Dominik Holeczek ZZIP-17 gr.C2
Temat: Obciążenie statyczne
Obciążenie statyczne powstaje w wyniku pracy, gdy na zewnątrz nie obserwujemy ruchu kończyn lub tułowia, ale mięśnie są napięte np. podczas utrzymywania uniesionych rąk. W czasie wykonywania pracy statycznej wydatek energetyczny powoduje większą uciążliwość niż podczas pracy dynamicznej. Jest to spowodowane różnicą pracy mięśni, które nie wykonują ruchów skurczu i rozkurczu tylko są w niezmiennym napięciu.
Do skutków obciążenia człowieka wysiłkiem statycznym możemy zaliczyć:
szybkie wywołanie zmęczenia (szybsze niż w przypadku wysiłku dynamicznego);
występowanie zmniejszonego przypływu krwi przez napięte mięśnie, może temu towarzyszyć wzrost ciśnienia krwi i przyśpieszenie pracy serca;
ucisk mechaniczny na naczynia krwionośne;
nieprawidłowe zaopatrzenie komórek w tlen i odprowadzanie z nich szkodliwych substancji, które pochodzą z przemiany materii;
szybki ubytek mięśniowych zapasów;
lokalne zakłócenia homeostazy.
Aby ustrzec się przed powyższymi skutkami możemy ocenić obciążenie statyczne któremu ulegamy. Do oceny obciążenia statycznego konieczna jest znajomość następujących czynników:
rodzaj przyjętej postawy ciała w trakcie wykonywanych czynności, obciążenie statyczne jest największe w pozycji stojącej, dlatego tam gdzie jest to możliwe powinniśmy wykonywać prace w pozycji siedzącej, istnieje jednak wyjątek od tego postulatu, w przypadku gdy: wydatek energetyczny podczas pracy przekracza 2-3 kcal/min, praca wymaga większej przestrzeni dla wykonywanych ruchów, wykonywane czynności wymagają użycia dużej siły mięśniowej;
stopień wymuszenia zajmowanej pozycji i pochylenia ciała, w latach 60 w Polsce został opracowany i stosowany schemat oceny obciążenia statycznego wynikający z zajmowanej pozycji ciała, schemat ten przyjął następujące kryteria: zróżnicowanie na pozycje siedzącą, stojącą oraz chodzenie, występowanie pochylenia tułowia, stopień wymuszenia zajmowanej pozycji, dopuszczalność okresowych zmian pozycji przy danej czynności;
możliwość zmiany przyjętej pozycji ciała, w każdej sytuacji pożądane są zmiany pozycji ciała, a gdy jest to niemożliwe zaleca się przerwy, które umożliwiają rozluźnienie mięśni, polepszenia warunków hemodynamicznych a także zmniejszenia monotonii;
położenie kończyn i ich czynności ruchowe, do opisu pozycji ciała najczęściej stosuje się obserwacje stanowiska pracy, wykonywanych przez pracownika czynności i jego zachowań, dla uzyskania dokładniejszych charakterystyk filmuje się pracownika, a następnie analizuje laboratoryjnie, można także rejestrować zmiany położenia ciała za pomocą czujników umieszczonych na ciele badanego, analiz tych używa się zazwyczaj do badania pozycji ciała w aspekcie dynamicznym, jednakże wzbogacają także ocenę obciążeń statycznych przez uwzględnienie szczegółów wynikających z analizy struktury aktów ruchowych;
chronometraż czasu pracy pracownika, rejestrowanie czasu trwania i tempa pracy, wykonywanej w danych warunkach, w celu ustalenia czasu niezbędnego do jej wykonania, gwarantującego określony poziom wydajności, a także bezpieczeństwo na stanowisku pracy, pozwala ustalić normy pracy i dostosować je do adekwatnego wynagrodzenia.
Do wyliczenia oceny należy przyjąć pozycję ciała o największym obciążeniu statycznym, jeśli jest ona utrzymywana w czasie dłuższym niż 3 godziny na zmianę roboczą. Ocenę należy wykonać według trójstopniowej skali: małe, średnie, duże.
Charakterystyka
Obciążenie statyczne, wywołujące długotrwałe napięcie mięśni, stanowi poważny czynnik zwiększający wysiłek fizyczny. Długotrwałe napięcie mięśnia, poprzez ucisk na naczynia krwionośne, utrudnia swobodny przepływ krwi, co z kolei zakłóca dostarczanie niezbędnych składników i usuwanie produktów przemiany materii. W tych warunkach ułatwiony jest rozwój zmęczenia. Powstaje poczucie dyskomfortu, aż do pojawienia się reakcji bólowych w napiętych mięśniach.
|
Kompleksowa ocena obciążenia metodą OWAS
Wśród różnych metod całościowej oceny obciążenia statycznego na uwagę zasługuje metoda zaproponowana przez autorów fińskich, nazywana w skrócie OWAS (Ovako Working Posture Analysis System).
Zaletą metody jest kompleksowe ujęcie zagadnienia oraz względna prostota, ponieważ można oprzeć się na zwykłej obserwacji stanowiska pracy. Uwzględniono w niej zajmowaną pozycję ciała i obciążenie zewnętrzne w kilogramach. W zróżnicowaniu pozycji ciała wzięto pod uwagę położenie tułowia (pleców), ramion i nóg. Obciążenie zewnętrzne obejmuje masę poniżej 10 kg, od 10 kg do 20 kg i powyżej.
Wśród zalet metody OWAS należy wymienić również fakt, że jest ona ukierunkowana na działania korekcyjne, a nie tylko na identyfikację problemu.
|