Potępienie rozkoszy

słowa i muzyka: Jacek Kaczmarski

kap. II próg

Rzecz to powszechna dosyć		a
W heterogennych sferach		a
Że Jemu coś się wznosi,		d
A Jej się coś otwiera.		a
Czy temu winien Księżyc,	E
Czy tym się żywią dzieje -	E
Że Jemu coś się pręży,	a
A Jej coś wilgotnieje?	a
Choć może dość niesmacznie		d
Zagłębiać się w te treści -		d
Kiedy już On z nią zacznie		E
- Ona go w sobie zmieści.		E
I krzycząc w niebogłosy	F
W ud go pochwyci kleszcze...	F Sus^IV E
On wkrótce ma już dosyć,	a
A Ona wciąż chce jeszcze.	F E a
We wstydzie potem brodzi		a
I On i Ona - troszkę,		a
Bo przecież nie uchodzi		d
Znać na tym świecie rozkosz.		a
Bo kiedy raz jej już się	E
Poddało i zaznało	E
To potem znów się musi	a
I ciągle im za mało.	a
A świat ten, wszyscy wiedzą,		d
Nie dla rozkoszy stworzon -		d
Bo jest wieczności miedzą,		E
Uprzężą i obrożą.		E
Kieratem i wędzidłem,	F
Nieodkupioną męką -	F Sus^IV E
Wiedz o tym gdy w malignie	a
Po rozkosz sięgniesz ręką.	F E a
Poznałem ten dylemat		a
I nieraz w nocy krzyczę -		a
Gdy sił na rozkosz nie mam,		d
Na wieczność już nie liczę.		a
Lecz żyć z nadzieją - znośnie,	F
I na nią chwilę trwonię -	F Sus^IV E
Że we mnie coś urośnie	a
I znów mnie coś pochłonie!	F E a

---