Przyczyny i literackie objawy dekadentyzmu modernistycznego
dekadentyzm odnosi się do sfery obyczajowo - kulturowej (literatura to tylko jeden z kontekstów)
Kazimierz Wyka zwraca uwagę na stan świadomości młodych ludzi wkraczających na scenę literatury
podejmują spór pokoleniowy z pozytywizmem
pozytywizm jako epoka przynosząca tylko rozwój nauki
młodzi stają w obliczu rozwoju kultury mieszczańskiej
wynalazki podważają spokój człowieka
młodzi nie mogą wytrzymać tego, że ludzie są bardzo przywiązani do codzienności
koncepcja geniusza
wg Stanisława Przybyszewskiego: jest zafascynowany filozofią Nietzschego; ludzie nie są sobie równi, geniusz jest uwarunkowany biologicznie; geniusz jako osoba o nadzwyczajnej wrażliwości na świat;
wg Nałkowskiego; geniusz to forpoczta rewolucji twórczej, popycha świat do przodu; przeciwstawiony troglodytom, ludziom bykom, ludziom świniom
rozwija się rozpaczliwy hedonizm
dekadenci chwytają się wszelkiej przyjemności
wszystko co najprzyjemniejsze wiedzie do destrukcji
kult absyntu (pospolity alkoholizm)
narkomania
kult Nirwany (fascynacja buddyzmem)
pragnienie i fascynacja śmiercią
pojawia się anarchizm mający różne odmiany a rozumiany jako walka z kołtunami i rewolucyjne dążenie do zmiany porządku świata
wieloaspektowa apoteoza sztuki i artysty (artysta jako indywidualność)
pokutowała Nietzscheańska koncepcja „nadczłowieka”
różne przetworzenia znajdowały ujście w literaturze i tekstach badawczych
przykładem jest „Kowal” Leopolda Staffa
koncepcja silnego nadczłowieka
podmiot korzystając z nadludzkich możliwości buduje w sobie serce
ma także moc niszczenia cielesnego tworu
kreacja silnego „ja” (moc prawie boska)
kreacja „ja indywidualisty”; nie tak jednoznacznie twórcza, mocno subiektywna
dąży do wyzbycia się cielesnych pragnień
dąży ku śmierci, ewentualnie ku Nirwanie
Stanisław Korab - Brzozowski „O przyjdź”
apostrofa do śmierci
sprawia wrażenie erotyku
przesycona ogromną siłą uczucia
bohaterką liryczną jest kochanka, która okazuje się śmiercią
pragnieniem modernistów była zatrata wszystkiego co substancjalne
wyraźna dwoistość natury ludzkiej
kreacja podmiotu rozproszonego (np. Bolesław Leśmian „Znikomek”)
ma własną wizję świata
poszukując tego, co jest na pewno, dochodzi do wniosku, że istnieją nieprzekraczalne granice poznania
nie czegoś takiego jak byt dany raz na zawsze
istnieje tylko siła życiowa, która przybiera różne kształty