SPRAWA C-309/89 Codorniu S.A v. Rada Wspólnot Europejskich

STAN FAKTYCZNY

W czerwcu Rada wydała rozporządzenie nr 2045/89 dotyczące ogólnych zasad określania i prezentacji win musujących i gazowanych win musujących. Stanowiło one, że wyrażenie „metoda tradycyjna” oraz inne do niego nawiązujące mogą być używane tylko dla oznaczania „markowych win musujących pochodzących z określonych regionów” i spełniających określone warunki produkcji. Jednocześnie postanowiono, że ze względu na potrzebę ochrony tradycyjnych wyrażeń używanych we Francji i Luksemburgu dla oznaczania towarów o określonym pochodzeniu, należy zastrzec nazwę „cremant” dla określonych win musujących wytwarzanych w obu tych państwach. Jednak przez 5 lat od wejścia w życie rozporządzenia nazwy tej można używać dla oznaczania win, które tradycyjnie było tak nazywane przed 1.09.1089.

Codorniu, hiszpańska spółka produkująca i psrzedająca markowe wina musujące, używa od 1924r. znaku towarowego „GRAN CREMANT DE CODORNIU” dla oznaczenia jednego ze swoich wyrobów. Jednocześnie jest największym we Wspólnocie producentem win określanych jako „cremant”. Inni hiszpańscy producenci także tradycyjnie używają tej nazwy dla oznaczania wytwarzanych przez siebie win.

Uważając art. 1(2)(c) za niezgodne z prawem, Codorniu wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie jego nieważności. W odpowiedzi Rada zgłosiła zarzut niedopuszczalności przeciwko temu wnioskowi, w czym poparła ją Komisja.

STANOWISKA STRON

RADA - zakwestionowane postanowienie stanowi normę powszechnie obowiązującą, ponieważ zawarte w nim zastrzeżenie odnosi się do obiektywnie określonej sytuacji, a skutki prawne dotyczą kategorii podmiotów ujętych w sposób generalny i abstrakcyjny; zdaniem Rady, postanowienie dotyczy Codorniu w takim samym stopniu, jak każdego innego producenta win oznaczonych „cremant”, możliwość określenia liczby i tożsamości adresatów tego postanowienia już w chwili jego wydania nie wpływa na jego charakter jako rozporządzenie

CODORNIU - rozporządzenie jest „ukrytą” decyzją skierowaną do ściśle określonego kręgu podmiotów; bezpośrednim skutkiem kwestionowanego postanowienia będzie uniemożliwienie spółce posługiwania się nazwą „GRAN CREMANT”, co spowoduje spadek jego obrotów o 38% - skutek w postaci tak dużej straty wyróżnia Codorniu w rozumieniu art. 173 (teraz art. 230) Traktatu Rzymskiego, spośród innych producentów.

TEZY ORZECZENIA

1. Chociaż prawdą jest, że zgodnie z kryteriami zawartymi w drugim ustępie art. 173 (teraz 230) Traktatu postanowienie rozporządzenia zastrzegające używanie terminu „cremant” do wysokogatunkowych win musujących wyprodukowanych w określonym regionie i według specjalnej procedury w dwóch państwach członkowskich, ma ze swojej natury i z powodu zakresu stosowania charakter normatywny, polegający na tym, że stosuje się ono generalnie do zainteresowanych handlowców, to jednak nie oznacza to, że nie dotyczy ono niektórych z nich w sposób indywidualny. A zatem przedsiębiorstwo założone w trzecim państwie członkowskim, produkujące i sprzedające wysokogatunkowe wina musujące wyprodukowane w określonym regionie, które na długi czas przed przyjęciem tegoż rozporządzenia zarejestrowało w danym państwie członkowskim znak firmowy zawierający ten sam termin i używało go zarówno przed, jak i po rejestracji, znajduje się w sytuacji, która odróżnia je, z punktu widzenia tego postanowienia, od wszystkich innych osób w ten sposób, że na mocy postanowienia nie może ono używać swojego znaku graficznego.

2. Zgodnie z zasadą niedyskryminacji (...), porównywalne sytuacje nie mogą być traktowane w różny sposób i różne sytuacje nie powinny być traktowane w taki sam sposób, chyba że takie traktowanie jest uzasadnione. (…) Wynika z tego, że warunki produkcji lub konsumpcji, nie mogą być zróżnicowane jedynie przez odniesienie do obiektywnych kryteriów, które zapewniają proporcjonalny podział korzyści i strat dla zainteresowanych, bez rozróżnienia między państwami członkowskimi. (…) Zastrzeżenia wspomnianego terminu do win produkowanych w dwóch państwach członkowskich nie może być uzasadnione na podstawie tradycyjnego stosowania tego terminu w państwie trzecim w odniesieniu do win tego samego rodzaju, albo przez wskazanie pochodzenia związanego z omawianym terminem, gdyż w istocie przypisana jest na podstawie metody produkcji, a nie jego pochodzenia. Ponieważ jakość win musujących sprzedawana przez hiszpańskiego producenta pod nazwą „Gran Cremant de Codorniu” spełnia warunki przewidziane w zaskarżonym przepisie, wynika, że przepis ten traktuje odmiennie podobne sytuacje. Nie zostało to obiektywnie uzasadnione i wspomniany przepis musi, więc zostać uznany za nieważny.

3. Osoby fizyczne lub prawne mogą ubiegać się, ze zaskarżony przepis indywidualnie dotyczy ich osoby tylko wtedy, gdy dotyka ich z powodu pewnych atrybutów, które są swoiste dla nich lub z powodu okoliczności, które je odróżniają od innych osób (sprawa Plaumman przeciwko Komisji).

4. (…) Zarzut niedopuszczalności należy oddalić.

Artykuł 230

Trybunał Sprawiedliwości kontroluje legalność aktów uchwalonych wspólnie przez Parlament Europejski i Radę, aktów Rady, Komisji i EBC, innych niż zalecenia i opinie, oraz aktów Parlamentu Europejskiego zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich.

W tym celu Trybunał jest właściwy do orzekania w zakresie skarg wniesionych przez Państwo Członkowskie, Parlament Europejski, Radę lub Komisję, podnoszących zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia niniejszego Traktatu lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z jego stosowaniem lub nadużycia władzy.

Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy, na tych samych warunkach, do orzekania w zakresie skarg wniesionych przez Trybunał Obrachunkowy i przez EBC, zmierzających do zapewnienia ochrony ich prerogatyw.

Każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na tych samych warunkach, skargę na decyzje, których jest adresatem oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.

Skargi przewidziane w niniejszym artykule powinny być wniesione w terminie dwóch miesięcy, stosownie do przypadku, od daty publikacji aktu lub jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez niego wiadomości o tym akcie.

---