ZJAWISKO FOTOELEKTRYCZNE
Emisja elektronów z materii pod działaniem światła nosi nazwę zjawiska fotoelektrycznego lub fotoefektu. Zostało ono odkryte w 1887r. Przez Henryka Hertza. W latach 1888-1889 Stoletow poddał zjawisko fotoelektryczne systematycznym badaniom. Doszedł do następujących wniosków:
najsilniejsze działanie wykazuje promieniowanie nadfioletowe.
b) natężenie prądu wzrasta ze zwiększeniem oświetlenia płytki.
c) ładunki emitowane pod wpływem światła mają ujemny znak.
Dziesięć lat później w 1898r. Lenard i Thomson stwierdzili, że są to elektrony.
Lenard oraz inni badacze umieścili elektrody w próżniowym balonie. Światło przenikające przez kwarcowe okienko Kw pada na wykonaną z badanego materiału katodę K. Pojawiające się na skutek zjaw. Fotoelektrycznego elektrony przemieszczają się pod wpływem pola elektrycznego w kierunku anody A.
W obwodzie płynie prąd fotoelektryczny.
Oto charakterystyka prądowo-napięciowa (tj. krzywą zależności prądu fotoelektrycznego I od napięcia między elektrodami U).
Oczywiście, taka charakterystyka mierzona jest przy stałym strumieniu światła φ.Z krzywej tej widać, że przy pewnym niezbyt dużym napięciu prąd fotoelektryczny osiąga stan nasycenia-wszystkie emitowane przez katodę elektrony docierają do anody. Natężenie prądu nasycenia I określone jest przez liczbę elektronów emitowanych pod wpływem światła przez katodę w jednostce czasu.