POTĘPIENIE ROZKOSZY [ Dwie skały 2'25 ]

kap. II próg 22. 07. 1999 r. muz. i sł. J. Kaczmarski

a. Rzecz to powszechna dosyć

a. W heterogennych sferach

d. Że Jemu coś się wznosi,

a. A Jej się coś otwiera.

E. Czy temu winien Księżyc,

E. Czy tym się żywią dzieje -

a. Że Jemu coś się pręży,

a. A jej coś wilgotnieje ?

d. Choć może dość niesmacznie

d. Zagłębiać się w te treści -

E. Kiedy już On z nią zacznie

E. - Ona Go w sobie zmieści.

F. I krzycząc wniebogłosy

F. F^#0. E. W ud go pochwyci kleszcze ...

a. On wkrótce ma już dosyć,

F. E. a. A Ona wciąż chce jeszcze.

a. We wstydzie potem brodzi

a. I On i Ona - troszkę,

d. Bo przecież nie uchodzi

a. Znać na tym świecie rozkosz.

E. Bo kiedy raz jej już się

E. Poddało i zaznało

a. To potem znów się musi

a. I ciągle im za mało.

d. A świat ten, wszyscy wiedzą,

d. Nie dla rozkoszy stworzon -

E. Bo jest wieczności miedzą,

E. Uprzężą i obrożą.

F. Kieratem i wędzidłem,

F. F^#0. E. Nie odkupioną męką -

a. Wiedz o tym, gdy w malignie

F. E. a. Po rozkosz sięgniesz ręką.

a. Poznałem ten dylemat

d. I nie raz w nocy krzyczę -

E. Gdy sił na rozkosz nie mam,

a. Na wieczność już nie liczę.

F. Lecz żyć z nadzieją - znośnie,

F. F^#0. E. I na nią chwile trwonię -

a. Że we mnie coś urośnie

F. E. a. I znów mnie coś pochłonie !

---