Krwiożercze potwory z zaświatów

Od zarania dziejów człowiek walczył o przetrwanie, wykształcił więc w sobie instynkt agresji i samoobrony. Do walki z innym człowiekiem czy siłami natury można się przygotować. Jak jednak bronić się przed niewidzialnym napastnikiem, który atakuje bez ostrzeżenia i nie wiadomo, kim jest?

Pierwszy tego typu udokumentowany atak odnotowała francuska Akademia Nauk. Działo się to w 1761 r. w północnych Włoszech. Pięć kobiet wracało do swej wioski z naręczami zebranego chrustu. Nagle jedna z nich z okropnym krzykiem upadła na ziemię. Była martwa, a jej ciało przedstawiało przerażający widok: miała rozpruty brzuch, poszarpane narządy wewnętrzne, strzaskaną czaszkę i miednicę. W biodrze i udzie nie było mięśni. Obok zmarłej nie było ani śladów krwi, ani brakujących kawałków ciała, jedynie strzępy ubrania i poszarpane buty. Całe zajście trwało kilka sekund. Przerażone kobiety nie umiały wyjaśnić, co się stało: był środek słonecznego dnia; ścieżka, którą szły, prowadziła przez pole; wokół nie było drzew ani zarośli, więc żaden napastnik nie mógł pozostać nie zauważony. Zresztą, jak można było dokonać takiej rzezi w ciągu kilku sekund?

Niewidzialni dusiciele i okrutnicy

W 1880 r. angielska prasa doniosła, że podczas rodzinnego przyjęcia, wśród wielu bezradnych świadków, niewidzialne ręce udusiły kilkuletnią dziewczynkę. Nocą, 10 maja 1951 r., młoda dziewczyna wezwała policję, krzycząc do telefonu, że ktoś ją rani. W domu oprócz niej nie było nikogo. Dla spisania zeznań dziewczynę zawieziono na komisariat i tam, na oczach osłupiałych policjantów, rozegrał się drugi akt okrutnego "spektaklu". Stróże prawa zeznali: "Widzieliśmy, jak jej ramiona zostały ukąszone około dwudziestu razy. Nie mogła tego zrobić sama, bo przez cały czas nie spuszczaliśmy jej z oka. Przy badaniu ukąszeń znaleźliśmy odciski 18 do 20 zębów. Miejsca te były bardzo wilgotne i lepkie, jakby od śliny, i wydawały odrażającą woń. Odciski układały się w kształt przypominający usta lub szczękę". Pod koniec lat 60. XX wieku policjanci patrolujący ulice Manili natknęli się na pokaźną grupę gapiów, którzy, śmiejąc się i krzycząc, obserwowali tarzającą się na ziemi 18-letnią Claritę Villanueva. Policjanci byli pewni, że mają do czynienia z narkomanką, chorą na epilepsję lub "pospolitą" wariatką. Załadowali dziewczynę do radiowozu i zabrali na komisariat. Clarita z płaczem błagała ich o pomoc, pokazując na ramionach rany po ukąszeniach zrobionych przez "to coś" - jak mówiła. W pokoju przesłuchań dziewczyna zaczęła histerycznie krzyczeć, a na jej rękach pokazały się nowe, niebieskosine ślady ukąszeń, pokryte śliną.

Wezwano szefa policji, burmistrza i lekarza sądowego, dr. Mariana Lara. Zaspany i poirytowany lekarz stwierdził epilepsję i samookaleczenie i szybko wrócił do łóżka, wściekły, że przerwano mu sen. Szef policji i burmistrz obejrzeli rany i doszli do wniosku, że lekarz się pomylił. Jak można mówić o samookaleczeniu, skoro rany były także na karku i plecach? Claritę zamknięto w celi, gdzie przespała spokojnie resztę nocy. Następnego dnia koszmar zaczął się od początku. Krzyczącą dziewczynę dwóch silnych policjantów chwyciło mocno za ręce.

Wtedy na oczach pozostałych funkcjonariuszy, reporterów i wezwanego ponownie lekarza sądowego niewidzialne zęby zaczęły kąsać ramiona i kark Clarity.

Atak trwał 5 minut i skończył się równie nagle, jak zaczął. Przybył burmistrz i arcybiskup. Postanowiono umieścić dziewczynę w szpitalu więziennym. Do karetki, oprócz niej, wsiadł burmistrz, lekarz i kilku policjantów. Podczas transportu nastąpił kolejny atak, a przerażeni świadkowie zajścia nadaremnie usiłowali zrozumieć jego przyczynę. W szpitalu ataki ustały. Wydaje się, że "to coś" zniknęło albo przeniosło się gdzie indziej.

Sadyści z innych wymiarów

W sierpniu 1960 r. w Afryce Południowej nastąpiła cała seria dziwnych zjawisk związanych z osobą 20Đletniego Jimmy'ego de Bruina, mieszkającego na farmie w Datoen. Szef miejscowej policji John Wessel złożył w tej sprawie raport podpisany przez kilkunastu świadków. Kiedy wezwani policjanci przybyli na miejsce, po mieszkaniu fruwały różne przedmioty, wywołując panikę wśród mieszkańców. Zanim funkcjonariusze zdołali ochłonąć ze zdumienia, w sąsiednim pokoju rozległy się przeraźliwe krzyki. Na podłodze w strasznych bólach wił się Jimmy de Bruin. Ubrany był w krótkie spodnie, a na jego nogach pojawiały się długie rany cięte, z których tryskała krew. Kiedy atak minął, oszołomieni policjanci przewieźli chłopaka do więziennego szpitala na obserwację. Następnego dnia, w obecności lekarza i dwóch strażników, na piersi Jimmy'ego ukazało się długie nacięcie, i to pod koszulą, która pozostała nie naruszona. Przerażające ataki trwały prawie dwa tygodnie, po czym ustały. W Arizonie w latach 60. grasował przez kilka miesięcy bezcielesny "fetyszysta", który pozbawiał kobiety włosów.

Zanotowano kilkadziesiąt przypadków, kiedy w obecności świadków niewidzialna ręka obcinała kobietom włosy tuż przy skórze, i to w ciągu kilku sekund.

16 kwietnia 1928 r. do londyńskiego szpitala Charing Cross przywieziono starszego człowieka z ciętą raną na karku. Ranny oznajmił, że znajdował się na pustym skrzyżowaniu z Coventry Street, kiedy "coś" zadało mu cios. W ciągu trzech następnych godzin zgłosiło się dwóch kolejnych mężczyzn z takimi samymi ranami. Na feralne skrzyżowanie wysłano więc policjantów, by złapali napastnika. Na ich oczach kolejny mężczyzna został groźnie zraniony w kark, choć w pobliżu nie było absolutnie nikogo. Podobnych relacji jest znacznie więcej. Czytając je, można odnieść niemiłe wrażenie, że gdzieś czatują na nas niewidzialni wrogowie, gotowi zaatakować w każdej chwili. Czy nauka kiedykolwiek wyjaśni, co właściwie czai się wokół nas?

---