna,
c) opisowa,
d) ekspresyjna.

Funkcja komunikacyjna języka polega na przekazywaniu informacji o faktach za pomocą:
a) symboli mitycznych,
b) ustalonego systemu znaków,
c) wyrażeń emocjonalnych..

Wypowiedzi człowieka:
a) są środkiem przedstawiania rzeczywistości,
b) stwierdzają tylko prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzeń,
c) mogą być jednocześnie prawdziwe i fałszywe.

Funkcja ekspresyjna języka polega na tym, że nasze wypowiedzi:
a) opisują rzeczywistość,
b) wyrażają subiektywne uczucia i myśli,
c) opisują emocje w sposób obiektywny.

Dzięki funkcji performatywnej języka dokonujemy:
a) wezwania do myślenia logicznego,
b) aktu zobowiązania do czegoś lub aktu przyrzeczenia czegoś,
c) ukształtowania i zmiany rzeczywistości materialnej.

Semiotyka logiczna zajmuje się badaniem znaczenia:
a) znaków czasu,
b) stygmatów,
c) zdań,
d) mowy ciała.

Znakiem naturalnym mogą być:
a) wszystkie przedmioty w przyrodzie,
b) rzeczy materialne,
c) jakieś przedmioty bez wyraźnej lub domyślnej umowy.

Znak sztuczny jest to:
a) każdy przedmiot sztuczny, stworzony przez człowieka,
b) przedmiot użyty na podstawie przyjętych reguł, które określają znaczenie znaku,
c) udawany gest lub wyraz twarzy (mina).

Znakiem może być przedmiot lub czynność, które:
a) służą do poznania znaku,
b) odnoszą użytkownika języka do znaku,
c) odnoszą człowieka do czegoś innego poza znakiem.
d) są przezroczyste.

Znak jest to przedmiot:
a) którego nie spostrzegamy przy pomocy zmysłów,
b) który dzięki utrwalonemu sposobowi używania go jest sposobem komunikacji,
c) naturalny.

Komunikacji językowej towarzyszy:
a) zawsze mowa ciała,
b) tylko sens nadany przez nadawcę,
c) odczytanie, zrozumienie i interpretacja znaku u odbiorcy.

Oznaka jest to zjawisko lub stan rzeczy w świecie, którego spostrzeżenie naprowadza naszą myśl na inne zjawisko lub stan rzeczy, ponieważ znamy:
a) umowy znaczeniowe,
b) prawa logiki,
c) zależności między zjawiskami i stanami rzeczy.

Z oznaką jakiegoś zjawiska mamy do czynienia gdy:
a) nie współwystępuje ona z tym zjawiskiem,
b) wnioskujemy dedukcyjnie,
c) nie istnieje zamiar komunikacji i reguły znaczeniowe.

Nazwa to wyrażenie, które w zdaniu o postaci „A jest B” może pełnić funkcję:
a) podmiotu,
b) podmiotu lub orzecznika,
c) orzecznika.

Wyróżnia się następującą funkcję semantyczną nazwy:
a) mianowania,
b) denotowania,
c) apelowania.

Nazwy służą:
a) wyłącznie do oznaczania przedmiotów,
b) do określania przeznaczenia przedmiotów,
c) do odróżniania przedmiotów.

Nazwa to wyrażenie, które może pełnić funkcję:
a) podmiotu lub orzecznika w zdaniu podmiotowo-orzecznikowym,
b) tylko podmiotu zdania w logice kwantyfikatorów,
c) podmiotu lub orzecznika w zdaniu o postaci A › B.

Zakres nazwy to zbiór:
a) wszystkich cech oznaczanego przedmiotu,
b) wszystkich desygnatów danej nazwy,
c) niektórych przedmiotów oznaczanych przez tę nazwę.

Desygnaty to przedmioty przez nazwę:
a) oznaczane (denotowane),
b) opisywane,
c) wyrażane.

Denotacja to stosunek:
a) syntaktyczny (znaku do znaku),
b) semantyczny (znaku do przedmiotu),
c) pragmatyczny (człowieka do znaku i znaku do człowieka w procesie komunikacji).

Treść charakterystyczna nazwy [konotacja] to zbiór cech:
a) które posiadają wszystkie przedmioty,
b) które posiadają niektóre przedmioty oznaczane przez tę nazwę,
c) który pozwala odróżniać jedne przedmioty od innych.

Treść zupełna nazwy jest to zbiór:
a) niektórych cech przedmiotów oznaczanych przez nazwę,
b) wszystkich cech wspólnych wszystkim desygnatom tej nazwy,
c) charakterystyczny zbiór cech.

Nazwa prosta to nazwa składająca się z:
a) prostego wyrażenia,
b) jednego wyrazu,
c) jednego podmiotu.

Nazwa abstrakcyjna to nazwa, która:
a) jest znakiem, oznaką lub śladem,
b) jest znakiem rzeczy, osoby lub czegoś, co można sobie wyobrazić jako osobę albo rzecz,
c) nie oznacza takich pojęć jak „białość”, „mniejszość”,„równość”, „sprawiedliwość”.

Nazwa jednostkowa to nazwa, która oznacza:
a) dokładne tylko jedno rzeczywiste indywiduum np. rzecz lub osobę,
b) tylko jednostkę ludzką,
c) przedmiot powtarzalny.

Nazwa ogólna to nazwa, która:
a) oznacza przedmiot ogólny,
b) ma więcej niż jeden desygnat,
c) oznacza przedmiot abstrakcyjny.

Nazwa pusta:
a) oznacza zbiory puste,
b) oznacza próżnię lub niebyt,
c) to nazwa bez desygnatów,
d) oznacza „kwadratowe koło”.

Nazwa generalna:
a) oznacza przedmiot z uwagi na cechy charakterystyczne, które ten przedmiot posiada,
b) nazywa wszystkie przedmioty,
c) oznacza np. „Generalnego Inspektora Danych Osobowych”.

Nazwą jednoznaczną jest nazwa:
a) „autor Pana Tadeusza”,
b) „oczywistość”,
c) „niedaleko”,
d) „jedynka”.

Nazwą wieloznaczną jest nazwa:
a) dwuznaczna,
b) abstrakcyjna,
c) pusta.

Nazwy ogólne i generalne są bardzo wieloznaczne ponieważ posiadają:
a) bogatą treść i szeroki zakres,
b) nie mogą służyć do oznaczenia wielu przedmiotów,
c) ogólnikowy sens.

Definicja jest to określenie:
a) definitywne sensu czegoś,
b) istoty rzeczy lub znaczenia wyrażeń,
c) sensu w zdaniu bezsensownym.

Definicja realna to:
a) charakterystyka przedmiotu (np. rzeczy),
b) wskazanie takiego zbioru cech jakiegoś przedmiotu, który przysługuje tylko temu przedmiotowi.
c) wieloznaczne określenie tego, czym dana rzecz jest.

Definicja nominalna podaje:
a) charakterystykę przedmiotu,
b) znaczenie wyrażenia,
c) sens życia.

Definicja słownikowa to definicja nominalna:, która:
a) określa istotę definiowanego przedmiotu np. „Kawaler to mężczyzna nieżonaty”,
b) zawiera łącznik „jest”,
c) brzmi: „”Słowo „abażur” znaczy tyle samo co „osłona lampy tłumiąca zbyt jaskrawe światło””.

Błąd definicji „idem per idem” polega na tym, że w definicji określamy znaczenie:
a) nieprecyzyjnie,
b) w sposób jednoznaczny,
c) jednych wyrażeń przy pomocy innych wyrażeń o takim samym lub podobnym znaczeniu.

Błąd definicji „ignotum per ignotum” polega na tym, że informujemy w niej o znaczeniu słów:
a) ignorując wiedzę o dotychczasowym znaczeniu słowa,
b) przy pomocy słów o nieznanym dla nas znaczeniu,
c) przy pomocy wyrażeń, których znaczenie znamy.

Definicja jest prawidłowa, gdy zakres wyrażenia definiowanego i definiującego są:
a) niewymienne,
b) zamienne.
c) dostatecznie szerokie.

Definicja jest za szeroka, gdy zakres wyrażenia definiującego jest względem zakresu wyrazu definiowanego:
a) podrzędny,
b) nadrzędny,
c) tożsamy.

Podział logiczny dwuczłonowy dychotomiczny) to podział zakresu nazwy ze względu na:
a) cechy przeciwne,
b) sprzeczne,
c) podobne.

W celu dokonania podziału wartościowego poznawczo należy wybrać jako zasadę podziału:
a) cechy realne,
b) cechy istotne,
c) cechy logiczne.

Klasyfikacja to podział logiczny:
a) nazw i zdań,
b) jednostopniowy,
c) polegający na przeprowadzaniu kolejnych podziałów zakresu jakiejś nazwy lub pojęcia.

Przykładem klasyfikacji jest:
a) podział fizyczny,
b) systematyka roślin,
c) typologia, czyli wyróżnienie podobnych przedmiotów wzorcowych w obrębie zbioru przedmiotów,

Zdanie w sensie gramatycznym to wypowiedź dwuczłonowa, w której:
a) zawsze występuje podmiot (nazwa) i orzeczenie,
b) orzeczenie nie mówi niczego o podmiocie,
c) podmiot orzeka co robi lub jakie cechy posiada przedmiot.

Zdanie w sensie logicznym to zdanie oznajmujące (twierdzące), które może być:
a) prawdziwe,
b) fałszywe,
c) prawdziwe lub fałszywe.

Znaczeniem zdania jest każda myśl, która:
a) wyraża uczucia,
b) zdaje sprawę z jakiegoś stanu rzeczy, faktu czy sytuacji,
c) opisuje subiektywne doświadczenia.

W nauce logiki prawdziwość i fałszywość są cechą:
a) rzeczy,
b) ludzi,
c) zdań.

Zdania są zbudowane z wyrażeń, które odnoszą się:
a) do elementów rzeczywistości pozajęzykowej,
b) tylko do stanów rzeczy, faktów i sytuacji,
c) wyłącznie do słów.

Każde zdanie zbudowane zgodnie z regułami składni ma wartość logiczną, co znaczy, że jest:
a) prawdziwe i fałszywe,
b) prawdomówne lub kłamliwe,
c) prawdziwe lub fałszywe.

Zdania w sensie logicznym dzielimy na zdania:
a) twierdzące i przeczące,
b) pytajne i wykrzyknikowe,
c) nakazy i zakazy.

W zdaniach twierdzących przyjmujemy, że:
a) istnieją twierdzenia,
b) przedmiot posiada określoną cechę,
c) jakiś przedmiot nie posiada danej cechy.

Zdania ogólne to zdania, które mogą opisywać:
a) wszystkie sytuacje,
b) niektóre zdarzenia,
c) fakty jednostkowe.

W sądach asertorycznych:
a) stwierdza się stan rzeczy,
b) ocenia krytycznie sytuację,
c) wyraża stanowczo swoją wolę.

Sądy problematyczne:
a) to pytania otwarte,
b) mają budowę pytania,
c) stwierdzają możliwość czegoś.

Sądy apodyktyczne stwierdzają:
a) konieczność czegoś,
b) możliwość czegoś,
c) o zdecydowaniu kogoś.

Podstawowym założeniem klasycznej logiki zdań jest założenie:
a) dwuwartościowości,
b) wielowartościowości,
c) że każde zdanie posiada jednocześnie dwie wartości logiczne,
d) że każde zdanie jest jednocześnie prawdziwe i fałszywe,

W ujęciu ontologicznym prawda to cecha:
a) ludzi i rzeczy,
b) liczb,
c) myśli i zdań.

W ujęciu logicznym:
a) prawda jest cechą przedmiotów rzeczywistych,
b) tylko zdania mogą być prawdziwe lub fałszywe,
c) słowo „pogląd fałszywy” oznacza pogląd „sfałszowany” lub „zakłamany”.

W ujęciu logiki prawdziwe są myśli i zdania, które są:
a) zgodne z oryginałem,
b) zgodne z rzeczywistością lub z innymi zdaniami w systemie zdań,
c) uczciwie wyrażane.

Kłamstwo występuje wtedy, gdy:
b) nie mamy wiedzy o faktach,
b) znamy prawdę ale świadomie mówimy coś niezgodnego z tym, co wiemy i myślimy,
c) świadomie popełniamy błędy logiczne.

Prawdomówność jest to przede wszystkim:
a) właściwość naszej mowy,
b) cecha logiczna zdań,
c) zachowanie etyczne człowieka.

Logika zdań:
a) określa znaczenie spójników prawdziwościowych,
b) formułuje prawa przyrody,
c) bada psychologiczne kwestie prawdomówności i kłamstwa.

Koniunkcja jest zdaniem prawdziwym wtedy i tylko wtedy, gdy:
a) oba zdania połączone spójnikiem koniunkcji są fałszywe,
b) oba jej człony są prawdziwe,
c) jeden z członów jest fałszywy.

Alternatywa nierozłączna jako zdanie złożone z dwóch zdań jest zdaniem prawdziwym wtedy, gdy:
a) przynajmniej jeden z jej składników jest zdaniem prawdziwym,
b) nie dopuszczamy jednej lub obu możliwości,
c) oba zdania składowe są fałszywe.

Alternatywa rozłączna jako zdanie złożone z dwóch zdań jest prawdziwa wtedy, gdy
a) co najwyżej jedno ze zdań składowych jest prawdziwe,
b) nie wykluczamy obu możliwości,
c) oba jej zdania składowe są prawdziwe lub oba są fałszywe.

Implikacja jako zdanie złożone jest wtedy zdaniem fałszywym, gdy:
a) pierwsze zdanie będące poprzednikiem jest prawdziwe a drugie zdanie będące następnikiem jest fałszywe,
b) ma ona fałszywy poprzednik i fałszywy następnik,
c) ma ona fałszywy poprzednik i prawdziwy następnik.

Jeżeli z poprzednika implikacji wynika następstwo, to:
a) poprzednik nazywamy racją logiczną,
b) następnik nazywamy następstwem logicznym,
c) poprzednik jest następnikiem.

Z definicji prawdziwej implikacji wynika, że:
a) jeśli racja jest prawdziwa, to następstwo bywa prawdziwe,
b) jeżeli racja jest prawdziwa, to i następstwo musi być prawdziwe.
c) jeżeli racja jest fałszywa to następstwo musi być prawdziwe.

Żeby zbadać logiczną poprawność naszych rozumowań:
a) zastępujemy język logiki językiem potocznym,
b) tworzymy schematy zdań w języku logiki, tzn. zastępujemy spójniki symbolami spójników a zdania proste zastępujemy symbolami zmiennych zdaniowych,
c) odkrywamy prawa logiki.

Zasada niesprzeczności ~(p ^ ~ p) mówi, że:
a) dwa zdania sprzeczne są fałszywe,
b) dwa zdania wobec siebie sprzeczne nie mogą być oba prawdziwe,
c) poglądy wypowiadane na ten sam temat w jednym i tym samym czasie są przeciwne.
d) prawdziwa jest koniunkcja jakiegoś zdania i jego negacji,
e) konfrontacja poglądów dwóch świadków prowadzi do wykrycia prawdy.

„Śnieg jest biały” i „śnieg jest czarny” to zdania:
a) sprzeczne,
b) przeciwne,
c) kolidujące ze sobą.

Rachunek zdań to teoria wnioskowań:
a) indukcyjnych,
b) dedukcyjnych,
c) redukcyjnych.

Wnioskowanie z prawdziwych przesłanek w oparciu o prawa logiki gwarantuje nam i pozwala na dojście do:
a) prawdziwych przesłanek,
b) prawdziwych wniosków,
c) prawdziwych skutków,
d) fałszywych wniosków.

Jeżeli dokonamy tak podstawień, że przyjęte przez nas przesłanki są prawdziwe, to przechodząc we wnioskowaniu od przesłanek do wniosków w oparciu o prawo logiki o strukturze implikacji dochodzimy:
a) do rozszerzenia naszej wiedzy,
b) zawsze do prawdziwego wniosku,
c) do wiedzy prawdopodobnej.

Rozumowanie oparte o prawa logiki jest:
a) niezawodnym wnioskowaniem dedukcyjnym,
b) wnioskowaniem rozszerzającym naszą wiedzę,
c) wnioskowaniem zawodnym.

Klasyczny rachunek zdań jako teoria:
a) jest systemem dedukcyjnym,
b) nie posiada metody sprawdzania czy jakieś wyrażenie jest prawem logiki,
c) jest teorią empiryczną.

Logika klasyczna jest logiką:
a) jednowartościową,
b) indukcyjną,
c) która pokrywa się z dużą ilością wnioskowań stosowanych w matematyce i ma w niej duże zastosowanie.

Nasze rozumowanie powinno według logików kierować się zasadą racji dostatecznej, która mówi, że nie wolno uznawać twierdzeń:
a) na podstawie przypuszczeń,
b) na podstawie wiary,
c) bez wystarczającego uzasadnienia.

Myśli wyrażone w zdaniach, które chcemy uznawać za prawdziwe, możemy uzasadnić:
a) bezpośrednio przez odwołanie się do doświadczenia,
b) tylko przez rozumowanie np. wywnioskowanie z twierdzeń obserwacyjnych zdań o obiektach nie obserwowanych,
c) tylko przez odwołanie się do oczywistości.

Rozumowanie jest to:
a) formułowanie wniosków na podstawie przesłanek,
b) wnioskowanie o prawach logiki,
c) wyłącznie wnioskowanie dedukcyjne i indukcyjne.

Wnioskowanie jest to:
a) subiektywny proces myślowy,
b) obiektywny związek logiczny między zdaniami,
c) wynikanie logiczne.

Wynikanie jest to obiektywny stosunek zachodzący między:
a) racją a następstwem,
b) nazwami,
c) przesłankami a wnioskami.

Rozumowanie: „Jeżeli pada deszcz, to jest mokro; i pada deszcz, więc jest mokro” przebiega według schematu:
a) [(p › q) ^ p] › q
b [(p › q) ^ ~ p] › ~ q
c) [(p › q) ^ ~ q] › ~ p

Rozumowanie: „Jeżeli pada deszcz, to jest mokro; i nie jest mokro, więc nie pada deszcz” przebiega według schematu:
a) [(p › q) ^ ~ q] › ~ p
b [(q › p) ^ ~ p] › ~ q
c) [(p › p) ^ ~ p] › ~ p

Ze zdania „Jeżeli pada deszcz, to jest mokro” zdanie: „Jeżeli nie jest tak, że pada deszcz, to nie jest tak, że jest mokro”:
a) wynika logicznie,
b) wynika hipotetycznie,
c) nie wynika logicznie.

Znajomość praw logiki jest niezbędna dla tych, którzy pragną wnioskować w taki sposób, aby z przyjętych przez nich za prawdziwe twierdzeń (przesłanek) wynikały także prawdziwe:
a) prawa,
b) racje,
c) wnioski.

Prawo logiki np. (p › q) › (~ q › ~ p) to funkcja zdaniowa, która przy dokonywaniu podstawień za występujące w niej zmienne zdaniowe daje nam zdanie:
a) prawdziwe.
b) gramatycznie poprawne,
c) oczywiste,
d) prawdopodobne.

Dedukcja jest to:
a) wyprowadzanie zdań szczegółowych ze zdań ogólnych,
b) przechodzenie w działaniu od szczegółu do ogółu,
c) rozumowanie uprawdopodobniające.

W rozumowaniu „Anna jest wyższa od Barbary, Barbara jest wyższa od Cecylii, zatem, Anna jest wyższa od Cecylii” zdanie „Anna jest wyższa od Cecylii”:
a) wynika logicznie z przesłanek,
b) wynika logicznie z pierwszej przesłanki,
c) nie wynika z przesłanek.

Jeśli dedukcja jest przeprowadzona poprawnie, zaś zbiór przesłanek nie zawiera zdań fałszywych, to wnioski wyciągnięte w wyniku rozumowania dedukcyjnego są w sposób oczywisty:
a) oczywiste,
b) pewne,
c) prawdziwe.

Błąd formalny wnioskowania dedukcyjnego polega na:
a) prawidłowym zastosowania formalnych reguł wnioskowania,
b) mylnym uznaniu, że wniosek wynika logicznie z przesłanek,
c) dostrzeżeniu, że wynikanie nie zachodzi.

Logiczna poprawność wniosku płynie z:
a) prawidłowego zastosowania reguł wnioskowania,
b) z zastosowania praw logiki,
c) z zastosowania intuicji.

Błąd merytoryczny we wnioskowaniu „Każdy łabędź jest biały; więc: Niektóre łabędzie są białe” polega na:
a) uznaniu za prawdziwą przesłanki, która jest fałszywa,
b) przyjęciu fałszywej przesłanki i fałszywego wniosku,
c) nieprawidłowym zastosowaniu praw logiki.

Prawdziwość wniosku zachodzi wtedy, gdy jest on zgodny:
a) z przesłankami,
b) z prawami logiki,
c) z faktami.

Dowodzenie jest to rozumowanie, w którym:
a) przechodzimy od prawdziwości racji do prawdziwości następstwa,
b) budujemy tylko dowód,
c) uważamy, że jakieś zdanie jest wątpliwe i szukamy dla niego racji uzasadniającej wśród zdań uznanych poprzednio za fałszywe.

Rozumowanie: „Jeśli kot jest gadem, to jest kręgowcem. Kot jest kręgowcem. Więc: kot jest gadem”:
a) ma prawdziwe przesłanki,
b) jest poprawne pod względem logicznym,
b) jest rozumowaniem dedukcyjnym.

Wniosek prawidłowy pod względem logiki formalnej:
a) musi być zgodny z prawdą,
b) może być zgodny z prawdą,
c) może być niezgodny z prawdą.

Indukcja jest to:
a) aprioryczna metoda poznania polegające na negowaniu obserwacji,
b) konstruowanie dowodu,
c) proces uogólniania w celu dotarcia do ogólnych prawidłowości o związkach przyczynowych.

Indukcja to wnioskowanie, w którym przesłankami są:
a)zdania szczegółowe stwierdzające poszczególne przypadki danej prawidłowości,
b) wnioskiem jest zdanie ogólne,
c) wnioskiem jest zdanie szczegółowo-przeczące.

Punktem wyjścia indukcji jest:
a) intuicja,
b) wnioskowanie,
c) obserwacja zjawisk.


Punktem dojścia indukcji są:
a) obserwacje,
b) uogólnienia i hipotezy.
c) zdania obserwacyjne.

Indukcja enumeracyjna zupełna:
a) jest rozumowaniem dedukcyjnym niezawodnym,
b) to wnioskowanie uogólniające zawodne,
c) to wnioskowanie uprawdopodobniające.

Indukcja enumeracyjna niezupełna polega na tym, że każde zdanie stwierdzające jakąś ogólną prawidłowość uznajemy jako wniosek prawdopodobny na podstawie uznanych wcześniej zdań jednostkowych, stwierdzających:
a) wszystkie poszczególne przypadki tej prawidłowości,
b) tylko niektóre poszczególne przypadki tej prawidłowości,
c) tylko jeden przypadek stwierdzanej prawidłowości.

Indukcja eliminacyjna polega na tym, że:
a) przyjmujemy prawdziwość alternatywy dwóch lub więcej hipotez, które są zdaniami ogólnymi (teorią),
b) szukamy jednostkowych przypadków, które potwierdzałyby wszystkie hipotezy z wyjątkiem jednej,
c) uzasadniamy hipotezy w sposób ostateczny.

Metoda indukcji eliminacyjnej to:
a) kanony J. S. Milla,
b) indukcja enumeracyjna,
c) weryfikacja.

Metoda indukcji eliminacyjnej:
a) prowadzi do całkowicie pewnych wniosków,
b) jest podstawą do tworzenia hipotez i praw, które trzeba następnie poddać metodzie sprawdzania,
c) została stworzona przez Kartezjusza.

Zbiór dystrybutywny jest to obiekt (przedmiot):
a) konkretny i przestrzenny,
b) posiadający elementy, które nie są realnie niczym połączone, lecz posiadają podobne cechy,
c) w którym element nigdy nie jest elementem tego zbioru.

Zbiór kolektywny jest to obiekt (przedmiot):
a) idealny i nieprzestrzenny,
b) składający się z powiązanych ze sobą części,
c) składający się z niczym nie połączonych elementów.
d) w którym część zbioru jest częścią tego zbioru.

Teoria mnogości zajmuje się:
a) zbiorami w sensie dystrybutywnym,
b) zbiorami w sensie kolektywnym,
c) zespołami i agregatami.

We wszystkich naukach chodzi o:
a) poszukiwanie i badanie relacji zachodzących między różnymi przedmiotami,
b) tylko o badanie związków zachodzących między zjawiskami i zdarzeniami,
c) wyłącznie o dostrzeganie i opis faktów.

Do formalnych cech relacji nie należy:
a) zwrotność,
b) symetryczność i przeciwsymetryczność,
c) przechodniość,
d) transcendentność.

Do formalnych cech relacji należy:
a) asymetryczność,
b) wieloznaczność,
c) ostrość.

Wieloznaczność to:
a) użycie niejednoznacznego terminu,
b) nieprawidłowe użycie nazwy,
c) nieprawidłowe użycie słowa jednoznacznego.

Wyrażenia wieloznaczne to wyrażenia, które:
a) niczego nie oznaczają,
b) mają złożoną treść,
c) można rozumieć w różnych znaczeniach, mówiąc tym samym językiem.

Jeżeli jedno wyrażenie oznacza różne przedmioty, to jest to wyrażenie wieloznaczne pod względem:
a) treści,
b) zakresu,
c) języka.

Jeżeli jakieś wyrażenie oznacza wiele cech to mamy do czynienia z wieloznacznością:
a) języka,
b) treści,
c) zakresu.

Niedopowiedzenie to:
a) opuszczenie jakiegoś elementu wypowiedzi np. słów lub zwrotów,
b) przemilczenie,
c) mijanie się z prawdą.



Wyrażenia okazjonalne takie jak „ja”, „twój”, „wy”, „tu”, „teraz”, „zaraz” itd.
to wyrażenia, które:
a) mają w języku stałe przyporządkowanie do przedmiotów,
b) uzyskują przyporządkowanie, gdy są użyte w konkretnej sytuacji,
c) prowadzą do nieporozumień przy różnych okazjach.

Wypowiedzią niezupełną jest zdanie:
a) 2 + 2 = 5,
b) „deszcz jest pożyteczny i deszcz jest niepożyteczny”,
c) które staje się fałszywe gdy go nie uzupełnimy,
d) „deszcz jest niepożyteczny”.

Ekwiwokacja jest to:
a) ekwilibrystyka słowna,
b) błąd retoryczny,
c) używanie w jednej wypowiedzi tego samego słowa w różnych znaczeniach.

Nieostrość znaczenia nazw wiąże się z tym, że:
a) wszystkie nazwy nie mają całkowicie ustalonego znaczenia,
b) nazwy nie posiadają wyraźnej denotacji lub konotacji, i dlatego nie potrafimy odróżniać jednych przedmiotów od drugich,
c) potrafimy podać taki zespół cech, który pozwala w sposób dokładny odróżniać desygnaty danej nazwy od innych przedmiotów.

Do nazw nieostrych należą:
a) , „nieletni”, „pełnoletni”,
b) „łysina”, „szczególne sytuacje”, „ważne powody”, „płód”, „człowiek”,
c) „gorączka 37 stopni”.

Zagadnienia do zaliczenia logiki z semiotyką.

1. Pojęcie logiki.
2. Działy logiki ogólnej.
3. Pojęcie semiotyki.
4. Przedmiot semantyki.
5. Cele syntaktyki.
6. Zadania pragmatyki logicznej.
7. Pojęcie języka.
8. Pojęcie znaku.
9. Podstawowe funkcje semiotyczne języka.
10. Nazwy konkretne i abstrakcyjne.
11. Nazwy indywidualne i generalne.
12. Denotacja nazwy.
13. Konotacja nazwy.
14. Rodzaje zdań i zasady ich podziału.
15. Zdania proste i złożone.
16. Zdania na jednostkowe, szczegółowe i ogólne.
17. Stosunki między zakresami nazw.
18. Przyczyny nieporozumień.
19. Cele definiowania.
20. Definicja realna.
21. Definicja nominalna.
22. Definicja sprawozdawcza.
23. Definicja projektująca.
24. Błędy definiowania.
25. Pojęcia zdania w sensie gramatycznym i logicznym.
26. Pojęcie wartości logicznej zdania.
27. Prawda w sensie logicznym i ontologicznym.
28. Pojecie prawdomówności i kłamstwa.
29. Negacja.
30. Koniunkcja.
31. Alternatywa.
32. Równoważność.
33. Implikacja.
34. Pojecie prawa logiki.
35. Prawa logiki zdań.
36. Prawa logiki nazw.
37. Uzasadnianie twierdzeń i jego rodzaje. (PRACA WŁASNA)
38. Wnioskowania dedukcyjne. (PRACA WŁASNA)
39. Wnioskowanie indukcyjne. Rodzaje indukcji. (PRACA WŁASNA)
40. Wnioskowanie z analogii. (PRACA WŁASNA)

---