Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne polega na wybijaniu elektronów z metalu pod pływem światła . Można je zaobserwować w fotokomórkach , które zasadniczo zbudowane są z dwóch elektrod umieszczonych w bańce szklanej : anody , którą stanowi drut w kształcie pętli oraz katody , którą stanowi metal naparowany na wewnętrzną stronę bańki . Od fotokomórek próżniowych większą czułość wykazują fotokomórki gazowane . Dzieje się to na wskutek jonizowania cząsteczek gazu przez elektrony co powoduje znaczny wzrost natężenia prądu . Zjawisko fotoelektryczne posiada następujące właściwości :

- maksymalna prędkość początkowa elektronów zależy od częstotliwości światła , a nie zależy od jego natężenia

- dla każdego metalu istnieje długofalowa granica fotoelektryczna

- liczba emitowanych elektronów w jednostce czasu jest proporcjonalna do natężenia światła

Elektrony mogą opuścić powierzchnię metalu jeśli ich energia będzie większa od pracy wyjścia , która jest powiązana z długofalową granicą fotoelektryczną :

W = h * _ gdzie W - praca wyjścia

h - stała Plancka

_{ } częstość graniczna

Zależność między energią elektronów a pracą wyjścia ilustruje wzór Einsteina :

h * _ = W + m*v_max²/2

PIERWSZA CZĘŚĆ ĆWICZENIA:

Zależność natężenia prądu anodowego od napięcia fotokomórki.

Napięcie fotokomórki U	Natężenie prądu anodowego I
5	0,12
10	0,17
15,6	0,18
20	0,20
25	0,25
29,5	0,29
34,9	0,33
40	0,36
45,2	0,41
49,7	0,45
54,9	0,48
59,7	0,55
65,7	0,61
69,5	0,67
75,1	0,75

Na podstawie pomiarów został wykonany wykres.

---