Kształtowanie się klasycznego filmu fabularnego (1895-1915).
Wyróżnia się 4 gałęzie/4 twórców, których osiągnięcia miały istotny wpływ na kształtowania się klasycznego filmu fabularnego - wprowadzenie fabuły/inscenizacji; wprowadzenie zbliżenia; wprowadzenie montażu... Są to (chronologicznie):
Bracia Lumiere
Szkoła z Brighton - Smith i Williamson
Edwin S. Porter
Dawid Griffith
Dodatkowo wymienia się również Georgesa Melies, jako tzw. 'martwą gałąź'
Bracia Lumiere: Poza "Polewaczem polany" prawie wszystkie filmy braci Lumiere (bL.) były reportażami, obrazami 'życia na gorąco'. Autorzy nie inscenizowali zdjęć, nie było aktorów, scenariusza, dekoracji, które są niezbędne dla filmu fabularnego. Wyjątek stanowi właśnie "Polewacz polany" - Ogrodnik podlewa kwiaty, młody chłopiec staje na wężu a to z kolei blokuje wodę, która przestaje lecieć. Ogrodnik odwraca się, aby zobaczyć co się stało, a wtedy chłopiec podnosi nogę. Inspiracją dla filmu było prawdopodobnie opowiadanie Hermana Vogla, które bL. przeczytali w księgarni. Z tych przyczyn - z góry zaplanowana fabuła, aktorzy, zainscenowanie wydarzeń - "Polewacz polany" uważany jest za pierwszy film fabularny w historii kina. BL. nie stworzyli podobnych filmów - nie mieli ambicji widowiskowych, nie w inscenizacji, a w reportażu widzieli drogę rozwoju filmowego.
Szkoła z Brighton: (patrz - Szkoła z Brighton). Najważniejsze fakty: Pierwsze zastosowanie zbliżenia ("Mysz w Szkole Sztuk Pięknych") myszy wychodzącej z dziury, a co za tym idzie- zapoczątkowanie montażu, co jest niezbędne do prawidłowego prowadzenia fabuły; pozbycie się napisów.
Edwin S. Porter: Czołowy realizator amerykański, mechanik pracujący u Edisona. Początkowo jego filmy nie odznaczają się niczym specjalnym - naśladuje on produkcje innych realizatorów, inscenizuje anegdoty, obrazki rodzajowe. Pod wpływem Meliesa i na skutek angielskich doświadczeń Porter zaczyna tworzyć dłuższe opowieści kilku- kilkunastoscenowe, powiązane w ramy jednej montażowej całości. Udoskonalił metodę Williamsona - w jednej scenie było kilka ujęć, często w różnych planach. Dwa ważne filmy: "Życie amerykańskiego strażaka" i "Napad na express". Pierwszy - jedna z najwcześniejszych (jeśli nie pierwsza) prób łączenia w jedną całość (za pomocą montażu) materiału reportażowego, dokumentarnego z materiałem inscenizowanym. Podstawa to materiały z archiwum Edisona - zdjęcia brygady strażackiej (alarm i wyjazd strażaków), które Porter uzupełnił o powieścią o matce z dzieckiem, uratowanych w ostatniej chwili przez strażaków z płonącego domu. Całość daje zbudowaną środkami filmowymi, dobrze skonstruowaną, pełną ładunku emocjonalnego opowieść. "Napad na express"- próba adaptacji popularnego widowiska teatralnego, utrzymana w ramach konwencji nie scenicznej, lecz filmowej (plener, zmienność akcji itp.). Ciekawy chwyt - bandyta kieruje lufę rewolweru wprost do kamery - wrażenie celowania w publiczność.
David Griffith: istnieje swego rodzaju 'rywalizacja' o pierwszeństwo w pojawieniu się tzw. amerykańskiego stylu filmowego między Griffithem a Blacktonem. Jednak najważniejsze dla twórczości Griffitha jest to, że z pełną świadomością i odpowiedzialnością stosował nowe środki wyrazowe i nowe sposoby narracji (w przeciwieństwie do jego kolegów). G. nie był intuicjonistą ani improwizatorem - skrzętnie obmyślał i katalogował stosowane chwyty i pomysły. Wkład G. to trzy zagadnienia - zreformowanie gry aktorskiej, przeniesienie metod powieściowej konstrukcji do filmu i uczynienie z kamery narratora (dla rozwoju filmu fabularnego najważniejsze są dwa ostatnie). Kluczem do reform G. była literatura Dickensa - prowadzenie dwutorowej akcji (montaż równoległy!), odsiecz przychodząca w ostatniej chwili, swoboda w poruszaniu się w czasie i przestrzeni, elastyczność przerzucania fabuły. Kamera jako narrator - aparat zdjęciowy zastępuje oko autora powieści obserwującego zdarzenia z daleka lub z bliska. Zbliżenia ludzkich głów - inspiracja malarstwem; pozwalało ono reżyserowi na pełne wykorzystanie gry aktorskiej, na podkreślenie przeżyć i uczuć bohatera, które trzeba było przekazać widzowi - przekształcenie fotografii ze środka rejestracyjnego w narzędzie kształtujące. Swoje zbliżenia zderzał z planami ogólnymi - szerokie, otwarte pejzaże. G. był określany jako "ojciec sztuki filmowej", nadawał dramatyczne znaczenie zarówno fragmentom postaci ludzkiej, jak i detalom rekwizytów. "Nietolerancja" i "Narodziny narodu".
Georges Melies: Melies stosował z wielkim powodzeniem inscenizację, scenariusz, aktorów itd. zasługując na miano 'magika kina'. Jednak mimo ogromu swych osiągnięć i zasług dla ogólno pojętej kinematografii, w kwestii rozwoju filmu fabularnego twórczość Meliesa nazywana jest 'martwą gałęzią' ze względu na brak zmienności planów (zbliżenie). W tej kwestii Melies wykazywał zbyt silne powiązanie z teatrem, tworzył obraz będący wierną repliką sceny teatralnej. Był to krok w tył w stosunku do "Przyjazdu pociągu" (Lumiere).