CHIRURGIA
Aseptyka, antyseptyka, dezynfekcja i wyjaławianie
Postęp:
nowe techniki operacyjne
nowoczesna aparatura
coraz bardziej złożone i długotrwałe zabiegi operacyjne
Możliwość ratowania chorych, którzy kiedyś nie mieli szans na podjęcie leczenia.
Chorzy w coraz cięższym stanie, u których podejmuje się interwencje, chorzy z obniżoną odpornością=chorzy podatni na zakażenia.
Aseptyka
Celem postępowania aseptycznego jest niedopuszczenie do zanieczyszczenia lub zakażenia drobnoustrojami chorego, środowiska, miejsca, materiału, sprzętu.
Zmniejszenie możliwości szczerzenia się zakażeń szpitalnych od chorych zasiedlonych/zakażonych na innych pacjentów.
Zapobieganie powstania zakażeń endogennych, czyli takich, które w sprzyjających warunkach wywoływane są przez florę własną.
Zmniejszenie ryzyka zakażenia drobnoustrojami ze środowiska.
Postępowanie aseptyczne powinno uwzględniać wszystkie możliwe źródła zakażenia, drogi szerzenia oraz rezerwuary i umiejętnie je ograniczać.
Źródła:
chorzy z infekcjami
bezobjawowi nosiciele(również personel)
środowiska wodne(rezerwuar)
Drogi szerzenia:
personel
niejałowy sprzęt medyczny
aparatura
powietrze
leki
blizna
Podstawowym i najważniejszym elementem aseptyki jest mycie i antyseptyka rąk stosowana przez personel ZOZ pomiędzy badaniem kolejnych chorych.
Ważnym elementem jest przestrzeganie przyjętych protokołów izolacyjnych.
Zabezpieczanie i usuwanie zużytych materiałów opatrunkowych(czerwone worki).
Projektowanie pomieszczeń tak, żeby spełniały wymogi procedur, do których są przeznaczone np. wymuszona wentylacja na salach operacyjnych.
Antyseptyka
Niszczenie drobnoustrojów na skórze, błonach śluzowych, w zakażonych ranach przy użyciu środków chemicznych.
W przeciwieństwie do dezynfekcji, antyseptyka nie dotyczy odkażania przedmiotów.
Współczesne antyseptyki oparte są na alkoholach np. etanol, propanol, izopropanol lub fenolach(np. bifenylol, fenylofenol).
Mogą zawierać dodatkowe substancje czynne np. diglukonian chloroheksydyny, nadtlenek wodoru, jod(np. jodyna, jodopowidon) lub octenidynę.
Antyseptyki stosowane przy przerwanej ciągłości skóry powinny być wykonane na bazie wody, bezbarwne, bezbolesne, bezpieczne dla pacjenta i tkanek otaczających ranę.
Antyseptyka skóry rąk:
drobnoustroje znajdujące się na powierzchni skóry nazywamy florą przejściową, natomiast bytujące w głębi skóry- florą osiadłą.
Flory osiadłej nie można się pozbyć poprzez mycie rąk
Antyseptyka pola operacyjnego:
zniszczenie flory przejściowej i ograniczenie flory osiadłej
dotyczy procesu przed zabiegiem jak i bezpośrednio po zakończeniu
kąpiel antyseptyczna forma historyczna i aktualna
Dezynfekcja
Zapobieganie zakażeniom egzogennym nabywanym od innych chorych, sprzętu medycznego lub pochodzącym ze środowiska.
Dezynfekcja może być przeprowadzona za pomocą czynników chemicznych jak i fizycznych(temperatura, promieniowanie UV, promieniowanie jonizujące).
Sterylizacja-wyjaławianie
Zniszczenie wszystkich form drobnoustrojów w określonym środowisku, materiałach, na sprzętach itd. za pomocą:
energii cieplnej(autoklawy 121 st. C, 15-20 min lub 134 st. C 7,5 min)
tlenku etylenu
środków chemicznych
promieniowania jonizującego
Zmniejszenie okołooperacyjnych czynników ryzyka zakażenia:
bariery ochronne zespołu operacyjnego
-ubrania zabiegowe noszone tylko na bloku operacyjnym, codziennie zmieniane
-czapki całkowicie przykrywające włosy
-ochraniacze na obuwie
-maski założone na usta i nos od rozpoczęcia operacji do zakończenia opatrunku po operacji
-sterylne fartuchy i rękawiczki
chirurgiczne mycie rąk
-rąk i przedramion specjalnym mydłem trzykrotnie(3-5min)
-użycie sterylnej szczotki
-w czasie i po umyciu ręce powinny być uniesione do góry tak, aby woda spływała w kierunku łokci
-po umyciu i osuszeniu wcieranie w ręce środka dezynfekującego
Zasady pracy w bloku operacyjnym
przygotowanie pola operacyjnego: szeroka dezynfekcja skóry środkiem antyseptycznym(2-3razy) oraz pozostawienie do wyschnięcia, obłożenie jałowymi serwetami
po przybyciu do stołu operacyjnego należy unikać:
-odchodzenia od niego przed końcem operacji, przebywania od strony zespołu anestezjologicznego(słynna bariera krew-mózg)
-za jałowe uważamy tylko przednią część fartucha os strony pasa w górę oraz ręce
po rozłożeniu narzędzi operacyjnych wchodzący na salę powinni zakładać maski
w trakcie zabiegu drzwi do sali operacyjnej powinny być zamknięte
na sali zabrania się: spożywania posiłków, używania telefonów komórkowych, głośnych rozmów
należy zachować bezpieczną odległość od urządzeń wytwarzających pole elektryczne i magnetyczne
Podział sal operacyjnych:
sale „brudne”- do zabiegów w polu zakażonym, stwarzających możliwość infekcji(np. Nacinanie ropni), opracowywania chirurgicznego zanieczyszczonych ran, operowanie chorych z groźnymi zakażeniami
sale „czyste”- do zabiegów w polu czystym, nie stwarzających większej możliwości zakażenia, używane do przeprowadzania zwykłych operacji, planowanych zabiegów
sale „jałowe”- przeznaczone do przeprowadzania zabiegów wymagających najwyższego stopnia aseptyki, służą izolacji chorych wymagających np. ze względu na charakter zabiegu, wysokiej izolacji od drobnoustrojów chorobotwórczych
Semmelweiss i Lister
Pierwszym proagatorem antyseptyki był węgierski lekarz położnik Ignaz Semmelweiss, który w 1847 roku skutecznie przeprowadził kampanię w sprawie dezynfekcji rąk roztworem chloru w klinikach położniczych. W krótkim czasie udało się o połowę zmniejszyć śmierelność wśród rodzących kobiet.
Bardziej znanym od Semmelweissa i nazywanym ojcem antyseptyki był brytyjski chirurg Joseph Lister. Za skuteczny środek dezynfekcji uważał kwas karbolowy(tj. fenol). Zalecał stosowanie tego środka w czasie zabiegów i operacji w formie rozpylonego aerozolu(1867). Dzięki temu śmiertelność operacji przepukliny spadła z 78% do 10%. Rok 1867 traktowany jest również jako początek nowej epoki chirurgii.
HISTORIA CHIRURGII
„Historia chirurgii jest historią ostatnich stu lat, Rozpoczyna się od roku 1846 odkryciem narkozy, która stworzyła możliwość bezbolesnych operacji. Wszystko co było przedtem jest tylko nocą niewiedzy, cierpienia i bezowocnego macania w ciemności. „Historia stu lat” przedstawia najbardziej przerażającą panoramę, jaką zna ludzkość.”
Bertrand Gosset
Trepanacja
Praktyka trepanacji towarzyszyła ludzkości od najdawniejszych czasów. Już w pismach Herodota napotykamy wzmiankę o tym, że Libijczycy wypalili dziury w głowach swoich dzieci, gdy te ukończyły czwarty rok życia, „by nie chorowały w późniejszym życiu z nadmiaru zgagi, co w głowie pływa”. Jeśli zaś dzieci dostawały podczas tej operacji drgawek, polewano je moczem kozła. Podobne praktyki stosowano też w innych ludach afrykańskich, m.in. u Tuaregów.
Jednak historia trepanacji sięga znacznie głębiej w dzieje ludzkości. Świadczą o tym szkielety ludzkie odnalezione w ostatnich latach podczas wykopalisk archeologicznych. W ubiegłym roku praca doniosła, że we francuskim rejonie Alzacji archeolodzy wykopali grób człowieka z czasów neolitu(5 tys. lat p.n.e.) z dobrze zachowanym szkieletem i czaszką noszącą ślady po dwóch trepanacjach.
Jeden z otworów w głowie miał szerokość 5x5cm i był całkowicie zabliźniony. Drugi otwór miał 8x8cm i ze względu na swój niesamowity rozmiar zabliźnił się jedynie częściowo. Świadczy to o tym, że pacjent przeżył obie operacje. Z racji tego, iż czaszka nie posiadała żadnych innych śladów urazów można sądzić, że ce tych trepanacji niewiele miał wspólnego z medycyną.
Okazuje się jednak, że trepanację stosowano jeszcze wcześniej, bo już w czasach mezolitu. Taką rewelację przedstawili światu w kwietniu b.r. angielscy naukowcy, którzy przebadali szkielety pochodzące z dawnego cmentarzyska na Ukrainie. Znaleźli tam m.in. jednego „pięćdziesięciolatka” ze śladami trepanacji, którą przeprowadzono około 9 tys. lat temu.
Wydaje się, że trepanacja praktykowana była we wszystkich kulturach świata, choć różne były jej cele i techniki. Wykonywano ją zwykle w celach religijnych i medycznych, dla usunięcia krwawienia wewnątrzczaszkowego, dla zlikwidowania bólu głowy, wy wypędzić z głowy złe duchy lub wprowadzić adepta na ścieżkę inicjacji.. Posługiwano się przy tym tak rozmaitymi narzędziami jak: zęby rekina, dłuta, noże, skalpele itd.
Amputacje
Z 5 tysiąclecia p.n.e. pochodzi najstarszy w Europie znany przypadek amputacji kończyny, którą to pacjent nie tylko przeżył, ale też po niej kompletnie wyzdrowiał.
W szkielecie mężczyzny archeolodzy stwierdzili brak kości lewego przedramienia i dłoni. Ślady zabliźnienia tkanki dowodzą, że pacjent żył kilkanaście miesięcy, może nawet lat po operacji. Porównanie wielkości i grubości prawej i lewej kości ramiennej pokazało, że lewa ręka po operacji była ruchoma, nie doszło też do atrofii ani zwapnienia.
Rekonstrukcje
Ok. VIIw p.n.e. chirurdzy z Indii doprowadzili do perfekcji technikę rekonstrukcji nosa. Na ich usługi było wielkie zapotrzebowanie; 2w Indiach ucięciem nosa lub genitaliów karano małżeńską niewierność. Chirurg odcinał najpierw z czoła lub policzka zeszpeconej osoby płat skóry w kształcie liścia, dbając o zachowanie połączenia zresztą skóry twarzy. Płat nasuwano na kość nosową, skręcając go, aby naskórek znajdował się na wierzchu, mocowano go za pomocą szwów. W miejscu gdzie miały znajdować się nozdrza, chirurg umieszczał 2 wypolerowane drewniane rurki, które ułatwiały pacjentowi oddychanie.
Czas przełomu. Budzące się stulecie
24.12.1809 Efraim McDowell- wycięcie torbieli wraz z resekcją jajnika
1824r. Civiale- endoskopowa cystolitotrypsja
1857r. Indie- Mukerji cystolitotomia
1844r. H. Wells- nieudana próba z podtlenkiem azotu
1846r. W. Morton-sukces zabiegów z eterem
1850r. I. Semmelweiss odkrywa mycie rąk
1867r. J. Lister- kwas karbolowy do antyseptyki
1857-1868 L. Pasteur- praca nad fermentacją i udowodnienie istnienia drobnoustrojów
1901r. K. Landsteiner odkrywa grupy krwi, 1914r.-cytrynian sodu
1928r. A. Fleming odkrywa zastosowanie penicyliny
1928r. L. Hirszfeld- podział grup krwi
Odrodzenie chirurgii Polski
w XIX wieku wielu Polaków studiowało medycynę na uczelniach na terenie państw okupujących Rzeczpospolitą
Ludwig Rydygier- Gryfia, Berlin, Strasburg
Jan Mikulicz-Radecki- Wiedeń
Antoni Jurasz- Heidelberg
Wiek XIX to okres powstańnarodowo-wyzwoleńczych. Na apel inicjatorów powstań do szeregów powstańców dołączali liczni lekarze, wtym nawet bardzo znani chirurdzy.
Powstanie listopadowe 1831r.
prof. Le Brun, Bierkowski, Marcinkowski
prof. Kaczkowski wprowadził swoją koncepcję segregacji oraz etapowgo leczenia rannych oraz zorganizował stałe zespoły noszowych-brankardierów
Prof. Le Brun
Akademia Medyko-Chirurgiczna w Warszawie
walczył z cholerą-1831r.
pierwszy zastosował eter do znieczulenia
inicjator „Tygodnika lekarskiego”
Prof. Karol Marcinkiewicz
1800-1846
Virtuti Militari 1831r.
Należał do grona założycieli Towarzystwa Pomocy Naukowej
w 1843r. Zaangażowany w utworzenie w Poznaniu Szkoły Chirurgicznej oraz w 1845 Uniwersytetu
Uniwersytet Medyczny w Poznaniu nosi jego imię
Prof. Ludwik Bierkowski
1801-1860
kierownik Katedry Chirurgii w Krakowie
autor „Atlasu anatomiczno-chirurgicznego”-1827r.
Srebrny krzyż Virtuti Militari-1831r.
Pierwsza w Polsce udana operacja pacjenta uśpionego eterem
wydawca „Rocznika obejmującego zdanie sprawy z czynności Kliniki Chirurgicznej i Położniczej Uniwersytetu Jagiellońskiego”- pierwsze czasopismo chirurgiczne w Krakowie
założyciel zakładu ortopedycznego i Szkoły gimnastycznej
Prof. Jan Mikulicz-Radecki
1850-1905
studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim- uczeń Billrotha
profesor chirurgii w Krakowie, Królewcu, Wrocławiu, w Krakowie prowadził wykłady w języku polskim
pionier badania i operowania przełyku oraz żołądka, współautor ezofagoskopu- ojciec endoskopii
w 1886r. Wykonał w Krakowie plastykę odźwiernika, zwaną obecnie plastyką Heinekego i Mikulicza
opisał patogenezę obustronnego powiększenia gruczołów łzowych i ślinianek- choroba Mikulicza(objaw Sjogrena)
operacja Mikulicza- przezpochwowe wycięcie macicy
o raz pierwszy na świecie dokonał zszycia przedziurawionego wrzodu żołądka
Prof. Ludwig Rydygier
1850-1920
urodził się w Dusocinie pod Grudziądzem
studiował w Gryfii, Berlinie, Strasburgu
1878r.- habilitacja na Uniwersytecie w Gryfii- „operacyjne leczenie stawów rzekomych”
1879r.- zamieszkał w Chełmnie, gdzie założył prywatną klinikę chirurgiczną
1881r.- dokonuje drugą na świecie resekcję żołądka z powodu choroby wrzodowej z zespoleniem żołądkowo-dwunastniczym kdk
1887r.- obejmuje Katedrę Chirurgii UJ po Mikuliczu
… - objęcie Katedry i Kliniki w ośrodku...
opracował i zastosował metodę przezotrzewnego usuwania kamieni moczowych z pęcherza moczowego
ustalił wskazania i opracował metodę ureterostomii
zmodyfikował sposób wykonania mastektomii oraz operacji Kraskego
inicjator powstania Towarzystwa Chirurgów Polskich
1889r.- zorganizował w Krakowie pierwszy zjazd członków Towarzystwa ze wszystkich 3 zaborów
w I wojnie światowej- chirurg wojskowy, rany postrzałowe
opublikował 150 prac z zakresu chirurgii jamy brzusznej, sutka, układu współczulnego, gruczołów dokrewnych oraz urologii
pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa
Prof. Antoni Leśniowski
1867-1940
w 1920 objął I Klinikę Chirurgiczną UW w Szpitalu im. Dzieciątka Jezus
dziekan Wydziału Lekarskiego UW(1930-1939)
biegły operator, doświadczony lekarz
w 1904r. Opisał odcinkowe zapalenie jelit, szczególnie nasilone w końcowym odcinku jelita krętego
powyższą chorobę opisał ponownie w 1932r. Amerykanin B.B. Crohn
Prof. Antoni Jurasz
1882-1961
urodził się i studiował w Heidelbergu
w latach 1919-1920 kierownik Szpitala Uniwersyteckiego we Frankfurcie nad Menem
1920r.-objął Katedrę Chirurgii na Uniwersytecie Poznańskim- kierował do 1939r.
w 1931r. przy klinice otworzył oddział ratunkowy oraz wprowadził nową metodę wewnętrznego drenażu, polegającego na zespoleniu torbieli trzustki z żołądkiem
w 1939r. dowodził służbą medyczną w twierdzy Modlin
w latach 1940-1947 wykładał chirurgię na polskim Wydziale Lekarskim na Uniwersytecie w Edynburgu, którego był głównym organizatorem
w jego dorobku są prace dotyczące chirurgii ogólnej, neurochirurgii, chirurgii dróg żółciowych, anestezjologii, chirurgii tarczycy i trzustki
Prof. Zbigniew Religa
1938-2009
studia na WL Akademii Medycznej w Warszawie
1968-1980- praca w Szpitalu Wolskim w Warszawie
w latach 1980-1984 zajmował stanowisko docenta w Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie
w latach 1989-1991 był kierownikiem Kliniki Kardiochirurgii Centralnego Ośrodka Szpitala Klinicznego MSW w Warszawie
1991r.- powołał do życia i został prezesem rady Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii
w latach 1996-1999 był rektorem Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach
15.08.1985r.- przeprowadził pierwszą operację na sercu
5.11.1985r.- zespół lekarzy pod jego kierownictwem przeprowadził pierwszy udany zabieg przeszczepienia serca w Polsce
w 2001r. Przeprowadził pierwszy w Polsce zabieg wstrzyknięcia do serca preparatu powodującego powstawanie nowych naczyń krwionośnych
PRZEPUKLINY BRZUSZNE
Przepukliny:
nieprawidłowe przemieszczenie narządu lub tkanki poza jamę ciała, w której normalnie się znajduje
budowa typowej przepukliny:
-wrota
-szyja
-worek wraz z zawartością
Przyczyny powstawania typowych przepuklin:
osłabienie powięzi poprzecznej
zwiększenie naporu na powięź
zaburzenia metabolizmu kolagenu
wady i ubytki struktur anatomicznych
czynniki ogólnoustrojowe(cukrzyca, steroidoterapia, hipoproteinemia, niedożywienie)
przewlekły wzrost ciśnienia w jamie brzusznej: zaparcia, przerost gruczołu krokowego, POChP
Najczęstsze przepukliny brzuszne
a)zewnętrzne:
kanał pachwinowy
kanał udowy
pępek
kanał zasłonowy
nadbrzuszna
pooperacyjna
b)wewnętrzne:
przeponowe Morgagniego i Bochdaleka
przełykowa
zachyłkowa okołodwunastniczego
torby sieciowej
zachyłka międzyesowatego
Częstość występowania i etiologia:
ryzyko rozwoju u kobiet 3%, u mężczyzn 27%
pachwinowe mogą być wrodzone i nabyte
Anatomia chirurgiczna kanału pachwinowego:
dolna część przedniej ściany jamy brzusznej
skośny kanał- M: powrózek nasienny, K: więzadło obłe
dwa pierścienie:
- głęboki otwór w powięzi poprzecznej brzucha
- powierzchowny otwór w rozcięgnie mięśnia skośnego brzucha zew.
W chwili urodzenia oba pierścienie są położone jeden na drugim.
Przepuklina pachwinowa skośna:
powstaje prawdopodobnie w wyniku braku zamknięcia wyrostka pochwowego otrzewnej
może pozostawać w obrębie kanału pachwinowego(początkowa)
wystawać poza zewnętrzny pierścień pachwinowy(powrózka nasiennego)
wnika do worka mosznowego(zupełna lub całkowita), u kobiet wargowa
Objawy kliniczne:
ból w momencie powstawania
uporczywy dyskomfort zwłaszcza przy wysiłku fizycznym
bezobjawowa
obrzmienie w kanale pachwinowym(wyraźniejsze przy kaszlu i w pozycji stojącej)
ucisk przepukliny na badający palec
Przepuklina pachwinowa prosta:
Trójkąt Hasselbacha
uwypukla się przez powięź poprzeczną, stanowiącą tylną ścianę kanału pachwinowego
rzadko staje się nieodprowadzalna dzięki szerokiej szyi
Objawy:
rozległe uwypuklenie w okolicy przyśrodkowej
łatwo odprowadzalna
łatwość badania brzegów przedniej ściany jamy brzusznej
Różnicowanie przepuklin pachwinowych
Kryterium |
Przepuklina skośna |
Przepuklina prosta |
Wiek |
Dzieci, młodzieć |
Wiek średni, starsi |
Płeć |
Przewaga mężczyzn |
Przewaga mężczyzn |
Przyczyna |
wrodzona |
nabyta |
Wrota |
Pierścień pachwinowy głęboki |
Trójkąt Hasselbacha |
Szyja worka |
wąska |
szeroka |
Kierunek penetracji |
moszna |
Powłoki brzuszne |
Uwięźnięcie |
Około 20% |
rzadko |
Leczenie |
chirurgiczne |
Objawowe, chirurgiczne |
Leczenie niepowikłanej przepukliny pachwinowej:
u dziecka-zawsze wskazanie do zabiegu
u dorosłych- należy rozważyć
metoda otwarta
metoda laparoskopowa
pasy przepuklinowe
Metody leczenia:
Chirurgiczne przepukliny pachwinowe można leczyć poprzez:
nacięcie przepukliny- herniotomię
zeszycie przepukliny- herniorafię
plastykę przepukliny- hernioplastykę
Herniorafia-polega na anatomicznej rekonstrukcji warstw powłok jamy brzusznej w okolicy przepukliny. Przeprowadza się ja po wypreparowaniu worka przepuklinowego i repozycji(cofnięciu) zawartości worka do jamy brzusznej. Pierwszą tego typu operacją była wykonana w roku 1889 operacja metodą Bassiniego. Następne lata przyniosły przeszło 150 modyfikacji tej metody, z których najbardziej popularną stała się metoda Shouldice'a, Wszystkie techniki bazujące na zasadzie herniografii doprowadzają, szczególnie w przypadku dużych przepuklin do napięcia w okolicy pachwinowej z następowym zaburzeniem anatomii tej okolicy. Dodatkowo przy dużym napięciu tkanek dochodzi do ich przecinania przez założone szwy, co prowadzi do wznów pooperacyjnych.
Hernioplastyka- polega na anatomicznym preparowaniu worka przepuklinowego, cofnięciu worka do jamy brzusznej i następowym zamknięciu ubytku tkankowego przez położenie protezy z materiałów sztucznych lub z własnych tkanek.
Metody napięciowe:
metoda Bassiniego
metoda Shouldice'a
metoda Kirschnera
metoda Girarda
metoda Lotheisen-McVay
Metody beznapięciowe:
metoda Lichtensteina
metoda Rutkowa
metoda Wantza
Szew ciągły przytwierdza dolny brzeg siatki do więzadła pachwinowego.
Pojedynczy szew bocznie od powrózka zamyka odnogi siatki wokół pierścienia wewnętrznego.
Przepuklina pachwinowa-leczenie
skośna:
-otwarcie kanału pachwinowego
-odpreparowanie woka przepuklinowego od powrózka nasiennego
-wycięcie worka po podwiązaniu szyi
-plastyka pierścienia pachwinowego głębokiego
-zszycie przepukliny lub zastosowanie siatki
prosta:
-otwarcie kanału pachwinowego
-zwykle nie wycina się worka przepukliny
-wzmocnienie tylnej ściany poprzez wszycie siatki
Plastyka pierścienia głębokiego- zbyt luźny powoduje nawroty, zbyt zwężony powoduje ucisk.
U mężczyzn w podeszłym wieku można rozważyć orchidektomię i zaszycie kanału pachwinowego „na głucho”.
Przepuklina udowa:
uwypukla się przez pierścień udowy i przemieszcza ku dołowi wzdłuż kanału udowego
kanał ograniczony jest przez:
Przepukliny przedniej ściany jamy brzusznej:
Locus minoris resistentiae
-kresa biała
-pępek
-boczny brzeg pochewki mięśnia prostego brzucha
-w miejscu cięcia chirurgicznego
Przepuklina nadbrzuszna:
uwypukla się przez kresę białą powyżej poziomu pępka
zawartość przepukliny: tkanka tłuszczowa, uchyłek otrzewnej z siecią
częsta u młodych osób
leczenie: pojedyncze szwy niewchłanialne
Przepuklina pępkowa:
prawdziwe występują tylko u dzieci
ponad 95% tych przepuklin zamyka się samoczynnie w ciągu 3 lat życia
Przepuklina okołopępkowa:
stopniowe osłabienie tkanek sąsiadujących z pępkiem
najczęściej otyłe kobiety po licznych ciążach
nieodprowadzalna ze względu na liczne zrosty
zewnętrzne przetoki jelitowe
Przepuklina pooperacyjna:
3-5% operowanych
predysponuje cięcie podłużne
otyłość, infekcje układu oddechowego, zakażenie rany
wadliwa technika operacyjna
Powikłania przepuklin:
przepuklina nieodprowadzalna:
-zwężenie szyi worka przez zwłóknienie
-wzdęcie jelita
-zrosty pomiędzy elementami w worku przepukliny
Nie należy mylić z przepukliną uwięźniętą.
niedrożność:
-przepuklina nieodprowadzalna może prowadzić do niedrożności jelit
-ból, wymioty, wzdęcie-pilny zabieg operacyjny
zadzierzgnięcie:
-naczynia, które zaopatrują elementy worka mogą zostać uciśnięte przez szyję worka lub wąskie wrota
-obrzęk→krwisty wysięk→zgorzel ściany jelita→mikroperforacja→zapalenie otrzewnej