XVII - XVIII w.
Francja
Pod koniec XVII w. - Instytucja Krytyki Literackiej i Instytucja Pisarzy
XVII w. - wiek elokwencji i retoryki, narodziny literatury pięknej
powstają oparte na starożytnych retorykach Cycerona → oracje, język ciała, sztuka konswersacji
Prawnicy mieli tendencje narodowe. Nazywa się ich w skrócie „Pałacem”. Konkurują z nimi jezuici i tzw. „Dwór”.
Furietere - u niego można znaleźć podział na 3 obszary:
→ królestwo elokwencji
→ królestwo pedanterii (szkoły prowadzone przez jezuitów)
→ państwo druku
„Dwór” był świecki i światowy.
Jezuici nastawieni na kształcenie prawników
III okresy kulturalne:
→ do lat 30 → kardynał Richelieu. Scentralizował państwo, centralizacja trwa do dziś.
→ 1635-1674 - założenie Akademii i publikacja Sztuki Boileau; okres konsolidacji francuszczyzny jako języka dominującego.
Spór między starożytnikami i nowożytnikami. Spór ten ma konsekwencje aż do romantyzmu. (We Francji i Anglii).
Nowożytnicy - D. de Saint - Sorlesi Maria Magdalena, Charles Perrault, Bayle
Satarożytnicy - Bolileau, J. La Fontaine, Ch. Marcelous, A. Dacier
Nowożytnicy w XVII w zarzucali: pogaństwo, niezrozumiałość, prostactwo; w XVIII w. - gloryfikują prostactwo
Kształtuje się kult braku wykształcenia (XVIII w.). Początki w dyskusji w XVII w.:
→ William Temple (starożytnik)
→ William Bently (nowożytnik)
„Wojna książek” - „The bottle of the books” - w ten spór wmieszane ośrodki
Ramboullet - salon w kolorze niebieskim, tutaj spotykali się ludzie o dobrych manierach
Dominik Bouharrs: napisał dzieło, które jest przykładem krytyki literackiej
Powstają muzea osobliwości, prywatne biblioteki, zaczęto uprawiać bibliografię
„honette home” - człowiek uczciwy, dworu, światowy, ogładzony, galant (ideał męski), towarzyszy mu dama dworu
Byli to ówcześni czytelnicy. W Anglii był gentelman, który miał ideał pośredni między pisarzem a konwersacją, nie mógł być zbyt specjalistyczny. Rozmawia na tematy ogólne, ale nie o pieniądzach. Towarzyski, ogładzony, ale nie za bardzo uczony.
Na tym tle wyróżnia się Nicolas Bauileau we Francji: był związany z klasycyzmem (jak Molier), przypada mu rola propagatora. Z jednej strony klasycysta, z drugiej, poprzez przekład Pseudo Longinosa O górności - wyraża swe gusta. Pogrzebał klasycyzm.
→ Sztuka poetycka - przekład traktatów
Zawdzięczamy mu: odejście od poglądu, od wzniosłości związanej ze stylem. Styl jest rozciągły w czasie. Wzniosłość jest monumentalna. Bauileau zachwyca się prostotą wziętą z Pseudo Longinosa. „Można prosto pisać, ale wzniośle” - Pseudo Longinos (klasycyzm).